(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၁၈၊ ၂၀၁၆
က်ေနာ့္မွာ နားေနခ်ိန္ရယ္လို႔မရွိတာ တႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ရွိသြားၿပီ။ က်ေနာ္ အၿမဲတမ္းအားေနတာ က်ေနာ့္အလုပ္က ကေလးထိန္းတာ စာဖတ္တာနဲ႔ ေလွ်ာက္ေတြးတာ ဒါပဲရွိတယ္။ အၿမဲတမ္းအားေနေတာ့ အၿမဲတမ္းက နားေနခ်ိန္လို ျဖစ္ေနေတာ့ နားေနခ်ိန္ဆိုတဲ့ အလုပ္လုပ္စရာ တၿပံဳတေခါင္းႀကီးကို ၿပီးေအာင္လုပ္ၿပီး အလုပ္ေတြေတာ့ၿပီးၿပီ ေအးေအး ေဆးေဆး အနားယူပစ္မယ္ဆိုတာမ်ဳိးမရွိေတာ့။ နားေနခ်ိန္အရသာဆိုတာကို မသိေတာ့ဘူးေလ။ အၿမဲတမ္းႀကီး ေတြးေန ေတာ့ ေလးေလးနက္နက္လည္း ဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။ ဘာမွမဟုတ္တာေတြကို ေလွ်ာက္ေတြးေနသလိုေတာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ေခြးေပါက္စေလးေတြအေၾကာင္းကိုေတြးတယ္။ ဗာဒံပင္အေၾကာင္းကိုေတြးတယ္။ ေခြးငါးေကာင္ေမြးတဲ့ ေခြးမႀကီး သခ်ၤာမ တတ္ေတာ့ သူ႔ေခြးေလးႏွစ္ေကာင္ကို မရွိေတာ့တာ မသိ၊ မသိေတာ့ ေခြးမႀကီးမွာ သားေသလို႔ဘာညာ ဘယ့္ႏွယ့္မွ မခံစား ရတာကို ေတြးမိတယ္။ အုတ္ကန္ေပၚကို တညလံုး တေရြ႕ေရြ႕တက္လာၿပီး မနက္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ ခြာခ်လိုက္လို႔ေအာက္ျပန္ေရာက္သြားတဲ့ခ႐ုေကာင္ရဲ႕အခ်ည္းႏွီးျဖစ္ရျခင္းကို ေတြးတယ္။
စိတ္ပ်က္စရာေတြခ်ည့္ပဲ။ အရာရာကို အပ်က္ဘက္ကပဲ ျမင္ေနရသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုယ့္မွာရွိတဲ့ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးလို႔ထင္ေနတာေတြကလည္း ကိုယ္ထဲကေန တေန႔ နည္းနည္းခ်င္း စိမ့္စိမ့္ထြက္ေနၾကတယ္လို႔ထင္လာတယ္။ အရင္တုန္းက လုပ္ခဲ့တာေတြ ဘာေတြကလဲ ဘာမွ အဓိပၸာယ္မရွိေတာ့သလိုပဲ။ ငါဟာ ဘာေကာင္မွလည္း မဟုတ္ပါလားလိ႔ုတေန႔သံုးႀကိမ္ေလာက္ ေတြးမိေနတယ္။ အဲဒါ သိပ္မေကာင္းဘူးဆိုတာ သိတယ္။
ၾကည့္ခဲ့ဖူးတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲက စိတ္ပ်က္စရာအေကာင္းဆံုးအခန္းေတြကို ထပ္တလဲလဲ ျပန္ျပန္မွတ္မိေနတယ္။ ရွက္တာအိုင္း လန္းဇာတ္ကားထဲမွာ အလုပ္ကျပန္လာတဲ့ လီယိုနာဒိုဟာ ဘယ္တုန္းကမွ သူ႔ကေလးေတြကို ေရွ႕က ေရကန္ထဲမွာ အေလာင္းအျဖစ္လိုက္ဆယ္ရမယ့္လို႔ေတြးမိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ကေလးသူငယ္ေတြရဲ႕အေလာင္းေတြ။ ဦးေႏွာက္ေသသြား ၿပီျဖစ္တဲ့ ေဖာက္ျပန္သူဇနီးေဘးက ေဂ်ာ့ကလူးနီ။ ျမစ္ကမ္းေဘးလမ္းက ရွင္းတယ္ အဲဒီကသြားလို႔ေျပာလိုက္လို႔ျမဴေတြဆိုင္းေနတဲ့ ျမစ္ေဘးက သြားမိတဲ့အခါ အေလာင္းေတြအမ်ားႀကီး တက္ႀကိတ္မိတဲ့ ဟိုတယ္ရဝမ္ဒါထဲက အခန္းကို မွတ္မိတယ္။ ျပန္ေပးဆဲြသမားေတြက အေခါင္းထဲထည့္ ေျမျမႇဳပ္ထားခဲ့လို႔ဖုန္းတလံုး မီးျခစ္တလံုးနဲ႔ ပိတ္မိေနတဲ့အေမရိကန္တေယာက္ စသျဖင့္ မြန္းၾကပ္စရာေတြ။ က်ေနာ္ျဖင့္ စိတ္ေတာ္ေတာ္ပ်က္မိေနမိၿပီ။
