 |
| than htay maung |
ေၾကးမုံေအး – အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလး
(မိုးမခ) ေအာက္တိုဘာ ၅၊ ၂၀၁၈
( တစ္ )
ညေနခင္းၿမိဳ႕အဝင္ကေန လမ္းေလ်ွာက္ျပန္လာေတာ့ လမ္းမီးတိုင္မွာ မီးသီးေလးေတြ ဖ်တ္ခနဲ လင္းျဖဴလာခ့ဲျပီ။ အေမွာင္ရိပ္ဝါးမ်ိဳစၿမိဳ႕ကေလးဟာ လမ္းမီးသီးေတြရဲ႕မာၾကဴရီမီးေရာင္ေအာက္မွာ စိုလက္လက္။ အျငိမ့္စင္ေပၚက မင္းသမီးထြက္ေတာ့မွာမို႔ မီးေရာင္ေျပာင္းလိုက္သလို။
လွလိုက္တ့ဲ ညေနခင္းအိုေလး။
ကတၱရာလမ္းမထက္မွာ ဆိုင္ကယ္တစီးႏွစ္စီး။ ဆည္ေျမာင္းလက္တံဘက္ကေန လမ္းေလ်ွာက္ျပန္လာခဲ့တ့ဲ လူတခ်ဳိ႕။ ေျခေညာင္းလက္ဆန္႔ ေလညင္းခံထြက္လာပုံရတ့ဲ မိသားစုတစု။ ကေလးေလးေတြကို လက္ဆြဲလို႔။ေျဖးေျဖးေအးေအး တတီတီ ဟြန္းသံေပးရင္းျဖတ္ေမာင္းသြားတ့ဲကားေလးတခ်ဳိ႕ တေလ ေတြ႔ရ။ ေဟာ ! ရွားရွားပါးပါး ျမင္ရခဲတ့ဲႏြားလွည္းေလးတစီး။ လမ္းေဘးက လွည္းလမ္းေႀကာင္းမွာ တအီအီနဲ႔ေမာင္းလာ။ ျမင္ကြင္းထဲမွာေတာ့ အရာအားလုံးဟာ ေနသားတက်။ ပန္းခ်ီကားထဲက ရႈေမ်ာ္ခင္းတစ္ခုသဖြယ္။ ျငိမ့္ျငိမ့္ေညာင္းေညာင္း။
ကာဗြန္မိုေနာက္ဆိုဒ္ကင္းမဲ့သန္႔ရွင္းတ့ဲေလကို အဆုတ္ထဲထိေရာက္ေအာင္ တဝရႈသြင္းလိုက္ရင္း ေျခလွမ္းကို ျမန္ႏႈန္းျမႇင့္လိုက္တယ္။ ေလ်ွာက္စမ္းကြာ။ အေရးထဲေခြးတေကာင္က လမ္းမေပၚကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္တက္လာတာမို႔ ဆိုင္ကယ္သမားက အသာရပ္ေစာင့္ေနရ။ အခိုက္အတန္႔ေလး။ လမ္းေဘးအိမ္က လမ္းေလ်ွာက္တတ္ခါစ ကေလးငယ္ေလးက တေတာက္ ေတာက္န႔ဲ လမ္းမေပၚတက္လာ။
“ဟ့ဲ ..ဟ့ဲ”
အေမျဖစ္သူက ကမန္းကတန္းေနာက္ကလိုက္ဆြဲ။ တကယ္ေတာ့ “လမ္း”ဆိုတာ အျမဲတမ္း အႏၲရာယ္ရွိေနႏိုင္တ့ဲ ေနရာပါေလ။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အလင္းကေလ်ာ့ရဲ အေမွာင္က အတင့္ရဲလာခ့ဲျပီ။ လမ္းေဘးတဖက္တခ်က္က သစ္ပင္ႀကီးေတြဟာ မႀကာေသးခင္ကမွ ခုတ္ထားတာမို႔ ျမင္ကြင္းက ရွင္းလင္းသပ္ရပ္လို႔။ ဟိုးယခင္ သစ္သားမီးတိုင္ေတြေနရာမွာ အသစ္လဲထားတ့ဲကြန္ကရစ္မီးတိုင္ေလးေတြက ညီညီစီစီ နဲ႔ မ်က္စိတဆုံး။
