(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၉၊ ၂၀၁၈
အေအးလိွုင္း ျဖတ္ေနတယ္ေျပာတယ္။ ဒီရက္ထဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ေအးလာတယ္။ မနက္ခင္း ေအးေနတ့ဲ ေျမာက္ေလေတြ နဲ႔အတူ ေနျခည္ျဖာက်ေနတ့ဲ ျမစ္နံေဘးကို ေရာက္ခ့ဲျပန္ပါတယ္။ ေဆာင္းတြင္းျမင္ကြင္းဟာ တည္ၿငိမ္ေနတ့ဲ အေနအထားကို ေရာက္လုပါၿပီ။ သစ္ရြက္ေတြစေႂကြတယ္။ ေလနည္းနည္းတိုက္တယ္။ ျမင္ ေလ ရာအစိမ္းေရာင္လႊမ္းေနတုန္းပါပဲ။
ရာသီဥတုေတြ ပုံမွန္အတိုင္း စီးဆင္းေနတာကိုပဲ ျမင္ ခ်င္ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္။ တစ္ႏွစ္တခါအေနအထားသိသိသာသာေျပာင္းလဲလာတ့ဲ ျမစ္ကိုေတြ႕ရတာ နည္းနည္း စိတ္ထိခိုက္မိတယ္။ မႏွစ္တုန္းကေျဖာင့္ေနတ့ဲ ျမစ္ေၾကာင္းဟာ ဒီႏွစ္ေတာ့ ျမစ္လည္ေခါင္မွာ ျမင္မေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေသာင္ႀကီးထြန္းေနတာ ေတြ႕ရတယ္။
ျမစ္ဆိပ္မွာ စက္တပ္ေလွႏွစ္စီး ဆိုက္ကပ္ထားတာေတြ႕တယ္။ ျမစ္ဆိပ္ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ကြၽန္းတန္းႀကီး တစ္ခုက ကာဆီးေနတယ္။ ျမစ္ရဲ႕အနာဂတ္ ဟာ ဘယ္ ေလာက္ထိေသခ်ာမလဲ ဆိုတာကေတာ့ မေရမရာ။
ဟိုးငယ္ငယ္က ျမစ္ဆိုတာကို မျမင္ဖူးခ့ဲ။ က်ေနာ့္ေမြးဖြားရာဇာတိက ခ်င္းရိုးမ အစပ္နားက ရြာကေလးတစ္ရြာ။ ပုံေတာင္ပုံညာ ရိုးမကိုေက်ာ္ၿပီးမွ ေရာက္တ့ဲ ေဒသ။ ေတာင္က်ေခ်ာင္းေတြ စမ္းေခ်ာင္းေတြနဲ႔ပဲ ႀကီး ျပင္းခ့ဲရ။ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကိုေက်ာ္ျဖတ္ ၿပီးေတာ့ မွ ေျမျပန္႔ဆီ ခရီးရွည္ခ်ီတက္ခ့ဲ။
ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ျမစ္ဆိပ္မွာ ျမစ္ကိုမ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ဖူးခ့ဲပါတယ္။ ျမစ္ဆိပ္မွာ သေဘၤာႀကီးေတြ စက္တပ္ယာဥ္ေတြတေမ့တေမာျမင္ရေတြ႕ရ။ ျမစ္ရဲ႕တကယ္အသုံးက်ပုံကိုစတင္ ျမင္ေတြ႕သိရိွလာရတ့ဲ အခ်ိန္ပါ။
အေရွ႕နဲ႔အေနာက္ကိုဆက္သြယ္ေပးမယ့္ တံတားႀကီး အဲဒီျမစ္ေပၚမေရာက္ေသးတ့ဲ ကာလတစ္ခုေပါ့။ျမစ္ရ႕ဲဟိုဖက္ကမ္းနဲ႔ ဒီဖက္ကမ္းဟာ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕စာေလာက္ကို တေမၽွာ္တေခၚ။ လူငယ္စိတ္နဲ႔ ျမင္ကြင္းသစ္ကို တက္ ႂကြေပ်ာ္ရႊင္စြာရင္ခုန္ခ့ဲဖူးပါတယ္။ ျမစ္မွာ စိုက္ ၀င္ေနတ့ဲ ခံစားမႈေတြအကုန္လုံး နားလည္ႏိုင္စြမ္း မရိွခ့ဲ ေပမယ့္လည္း အနာဂတ္ဆိုတာရိွေသးတ့ဲ ျမစ္ကို ေတြ႕လိုက္ရတ့ဲ အခိုက္အတန္႔ကို သတိတရရိွေနခ့ဲပါ တယ္။