က်ေနာ့္မွာျဖင့္ စိတ္ပ်က္စရာခံစားမႈ စိတ္ပ်က္စရာ အက်ဳိးအေၾကာင္းခ်ည့္ပါပဲ။
သူ႔ဘာသာသူ ေအးေအး ေလးေလး ေကြးေကြးေနၾကတဲ့ ဂိတ္တဲေစာင့္အဘိုးႀကီးသံုးေယာက္ကို ေခ်ာက္တြန္းတဲ့ ေပါ့ပ်က္ ပ်က္ေကာင္တေကာင္။ ေပါင္မုန္႔အိတ္ခ်ည္တဲ့ႀကိဳးေတြ သိတယ္မဟုတ္လား။ ေရႊေရာင္ေလ။ အဲဒါကို ေနပူပူလမ္း ထိပ္မွာ ေသခ်ာခ်ထားခဲ့ၿပီး ဟိုထိပ္မွာဗ်ာ ေရြဆဲြႀကိဳးလားမသိဘူး က်ေနာ္ေတြ႔ခဲ့တယ္လို႔။ တလ တသိန္းေလာက္ပဲလစာရွိတဲ့ အဘိုး ႀကီးသံုးေယာက္ကို ကားေပၚကေန အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ ေျပာခဲ့လိုက္တယ္။ သနားစရာအဘိုးႀကီးသံုးေယာက္ဟာ တပတ္လံုးလံုး ေန႔ေရာညပါ လူမသိသူမသိေအာင္ သြားသြားရွာၾကတယ္။ မေတြ႔ဘူး။ ေတြ႔တဲ့အခါက်ေတာ့ ခုနက က်ေနာ္ေျပာတဲ့ ေပါင္မုန္႔ ခ်ည္တဲ့ ေရႊေရာင္ႀကိဳး ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကို အစအဆံုးလိုက္ေခ်ာင္းၾကည့္ၿပီး ႀကိတ္ရယ္ေနတဲ့အဲဒီေကာင္ကို က်ေနာ္ ပါးေတြနားေတြ ႐ိုက္ပစ္ခ်င္တာ။ အသားေတြေတာင္ တဆတ္ဆတ္တုန္တယ္ ဆိုတာမ်ဳိး။ အဲဒါဝတၳဳတပုဒ္ပဲေလ။ ေနာက္ဆံုးမွာ ဘာမွျဖစ္မလာဘူးဆိုတဲ့ဝါက်ကို အေကာင္းဆံုးေဖာ္က်ဴးျပသၾကတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြလိုမ်ဳိးပဲေလ။ ၿပီး ေတာ့ ဘာမွ ဆက္မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုတာေပါ့။
က်ေနာ့္အိမ္ကတန္းလ်ားဆိုေတာ့ ေဘးမွာ ႏွစ္အိမ္ကပ္လ်က္ ရွိတယ္။ တအိမ္နဲ႔တအိမ္ ထရံန႔ဲသံုးထပ္သားပဲ ျခားတယ္။ ညာဘက္ကအိမ္မွာ စိဥၥမာဏနဲ႔သူ႔ေယာက်္ား၊ ဘယ္ဘက္ကအိမ္က လင္မယားကေတာ့ ဘုရားဆုပန္ထားသူနဲ႔ သူ၏ ပါရမီျဖည့္ဘက္။ စိဥၥမာဏနဲ႔တူတဲ့မိန္းမဟာ တခ်ိန္လံုး သူ႔ေယာက်္ားကို စြပ္စဲြဆဲဆို ရန္ျဖစ္ၿပီး ဘုရားဆုပန္အိမ္ဟာ တေန႔ လံုးနီးနီး ပါဠိလိုရြတ္ေနတဲ့ တရားေခြေတြ ဖြင့္ထားၾကတယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွာ က်ေနာ့္အတြက္ အႀကီးဆံုးျပႆနာက အဲဒါပဲ။ က်ေနာ္က ဘာသာမဲ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားတရားလည္း ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အလြန္အကြၽံမႈျပဳၾကတယ္ရယ္လို႔ ေစာဒက တက္လို႔မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။
က်ေနာ္မွာေန႔တိုင္း အျပဳအမူအားျဖင့္အကုသိုလ္၊ ႏႈတ္အားျဖင့္အကုသိုလ္၊ စိတ္အားျဖင့္အကုသိုလ္ အျမဲျဖစ္ေနတယ္။ တရားကို အၿမဲတမ္းဖြင့္ထားေတာ့ တရားအေပၚမွာ ဆင္ျခင္တာသံုးသပ္တာ လုပ္မိတာထက္။ နားညည္းလို႔ေဒါသထြက္ ေန တာက ပိုေနတယ္။ ညာဘက္အိမ္က မဟာအဝီဇိနဲ႔ ဘယ္ဘက္အိမ္က တာ၀တႎသာ ဒါမွမဟုတ္ စတုမဟာရာဇ္ေပါ့ ႏွစ္ဘံု ၾကားက လူ႔ဘံု စစ္စစ္လာျဖစ္ေနတာေပါ့။ ခင္ဗ်ားမွာ အိမ္နီးခ်င္းဆိုး ရွိထားၿပီဆိုရင္ ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ကလည္း အိမ္နီးခ်င္းဆိုး ျဖစ္ၿပီေပါ့။ တံု႔ျပန္တဲ့နည္းေပါ့။ က်ေနာ့္မွာ တခ်ိဳ႕မီးနင္းေလး တလံုးတေလေလာက္သာ နားလည္တဲ့ အမ္တီဗီြလိုင္းကို တခ်ိန္လံုး ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ဖြင့္ထားၿပီး တန္ျပန္ရတာေပါ့။ ပါဠိနဲ႔အဂၤလိပ္ဆိုရင္ ပထမအရာကို ငါျငင္းတယ္ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့။ အမွန္ကေတာ့ ႏွစ္မ်ဳိးစလံုး နားမလည္ဘူး။
အဲဒီေတာ့ က်ေနာ့္မွာ အနာဂတ္အေၾကာင္းက ဘာမွေတြးလို႔မရေတာ့ဘူး။ ပစၥဳပၸန္အဆိုးမွာလည္း ေရွ႕႐ႈလို႔ေနထိုင္လိ႔ုမရေတာ့ အတိတ္ကာလကို ျပန္သြားရတာပဲ။ က်ေနာ့္မွာ အတိတ္ကာလက ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္း ဘာမွႀကံဳခဲ့ရတယ္မရွိပါဘူး။ ႀကိဳးတံတားေပၚ မူးၿပီးအိပ္မိလို႔ေမွာင္ရိပ္ခိုပါတယ္ ဆိုၿပီး ရဲက လက္ထိပ္ခတ္ ဖမ္းေခၚသြားတယ္။ အကိုတဝမ္းကဲြက သတင္းၾကားလို႔ရဲကို ပိုက္ဆံေပး အခ်ဳပ္ထဲမသြင္းခင္ ျပန္ေခၚလာလို႔အခ်ဳပ္/ေထာင္မက်ခဲ့တာက က်ေနာ့္ဘ၀ရဲ႕အႀကီးမားဆံုး ေအာင္ျမင္မႈေလာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆယ္တန္းစာေမးပဲြေအာင္တာ၊ ပထမဆံုး ကဗ်ာစာမူပါတာ ဒါေတြက ေအာင္ျမင္မႈအႀကီးစားေတြေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကမၻာေက်ာ္တို႔ရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ အဆိုအမိန္႔မ်ား လို႔ဆိုလိုက္ရင္ ဘယ္လို ေသာက္ျမင္ကတ္မိမွန္း မသိဘူး။ ေနာက္ၿပီး အက်င့္ကလည္း သိပ္ေကာင္းလွတယ္မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ဘာ ေကာင္မွမဟုတ္ေတာ့ ဘာေကာင္မွမဟုတ္တဲ့ေကာင္ဆိုရင္လည္း သိပ္ၾကည့္မရဘူး။ ဘာေကာင္ညာေကာင္ဆိုရင္လည္း မုန္း ျပန္ေရာ။ အဲဒီေတာ့ မင့္ ဘာေကာင္းေသးသလဲဆိုရင္ ဘာမွမေကာင္းခဲ့ပါဘူး။ အဲဒါဟာ က်ေနာ္တိ႔ုေခတ္ရဲ႕စတိုင္ပါလို႔ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္ေျပာတာမ်ားတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိပါတယ္။
က်ေနာ့္ မူလစိတ္ကေတာ့ ဝတ္ေကာင္းစားလွကေလးဝတ္ ဖတ္ခ်င္တဲ့စာအုပ္ေတြေဘးခ်ၿပီး လက္ဖက္ရည္ကေလးေသာက္ ကြမ္းယာကေလးဝါး ေဆးလိပ္ကေလးဖြာနဲ႔လူေတြရဲ႕ခ်စ္စရာ အျပဳအမူေတြအေၾကာင္း စာတအုပ္ေရးခ်င္တာ၊ ထိုင္ေတြးခ်င္ တာ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေန႔တိုင္းျမင္ဖူးေနေပမယ့္ ဓာတ္ပံုဆရာေတြ ႐ိုက္ျပလိုက္မွ ျမတ္ႏိုးစရာေလးျဖစ္ေနတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြ (ဓာတ္ပံုေတြထဲက အရာေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွမေျပာင္းလဲေတာ့ဘူးလို႔ထင္ရတယ္) အႏုပညာေတြ ၾကည့္ခ်င္တာ။ တသက္ လံုး တကားမွ မဆဲြျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ဒါမွမဟုတ္ ဘာပံုမွမဆဲြတတ္ရင္ေတာင္ ေဒါက္ေပၚမွာ ကင္းဗတ္စက က်ပ္ထားၿပီးသား စုတ္တံတို႔ေဆးတို႔လည္း အဆင္သင့္ေဘးမွာခ်ၿပီး ေနခ်င္တာ။ တေယာျပားကေလးလည္း ရွိမယ္။ ငွက္ကေလးေတြကလည္း က်ိက်ိက်ာက်ာေပါ့။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ပ်င္းတိပ်င္းတြဲနဲ႔အိပ္ေနတဲ့ က်ားႀကီးတေကာင္ကလည္း ေဘးမွာ။ ေတာ္ေတာ္ေဖာက္ျပန္တဲ့ မူလစိတ္ေပါ့ေလ။
က်ေနာ္အၿမဲတမ္းမွတ္မိေနတဲ့ဝါက်တေၾကာင္းရွိတယ္။ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕‘‘ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ညတည’’ ထဲက စာေရး ဆရာ ေရႊဥၾသ ရဲ႕ညည္းတြားသံပဲ။
‘‘Rose softly blooming ‘‘ေတာက္’’ သူသည္ အံသြားကို ႀကိတ္လိုက္သည္။ ‘‘ငတ္ေနရတဲ့ၾကားထဲ ႏွင္းဆီပန္းက သက္ ေသာင့္ သက္သာနဲ႔ပဲ ပြင့္လာေနရေသးသလား၊ ေတာက္ . . .’’ ’’
တခ်ဳိ႕လူေတြမွာ အဲဒီလို အတြင္းပဋိပကၡႀကီးစြာ ရွိတာပဲ။ က်ေနာ္လဲ ရွိတာေပါ့။ ဘယ္ေတာ့မွ သတိျပန္မရခ်င္တာေတြ၊ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ခ်င္တာေတြ။ သာမန္လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္ က်ေနာ္တို႔ ဘာမွမစဥ္းစားဘဲ လုပ္ခဲ့တာေတြက အခု ရာဇဝတ္မႈေတြ ျဖစ္ေနေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မလံုမလဲ ျဖစ္မိတာေတြ၊ ရွက္ေနတာေတြ၊ အငံု႔စိတ္ေတြ၊ ေသာက္သံုးမက်တာေတြ က်ေနာ္ဟာ ေခ်ာင္ပိတ္မိ သလို ျဖစ္ေနၿပီ။
က်ေနာ့္အျဖစ္က ေခတ္ႀကီးကို သည္းမခံႏိုင္ စိတ္ညစ္ေနလို႔ သီခ်င္းနားေထာင္မိပါတယ္။ သီခ်င္းက မြန္းေအာင္ရဲ႕ စာ ေျခာက္႐ုပ္၊ လူငယ္ေျခက် စသျဖင့္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္။
