စာစုတုိ

မိုးေက်ာ္ဇင္ ● မိုး႐ြာေသာေန႔

မိုးေက်ာ္ဇင္ ● မိုး႐ြာေသာေန႔
(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၁၄၊ ၂၀၁၈

ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ရာထေသာအခါ နံနက္ ၆ နာရီတ္ိတိ ရိွၿပီ။ ေကာင္းကင္က ခဲသားေရာင္ မ်က္ႏွာၾကက္ကိုခ်ိတ္ဆြဲထား၍ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း မႈန္မိႈင္းေနသည္။ အိမ္ထဲတိုးဝင္လာသည့္ အေနာက္ေတာင္မုတ္သုန္ေလထဲ အေအးဓာတ္က သိသိ သာသာ ပိုကဲေနသည္။ သည္ေန႔လည္း မိုး႐ြာလိမ့္မည္ဟု စိတ္ထဲက က်ိတ္၍ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္မိသည္။  သည္ႏွစ္မိုးဦးက ေမလ၏ တတိယပတ္ေလာက္မွာပင္ ျမင္း႐ိုင္းတေကာင္လို ကဆုန္ေပါက္ေျပးဝင္လာခဲ့ေလသည္။

မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲျပန္ဝင္ကာ ညက သမီးအတြက္ အသုံးျပဳခဲ့ရေသာ အႏွီးေတြကို စုထည့္ထားသည့္ ဂ်ပ္ထူပံုးကို မ ယူလာခဲ့သည္။ ခုတင္ေပၚမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကမာၻႏွစ္ခုသည္ အိပ္ေမာက်ေနၾကဆဲ။ ညက တညလံုး ၂ လအ႐ြယ္ သမီး ကေလး၏ ကရိကထ အဝဝကို ဒိုင္ခံတာဝန္ယူခဲ့ရသည့္ ဇနီးသည္ကို မႏႈိးရက္ေတာ့ပါ။ သမီး၏္ အႏွီးစ ေတြကို ဆပ္ျပာရည္ စိမ္ထားခဲ့ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ထမင္းအိုး တည္လိုက္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ညက လွန္းထားေသာ အႏွီးစေတြကို ရုတ္၍ မီးပူတိုက္ရန္ ျပင္ဆင္ရေတာ့၏။ သည္ေန႔အတြက္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားသည္ နံနက္ ၉ နာရီမွ မြန္းလြဲ ၂ နာရီအထိ ေခတၱျပတ္ေတာက္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း လြန္ခဲ့ေသာညေနက အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင့္ လိုက္လံေၾကညာသြားခဲ့သည္ မဟုတ္လား။ ထိုသို႔ ေၾကညာေနစဥ္ လမ္းထဲက လူတစ္ေယာက္၏္ ေအာ္သံတစ္ခုကို ၾကား လိုက္ရေသးသည္။ “မီးပ်က္တာမ်ားကြာ၊ ေန႔တိုင္းပ်က္ေနတာကို အခုမွ လာေၾကညာေနရေသးတယ္” တဲ့။ ကြၽန္ေတာ့္မိတ္ေဆြတေယာက္ကမူ ႀကိဳတင္အသိေပးၿပီးမွ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား ျပတ္ေတာက္ျခင္းကို “တရားဝင္ မီးပ်က္ျခင္း” ဟု သမုတ္ခဲ့ေလသည္။

သည္မနက္မွာလည္း နံနက္ ၉ နာရီထိုးရန္ ၁၀ မိနစ္အလိုတြင္ တရားဝင္ မီးပ်က္သြားခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ မၾကာမီမွာပင္ အိမ္ေခါင္မိုးေပၚ မိုးေပါက္က်သံေတြကို စတင္ၾကားလိုက္ရ၏။ တျဖည္းျဖည္း မိုးေပါက္က်သံေတြ စိပ္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ မွာေတာ့ မိုးေပါက္ က်သံမ်ားကို သီးျခားမၾကားေတာ့ဘဲ ဧရာမေရတိုင္ကီႀကီးကို ေမွာက္သြန္ေနသည့့္အသံႏွင့္ ဆင္တူသြား ေတာ့သည္။

