(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၁၆၊ ၂၀၁၈
၂၀၁၈ ၾသဂုတ္လထုတ္ မုိးမခမဂၢဇင္းမွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပသည္။
(မူရွင္းကုိ ၁၉၂၇ခုႏွစ္က တ႐ုတ္ျပည္ေတာင္ပုိင္းမွာ ေမြးတယ္။ ဝတၳဳ၊ ကဗ်ာနဲ႔ အက္ေဆးစာေရးဆရာ ျဖစ္တယ္။ ႏုိင္ငံတကာ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္လဲ ျဖစ္တယ္။ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးကာလအတြင္း သူ႔ရဲ႕ လက္ေရးစာမူေတြနဲ႔ ပန္းခ်ီကားေတြ ဖ်က္ဆီးခံခဲ့ရတယ္။ ၁၉၈၂ခုႏွစ္မွာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကုိ ေရႊ႕ေျပာင္းလာၿပီး ၂၀၀၆ခုႏွစ္အထိ နယူး ေယာက္ၿမဳိ႕ေတာ္၊ ကြင္းစ္စီရင္စုမွာ ေနထုိင္တယ္။ အခုအခါ ဇာတိျဖစ္တဲ့ ဇီက်န္းခ႐ုိင္၊ ဝူဇန္းၿမဳိ႕မွာေနထုိင္တယ္။ “An Empty Room”ကုိ Toming Jun Lin က တ႐ုတ္ဘာသာကေန အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္တယ္။)
ေတာင္ထိပ္ပုိင္း ေရာက္ေတာ့ ေစာက္က ပုိၿပီးမတ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေခြၽးျပန္ေနၿပီ။ ေတာင္ထိပ္ဆီက ျမင္ကြင္းထဲ ဘုရားရွိခုိး ေက်ာင္းတစ္ခု ေပၚလာတယ္။ ဘယ္ေတာ့ ဆင္းမယ္ မဆုံးျဖတ္ခင္ အဲဒီမွာ ခဏနားဦးမွထင္ရဲ႕။
စစ္ၿပီးစ ရွိေသးတယ္။ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းမွာ က်ီးနဲ႔ဖုတ္ဖုတ္ပဲ။ ပြဲေတာ္ပလႅင္၊ စားပြဲေတြနဲ႔ ကုလားထုိင္ေတြကုိ ယူသြားၾက ကုန္ၿပီ။ အထြတ္အျမတ္ ႐ုပ္တုသာ က်န္တယ္။ ဖုံတက္ေနတဲ့ ခရစ္ေတာ္ရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ တည္ၾကည္တဲ့ မဆုတ္မနစ္ လုံ႔လရဲ႕ အံ့မခန္းတဲ့ လကၡဏာ ျမင္ရတယ္။ စႏၵရားေဟာင္းရဲ႕ ခလုတ္တဝက္ေလာက္က နားမသာယာဖြယ္ အသံ ျမည္ေသးတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဒီစႏၵရားရဲ႕ ဒီခလုတ္ေတြ ဒီအသံေတြနဲ႔ အံဝင္မယ့္ ဂီတတစ္ပုဒ္ေလာက္ ဖြဲ႕ႏုိင္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ အင္မတန္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းမွာ အမွန္ပဲ။
ဒီမွာ တျခား ၾကည့္ထုိက္ျမင္ထုိက္တာ ဘာေတြရွိေသးလဲ။ ဘယ့္ႏွယ္၊ ေတာင္တက္တဲ့လူရယ္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ တည္း ျဖစ္ေနရပါလိမ့္။ ေဆာင္းရက္ေတြထဲ ေတာင္ေပၚမွာက ေခ်ာင္းေတြ ခန္းေျခာက္ကာ၊ ဝါးပင္ေတြ မစိမ္းၾကေတာ့ သေလာက္ပဲ။
ဝါး႐ုံေတာထဲ ျဖတ္ကာ ေလွ်ာက္လာရင္း ေတာင္ဆင္းလမ္း ေနာက္တစ္လမ္းကုိ ေတြ႕တယ္။
