ခရီးသြား ေဆာင္းပါး

ကုိသစ္ (သီတဂူ) ● မုန္တုိင္းထဲက ဖေယာင္းတုိင္ – အပုိင္း (၂၃)

ကုိသစ္ (သီတဂူ) ● မုန္တုိင္းထဲက ဖေယာင္းတုိင္ – အပုိင္း (၂၃)

ေအာက္တုိဘာ ၂၊ ၂၀၁၈


တခါတရံမွာ ကံမေကာင္းျခင္းေတြက  အေပါင္းအေဖာ္မ်ားႏွင့္အတူ ေရာက္လာ တတ္ၾကပါေသးသည္။ “ကံဆိုးမသြားရာ မိုးလုိက္လုိ႔ရြာ”ဟု ျမန္မာစကားပုံက ဆိုပါသည္။ ၁၉၆၆-ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လထဲတြင္ ေမာ္စီတုန္းလႊတ္လုိက္ေသာအဖြဲ႔တဖြဲ႔ လာဆာကို ေရာက္လာသည္။ သူတို႔ရဲ႕အထူးတာ၀န္က ေမာ္စီတုန္းရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရးကို လာဆာမွာ လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ပင္ျဖစ္သည္။ ေမာ္စီတုန္းရဲ႕အၾကံက တိဗက္ေဒသမွာ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးႏွင့္အတူ ပစၥည္းမဲ့ လူတန္းစားစနစ္တခုကို ထူေထာင္မည္။ လူတိုင္းတန္းတူျဖစ္ေစရမည္ဟု မည္သိုိ႔ပင္ မက္လုံးေပးေစကာမူ  တိဗက္လူမ်ိဳးတိုရဲ႕ဘ၀က ႏြံထဲမွာ နစ္ေနသည့္ လွည္းအိုၾကီး ပမာ။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈႏွင့္အတူ ဘာသာတရား၊ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ လူတို႔၏ စိတ္ေန စိတ္ထားတို႔ နိမ့္ပါးသြားခဲ့ရပါေတာ့သည္။

တိဗက္ေဒသသည္ ေမာ္စီတုန္းအတြက္ အစမ္းသပ္ခံ စစ္ေျမတလင္းတခုပင္ျဖစ္သည္။ သူေစလႊတ္လုိက္သည့္ အထူးတာ၀န္အဖြဲ႔က လာဆာကိုေရာက္ျပီးေနာက္ လက္သရမ္း ပါေလေတာ့သည္။ Jokhang ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းကို ၀င္ေရာက္စီးနင္းျပီးေနာက္ တိဗက္ လူမ်ိဳးတို႔ အထြတ္အျမတ္ထားသည့္အရာမွန္သမွ်ကို မထီမဲ့ျမင္ျပဳသည္။ အစား ျပန္မရနိုင္ေလာက္သည္အထိ တန္ဖိုးၾကီးမားလွသည့္ တိဗက္ေရွးေဟာင္း လက္ရာမ်ား ကို ဖ်က္စီးပစ္လုိက္ေလသည္။ အဖ်က္စီးခံရမည့္ေဘးမွလြတ္ပါေစေတာ့ဟူေသာ ရည္ ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ပန္ခ်န္းလားမားကိုယ္တိုင္ အဖ်က္ဆီးခံေက်ာင္းမ်ားကေန ရွာေဖြ စုေဆာင္းထားသည့္ တိဗက္ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္မ်ားကို သည္ဘုရားေက်ာင္း အတြင္းမွာ သိမ္းစည္းထားျခင္းျဖစ္သည္။