ကြၽန္ေတာ္က ဂတ္စ္မီးဖိုကိုဖြင့္၍ ဟင္းအိုးတည္ရန္ ျပင္ဆင္လိုက္သည္။ ငါးရံ႕ကို ခရမ္းခ်ဥ္သီးႏွင့္ခ်က္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ လိုက္၏။  မိုး႐ြာသြန္းျခင္းက တစ တစ ပိုမိုျပင္းထန္လာသည္။ တံစက္ၿမိ္တ္ ေရတံေလ်ာက္၏္ ေရဆင္းေပါက္တြင္ သစ္႐ြက္ ေျခာက္မ်ား ပိတ္ဆို႔ေနေသာေၾကာင့္ နီးစပ္ရာ ပိုက္လံုးအပိုတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ထိုးဆြ ဖယ္ရွားလိုက္ရေသး ၏။ ခဏအၾကာတြင္ မနီးမေဝးမွာ ခ်ထားသည့္ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကိုင္ဖုန္းျမည္သံကို ၾကားလို္က္ရသည္။ ေမေမ့ထံမွ ျဖစ္သည္။ မေန႔က ဆက္သည့္ အတိုင္းပင္၊ မေန႔က ေျပာၿပီးေသာ ဆံုးမ အမွာစကားမ်ားကိုပင္ မွတ္ဉာဏ္ခ်ိဳ႕တဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားကို စာရွင္းျပသည့္အလား အႀကိမ္ႀကိမ္ ထပ္ေျပာျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ မေန႔က မေျပာရေသးသည့္ စကားတစ္ခြန္း ပါလာေသးသည္။ ဘယ္ႏွဝမ္းကြဲဟု မေရတြက္တတ္ေသာ ဦးေလးဝမ္းကြဲတေယာက္ ညက ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္၍ ႐ုတ္တရတ္ဆံုးသြားသည့္ နာေရး သတင္း ျဖစ္ေလသည္။

သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ္ စတင္ေတြ႕ဆံုစဥ္က ကြၽန္ေတာ့္အသက္ ၇ ႏွစ္သားခန္႔ပင္ ရိွဦးမည္။ ကြၽန္ေတာ့္ဦးေလးလည္း မဟုတ္ေသး ပါ။ ကြၽန္ေတာ့္အေဒၚမ်ား၏ မိတ္ေဆြဓာတ္ပံုဆရာႏွင့္ အတူလိုက္ပါလာတတ္သူ ျဖစ္ေလသည္။ မ်က္လံုးျပဴးျပဴး အသား ညိဳညိဳႏွင့္ အိႏၵိယႏြယ္ဖြားတေယာက္ႏွင့္ ပိုတူေနသည္။ ေနာက္ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္ အေဒၚဝမ္းကြဲ တေယာက္ႏွင့္လက္ထပ္ကာ ကြၽန္ေတာ့္ဦးေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့သူပင္။ တၿမိဳ႕တည္းေနၾကေသာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕က်ဥ္း က်ဥ္းကေလး၏ ေစ်းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ၊ သို႔မဟုတ္ လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးေတြထဲမွာ၊ သို႔မဟုတ္ အသိုင္းအဝိုင္း က်ဥ္း က်ဥ္းေလးေတြထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔မ်က္လံုးေတြ မၾကာခဏ ဆံုေတြ႕မိတတ္ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏႈတ္ခမ္းေတြ မၾကာ ခဏ တြန္႔ေကြးသြားတတ္ၾကသည္။ ထိ့ု႔အတူ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သေဘာထားေတြလည္း မၾကာခဏ လြဲေခ်ာ္သြားတတ္ၾကေလ သည္။ ယေန႔မွစ၍ ကြၽန္ေတာ့္တဘဝစာလံုး သူႏွင့္ အေသအခ်ာ လြဲေခ်ာ္သြားေပေတာ့မည္။

