(မုိးမခ) မတ္လ ၁၉၊ ၂၀၁၉
ဒီဇင္ဘာ ၇ – ၈ – ၉ သုံးည လြိဳင္ေကာ္မွာအိပ္ၿပီး (၁၀) ရက္ေန႔မနက္ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ရန္ကုန္မွာ မေပ်ာ္ ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ နယ္မွာေနရတဲ့အရသာနဲ႔ ရန္ကုန္မွာေနရတဲ့ဒုကၡကို ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီး မ်က္စိေနာက္နားေနာက္ေနရာကေန ထြက္ေျပးဖုိ႔ဟန္တျပင္ျပင္ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ဆစ္ဒနီကရပ္ကြက္တခုမွာ ဘူတာဟိုဖက္ျခမ္း ဒီဖက္ျခမး္ေနလာတဲ့ ေမာင္သန္းဝင္းက မန္းတေလးျပန္ၿပီး စီးပြားေရးနဲ႔ႀကီးပြားလတၱံ႕ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ျပန္သြားတာ (၂) နွစ္ေတာင္ေက်ာ္ၿပီ ထင္ပါရဲ့။ သူ႔ကိုဖုံးဆက္ၿပီး ဟိုတယ္ဘြတ္ကင္လုပ္ခိုင္းေတာ့ မန္းတေလးမွာ ဟိုတယ္မွအမ်ားႀကီး၊ လာသာလာခဲ့ပါဆိုတာနဲ႔ ၁၂ ရက္ေန႔ ည ၁ဝ နာရီထြက္တဲ့ ေရႊမန္းတေလးကားႀကီးနဲ႔ မန္းၿမိဳ႕ကိုခ်ီတက္လာပါတယ္။ မဆိုးပါဘူး။ ကားထြက္တာ အ ခ်ိန္မွန္ပါတယ္။ ေမာင္သန္းဝင္းသင္ၾကားထားတဲ့အတိုင္း (1 +) ကိုဝယ္ပါဆိုလုိ႔ ကားဂိတ္မွာ ဝမ္းပလပ္စ္ လက္မွတ္ဝယ္ခဲ့ ပါတယ္။ သူတုိ႔ရွင္းျပမွ ဝမ္းပလပ္စ္ဆိုတာ ဒ႐ိုင္ဘာရဲ့ေနာက္ ေရွးဆုံးတန္းခုံ၊ ဘယ္သူနဲ႔မွတြဲထိုင္ရတာမဟုတ္တဲ့အတြက္ ပိုလြတ္လပ္တယ္။ ေရွဆုံး (၆) ခံုပဲ၊ First Class ဆိုပါေတာ့။ ေစ်းလည္းပိုႀကီးတယ္၊ ၃ ေသာင္းခြဲေပးရပါတယ္။ ေနာက္က ႏွစ္ေယာက္တြဲခုံေတြကိုေတာ့ တူးပလပ္စ္လုိ႔ေခၚပါသတဲ့။ ဗဟုသုတအမ်ားႀကီးရပါတယ္။
ခုေခတ္ခရီးသြားရတာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ငယ္ငယ္တုန္းကနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ေတာ့ဘူး။ ကားႀကီးေတြက ေကာင္းလည္းေကာင္း၊ ထြက္ခ်ိန္လည္းမွန္ၿပီး ကားေပၚမွာ ေရတဘူး၊ ေကာ္ဖီတခြက္၊ ဘီစကစ္ ၂ ခ်ပ္နဲ႔ ျခံဳစရာေစာင္တထည္ေပးပါတယ္။ ေနာက္ ကိုလွန္လုိ႔ရတဲ့ခုံနဲ႔ အဲယားကြန္းနဲ႔ဆိုေတာ့ သိပ္မပင္ပမ္းလွပါဘူး။ ဟိုတုန္းကမ်ားေတာ့… မေရးပါရေစနဲ႔ဗ်ာ။ သာယာဝေျပာ တဲ့လူ႔ေဘာင္သစ္ႀကီးကို ခ်ီတက္မယ့္ မဆလေခတ္ႀကီးကိုမွီခဲ့တဲ့ ၆ဝ ေက်ာ္ ၇ဝ တန္းေတြေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ ေမွာင္ခိုေခတ္လုိ႔ေခၚတဲ့ ၇ဝ ခုႏွစ္ဝန္းက်င္ေလာက္က ေက်ာက္ပန္ေတာင္းေၾကးနီရထားတုိ႔၊ ေမာ္လျမိုင္ရန္ကုန္ရထားတုိ႔ဆို တာ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔မေလ်ာ္ညီတဲ့ ခရီးလမ္းေတြေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားဘဝ ေက်ာင္းဖြင့္လုိ႔ ရန္ကုန္ျပန္တဲ့ခရီး ခု ေခတ္ကေလးမ်ားသိေအာင္ နည္းနည္းေတာ့ေရးျပပါရေစ။
