ပန္ဒုိရာ ● အရိပ္

ပန္ဒုိရာ ● အရိပ္
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၁၆၊ ၂၀၁၈

၂၀၁၈ ၾသဂုတ္လထုတ္ မဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္သည္။


လူတိုင္းမွာ အရိပ္တခု ရွိၾကတယ္။ လူတိုင္းမွ မဟုတ္ပါဘူး။ အရာဝတၳဳရယ္လို႔ အေကာင္အထည္နဲ႔ရွိလာရင္ အလင္း ေရာင္ေအာက္မွာ အရိပ္ကိုယ္စီ ရွိၾကတယ္မဟုတ္လား။ ဒါက မထူးဆန္းပါဘူး။ ထူးဆန္းတာက ကြၽန္မနဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕အရိပ္ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးပဲ။

ကြၽန္မဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ကြၽန္မရဲ႕အရိပ္နဲ႔ သိပ္သဟဇာတ မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မအရိပ္ဟာ ကြၽန္မနဲ႔ တပူးတြဲတြဲ ရွိေန တာေၾကာင့္ အၿမဲတမ္း စိတ္ကသိသေအာင့္ ျဖစ္ေနရတယ္။ အေျခခံအားျဖင့္ ေျပာရရင္ အရိပ္ဟာ တခ်ိန္လံုး မည္းမည္း ႀကီးျဖစ္ေနတာကို စၿပီးၾကည့္မရတာပဲ။ ကြၽန္မတုိ႔ရဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာမွာ အဝတ္အစားေတြ အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲ ဝတ္ဆင္ ေနတတ္တယ္။ စိတ္ေနသေဘာထားေတြကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲေနတယ္။ တကယ္ဆို အရိပ္ဟာလည္း အေရာင္စံု ေျပာင္းေနသင့္တယ္။ ခဏခဏ ေျပာင္းလို႕မရေတာင္မွ အနည္းဆံုးေတာ့ သူ႔ပိုင္ရွင္ရဲ႕ အႏွစ္သက္ဆံုး အေရာင္ေတာ့ ျဖစ္ ေနသင့္တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕အရိပ္ဟာ အစိမ္းေဖ်ာ့ေရာင္ေလးဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲလုိ႔ မၾကာခဏ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ တယ္။

စိတ္တိုင္းမက်တာေတြအေၾကာင္းကို ဆက္ေျပာရရင္ မဆံုးႏိုင္ဘူး။ အရိပ္မွာ အားနည္းခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲမဟုတ္လား။ အဲဒီထဲက တခုကေတာ့ အရိပ္ဟာ  ပံုသ႑ာန္ေတြကိုသာ လိုက္ပါပံုေဖာ္ေနတတ္ၿပီး အနံ႔ကိုက်ေတာ့ လံုးဝ လ်စ္လ်ဴရႈထား တာပဲ။ ကြၽန္မတုိ႔ဟာ ကိုယ္ခႏၶာမွာ အနံ႔ဆိုးေတြ မထြက္ေအာင္ သန္႕ရွင္းေရးကို အထူးဂရုစိုက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္ မႈကို တည္ေဆာက္ထားေလ့ရွိၾကတယ္။ ေခါင္းေပၚမွာ ပန္ထားတဲ့ ပန္းေတြက ထြက္ေပၚလာတဲ့ ရနံ႔ေတြ၊ ကိုယ္ေပၚ ဆြတ္ ျဖန္းထားတဲ့ ေရေမႊးနံ႔ေတြကို အရိပ္က မသိက်ိဳးကြၽံျပဳထားတဲ့အခါ အဓိပၸာယ္ ေလ်ာ့နည္းသြားေစတယ္။ ဒါေပမယ့္ တဖက္က ၾကည့္ရင္  ဆိုးရြားတဲ့ အနံ႔ေတြကိုလည္း အရိပ္က ထည့္တြက္ မစဥ္းစားလုိ႔ေက်းဇူးတင္ရမလို ျဖစ္ေစတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဆက္ေျပာ ရရင္ အရိပ္ဟာ ကြၽန္မတုိ႔ အသံေတြကိုလည္း မထင္ဟပ္ျပန္ဘူး။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အရိပ္ဟာ ကြၽန္မတုိ႔ျဖစ္တည္မႈ မွန္သမွ် ကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား ကိုယ္စားျပဳမေနဘူးဆိုတာ ထင္ရွားတယ္။ အရိပ္ဟာ အရိပ္အေယာင္သာ ျဖစ္တယ္။