မၾကာမီ ေနာက္ထပ္ဖုန္းေခၚဆိုမႈတခု ဝင္လာျပန္သည္။ အြန္လိုင္းစာအုပ္ အေရာင္းဆိုင္တစ္ဆုိင္မွ ကြၽန္ေတာ္မွာထား သည့္စာအုပ္ကို မပို႔ေပးေသးမီ လွမ္းအတည္ျပဳျခင္းျဖစ္၏။ ေနာက္ထပ္ဖုန္းေခၚဆိုမႈတခု ထပ္ဝင္မလာမီ မြန္းတည့္သြားေသာ ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ထမင္းစားသည္။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး၊ အစြမ္းကုန္ စသည့္ ႀကိယာဝိေသသနမ်ားႏွင့္ ခ်က္ျပဳတ္ထားသည့္ ေန႔လည္စာသည္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက ္ၿမိန္ယွက္လွသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။

ထမင္းစားၿပီးလွ်င္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားေလ့ရိွေသာ္လည္း မိုးေရစက္ေတြ သိမ္းပိုက္္ထားသည့္ လမ္းေပၚကို လွမ္းေငးရင္း အိပ္ခန္းထဲ ျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ခုတင္ ေပၚမွ ကမာၻႏွစ္ခုေဘးသို႔ စ္ိတ္ေရာကိုယ္ပါ ပစ္တင္လဲေလ်ာင္းခ်လိုက္သည္။ ေနာက္ထပ္ ၁ နာရီခန္႔အၾကာ၌ ျပန္လည္ႏိုးထလာေသာအခါ ကြၽန္ေတာ့္ဦးေခါင္းထဲ တစစ္စစ္ ကိုက္ခဲေနေလသည္။ ျပတင္း ေပါက္ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္၏။ မိုးေရစက္မ်ားကို ျဖတ္သန္းလာေသာေလက အခန္္းထဲ ေခါင္းေဝွ႔ဝင္လာသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္မွ ဓာတ္ပံုဆရာထံ ဓာတ္ပံုဖိုးေငြ လႊဲေပးရမည္ကိုသတိရလိုက္ေသာေၾကာင့္ Wave Money ဆိုင္ရိွရာသြားရန္ မိုးေရစက္ တဖြဲဖြဲ ေအာက္မွာပင္ ဆိုင္ကယ္ကို ေမာင္းထြက္လာခဲ့၏။

Wave Money ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ေသာအခါ ေသာ့ခေလာက္တခုက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဆီးႀကိဳေနသည္။ သို႔ႏွင့္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ထံ ဖုန္းဆက္ခ်ိန္းၿပီး ထိုင္ေနက်လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ မိနစ္ ၃၀ နီးပါး မိုးဝင္ခို၍ ျပန္ထြက္အလာတြင္၊ ဖုန္းနံပါတ္ ေပါင္းမ်ားစြာ ပိုင္ဆိုင္ထားၿပီး၊ မည္အခ်ိန္မဆို ဆက္သြယ္မႈဧရိယာျပင္ပ ေရာက္ေနတတ္သည့္သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ သြားတိုးသည္။ သူ႔လမ္းညႊန္ခ်က္အရ Wave Money ေနာက္ထပ္တဆိုင္ကို ရွာေဖြေတြ႕ရိွခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ျပန္လာ ေသာအခါ အိမ္မွမထြက္ခင္ကလိုပင္ မိုးက တဖြဲဖြဲရြာေနဆဲ ျဖစ္၏။