လူသားတို႔၏ အယူသည္းမႈသည္ ဆင္ျခင္တုံတရားကို မ်က္ကြယ္ျပဳေလ့ရွိပါသည္။ ေရွးေဟာင္းဆင္းတုေတာ္မ်ား ေခါင္းျဖတ္ခံရသည္။ က်မ္းစာမ်ားကို မီးရိႈ႕ပစ္သည္။ ႏွစ္ေပါင္းရာနဲ႔ခ်ီျပီး ထိမ္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္လာခဲ့သည့္ ေစတီငယ္မ်ား၊ ဆင္းတုေတာ္ မ်ားကို တခဏအတြင္းမွာပင္ ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္ပါသည္။ တခ်ိဳ႕ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမ်ားကို ဖ်က္သိမ္းျပီးေနာက္ လူေနေဆာင္အျဖစ္၊ တခ်ိဳ႕ကို ကုန္ပစၥည္းမ်ားသိုေလွာင္ရာ ဂိုေထာင္အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းပစ္လုိက္သည္။ ယဥ္ေက်းပါသည္ဆုိေသာ လူ႔ယဥ္ေက်း ေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးတဲ့လား။  ၁၉ရ၆-ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၉-ရက္ေန႔တြင္ ေမာ္စီတုန္း ေသဆုံးသြားပါသည္။  တိဗက္ေဒသမွာ ဆင္ႏႊဲသည့္ ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ ေရးသည္လည္း ေမာ္စီတုန္းေသဆုံးသြားေတာ့မွပဲ အဆုံးသတ္သြားပါေတာ့သည္။ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရးျပီးဆုံးသြားေသာအခါ တိဗက္ေဒသမွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ေျခာက္ေထာင္ေက်ာ္ကေလးပဲ က်န္ရစ္ခဲ့ပါေတာ့သည္။

ဘုံ၀ါဒစနစ္ကိုထူေထာင္သည္ဟုဆိုေသာ္လည္း ေတာင္သူေတြအေပၚ အခြန္ေတြ တိုးေကာက္သည္။ ဆန္စပါး သီးႏွံေတြ အေပၚ အျမတ္ထုတ္သည္။ ထြက္သမွ်သီးႏွံ မ်ားကို အစိုးရဒိုင္မ်ားတြင္ ေအာက္ေစ်းျဖင့္ သြင္းခိုင္းသည္။ ဘုံ၀ါဒစနစ္ေၾကာင့္ ေျမပိုင္ရွင္တိဗက္တို႔ ပိုင္ရွင္မဲ့ဘ၀ေရာက္ကုန္သည္။ ေနထြက္ကေန ေန၀င္ခ်ိန္အထိ အလုပ္ထဲမွာပဲ ဘ၀ေတြကို ျမွဳပ္ႏွံခိုင္း ထားသည္။ က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္တြင္ ၾကက္ဆူပင္က ဆီမထြက္မွန္းသိေပမယ့္ ဇြတ္အတင္းအဓမၼစိုက္ခုိင္းခဲ့သည့္ အျဖစ္ဆိုး ၾကီး ရွိခဲ့ဘူးပါသည္။ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ထက္ ေပေပါင္းေသာင္းခ်ီျမင့္မား သည့္ တိဗက္ေတာင္ ေပၚေဒသတြင္ စပါးစိုက္ပ်ိဳးမရမွန္းသိေပမယ့္ တိဗက္တို႔ကို စပါးစိုက္ဖို႔ အဓမၼ ခုိင္းေစခဲ့ဘူးပါသည္။ တိဗက္တို႔က ပ်ားေတြႏွင့္တူသည္။ ကိုယ့္ရပိုင္ခြင့္ကို ကိုယ္တိုင္ သုံးစြဲခြင့္ေပ်ာက္ဆုံးေနၾကသည္။ တိဗက္ေဒသတြင္ က်င့္သုံးသည့္ တန္းတူညီမွ်ေရး ၀ါဒသည္ အမွန္တကယ္ေတာ့ ပ်က္စီးဆုံးရႈံးျခင္းသို႔ ဦးတည္ေနသည့္စနစ္ၾကီး သာျဖစ္သည္။ တဆင့္ေလွ်ာ့ျပီး အႏွိမ္ခံေနရျပီဆို ကတည္းက အဘယ္မွာလွ်င္ တန္းတူ ညီမွ်၀ါဒျဖစ္ပါေတာ့မည္နည္း။