ဒိေနာက္ လမ္းေကြ႕လမ္းေကာက္ေတြ ျဖတ္ကာ ေလွ်ာက္လာရာ ဝတ္ေက်ာင္းတစ္ခုကုိ ေတြ႕တယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ ရွိရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အတူတူ လက္ဘက္ရည္ ေသာက္ျဖစ္မွာလို႔ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ေတြးမိတယ္။ လူထူထူ လူ႐ႈပ္႐ႈပ္ ၿမဳိ႕ႀကီးကုိ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္တာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္တည္း ေတာင္တက္ဖုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ဆုံးျဖတ္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ လူတစ္ေယာက္တေလနဲ႔ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ဆုိသလုိ ေတြ႕ရတာမ်ဳိးလဲ မရွိျပန္ေတာ့ ဘုန္း ေတာ္ႀကီးတစ္ပါးနဲ႔ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ စကားစျမည္ေျပာရတာမ်ဳိး ႀကဳံရရင္ ေကာင္းမွာပဲ။
အဝင္ဝတံခါး ပြင့္ေနတယ္။ ေက်ာင္းဝင္းထဲ ေႂကြေနတဲ့ သစ္ရြက္ေတြရယ္၊ ခန္းမေဆာင္ထဲ လြင့္ေနတဲ့ဖုန္ေတြရယ္က ဒီမွာ အၿပဳိအပ်က္ ေနာက္တစ္ေနရာလုိ႔ ေျပာေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီဝတ္ေက်ာင္းက ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းထက္ ပုိၿပီး စိတ္ကုိ ဆြဲ ေဆာင္ေနတယ္။ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ယွက္ေနတဲ့ စႀကၤန္လမ္းေတြရယ္၊ ျမင့္လွတဲ့ အသက္ရင့္ သစ္ပင္အုိ ႀကီးေတြရဲ႕ ထူထူ ပိတ္ပိတ္ အရိပ္ေတြရယ္ေၾကာင့္ ယုိယြင္းပ်က္စီးေနတာေတာင္ ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့အလွတရား ရွိေနတယ္။ ပင္မခန္းမေဆာင္ ရဲ႕ေနာက္ဘက္မွာ ႏွစ္ထပ္ေဆာင္တစ္ခု ရွိတယ္။ သုံးေလးႀကိမ္ေလာက္ ကြၽန္ေတာ္ ေအာ္ေခၚေပမဲ့ ျပန္ၿပီးမထူးဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ အထက္ထပ္တက္ခဲ့ၿပီး ဟုိဟုိဒီဒီ ေလွ်ာက္ၿပီး ၾကည့္တယ္။ အခန္းသုံးခန္းမွာ ႏွစ္ခန္းက တံခါးမရွိဘူး။ က်ဳိးပဲ့ ပ်က္စီးေနတဲ့ နံရံသစ္သားေတြေၾကာင့္ အတြင္းဆီ တုိးလွ်ဳိ ျမင္ေနရတယ္။ ဘာမွမရွိ၊ ဗလာ။ တတိယအခန္းကုိ ကြၽန္ေတာ္ လာခဲ့ေတာ့ တံခါးရြက္တစ္ခ်ပ္ ဟေနတယ္။ တံခါးရြက္ကုိ တြန္းၿပီး ဖြင့္လုိက္ရာ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကုိ ႐ုတ္တရက္ ျပန္ၿပီး ႐ုတ္မိတယ္။ ပန္းေရာင္ တျပန္႔တေျပာ တျပင္ႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္ အျမင္အာ႐ုံကုိ ႐ုတ္ခ်ည္း ဖုံးလႊမ္းသြားတယ္။ အခန္းတြင္း နံရံေတြကုိ ေဝေဝျဖာျဖာ ပြင့္ေနတဲ့ ခ်ယ္ရီပန္းေတြရဲ႕ ပန္းေရာင္ေတြ ျခယ္ထားတယ္။ “လူရွိတယ္” လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ ခံစားရ တယ္။ ဒါေပမဲ့ သြက္သြက္ကေလး စစ္စစ္ေဆးေဆးၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဒီအခန္းလဲ ဗလာျဖစ္ေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာ သိရတယ္။ ဒါေပမဲ့ နံရံေတြ ေဆးသုတ္ထားတာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းနဲ႔ ညီညီညာညာပါ။ ဘာ ပရိေဘာ ဂမွ မရွိဘူး။ စကၠဴအပုိင္းအစေတြနဲ႔ ကုိဒတ္ဖလင္ဗူးခြံေတြ တပုံတ ေခါင္းဟာ ၾကမ္းျပင္တစ္ျပင္လုံး အျပည့္ပဲ။ စကၠဴအပိုင္းအစ ေတြကုိ ကြၽန္ေတာ္ နင္းၿပီးေလွ်ာက္မိတဲ့အခါ ၾကမ္းျပင္တျပင္လုံးကုိ အင္မတန္ တန္ဖုိးႀကီး အင္မတန္လွပတဲ့ ေကာ္ေဇာ တစ္ခ်ပ္ ခင္းထားသလုိ ခံစားရတယ္။
၁။ နံရံေတြက ပန္းေရာင္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဒီအခန္းဟာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြအတြက္ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။
၂။ ေနထုိင္သြားခဲ့ၾကတဲ့သူေတြဟာ လူငယ္စုံတြဲ ျဖစ္မယ္၊ ၾကင္စဦးဇနီးေမာင္ႏွံ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။
၃။ သူတို႔ဟာ ဓာတ္ပုံပညာရွင္ေတြ ျဖစ္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဓာတ္ပုံပညာ ျမတ္ႏုိးသူေတြ ျဖစ္မယ္။
၄။ ဒီအခန္းမွာ မၾကာေသးမီ အခ်ိန္က သူတုိ႔ေနခဲ့ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္မလာမီ သိပ္မၾကာေသးခင္က ထြက္သြားၾက တယ္။
ဒီဆင္ျခင္မႈေတြဟာ စစ္နဲ႔ ေဝးေခါင္တဲ့အရပ္တုိ႔ရဲ႕ အခ်ိန္နဲ႔ ေနရာ ဒုိင္မင္းရွင္းေတြအရ ဆက္ႏႊယ္မႈမရွိသလုိ ထင္ရတယ္။ စစ္က ရွစ္ႏွစ္ၾကာတယ္။ သူတို႔ စစ္ေျပးေတြအေနနဲ႔ ဒီမွာ ခုိလႈံေနခဲ့တာလား။ သူတို႔ နံရံေတြ ေဆးသုတ္ဖုိ႔နဲ႔ ဓာတ္ပုံေတြ ႐ုိက္ ဖုိ႔ တကယ့္ကုိ နားနားေနေန အခ်ိန္ေတြရွိခဲ့တယ္ဆုိတာ ျဖစ္ႏုိင္သလား။ သူတုိ႔ ေတာင္ေပၚမွာ ဘယ္က အစားအစာရွာလုိ႔ ရသလဲ။ သူတို႔မွာ ပုိက္ဆံမရွိရင္ ဒီမွာ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ေနႏုိင္မယ္ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔မွာ ပုိက္ဆံရွိရင္ အလုအယက္ ခံရႏုိင္ တယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အင္မတန္႔ အင္မတန္ခ်စ္ၾကၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခ်စ္ေၾကာင္းလဲ ျပၾကတဲ့ အဲရစ္ရီမားခ္ရဲ႕ စစ္အတြင္းကခ်စ္သူေတြေတာင္ ဒီလုိ လွ်ဳိ႕ဝွက္သဲဖုိဆန္ဆန္ ဆန္းၾကယ္ၿပီး ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ေကာင္းတဲ့ ေရွးေဟာင္းဝတ္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကုိ ေရြးလိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူး။
ကြၽန္ေတာ္ စကၠဴအပုိင္းအစ တခ်ဳိ႕ကုိ ေကာက္ယူလုိက္တဲ့အခါ ေပးစာေတြျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရတယ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚက စကၠဴ ေတြကုိ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ အားလုံး ေပးစာေတြျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္၊ ေပးစာေတြ ဒီေလာက္ ေတာင္ အမ်ားႀကီး မ်ားရပါလိမ့္။ ေပးစာအပုိင္းအစေတြက