ကိုခင္လြန္းေရ….ေအာင့္လုံးေတြကိုေဖာက္ခြဲေတာ့မယ္
….
….
နားေထာင္ (၂)
ၾကည္ေဇာ္ဝင္း
ကိုခင္လြန္းေရ ….
က်ေနာ္တုိ႔ႏိုင္ငံမွာ စာေရးၿပီး အသက္ေမြးလို႔ရတဲ့သူကို လက္ခ်ဳိးေရတြက္လို႔ရပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ စာေရးဆရာအမ်ားစုဟာ ဘဝကိုေရာင္းခ်ၿပီး ကိုယ္ေမြးျမဴထားတဲ့ ကေလာင္တေခ်ာင္းအတြက္ ေပးဆပ္ေနရတဲ့သူေတြပါ။ အရပ္သားေဒါက္တာနည္ဝင္းက စာေရးဆရာၾကည္ေဇာ္ဝင္းရွင္သန္ဖို႔ ေနာက္ကြယ္ကေနေပးဆပ္ေနရတယ္မဟုတ္လား။
တကယ္ေတာ့ စာေရးဆရာအမ်ားစုဟာ ဘဝကိုေရာင္းခ်ၿပီး ကိုယ္ေမြးျမဴထားတဲ့ ကေလာင္တေခ်ာင္းအတြက္ ေပးဆပ္ေနရတဲ့သူေတြပါ။ အရပ္သားေဒါက္တာနည္ဝင္းက စာေရးဆရာၾကည္ေဇာ္ဝင္းရွင္သန္ဖို႔ ေနာက္ကြယ္ကေနေပးဆပ္ေနရတယ္မဟုတ္လား။
အႏုပညာသမားတေယာက္မွာ ဘဝအေမာေတြ သိပ္မ်ားေနရင္ အႏုပညာပစၥည္းေကာင္းေတြကို ေရရွည္မဖန္တီးႏို္င္ပါဘူး။ ဘဝကသိပ္ဆင္းရဲလြန္းေနရင္ ဆင္းရဲတဲ့ဘဝအေၾကာင္းကိုပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ
ေရးမိေပလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္က ဘဝသရုပ္ေဖာ္(သရုပ္မွန္စာေပ) ေတြေရးေနေပမယ့္ ကိုယ့္ဘဝႀကီးေရရွည္ဆင္းရဲ ေနမွာကိုေတာ့မႀကိဳက္ပါဘူး။ စားဝတ္ ေနေရးအတြက္ အခ်ိန္ျပည့္လုံးပန္းေနရရင္လည္း စာေကာင္းေတြ မထြက္ႏုိင္ပါဘူး။ ေပမီေဒါက္မီစာေရးဆရာတေယာက္ျဖစ္ဖို႔ဆိုရင္ စာေရးဆရာတေယာက္ရဲ႕ ဘဝကအထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ အဆင္ေျပေနရမယ္ေလ။
ေရးမိေပလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္က ဘဝသရုပ္ေဖာ္(သရုပ္မွန္စာေပ) ေတြေရးေနေပမယ့္ ကိုယ့္ဘဝႀကီးေရရွည္ဆင္းရဲ ေနမွာကိုေတာ့မႀကိဳက္ပါဘူး။ စားဝတ္ ေနေရးအတြက္ အခ်ိန္ျပည့္လုံးပန္းေနရရင္လည္း စာေကာင္းေတြ မထြက္ႏုိင္ပါဘူး။ ေပမီေဒါက္မီစာေရးဆရာတေယာက္ျဖစ္ဖို႔ဆိုရင္ စာေရးဆရာတေယာက္ရဲ႕ ဘဝကအထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ အဆင္ေျပေနရမယ္ေလ။
ေဝဖန္ေရးဆရာတေယာက္က က်ေနာ့္ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ တအုပ္ကို ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ေဝဖန္ဖူးတယ္။