အရိပ္ကို မေက်နပ္တဲ့ ကြၽန္မဟာ အားေနတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ အရိပ္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ႏွိပ္စက္ေလ့ရိွတယ္။ ေနၾကာေစ့ေတြ လက္ တဆုပ္ေလာက္ ေကာက္ၿပီး ဆတ္ခနဲႀကဲခ်လိုက္တာမ်ိဳး၊ ပါးစပ္ထဲကေန ေရမႈန္ေရမႊားေတြ ဖြားခနဲ လႊင့္ထုတ္လိုက္တာ မ်ိဳး။ တခါတေလလည္း ဦးတည္ရာမဲ့ ေခါက္တံု႕ေခါက္ျပန္ ပတ္ေျပးေနလိုက္တာမ်ိဳး။ ပံုေဖာ္ရခက္မယ္ထင္တဲ့ အေသးစိတ္ ကေလးေတြကို တမဟုတ္ခ်င္း ကြၽန္မျပဳလိုက္တဲ့အတိုင္း လိုက္လုပ္ရဖုိ႔ အရိပ္ကို ပင္ပန္းေအာင္ လုပ္လိုက္ရရင္ ကြၽန္မေပ်ာ္ တယ္။ ကြၽန္မဟာ တခါတေလမွာ ပုရြက္ဆိတ္ကေလးလို ေသးေသးငယ္ငယ္ေလး ျဖစ္သြားရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔လည္း ေတြး မိတယ္။ ဒါဆိုရင္ အရိပ္လည္း ေသးေသးေလး ျဖစ္သြားရမွာေလ။

ညအိပ္ခ်ိန္ကိုေတာ့ ကြၽန္မအႀကိဳက္ဆံုးပဲ။ ကြၽန္မေနာက္ကို အရိပ္ ဘယ္လိုမွ မလိုက္ပါႏိုင္ေတာ့တဲ့ အေမွာင္ထုကို ရဖုိ႔ အိပ္ခ်ိန္ေတြမွာ ပိန္းပိတ္ေနေအာင္ အေမွာင္ခ်ၿပီးမွ အိပ္ေလ့ရွိတယ္။  မီးခလုတ္ကို ေခ်ာက္ခနဲ ပိတ္ခ်လိုက္တဲ့အခါ ဒါဟာ တေန႕တာအဖုိ႔ အရိပ္ ကြၽန္မဆီ လံုးဝမကပ္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ တခုတည္းေသာ အေက်နပ္ဆံုး အခိုက္အတန္႕ပါပဲ။ နက္ ရိႈင္းထဲအေမွာင္ထုထဲမွာ အရိပ္ဆိုတာ နတၳိပဲ။ ဒါေပမယ့္ မနက္မိုးလင္း မွန္ျပတင္းက အလင္းေရာင္သန္းလာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္မေက်ာေအာက္မွာ ျပားေနေအာင္ ကပ္ထားတဲ့ အရိပ္ကို ျမင္ရၿပီ။

အရိပ္ဟာ သူ႔ကို ကြၽန္မ မႏွစ္သက္တာကို ရိပ္ေတာ့ရိပ္မိပံုပါပဲ။ ကြၽန္မျပဳသမွ်ကို မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ သည္းခံရရွာတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္မကေတာ့ အားမနာပါဘူး။ အရိပ္ဆိုတာ ကြၽန္မ ရွိလုိ႔ျဖစ္လာရတဲ့ ကိစၥ၊ ကြၽန္မအေပၚမွာပဲ လံုးဝဥႆံု မွီခိုေနရတာ။  ကြၽန္မႀကီးျပင္းလာေတာ့ အရိပ္ကလည္း လိုက္ႀကီးျပင္းလာရတယ္။ ကြၽန္မလမ္းေလွ်ာက္ရာေနာက္ကို အရိပ္ ဟာ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ရတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြေျပာင္းတိုင္း သူကလည္း ထပ္ၾကပ္မကြာ ေျပာင္းရမယ္။ ဒါသူ႔အလုပ္ပဲ။ ဒါ အရိပ္ဆိုတဲ့ သူ႔ဘဝျဖစ္တည္မႈရဲ႕ တခုတည္းေသာ အႏွစ္အရသာပဲ။