ေရွ႕မွာ တိုက္စိမ္းျပာေလးနဲ႔ အဝါႏုေရာင္ ျပန္ဆက္ရံုးနဲ႔ တိေမြးကုရံုးကို လွမ္းျမင္ေနရျပီ။ ေရွ႕ကို ဆက္သြားခ့ဲရင္ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕တခုတည္းေသာ အထကေက်ာင္းႀကီးကို ေရာက္လိမ့္မယ္။ ေက်ာင္းပုရဝုဏ္ကို လြန္လာရင္ေတာ့ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ မိန္းပိြဳင့္လို႔ ေခၚရမယ့္ ေကြ႔တာင္ဘက္စူးစူးအတိုင္း လိုက္သြားရင္ ပခုကၠဴ၊ အေနာက္ဘက္တည့္တည့္ကို ခ်ဳိးလိုက္ရင္ေတာ့ ဂန္႔ေဂါ ။ ကြၽန္မလာရာလမ္းအတိုင္း ေျမာက္ဘက္အထိဆက္သြားရင္ေတာ့ မုံရြာ။ အဲဒီၿမိဳ႕ေတြကို အေသအခ်ာ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိက္ၿမိဳက္ ေရာက္ရွိသြားပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီေကြ႔ေနရာေလးမွာ လမ္းညႊန္ ဆိုင္းဘုုုတ္ျပာျပာေလးေတြဟာ လက္ညႇိဳးညႊန္ျပေနသလိုလို။
( နွစ္ )
စာသင္ေက်ာင္းကိုေက်ာ္ျပီးလမ္းဆုံလမ္းခြကိုေရာက္ခါနီးေတာ့ ျပင္းျပင္းရွရွရနံ႔တခုကို ရလိုက္ပါျပီ။ ဘာနံ႔မ်ားပါလိမ့္။ ေညႇာ္လိုက္သည္မွ စူးစူးရွရွ။ ဆီကို မီးျပင္းျပင္းနဲ႔ အပူေပးထိ ေတြ႔လို႔ ျဖစ္ေပၚလာတ့ဲေညႇာ္နံ႔မ်ဳိး။
ဟုတ္တာေပါ့ …ဒါဟာ အသားကင္နံ႔ပဲ။ ေရွ႕မွာ လူေလးငါးေယာက္ဝိုင္းအုံေစာင့္ဆိုင္းေနႀကတ့ဲ အသားကင္ဆိုင္။ ဒီအသားကင္ဆိုင္ဟာ ဒီၿမိဳ႕ကေလးမွာ ေပၚလာတာ သိပ္မႀကာလွ
ေသး။ အလြန္ဆုံးရွိလွမွသုံးေလးလေပါ့။
အရင္တုန္းက ၿမိဳ႕ကေလးထဲမွာ ညေနခင္းထြက္စားစရာဆိုလို႔ ဘာဆိုင္မွမရွိ။ မာလာဟင္းနဲ႔ ပင္လယ္စာတြဲေရာင္းေသာဆိုင္ေလးတဆိုင္နဲ႔ ၾကာဇံဟင္းဆိုင္တဆိုင္သာရွိျပီး ဒါကိုပဲ အလုအယက္တန္းစီ ေစာင့္ဝယ္ခ့ဲရေသာ ၿမိဳ႕ကေလးေပါ့။ ေဟာ …အခုေတာ့ အသားကင္ဆိုင္တဆိုင္ တိုးလာခ့ဲျပီ။
“ဘာကင္ေတြရလဲ”
” အစုံပဲ အစ္မ။ ငါးကင္ ၾကက္ေျခေထာက္၊ ၾကက္ဆီဗူး၊ ရံုးပတီ၊ အာလူူး၊ ငုံးဥ၊ အသားတု”
“ေၾသာ္…မဆိုးပါဘူး၊ စုံသားပဲ”
ကြၽန္မ စနည္းနာၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသားတုနဲ႔ ရံုးပတီသီးကင္ေတြ အမ်ားႀကီးထည့္ထားတ့ဲ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ကိုဆြဲျပီး ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္ေတာ့မ့ဲ ေကာင္မေလးက ေျဖပါတယ္။
” ညီမေလး ဘယ္ကလာဝယ္တာလဲ”
“ျမကုန္းက အစ္မ”
အင္း…ရြာကေလးေတြက လူေတြဟာ သနားဂရုဏာ သက္ခ်င္စရာလူေတြ။