အစီအစဥ္မဲ့ တစ္စစီ ျပန္႔ႀကဲေနတာေၾကာင့္ အဓိပၸါယ္ အဆက္ အစပ္ အမဲ့ဆုံးဆုိတဲ့ ဝတၳဳေတြထက္ေတာင္ ပုိၿပီး နားလည္ရ ခက္ခဲေနေတာ့တယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ေစ၊ ဒီေလာက္ေတာင္ အလြန္အကြၽံ တပုံတပင္ စာေတြဟာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္နဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ ေရးခဲ့ၾကတာေတာ့ အေသ အခ်ာပဲ။ ေယာက်္ားရဲ႕နာမည္က “လ်န္”၊ “အခ်စ္လ်န္”၊ “ေမ့ရဲ႕လ်န္”။ မိန္းမရဲ႕ နာမည္က “ေမ”၊ “အခ်စ္ဆုံးေမ”၊ “ကုိယ့္ ထာဝရ ေမ”။ သူတုိ႔ ေရးတာ အခ်စ္အေၾကာင္းခ်ည္းပဲ။ အေကြ႕ေတြ၊ အ ေကာက္ေတြနဲ႔ မေျဖာင့္ျဖဴးတဲ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္အေၾကာင္းပဲ။ လစ္ဘရယ္အတ္စ္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ လုိက္ေလ်ာညီေထြရွိတဲ့ အေရးအသား ေတြပဲ။
ကြၽန္ေတာ္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရတယ္။ စကၠဴအထပ္ထပ္အၾကားထုိင္ေနရာ သန္းေတြကုိက္တာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ေျခ ေထာက္ေတြ ယားလာတယ္။ သန္းေတြ အမ်ားအျပားရွိတာဟာ ဒီအခန္းထဲ တစ္ေယာက္ေယာက္ေနထုိင္ခဲ့တယ္လုိ႔ ယူဆ ႏုိင္တယ္။ စာေတြဖတ္ေနရာက ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ ေသြးတုိးလာကာ ကြၽန္ေတာ့္ပါးျပင္ေတြ ပူလာတယ္။ ဝင္ေတာ့မယ့္ ေနေရာင္ေၾကာင့္ ျပဴတင္းေပါက္ေဘာင္ေတြေပၚ လိေမၼာ္ေရာင္သမ္းေနၿပီ။ ညေနခင္းေလက အရြက္ကင္းတဲ့ သစ္ကုိင္းေတြကုိ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ရမ္းေစတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္ေအာက္ အျမန္ဆင္းဖုိ႔ လုိၿပီ။
နံရံေတြနဲ႔ ေထာင့္ေတြကုိ ေနာက္ဆုံးတစ္ႀကိမ္ ကြၽန္ေတာ္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္တယ္။ ေသြးစက္ေတြ၊ က်ည္ဆံ ရာေတြ ဘာမွ မေတြ႕ဘူး။ တံခါးေတြနဲ႔ ျပဴတင္းေပါက္ေတြ မပ်က္စီးဘူး။ ကုိဒတ္ဖလင္ဗူးအားလုံး အခြံခ်ည္းပဲ။ စကၠဴအပုိင္းအစတုိင္းဟာ စာတစ္ေစာင္ေစာင္ရဲ႕ အပုိင္းအစခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ စာအိတ္တစ္အိတ္မွ မေတြ႕ဘူး။ ဒီအခန္းဟာ ႐ုပ္ရွင္႐ုိက္ကြင္းတစ္ခု ျဖစ္ ႏုိင္သလား။ ဒါေပမဲ့ ေပးစာေတြမွာ အျဖစ္အပ်က္ အစစ္အမွန္ေတြ ပါဝင္တာေၾကာင့္ ဒီလုိစဥ္းစားဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္သေလာက္ပဲ။ ဒီစာရြက္ေတြအကုန္ ကြၽန္ေတာ္ သယ္သြားဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ လည္စီးပုဝါကုိျဖဳတ္ကာ အထုပ္ႀကီးႀကီး ထုပ္တယ္။ ဒိေနာက္ အက်ႌအိတ္နဲ႔ ေဘာင္းဘီအိတ္ေတြထဲ ကုိဒတ္ဖလင္ဗူးခြံေတြ အျပည့္အသိပ္ထည့္ကာ ေအာက္ထပ္ကုိ အေျပးဆင္းခဲ့တယ္။ ဝတ္ေက်ာင္းပတ္လည္ပတ္တယ္။ တျခား စိတ္ဝင္စားစရာ ဘာမွမေတြ႕ဘူး။ အခုအထိ လူတစ္ေယာက္ တေလမွ မေတြ႕ရဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္ သစ္ႀကီးဝါးႀကီး ခ်ဳံေတြႏြယ္ေတြ ေၾကာင့္ အခု ကြၽန္ေတာ္ ထိတ္လန္႔ေျခာက္ျခားလာတယ္။ ထင္းခုတ္သမား သူ႕ရဲ႕ထင္းေတြကုိသယ္သလုိ စာေတြကုိသယ္ကာ ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္ေအာက္ဆီ အေျပးဆင္းခဲ့တယ္။