ဆရာဝန္တေယာက္က အိုးပိုင္အိမ္ပိုင္မရွိတာကို ၿငီးခ်င္းလုပ္ၿပီး ေရးစရာလားတဲ့။
ဒီတိုင္းျပည္မွာ ကိုယ့္ထက္နိမ့္က်ၿပီး အဆင္မေျပတဲ့ဘဝေတြကိုမွ အားမနာဆိုတဲ့သေဘာေပါ့ေလ။
လူတိုင္းက အိုးပိုင္အိမ္ပိုင္နဲ႔ ေနခ်င္ၾကတာပဲမဟုတ္လား။ အိုးပိုင္အိမ္ပိုင္နဲ႔ေနခ်င္တာအျပစ္လားကိုခင္လြန္းရာ။ အဲဒီေဝဖန္ေရးဆရာက ငတ္တာျပတ္တာေရးမွ သရုပ္မွန္စာေပ ထင္ပုံရတယ္။
ဒီတိုင္းျပည္မွာ ကိုယ့္ထက္နိမ့္က်ၿပီး အဆင္မေျပတဲ့ဘဝေတြကိုမွ အားမနာဆိုတဲ့သေဘာေပါ့ေလ။
လူတိုင္းက အိုးပိုင္အိမ္ပိုင္နဲ႔ ေနခ်င္ၾကတာပဲမဟုတ္လား။ အိုးပိုင္အိမ္ပိုင္နဲ႔ေနခ်င္တာအျပစ္လားကိုခင္လြန္းရာ။ အဲဒီေဝဖန္ေရးဆရာက ငတ္တာျပတ္တာေရးမွ သရုပ္မွန္စာေပ ထင္ပုံရတယ္။
က်ေနာ္မႏၱေလးသားမဟုတ္တာ ကိုခင္လြန္းလည္းသိသား ပဲ။ က်ေနာ္စာေရးဆရာအျဖစ္နဲ႔မႏၲေလးမွာဆက္လက္ရပ္တည္ဖို႔ဆိုရင္ က်ေနာ့္မိသားစုအတြက္ အိုးပိုင္အိမ္ပိုင္ ရွိမွျဖစ္မယ္။ က်ေနာ္ရဲ႕ေန႔စဥ္ေဆးခန္းဝင္ေငြ
တစ္ပဲေျခာက္ျပားနဲ႔ မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးေပၚမွာ ဘယ္လုိုုလုပ္အိမ္ဝယ္ႏိုင္မလဲဗ်ာ။ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စိုး(ေဒါက္တာဝင္းျမင့္ထြန္း) ေျပာသလို လူနာရင္ဘတ္ကို နားၾကပ္နဲ႔ ေထာက္ၿပီး ေအာက္တန္းက်က် က်ေနာ္ဓားျပမတိုက္ႏိုင္ဘူး။ ဆရာဝန္ဟာ မုဆိုးမဟုတ္သလို လူနာဟာလည္း သားေကာင္မဟုတ္ပါဘူး။
တစ္ပဲေျခာက္ျပားနဲ႔ မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးေပၚမွာ ဘယ္လုိုုလုပ္အိမ္ဝယ္ႏိုင္မလဲဗ်ာ။ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စိုး(ေဒါက္တာဝင္းျမင့္ထြန္း) ေျပာသလို လူနာရင္ဘတ္ကို နားၾကပ္နဲ႔ ေထာက္ၿပီး ေအာက္တန္းက်က် က်ေနာ္ဓားျပမတိုက္ႏိုင္ဘူး။ ဆရာဝန္ဟာ မုဆိုးမဟုတ္သလို လူနာဟာလည္း သားေကာင္မဟုတ္ပါဘူး။
က်ေနာ္က ေဆးခန္းထက္ စာေပကိုစိတ္ဝင္စားေနတဲ့အခ်ိန္ ဆိုေတာ့ နာမည္ရစ စာေရးဆရာတို႔ထုံးစံအတုိင္း ၁၉၈၈ ကေန ၁၉၉၁ ႏွစ္အကုန္အထိ စာေတြပဲလွိမ့္ေရးေနမိတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီကာလေတြမွာ ရန္ကုန္ မႏၱေလး ကစာေရးဆရာေတြ တရုန္းရုန္းနဲ႔ က်ေနာ့္အိမ္မွာ ေန႔စဥ္ပြဲေတာ္ႀကီးေပါ့။ က်ေနာ့္ဘဝရဲ႕အေပ်ာ္ဆုံအခ်ိန္ေတြလို႔ေျပာလည္းရပါတယ္။