အရိပ္ဟာ ကြၽန္မေပၚမွာ တည္မွီေနတယ္ ဆိုေပမယ့္ ကြၽန္မရဲ႕ သ႑ာန္ကို အခ်ိန္တိုင္း တိတိက်က် ထင္ဟပ္ေပးႏိုင္တာ ေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ကြၽန္မရဲ႕ ပံုပန္းသဏၭာန္ဟာ ကြၽန္မတည္ရွိတဲ့အတိုင္းျဖစ္ေပမဲ့ အရိပ္က်ေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ ပင္ ကုိယ္သဏၭာန္ကိုသာမက ေဘးက အလင္းေရာင္ရဲ႕ အတည့္အေစာင္း အတိုးအက်ယ္ေတြအေပၚမွာလည္း မူတည္ေနျပန္ တယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ ကြၽန္မရဲ႕ အရိပ္ဟာ ကြၽန္မရဲ႕ အရိပ္ျဖစ္ေပမယ့္ ကြၽန္မတဦးတည္းက လံုးလံုးလ်ားလ်ား ထိန္းခ်ဳပ္ပိုင္ဆိုင္ေနႏိုင္တာလည္း မဟုတ္ေပဘူး။ ဥပမာအားျဖင့္ဆိုရရင္ မနက္ေစာေစာထြက္လာတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ျဖစ္ျဖစ္၊ ညေနေစာင္းခ်ိန္ရဲ႕ က်ေနေအာက္မွာျဖစ္ျဖစ္ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ရွည္ထြက္ေနတတ္တဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ အရိပ္ယိုင္ယိုင္ေတြကို ကြၽန္မဟာ အထူးမႏွစ္သက္ဘူး။

အဲဒီလို ျပင္ပပေယာဂေတြနဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ အရိပ္ဟာ ကိုယ္မပိုင္ရုံတင္မက ကိုယ့္ကိုယ္ပါ ေျခာက္လွန္႔တတ္လာတဲ့အခါ ကြၽန္မ ရဲ႕ သည္းခံႏုိင္စြမ္းဟာ အဆံုးစြန္သြားခဲ့တယ္။ တညေနမွာေတာ့ မီးဖိုထဲမွာ ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္ေနရင္း မီးပ်က္သြားတယ္။ ဖ်ိဳးဖိ်ဳးဖ်ဖ် က်န္ေနတဲ့ ညေနေစာင္းရဲ႕ ေကာင္းကင္အလင္းကိုရဖုိ႔ မွန္ျပတင္းက ခန္းဆီးစကို ဆြဲဖြင့္လိုက္တယ္။ ျပတင္း ေပါက္ကို ေက်ာခုိင္းလိုက္ခ်ိန္မွာ ကိုးယိုးကားယားနဲ႔ ယိမ္းထိုးေနတဲ့ သ႑ာန္ဝါးဝါးတခုဟာ ကြၽန္မေရွ႕နံရံကို ေျပးဝင္လာလုိ႔ အသက္႐ွဴရပ္မတတ္ ျဖစ္သြားရတယ္။ စိတ္ကိုတင္းၿပီး ျပတင္းေပါက္ဘက္ ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့မွ အိမ္အျပင္ဘက္က အရြက္ေၾကြသစ္ပင္ေျခာက္ရယ္ အက်ႌရွည္ဖားဖားဝတ္ထားတဲ့ ကြၽန္မပံုသ႑ာန္ရယ္ တြဲဆက္ၿပီး ေၾကာက္စရာအရိပ္တခု ျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္လိုက္မိတယ္။ ကိုယ့္အရိပ္ကိုေတာင္ ကိုယ္ျပန္ေၾကာက္လန္႕ရတဲ့ အျဖစ္ကို ကြၽန္မသိပ္ ကို မုန္းတီးသြားမိတယ္။