ဆင္ျဖဴကြၽန္းဆိုတာ ျမစ္အေနာက္ဖက္ စလင္းၿမိဳ႕နယ္ထဲပါတဲ့ ေတာၿမိဳ႕ကေလးပါ။ ရန္ကုန္သြားမယ္ဆိုရင္ ေခ်ာက္ကိုေမာ္ ေတာ္စီး၊ ေခ်ာက္ကမွေၾကးနီ (သို႔) ေက်ာက္ပန္းေတာင္းရထားစီး။ အဲဒါမွမသြားခ်င္ရင္ ေရနံေခ်ာင္းကို ေမာ္ေတာ္ (သို႔)အစုန္ေလးလုိ႔ေခၚတဲ့ ျပည္ – မန္းတေလး ဆြဲတဲ့နွစ္ထပ္သင္းေဘာကို ေစာင့္စီး။ ဒီသင္းေဘာကလည္း ဘယ္အခ်ိန္ဆိုက္ ေရာက္လာမယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွအတပ္မေျပာနိုင္။ သင္းေဘာမလာလုိ႔ ျမင္းလွည္းနဲ႔အိမ္ျပန္လာရတဲ့အေခါက္မ်ဳိးေတြ လည္းရိွပါတယ္။ ေရနံေခ်ာင္းမွာ တညအိပ္ၿပီး ေနာက္ေန႔ထြက္မယ့္ နာမည္ေက်ာ္ထြန္းပဝင္းဆိုတဲ့ စစ္က်န္ခ်က္ပလက္ ဘတ္စ္ကားႀကီးနဲ႔ ရန္ကုန္ကို ၂၄ နာရီအတြင္းေရာက္တယ္ဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္ကုသိုလ္ထူးလုိ႔ပါ။ ဘီးေပါက္တာ၊ ရွပ္က်ဳိးတာ ၊ ပန္ကာႀကိဳးျပတ္တယ္ဆိုတာကေတာ့ စာမဖြဲ႕ေလာက္ပါဘူး။ ကားပ်က္လုိ႔ လမ္းေဘးအိပ္ခဲ့ရတာေတြ၊ ထမင္းငတ္ခဲ့ရတာ ေတြနဲ႔ၾကံဳခဲ့ဖူးၿပီး ကားေပၚမွာဒူးေကြးၿပီး ငပိသိပ္ ငခ်ဥ္သိပ္ လိုက္ခဲ့ရတာေတြဟာ ငယ္တုန္းမို႔ပါ။ ခုအရြယ္နဲ႔ဆို ကားေပၚတင္ ေလ်ာသြားနိုင္ပါတယ္။ ဒီလမ္းေတြမႀကိဳက္လုိ႔ မေကြးကေနသြားခ်င္ရင္လည္း ရပါတယ္။ အဲ…တံတားေတြမထိုးရေသးတဲ့ ေခတ္ဆိုေတာ့ မုန္းတုိ႔ မန္းတုိ႔ဆိုတဲ့ေခ်ာင္းေတြကို ပုဆိုးမ ထမိန္မၿပီး ခဲရာခဲဆစ္ကူးရတာေလးေတာ့ရွိသေပါ့ေလ။ ထားပါ ေတာ့။ ခု .. သူမ်ားနိုင္ငံေတြလို က်ည္ဆန္ရထားေတြ၊ မိုးပ်ံတံတားႀကီးေတြ မသုံးႏိုင္ဦးေတ့ာ ဟိုတုန္းကလိုေတာ့ ဒုကၡဆင္းရဲ မခံစားရေတာ့ပါဘူး။
အေဝးေျပးဂိတ္ကုိ ေမာင္သန္းဝင္းလာႀကိဳပါတယ္။ ဘယ္ဟုိတယ္ေကာင္းလဲေမးေတာ့ ဘယ္ဟုိတယ္မွမသြားနဲ႔။ က်ေနာ္မွာ အခန္းလြတ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ႀကိဳက္တဲ့အခန္းမွာ ႀကိဳက္သေလာက္ေနဆုိၿပီး သူ႔ရဲ႕ ၈၄ လမ္းေပၚက တုိက္ခန္းေတြဆီ ေခၚလာပါတယ္။ ခဏနား၊ ေရမုိးခ်ဳိး ဘရိတ္ဖတ္စားၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား မႏၱေလးေတာင္ကုိ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ မေရာက္တာ ၾကာေတာင္း ၾကာလွပါပေကာ။ ၆၉ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းသားဘဝေရာက္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ ခုလုိကားနဲ႔ တက္လုိ႔ မရေသး။ ေတာင္ေပၚ ေျခလ်င္ေျခလ်င္ေလ်ာက္တက္မွ ေတာင္တက္ျခင္းအရသာ ခံစားရေပမေပါ့။ ခု တက္ပါ့လားဆိုရင္ တက္နိုင္ေတာ့မည္မ ထင္။ ဘုရားဝတ္ျပဳၿပီး ေတာင္ေပၚကေန ဟိုး.. အေဝးကိုေငး ေနမိပါတယ္။ ဒီ႐ႈခင္း ဒီအလွေတြ နဲ႔ေဝးခဲ့တာၾကာလုိ႔ထင္ပါရဲ့။ၾကည့္လုိ႔မဝနိုင္။ ဟိုးမွာ..စိမ္းစိမ္းညိဳညဳိေတာင္တန္းေတြ၊ မႏၱေလးရဲ့အသည္းႏွလုံး နန္းၿမိဳ႕႐ုိးက တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္စြာ။ ေတာင္ေပၚေစတီက ဆည္းလည္းသံလြင္လြင္၊ ေတာင္ေအာက္ကေစတီဘုရားေတြက မႏၱေလးေတာင္ဝန္းက်င္ကို ပိုမိုၾကည္ ညိဳ၊ အလွကိုတိုးေစ။
မႏၱေလး …. ဒုိ႔ေရႊမႏၱေလး။ ျမန္မာ့ထီးနန္း ေနာက္ဆုံးမင္းဆက္တည္ရာၿမိဳ႕။ ကုိယ့္ထီး ကုိယ့္နန္း ကုိယ့္ၾကငွန္းနဲ႔ တင့္တယ္စြာ တည္ရွိခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕။ အရွင္ႏွစ္ပါး ပါေတာ္မူတာတာကုိ မ်က္ဝါးထင္ထင္ျမင္လုိက္ရတဲ့ၿမိဳ႕။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္တည္ ရာၿမိဳ႕။ မႏၱေလးကုိ မသိရင္ ျမန္မာဆုိတာမသိလုိ႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ ျမန္မာဆန္တဲ့ၿမိဳ႕။ ေငးေကာင္း ေတြးေကာင္းေနတုန္း မွာပဲ အသံစာစာ ရယ္သံလြင္လြင္ၾကားလိုက္လုိ႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ကေလးမေလးတသိုက္။ ျဖဴျဖဴ ေခ်ာေခ်ာ သစ္သစ္လြင္လြင္နဲ႔ ေၾကးရည္တတ္ထဲကထင္ပါရဲ့။ ျမန္မာစကားကို အညာဆန္ဆန္မေျပာတတ္ေသးတဲ့ စိန ေသြး စပ္ကေလးမေလးေတြရဲ့အသံ အေဝးေရာက္သြားမွ အေတြးစကျပန္ဝင္လာပါတယ္။
မန္းတေလးျပန္မေရာက္တာၾကာၿပီဆိုေပမယ့္ မန္းတေလးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သတင္းေတြကေတာ့ၾကားပါတယ္။ မန္းတေလး ၿမိဳ႕ ႀကီးကုိ မန္းတေလးၿမိဳ႕ႀကီးကို အသားဝါဝါ မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းေတြ ဝါးၿမိဳသြားၿပီတုိ႔၊ ၿမိဳ႕ထဲကဆိုင္ေတြမွာ ဘူးသီးငါး ေပါင္းေၾကာ္စာေတြပဲေတြ႕ရတယ္တုိ႔၊ မႏၱေလးဟာ တ႐ုတ္ရဲ့ကိုလိုနီျဖစ္သြားၿပီတုိ႔…စတဲ့ ၿမိဳ႕ခံေတြရဲ့မေက်နပ္သံ၊ မ်ဳိးခ်စ္ဆိုသူအခ်ဳိ႕ရဲ့ျငီးတြားသံေတြ မၾကာမၾကာ ၾကားရပါတယ္။ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ဳိးျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ယုံၾကည္ၾကတဲ့ ဗုဒၶ ဘာသာအမ်ားစုေနထိုင္ရာ မန္းတေလးမွာ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေတြကိုအရင္းခံၿပီး တ႐ုတ္ေတြ မန္းတေလးကိုေရာက္လာ ၾကသလဲ။ ေရာက္လာတဲ့တ႐ုတ္ေတြက အေရွ႕ပိုင္းဘီဂ်င္း ရွန္ဟိုင္းတ႐ုတ္ေတြလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒီနားတဝိုက္က ယူနန္၊ ဝ၊ ကုိးကန္႔တ႐ုတ္ေတြလား။ သူတုိ႔ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့့္ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ေရာက္လာၾကသလဲ။ ဇစ္ျမစ္ကိုလိုက္ရင္…ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ စစ္အာဏာရွင္တသိုက္ရဲ့ေကာင္မႈေတာ္ေၾကာင့္ မပင့္မဖိတ္ရပဲ တ႐ုတ္ (သို႔) တ႐ုတ္စကားေျပာေသာ ဝ တုိ႔ ကိုးကန္႔တုိ႔ အေျခခ်လာတာပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ နိုင္ငံေရးပါပဲ။
ေလာကနိဗၺာန္ကိုတည္ေဆာက္မယ့္ မဆလပါတီႀကီးနဲ႔ အာဏာ႐ူးစစ္ဗိုလ္တခ်ဳိ႕ေၾကာင့္ ေလာကငရဲ ခံစားေနၾကရတဲ့ ျပည္ သူေတြဟာ ၈၈ ခုနွစ္မွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ႐ိုက္ခ်ဳိးနိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ျပည္သူေတြရဲ့အသက္ေသြးေခြၽးမ်ားစြာ စေတးခဲ့ရပါ တယ္။ အရာရာကို လက္နက္နဲ႔သာေျဖရွင္းတတ္တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ ၈၈ အေရးကိုလည္း လက္နက္နဲ႔ေျဖရွင္းခဲ့တဲ့ အတြက္ ကမၻာ့အလယ္မွာ အထီးက်န္ဘဝနဲ႔ကိုးရာမဲ့ ကယ္ရာမဲ့ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္တဲ့ တ႐ုတ္ ျပည္ႀကီးက တံခါးဖြင့္ေပၚလစီနဲ႔ စီးပြားေရး အရိွန္ရေနပါၿပီ။ တကမၻာလုံးက ေအာေၾကာလန္ၿပီး ပိတ္ဆို႔ဒဏ္ခတ္ေနခ်ိန္မွာ သယံဇာတေပါႂကြယ္လွတဲ့ေရႊျပည္ႀကီးကို တ႐ုတ္က စာနာေမတၱာထားၿပီး ကုလသမဂၢမွာ ဗီတိုအာဏာ လႈိင္လႈိင္သုံးၿပီး အကာအကြယ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ၉ဝ ခုနွစ္ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကို မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ၿပီး အႏိုင္ရပါတီကို အာဏာလြဲမေပးတဲ့ အျပင္ ေရြးေကာက္ခံကိုယ္စားလွယ္ေတြကို ေထာင္ထဲသိမ္းၾကံဳးထည့္ခဲ့ပါတယ္။ မိုက္လက္စနဲ႔ မိုက္တြင္းနက္ဖုိ႔ဆုံးျဖတ္ထားတဲ့စစ္ဗိုလ္ေတြဟာ ေဒၚစုကုိ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ဖုိ႔အထိ ၾကံစည္လာပါေတာ့တယ္။
အဲဒီလိုစိတ္ပ်က္ဖုိ႔ေကာင္းလွတဲ့နိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းမွာ တ႐ုတ္က စစ္ဗိုလ္ေတြေနာက္က မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ေပး ၿပီး တျခားကမ႓ာ့နိုင္ငံႀကီးေတြကိုေတာ့ သူမ်ားျပည္တြင္းေရးဝင္မစြက္ဖုိ႔ေျပာရင္း သူတနိုင္ငံတည္းကပဲ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ လာပါေတာ့တယ္။ စီးပြားရးအရ၊ ႏိုင္ငံေရးအရ တ႐ုတ္အေပၚ လုံးဝမွီခိုလိုက္ရတဲ့အခါ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကိုပါ ထိပါးလာ ပါေတာ့တယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ ျခာတဲ့အခါ အာဏာကို သူမ်ားေတြဝင္ေရာက္စြက္ဖက္တာကို ခံလိုက္ၾကရပါတယ္။ ေက်းဇူးသိတတ္တဲ့စစ္ဗိုလ္ခ်ုဳပ္မ်ားက သူတုိ႔အာဏာတည္ျမဲေရး၊ စစ္ခုံ႐ုံးအတင္မခံရေရးတုိ႔မွာ အမ်ားႀကီးအကူအညီေပးခဲ့တဲ့ တ႐ုတ္ႀကီးမ်ားကို ေျမေပၚေျမေအာက္ သယံဇာတနဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ တဖက္သတ္အသာစီးယူထားတဲ့ စီမံကိန္းပေရာ ဂ်က္မ်ားနဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အတိုးႀကီးႀကီးေခ်းေငြမ်ားနဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း ေက်းဇူးဆပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘိန္းဘုရင္ျဖစ္တဲ့ ဝတုိ႔ ကိုးကန္႔တုိ႔နဲ႔ ပူးတုံကြာတုံလုပ္ခဲ့တာလည္း ဒီ နဝတ၊ နအဖစစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြပါပဲ။ ကမၻာ့အဆင္းရဲဆုံးႏိုင္ငံငယ္ေလး တခုက ကမၻာ့အခ်မ္းသာဆုံးစာရင္းဝင္ ႏိုင္ငံႀကီးတခုနဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္ၾကၿပီဆိုရင္ နိုင္ငံငယ္ေလးရဲ့ကံၾကမၼာကိုခန့္မွန္းလုိ႔ရေလာက္ပါတယ္။ အဝတ္အထည္၊ စားေသာက္ကုန္၊ လူသုံးကုန္ပစၥည္းအားလံုးလိုလို တ႐ုတ္ကမွာယူတင္သြင္းေနရေတာ့ ႏွစ္နိုင္ငံကုန္သြယ္ေရးမွာ တဖက္စီးနင္းျဖစ္လာၿပီး ေနာက္ဆုံး နယ္စပ္က ယူနန္တ႐ုတ္ေတြ မတရားခ်မ္းသာလာၿပီး မႏၱ ေလးမွာ အိမ္ေတြျခံေတြဝယ္၊ မူးယစ္ေဆးနဲ႔ႀကီးပြားလာတဲ့ ဝ ေတြ၊ ကိုးကန္႔ေတြက တိုင္းမွဴးဆိုသူေတြကို ခါးပိုက္ ေထာင္ ထဲထည့္ၿပီး ျခစားေနတဲ့ဝန္ထမ္းေတြနဲ႔ေပါင္း၊ ေငြလ်ံသူနဲ႔ အာဏာထန္သူတုိ႔ေပါင္းမိၿပီး မိ႐ုိးဖလာ မႏၱေလးခ်က္ျမႇဳပ္ေတြက ေတာ့ ေဝးရာလြင့္သြားရတဲ့အျဖစ္ဟာ ဇာတ္နာေအာင္ေရးထားတဲ့ဝတၳဳမဟုတ္ပါဘူး။
အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕က စစ္ပြဲသုံးႀကိမ္ဆင္ႏႊဲၿပီးမွ ၁၈၈၅ မွ အရွင္ႏွစ္ပါးကုိ ေဂါဝိန္ဆိပ္က ၾကက္ကေလး ငွက္ကေလးဖမ္းသလုိ ဖမ္းသြားတာကုိ ကုိယ္ေတြ႕ၾကံဳရဖူးတဲ့ မႏၱေလးသားေတြ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္တဲ့အခါ ေသနတ္တခ်က္မွမေဖာက္ရဘဲ တ႐ုတ္ရဲ႕ စီးပြားေရးကုိလုိနီ ကြၽန္ျပဳျခင္းကုိခံရျပန္ပါတယ္။
ေသနတ္ေဖာက္ၿပီး နယ္ခ်ဲ႕တဲ့ေခတ္ ကုန္ၿပီကြ၊ ကုန္ၿပီ .. မင္းသိလား ….
အကုိႀကီး ဘာေတြေပါက္ကြဲေနတာလဲ …
ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးကြာ … ျပန္ၾကစုိ႔ …
ရင္ထဲက စကားလုံးေတြ အန္ပြင့္လာတယ္ထင္ရဲ႕။ ေမာင္သန္းဝင္းလႈပ္ႏႈိးမွ သတိျပန္ဝင္လာၿပီး ေတာင္ေပၚက ဆင္းခဲ့ၾကပါ တယ္။ အားလုံးပုံမွန္ပါပဲ။ စားျမဲ သြားျမဲ ေပ်ာ္ျမဲ မန္းတေလးက်ဳံးေဘးမွာ လူေတြ၊ ေနေရာင္အလင္းနဲ႔ ဝင္းပလွပ္ေနတဲ့ က်ဳံးေရျပင္ .. ၿမိဳ႕႐ုိး ျပအုိး၊ ပစၥင္၊ သမုိင္းတန္ဖုိး၊ ဇာတိမာန္ … မုိက္မဲသူတစုရဲ႕ အာဏာ အဝိဇၨာေအာက္မွာ တုိ႔စုန္းစုန္းျမဳပ္ခဲ့ရၿပီ။ တ႐ုတ္ႀကီးလည္း ခ်မ္းသာ၊ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားလည္း ခ်မ္းသာ၊ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးကေတာ့ ဆင္းရဲသြားၿပီဆိုတဲ့စကားလုံးနဲ႔ မလုံေလာက္ေသးပဲ မြဲျပာက်သြားၿပီလုိ႔ေျပာမွ ကြက္တိက်ပါလိမ့္မယ္။
ညေနေစာင္းေတာ့ သူငယ္ခ်င္းခင္ေမာင္အုန္း ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႔ ေပါက္ခ်လာပါတယ္။ သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္က ၆၉ ခုနွစ္တုန္းက နန္းေရွ႕ေဆာင္မွာ အတူေနခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္အမွတ္မွီေပမယ့္ မိဘတပါးက FRC ျဖစ္လုိ႔ဆိုတဲ့ မဟာပညာ ေက်ာ္မ်ားခ်မွတ္ခဲ့တဲ့စနစ္ေၾကာင့္ ဘူမိအဓိကနဲ႔ေရာက္လာတာပါ။ အလြန္စာေတာ္တဲ့ကျပားေတြ ဘူမိမွာအမ်ားႀကီးပါ။ ဘူမိနဲ႔ေက်ာင္းၿပီးလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းလည္း အစိုးရဝန္ထမ္းလုပ္ခဲ့ပုံမေပၚ။ ခုေတာ့ အသက္က ၇ဝ။ လူပ်ဳိႀကီးလုိ႔ေျပာတာပဲ။
“မင္း..ဘယ္သြားခ်င္သလဲေမးေတာ့”….”ေက်ာင္းသြားၾကည့္ရေအာင္”…။
၆၉ ခုနွစ္ ပထမနွစ္ၿပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို ထရန္စဖါလုပ္ၿပီးကတည္းက မန္းတကၠသိုလ္ကိုျပန္မေရာက္ေတာ့။ ဆိုင္ ကယ္ေနာက္ခြၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ေက်ာင္းဘက္ခ်ီတက္လာပါတယ္။ ဆိုင္ကယ္ေတြမ်ားလွတဲ့ၿမိဳ႕၊ ယာဥ္စည္းကမ္း လမ္း စည္းကမ္းထက္ နားလည္မႈနဲ႔ေမာင္းတဲ့ၿမိဳ႕၊ ကိုယ့္လူကလည္း အသက္က ၇ဝ၊ မ်က္မွန္သမား။ ကိုယ္ကလည္း ဆိုင္ကယ္ စီးက်င့္မရွိသူဆိုေတာ့ ေနာက္ကဘုရားစာရြတ္လိုက္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းဝေရာက္ေတာ့ စားပြဲတလုံးနဲ႔လုံျခံဳေရးလား ဂိတ္ ေစာင့္လားမသိတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္က ေက်ာင္းထဲအထိ ဆိုင္ကယ္စီးလုိ႔မရဘူးဆိုတာနဲ႔ လမ္းေဘးမွာဆိုင္ကယ္ ထားခဲ့ၿပီး ဟိုဟိုသည္သည္ၾကည့္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကို “ဦးတုိ႔က ဧည့္သည္ေတြလား” တဲ့။ ေကာင္မေလးကစပ္စုေတာ့ “ေအး…တုိ႔က ဒီေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြပါ၊ ေက်ာင္းကိုလြမ္းလုိ႔ျပန္လာၾကည့္တာ။ ” ဘယ္နွစ္ကတက္ခဲ့တာလဲ ဦး” လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၅ဝ က ဆိုေတာ့ ေကာင္မေလး က်ြန္ေတာ္တုိ႔ကိုၾကည့္ၿပီး အံၾသေနပုံေပၚပါတယ္။ အနားကျဖတ္ သြား တဲ့အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ကို”.. ဆရာမ…ေဟာဒီမွာ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ..အလည္လာၾကည့္တာတဲ့” …
“က်မက …ဌာနက ဒုတိယပါေမာကၡပါ။ ဦးတုိ႔ေက်ာင္းတက္ေတာ့ က်မတခါလည္ သမီးရွိေသးတယ္”။ ေၾသာ္ ..ကုန္လြယ္ လိုက္တဲ့အခ်ိန္ေတြ။ ဒီေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာတက္ခဲ့တုန္းက ဆယ္ေက်ာ္သက္၊ ခု ျပန္လာၾကည့္ေတာ့ ဇရာအိုျဖစ္ေနၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းတက္စဥ္က ဦးကုိေလး႐ုပ္တုတုိ႔၊ ဦးရာဇတ္႐ုပ္တုတုိ႔မရွိေသး။ ကိုယ္တက္ခဲ့တဲ့ေနရာေလး အလြမ္း ေျပသြားၾကည့္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္ေရာ။ ျခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြဖံုးၿပီး သံဇကာကာ ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ ဒႆနိကနဲ႔ စိတ္ပညာဌာနကိုၾကည့္ၿပီး ဒီဘာသာရပ္ေတြသင္ခ်င္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြ ရွိမွရွိေသးရဲ့လားလုိ႔ ေတြးမိပါေသးတယ္။ ျမန္မာ ျပည္မွာ ျမန္မာစာအဓိကနဲ႔ ဘြဲ႕ယူခ်င္သူသိပ္မရွိေတာ့။ ၁ဝ တန္းကို စိတ္ၾကိဳက္ျမန္မာစာနဲ႔ဝင္ေျဖတဲ့သူ လက္ခ်ဳိးေရလုိ႔ရ တယ္။ သမိုင္းဌာနဆိုတာ ၾကာရင္ရွိပါဦးမလားမသိ။ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ကမၻာက႐ုိေသေလးစားေလာက္တဲ့ တကၠသိုလ္ေတြ ၊ ပညာေရးစနစ္ေကာင္းေတြေပၚလာမလဲလုိ႔စဥ္းစားရင္း ငယ္စဥ္က ပညာရင္နို႔ေသာက္စို႔ခဲ့တဲ့ အမိမန္းတကၠသိုလ္ကို သမင္ လည္ျပန္တခ်က္ၾကည့္ လကျ္ပႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။
(ဆက္ေရးပါဦးမည္)
သာထက္ေအာင္
၁၆၊ ၃၊ ၂၀၁၉
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