အိမ္ေရွ႕မွာ အျမဲလိုလို စက္ဘီး ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္စီး ရွိေနတတ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားမိဘတေယာက္က ဝိုင္းက်ဴရွင္ေပးတယ္ထင္ၿပီး သူ႔သားကေလး (၆) တန္းကို က်ဴရွင္အပ္ခ်င္လို႔ဆိုၿပီး လာေမးတာေတာင္ ႀကဳံဖူး ပါတယ္။
က်ေနာ္ငွားေနတဲ့အိမ္က မႏၱေလးဘူတာႀကီးနဲ႔ အနီးေလး ဆိုေတာ့ ရန္ကုန္ကစာေရးဆရာေတြအတြက္ေတာ့ တည္းအိမ္၊ စားအိမ္ေပါ့။ က်ေနာ္မရွိလည္း က်ေနာ့္အိမ္ထမင္းစားခန္ဒမွာသူတို႔ခ်င္း ဝို္င္းဖြဲ႔စိုေျပေနၾကတာမ်ဳိး ေတြေတာင္ရွိဖူးပါရဲ႕။
အဲ့ဒီကာလေတြတုန္းက က်ေနာ့္အိမ္ကိုမၾကာခဏအလည္လာတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းစုထား (ေဒါက္တာထားထား)က က်ေနာ့္ကိုယ္စား ဧည့္ခံေပးေနတတ္တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း စာသမားေတြနဲ႔ေနေနရရင္ ထမင္းေမ့၊ဟင္းေမ့ရုံသာမက ကိုယ့္ဘဝကိုေတာင္ ေမ့တယ္။
အဲ့ဒီကာလေတြတုန္းက က်ေနာ့္အိမ္ကိုမၾကာခဏအလည္လာတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းစုထား (ေဒါက္တာထားထား)က က်ေနာ့္ကိုယ္စား ဧည့္ခံေပးေနတတ္တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း စာသမားေတြနဲ႔ေနေနရရင္ ထမင္းေမ့၊ဟင္းေမ့ရုံသာမက ကိုယ့္ဘဝကိုေတာင္ ေမ့တယ္။
က်ေနာ့္အျဖစ္ကလည္း ကာတြန္းကိုကံခၽြန္ရဲ႕ကာတြန္း တကြက္လိုျဖစ္ေနတယ္။
ၿမိဳ႕နယ္စိုက္ပ်ဳိးေရးမန္ေနဂ်ာက ေက်းလက္စပါး ဂိုေဒါင္ကိုစစ္ေဆးဖုိ႔ ကြင္းဆင္းလာတယ္။ ၿမိဳ႕နယ္စိုက္ ပ်ဳိးေရးမန္ေနဂ်ာက သူ႔ကိုလာႀကိဳတဲ့ေက်းလက္စိုက္ပ်ဳိးေရးမန္ေနဂ်ာကိုေမးသတဲ့့။
ဒီလယ္ကြင္းေတြကိုေက်ာ္ရင္ စပါးဂိုေဒါင္ေတြဆီကို ေရာက္ၿပီလားတဲ့။ ေက်း/ဂ်ာကအခုဂိုေဒါင္ေတြထဲ ေရာက္ေနပါၿပီတဲ့။ က်ေနာ္လည္း ၿမိဳ႕/ဂ်ာလို အခု ဂိုေဒါင္ထဲေရာက္လု႔ိ ေရာက္မွန္းမသိသလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ဆရာေမာင္သာရ မႏၱေလးေရာက္လာရင္ က်ေနာ္နဲ႔တေနကုန္အတူသြား၊ အတူလာျဖစ္ေနၿပီ။ က်ေနာ့္မွာ က်ေနာ္အေလးစားရဆုံးး ဆရာေမာင္သာရနဲ႔အတူလို အျမဲေနထိုင္ခြင့္ရျခင္းဟာလည္း က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ မဂၤလာတပါးေပါ့ကိုခင္လြန္း။ က်ေနာ္စာေရးဆရာျဖစ္လာတာလည္း ဆရာ့ေက်းဇူးေတြေၾကာင့္ေပါ့။