ႏွလုံးသားကစြဲလန္းစိတ္ေတြကို အဆေပါင္းမ်ားစြာဆြဲဆန္႔ ထားတယ္။အျမဲတမ္းေနသားတက်တရင္းတႏွီးေနလာခ့ဲတ့ဲ ရင္ခြင္မို႔ သဲေသာင္ရယ္ ကမ္းေျခရယ္ ေတာင္ညိဳအရိပ္က်လုဆဲ ညေနခင္းေတြရယ္ဟာ ဘ၀ရဲ႕ ညိႇု႔ ခ်က္အျပင္းဆုံး ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြ ျဖစ္လို႔ ေနခ့ဲပါ တယ္။ သူ႔ရဲ႕အျဖစ္အပ်က္ေတြကို အျမဲတမ္း စိတ္နဲ႔ ရိုက္ ျဖစ္ေနတ့ဲ ရင္ခြင္မွတ္တမ္း၀င္ ရုပ္ရွင္ကားႀကီးတစ္ကား လိုပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ဟာ သူ႔ရဲ႕ ရင္ခုန္သံကိုသိတယ္ သူ႔ရဲ႕ အေတြးကို ခံစား သိနားလည္ ခ့ဲၾကပါ တယ္။
လက္ပြန္းတတီး ေနထိုင္ရွင္သန္လာရင္း သူနဲ႔အသားက်လာခ့ဲတာၾကာပါၿပီ။
ေဆာင္းေရာက္လာတ့ဲအခါ သဲေသာင္ျပင္ျဖဴလြလြေတြ ေပၚ တံငါတဲေလးေတြေရာက္လာတယ္။လမ္းေလၽွာက္ရင္းက်က်န္ရစ္ခ့ဲတ့ဲေျခရာေလးေတြက ေနေရာင္ ေအာက္မွာ ပန္းခ်ီခဲျခစ္ေၾကာင္းေလးေတြလိုပါ။တည္ၿငိမ္သြားတ့ဲျမစ္ ဟာေက်ာက္ေဆာင္ ေတြေအာက္ကိုလည္း သိသိသာသာေရာက္ရိွသြားခ့ဲပါတယ္။
မေန႔က အႏုပညာတစ္စု ျပဳလုပ္ထားတ့ဲ ကမ္းနား အႏုပညာျပပြဲကိုေရာက္သြားခ့ဲပါတယ္။ ျမစ္ရဲ႕အႏုပညာကို တန္ဖိုးထား ေစာင့္ၾကည့္ျမတ္ႏိုးဖို႔ရည္ရြယ္ထားတာသိရေတာ့ ခ်စ္ျမတ္မိပါရဲ႕။ အရင္ကတည္းကအႏုပညာဆန္ၿပီးသားျမစ္ဟာပိုၿပီး ႏူးည့ံလွပလို႔။
ဘယ္အခ်ိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဓာတ္ပုံအႏုပညာေတြ ဖန္တီးဖန္တီး သူ႔ရဲ႕ အႏုပညာေျမာက္မႈကေတာ့ ေလ်ာ့က်မသြားပါဘူး။ရိုးအီမသြားပါဘူး။ ျမစ္ရဲ႕ရႈခင္းေတြဆိုတာ မိနစ္စကၠန္႔မလပ္ အလွတရားေတြ ထြက္ရိွေနတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လိုျမစ္ရႈခင္းကို ပန္းခ်ီကားထဲထည့္ထည့္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တ့ဲ ကင္းဗတ္စေပၚက အႏုပညာျဖစ္ပါတယ္။ ျမစ္ကိုေနာက္ခံထားၿပီး ငယ္ ငယ္က သူငယ္ခ်င္းေတြ ေဘာ္လုံးစုကန္ ခ့ဲၾကတာ သတိတရျဖစ္မိပါတယ္။
ျမစ္ကမ္းနားဖက္မွာ ေလတျဖဴးျဖဴးတိုက္ေနတယ္။ ေအးစိမ့္ေနတယ္ ၿပီးေတာ့ၾကည္လင္စျပဳေနတ့ဲ ျမစ္ေရေတြကစီးလို႔။ ျမစ္တစ္ခုမွာ ေရႏွစ္ခါခ်ိဳးလို႔မရႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ အခုေတာ့ေရခ်ိဳးဆိပ္ေက်ာက္ေဆာင္ဟာ ျမစ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀း က်န္ေနခ့ဲၿပီ။ ၾကားထဲမွာ သဲ ေသာင္ ျပင္ျဖဴလြလြ။ ငယ္ငယ္က ေခ်ာင္းနံေဘးေလးမွာ သဲပုံအိမ္ကေလးေတြေဆာက္ရင္း ကစားခ့ဲဖူးတယ္။