အဲဒီလိုပါ။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ့္မွာ ဘာကိုၾကည့္ၾကည့္ ဘာကိုဖတ္ဖတ္ ဘာကိုေတြးေတြး ဒြိစံုေတြးမိတာမ်ဳိး ခဏခဏ ျဖစ္ လာပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္သေဘာနဲ႔ေတာင္ ခပ္ဆင္ဆင္ပဲ။ တစံုတခုကို ထပ္ခါ ထပ္ခါ ေတြ႔လာ ေတြးလာ ခိုင္မာတယ္လို႔ ထင္လာခဲ့တဲ့ အရာေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ေသာက္တလဲြ ျဖစ္ျဖစ္ကုန္တာကို ျမင္ျမင္လာရတာကိုး။ စာအုပ္တအုပ္ဖတ္တယ္ေပါ့။ ဝံပုေလြမ်ားသည္ သဘာဝအားျဖင့္ လူကို ရန္မျပဳတတ္ပါေပါ့။ ေနာက္တအုပ္ဖတ္တယ္ေပါ့ ဝံပုေလြႏွင့္ ေတြ႔ၿပီး ေသဆံုးခဲ့ရသည့္မုဆိုး ဆိုျပန္တယ္ေပါ့။ သာဓကေဆာင္တာပါ။ က်ေနာ္ ဝံပုေလြအေၾကာင္း ဘာမွ်မသိပါ။ ႀကီးၾကယ္ခမ္းနားမႈေတြ၊ သူရဲေကာင္းေတြ၊ ကြန္ကရစ္နံရံနဲ႔ ဆပ္ျပာပူေဖာင္းေတြ က်ေနာ္ မယံုၾကည္ေတာ့ပါ။ ေမာင္ခ်စ္ ကေလးက ဘႀကီးေအာင္ကို မယံုေတာ့သလိုမ်ဳိး။ အျပင္းအထန္အ႐ိုက္ခံထားရေတာ့ အစာေကြၽးဖို႔ ေခၚတာေတာင္ ဗိုက္ဆာေနပါရက္ အနားကို မလာေတာ့တဲ့ေခြးကေလးေတြလိုမ်ဳိးေပါ့။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ႕ ကိုက္လမ္း ကဗ်ာကိုဖတ္ဖူးတဲ့ ယုန္ကေလးလိုမ်ဳိး အေျခခံသိမႈတခ်ဳိ႕ကလည္း ေခ်ာင္ပိတ္ခဲ့တာ မ်ားၿပီကိုး။
အဲဒါ လတ္တေလာ က်ေနာ္ျမင္ေနရတဲ့ေရေသအိုင္တခုအေၾကာင္းပါ။ ေပ်ာ္စရာေတြက က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္လာေတာ့မယ္ လို႔ေတာ့ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္တာပါပဲ။ အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ က်ေနာ့္မွာ ဘာေတြ ရွိထားလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတယ္ဆိုတာကို ခဏေမ့ ထားၿပီး က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ လူတေယာက္ဆဲြျပတဲ့ အသံထြက္ပန္းခ်ီတခုကို ေျပာပါရေစ။
ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ေဆာင္းတြင္းမနက္ တခုမွာေပါ့။ က်ေနာ္ဟာ ထူးထူးဆန္းဆန္း မနက္ေျခာက္နာရီေလာက္မွာ အိပ္ရာကႏိုးလာ ပါတယ္။ ျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္ရဲ႕ ဝင္းတဖက္မွာ က်ီးအာသီးအပင္နဲ႔ေရာေနလို႔ က်ီးအားသီးေတြ တဝင္းဝင္းနဲ႔ ေရာေထြးေနတဲ့ တမာပင္က တမာ႐ြက္ကေလးေတြဟာ ႏွင္းစက္ကေလးေတြ စိုၿပီး စိမ္းစိုေနပါတယ္။ က်ေနာ့္ အိမ္ဝင္းဟိုဘက္က ေဆး႐ံုဝင္းဆိုေတာ့ ေဆး႐ံုထဲက တမာပင္ေလးေပါ့။ တမာပင္ေအာက္မွာ လူတေယာက္ဟာ ေဆာင့္ ေၾကာင့္ထိုင္ေနၿပီး ေမြးခါစကေလးေလးကို လက္တဖက္ကခ်ီထားပါတယ္။ လက္တဖက္ကေတာ့ မီးေသေနတဲ့ ေဆးေပါ့ လိပ္ကို ကိုင္ထားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္ဟာ ေသးေပါက္ဆင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိပ္ရာထဲဝင္ ျပန္အိပ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ အိပ္ ေရးဝသြားေတာ့ ျပန္ႏိုးလာတဲ့အခါ ျပတင္းေပါက္ကို ျပန္ဖြင့္ပါတယ္။ ကေလးခ်ီၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနတဲ့ လူဟာ အဲဒီအ တိုင္းပဲ တစက္ကေလးမွ အေနအထားမပ်က္ ဆက္ရွိေနေသးေတာ့ က်ေနာ့္မွာ အံ့ၾသေနမိပါ တယ္။ ငါ အိပ္လိုက္ရ ရဲ႕လားရယ္လို႔ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ခုနစ္နာရီခဲြ ရွိၿပီ။
အဲဒီလူဟာ လက္ထဲက ေဆးလိပ္ကို ေကာက္ဖြာလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မီးခိုးေတြကို လိုက္ၾကည့္ေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးကို ၾကည့္ေနပါတယ္။ ေဆာင္းတြင္းမနက္ ေအးစက္စက္ထဲ အႏွီပါးပါးေလးပဲပါတဲ့ကေလးကို ခ်ီထားၿပီး ဒီလူ ဘာလုပ္ေနတယ္ က်ေနာ္ မသိပါ။ ေနာက္ထပ္ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာ ေတာ့ သူ႔ေဘးနားကို လူတေယာက္ေရာက္လာ သူ႔ပခံုးကို ပုတ္ၿပီး စကားေျပာတယ္။ “ျမင့္ႏိုင္ေရ ကေလးေပးေတာ့ကြာ” တဲ့။ ေလ်ာေလ်ာ႐ွဴ႐ွဴပဲ သူေပးလိုက္ပါတယ္။ ဟိုလူက ကေလးကို ယူၿပီး က်န္ေက်ာင္းအိတ္ထဲ ထည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို ခဏၾကည့္ေနၿပီး ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ အိတ္ကို ပခံုးေပၚတင္ကာ ထြက္သြားေတာ့တယ္။ သူဟာ တံဆိပ္အပတ္ထိေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္ကို ဖြာ႐ႈိက္ေန ဆဲ။
က်ေနာ့္မွာ အဆိုေတာ္ႀကီး ေဒၚမာမာေအးရဲ႕အသံလႊင့္အစီအစဥ္ “ေျပာျပစရာေတြလည္း တပံုႀကီးရွိေသးတယ္” လိုပဲ ေျပာစ ရာေတြရွိေပမယ့္ အခုတေလာကို အဲဒီလို စိတ္ညစ္စရာေတြခ်ည္းပဲ ေရွ႕တန္းက ေရာက္ေရာက္လာတယ္။
က်ေနာ္မွတ္မိေနတဲ့ စစ္ကိုင္းေတာင္ေပၚတညမွာ ကဗ်ာဆရာဦးဇင္းေတြနဲ႔ က်ေနာ္ ဘယ္လိုေပ်ာ္ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း၊ ငယ္ငယ္ က ေခ်ာ္တြင္းကုန္းက ခ်မ္းေျမ႕ရိပ္သာမွာ ကိုရင္ဝတ္တုန္း ဆံုခဲ့ရတဲ့ မယ္သီလရွင္ကေလး။ အဲဒီမယ္သီရွင္ကေလးဟာ တရားထိုင္ဖို႔အသြား လမ္းမွာဆံုတိုင္း စိတ္ခ်မ္းေျမ႕ စရာမ်က္ႏွာကေလးနဲ႔ အၿမဲၿပံဳးျပတာေလးကို က်ေနာ္ေမ့မရတဲ့ အ ေၾကာင္း။ အခုဆိုရင္ ၂ ႏွစ္နဲ႔ ၅ လ အ႐ြယ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္သမီးေလးက ခင္ဝမ္းရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ သီခ်င္းကို စဆံုး မပီကလာ ပီကလာနဲ႔ ဆိုတတ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း စတာေတြကို ေျပာခ်င္စိတ္ မရွိဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္မ်ားေတာ့ ျဖစ္လာမွာေပါ့ေလ။
လင္းခါး
ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၆
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