တေန႕မွာေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုကို ခိုင္ခုိင္မာမာခ်ၿပီး အရိပ္ကို ကြၽန္မ ႏွင္ခ်လိုက္တယ္။ ကြၽန္မကို ေမာ့ၾကည့္ေနတဲ့ အရိပ္ မွာ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ ေတာင္းပန္တိုးရိႈးေနတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြကို ျမင္ရေပမဲ့ ကြၽန္မလ်စ္လ်ဴရႈခဲ့တယ္။ အစပိုင္းကေတာ့ အရိပ္ဟာ ေပကပ္ကပ္နဲ႔ ကြၽန္မေနာက္ကို ခပ္ခြာခြာ လိုက္ေနေသးတယ္။  ေနာက္ဆံုးေတာ့ “အရိပ္တခုမရွိလည္း ငါ့ဘဝဟာ ဘာမွျဖစ္မသြားဘူး။ ငါမေသမခ်င္း နင္ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာနဲ႔” လုိ႔သူ႔ကို စကားကုန္ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီညက ကြၽန္မဟာ ေပါ့ပါးေပ်ာ္ရႊင္စြာ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။

အရိပ္ဟာ ကြၽန္မစကားကို အေသအခ်ာလိုက္နာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တေန႕မနက္ ေနေရာင္ျခည္ႏုႏုေအာက္မွာ ရွည္လ်ားတဲ့ အရိပ္ကို ကြၽန္မေျခေထာက္ေအာက္မွာ လံုးဝမျမင္ရေတာ့တာ မဂၤလာတပါးပါပဲ။ နည္းနည္းေလး ခက္တာတခုကေတာ့ အဲဒီေန႕မွာ ကြၽန္မဟာ တစံုတေယာက္နဲ႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ခ်ိန္းဆိုထားတဲ့ေန႔ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ အရိပ္ကို သတိမထားမိေအာင္ သူ႔ကို ကြၽန္မက လူသူေရာေႏွာ ထူထပ္တဲ့ ေနရာလည္းျဖစ္ ေနေရာင္ျခည္ တိုက္ရိုက္ မထိေတြ႕တဲ့ ေနရာလည္းျဖစ္မယ့္ စားေသာက္ဆိုင္တဆိုင္ကို ခ်ိန္းဆိုလိုက္တယ္။ အဲဒီေန႔ဟာ ကြၽန္မရဲ႕ ဘဝအေျပာင္းအလဲတခုကို ေဖာ္ေဆာင္တဲ့ေန႔ တေန႔ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ ခ်ိန္းဆိုလိုက္တဲ့ လူဟာ ကြၽန္မဘဝမွာ အေရးပါသူတဦးျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ခ်ိန္းဆိုမႈေပါင္း မ်ားစြာ ေက်ာ္ လြန္ၿပီးတဲ့အခါ ကြၽန္မရဲ႕ ခင္ပြန္းအျဖစ္ သူ႔ကို လက္တြဲဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ကြၽန္မတုိ႔ လက္ထပ္ခဲ့ပါတယ္။