တိုက္ပြဲတစ္ခု၏ ထုံးစံမွာ လက္နက္အင္အား လူအင္အားခ်င္းညီမွ်လွ်င္ လက္ဦးမႈ ရသူက ႏိုင္မည္။ လက္ရွိႏွင့္ လက္မဲ့ျဖစ္လွ်င္ လက္မဲ့က တကြက္ရႈံးေနျပီျဖစ္၍ ရည္မွန္ထားသေလာက္ အက်ိဳးျပီးခ်င္မွ ျပီးတတ္သည္။ ကိုယ္က်ိဳးကိုယ့္စီးပြါးအတြက္ တိဗက္ျပည္သူတို႔လည္း တိုက္သင့္သေလာက္ေတာ့ တိုက္ခဲ့ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အရာရာကို အသိပညာျဖင့္ ေမာင္းႏွင္ေသာေခတ္မွာ ကိုယ္က ေလွၾကီးထိုးရိုးရိုး လုပ္ေနလုိ႔မျဖစ္ေတာ့။ ဘုံ၀ါဒစနစ္က တိဗက္ျပည္သူေတြကို အခက္ေတြ႔ေစပါေတာ့ သည္။ တိဗက္ေတာင္တန္းမ်ားေပၚတြင္ ေျခသလုံးအိမ္တိုင္ လွည့္လည္က်က္စား တတ္ၾကသည့္ တိဗက္လူမ်ိဳးမ်ားမွာ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္းေထာင္ခ်ီကတည္းက ရွိခဲ့ၾကဘူးသည္။ စမရီသားေကာင္ေခၚ တိဗက္ႏြားေနာက္မ်ား၊ သိုးမ်ား၊ ဆိတ္မ်ားကို ပိုင္ဆိုင္တတ္ၾကသည့္ ေတာေပ်ာ္ တိဗက္မ်ားက တသီးတသန္႔ေနထိုင္ရတာကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္သူမ်ားျဖစ္သည္။ ႏြားေနာက္စသည့္ သည္သတၱ၀ါေတြက သူတို႔ရဲ႕ ဘ၀ပဲျဖစ္သည္။ သည္သားေကာင္ေတြကေန လုိအပ္သည့္ ႏို႔၊ အသား၊ စားနပ္ရိကၡာႏွင့္ အ၀တ္အထည္တို႔ကို ဖန္တီးေပးသည္။ စပါးလုိအပ္လွ်င္ ႏြားေနာက္နဲ႔စပါး ဖလွယ္ ယူသည္။ ဂ်ဳံလုိအပ္လာလွ်င္ ဆိတ္ သိုးတို႔ျဖင့္ အေရာင္းအ၀ယ္ အလဲအလွယ္ လုပ္လုိ႔ရ သည္။ ပိုက္ဆံဆိုသည္မွာ ေတာေပ်ာ္တိဗက္တို႔အတြက္ ျမင္ရခဲသည့္အရာ တခုပင္ျဖစ္သည္။

