(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၃၊ ၂ဝ၁၉
ဝန္ထမ္းအိမ္ယာတိုက္တန္းလ်ားေတြမွာေနထိုင္ရင္း သန္းေခါင္စာရင္းတြင္ တေယာက္တိုးလာသျဖင့္ မိသားစုဦးေရက ငါး ေယာက္ျဖစ္သြားသည္။ အိမ္ကေန ခပ္မွန္မွန္ေလးလမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ သူအလုပ္လုပ္သည့္ စက္ရုံကို မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ အတြင္းမွာ ေရာက္ႏုိင္သည့္အတြက္ ဒီတုိက္ခန္းမွာ ေနရတာအဆင္ေျပပါသည္ဟု ဆိုရမည္။ ဝန္ထမ္းအိမ္ယာကိုေျပာင္း လာခါစက အလုပ္ကေပးေသာ ေမာင္ဗမာတံဆိပ္ စက္ဘီးေလးစီးၿပီး ရုံးတက္ျဖစ္သည္။ မိုးတြင္းမွာ မိုးကာဝတ္ ရုံဖားဖား ႀကီးဝတ္ၿပီး စက္ဘီးနင္းရသည္ကို မြန္းက်ပ္သည့္အတြက္ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းသည္သာ က်န္းမာေရးအတြက္ သင့္ေတာ္ပါ တယ္ေလဟု သေဘာထားၿပီး အငယ္တန္းအင္ဂ်င္နီယာတေယာက္အား ေပးလိုက္သည္။ ကိုယ့္ထက္ပိုေဝးတဲ့ ေနရာမွေနၿပီး ရုံးတက္ရုံးဆင္းလုပ္ေနရသည့္ ထိုအင္ဂ်င္နီယာအတြက္ ေျခက်င္မေလွ်ာက္ရဘဲ စက္ဘီးတစီးျဖင့္ အဆင္ေျပသြားပုံရသည္။ မိုးသည္းသည့္အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ သတိထားၿပီး စက္ဘီးနင္းဖို႔ပါ တပါတည္း မွာထားရသည္။
သားႏွစ္ေယာက္ကို ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ျခားၿပီး ေမြးလိုက္ႏိုင္သည့္အတြက္ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္က ႏွစ္ႏွစ္ႀကီး ႏွစ္ႏွစ္ငယ္ဟု ေျပာလို႔ရသည္။ ေက်ာင္းတက္သည့္အရြယ္တြင္ စာသင္ႏွစ္တႏွစ္သာျခားၿပီး တက္ၾကရသည့္အတြက္ အႀကီး၏အသုံး အေဆာင္မ်ားကို အငယ္က ေနာက္တႏွစ္တြင္ ဆက္သုံးႏိုင္သည္။ သားႏွစ္ေယာက္ရၿပီးသားျဖစ္သည့္ သူတို႔မိသားစုတြင္ အိမ္ရွင္မက ကိုယ္ဝန္ထပ္ေဆာင္သည့္အခါ ဒီတခါေတာ့ မိန္းကေလးေမြးပါေစဟု သူတို႔ႏွစ္ဦးသား ဆုေတာင္းၾကသည္။ တိုက္ဆိုင္မႈဟု ယခုအခါ သေဘာေပါက္ခဲ့သည္မွာ ဆုေတာင္းသည့္အတိုင္း မိန္းကေလးေမြးလာျခင္းျဖစ္သည္။ လိုခ်င္တာ ရသည့္အတြက္ သူတို႔ေပ်ာ္ၾကရသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ သန္းေခါင္စာရင္းတြင္ အိမ္သားသစ္တေယာက္တိုးလာသည္ဟု ဆိုခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။