အရိပ္မရွိေတာ့တဲ့ ကြၽန္မဟာ အရိပ္မရွိတဲ့ အျဖစ္နဲ႔ လူထူးလူဆန္းႀကီးေတာ့ မျဖစ္ခ်င္ခဲ့ဘူး။ ကြၽန္မမွာ အရိပ္မရွိတာကို ခင္ ပြန္းသည္ အပါအဝင္ တျခားလူေတြ သတိမထားမိေအာင္ ႀကိဳးစားေနထိုင္ခဲ့ရတယ္။  အဲဒီအတြက္ အခက္အခဲေတြေတာ့ အမ်ားႀကီးေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရေပမယ့္ ေနာင္တမရခဲ့တာလည္း အမွန္ပါ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အရိပ္မရွိတာကို သတိမထားမိေအာင္ လုပ္တဲ့ နည္းလမ္းေတြကို ကြၽမ္းက်င္လာတယ္။ မနက္ေစာေစာအခ်ိန္ေတြ ညေနေစာင္းခ်ိန္ေတြမွာ လူၾကားထဲ သြားလာတာ ေရွာင္တယ္။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေနမြန္းတည့္ခ်ိန္ ဒါမွမဟုတ္ ညမ်ိဳးခ်ဳပ္ခ်ိန္မွ လမ္းမေပၚကို ထြက္တယ္။ ကုိယ္ပိုင္ကားနဲ႔ပဲ သြားလာတယ္။ ခင္ပြန္းနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားရတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ သူ႔ကိုလက္တြဲပူးကပ္သြားတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ေနာက္က သူ႔အရိပ္ကို ခိုၿပီးလိုက္တယ္။ အိမ္ထဲက မီးသီးေတြ မီးေခ်ာင္းေတြေအာက္မွာ အရိပ္ထင္းထင္းႀကီး တဖက္သက္ ထိုးမေန ေအာင္ ပတ္ပတ္လည္ကို အထူးစီမံၿပီး တပ္ဆင္ထားခဲ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ အဆင္ေျပေနခိုက္မွာ ကြၽန္မကိုယ္ဝန္ေဆာင္ၿပီး သားေလးတေယာက္ ေမြးလာခဲ့တယ္။ သားကေလးကို ျမင္ရတဲ့အခိုက္မွာ ကြၽန္မဟာ တေလာကလံုးကို ေမ့သြားမတတ္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစိတ္ေတြ ဝင္လာခဲ့တယ္။ ဘဝမွာ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုး ခံစားမႈလို႔လည္း မွတ္ယူမိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကေလးမီးဖြားၿပီး ႏွစ္လေလာက္အၾကာမွာ မထင္မွတ္တဲ့ အံ့ၾသစရာတခုကို ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိခဲ့တယ္။

အဲဒါကေတာ့ အနီးအနားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိတဲ့အခ်ိန္ ကြၽန္မသားကေလးကို ခ်ီေပြ႕ၿပီး ဝရံတာမွာ ထိုးက်ေနတဲ့ နံနက္ခင္းရဲ႕ ေနျခည္ႏုႏုေလးကို ျပေနခိုက္မွာပါ။ ခင္ပြန္းသည္နဲ႔ဆိုရင္ သူနဲ႔ပူးကပ္ၿပီး သူ႔အရိပ္ထဲမွာ ကိုယ့္အရိပ္မရွိတာကို ေျခရာေဖ်ာက္ ေနတတ္တဲ့ ကြၽန္မဟာ သားကေလးကိုလည္း ဒီလိုပဲ ထင္မွတ္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဝရံတာကတဆင့္ ျဖာက်ေနတဲ့ အရိပ္ ေတြထဲမွာ ကြၽန္မသာမက ကြၽန္မခ်ီေပြ႕ထားတဲ့ သားကေလးမွာပါ အရိပ္ေပ်ာက္ဆံုးေနတာကို အလန္႕တၾကား သတိျပဳလိုက္ မိပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္မဟာ သာကေလးကို ကမန္းကတမ္း သူ႔ပုခက္ထဲက ေမြ႕ယာေလးေပၚကို ျပန္ခ်ထားလိုက္ပါတယ္။  ဝရံတာက ျဖတ္သန္းလာတဲ့ ေနေရာင္ျခည္မွာ သူ႔ပုခက္နဲ႔ ထုိးထြက္ေနတဲ့ သူ႔လက္ သူ႔ေျခေထာက္ကေလးေတြ ေအာက္မွာ အရိပ္မည္းမည္းေလးေတြ ထင္ဟပ္ေနတာ အေသအခ်ာပါပဲ။