ဆရာေမာင္သာရသာမရွိရင္ …. ၾကည္ေဇာ္ဝင္းဆိုတာျဖစ္လာမယ္ေတာင္မထင္ဘူး။ ဆရာ့စာေပ ေက်းဇူးေတြကက်ေနာ့္အေပၚမွာ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။
ဆရာေမာင္သာရသာမရွိရင္ …. ၾကည္ေဇာ္ဝင္းဆိုတာျဖစ္လာမယ္ေတာင္မထင္ဘူး။ ဆရာ့စာေပ ေက်းဇူးေတြကက်ေနာ့္အေပၚမွာ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။
စာေပနယ္မွာ က်ေနာ္ေျခကၽြံလာတာနဲ႔အမွ် က်ေနာ့္ မိသားစုရဲ႕ေနာင္ေရးအတြက္ စိတ္ပူလာတယ္။
က်ေနာ္စာေပနယ္မွာ တသက္လုံးေပ်ာ္ေမြ႔မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ့္ မိသားစုရဲ႕ေနာင္ေနေရး၊ ထုိင္ေရးအတြက္ စိတ္ေအးရမွျဖစ္မယ္။ ဘယ္မလဲေနစရာအိမ္ေလးတလုံး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကခ်င္ႀကီးတင္ေမာင္ျမင့္က်ေနာ့္အိမ္ကို ေပါက္ခ်လာတယ္။
က်ေနာ္စာေပနယ္မွာ တသက္လုံးေပ်ာ္ေမြ႔မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ့္ မိသားစုရဲ႕ေနာင္ေနေရး၊ ထုိင္ေရးအတြက္ စိတ္ေအးရမွျဖစ္မယ္။ ဘယ္မလဲေနစရာအိမ္ေလးတလုံး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကခ်င္ႀကီးတင္ေမာင္ျမင့္က်ေနာ့္အိမ္ကို ေပါက္ခ်လာတယ္။
ကခ်င္ႀကီးလို႔သာအမ်ားကေခၚေနၾကေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ကိုတင္ေမာင္ျမင့္က ရွမ္း-ဗမာပါ။ သူကလည္း အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက (၈၈) အေရးအခင္းေၾကာင့္ ဝန္ထမ္းဘဝကအလုပ္ျဖဳတ္ခံထားရသူ။
အရပ္သားဘဝနဲ႔ သူတို႔ေဒသထုံးစံအတိုင္း ေက်ာက္သမားတပိုင္းျဖစ္ေနၿပီ။
အရပ္သားဘဝနဲ႔ သူတို႔ေဒသထုံးစံအတိုင္း ေက်ာက္သမားတပိုင္းျဖစ္ေနၿပီ။
က်ေနာ့္အိမ္ငွားေနရတာကိုၾကည့္ၿပီး ခင္ဗ်ားစာသမား ေယာင္ေယာင္လုပ္မေနနဲ႔၊ ခင္ဗ်ားမိသားစုေနာင္ေရးအတြက္ ဖားကန္႔ကိုအလုပ္သြားလုပ္၊ က်ေနာ္လိုက္ပုိ႔မယ္လု္ိ႔ေျပာလာတယ္။ ေရဆာတုန္း ေရတြင္းထဲက်တယ္ ဆိုပါေတာ့။ မိသားစုမွာတင္ေနတဲ့အေႂကြးေတြကလည္း လည္ပင္းမေရာက္ေပမယ့္ ရင္ေခါင္းဆိုက္ေနၿပီ။ ဆရာဝန္ျဖစ္ေနၿပီး ဘယ္လုိလုပ္အေႂကြးတင္တာလဲလို႔
ကိုခင္လြန္းသိခ်င္မွာေပါ့။
ကိုခင္လြန္းသိခ်င္မွာေပါ့။
ေစ်းခ်ဳိမွာ က်ေနာ့္အမ်ဳိးသမီးဖြင့္ထားတဲ့ေဆးဆိုင္က က်ေနာ့္မွာအရင္းအႏွီးမရွိေတာ့ ေငြတိုးယူရတာေပါ့ဗ်ာ။ အတိုးက သိပ္မ်ားလွတယ္ ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ အလြတ္ကို ၁၀၀ မွ ၆ က်ပ္ကိုး။
အတိုးကိုလည္း လစဥ္မဆပ္ႏိုင္ေတာ့ အရင္းေပၚအတိုးဆင့့္ၿပီး မ်ားမ်ားလာတာေပါ့။ ဒီအေႂကြးေတြကိုဆပ္ႏိုင္ဖုိ႔ဆိုရင္ က်ေနာ္ဖားကန္႔သြားၿပီး အလုပ္လုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ေလ။
အတိုးကိုလည္း လစဥ္မဆပ္ႏိုင္ေတာ့ အရင္းေပၚအတိုးဆင့့္ၿပီး မ်ားမ်ားလာတာေပါ့။ ဒီအေႂကြးေတြကိုဆပ္ႏိုင္ဖုိ႔ဆိုရင္ က်ေနာ္ဖားကန္႔သြားၿပီး အလုပ္လုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ေလ။
အဲဒီအခ်ိ္န္တုန္းက ဖားကန္႔ဆိုတာ ျပည္တြင္းျဖစ္ ေဟာင္ေကာင္ဆိုၿပီး သိပ္နာမည္ႀကီးေနတဲ့အခ်ိန္။
က်ေနာ္တုိ႔အညာသူအညာသားေတြအတြက္ ဖားကန္႔မွာေငြတြင္းႀကီးရွိေနတယ္လုိ႔ထင္ေနၾကတာဗ်။
ဖားကန္႔မွာအလုပ္သြားလုပ္တဲ့အမ်ားစုက အဆင္ေျပၿပီး ျပန္လာၾကတာက မ်ားတာကိုး။ အဆင္မေျပလို႔သာ ဖားကန္႔သြားရမွာ တကယ္တမ္းၾကေတာ့ က်ေနာ္မသြာခ်င္ဘူး။ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့မိသားစုကိုခြဲၿပီး အိုးပစ္အိမ္ပစ္နဲ႔ တနယ္တေက်းကို ဘယ္မွမသြားဖူးဘူးဗ်။ မိသားစုကိုထားခဲ့ၿပီး က်ေနာ္တေယာက္ ထဲသြားရမွာ။
အဲဒီတုန္းက သမီးႀကီးမႏြယ္နည္ဝင္းက (၅)တန္း ေက်ာင္းသူေလးပဲရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး မိသားစုကိုခြဲခြာသြားႏိုင္မွာလဲ။
ဖားကန္႔မွာအလုပ္သြားလုပ္တဲ့အမ်ားစုက အဆင္ေျပၿပီး ျပန္လာၾကတာက မ်ားတာကိုး။ အဆင္မေျပလို႔သာ ဖားကန္႔သြားရမွာ တကယ္တမ္းၾကေတာ့ က်ေနာ္မသြာခ်င္ဘူး။ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့မိသားစုကိုခြဲၿပီး အိုးပစ္အိမ္ပစ္နဲ႔ တနယ္တေက်းကို ဘယ္မွမသြားဖူးဘူးဗ်။ မိသားစုကိုထားခဲ့ၿပီး က်ေနာ္တေယာက္ ထဲသြားရမွာ။
အဲဒီတုန္းက သမီးႀကီးမႏြယ္နည္ဝင္းက (၅)တန္း ေက်ာင္းသူေလးပဲရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး မိသားစုကိုခြဲခြာသြားႏိုင္မွာလဲ။