အႀကီးႏွစ္ေယာက္က ဒီႏွစ္တြင္ ေျခာက္တန္းႏွင့္ ငါးတန္းသို႔ အသီးသီးတက္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ အိမ္လာလည္သည့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ ဧည့္သည္မ်ားက ဘယ္ႏွစ္တန္းေရာက္ေနၿပီလဲဟု အငယ္ကိုေမးတုိင္း ငါးတန္းဟု သားငယ္က မေျဖ၊ ပဥၥမတန္း တက္ေနၿပီဟုသာ ေျဖေလ့ရွိသည္။ ငါးတန္းေရာက္ေနၿပီဟုေျဖမိလွ်င္ ဟင္းရြက္တန္းတို႔ ကုန္စိမ္းတန္းတို႔ ကုန္ေျခာက္တန္း တို႔ကိုေရာ မေရာက္ဘူးလားဟု သူတို႔ေက်ာင္းတြင္ ေနာက္ၾကေၾကာင္း၊ ပဥၥမတန္းဟု ပီပီသသေျဖၾကဖို႔ ဆရာမက မွာထား ေၾကာင္း သူျပန္ေျပာသည့္အခါ သေဘာက်ၿပီး ရယ္ေမာၾကရသည္မွာ မၾကာခဏပင္။ သူက စကားေျပာလွ်င္ အခ်က္က်က် ေျပာတတ္သျဖင့္ ႀကီးလာလွ်င္ ေရွ႕ေနျဖစ္မည့္သူဟု အိမ္လာလည္သည့္ဧည့္သည္မ်ားက ေရွ႕ျဖစ္ေဟာသြားျခင္း ခံရသူျဖစ္ သည္။
ခါတိုင္းသီတင္းကၽြတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားဆိုလွ်င္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အဖိုးအဖြားမ်ားရွိရာ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚၿမိဳ႕ေလးသုိ႔ သူတို႔ဦးေလးမ်ားက လုိက္ပို႔ေလ့ရွိသည္။ သူႏွင့္ သူ႔ဇနီးသည္က ရုံးပိတ္ရက္ေရာက္မွ သမီးေလးကိုေခၚသြားၿပီး မိဘမ်ားဆီ သြားေရာက္ကန္ေတာ့ၾကသည္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ သားႏွစ္ေယာက္ကို ရန္ကုန္မွာသာ ေနေစသည္။ နယ္သီတင္းကြၽတ္မီးထြန္းပြဲ ေတာ္မ်ား၏ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းပုံကို သူတို႔ေျပာျပၾကသျဖင့္ ရန္ကုန္သီတင္းကၽြတ္မွာလည္း သူတို႔အတြက္ အမွတ္တရျဖစ္ေစမည့္အစီအစဥ္တခုခုလုပ္ျဖစ္ဖို႔ ၾကံမိသည္။
“သားတို႔ လာဦးကြ။ မင္းတို႔ အားလား”
“ေက်ာင္းပိတ္ထားတယ္ေလ အေဖ၊ ေက်ာင္းသြားဖို႔ မလိုေတာ့ အားပါတယ္”
“ေက်ာင္းပိတ္ထားတာ အေဖသိပါတယ္။ အားလားဆိုတာ မင္းတို႔က ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ဝတၳဳေတြငွားဖတ္ေနရင္ ခိုင္းလို႔မရတဲ့ စာႀကီးေပႀကီးပုဂၢိဳလ္ေတြ”
အမွန္က ဒီလိုမ်ိဳး အျပင္စာေတြ မ်ားမ်ားဖတ္ေအာင္ သူပဲ သူ႔သားေတြကို ပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