ကြၽန္မဟာ သားကို ျပန္ခ်ီေပြ႕လိုက္ပါတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ လက္ထဲကို ေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ကြၽန္မေရာ သားမွာပါ ဘာ အရိပ္မွမရွိဘဲ ေပ်ာက္ဆံုးေနျပန္တယ္။ ကြၽန္မသိလိုက္တယ္။ သားကေလးဟာ သူ႔ဘာသာသူ ေနခ်ိန္မွာ သာမန္အတိုင္းပဲ အရိပ္ရွိေနၿပီး ကြၽန္မနဲ႔ ထိေတြ႕လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔အရိပ္ဟာ ေပၚမလာေတာ့ပါဘူး။ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ကြၽန္မအေတာ္ေလး အံ့ၾသမိတယ္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ အရိပ္မရွိျခင္းအေပၚ ေနာင္တခပ္ပါးပါး ရလိုက္မိတယ္။ ဘုရား ဘုရား .. သား ကေလးဟာ ငါနဲ႔ေပြ႕ဖက္ ထိေတြ႕လိုက္ရင္ သူ႔အရိပ္ပါ ေပ်ာက္သြားတာကို သတိထားမိတဲ့ အရြယ္ေရာက္လာခဲ့ရင္.. ဆိုတာ ဆက္ၿပီး ေတြးမိလိုက္ပါတယ္။ သူ ေမးလာခဲ့ရင္ ဘယ္လို ရွင္းျပရမလဲ ဆိုတာ ကြၽန္မ မစဥ္းစားတတ္ဘူး။ သူက ကြၽန္မရဲ႕ အရိပ္ေပ်ာက္ဆံုးမႈအေပၚ ႏွစ္သက္ပါ့မလားဆိုတာကို ဆက္ေတြးေနမိတယ္။ တကယ္လုိ႔မႏွစ္သက္ခဲ့ရင္ ဆိုတာ ေခါင္း ေျခာက္စရာ အေတြးတခုပါပဲ။

မိခင္နဲ႔ သားသမီး ဆိုတာ အၿမဲ ထိေတြ႕မႈရွိေနတာမို႕ တျခားသူေတြလို ကြၽန္မဟာ တိမ္းေရွာင္ႏိုင္စြမ္း ရွိဖုိ႔ မေသခ်ာပါဘူး။ သူ႔အေမရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကို သူဟာ တေန႕ သတိထားမိလာႏိုင္ပါတယ္။ ဆိုးတာကေတာ့ ကြၽန္မနဲ႔ထိလိုက္ရင္ သူ႔အရိပ္ပါ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတတ္တာပါပဲ။ ကြၽန္မဟာ ကြၽန္မရဲ႕ အတိတ္က ဆံုးျဖတ္ခ်က္အေပၚ မွားၿပီလားလုိ႔ေတြးမိသြားပါတယ္။ အဲဒီ ညက အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ သားကေလးကို ၾကည့္ရင္း တလူးလူး တလိမ့္လိမ့္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ အရိပ္ကို စြန္႔လႊတ္လိုက္မိျခင္း အေပၚ ျပန္လွန္သံုးသပ္ေနမိပါေတာ့တယ္။

ကြၽန္မဟာ ဘာေၾကာင့္မ်ား အရိပ္ကို ႏွင္ခ်လိုက္ပါသလဲ။ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း ေရေရရာရာ မေျပာႏိုင္ခဲ့။ ကြၽန္မ စိတ္ထဲ ကသိကေအာင့္ျဖစ္တာ တခုနဲ႔ အရိပ္ကို မလိုခ်င္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ တကယ့္တကယ္ လက္ေတြ႕မွာ အရိပ္က ကြၽန္မကို ဒုကၡႀကီးႀကီးမားမား ေပးခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ လူတိုင္း အရိပ္ရွိၾကတယ္။ အရိပ္ရွိတာဟာ သဘာဝပဲ။ တဖက္က ျပန္ ၾကည့္ေတာ့လည္း အရိပ္ဟာ ကြၽန္မကို ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား အက်ိဳးျပဳခဲ့တာေတာ့လည္း မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ သဘာဝနိယာမ အရ အရိပ္ဆိုတာ ရွိတယ္။ အလင္း အေမွာင္ ဆိုတာရွိတယ္။ လူတိုင္း ဒီလိုပဲေနထိုင္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ကြၽန္မဟာ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိေနတယ္။ ဒါဆိုရင္လည္း ကြၽန္မဟာ အရိပ္မရွိတဲ့ဘဝကို ဘာလုိ႔တျခားလူမသိေအာင္ ဖံုးကြယ္ၿပီး ပုန္းရိႈးကြယ္ရႈိး ေနထုိင္လာခဲ့ရသလဲ။ ဘယ္သူေတြ ဘာထင္ထင္ ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ကိုယ္မို႕ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဂရုမစိုက္သင့္ဘူး မဟုတ္ပါလား။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈဟာ ထူးထူးဆန္းဆန္း သားကေလးအေပၚမွာပါ သက္ေရာက္မႈ ရွိလာတဲ့အခါ ကြၽန္မရဲ႕ စိတ္ေတြ ရႈပ္ေထြးသြားရပါေတာ့တယ္။