မိုး႐ြာေသာ ေန႔မို႔ထင္သည္၊ ညေနခင္းက ေစာစီးစြာ ေရာက္ရိွလာ၏။ အိပ္ယာက ႏိုးလာေသာ သမီးေလးက ႏို႔ဆာေၾကာင္းကို ေမြးရာပါ ဘာသာစကား စူးစူးဝါးဝါး ငိုသံျဖင့္ ထုတ္ ေဖာ္ေျပာၾကားသည္။ ႏို႔တိုက္လိုက္ေသာ သူ႔မိခင္ ေပါင္ပၚ ၁၅ မိနစ္အတြင္း ႐ွဴး႐ွဴး ၃ ႀကိမ္ စြန္႔သည္။ ေနာက္ထပ္ နာရီအနည္းငယ္ ၾကာၿပီးေနာက္ ကြၽန္ေတာ့္ ကမာၻႏွစ္ခု အိပ္ခန္းထဲ ဝင္သြားေသာအခါ အိမ္ေရွ႕ခန္းထဲ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ေသာင္တင္က်န္ခဲ့သည္။ မိုးကလည္း သူ စတင္ဝင္လာစဥ္ ေျခသံအတိုင္း တေျဖာက္ေျဖာက္ အသံမွ်သာ ရိွေတာ့၏။

ဖတ္လက္စ စာအုပ္လည္း မရိွ၊ ကြန္ပ်ဴတာလည္း ကိုင္လိုေသာ အာသီသမရိွေသာေၾကာင့္ အက်င့္ပါေနေသာ လက္တစံုက လက္ဝါးခန္႔ရိွ လက္ကိုင္ဖုန္းေလးကို ပြြတ္မိလ်က္သား ျဖစ္သြားေလသည္။

ထိုစဥ္မွာပင္ ေမာ့စ္၏ ဟာသဗီြဒီယိုဖိုင္ႏွင့္ သြားတိုက္ဆိုင္မိေလသည္။ ခင္လိႈင္ႏွင့္ဒိန္းေဒါင္ကို သြားေတြ႕သည္။ အိမ္ေရွ႕ခန္း ထဲ ကြၽန္ေတာ့္ရယ္သံေတြ လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္ ပ်ံဝဲသြားေလသည္။

ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ခန္းထဲဝင္ေသာအခါ ည ၁၁ နာရီခြဲလုၿပီ။ လမ္းေပၚျဖတ္သြားေသာ ပါဝါအိတ္ေဇာတပ္ထားသည့္ ဆိုင္ကယ္ တခ်ဳိ႕၏ လီဗာဆြဲသံတခ်ိဳ႕သာ ၾကားရေတာ့၏။ မိုးက်သံကလည္း တေျဖာက္ေျဖာက္။ သည္ေန႔၏ ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာ ေရာက္မွ မထင္ မွတ္ဘဲ ရရိွလိုက္သည့္ ရယ္သံမ်ားအေၾကာင္း ျပန္ေတြးမိရင္း၊ သည္ေန႔၏ စာမ်က္ႏွာဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းမွာပင္ အလိုမတူစြာရရိွလိုက္သည့္ သခါၤရတရားတပုဒ္ကိုပါ သတိရလိုက္ျပန္၏။ ေန႔တစ္ေန႔တည္းတြင္ပင္ ရယူျခင္းႏွင့္ ဆံုးရႈံးျခင္း၊ ဆိုက္ေရာက္ျခင္းႏွင့္ထြက္ခြာျခင္းတို႔က အတူတကြ ျဖစ္ပ်က္ေနေတာ့သည္။

မနက္ျဖန္မွာေရာ၊ မနက္ျဖန္သည္ မည္သည့္ပံုသဏၭာန္ႏွင့္ တည္ရိွေနမလဲ။ သို႔ေသာ္ မနက္ျဖန္အေၾကာင္းကိုမူ မနက္ျဖန္ ကိုယ္တိုင္မွလြဲ၍ မည္သူမွ် ႀကိဳတင္သိႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။

မိုးေက်ာ္ဇင္


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts