လူမ်ား၊ ရုုပ္ပုုံလႊာမ်ား

ညိဳထက္ညိဳ – ေမာင္ေအာင္ပြင့္ က ေျပာပါသည္

art – Than Htay Maung


ညိဳထက္ညိဳ – ေမာင္ေအာင္ပြင့္ က ေျပာပါသည္
(မိုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၁၊ ၂၀၁၈

ညေနေစာင္း ၍ ေမွာင္စပ်ိဳးလာၿပီ ျဖစ္ပါသည္။

ထိုအခ်ိန္ ဆိုလွ်င္ပင္ တစ္ေန႔လံုး ေသာေသာရုတ္ရုတ္ ႏွင့္ အသက္ဝင္ခဲ့ေသာ ၃၃လမ္း အထက္လမ္း က ဓမၼာရံု ေရွ႕တြင္ ကပ္ဖြင့္ထားသည့္ ‘ေလထန္ကုန္း’ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ကေလး သည္ အေညာင္းဆန္႔၍ ဆိုင္သိမ္းရန္ ျပင္ဆင္ေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ညီလား အစ္ကိုလား ကြ်န္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ခြဲျခားမသိသည့္ ဆိုင္ရွင္ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ ထဲက တစ္ေယာက္က စားပြဲတခ်ိဳ႕ေပၚ ခ်ထားသည့္ ဘယ္သူကမွ လက္ဖ်ား ႏွင့္ တို႔ခဲ့ပံု မရေသာ ပဲမုန္႔ပန္းကန္ ထဲက ပဲမုန္႔ မ်ားကို ရြရြကေလး ကိုင္ကာ မုန္႔ဘီရိုထဲသို႔ ျပန္ထည့္ေနတာ ကြ်န္ေတာ္ ထိုင္ေနရာ စားပြဲကေလးမွ ေတြ႔ေနရပါသည္။ အဲဒီမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္႔ေရွ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္း ကဗ်ာဆရာ ဝိုင္းတစ္ဝိုင္း က ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ္ ရွိရာ သူထိုင္ရာမွ ထ၍ ေလွ်ာက္လာပါသည္။

‘ကိုယ့္ကို ဒဂုန္ ျပန္ဖို႔ ႏွစ္ရာေလာက္’ တဲ႔။ တိုးလ်ေသာ သူ႔စကားသံ က ေမွာင္ရီေနသည့္ ညေန ထဲတြင္ မႈန္ျပာေဝမိႈင္း ေနပါသည္။ ခါးေနာက္မွာ ထိုးထားေသာ ပိုက္ဆံအိတ္ ကို ဆြဲထုတ္၍ ႏွစ္ရာတန္ တစ္ရြက္ ကြ်န္ေတာ္ ထုတ္ေပးလိုက္ပါသည္။

အျဖစ္အပ်က္ က အခုကေန တြက္ၾကည့္လွ်င္ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ့္ငါးႏွစ္ ေလာက္က ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က စာဖတ္သူ အေနျဖင့္သာ ရွိေနေသးေသာ ကြ်န္ေတာ္ သည္ ထို အျဖစ္အပ်က္ ျဖစ္ၿပီးေနာက္ ငါးႏွစ္ ေလာက္အၾကာ ကိုယ္တိုင္ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္ခ်ိန္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ကဗ်ာဆရာ ေတြရဲ႕ ဘဝ ကို ဖ်တ္ခနဲ ေကာက္ေၾကာင္းကေလး လို ေရးခဲ့မိသည့္ ကြ်န္ေတာ္႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ထဲတြင္

‘ညိဳထက္ညိဳ

ကိုယ့္ကို ဒဂုန္ ျပန္ဖို႔ ႏွစ္ရာေလာက္

ဒီစကား

ပါဖူးတဲ႔ ရုပ္ရွင္ ဆိုတာ ရွိလား’ ဆိုၿပီး ထည့္ေရးခဲ့မိပါသည္။

တကယ္ေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ က်ိန္စာသင့္ခဲ့ၾကတာ ေတာ္ေတာ္ ေစာေစာကတည္းက ျဖစ္ပါသည္။

……………………………. ……………………………… ……………………………….

ျမန္မာႏိုင္ငံ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာ ဆိုလွ်င္ ဆင္းရဲမြဲငတ္ ေနရမည္ ဟူေသာ ဘယ္သူက ဘယ္တုန္းကတည္းက တိုက္ခဲ့မွန္း မသိသည့္ က်ိန္စာ ကို ကြ်န္ေတာ္ သတိျပဳမိခဲ့တာ အေတာ္ ေစာေစာ ကတည္းက ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ္တိုင္ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာ မဟုတ္ေသာ္လည္း စာဖတ္သူ တစ္ေယာက္ ဘဝ ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေနထိုင္ရာ ၃၇လမ္း သည္ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာမ်ား က်င္လည္ရာ ၿမိဳ႕ထဲတဝိုက္ ႏွင့္ ကပ္ေနသည္ ျဖစ္ရာ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာ ေတြ၏ ဘဝေတြကို ဟိုးအေတာ္ ေစာေစာကတည္းက အလ်ားလိုက္ေကာ အနံလိုက္ပါ ျမင္ျမင္ ေနရပါသည္။ ပန္းဆိုးတန္း စာအုပ္ အေဟာင္းတန္းတြင္၊ ၃၇လမ္း ေအာက္လမ္းက စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္ မ်ားတြင္၊ စာေပဗိမၼာန္ အနီးတဝိုက္တြင္၊ ၃၃လမ္း ၃၄လမ္း တခိုတြင္၊ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္တိုင္ မထိုင္ဖူးေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ မီခဲ့ဖူးသည့္ ၄၂လမ္း ေအာက္လမ္းက အရက္ဆိုင္ကေလး မ်ားတြင္၊ ထိုထိုဤဤ ကြ်န္ေတာ္ လစဥ္ ဖတ္ရႈေနသည့္ ကဗ်ာေတြ ေဆာင္းပါးေတြ ဝတၳဳေတြ ကို ေရးေနၾကသည့္ ဆရာသမား မ်ားကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ျမင္ခဲ့ဖူးပါသည္။

လြယ္လြယ္ ႏွင့္ တိုတို ဆိုရလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စာေရးဆရာမ်ား ကဗ်ာဆရာမ်ား အေျခအေနမရွိ၊ ပိုက္ဆံမရွိၾက တာသည္ တစ္ႏွစ္တြင္ ၁၂လ ႏွင့္ တစ္လတြင္ ရက္ေပါင္းသံုးဆယ္ ျဖစ္ေနေလရာ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ိဳးဆက္ အေနျဖင့္ လူအထင္ေသးခံရျခင္း၊ အႏွိမ္ခံရျခင္း၊ အေစာ္ကား ခံရျခင္း အစရွိေသာ ေနာက္တြဲ ေဝဒနာကေလး မ်ားကိုပါ ဆင့္ပြား ခံစားရပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ျဖတ္သန္းမိသေလာက္ ေတာ႔ ထိုသံုးခု ထဲက တစ္ခုခု ေသာ္လည္းေကာင္း မ်ားေသာအားျဖင့္ သံုးခုစလံုး ေသာ္လည္းေကာင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုး တစ္ေကြ႔မဟုတ္ တစ္ေကြ႔ေတာ႔ ႀကံဳေတြ႔ၾကရတာပဲ ျဖစ္ပါသည္။

အဲဒီတုန္းက ၃၃လမ္းထိပ္ မွာ ‘ေရႊၾကည္ေအး’ ရွိေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုစဥ္က ေရႊၾကည္ေအး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အဝင္ဝ က ေက်ာက္စားပြဲဝိုင္းႀကီး မွာ ဘယ္သူရွိရွိ မရွိရွိ ရွိေနတတ္သူမွာ လြန္ခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္ခန္႔က ဆံုးပါးသြားေသာ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ရန္ပိုင္ ေခၚ ကိုရန္ပိုင္ ျဖစ္ပါသည္။

တစ္ေန႔မွာေတာ႔ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ ကို ေရွ႕ခ်ၿပီး တစ္ေနကုန္ ထိုင္ေနတတ္သည့္ ကိုရန္ပိုင့္ ကို ေရႊၾကည္ေအး က စားပြဲထိုးတစ္ေယာက္က ေက်ာကိုပုတ္ၿပီး ဆက္ထိုင္ဦးမည္ ဆိုလွ်င္ အဝင္ဝမွာ မထိုင္ဘဲ အတြင္းစားပြဲမွာ ထိုင္ရန္ ေျပာပါသည္။ အဲဒီမွာပဲ ကိုရန္ပိုင္ ႏွင့္ စကားေတြ ထမ်ားၾကၿပီး ဆဲၾကဆိုၾက ဆြဲၾကလြဲၾက အၿပီး တစ္ဆိုင္လံုးကို သိမ္းက်ံဳးဆဲလိုက္ေသာ ေမာင္သာခ်ိဳ ၏ ေပါက္ကြဲမႈျဖင့္ ျပႆနာ က အဆံုးသတ္ သြားပါသည္။

ဒါက နမူနာ အေနျဖင့္သာ အလြယ္သိသည့္ ကိုရန္ပုိင္ ႀကံဳခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္ ကို တင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ တကယ္ကမူ ကိုရန္ပိုင္ ကဲ့သို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုး တစ္ခါမဟုတ္ တစ္ခါ ႀကံဳဖူးၾကသူ ေတြခ်ည္း ျဖစ္၍ ထုတ္၍ မေျပာလွ်င္သာ ရွိၾကမည္၊ ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ ကေတာ႔ ဒဏ္ရာကေလးေတြ ဒဏ္ခ်က္ကေလးေတြ ႏွင့္ ျဖစ္ပါသည္။

ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေအာင္ပြင့္ ႀကံဳရပံုကမူ တစ္ဘာသာ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခါမွာေတာ႔ ေမာင္သာခ်ိဳ က ညေနညေန ေနညိဳလွ်င္ ေလထန္ကုန္း ကေန ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ယစ္ေဝရီေဝ ဆိုင္ကေလး ေတြ ရွိရာဆီ အလ်ဥ္းသင့္သည့္ လူမ်ားႏွင့္ ပါပါသြားတတ္သည့္ ေမာင္ေအာင္ပြင့္ ကို ေခၚတိုင္းမလိုက္ရန္ တိုက္တိုင္းမေသာက္ရန္ တားပါသည္။ အဲဒီမွာ ေမာင္ေအာင္ပြင့္ ျပန္ေျဖပံုက မွတ္သားေလာက္ပါသည္။ လူေတြက အရက္မေသာက္လွ်င္ ထမင္းမေကြ်းခ်င္ၾကပါ ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။

အဲဒီ ၁၉၈၉ တဝိုက္ အခ်ိန္ကာလ ေတြမွာပဲ ျဖစ္ပါသည္။ အဲဒီတုန္းက အိပ္မက္ဖူး မဂၢဇင္း ကို ေမာင္သာခ်ိဳ တို႔ ႏွင့္အတူ ထုဆစ္ေနသည့္ ကဗ်ာဆရာ အယ္ဒီတာ ခင္လြန္း ရွိေနတတ္ရာ ၿမိဳ႕ထဲက အိပ္မက္ဖူး မဂၢဇင္း တိုက္သို႔ ညဘက္မွာ ဘယ္ေနရာ ဘယ္သူ႔အိမ္မွာ အိပ္ၿပီး ထလာခဲ့မွန္း မသိသည့္ ေမာင္ေအာင္ပြင့္ တစ္ေယာက္ ကဗ်ာဆရာ ခင္လြန္း က သူ႔အေၾကာင္း ေရးသည့္ ေဆာင္းပါးထဲက အလြန္ သရုပ္ေပၚသည့္ စကားလံုးေလး အတိုင္း ထပ္ေရးျပရလွ်င္ ေမ်ာလြင့္လြင့္ ပမ္းလ်လ် ႏွင့္ ေရာက္လာတတ္ပါသည္။ ျဖတ္၍ ေျပာရလွ်င္ ထိုအခ်ိန္က အိပ္မက္ဖူး ကို ကဗ်ာဆရာ ေနစိမ့္ တို႔ မိသားစု ၏ ရင္းႏွီးမတည္မႈ ႏွင့္ ထုတ္ေဝေနျခင္း ျဖစ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ ပဲ့ကိုင္ ေနၾကသည့္ အယ္ဒီတာ မ်ားထဲက ကိုခင္လြန္း ကိုယ္တိုင္မွာလည္း စားစရိတ္ မွ်သာ ရၿပီး အခမဲ့ လုပ္ကိုင္ေပးေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေပးစရာ လစာ ဆို၍လည္း မရွိသည့္ အေျခအေန ျဖစ္ပါသည္။