ျမင္ကြင္းထဲ ငယ္ငယ္ကေဖေဖ လမ္းရိုးကေလးေတြမွာ တံတားေလးေတြ ခင္းေနတာ သတိရမိ။ လမ္းသြားရင္း တစ္ေနရာရာ မွာ လမ္းမေကာင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္ တံတား က်ိဳးေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပဳျပင္လိုက္ရမွေက်နပ္တတ္တ့ဲ စိတ္။ ခုေခတ္ဆိုရင္ ေတာ့ ပရဟိတ ဘာလားေခၚမလားမသိ။
အကိုငယ္ကေတာ့ မ်ိဳးေစ့ပါလာတယ္။ သူ၀ါသနာပါတ့ဲ အပင္ေလးေတြလိုက္စိုက္တယ္။ စာေစာင္ေတြမွာပါလာတ့ဲ အစိမ္း ေရာင္မ်ိဳး ဆက္ဆိုလား ကို သတိရမိ။ သူကေတာ့ ဘယ္အဖြဲ႕အစည္းမွ မသိ ၊ အဖြ႕ဲ ဖြ႕ဲရေကာင္း မွန္း သူမသိ။ သူ႔စိတ္ကူးနဲ႔သူ ျဖတ္သန္းရင္း အပင္ငယ္ေလးေတြကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေနရတာကလည္း ၀ါသနာ။
ေရနည္းနည္းက်လာေတာ့ ျမစ္ဟာ ပိုၿပီးတည္ၿငိမ္လာ ခ့ဲရ။ေနျခည္ေႏြးေႏြးေအာက္ လက္လက္ထေနတ့ဲေရလိွဳင္းေတြနဲ႔ ျမစ္ဟာ သင္ျဖဴးခင္းလို႔။ျမစ္ျပင္ကိုၾကည့္ေငးရတာ ေလာကကေနခဏတာ ကင္းလြတ္ရသလိုပါ။ အတၱေတြ ေလာဘ ေတြ ေဒါသေတြကို ခဏတာ ေမ့ထားလို႔ရ။ မေကာင္းတ့ဲအေရာင္ေတြ ကိုျမင္ကြင္းထဲကေန ခဏတာျဖဳတ္ခ်ထားလို႔ရ။
ႏူးည့ံတ့ဲ အေတြးေတြကို ၿငိမ္သက္တ့ဲ ျမစ္ရဲ႕ရင္ခြင္က ေန ရရိွခ့ဲပါတယ္။ ငါ့ မိသားစု ငါ့အေဖ ငါ့ အေမ ငါ့ပစၥည္း ဆိုတ့ဲ အတၱႀကီးမွဳေတြဟာ ျမစ္ရဲ႕ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမွဳ ေအာက္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိမ့္မလဲ။ ဆုေတာင္းေတြနဲ႔ ျမစ္ရဲ႕ေရစီးသံဟာ ရင္ခုန္သံေတြနဲ႔အတူတူ ညင္သာစြာစီးဆင္းေနပါ တယ္။ ေလာကရဲ႕အမွန္တရား ဟာ ခါးသီးပါလိမ့္မယ္။ ရရိွတ့ဲ ေဆးခါးႀကီးေတြ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ မေကာင္းမွဳေတြပေပ်ာက္ဖို႔ ေဆးခါးႀကီးဟာ တကယ္ကိုလိုအပ္ခ့ဲပါတယ္။
သေဘာထားက်ဥ္းေျမာင္းတတ္တ့ဲ ဘယ္ယဥ္ေက်းမႈ မ်ိဳးကိုမဆို ျငင္းပယ္ခ့ဲပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕စီးဆင္းမႈမွာ ဘယ္လိုညစ္ေပမႈမ်ိဳးကို မဆို သေဘာထားႀကီးမားစြာ လက္ခံရယူေပးခ့ဲတ့ဲ ျမစ္မႀကီး ကငါတို႔ေရွ႕မွာ တည္ၿငိမ္စြာ။
မိုေနးသစ္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