ဒိေနာက္ သုံးေလးငါးရက္အတြင္း ကြၽန္ေတာ္ဟာ စာေတြကုိဖတ္ၿပီး၊ ဒီလုိ ပရမ္းပတာ ျပန္႔ႀကဲေနတဲ့ အပုိင္းအစေတြကေန သိပ္မခုိင္မာလွတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ခု ေဖာ္မိတယ္။ လ်န္နဲ႔ ေမတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ ေယာက္ ကာလအေတာ္ ၾကာၾကာ ခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတုိ႔ခ်စ္သူစုံတြဲကုိ ႏွစ္ဖက္မိဘက အျပင္းအထန္ တားတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့တာေၾကာင့္ လ်န္ဟာ ရွင္တာထက္ ေသတာက ပုိၿပီး ျမတ္ေသးတယ္လုိ႔ စာေတြထဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရးခဲ့တယ္။ ေမက လ်န္ကုိ ေပါ့ေပါ့ လြယ္လြယ္နဲ႔ ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သတ္မေသသင့္ေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ကုိယ့္ရဲ႕အလုပ္အ ကုိင္နဲ႔ ကုိယ့္ဘဝေရွ႕ေရးကုိ ပထမ ဦးစားေပးသင့္ေၾကာင္း ေျပာတယ္။ သူမ ဒီေလာကမွာေနရမယ့္ ရက္ေတြ တစတစ နည္းလာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ဖြင့္ဟ ေျပာ တယ္။ က်န္တာက သိပ္အဓိပၸါယ္မေလးနက္လွတဲ့ အခ်စ္ ခံစားမႈဖြင့္ဟျခင္းေတြျဖစ္တဲ့တုိင္ ေတာ္ေတာ္ကေလးေတာ့ ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ရွိတဲ့ ခ်စ္ေဇာဟုန္ေတြပါ။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ႕စာေတြမွာ ေန႔စြဲကုိ ရက္နဲ႔ လကုိ ေရးေပမဲ့ ႏွစ္ကုိ မေရးတာလဲ ဆန္းတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး စစ္ရဲ႕ အနိ႒ာ႐ုံေတြအေၾကာင္း မေျပာၾကဘူး။ အခ်စ္ဟာ ေခတ္နဲ႔ စစ္နဲ႔ ဘာမွမဆုိင္သလုိပဲ။ ေပးစာေတြက ရသစာေပ အေရးအသားေတြ လုံးဝမဟုတ္တာေၾကာင့္ စကားလုံးေတြဟာ စိတ္မသက္မသာစရာ ျဖစ္လာ တယ္။
ကြၽန္ေတာ္လဲ အမွတ္စဥ္တပ္ကာ က်ဳိးေၾကာင္းစဥ္းစားမိျပန္တယ္။
၁။ တကယ္လုိ႔ ဝတ္ေက်ာင္း အခန္းထဲ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ ေနခဲ့တယ္ဆုိရင္ စာေတြ မပါဘဲ သူတို႔ ထြက္ခြာသြားၾကမယ္ မဟုတ္ဘူး။
၂။ တကယ္လုိ႔ အခန္းထဲ လ်န္တစ္ေယာက္တည္း ေနခဲ့တာဆုိရင္ သူက ေမ့ဆီ ေရးတဲ့စာေတြနဲ႔ ေမက သူ႔ဆီေရးတဲ့စာေတြ အတူတူ ေရာၿပီး ေတြ႕ရတာ ပေဟဠိတစ္ခု ျဖစ္တယ္။
