ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ – ရပ္အေၾကာင္း ရြာအေၾကာင္း – ၃
ဒီရြာေလးကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ အမိုးတို ့ေခတ္က မူးဂါ့ႀကီးတေယာက္ ေျပာျပဖူးတာကို ျပန္ၾကားေယာင္မိတယ္။
တို ့ရြာက ေပါက္တူး(၃)ေပါက္မွ တို ့ဗိုက္ထဲ (၁)ခ်က္ ေရာက္တဲ့ရြာပါ။ (၁)ခ်က္က အမ်ဳိးသားအတြက္၊ (၁)ခ်က္က အစိုးသားအတြက္ ေနာက္ဆံုးအခ်က္မွ တို ့အတြက္တဲ့။ အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ မူးဂါးႀကီးရဲ ့ စကားကို ကိုယ္ေတြ ဘယ္နားလည္ပါ့မလဲ။ ဘာလဲ အမ်ဳိးသား၊ ဘာလဲ အစိုးသားလို ့ မူ ့ဂါးႀကီးကုိ ျပန္ေမးရတယ္၊
တို ့ရြာက ညွပ္ပူးညွပ္ပိတ္ရြာတဲ့၊ ကို္ယ့္အမ်ဳိးသားအဖြဲ ့(ေကအဲန္ယူ)ကလည္း အမ်ဳိးသားေတာ္လွန္ေရးကို အားေပးရမယ္၊ သူတို ့ကို ကူညီရမယ္တဲ့၊
ဗမာအစိုးရဖက္ကလည္း သူတို ့ေတာင္းတာေပးရမယ္။ သူတို ့ဟာ တို ့ကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေနရတာတဲ့
နီးရာ ဓားေၾကာက္ရတဲ့ တို ့မွာ ဟိုဘက္ေတာင္းလည္း ေပးရ၊ ဒီဘက္ေတာင္းလည္းေပးရ၊ တို ့စားဖို ့လည္း လုပ္ရနဲ ့ဒုကၡသိပ္ႀကီးတယ္တဲ့
ဒီၾကားထဲ (၂)ဖက္လံုးက တို ့ကို စြပ္စြဲၾကေသးတယ္။
ေကအဲန္ယူက… “နင္တို ့ ရန္သူေတာင္းတိုင္းေပးတယ္။ အဲ့ဒါ နင္တို ့ရန္သူကို အားေပးတာဘဲ” တဲ့။
အစိုးရဘက္ကလည္း တို ့ကို ေျပာတာက “ နင္တို ့ သူပုန္အားေပးေတြ၊ နင္တို ့က သူပုန္ေတြ” တဲ့။
“တို ့လည္းက ဘယ္သူ ့ကိုမွ ႀကိဳက္လို ေပးေနတာ မဟုတ္ဘူး ေၾကာက္လို ့ေပးေနရတာပါ” တဲ့ အခုေတာ့ အဲ့ဒီ မူ ့ဂါးႀကီးလည္း ဆံုးရွာပါၿပီ။
တကယ္လည္း ဒီရြာေလးဟာ (၂)ဖက္၀န္ေတြကို အေတာ္ေလး ထမ္းပိုးေပးခဲ့ရတာပါ၊ လုပ္အားေပး၊ ေပၚတာ၊ ကင္းသမား၊ လွည္း၊ ၀ါး၊ ေတာင္ထန္း၊ ဒညင္းသီး၊ ကြမ္းသီး၊ ဆီ၊ ဆန္၊ ဆား၊ ေဆး၊ ၾကက္၊ ၀က္ ေတာင္းရင္ ေတာင္းသလို ေပးခဲ့ရၿပီး မထင္ရင္ မထင္သလိုလည္း ႏွိပ္စက္ သတ္ျဖတ္တာေတြကို ခံခဲ့ရတာပါ။
တိုတိုတုတ္တုတ္ေျပာရရင္ အိမ္ေရွ ့က စစ္တပ္၀င္လုိ ့ေနာက္ေဖးက ခုန္ခ်ရင္ကိုဘဲ သူပုန္ျဖစ္ၾကတဲ့ ရြာေလးဟာ စစ္ရဲ ့ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေတြက ေရးလို ့ရယ္မကုန္ပါ။
အခုခ်ိန္မွာေရာ ရြာအေျခအေန ဘယ္လိုရွိေနေသးလဲလို ့ေမးေတာ့ ရြာသူႏွစ္ေယာက္ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္လို ့
“ အရင္ထက္စာရင္ေတာ့ နည္းနည္းေလး ေတာ္လာတယ္” တဲ့။
ဘယ္လို ေတာ္လာတာလဲ ေမးေတာ့ … “ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေခတ္ဆိုေတာ့ အရင္လို အေတာင္းအရမ္းေတြ မမ်ားေတာ့ဘူးေပါ့” တဲ့။ အရင္လို မမ်ားေတာ့ဘူးဆိုေပမဲ့ ရွိေတာ့ ရွိေနေသးတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပါဘဲ။
ရြာလယ္ လမ္းေဘးတဖက္မွာရွိတဲ့ ေဘာလီေဘာကြင္းနားေရာက္ေတာ့ ဖိုးေစာ္ကဲတို ့ အဖြဲ ့ထဲက ၃-၄ ေယာက္ စုစုလုပ္ေနတာကို ေတြ ့လို ့ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ၊ ဘယ္သြားမလို ့လဲေမးေတာ့ … ေကအဲန္ယူက စည္းေ၀းေခၚလို ့ဟိုဘက္ရြာကုို သြားဖို ့ လူလိုက္စုေနတာလို ့ေျပာတယ္။
ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ သြားရမွာလဲ၊ ဘယ္ေတာ့လဲလို ့ေမးေတာ့ တို ့ရြာက (၇)ေယာက္၊ (၁၀)နာရီအေရာက္လို ့ ေျဖတယ္။
ရြာထဲကို ေလွ်ာက္ပတ္ၾကည့္ေတာ့ သိသိသာသာ ေျပာင္းလဲေနတာ တခုကို သတိထားမိတယ္။ အိမ္တိုင္းလိုလိုမွာ ယင္လံုအိမ္သာေလးေတြကို ေသေသသပ္သပ္ ေဆာက္လုပ္ထားကို ေတြ ့ ရလို ့ နင္တို ့ရြာက တိုးတက္ေနပါလား အိမ္တိုင္းမွာ ယင္လံုအိမ္သာေတြ သံုးေနၾကတယ္လို ့ ေျပာေတာ့ ရြာသူ ႏွစ္ေယာက္ရဲ ့မ်က္ႏွာေတြက ၿပံဳးလို ့ အဲ့ဒါ ေ၀ါလ္ကြန္ဆမ္း (World Concern) ေက်းဇူးေပါ့လို ့ တေယာက္က ေျပာတယ္။
“ဟုတ္တယ္ အေဒၚရဲ ့ေ၀ါလ္ကြန္ဆမ္းက က်မတို ့ရြာကို ေတာ္ေတာ္ေလး လုပ္ေပးသြားတာ” လို ့ တေယာက္က ၀င္ေထာက္ခံတယ္။
ရြာကို အဲ့ဒီအဖြဲ ့လာေတာ့ ရြာမွာ ငွက္ဖ်ားေရာဂါသည္ေတြ အေတာ္မ်ားတာ။ အဲ့ဒါ ေရကို က်ဳိခ်က္ေသာက္ဖို ့၊ အိပ္ရင္ ျခင္ေထာင္နဲ ့ အိပ္ဖို ့၊ ယင္လံုအိမ္သာေတြ ေဆာက္ဖို ့၊ လက္ကို စင္ေအာင္ ေဆးဖို ့ေတြကို သင္တန္းေတြေပးတယ္၊ လက္ေတြလည္း လုပ္ျပတယ္တဲ့။
“ ဟုတ္တယ္္ေနာ္ ေဖာလာ လက္ေဆးနည္းေတြ သင္ေပးခဲ့တာ နင္မွတ္မိေသးလား” လို ့
ရြာသူ တေယာက္က ကိုယ့္ကိုလည္းရွင္းျပရင္းနဲ ့ သူ ့အေဖာ္ကိုပါ လက္ေဆးနည္း စာေမးပြဲ စစ္လိုက္ေသးတယ္။
အေမးခံရ သူကလည္း ေခသူ မဟုတ္ပါ။
“ ငါ မွတ္မိပါတယ္။ သူတို ့သင္ေပးခဲ့တာ လက္ေဆးနည္း (၆)နည္းပါ” တဲ့ အလုပ္က ျပန္လာရင္ ဘယ္လိုေဆး၊ အိမ္သာက ထြက္လာရင္ ဘယ္လိုေဆး၊ ထမင္းစားေတာ့မယ္ ဆို ဘယ္လိုေဆးနဲ ့ လက္ေဆးနည္းေတြကို ကိုယ္ေတြကို တတြတ္တြတ္နဲ ့ရြတ္ျပေနတယ္။