“အသားကင္” ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိဘဲ သြားေရစာ စားစရာဆိုလို႔ ပဲေခြေလးနဲ႔ မုန္႔ဆီေၾကာ္ကို ဘဝတေလွ်ာက္လုံး မက္မက္စက္စက္စားၿပီး ဘဝကို ၿပီးဆုံးသြားခဲ့ရတဲ့ လူေတြ။ အလိုရမၼက္ နည္းပါးၿပီး ဘာမွမရိွခဲ့တဲ့ ဘဝေတြမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုင္ျဖတ္သန္းသြားခဲ့ၾကတဲ့ လူေတြ။
သူတို႔ အလြန္ဆုံးစားရလွေခါက္ဆြဲေၾကာ္ေပါ့ ။ အခုေတာ့ ၿမိဳ႕ကေလးဟာ ဗားရွင္းျမႇင့္ၿပီး အကင္ဆိုင္ေတြ ေပၚထြက္လာခ့ဲျပီ။ ညေနခင္း အပ်င္းေျပလမ္းေလ်ွာက္ရင္း အဲဒီအကင္ေတြကို ျမည္းစမ္းႏိုင္ျပီ။ ရြာနီးခ်ဴပ္စပ္က လူေတြလည္း တကူးတကန္႔ မဟုတ္ေတာင္ ခရီးသြားဟန္လြဲနဲ႔ လူႀကံဳလမ္းႀကံဳခဲ့ရင္ ဝယ္သြားႏိုင္ပါျပီ။ မာလာဟင္း၊ ပင္လယ္စာ၊ သေဘၤာသီးေထာင္း၊ ႀကာဇံဟင္း…။
အင္း.ဒီေလာက္ဆိုလဲ သိပ္မဆိုးလွပါဘူးေလ။ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ညေနခင္းေတြဟာ အဲဒီလို အကင္ဆိုင္ေလးေတြေၾကာင့္ ပိုလို႔သက္ဝင္လွပသြားတယ္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့။
( သုံး )
ဒီလိုနဲ႔ေရွ႕ကို ဆက္ေလ်ွာက္ခ့ဲေတာ့ ၿမိဳ႕ကေလးထဲက နာမည္ႀကီးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္နဲ႔ တျခားလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးေတြ။ စတိုးဆိုင္၊ ကုန္စုံဆိုင္၊ ထမင္းဆိုင္၊ ဘီယာဆိုင္နဲ႔ တျခားစားေသာက္ဆိုင္ေလးေတြဆိုတာ ေရာေထြးျပန္႔ႀကဲလို႔။ ဆိုင္ေလးေတြက ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးေတြကဆိုင္ေတြလိုေတာ့ ခမ္းနားထည္ဝါမႈ မရိွလွ။ ခပ္ေသးေသးခပ္ႏုတ္ႏုတ္ေလးေတြပါပဲ။ ရယ္ဒီမိတ္အက်ႌေတြတင္ေရာင္းတ့ဲ အထည္ဆိုင္ႀကီး သုံးဆိုင္ေလာက္ကလြဲလို႔ ၿမိဳ႕ကေလးထဲမွာ ဆူပါမားကက္လုိ၊ မီနီမားကက္လို ေစ်းဝယ္စင္တာႀကီးေတြလည္း မရိွပါ။
လူေနအိမ္ေျခအေဆာက္အဦးေတြကုိၾကည့္လ်ွင္ ပိုလို႔ေတာင္ ဆိုး႐ြားေနေသး။
အခုေနာက္ပိုင္းႏွစ္မ်ားမွ နံကပ္မ်ား၊ အာရ္စီတိုက္မ်ား အၿပိဳင္းအရိုင္းေဆာက္လုပ္လာႀကသည္မွာ မၾကာလွေသး။ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ရွိခ့ဲမွန္းမသိေသာ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ယုံ ၾကည္စြဲလန္းသက္ဝင္မႈတခု။ ဤ နယ္သည္”ဗန္႔က်ီနယ္”ျဖစ္၍ တိုက္မေဆာက္ရ။ ေဆာက္လ်ွင္ ေသတတ္သည္။ ႏူနာစြဲမည္။ ခိုက္တတ္သည္ ဟူေသာ အစြဲႀကီးတခုေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ ကေလးေပၚ၌သာမက ေက်းလက္ေတာရြာမ်ားမွ ေငြေႀကးခ်မ္းသာသူမ်ားပင္လ်ွင္တိုက္ေဆာက္ၿပီး မေနခဲ့ရပါေခ်။ သစ္ဝါးေပါမ်ားေသာ နယ္ေျမေဒသျဖစ္၍ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကြၽန္း၊ ပ်ဥ္းကတိုး၊ ပိေတာက္ကဲ့သို႔ေသာ သစ္မ်ားျဖင့္သာ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေကာင္းေကာင္း ေဆာက္လုပ္ၿပီး ေနထိုင္ႀကရေလ၏။
အခုေတာ့ အဲဒီလူေျပာသူေျပာမ်ားလွေသာေၾကာက္စရာ လွန္႔လုံးႀကီး ဘယ္ေရာက္သြားေလသည္မသိ။ ကြၽန္မတို႔လို ေနာက္မ်ဳိးဆက္ေတြက ခပ္တည္တည္ပင္ တိုက္ေတြေဆာက္ၿပီး ေနထိုင္ၾကေလျပီ။ ဒါကိုႀကိဳဆိုရမွာေပါ့ေနာ္။ သိပ္အဓိပၸာယ္မရွိလွေသာ ေရွးရိုးအယူအဆေဟာင္းမ်ားကိုေတာ့ ရဲဝံံံ႔စြာဖယ္ရွားပစ္ဖို႔ေတာ့ လိုအပ္တာေပါ့။ လက္ရွိေခတ္ႏွင့္ မကိုက္ညီ ေတာ့ေသာ မဆီေလ်ာ္ေတာ့ေသာ အစြဲအလန္းမ်ားနွင့္ ဓေလ့ထုံးတမ္းအစဥ္အလာမ်ား၊ ေျခာက္လုံးလွန္႔လုံးမ်ားကို နည္းနည္းေတာ့ ဆန္းစစ္ေလ့လာျပီးမွ လက္ခံဖို႔လိုတယ္လို႔ ကြၽန္မေတြး ေနမိပါေသးတယ္ ။
ေရွ႕ကိုဆက္ေလ်ွာက္ပါဦးမယ္။
( ေလး )
ၿမိဳ႕မေစ်းဆိုတာ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ အထင္ကရေနရာတခုေပါ့။ ေစ်းဝင္းႀကီးက က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ရိွေနေပမယ့္ ေစ်းထဲမွာ ေစ်းဆိုင္ခန္းဆိုလို႔ မယ္မယ္ရရ ျပစရာမရွိ။ ေရွ႕မ်က္ႏွာစာေလးမွာ သာ ပ်ဥ္ခင္းသြပ္မိုးဆိုင္ခန္းေလး ငါးခန္းလား အလွျပထားသလိုလို။ မနက္ခင္း ဆယ္နာရီေလာက္ဆိုရင္ပဲ ေစ်းကကြဲျပီး လူေတြ က်ဲပါးျပတ္ေတာက္ကုန္ၿပီ။ ဆယ္နာရီေက်ာ္လာခဲ့လ်ွင္ ၿမိဳ႕မေစ်းဟာ က်ီးႏွင့္ဖုတ္ဖုတ္။ ေျခာက္တိေျခာက္ကပ္။ ၿမိဳ႕ကေလးဟာ ဟိတ္ဟန္သိပ္ထုတ္တယ္လို႔ မဆုိျငားေသာ္လည္းပဲ ေစ်းအတြက္ သိမ္ငယ္ေနရတာေတာ့အမွန္။ တျခားၿမိဳ႕က ေစ်းေတြနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္လိုက္ေလတိုင္း ကိုယ့္ၿမိဳ႕ေစ်းကေလးဟာမ်က္ႏွာငယ္စရာပ။ ဒါကို ဒီၿမိဳ႕နယ္သားျဖစ္ေသာ လက္ရွိတိုင္းစည္ပင္ဝန္ႀကီးသည္ တိုးတက္ေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ ေကာင္း သည္ဟု ေယာင္ခ်ာခ်ာနွ႔င့္ေတြးေနမိေသးသည္။
ေစ်းႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာေတာ့ ပုဂၢလိကဆိုင္ခန္းေလးေတြရွိေသးလို႔ နည္းနည္းေတာ့ စည္ကားေနသေယာင္ေယာင္။
ေစ်းေန႔ေတြဆိုရင္ေတာ့ ေစ်းနားတဝိုက္မွာ လူေတြဆိုင္ကယ္ေတြသာမက စက္တပ္ယာဥ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနွင့္ ရႈပ္ေထြးဆူညံတယ္ေပါ့။ ေလေအးေအးေလးတခ်က္ ေဝ့ခတ္သြားေတာ့ အနည္းငယ္လန္းဆန္းသြားသလိုလို။
ျပန္မေကြ႔ေသးဘဲ ေရွ႕တည့္တည့္ကိုဆက္ေလ်ွာက္လာခ့ဲတယ္။
ေစ်းအလြန္ဒီေနရာေတြဟာ ဟိုတုန္းကဆိုရင္ ကြက္သစ္အစြန္အဖ်ားေတြေပါ့။ လူေနအိမ္ေျခနည္းပါးၿပီး လူသြားလူလာ သိပ္ကို က်ဲပါးျပတ္ေတာက္ခဲ့တဲ့ ေနရာေတြေပါ့။ သစ္ပင္ဝါးပင္ စိမ္းစိမ္းစိုစိုမရွိဘဲ ေျခာက္ေသြ႔မြဲရီေနခဲ့တဲ့ ေနရာေလးေတြပါပဲ။ အခုေတာ့ျဖင့္ႀကည့္ပါဦး။ တိုက္သစ္ေတြဆိုတာ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္နဲ႔။ ေစ်းဆိုင္ေတြနဲ႔။ လူေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြဆိုရင္ မ်က္စိေနာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ကို ရႈပ္ေထြးလႈပ္ခတ္လို႔။ ဆူညံပြက္ေလာထလို႔။
အရင္က ဒီေနရာေလးဟာ ကြက္သစ္ဆိုတာ မယုံၾကည္ႏိုင္စရာ။ ၾကည့္ေလ .. ဒီနားပတ္ခ်ာလည္မွာကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ခုနွစ္ဆိုင္တ့ဲ။ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္၊ အလွျပင္ဆိုင္ ၊ ကားဝပ္ေရွာ့၊ ဆိုင္ကယ္ဝပ္ေရွာ့၊ ဖုန္းဆိုင္၊ ေဆးခန္း၊ စားေသာက္ဆိုင္ …အိုး…စုံလို႔ပါပဲ။
ကြၽန္မေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕ဦးရပ္ကြက္ထက္ေတာင္ဒီေနရာေလးက ပိုလို႔ စည္ကားရႈပ္ေထြးေနေသးသည္။ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕အစည္ကားဆုံးေနရာလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ ရနိုင္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ လမ္းေလ်ွာက္ရတာ ေညာင္းညာကိုက္ခဲလာေပမယ့္ ေျခလွမ္းေတြဟာ တလွမ္းၿပီးတလွမ္း ….ေရွ႕ကိုေ႐ြ႕လ်ားေန …။
( ၅)
ေႁမြတေကာင္ဆန္႔ဆန္႔ႀကီး အိပ္ေမာက်ေနသလို လဲေလ်ာင္းၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ကတၱရာလမ္းမႀကီးေဘးမွာေတာ့ သစ္ပင္ထူထူအုပ္အုပ္ေလးေတြဟာ စိမ္းျမေနတဲ့ ေတာရိပ္ေတာ
တန္းေလးလို။ ရုတ္တရက္ မ်က္ဝန္းေတြဟာ ေအးျမသြားခ့ဲတယ္။ ထေနာင္းပင္ကားကား၊ ကုကၠိဳပင္ဖားဖား ၊ တမာပင္ညိဳ႕ညိဳ႕ေတြဆီက ေအးျမမႈဟာ ကြၽန္မရင္ထဲကို အေသအခ်ာ
တိုးဝင္လာခဲ့ၿပီ ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လြင့္ေျပး လာတဲ့ ကားမီးေရာင္ေအာက္မွာ ျမင္ေတြ႕ေနရတ့ဲျမင္ကြင္းေတြဟာ ေန႔လည္ေန႔ခင္းနဲ႔ မတူဘဲ လွပဆန္းသစ္ေနသလိုလို။
အိမ္ေတြဆိုင္ေတြထဲမွာ ညႇိထြန္းထားတဲ့မီးေရာင္ေလးေတြဟာ အေမွာင္ထဲက မီးပန္းပြင့္ေလးေတြ။ ဟိုတစ ဒီတစနဲ႔ လင္းလက္ ဝင္းပလို႔။ လမ္းေပၚမွာ ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေတြဟာ တေဝါေဝါနဲ႔ ေျပးလႊားေနဆဲ။ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ဂုဏ္ယူဝံ့ႂကြားစရာတခုက ဘယ္လိုရာဇဝတ္မႈခင္းမ်ဳိးမွမရွိတာ၊ထိတ္လန္႔ေခ်ာက္ခ်ားစရာ အမႈအခင္းမ်ိဳးေတြ ျဖစ္မလာခဲ့တာ။ တခါတရံ ခိုးမူေလးေလာက္ကလြဲရင္ ေျပာပေလာက္စရာ ဒုစရိုက္မႈ လုယက္မႈ ရိုက္ႏွက္မႈ အႀကမ္းဖက္မႈေတြမရိွတာကိုပဲ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြဟာ ဂုဏ္ယူမဆုံး တၿပံဳးၿပံဳး။
ေျခလွမ္းေတြဟာ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ….
( ေျခာက္ )
ေဟာ..ဟိုေရွ႕ဆီမွာသစ္ေတာရံုး၊ ဆလရရံုးနဲ႔စိုက္ပ်ိဳးေရးရံုး။
စိုက္ပ်ိဳးေရးရုံးဆိုလို႔ ကြၽန္မတို႔ ငယ္စဥ္ကၿမိဳ႕ကေလးဟာ ဂ်ံဳအထူူးအထြက္တိုးနယ္ေျမလို႔ သတ္မွတ္ျခင္းခံထားရတဲ့ ၿမိဳ႕ေပါ့။ ဂ်ံဳအထူးအထြက္တိုး ခန္းမႀကီးေတာင္ ယေန႔ထက္တိုင္
ရိွေနဆဲေလ။ ဂ်ံဳကိုေတာ့ မစိုက္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ေျပာင္းလဲသြားတ့ဲေခတ္စနစ္အေျခအေနအရ အခုခ်ိန္မွာ ဂ်ံံဳအစား ပဲကိုပဲ စိုက္ႀကပါေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနၾကာ၊ ႏွမ္းနဲ႔ ပဲစင္းငုံကို
လည္း နည္းနည္းစီ စိုက္ၾကပ်ိဳးၾက ရိတ္သိမ္းၾကေပါ့။ ပဲေပၚခ်ိန္၊ နွမ္းေပၚခ်ိန္နဲ႔ ေနၾကာေပၚခ်ိန္မ်ားဆိုရင္ ၿမိဳ႕ကေလးဟာေက်းလက္ဂီတသံေအာက္မွာ ျမဴးႂကြားကခုန္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။
ရိုးသားသန္႔စင္တဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ရယ္ေမာသံဟာလည္း အဲဒီလို အခ်ိန္မ်ိဳးဆိုရင္ ျမဴးလြင္လို႔ေပါ့။
ေရွ႕နား ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေရတြင္းေလး။ လက္ငင္ေရတြင္းေလး။ အနားမွာကလက္ပံပင္ႀကီး။ကြၽန္မသိလိုက္ၿပီ။ ဒီလက္ပံပင္ႀကီးဟာ ေႏြရာသီဆို ရဲစိုနီျမန္းေနေအာင္ ပြင့္တာမ်ား သိပ္လွတာပဲ ေရတြင္းေလးမွာလည္း ေရငင္သူ၊ ေရလာခ်ဳိးသူေတြနဲ႔။ ကြၽန္မတို႔ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ သရုပ္မွန္ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ပါပဲ။
အခုေတာ့ ေရတြင္းေလးမွာလည္း ေရငင္သူနဲ႔ ေရလာခ်ဳိးမယ့္သူ မရွိေတာ့။ စည္ပင္သာယာက တၿမိဳ႕လုံးကို လုံေလာက္ေအာင္ ေရေပးေဝထားေလေတာ့ လက္ငင္တြင္း ယဥ္ေက်းမႈေလးေတြဟာ ေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ့ၿပီ။
ဟိုတုန္းကေတာ့ ၿမိဳ႕ကေလးဟာ ေရအလြန္ရွားသတ့ဲေလ။ ေရတြင္းက နည္းလြန္းျပီး ေသာက္သုံးေရအတြက္သိပ္အခက္အခဲျဖစ္ပါတယ္တ့ဲ။ ေမေမတို႔ ဒီၿမိဳ႕ကေလးကို ေရာက္
လာကာစတုန္းက ညဥ့္နက္သန္ေခါင္က်မွအုပ္စုဖဲြ႔ၿပီး အိမ္အတြက္ ေရခပ္ေရငင္ရတာတဲ့။ သူမ်ားေတြအတြက္ေတာ့ မသိ။ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ လက္ငင္တြင္းေလးဟာ အလြမ္း
ရက္စြဲေတြပါပဲ။
အလြမ္းေရတြင္းေလးနဲ႔ လက္ပံပင္ႀကီးကို ေက်ာ္လြန္လာခဲ့ေတာ့ ၿမိဳ႕ျပင္က ဘီးခြန္ေကာက္တ့ဲ ဂိတ္ေတြနဲ႔ နီးကပ္လာပါျပီ။ ၿမိဳ႕အထြက္ ဓာတ္ဆီဆိုင္၊ ပန္႔ဆိုင္ေတြနဲ႔ နီးကပ္လာၿပီမို႔ အိမ္ကို ျပန္ဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။
( ခုနွစ္ )
မထင္မွတ္တ့ဲဘဝတဆစ္ခ်ဳိး အေကြ႔တခုမွာ ၿမိဳ႕ကေလးနဲ႔ ကာလတခုၾကာျမင့္ေအာင္ကြၽန္မ ခြဲခြာေနခ့ဲရဖူးပါတယ္။ အဲဒီလိုၿမိဳ႕ကေလးနဲ႔ ေဝးေနတုန္းက ၿမိဳ႕ကေလးအေႀကာင္းကို စဥ္းစားမိ ေလတိုင္း လြမ္းဆြတ္တမ္းတစိတ္ေတြကပ္ျငိၿပီး ရင္ဟာ ျပည့္သိပ္မြန္းက်ပ္လို႔။ စိတ္ဟာ ထိခိုက္ေၾကကြဲလို႔။ အခုေတာ့လည္း ျမိဳ႕ကေလးရဲ့ရင္ခြင္ထက္မွာ ကြၽန္မဟာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ခိုဝင္
ေနပါၿပီ။ ၿမိဳ႕ကေလးဟာ ကြၽန္မ။ ကြၽန္မဟာၿမိဳ႕ကေလးေပါ့။
နွစ္ကာလေတြေအာက္မွာ ၿမိဳ႕ကေလးဟာ အေပၚယံရုပ္ဝတၳဳေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္လာေပမ့ဲ အတြင္းသားေတြ မေျပာင္းမလဲဘဲရိွေနတာက ဝမ္းသာစရာပါ။ ေအးျငိမ္းမႈ၊ျငိမ္သက္မႈ၊ ရိုးရွင္းမႈ၊ အေရာင္ကင္းစင္မႈ၊ အေရာကင္းပမႈ။ ဒါေတြနဲ႔ပဲ ၿမိဳ႕ကေလးဟာ ရဲရင့္ေမာ္ႂကြားလို႔ရေနၿပီေပါ့။ ဒီလုိ ဝိေသသေတြနဲ႔ ျပည့္စုံေနလို႔လည္း ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြဟာ ေဟာဒီလို ရဲရင့္ရိုးသားခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ေမြးဖြားခဲ့ရတာကို ဂုဏ္ယူဝံ့ႂကြားရေကာင္းမွန္းသိေနခဲ့ေပါ့။
ၿမိဳ႕ကေလးေရ …..ငါေလ မင္းကို သိပ္ခ်စ္တာပဲ ၿမိဳ႕ကေလးေရ။
ၿမိဳ႕ေပၚကလူေတြက ဝန္ထမ္းေတြမ်ားျပီး ေက်းလက္မွာေတာ့ လယ္သမား ယာသမားေတြ ေနထိုင္ေပ်ာ္ေမြ႕တ့ဲ ၿမိဳ႕ကေလး။ ေျမပုံရဲ႕အလယ္တည့္တည့္ေလာက္မွာရွိတ့ဲ မိုးနည္း
ေရရွားရပ္ဝန္းေဒသထဲက ၿမိဳ႕ကေလးး။ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ နည္းပါးလြန္းလွတ့ဲၿမိဳ႕ကေလးး။ ကြၽန္မခ်စ္တ့ဲ ၿမိဳ႕ကေလး။ ကြၽန္မကို အၿမဲတေစ ဖမ္းစားညႇိဳ႕ငင္ထားတဲ့ၿမိဳ႕ကေလး။
ၿမိဳ႕ကေလးေရ….. ထာဝရေအးခ်မ္းပါေစ။
ထာဝရၿငိမ္သက္ပါေစကြယ္။
မေကာင္းမႈဒုစရိုက္အကုသိုလ္ ကင္းပတဲ့ၿမိဳ႕ကေလးး။ ကမ႓ာ႐ြာႀကီးထဲမွာ ဘာကိုမွမသိဘဲ ရိုးအစြာ ေနထိုင္လာခဲ့တ့ဲၿမိဳ႕ကေလး။ ေနာင္လာမ့ဲအနာဂတ္ကာလေတြမွာ ဘယ္အရာေတြ ဘယ္လိုပဲ ေျပာင္းလဲသြားပါေစေလ။ ကြၽန္မ ခ်စ္တဲ့ ေဟာဒီၿမိဳ႕ကေလးကိုေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ ၾကည္လင္ရွင္းသန္႔စြာနဲ႔ကြၽန္မ ျမင္သြားခ်င္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ “အတၱ” လို႔ပဲေျပာ ပါေတာ့ေနာ္။
ကြၽန္မရဲ႕ အိမ္ကိုေရာက္ခါနီးေတာ့ ၿမိဳ႕ကေလးထဲက အသံဗလံေတြဟာ တိတ္ဆိတ္။ အလင္းေတြဟာ ပါးလ်မႈန္ရီလာခဲ့ၿပီ။ တေန႔တာလုံး ပင္ပန္းႏြမ္းလ်လာခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးဟာ အိပ္ေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕။
ၿမိဳ႕ကေလးေရ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ပစ္လိုက္ပါကြယ္။ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း အမ်က္အအီ အနည္းငယ္မ်ွေလာက္ပင္မရိွဘဲ ေအးခ်မ္းစြာနဲ႔ အိပ္ပစ္လိုက္စမ္းပါ။ ပူပင္ေသာကဆ္ိုလို႔ ျမဴမႈန္တစ္မႈန္မ်ွေလာက္ပင္ မရွိပါေစနဲ႔။ စိတ္လက္ႀကည္သာ ပကတိခ်မ္းသာစြာနဲ႔ အိပ္စက္လိုက္စမ္းပါ။ ေရာင္နီပ်ဳိ႕လို႔ ေန႔သစ္ကူးလာမယ့္နံနက္ခင္းကို ေရာက္လာခဲ့ရင္ “မဂၤလာပါနံနက္ခင္းပါ “လို႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ျကရေအာင္ … … …
ေၾကးမုံေအး
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