၃။ တကယ္လုိ႔ ေမက အရင္ေသတယ္ဆုိရင္ မေသခင္ သူမဆီက စာေတြကုိ လ်န္ဆီ ျပန္ၿပီးေပးမယ္။ ဒီအခါ လ်န္က စာ ေတြကုိ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိး ရင္ဝယ္ပုိက္ကာထားမယ္။ စာေတြဟာ ခုလုိ ပစ္စလက္ခတ္ တစ္စစီ ျပန္႔ႀကဲေနမယ္ မဟုတ္ဘူး။
၄။ တကယ္လုိ႔၊ ေမ ေသၿပီးတဲ့ေနာက္ လ်န္ဟာ အသည္းကြဲကာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သတ္ေသခဲ့တယ္ဆုိရင္ ကိုယ့္အသက္ကုိယ္ မစီရင္ခင္ စာေတြကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့မယ္ ျဖစ္တယ္။ ဒါမွ စာေတြကုိ လူသူစိမ္းေတြ ရွာရွာႀကံႀကံ ေတြ႕သြားၿပီး အသိမ္အဖ်င္း စကားေတြ ေျပာၾကမယ့္ ေဘးက ကင္းေဝးမယ္ ျဖစ္တယ္။
၅။ တကယ္လုိ႔၊ ဂ်ပန္ဓေလ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သတ္ေသနည္းျဖစ္တဲ့ ေတာင္ေပၚကေန ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ခုန္ခ်တာျဖစ္ေစ၊ ႏွစ္ေယာက္အတူ မီးပုံထဲ ခုန္ဆင္းတာျဖစ္ေစ တစ္နည္းနည္း ေရြးခဲ့တယ္ ဆုိရင္ေတာင္ သူတုိ႔ မေသမီ လ်န္ဟာ စာေတြကုိ မီး႐ႈိ႕ႏုိင္ေသးတာပဲ။ ဒါဟာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေလာကႀကီးနဲ႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျပတ္ျပတ္သားသား အဆက္ျဖတ္သြားဖို႔ စိတ္အခ်ရဆုံး တစ္ခုတည္းျဖစ္တဲ့နည္းလမ္းပဲ။
၆။ လ်န္ဟာ အသတ္ခံရၿပီး၊ ရွိရွိသမွ် ပစၥည္း အလုအယက္ခဲ့ရကာ အသုံးမဝင္တဲ့စာေတြသာ ခ်မ္းသာရာရခဲ့တာလဲ ျဖစ္ ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလုိဆုိရင္ ရာဇဝတ္ေကာင္ေတြဟာ စာေတြေတာ့ ထားခဲ့ၿပီး ဘာေၾကာင့္ စာအိတ္ေတြေတာ့ မထားခဲ့သလဲ။
၇။ တကယ္လုိ႔ လ်န္ဟာ ႏုိင္ငံေရးအမႈေၾကာင့္ အဖမ္းအဆီး ခံရတယ္ဆုိရင္ ဒီစာေတြကုိ အင္မတန္အေရးႀကီးတဲ့ သက္ေသခံ ပစၥည္းေတြအျဖစ္ အာဏာပုိင္ေတြက သိမ္းသြားမယ္ျဖစ္တယ္။
အဲဒီအခါက ကြၽန္ေတာ္ဟာ ထိထိေရာက္ေရာက္ က်ဳိးေၾကာင္းဆင္ျခင္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြး မရွိေသး ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတဲ့ ေကာက္ခ်က္တစ္ခုေတာ့ ခ်ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ စာေတြ ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာ လ်န္နဲ႔ ေမတုိ႔ ဒီေလာ ကမွာ မရွိေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ ေကာက္ခ်က္ ျဖစ္တယ္။ စာေတြ ေတြ႕ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ သုံး ေလးႀကိမ္ေလာက္ ေရႊ႕ကာ ေျပာင္းကာ ေနထုိင္ခဲ့ရတာေၾကာင့္ စာေတြေပ်ာက္ကုန္တယ္။ အဲဒီအခန္းဆီ ျပန္ၿပီးေရာက္ဖုိ႔ ဘယ္ခါမွ အခြင့္ မႀကဳံ ေတာ့ဘူး။ သတင္းစာေတြမွာ လ်န္နဲ႔ ေမတုိ႔ရယ္လုိ႔ အရိပ္အႁမြက္ျပတဲ့ လူသတ္မႈျဖစ္ေစ၊ လုယက္မႈျဖစ္ေစ ဘာသတင္းမွ မေတြ႕ရဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ဝတ္ေက်ာင္းမွာ ေတြ႕ခဲ့ရတာေတြနဲ႔ ဆင္ဆင္တူတာ ဘာသတင္း တစ္ပုဒ္တေလမွ မေတြ႕ရဘူး။ အဲဒီလုိ နာမည္တူ လူေတြ ေတြ႕ခဲ့ရေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ သိခဲ့တဲ့ လ်န္ျဖစ္ေစ ဒါမွမဟုတ္ ေမျဖစ္ေစ တစ္ေယာက္မွ မဟုတ္ဘူး။
ဒိေနာက္ ဆယ္စုႏွစ္ အနည္းငယ္ လြန္ခဲ့တယ္။ တံခါးရြက္တစ္ခ်ပ္ကုိ တြန္းၿပီး ဖြင့္လုိက္ရင္ဖြင့္လုိက္ျခင္း အဦး အစ ကြၽန္ ေတာ္ခံစားလုိက္ရတဲ့ အံ့အားသင့္မႈကုိ မေမ့ေသးဘူး။ လူ႔ေလာကတစ္ခုလုံး ဆိတ္သုဥ္းေနသလုိႏွယ္ တိတ္ ဆိတ္ေျခာက္ သေယာင္းတဲ့ ေဆာင္းရာသီ ေတာင္ေပၚ႐ႈခင္းရယ္၊ လူသူကင္းမဲ့ကာ စြန္႔ပစ္ခံထားရတဲ့ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းနဲ႔ ဝတ္ေက်ာင္းရယ္ နဲ႔ ဆန္႔က်င္ကာ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ ေဝေဝျဖာျဖာ ပြင့္ေနတဲ့ ခ်ယ္ရီပန္းေတြရဲ႕ ပန္းေရာင္ ေတြဟာ ရင္သပ္႐ႈေမာေလာက္ေအာင္ ေတာက္ေတာက္ပပ ထိန္ထိန္လင္းေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ ေယာက်္ားနဲ႔ မိန္းမ၊ သက္ရွိျခင္း၊ အျပာႏုေရာင္ စာေရး စကၠဴေတြ၊ ေရႊဝါေရာင္ ကုိဒတ္ဖလင္ဗူးခြံေတြ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါေတြဟာ ေႏြဦးရဲ႕ ဖက္လွဲတကင္း ႀကဳိဆုိတာလုိလုိ၊ သူငယ္ ခ်င္းေဟာင္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ ပက္ပင္းတုိးတာလုိလုိ ျဖစ္ ခဲ့တယ္။
အဲဒီက လ်န္ကုိကုိက္တဲ့သန္းေတြဟာ ေမ့ကုိလဲ ကုိက္ေကာင္းကုိက္ႏုိင္တာပဲ။ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္က ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ရဲ႕ေသြးနဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ေသြးဟာ သန္းတစ္ေကာင္ရဲ႕ေသြးေၾကာအတြင္း ေရာေႏွာမိတာ ရယ္နဲ႔ ဘုရားရွိ ေက်ာင္းတစ္ခုအတြင္း ထိမ္းျမားလက္ထပ္တာရယ္ကုိ ႏႈိင္းခဲ့ဖူးတယ္။ ေသျခင္းနဲ႔ ဇာတ္သိမ္းတဲ့ အေဆြး ဇာတ္ရဲ႕ ဘယ့္ေလာက္ စိတ္ကူးယဥ္လြမ္းေမာစရာေကာင္းလုိက္တဲ့ အခ်စ္ပါလိမ့္။ ကြၽန္ေတာ္က မရည္ရြယ္႐ုိးမွန္ေပမဲ့လဲ တုိက္တုိက္ ဆုိင္ဆုိင္ ကြၽန္ေတာ့္ကုိယ္ထဲက ကြၽန္ေတာ့္ေသြးလဲ အဲဒီနည္းတူ ေရာေႏွာခဲ့တယ္။ လ်န္နဲ႔ ေမတို႔ လက္ထပ္ထိမ္းျမားတာ ကုိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္အခါကမွ မေတြ႕မႀကဳံခဲ့ရဘူး။
ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကုိ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕လူငယ္ဘဝ မွတ္ဉာဏ္ထဲ မွတ္သားထားခဲ့တယ္။ ဒီအျဖစ္အ ပ်က္ရဲ႕ အနက္ အေျဖကုိ ကြၽန္ေတာ္ အခုတုိင္ ပီပီျပင္ျပင္ နားမလည္ႏုိင္ေသးဘူး။ ဒါကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ အ နည္းငယ္အတြင္း ကြၽန္ေတာ္ သိပ္ၿပီး ရင့္က်က္မလာခဲ့ေၾကာင္း ထင္ထင္ရွားရွားျပရဲ႕။
ျမန္မာျပန္ – ေက်ာ္လင္းေဆြ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