က်ေနာ္က မေကြးတိုင္းသားျဖစ္ေပမယ့္ အခုအသက္ အရြယ္ထိေအာင္ မေကြးကိုမေရာက္ဖူးဘူး။
ခုေလာက္ဆို အိမ္ကိုခင္လြန္းတဲ့က်ေနာ့္ကို ကိုခင္လြန္းခံမွန္းလို႔ရေလာက္ပါၿပီ။ က်ေနာ္ဟာ အိမ္ကခြဲရမွာကို ေသမေလာက္ေၾကာက္တဲ့သူ။ ဒါေပမဲ့ ဘာတတ္
ႏိုင္မွာလဲဗ်ာ။ ဘဝက ေတာင္းဆိုေနၿပီ။
ခုေလာက္ဆို အိမ္ကိုခင္လြန္းတဲ့က်ေနာ့္ကို ကိုခင္လြန္းခံမွန္းလို႔ရေလာက္ပါၿပီ။ က်ေနာ္ဟာ အိမ္ကခြဲရမွာကို ေသမေလာက္ေၾကာက္တဲ့သူ။ ဒါေပမဲ့ ဘာတတ္
ႏိုင္မွာလဲဗ်ာ။ ဘဝက ေတာင္းဆိုေနၿပီ။
က်ေနာ္မေရာက္ဖူးတဲ့ကခ်င္ျပည္နယ္ကိုအစမ္းသြားၾကည့္တဲ့ အေနနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔မိတ္ေဆြႀကီး ကဗ်ာဆရာေဇာင္းထက္ (ဦးဇင္ေဝ) ရွိတဲ့ျမစ္ႀကီးနားေကာလိပ္ကို အရင္သြားၾကည့္လိုက္တယ္။ ကခ်င္ျပည္နယ္မိတ္ဆက္ဆိုပါေတာ့။
မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၉၁ ခုေအာက္တိုဘာလထဲမွာ ေမာင္ေဇာင္းက က်ေနာ့္ကိုေတြ႔လို႔ေပ်ာ္ေနေပမယ့္ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာေတာ့ ေသာကေတြအျပည့္န႔ဲ။ အဲဒီေအာက္တိုဘာလထဲမွာ တစ္လထဲ …. က်ေနာ့္ဝတၳဳတို
သုံးပုဒ္ပါတာကိုလည္း မွတ္မိတ္ေနေသးတယ္။ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့စာေပေလာကကိုခြဲရမွာ ဘယ္ေလာက္ခက္မယ္မွန္းကိုခင္လြန္း မွန္းဆၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။
သုံးပုဒ္ပါတာကိုလည္း မွတ္မိတ္ေနေသးတယ္။ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့စာေပေလာကကိုခြဲရမွာ ဘယ္ေလာက္ခက္မယ္မွန္းကိုခင္လြန္း မွန္းဆၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။
က်ေနာ္ဖားကန္႔ကိုမသြားမျဖစ္သြားရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ဆရာေမာင္သာရက မွာရွာတယ္။
ကိုနည္ဝင္း ဖားကန္႔မွာ သုံးႏွစ္ပဲအလုပ္လုပ္ၿပီး ျပန္လာပါ။ သုံးႏွစ္ထက္ပိုမေနပါနဲ႔။
ဟုိမွာဖတ္ဖို႔ အဂၤလိပ္ဝတၳဳေတြ ထည့္ယူသြားပါတဲ့။
ကိုနည္ဝင္း ဖားကန္႔မွာ သုံးႏွစ္ပဲအလုပ္လုပ္ၿပီး ျပန္လာပါ။ သုံးႏွစ္ထက္ပိုမေနပါနဲ႔။
ဟုိမွာဖတ္ဖို႔ အဂၤလိပ္ဝတၳဳေတြ ထည့္ယူသြားပါတဲ့။
ညေနတိုင္းလိုလိုဆုံေနၾကမႏၱေလးစာေပအသိုင္းအဝိုင္းက လည္း စိတ္မေကာင္းၾကဘူးေပါ့။
ဖားကန္႔မွာ ေဆးခန္းဖြင့္ရင္ ေဆးခန္းငွားခေပးဖုိ႔နဲ႔ေဆးေတြဝယ္သြားဖို႔ က်ေနာ္စီးေနက်က်ေနာ္ရဲ႕စီးေတာ္ျမင္း ေရႊအိုေရာင္ဆုိင္ကယ္ေလးကိုေရာင္းၿပီး အရင္းအႏွီး လုပ္လုိက္တယ္။
က်ေနာ္ဖားကန္႔သြားမယ့္အခ်ိန္က ေဆာင္းတြင္းႀကီးဆိုေတာ့ ဖားကန္႔မွာေအးရင္ဝတ္ဖို႔ အေႏြးထည္ေတြကို (၁၉)လမ္း ေညာင္ပင္ေစ်းက ေလေဘးထည္ ေပါေခ်ာင္ေကာင္းေတြ ဝယ္သြားလိုက္တယ္။
ဖားကန္႔မွာ ေဆးခန္းဖြင့္ရင္ ေဆးခန္းငွားခေပးဖုိ႔နဲ႔ေဆးေတြဝယ္သြားဖို႔ က်ေနာ္စီးေနက်က်ေနာ္ရဲ႕စီးေတာ္ျမင္း ေရႊအိုေရာင္ဆုိင္ကယ္ေလးကိုေရာင္းၿပီး အရင္းအႏွီး လုပ္လုိက္တယ္။
က်ေနာ္ဖားကန္႔သြားမယ့္အခ်ိန္က ေဆာင္းတြင္းႀကီးဆိုေတာ့ ဖားကန္႔မွာေအးရင္ဝတ္ဖို႔ အေႏြးထည္ေတြကို (၁၉)လမ္း ေညာင္ပင္ေစ်းက ေလေဘးထည္ ေပါေခ်ာင္ေကာင္းေတြ ဝယ္သြားလိုက္တယ္။
အမွတ္မမွားရင္ ၁၉၉၂ ခု ႏိုဝင္ဘာ (၁၃) ရက္ ညေန (၆)နာရီ ျမစ္ႀကီးနားရထားနဲ႔ကိုတင္ေမာင္ျမင့္ရွိရာ ဟိုပင္ကိုထြက္ခဲ့တယ္။ ကာတြန္းေအာ္ပီက်ယ္၊ ကိုဆန္းေက်ာ္ေမာင္(ဆူးငွက္)၊ ညိဳညိဳတင္လွတို႔ ဘူတာကို လုိက္ပို႔ၾကတယ္။။ ဇနီးနဲ႔သမီးက မ်က္ႏွာမေကာင္းစြာနဲ႔လိုက္ပို႔ၾကတာကိုေတာ့ ထည့္ေျပာဖို႔မလုိ္ဘူးထင္ပါရဲ႕။
ညိဳညိဳတင္လွက ကိုၾကည္ေဇာ္ဝင္း ဟုိမွာဖတ္ဖို႔ိဆိုၿပီး ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ႕စာအုပ္တအုပ္ကို လက္ေဆာင္ထည့္ေပးလိုက္တယ္။
ရထားျပတင္းေပါက္ကေနတန္းလန္းက်ေနတဲ့က်ေနာ့္လက္ကို သမီးေလးမႏြယ္နည္က ခုန္ခုန္ၿပီး သူ႔လက္ကေလးနဲ႔လွမ္းလွမ္း ဆြဲရွာတယ္။ လိုက္ပို႔ၾကတဲ့သူေတြအားလုံးကလည္း မ်က္ႏွာမေကာင္းၾကဘူေပါ့။
သူငယ္ခ်င္းအုပ္စိုးရဲ႕ကဗ်ာစာအုပ္ေၾကာ္ျငာစာသားေလးကိုလည္း ၾကားေယာာင္မိေနရဲ႕။
သူငယ္ခ်င္းအုပ္စိုးရဲ႕ကဗ်ာစာအုပ္ေၾကာ္ျငာစာသားေလးကိုလည္း ၾကားေယာာင္မိေနရဲ႕။
“ျဖစ္ခြင့္တခုကိုရခ်င္ရင္ ျဖစ္ခြင့္တခုကိုစြန္႔လႊတ္”
“ခ်စ္ခြင့္တခုကိုရခ်င္ရင္ ခ်စ္ခြင့္တခုကို စြန္႔လႊတ္”တဲ့။
လြမ္းစရာေတြထက္ ေမာစရာေတြေပါ့ ကိုခင္လြန္းေရ…။ ။
ၾကည္ေဇာ္ဝင္း
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