အဲဒီမွာေတာ႔ တစ္ေန႔တြင္ ထမင္းစားခ်ိန္ ေလာက္ ေရာက္လာသည့္ ေမာင္ေအာင္ပြင့္ ကို ကိုခင္လြန္း က ‘ထမင္း စားၿပီးၿပီလား’ ဟု ေမးလိုက္မိပါသည္။

ထိုအခါ ေမာင္ေအာင္ပြင့္ က ကိုခင္လြန္း ကို ‘ကိုခင္လြန္းရယ္ ခင္ဗ်ားဗ်ာ ဒီ ထမင္းဆိုတာႀကီးကို မသံုးစမ္းပါနဲ႔’ ဟု ျပန္ေျဖပါသည္။ ေမာင္ေအာင္ပြင့္ ေျဖလိုက္ေသာ ထိုစကားကေလး သည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တေတြ ျဖတ္ခဲ့ရသည့္ လမ္း အား မႀကံဳဖူး မႀကိဳက္ဖူး သူ ေတြပင္ ငိုင္သြားေလာက္သည္ အထိ တာသြားလွပါသည္။

ေျပာခံရသည့္ ကိုခင္လြန္း ကိုယ္တိုင္မွာလည္း ထိုအခ်ိန္တြင္ အိပ္မက္ဖူး ၏ အခမဲ့ အယ္ဒီတာ ျဖစ္ေနပါသည္။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ မွ အစျပဳခဲ့သည့္ ထို အခမဲ့ တာဝန္ ကို ကိုခင္လြန္း က ဆက္လက္ ထမ္းေဆာင္ေနပါသည္။ ထို ဝါသနာ သည္လည္း အေတာ္ ဒုကၡေပးသည့္ ဝါသနာ ျဖစ္၍ ကြ်န္ေတာ္႔တြင္ အယ္ဒီတာ လုပ္ခ်င္သည့္ ဝါသနာ မပါလာတာကိုပဲ တစ္ခါတစ္ခါ ၾကံဖန္ ေက်းဇူးတင္ေနရပါသည္။

ကိုရန္ပိုင္ ကဲ့သို႔ တစ္ကိုယ္တည္းသမား ဆိုလွ်င္ေတာ႔ အနည္းငယ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သက္သာႏိုင္ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အိမ္သူသက္ထား ေတြ သားေတြ သမီးေတြ ပါ ပါလာေသာအခါ တိုတို ႏွင့္ ရိုးရိုးကေလး ေျပာရလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာ အယ္ဒီတာ ျဖစ္ရျခင္း ဟူသည္ အားလံုး ကို လႊတ္ခ်၍ ထြက္ေျပးမိမည္ ဆိုလွ်င္ ထြက္ေျပးမိ ေလာက္ သည္အထိ ဒုကၡႀကီးလွစြာေသာ အျဖစ္ ျဖစ္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ ထြက္ေျပးမိေလာက္ပါလ်က္ ထြက္မေျပးမိဘဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆက္လက္ ရပ္တည္ မိခဲ့ၾကေလရာ ထိုသို႔ ရပ္တည္ ေနခဲ့မိေသာ အေၾကာင္းရင္းခံ ဧကန္ ရွိမည္ ထင္ပါသည္။

ထို အေၾကာင္းရင္းခံ က ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္႔ အစ္ကိုႀကီးလို ဆရာသမား လို ျဖစ္ေနေသာ ကဗ်ာဆရာ အယ္ဒီတာ တစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ္႔ကို ေျပာဖူးသည့္

‘ကြ်န္ေတာ္ တို႔ကိုက ဝဋ္ႀကီးစြာ ဒီအထဲမွာ ေပ်ာ္ေနတာ ဘယ္လုိလုပ္ရမွန္းလဲ မသိပါဘူးဗ်ာ’

ဟူေသာ စကားကိုပဲ ၾကားေယာင္ေနမိပါသည္။

ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေအာင္ပြင့္ တစ္ေယာက္ေတာ႔ မနက္ကပဲ ဝဋ္ ကြ်တ္သြားပါသည္။ ။

ညိဳထက္ညိဳ


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts