(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၊ ၂၀၁၈
ကြၽန္ေတာ္ ျပတင္းေပါက္ေလးတစ္ေပါက္ကုိ လုိက္႐ွာေနမိသည္။ ဘာေၾကာင့္ လုိက္႐ွာေနမိလဲဆုိသည္မွာ ကြၽန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ ႐ုတ္တရက္ ေတြးမရႏုိင္ပါ။ကြၽန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ေတာ့ အေရးႀကီးသည္ဟုထင္ေနမိသည္။ျပတင္းေပါက္ေလးတစ္ေပါက္ကုိ ႐ွာေနရျခင္းသည္ တစ္စုံတရာႏွင့္ ဆက္စပ္ေနႏုိင္ပါသည္။အျပင္ေလာကကုိ ထိေတြ႔ႏုိင္ဖုိ႔လား။ကြၽန္ေတာ္က တစ္စုံတရာထဲ ေရာက္႐ွိေန၍လား။ကြၽန္ေတာ္က ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာ လူတစ္ေယာက္လား။ကြယ္ဝွက္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္လား။ထြက္ေျပးေနေသာ လူတစ္ေယာက္လား။ျပတင္းေပါက္ေလး တစ္ေပါက္ကုိေတာ့ အေသအခ်ာလုိက္႐ွာေနမိသည္။
တစ္စုံတစ္ေယာက္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ စကားေျပာျဖစ္သည္။ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဘယ္ကေနစေျပာရမည္ကုိ တြက္ခ်က္စဥ္းစားမထားၾကပါ။ဒီလုိႏွင့္ အျပန္အလွန္ စကားေျပာျဖစ္ေနၾကသည္။ကြၽန္ေတာ္က နားေထာင္သူအေနႏွင့္ အမ်ားဆုံး႐ွိေနသည္။အသံမ်ား၊စကားလုံးမ်ားကုိ ေလ်ွာ့ထားရသည္။နားမ်ား၊စိတ္မ်ားကုိ စြင့္ထားရသည္။ကြၽန္ေတာ္တု္ိ့ စကားေျပာျဖစ္ၾကပုံက ဤသုိ႔ အေျခအေန႐ွိသည္။တဟားဟားႏွင့္ ရယ္ေမာလုိက္ၾကသည္။ တည္ၿငိမ္ေလးနက္၍လည္း သြားၾကျပန္သည္။ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ယခုလုိပင္ေျပာျဖစ္ေနခဲ့ၾကသည္။
ျပတင္းေပါက္ေလး တစ္ေပါက္ကုိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လုိက္႐ွာေနျမဲ ျဖစ္သည္။မ်က္လုံးမ်ားက နံရံဆီ၊ျပတင္းေပါက္ဟု ယူဆ၍ရႏုိင္ေသာ မွန္သားျပင္နံရံ အကာမ်ားအေပၚ တစ္ခါတစ္ရံ ေရာက္႐ွိေနတတ္သည္။သုိေပမယ့္ ျပတင္းေပါက္ေတာ့ မဟုတ္ျပန္ပါ။ျပတင္းေပါက္ေယာင္ ေဆာင္ထားေသာ ျပတင္းေပါက္မ်ား ျဖစ္ႏုိင္သည္။
ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ စကားေျပာေနေသာသူသည္ ျပတင္းေပါက္မ်ားအေၾကာင္းကုိ ေမ့ထားပုံရပါသည္။ေမ့ေကာင္းေမ့ေနျခင္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။သူ႔အတြက္ အေရးႀကီးသည္က ကြၽန္ေတာ့္လုိ ျပတင္းေပါက္ေလးတစ္ေပါက္ မဟုတ္ႏုိင္ပါ။စားပြဲေပၚက စာအုပ္၊စာရြက္ဖုိင္တြဲမ်ားႏွင့္ သဒၵါအထားအသုိမ်ား ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။အတိတ္က သူ႔အေၾကာင္းမိားလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။အိမ္လခမ်ားလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ဘတ္စ္ကားတစ္စီးေပၚ တစ္နာရီနီးပါး မတ္တပ္ရပ္စီးၿပီး လုိက္ပါေနရေသာ ေန႔စဥ္အေၾကာင္းမ်ားလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ထုိအေၾကာင္းမ်ားကပင္ ကြၽန္ေတာ့္ အေတြးထဲသုိ႔ တစ္ခါတေလ ဝင္ေရာက္ေနတတ္ေသာ သတင္းစကားမ်ား ျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။ကြၽန္ေတာ္က နားေထာင္သူအျဖစ္ႏွင့္ သူ႔၏ ေျပာစကားမ်ားကုိ သိမ္းဆည္းမိေသာ ေသတၱာထဲက မွတ္တမ္းစာရြက္မ်ားလည္း ျဖစ္ေနႏုိင္ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တစ္ခု စဥ္းစားမိပါသည္။ကြၽန္ေတာ္က နံရံဆီက ျပတင္းေပါက္ေလးတစ္ေပါက္ကုိ ႐ွာေနျခင္းျဖစ္ေပမဲ့ သူက တစ္စုံတစ္ခုေသာ ျပတင္းေပါက္ေလးကုိ ႐ွာေဖြေနျခင္းေရာ မျဖစ္ႏုိင္ေပဘူးလား။ကြၽန္ေတာ့္ကုိ မနက္ခင္းတုိင္းမွာ တစ္ခါတေလ သူေျပာေနခဲ့ေသာ စကားမ်ားက သူ႔အတိတ္က ႐ွာေဖြမေတြ႔ခဲ့ေသာ ျပတင္းေပါက္ေလးမ်ား ျဖစ္ေနမလား။ထုိျပတင္းေပါက္ေလးအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ကူ႐ွာေနခုိင္းျခင္းမ်ား ျဖစ္ေနမလား။သူ႔၏ အတိတ္က လုိခ်င္ခဲ့ေသာ ျပတင္းေပါက္ေလးက ျပတင္းေပါက္အျဖစ္ႏွင့္ မ႐ွိခဲ့တာလား။ျပတင္းေပါက္ ႐ွိလ်က္သားႏွင့္ သူက မေတြ႔ခဲ့သည္မ်ားလား။ျပတင္းေပါက္ေလးကုိ ေတြ႔လ်က္သားႏွင့္ ရင္မဆုိင္ဝံ့ေသာ ေလာကဓံမ်ားေၾကာင့္ ေ႐ွာင္လႊဲသြားခဲ့ရျခင္းလား။ျပတင္းေပါက္ေယာင္ေဆာင္ထားေသာ ျပတင္းေပါက္ေၾကာင့္ ျပတင္းေပါက္အစစ္ကုိ မေတြ႔ခဲ့သည္မ်ားလား။
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ျပတင္းေပါက္ေလးတစ္ေပါက္ကုိ လုိက္႐ွာေနျမဲပင္။အခန္း၏ နံရံပတ္ခ်ာလည္တဝုိက္မွာ လုိက္႐ွာေနျမဲပင္။အျပင္ေလာကဟူသည္ ျပတင္းေပါက္ေလးတစ္ေပါက္ ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာ အခါမွသာ ပုိ၍ ျမင္ခ်င္စိတ္ကုိ ျပင္းျပစြာ ေတာင္းတေနေတာ့သည္။ကြၽန္ေတာ္က ၿငိမ္သက္ေနသည္။အခန္းကလည္း ၿငိမ္သက္ေနသည္။အခန္း၏ အျပင္ဘက္က သစ္ရြက္မ်ားကေတာ့ လႈပ္ခတ္ေနသည္။လူမ်ားကေတာ့ လႈပ္႐ွားေနသည္။ခုိေလးမ်ားက ဓာတ္ႀကိဳးမ်ားေပၚမွာ ေျပးလႊားေနၾကသည္။နံရံမွန္သားအကာ၏ လုိက္ကာတစ္ဝက္မ်ွ တင္ထားေသာ ေနရာဆီကေန ကြၽန္ေတာ္လွမ္းျမင္ေနရျခင္းပင္။လႈိက္ကာတစ္ဝက္ ဖုန္းအုပ္ေနေသာ ျပင္ပေလာကက အလႈပ္အခတ္မ်ားကုိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မသိတတ္ႏုိင္စြမ္းပါ။ဒါကေတာ့ သိပ္သည္းလွေသာ ျမင္ကြင္းအကြက္ထဲကုိ က်ေရာက္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ္၏ ေတြးမႈ၊ျမင္မႈ အစိတ္အပုိင္းပင္။
ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ စကားေျပာေနက်သူကေတာ့ အျမဲလုိ သူ႔အေၾကာင္းကုိ ေျပာေနျမဲပင္။မနက္ခင္းတုိင္း ပြင့္အန္ေနျမဲပင္။ကြၽန္ေတာ္ကလည္း နားေထာင္ေနျမဲပင္။တစ္ခါတရံ နံရံဆီသာ လွမ္းၾကည့္ရင္း ျပတင္းေပါက္ေလးကုိ ႐ွာေနတတ္ျမဲပင္။ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ စကားေျပာေနေသာသူမွာ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္၏ အဘအရြယ္မ်ွေလာက္႐ွိပါသည္။သူေျပာေသာ အမ်ားဆုံး အေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ သူ႔အတိတ္ကာလမ်ားထဲက ဆုံး႐ႈံးခဲ့ရေသာ အေၾကာင္းမ်ား၊ေလလြင့္ေနခဲ့ရေသာ အေၾကာင္းမ်ား၊ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနေသာ အေၾကာင္းမ်ား စသည္ျဖင့္ အမ်ားဆုံး ျဖစ္ေနပါသည္။သုိ႔ေပမယ့္ အျမဲလုိလုိ ရႊင္ရႊင္လန္းလန္းႏွင့္ ေျပာေနတတ္သည္။သူ႔ေလာကဓံ၏ အထုအေထာင္းမ်ားသည္ သူ႔၏ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ေသာ စ႐ုိက္မ်ားေအာက္မွာ ျပားျပားဝပ္ေနရပုံရပါသည္။ဒါေၾကာင့္ သူ မယုိင္ခဲ့ျခင္းလား။မလဲခဲ့ျခင္းလား။မတိမ္းခဲ့ျခင္းလား။သြားတခ်ိဳ႕ က်ိဳးေနေသာ “ေလေပါက္မ်ား”ဆီကေန သူ႔၏ ရယ္ေမာျခင္းမ်ားနဲ႔အတူ ေလာကဓံမွာ ထြက္ထြက္သြားေနခဲ့ေလသလား မွတ္ထင္ရသည္။
သူ႔ငယ္ဘဝက ဆုံး႐ႈံးရျခင္းမ်ားလုိ မၾကံဳရဖုိ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ အျမဲမျပတ္ ေျပာေနခဲ့သည္။မနက္ေစာေစာ ခဏတာ အခ်ိန္ေလးမွာ သူ႔၏ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚထားေသာ ေမတၱာေလလား။ထုိစကားသံမ်ားက အခန္းထဲမွာ တခ်ိဳ႕လွည့္လည္သြားလာေနႏုိင္သည္။နံရံမွန္သားျပင္ကေန ေဖာက္္ၿပီး အျပင္ကုိ တခ်ိဳ႕ ေရာက္ေနႏုိင္ပါသည္။တဝက္က်ေနေသာ လုိက္ကာ၏ အေရျပားေပၚသုိ႔လည္း တခ်ိဳ႕တဝက္ ပြတ္တုိက္ေနႏုိင္ပါသည္။တစ္ခါတရံ ေမတၱာတရားဟူသည္ ဖမ္းဆုပ္ထားသူ တစ္ေယာက္အဖုိ႔ ဝင္ခ်င္တုိင္းဝင္ၿပီး ၊ထြက္ခ်င္တုိင္းထြက္၍ မရေသာ အခန္းတစ္ခန္းလုိပင္ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။
ကြၽန္ေတာ့္ကုိ သူေျပာေနေသာ သူ႔အတိတ္အေၾကာင္းမ်ားသည္ ကြၽန္ေတာ့္အထင္ေတာ့ ျပတင္းေပါက္ေလးတစ္ေပါက္ကုိ ႐ွာေနျခင္းဟု ထင္မိသည္။ကြၽန္ေတာ္လည္း အခန္းနံရံဆီကုိသာ လွမ္းၾကည့္ရင္း ျပတင္းေပါက္ေလးတစ္ေပါက္ကုိ လုိက္႐ွာေနခဲ့ပါသည္။ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိ ျပဌာန္းေပးထားေသာ အရာသည္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ မသိခဲ့ေသာ အတိတ္ထဲမွာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။မသိေသးေသာ အနာဂတ္ထဲမွာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ပစၥဳပၸါန္သည္ ျပတင္းေပါက္ ျဖစ္၍ေနသည္။သူသည္ တစ္စုံတရာကုိ ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာ သူျဖစ္လ်ွင္ ၊ကြၽန္ေတာ္လည္း တစ္စုံတရာ ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာ သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။သူသည္ သကၠရာဇ္ ႐ွစ္ဆယ့္႐ွစ္၏ ေ႐ွးကာလအပုိင္းအျခား အေမွာင္ထဲက မ်ိဳးဆက္ျဖစ္သလုိ၊ ကြၽန္ေတာ္သည္ ႐ွစ္ဆယ့္႐ွစ္ ေနာက္ပုိင္း၏ အေမွာင္ထဲက ႐ုန္းကန္ေနရေသာ မ်ိဳးဆက္ျဖစ္ေနျခင္းမွာ သိပ္အျငင္းပြားဖြယ္ရာ အရာေတာ့မဟုတ္ပါ။ထုိ႔ေၾကာင့္ ျပတင္းေပါက္ေလး တစ္ေပါက္ကုိသာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လုိက္႐ွာေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ႏွစ္ခုေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ။
ျပည္သစ္ဟန္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