တိဗက္ျပည္ရဲ႕ သဘာ၀သစ္ေတာမ်ား၊ ေတာင္တန္းၾကီးမ်ား၊ ျမစ္ေခ်ာင္းမ်ား၊ စိမ္းလန္း သည့္ေတာအုပ္မ်ားနွင့္ သဘာ၀သံဇာ တမ်ားက ျပည္မၾကီးရဲ႕ ထိပ္ပိုင္းေခါင္းေဆာင္မ်ားကို အာသာငမ္းငမ္း ယစ္မူးတပ္မက္္ေစပါေတာ့သည္။ ထိုယစ္မူးတပ္ မက္ျခင္း၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ တိဗက္ျပည္သူတို႔၏ အိပ္မက္ေတြ က်ေပ်ာက္သြားခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုယစ္မူးတပ္မက္ျခင္း၏ေနာက္ကြယ္တြင္ တိဗက္ျပည္သူတို႔၏ အနာဂတ္ေတြ ဆုံးပါး သြားခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။  ျပီးေတာ့ အဲဒီယစ္မူးတပ္မက္ျခင္း၏ေနာက္ကြယ္တြင္ တိဗက္ ျပည္သူတို႔၏ဘ၀ေတြ တစစီပဲ့ေၾကြသြားခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ဒီေန႔ညေနခင္း ဓရံဆာလာမွာ မိုးေတြရြာသည္။ မိုးသီးေတြ ေၾကြပါသည္။ မိမိဘ၀တြင္ ဒိုးလုံး ေလာက္အရြယ္အစားရွိသည့္ မိုးသီးမ်ားကို ပထမဆုံးအၾကိမ္ ျမင္ဖူးလုိက္ျခင္း ပင္ျဖစ္သည္။ နယူးေဒလီျမိဳ႕ကေန ဓရံဆာလာကို အတူလာခဲ့ၾကသည့္ ဦးဇင္းေခမိႏၵ ကေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရွိသည့္ တိဗက္ဘုန္ၾကီးေက်ာင္းတေက်ာင္းတြင္ ေနပါသည္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဓရံဆာလာမွာ ျမန္မာရဟန္းဆိုလုိ႔ မိမိတို႔ႏွစ္ပါးသာ ရွိပါေသးသည္။ ဓရံဆာလာမွာ သင္တန္းေတြက အမ်ိဳးအမည္ စုံလင္လွသည္။ ျပင္သစ္စာ၊ အဂၤလိပ္စာ၊ ဂ်ာမန္စာ၊ ဂ်ပန္ ကိုးရီးယား စသျဖင့္ စုံလုိ႔ပါပဲ။ ေရာက္စတုန္းကေတာ့ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ လုိက္ျပီးတီးေခါက္ ၾကည့္လုိက္ေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မျဖစ္မွန္း သိတာနဲ႔ ေနာက္ဆုတ္ေန လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဓရံဆာလာမွာက ဂငယ္ပုံစံျဖစ္ေနသည့္ အဓိကလမ္းမၾကီး ႏွစ္လမ္းပဲရွိပါသည္။ ဘယ္ဘက္လမ္းကေန ေရွ႕ဆက္သြား၊ လမ္းဆုံးလွ်င္ အ၀ိုင္းၾကီးကို ေတြ႔ရမည္။ အ၀ိုင္းၾကီးကေန ညာဘက္လမ္းဆီကို သြားခ်င္သြား။ မသြားခ်င္လွ်င္ လာလမ္းအတိုင္း ျပန္ရုံသာရွိသည္။ ဘယ္လမ္း ညာလမ္း ႏွစ္ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ၾကားထဲမွာ အလ်ားလုိက္သြယ္တန္းထား သည့္ ဆိုင္ခန္းတခန္းသာ ျခားပါသည္။ တေနရာမဟုတ္ တေနရာမွာ ဒီမ်က္ႏွာေတြက မျမင္ခ်င္မွ အဆုံး။ ဟိုဟိုဒီဒီသင္တန္းက ဆရာေတြက လမ္းမွာေတြ႔ရင္ မိတ္ေဆြတို႔ထုံးစံအတိုင္း ျပဳံးျပ ႏႈတ္ဆက္ တတ္ၾကသည္။ ရာသီဥတုေကာင္းလွ်င္ တိဘက္လ ဘက္ရည္ဆိုင္ ကေလးမ်ားရွိရာသို႔ ေရာက္သြားတတ္ပါ ေသးသည္။ မိတ္ေဆြျဖစ္ခြင့္ရျခင္း၊ အဂၤလိပ္ စကား ေျပာခြင့္ရျခင္း တို႔သည္ ဓရံဆာလာေရာက္ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာ အခ်ိန္ကေလးမ်ားပင္ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။

ဓရံဆာလာတြင္ ႏွစ္လခန္႔ ေနျပီးသြားေသာအခါ ဘုံေဘတကၠသိုလ္ႏွင့္ မဂဓ တကၠသိုလ္တို႔တြင္ ပညာသင္ယူေနၾကသည့္ ဆရာေမ (ခ) ေဒါက္တာအရွင္ ေမဓာနႏၵ ႏွင့္ အရွင္၀ိလာသဂၢါလကၤာရ (ငႏုေခ်ာင္းသား)တို႔ ဓရံဆာလာသို႔ ေရာက္လာၾက ပါသည္။ ဆရာေမကေတာ့ ဗီယက္နမ္ဘုန္းၾကီးေလးႏွင့္ အတူေနျပီး ငႏုေခ်ာင္း သားၾကီးကေတာ့ အိမ္လခသက္သာေအာင္ မိမိႏွင့္အတူေနမည္ဟု ေျပာပါသည္။ လက္ရွိမိမိေနသည့္အခန္းက တေယာက္ခန္းျဖစ္ေန၍ အဆင္မေျပပါ။ ေနာက္သုံးရက္ အၾကာမွာပဲ ႏွစ္ပါးေနဖို႔ အဆင္ေျပမည့္ အေဆာင္သစ္ကို ေျပာင္းေရြ႕လုိက္ပါသည္။ သူကေတာ့ “မင္း..အဂၤလိပ္ ေျပာရေအာင္ ငါလူေခၚလာတယ္”ဆိုျပီး အခန္းထဲကို ႏိုင္ငံျခားသား မိတ္ေဆြေတြကို မၾကာခဏ ေခၚေခၚလာသည္။ အမ်ားစုကေတာ့ တိဗက္ေတြပါ။ တေန႔မွာေတာ့ ေဒးဗစ္ဆိုတဲ့ အျဖဴတေယာက္ကို အေဆာင္သို႔ ေခၚလာသည္။ အခန္းထဲ၀င္၀င္ခ်င္း သူက “ကိုသစ္ေရ မင္းနဲ႔ အဂၤလိပ္စကားေျပာ ရေအာင္လို႔ ငါအျဖဴတေကာင္ကို ေခၚလာျပီ”ဟု ၀မ္းသာအားရ ေျပာပါသည္။။ ေနာက္ေတာ့ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္သြားၾကသည္။ သူက ကိုယ္တို႔အခန္းကိုလည္း မၾကာမၾကာ လာလည္တတ္သည္။ တေန႔မွာေတာ့ ငႏုေခ်ာင္းသားၾကီးက Neighbour ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္စကားလုံးကို ေဒးဗစ္ကို စာလုံးေပါင္းခုိင္းတဲ့အခါ ေဒးဗစ္လည္း စာလုံး မေပါင္းတတ္ပဲျဖစ္ေနသည္။ ေဒးဗစ္ျပန္ထြက္သြားေတာ့မွ ငႏုေခ်ာင္း သားၾကီးကို ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ ေျပာမိလုိက္ေသးသည္။ “ဒီမွာကိုယ့္လူရ၊ ကိုယ့္အတြက္ အဂၤလိပ္စကားေျပာ ရေအာင္ဆုိျပီး မိတ္ေဆြေတြ ေခၚေခၚလာတာကေတာ့ ေကာင္းပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတြ႔ကရာလူေတြေတာ့ ေခၚေခၚမလာပါနဲ႔ ကိုယ့္လူရ။ အခု ကိုယ့္လူေခၚလာတဲ့သူက Neighbour-ေတာင္ စာလုံးေပါင္းမရဘူးရယ္”ဟု ေျပာ လုိက္ေတာ့ ငႏုေခ်ာင္း သားၾကီးကား ပါးစပ္ျပဲၾကီးျဖင့္ တဟားဟား ရယ္ပါေတာ့ ေလေတာ့သည္။ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ကိုယ္ေတြလည္း ေဒးဗစ္ေတြပါပဲ။ ျမန္မာစာလုံးေပါင္းေတြ မၾကာခဏဆိုသလုိ မွားမွားျပီးေရးမိေတာ့မွ ေဒးဗစ္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိသည္။ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ရသည့္ တိဗက္မိတ္ေဆြေတြထဲမွာ တခ်ိဳ႕က ဘ၀အေတြ႔အၾကဳံေတြ  ေတာ္ေတာ္မ်ားသည္။ အဂၤလိပ္စကား လည္း ေကာင္းေကာင္း ေျပာနိုင္ၾကသည္။ လူခ်င္းနည္းနည္းေလး ရင္းႏွီးတာနဲ႔ သူတို႔ဘ၀ေတြရဲ႕ ရင္နာစရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ကို ရင္ဖြင့္ေတာ့တာပါပဲ။