“စာေတြလည္းဖတ္ တကယ့္ေလာကထဲမွာလည္း ေနၾက။ စာဖတ္ေနတယ္ဆိုရင္လည္း ခဏခ်ထားၿပီး ဒါေလးေတြ လိုက္ ေဝလုိက္စမ္းပါ။ ဆယ့္ငါးခန္းလုံးကို ေဝေနာ္”
အေဖေပးတာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရာင္စုံမီးပုံးေတြမွာ သုံးေလ့ရွိေသာ မွန္စကၠဴေတြ ျဖစ္ေနသည္။ အေရာင္က အဝါ၊ အျပာ၊ အစိမ္း၊ အနီတို႔ျဖစ္သည္။ မွန္စကၠဴခ်ပ္ေလးေတြကို ေလးေထာင့္က်က်ညႇပ္ထားသည္။ ရွစ္လက္မပတ္လည္ေလာက္ ရွိမည္ဟု မွန္းၾကည့္မိသည္။ ႏွစ္တိုင္း အဖိုးအဖြားေတြဆီ သြားလည္ျဖစ္ေနၾက ဒီလိုကာလမွာ မလည္ျဖစ္တဲ့အတူတူ ေက်ာင္းပိတ္ရက္အတြင္း သူတို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္အတြက္ လုပ္စရာက တျခားမဟုတ္။ စာအုပ္အငွားဆိုင္သို႔ ညတိုင္း သြားၿပီး စာအုပ္ငွားကာ အိမ္မွာ ဇိမ္က်က်ျဖင့္ သဲသဲမဲမဲဖတ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ထမင္းစားၿပီးခါစအခ်ိန္သည္ စာအုပ္ဖတ္၍အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္ကို သူတို႔က ထမင္းလုံးစီေနသည့္အခ်ိန္ဟု လူႀကီးေတြေျပာသလိုပင္ လိုက္ေျပာၾက သည္။ ယခုလည္း ထမင္းလုံးစီခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေဖ မခိုင္းခင္ကေလးတြင္ ဒီည ျပန္အပ္ရမည့္ဝတၳဳတအုပ္ကို ဆက္ ကိုင္ဖို႔ ၾကံေနတုန္းရွိေနသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အေဖခိုင္းတာလုပ္ၿပီးမွ ဖတ္ျဖစ္ေတာ့မယ္ဟု ဝတၳဳစာအုပ္ကို ၾကည့္ကာ စိတ္ထဲကေန ေတာင္းပန္မိသည္။
“ေအး ဒီမွန္စကၠဴေတြကို အေရာင္မတူတဲ့ ႏွစ္ခုဆီ တတြဲတြဲၿပီး အိမ္ေပါက္ေစ့ လိုက္ေဝလိုက္”
“ဒါေတြ ေဝတာ ဘာလုပ္ဖို႔လဲလို႔ ေမးရင္ေကာ အေဖ”ဟု သူက ေစာဒကတက္လုိက္သည္။
“မေမးရင္ေတာင္ ေပးကတည္းက ေျပာၿပီးေပးရမွာ။ ဒီလိုေျပာ၊ ဒီေန႔ညနဲ႔ မနက္ျဖန္လျပည့္ေန႔ညအတြက္လို႔။ အိမ္ေရွ႕လ သာခန္းမွာ မီးလုံးထြန္းတဲ့အခါ ဒါေလးေတြနဲ႔ အုပ္ၿပီး ထြန္းဖို႔ပဲ။ ႏွစ္ခုေပးလိုက္တာက ႀကိဳက္တာထြန္းလို႔ရေအာင္။ လူမရွိတဲ့ အိမ္ဆိုရင္ ေနာက္တခါသြားၿပီး ထပ္ေပး။ ကဲ မင္းတို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ လိုက္ေဝၾကေတာ့။ ညက်ရင္ ရာမယဏဇာတ္ကို ရုပ္ျမင္သံၾကားကေန ျပလိမ့္မယ္။ ေခါင္းရင္းအိမ္ကို ရွစ္နာရီမထိုးခင္ေလာက္ သြားၾကတာေပါ႔။ သတင္းေလး ဘာေလး ၾကည့္ရေအာင္”