ဟုတ္တယ္အေဒၚရဲ ့ ေ၀ါလ္ကြန္ဆမ္းက က်မတို ့ကို ယင္လံုအိမ္သာေတြ ေဆာက္ဖို ့သင္တန္းေပးတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း ေဆာက္ျပတယ္။
အိမ္သာခြက္ေတြကိုလည္း အိမ္တိုင္းေစ့ အလကား ေ၀ေပးတယ္တဲ့။
ေနာက္တေယာက္က ေျပာေသးတယ္။ ဒါတင္ဘယ္က မလဲ၊ ငွက္ ဖ်ား ေရာဂါမျဖစ္ေအာင္ ျခင္ေထာင္နဲ ့ အိပ္ဖို ့ေျပာတယ္၊ ျခင္ေထာင္ကို ေတာ့ အလကားမေပးဘူး၊ ေစ်းခ်ဳိခ်ဳိနဲ ့ေရာင္းေပးတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက သူတို ့ေရာင္းတာ ျခင္ေထာင္တလံုးမွ ၂၅၀၀၊ ေစ်းမွာ ၀ယ္ရင္ အဲ့ဒီေစ်းနဲ ့ဘယ္ရမလဲ၊ ျခင္ေထာင္က ခ်ဳပ္ရိုးခ်ဳပ္သားလည္း ေကာင္းတယ္။ အသားလည္း ေကာင္းတယ္တဲ့။
သူက ဆက္ေျပာေသးတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက က်မ (၃)လံုးေတာင္ ၀ယ္ထားလိုက္တယ္။ တလံုးက က်မတို ့လင္မယားအတြက္၊ တလံုးက ကေလးေတြအတြက္။ တလံုးက ဧည့္သည္ ေဆာင္သည္ အတြက္ေပါ့၊
ညက အေဒၚကို ေထာင္ေပးတဲ့ ခရမ္းေရာင္ အပြင့္ႏွဳတ္ႏွဳတ္ေလးေတြနဲ ့ျခင္ေထာင္ေလ၊ အဲ့ဒါ ေ၀ါလ္ကြန္ဆမ္း ျခင္ေထာင္ေပါ့လို ့ ကိုယ့္ကို သက္ေသခံ ပစၥည္းနဲ ့ပါ ေ၀ါလ္ကြန္ဆန္း အေၾကာင္း ေျပာလာတယ္။
အဲ့ဒီအဖြဲ ့ရွိေသးလို ့ရြာကို ျပန္လာရင္ သိပ္ေကာင္းမွာဘဲလို ့သူတို ့က တမ္းတမ္းတတ ဆိုၾကတယ္။
ထံုးစံအတိုင္း ေန၀င္ၿပီဆို အိမ္ဆိုင္ေလးေတြမွာ လူစံုတယ္။
ဆန္ ၂ ျပည္၊ ဆီပုလင္းေသး တဗူး၊ ငါးပိ ၂၀ သား။ သၾကား ၃၀၀ ဖိုး၊ ကြမ္းရြက္ပံု တထုတ္၊ ကြမ္းစားေဆး ၂၀၀ ဖိုးဆိုတဲ့ အသံေတြက အိမ္ဆိုင္ေလးေတြမွာ စီစီညံညံလို ့
ကိုယ္ေတြတည္းခိုတဲ့ အိမ္ဆိုင္ေလးထဲကို မနက္က စည္းေ၀းသြားမယ္ဆိုတဲ့ ဖိုးေစာ္ကဲ တေယာက္ ကြမ္းေလး တ၀ါး၀ါးနဲ ့ ၀င္လာတယ္။
စည္းေ၀းသြားတာ ဘာထူးလဲလို ့ေမးေတာ့..
ဘာမွ မထူးပါဘူးလို ့ ေခါင္းေလး တကုပ္ကုပ္နဲ ့ ေျဖတယ္။
စည္းေ၀းေခၚတာဆိုတာ တခုခုထူးလို ့ေခၚတာေပါ့ ဘာမွ မထူးဘူးဆိုတာ ဟုတ္ပါ့မလားတဲ့ ဆိုင္ရွင္က ၀င္ေထာက္တယ္။
သူက မထူးပါဘူး အေက်ာ(အကို)ရယ္တဲ့။
ဒါဆို အစည္းအေ၀းေခၚတာ ဘာေတြေဆြးေႏြးတာလဲ လို ့ထပ္ေမးေတာ့မွ
“ သက္ငယ္မုဒိမ္းမွဳ ပေပ်ာက္ေရး” တဲ့။
မင္းကလည္းကြာ ဒါလည္း ထူးတာဘဲေပါ့လို ့ဆိုင္ရွင္က ေျပာေတာ့..
ေအာ္ ကို္ယ္ေတြက ရြာမွာ ေက်ာက္ၾကမ္းလမ္းေလးမ်ား ခင္းေပးမလား၊ ေက်ာင္းေဆာင္ေလးကို ေကာင္းေအာင္မ်ား လုပ္ေပးမလား၊ ရြာမီးလင္းေရးမ်ား ေျပာမလားလို ့ ထင္ထားခဲ့တာလို ့ ဖိုးေစာ္ကဲက ျပန္ေျပာတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ဆိုင္ရွင္ အမ်ဳိးသမီးက “ ေအးေလ အဲ့ဒီအေၾကာင္းေတြေတာ့ တလံုးမွ မဟဘူးလား၊ တို ့ မွာေတာ့ အဲ့ဒီအေရးေတြကို သူတို ့မ်ား ဘာလုပ္ေပးမလဲလို ့ ေမွ်ာ္လိုက္ရတာ” လို ့ မ်က္ႏွာေလး မဲ့ကာမဲ့ကာနဲ ့၀င္ေျပာတယ္။
“ အခုေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဖုန္ရူရတာဘဲ အဖတ္တင္တယ္၊ တေန ့တေန ့သူ ့တို ့ေမာင္းတဲ့ကားေတြ နည္းလား၊ တို ့ရူတဲ့ ဖုန္ေတြကလည္း နည္းနည္းေႏွာေနွာလား” လို ့ အနားမွာ ရပ္နားေထာင္ေနတဲ့ ရြာသူ တေယာက္ကလည္း မ်က္ႏွာထိ မ်က္ႏွာထားနဲ ့ ေျပာလာတယ္။
မင္းတို ့အစည္းအေ၀းက သက္ငယ္မုဒိမ္းပေပ်ာက္ေရးဘဲလား တျခား ဘာေတြေဆြးေႏြးေသးလဲလို ့ဆိုင္ရွင္ အမ်ဳိးသားက ထပ္ေမးျပန္တယ္။
ဖိုးေစာ္ကဲကလည္း အဲ့ဒါဘဲ၊ တျခားဘာမွ မေျပာဘူးလို ့ ေျဖတယ္။
ဆိုင္ရွင္က မေၾကနပ္ႏိုင္ေသးဘဲ မင္းတို ့ေရာ ဘာမွ ျပန္မေဆြးေႏြးဖူးလားလို ့ေမးေတာ့
ဖိုးေစာ္ကဲက “ ဘယ္တပ္ဖြဲ ့မွ မရွိရင္ ဘာမုဒိမ္းမွဳမွ မရွိဘူးလို ့ ေျပာတာေပါ့” တဲ့
ဆိုင္ရွင္ အမ်ဳိးသမီးက အစည္းအေ၀းမွာ ေျပာတာလားလို ့ေမးေတာ့
ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းဘဲ ေျပာတာပါတဲ့။
စည္းေ၀းထဲမွာေတာ့ ဘယ္ထ ေျပာရဲ ပါ့မလဲ သူတို ့က ေသနတ္ႀကီးေတြနဲ ့တဲ့။
သူ ့အေျပာေၾကာင့္ ကိုယ္တို ့အားလံုး ၀ိုင္းရယ္လိုက္ၾကတယ္။
ဖိုးေစာ္ကဲ ခင္မ်ာမွာလည္း ကြမ္းရြက္စိမ္းတထုတ္၊ ထံုးဗူး တဗူးကို ကရင္လြယ္အိတ္ေလးထဲ ေကာက္ထည့္ၿပီး ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ ့ သုတ္ေျခတင္သြားေလရဲ ့။
အျပင္မွာလည္း ေမွာင္ေနၿပီ၊
အိမ္ဆိုင္ေလးလည္း လူေတြ ရွဲသြားၾကပါၿပီ
အိပ္ယာ၀င္ဖို ့ ျခင္ေထာင္ေလးခ်လိုက္ေတာ့ ေန ့လည္က သူတို ့ တမ္းတမ္းတတ ေျပာၾကတဲ့ ေ၀ါလ္ကြန္ဆမ္းကို သြားသတိရတယ္။
ရြာေလးကေတာ့ မူ ့ဂါးႀကီးေျပာတဲ့ အမ်ဳိးသားတို ့ အစိုးသားတို ့ ထက္ ေ၀ါလ္ကြန္ဆမ္းကို လြမ္းေနၾကေလရဲ ့။
ခိုင္မာေက်ာ္ေဇာ
ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၅၊ ၂၀၁၉
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