ေျခခင္းလက္ခင္းသာသသည့္ ညေနခင္းမွာ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္အတူ လဘက္ရည္ ဆိုင္ထိုင္ျခင္းသည္  ဓရံဆာလာ၏ ယဥ္ေက်းမႈတခုဟုပင္ ဆိုခ်င္ပါေတာ့သည္။ ဒီေန႔ညေနခင္းမွာလည္း အခါတိုင္းထိုင္ေနက် လဘက္ရည္ဆိုင္ကေလးမွာပဲ ထိုင္ ျဖစ္ပါသည္။ “တိဗက္မွာ တရုတ္ျပည္မၾကီးက အရာရွိၾကီးေတြ ေျပာေျပာေနတဲ့ စကား တခုရွိတယ္ဗ်။ ဘာလဲဆိုေတာ့ “တံျမက္စည္းနဲ႔ လွည္းမထုတ္သေရြ႕ အခန္းထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ဖုန္ေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ သူ႔အလုိလုိ ထြက္သြားမွာ မဟုတ္ဘူး” ဆိုတဲ့ စကားပဲဟု လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ပတ္ခန္႔ေလာက္ အခ်ိန္ကေလးကမွ လူထြက္ထားသည့္ တိဗက္လူငယ္တဦးက ေျပာပါသည္။ တိဗက္စာေပနဲ႔ယဥ္ေက်းမႈ၊ တိဗက္ရိုးရာ အႏုပညာ၊ ဘာသာ သာသနာကို ေမာ္စီတုန္းက အခန္းထဲေရာက္ ေနသည့္ ဖုန္မႈံ႕ေတြ လုိ သေဘာထားပုံရသည္။

လာဆာကိုအထူးတပ္ဖြဲ႔ေစလႊတ္ျပီး ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္သည့္ ကာလ အတြင္းမွာ အေျခအေနအားလုံးက ဖရိုဖရဲ ရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္သြားခဲ့ရသည္။ တိဗက္မွာရွိသည့္ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းမ်ားကို သိမ္းယူျပီးေနာက္ ေဘဂ်င္း၊ ေဟာင္ ေကာင္နဲ႔ ထိုင္၀မ္ေရွးေဟာင္းပစၥည္းအေရာင္းဆိုင္မ်ားသို႔ တင္ပို႔ေရာင္း ခ်ၾကေလသည္။ ေစတီမ်ား၊ ေက်ာင္းကန္ပုထိုးမ်ားႏွင့္ ေရွးေဟာင္းတိဗက္က်မ္းစာမ်ား အမ်ားဆုံး အဖ်က္ဆီးခံခဲ့ရသည့္ကာလတခုပင္ျဖစ္သည္။ တိဗက္လူမ်ိဳးေတြ အလြန္ႏွစ္ သက္သည့္ အိမ္ေရွ႕မွာ အလွစိုက္ထားသည့္ ပန္းအိုးေတြကိုေတာင္ သိမ္းဆည္းယူငင္သြား တတ္ၾကသည္။  အင္အားၾကီး သူက အင္အားနည္းသူကို အနိုင္ယူလုိမႈေတြ အားၾကီး လာေသာအခါ နိုင္နည္းမ်ိဳးစုံကို အသုံးျပဳတတ္ၾကပါသည္။ မွားမွား မွန္မွန္ ေခါင္းငုံ႔ ခံေနရသည့္အေနအထားတခုမွာ အင္အားၾကီးသူတို႔က သူတို႔စိတ္ကူးေပါက္သလုိ ႏိုင္ထက္ကလူ  ျပဳမူတတ္ ၾကသည္မွာ အသိဥာဏ္ႏွင့္ ဆင္ျခင္တုံတရားကင္းမဲ့တတ္ၾက သည့္ လူသားတို႔၏ သဘာ၀မိုက္မဲမႈတခုပင္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