မွန္စကၠဴခ်ပ္ေလးေတြကို တြန္႔ေၾကသြားျခင္းမရွိေအာင္ ခပ္ဖြဖြကိုင္းရင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အေဖခိုင္းသည့္အလုပ္ကို ၿပီး ေျမာက္ေစရန္ အေပၚတက္ ေအာက္ဆင္းျဖင့္ တုိက္ခန္းတံခါးမ်ားကို ေခါက္ၾကေလသည္။ ဝန္ထမ္းအိမ္ယာတုိက္ခန္းမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ယခုလို စေနေန႔မ်ိဳးတြင္ လူရွိၾကတာမ်ားသည္။ အေရာင္မတူ မွန္စကၠဴခ်ပ္ႏွစ္ခ်ပ္ကိုေပးရင္း ဘာအတြက္ေၾကာင့္ ေဝငွရသလဲဆိုသည္ကိုပါ ေျပာရသည္။ “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္” ဟူေသာ တုံ႔ျပန္ေျပာစကားမ်ား၊ ခင္မင္ရင္းႏွီးစြာျပံဳးျပၾကေသာ လႈိက္လွဲမႈမ်ား၊ မသိမသာဆို႐ုံေလး ညႇဳိးငယ္သြားေသာမ်က္ႏွာမ်ား၊ အနည္းငယ္အံ့ၾသသည့္ အမူအရာမ်ားကို သူတို႔ၾကားခဲ့ ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ညႇဳိးငယ္သြားေသာမ်က္ႏွာမ်ားကို ေတြ႔ရသည့္အခါ ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ဆိုသည္ကို သူတို႔ မစဥ္းစား တတ္ခဲ့။ အနည္းငယ္အံ့အားသင့္သည့္ အမူအရာမွာလည္း ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ဆိုသည္ကို သူတို႔ သေဘာမေပါက္ခဲ့။
တိုက္ခန္းတခန္းရွိ လူႀကီးတစ္ေယာက္က ေမးေသာအခါ သူတို႔မွာ ေျဖဖို႔စကားမရွိျဖစ္ရသည္။
“ေဟ့ မင္းတို႔အေဖက မီးလုံးထြန္းဖို႔ ဒီမွန္စကၠဴပဲေပးသလားကြ၊ မီးလုံးပါေပးရင္ ပိုမေကာင္းဘူးလား” ဟု ေနာက္ေျပာင္သလို ေမးေလသည္။ “အေဖက မွန္စကၠဴပဲေပးခိုင္းလိုက္တယ္ခင္ဗ်” ဟု မရဲတရဲေျဖေသာ္ “ဒါဆိုလည္း ညမေမွာင္ခင္ မီးလုံးသြား ဝယ္ရမွာေပါ႔ကြာ”ဟု စဥ္းစဥ္းစားစားေျပာေလသည္။
ထိုသို႔ျဖင့္ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး အားလုံးေဝငွလိုက္ႏိုင္ေၾကာင္း အေဖ့ကို အသိေပးကာ ညမေမွာင္ခင္ ရွိသမွ်အလင္းေရာင္ေလးျဖင့္ ဝတၳဳစာအုပ္ကို တထိုင္တည္း ဖတ္ေနေလေတာ့သည္။
ေနလုံးႀကီးမဝင္ခင္ အေဖ့မွာ လသာခန္းတြင္ အလုပ္မ်ားေနရွာသည္။ တျခားတုိက္ခန္းမ်ားကို ေဝခိုင္းေသာ မွန္စကၠဴႏွစ္ခ်ပ္ အနက္ ဘယ္အခ်ပ္ကို စသုံးရမည္ကို အေဖေတြးေနပုံေပၚသည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ဘဲ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ျဖစ္ဟန္တူေသာ တခ်ပ္ကို ေရြးကာ မီးလုံးတြင္ အုပ္လုိက္သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲရွိ ေခြးေျခထိုင္ခုံရွည္ကို လ်င္ျမန္စြာသြားယူၿပီး ေပးသည့္အခါ အေဖက ငါ႔သားေလးက ကူညီေဖာ္ရသားပဲဟု ေျပာသည္။ သူသေဘာေခြ႔သြားသည္။ အေဖက ေခြးေျခထိုင္ခုံရွည္ေပၚ မတ္တပ္ရပ္ကာ မီးလုံးတပ္သည္။ မီးခလုတ္ဖြင့္လိုက္ဟု ေျပာသျဖင့္ ဖြင့္လိုက္သည္တြင္ မွန္စကၠဴအေရာင္သည္ လသာခန္းတြင္ လင္းထိန္ သြားသည္။ ျပန္ပိတ္ထားဦး၊ ညေမွာင္မွ မီးထြန္းမယ္ဟု ေျပာသျဖင့္ မီးခလုတ္ကို ျပန္ပိတ္လုိက္သည္။
ဝတၳဳဖတ္လက္စသည္လည္း ေမွာင္စပ်ိဳးခ်ိန္တြင္ အဆုံးတုိင္သည္သို႔ ေရာက္ေလသည္။ ညစာကို ေစာေစာစားၿပီး စာအုပ္ အငွားဆိုင္သို႔ စာအုပ္သြားအပ္ဖို႔ၾကံသည္။ သူ႔ထက္ စာဖတ္အားေကာင္းသည့္ အစ္ကိုက သူလည္း လိုက္မည္ဆို၍ သူတို႔ႏွစ္ ေယာက္သား အျပင္ထြက္ဖို႔ျပင္ၾကသည္။ အိမ္တံခါးဖြင့္ၿပီးအထြက္ လသာခန္းသို႔ ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ အေမႏွင့္ ညီမ ေလးက လသာခန္းရွိလက္ရန္းေပၚတြင္ ဖေယာင္းတိုင္မ်ား အစီအရီေထာင္ကာ ဖေယာင္းတိုင္မီး ထြန္းညႇိပူေဇာ္ဖို႔အတြက္ တတိုင္ခ်င္း မီးညႇိေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
“သားတို႔ အျပင္ထြက္မယ္ဆိုရင္ အေႏြးထည္ေလး ဘာေလး ဝတ္သြားၾကဦး၊ စာအုပ္ဆိုင္ဆိုၿပီး ေျခရွည္ၾက လမ္းမ်ားၾက မယ့္ပုံပဲ။ ညဥ့္နက္ရင္ ပိုေအးလာလိမ့္မယ္” ဟု အေမ၏ သတိေပးေျပာဆိုသံေၾကာင့္ ဖြင့္ထားေသာတံခါးကို အသာျပန္ေစ့ကာ ဖိနပ္ခၽြတ္၍ စာၾကည့္စားပြဲေရွ႕ရွိထိုင္ခုံေနာက္မွီေပၚတြင္ လႊားထားေသာ ဂ်ာကင္အေဟာင္းကို ယူဝတ္သည္။ ေျခရွည္သည္၊ လမ္းမ်ားသည္၊ လမ္းသလားသည္တို႔သည္ အေမသုံးေလ့ရွိေသာ စကားအသုံးအႏႈန္းတို႔ျဖစ္သည္။ အိမ္တံခါးျပန္မဖြင့္ခင္ မွန္စကၠဴအုပ္ထားေသာ မီးလုံးကို ထြန္းဖို႔ ခလုတ္သြားႏွိပ္လုိက္သည္။ အေဖက ညေမွာင္မွ မီးထြန္းမယ္ဟု ေျပာခဲ့သည္။ အခု ေမွာင္ေနၿပီျဖစ္သည္။ တုိက္ေအာက္ေရာက္လွ်င္ ကိုယ့္တိုက္ခန္း၏ လသာေဆာင္ကို ျပန္ၾကည့္ဖို႔လည္း ရည္ရြယ္လိုက္တာ ျဖစ္သည္။
တိုက္ခန္းေလွကားထဲမွာလည္း မည္သူထြန္းထားၾကသည္ မသိေသာ ဖေယာင္းတိုင္ေလးမ်ားက ေလတခ်က္ေဝ့တိုင္း ဟိုယိမ္းဒီယိမ္းျဖင့္ ႏြဲ႔ေနၾကသည္။ စာအုပ္အငွားဆိုင္ရွိရာ တုိက္ခန္းသည္ သူတို႔တိုက္မွဆိုလွ်င္ အေရွ႕စူးစူးအရပ္တြင္ ရွိသျဖင့္ ေျမေပၚေျခခ်သည္ႏွင့္ စာအုပ္ဆိုင္သို႔အျမန္ေရာက္ဖို႔သာ စိတ္ေစာေနၾကေသာေၾကာင့္ ေက်ာခိုင္းရာဆီသို႔ ျပန္ လွည့္မၾကည့္မိ။ စာအုပ္အငွားဆိုင္မွ ျပန္ထြက္လာေသာအခါ မ်က္ႏွာမူရာ တည့္တည့္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ဆယ့္ေျခာက္ ခန္းရွိေသာတိုက္အား ၾကည့္မိသည္။ အခန္းတိုင္းရွိလသာေဆာင္တြင္ ထြန္းထားေသာ မီးလုံးမ်ားက ပင္လယ္ထဲတြင္ ေရာင္ စုံမီးထြန္းထားေသာ ခရီးသည္တင္သေဘၤာႀကီးအလား လင္းလင္းထင္းထင္းႀကီးျဖစ္ေနသည္။
တုိက္ေရွ႕ကြင္းျပင္တြင္ မီ႐ွဴးမီးပန္းေဖာက္ဖို႔ျပင္ဆင္ေနၾကေသာ ကစားေဖာ္မ်ားကိုေတြ႔ေသာေၾကာင့္ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ လုိက္ၾကသည္။
“တို႔တိုက္ပဲ မီးလုံးေတြထြန္းထားၿပီး လွေနတာ၊ အေရာင္မတူေပမယ့္ တခန္းမက်န္ထြန္းေတာ့ ၾကည့္ေကာင္းတယ္”ဟု တေယာက္က ဝမ္းသာအားရေျပာသည္။
“ဟိုဖက္တိုက္ေတြလည္း လုိက္ၿပီးထြန္းေနပါၿပီ၊ ဒါေပမဲ့ ဒီတခန္းက ထြန္းလိုက္ ဟိုတခန္းက မထြန္းလိုက္နဲ႔ တို႔တိုက္လိုေတာ့ ၾကည့္မေကာင္းဘူး။ တို႔တုိက္က ညီညီညြတ္ညြတ္မီးထြန္းၾကတယ္” ဟု ေနာက္တေယာက္က ဝင္ေျပာသည္။
သူတို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ တိုက္ခန္းေလွကားႏွစ္ဖက္ပါသည့္ ေလးထပ္တိုက္အတြင္း ေျခေညာင္းေအာင္ အတက္အ ဆင္းျပဳလုပ္ခဲ့ရက်ိဳး နပ္ေလသည္။ မွန္စကၠဴႏွစ္ရြက္ ဘယ္သုိ႔ ဘယ္ပုံ အသုံးဝင္ပုံသည္ သူတို႔အဖို႔ ထိုႏွစ္အတြက္ အေဖမွ ေပးေသာ သီတင္းကြၽတ္လက္ေဆာင္ပင္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ ေနာက္တေန႔ညတြင္ သူတို႔ဝန္ထမ္းအိမ္ယာရွိ တုိက္တန္း လ်ားအားလုံး မီးထြန္းပြဲကို ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆုိင္ပါဝင္ဆင္ႏႊဲၾကမည္မွာ ဧကန္မလြဲႏိုင္ေသာ မွန္းဆခ်က္ႀကီးျဖစ္ေပသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