မွိန္ပ်ပ် ညမီးျပာျပာေလးရဲ႕ ေဘးက ခလုတ္ကို ေခ်ာက္ခနဲ ပိတ္ခ်လိုက္ၿပီး အေမွာင္ထုထဲမွာ ကြၽန္မ မ်က္စိေတြမွိတ္မရခဲ့ဘူး။ ဒါဟာ အရိပ္ရွိစဥ္အခ်ိန္က တေန႕တာအခ်ိန္ေတြထဲမွာ အလြန္ေပ်ာ္ေမြ႕ခဲ့တဲ့ ညအေမွာင္ပိန္းပိတ္ခ်ိန္ေပါ့။ အခုအခ်ိန္မွာ ကြၽန္မရဲ႕ စိတ္ရႈပ္ေထြးမႈ ေဝခြဲမရျဖစ္မႈေတြကို ေျပေပ်ာက္ဖုိ႔အတြက္ဆုိ အရိပ္ ျပန္လာမွျဖစ္မယ္လုိ႔အေတြးတစ ဝင္မိတယ္။ “ငါ မေသမခ်င္း နင္ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာခဲ့နဲ႔”…  ကိုယ့္စကားကို ကိုယ္တုိင္ အမွတ္ရသြားမိေတာ့လည္း ကြၽန္မဟာ ဆတ္ ခနဲ ထထိုင္မိသြားတယ္။

အရိပ္…. ျပန္လာခဲ့ပါ။ ေကာင္းေကာင္း ဆိုးဆိုး အက်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ အျပစ္ျဖစ္ျဖစ္ .. ငါ.. အရိပ္နဲ႔အတူ .. သာမန္ဘဝ ျဖစ္ပါရေစ။
ေတာင့္တမႈကို ကြၽန္မႏႈတ္ဖ်ားက ထုတ္ေဖာ္ ေရရြတ္လိုက္တယ္။ ညနက္နက္မွာ သားကေလးကေတာ့ အိပ္ေမာက်ေနဆဲ။ အိပ္ရာေပၚ ျပန္လွဲခ်လိုက္ၿပီး မ်က္စိေတြကို ႀကိဳးစားမိွတ္လိုက္တယ္။ အေမွာင္ထုထဲမွာ မျမင္ရတဲ့ အရိပ္ဟာ မနက္ျဖန္ မိုးလင္းတဲ့အခါ  ကြၽန္မဆီ ျပန္လာေလမလား။ ကြၽန္မရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေလေအးကေလး တခ်က္ ျဖတ္တိုက္သြားတာကို ခံစားလိုက္ရတယ္။ အရိပ္ရဲ႕ အေငြ႕ေပလား။ ဟင့္အင္း.. ေလေအးစက္ကလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အိုး.. ေမ့ထားလိုက္ပါေတာ့..။ အေတြးေတြကို ဖယ္ထုတ္ၿပီး အသက္မွန္မွန္႐ွဴရင္း ညအေမွာင္ထဲမွာ ကြၽန္မ အိပ္ေမာက်သြားခဲ့တယ္။

ပန္ဒိုရာ
၃ ေမ ၂၀၁၈