သူေျပာျပသည့္ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခုကို မွတ္မိပါေသးသည္။ “လူသားတေယာက္ရယ္လုိ႔ ျဖစ္လာျပီဆိုရင္ေတာ့ မိတ္ေဆြေကာင္းရွိဖို႔ လုိအပ္တယ္။ လြတ္လပ္မႈရွိဖို႔လည္း လုိအပ္တယ္။ ျပီးေတာ့ အမွန္တရားကိုခ်စ္တတ္ဖို႔နဲ႔ ဘ၀ကို ေနေပ်ာ္ေစတဲ့ မိသားစုသံေယာဇဥ္ဆိုတာလည္း ဘ၀မွာ ရွိဖို႔လုိအပ္ေသးတယ္ဗ်”။

ဒါက က်ေနာ္ဘ၀နဲ႔ယွဥ္ျပီး ေျပာတာ။ ဒီဓရံဆာလာမွာ က်ေနာ္ေနလာတာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ျပီေလ။ မိတ္ေဆြနည္းနည္းပါးပါး ရွိတယ္။ မိသားစုေတြအကုန္လုံးက တိဗက္ျပည္မွာက်န္ခဲ့ေတာ့ လြမ္းတာေပါ့။ တိဗက္ျပည္ကို ျပန္ခ်င္တယ္။ သူတို႔ ဘယ္လုိေနၾကလဲ၊ အသက္မွ ရွင္ၾကေသးရဲ႕လားလည္း မသိဘူး။ မေသခင္ေလး တိဗက္က မိသားစုေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ခ်င္ေသးတယ္’ဟု အသစ္စက္စက္လူထြက္ထား သည့္ လားမားလူထြက္ကေလးက ေျပာပါသည္။

လားမားလူထြက္ကေလးက သူ႔အိပ္မက္ေတြကို တ၀ၾကီးေျပာျပျပီးေနာက္ သင္တန္း ရွိေသးသည္ဟုဆိုကာ ႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြါသြားပါသည္။ ေလာေလာေလာေလာႏွင့္ ဆိုင္ထဲကေန ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္ခြါသြားတဲ့ လားမားလူထြက္ ကေလး ရဲ႕ေက်ာျပင္ကို လွမ္းၾကည့္ေနရင္းက သူေျပာသြားတဲ့ စကားေလးကို စဥ္းစားေနမိသည္။ “လူသား တေယာက္ရယ္လို႔ ျဖစ္လာျပီဆိုရင္ေတာ့ မိတ္ေဆြေကာင္းရွိဖို႔ လုိအပ္တယ္။ လြတ္လပ္မႈရွိဖို႔လည္း လုိအပ္တယ္။ ျပီးေတာ့ အမွန္တရားကို ခ်စ္တတ္ဖို႔နဲ႔ ဘ၀ကို ေနေပ်ာ္ေစတဲ့ မိသားစုသံေယာဇဥ္ဆိုတာလည္း ဘ၀မွာ ရွိဖို႔လုိအပ္ေသးတယ္”။

သူသူငါငါ မျပီးဆုံးႏိုင္ေသးတဲ့ ေရွ႕ဆက္ရဦးမည့္ ခရီးရွည္ၾကီးအေၾကာင္းကို ျပန္ေတြး ၾကည့္မိလုိက္ေတာ့ ဘ၀ဆိုသည္မွာ သစ္ရြက္ပမာ…..။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
ကိုသစ္ (သီတဂူ)
၁၀၊ ၁၊ ၂၀၁၈


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
My Friend Tin Moe By Maung Swan Yi - Selection of MoeMaKa Articles

Similar Posts