 |
| Art by Guy Taplin (British, born 1939) |
ႏိုင္စြမ္း – က်ီးကေလးေတြရဲ႕ အသိုက္ၿမံဳ
(မိုးမခ) ၾသဂုတ္ ၁၅၊ ၂၀၁၈
(၁)
ေႏြေႏွာင္းကာလ မိုးဦးမက်မီ ပူေလာင္ေျခာက္ေသြ႔ ေနခ်ိန္မွာပဲ သူတို႔ အသိုက္ေဆာက္ဖို႔ လုပ္ၾကတယ္။ သူတို႔ ဆိုတာက က်ေနာ္တို႔ ငွားေနတဲ့ ၅ လႊာ အခန္းေရွ႕ ၀ရန္တာနဲ႔ တတန္းတည္း ရွိေနတဲ့ သရက္ပင္ႀကီးရဲ႕ အျမင့္ဆံုးကိုင္းစုမွာ အသိုက္ ေဆာက္လုပ္ေနတဲ့ က်ီးဖိုနဲ႔ က်ီးမ စံုတြဲပါ။ သရက္ရြက္ေတြနဲ႔ ကာရန္ထားတဲ့ အလယ္က အျမင့္ဆံုး ကိုင္းဆံုမွာ သူတို႔ အသိုက္ေဆာက္ဖို႔ လုပ္ေနၾကတာ မနက္ခင္းမိုးလင္းတိုင္း က်ေနာ္ ေန႔စဥ္ ျမင္ေနက် ျမင္ကြင္းေပါ့။
သူတို႔ အသိုက္ကေလး ေဆာက္သလို က်ေနာ္နဲ႔ အိမ္သူတို႔လည္း ကိုယ္ပိုင္ အိမ္ခန္းကေလး ၀ယ္ဖို႔ စုထား ေဆာင္းထားတဲ့ ေငြေၾကးေလးနဲ႔ ၀ယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ အတူတူ ျဖစ္ေနပါတယ္။
တခါတေလ တုတ္ေခ်ာင္းေတြ၊ အတိုအစ အမိႈက္ေတြ ကိုက္ခ်ီၿပီး သူတို႔ ေဆာက္လုပ္မယ့္ ေနရာေလးဆီ ပ်ံသန္းၿပီး မကြ်မ္းမက်င္နဲ႔ ေဆာက္လုပ္ေနတဲ့ သူတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ မၾကာခဏ စိတ္ေမာ ရင္ေမာ ခံစားရပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ အဲဒီတုတ္ေခ်ာင္းေတြက သူတို႔ရဲ႕ ဥကေလးေတြ၊ ေပါက္လာမယ့္ ကေလးေတြ အတြက္ ေႏြးေထြးမႈလည္းမရွိ၊ ၾကမ္းရွမႈေတြ ျဖစ္ေနမွာကို စိုးရိမ္မိတာပါ။
တရက္မွာေတာ့ အိမ္သစ္ေလးအတြက္ လိုမယ္ထင္တဲ့ သြပ္နန္းႀကိဳး အေဟာင္းေလးေတြ မိတ္ေဆြတဦးဆီက ယူခဲ့ၿပီး အခန္းေရွ႕ ၀ရန္တာေလးမွာ အပိုင္းကေလးေတြ ျဖတ္ေတာက္ထားပါတယ္။ သံေခ်းတက္ေနတဲ့ တြန္႔လိမ္လိမ္ မည္းညစ္ညစ္ သြပ္နန္းႀကိဳး အေဟာင္းေလးေတြကို က်ေနာ္က အပိုင္းေလးေတြ ျဖတ္ေတာက္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ ၀ရန္တာမွာ ထားထားတာပါ။ အားလံုးျဖတ္ေတာက္ၿပီး စုစည္းခ်ည္ေႏွာင္ထားဖို႔ပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေန႔ မနက္ေစာေစာမွာေတာ့ က်ေနာ္ စုမခ်ည္ရေသးတဲ့ သြပ္နန္းႀကိဳးနီေစြးေစြး အစုအပံုက နဂိုထားတဲ့ အတိုင္း မဟုတ္ဘဲ ျပန္႔ႀကဲေနပါတယ္။ ေၾသာ္ … ရထားလာလို႔ လႈပ္ခတ္တဲ့ တုန္ခါမႈေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္လို႔ပဲ က်ေနာ္ ထင္ခဲ့မိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ငွားေနခဲ့တဲ့ အခန္းေလးက မီးရထားလမ္းနဲ႔ ကပ္ေနတယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က မနက္စာ အတြက္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ဖို႔ ေနာက္ထဲ၀င္ၿပီး ျပန္ထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ က်ီးဖိုလား က်ီးမလား မသိတဲ့ က်ီးကန္းတေကာင္က က်ေနာ္ ျဖတ္ထားတဲ့ သြပ္နန္းႀကိဳး အေခြအေခါက္တခုကို သူတို႔ႏႈတ္သီးေလးနဲ႔ ကိုက္ခ်ီသြားျပန္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က “မာရသာ” လို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ ေလျပင္းမုန္တိုင္း က်ေရာက္ေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ေပါ့။
က်ေနာ္ ေဒါသ မျဖစ္ခဲ့ပါ။ သူတို႔ေလးေတြ ဘ၀၊ သူတို႔ေလးေတြ အသိုက္အၿမံဳအတြက္ ႀကိဳးစားေနၾကတာကို ေလးစားမိေန ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ ခြင့္လႊတ္စိတ္ အျပည့္နဲ႔ပါ။ေၾသာ္ အသိုက္ေဆာက္ဖို႔ တုတ္ေခ်ာင္းေတြ၊ ကိုင္းက်ိဳးေတြ မရွိသေလာက္ နည္းပါးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ရဲ႕ သံေခ်းတက္ေနတဲ့ သြပ္နန္းႀကိဳး နီၾကဥ္ၾကဥ္ေတြက သူတို႔ အတြက္ တစံုတရာ အေထာက္အကူ ျဖစ္ပါေစလို႔သာ ရင္ထဲက ဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။
(၂)
ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာ အတြင္း အိမ္ျပန္မယ္ လို႔ ေျပာမိၾကတိုင္း က်ေနာ္က ေက်းလက္က ဖုန္နံ႔တသင္းသင္းနဲ႔ အေမ့အိမ္ကိုပဲ သတိရမိေနသလို အိမ္သူကလည္း စစ္ကိုင္းက အေမ့အိမ္ကေလးကိုပဲ သတိရမိတတ္ၾကပါတယ္။ လက္ရွိေနထိုင္ ခိုလႈံေနတဲ့ အခန္းကိုေတာ့ အိမ္ ဆိုတာထက္ ေခတၱနားခိုရာ ေနရာလို႔ သေဘာေပါက္မိၾကပါတယ္။
ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ကိုယ္ပိုင္အသိုက္အၿမံဳအိမ္ကေလး တည္ေဆာက္ဖို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး ခါတိုင္းထက္ပိုၿပီး အလုပ္ေတြ လုပ္ခဲ့ၾက ပါတယ္။ စာေရး၊ စာဖတ္၊ စာသင္တာက လြဲလို႔ တျခား ၀င္ေငြေကာင္းမယ့္ အလုပ္ေတြ မလုပ္တတ္ၾကတဲ့ က်ေနာ္တို႔ အတြက္ေတာ့ ပင္ပန္းတယ္ လို႔ မေတြးမိၾကတဲ့ အျပင္ တဦးကို တဦး ေလးစားအားထား ႀကိဳးစားခဲ့ၾကပါတယ္။
“ကိုကိုေရ… အခန္းေငြေခ်ဖို႔ မျပည့္ေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ သိပ္အမ်ားႀကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မင္း ရႏိုင္စရာ ရွိတဲ့ အခြင့္အလမ္းေတြ ကေန ျမန္ျမန္ေပးေပးဖို႔ ေျပာပါလား။ ေျပာင္းေရႊ႕စရိတ္ပဲ ကာမိ ကာမိ ေပါ့” လို႔ အိမ္သူက ေျပာလာပါတယ္။
အိမ္သူရဲ႕ စကားကို နားေထာင္ရင္း က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာ မနက္ခင္းက က်ေနာ့္ရဲ႕ က်ိဳးသြားတဲ့ ပလပ္စတစ္ အကႌ်ခ်ိတ္ အေဟာင္းကို ကိုက္ခ်ီသြားတဲ့ က်ီးကန္း တေကာင္ကို ေျပးျမင္မိလိုက္တယ္။ ေၾသာ္ “မိုရာ” လို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ ေလျပင္းမုန္တိုင္းက လာေတာ့မယ္ေလ။ သူတို႔ ဘ၀ အသိုက္ အၿမံဳေလး အတြက္ အရာအားလံုးထက္ အေရးအႀကီးဆံုး ျဖစ္သြားၿပီပဲ။
(၃)
“ညီေလး… မင္းရဲ႕ ဘာသာျပန္ခ အတြက္ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ။ ေျပာကြာ… ငါပို႔ေပးလိုက္မယ္” လို႔ မိဘသဖြယ္ အစ္ကိုႀကီးလို ရိုေသခ်စ္ခင္ရတဲ့ ဆရာတဦးက ဖုန္းဆက္ေျပာလာေတာ့ က်ေနာ္ ေပ်ာ္ရမလိုလိုပါ။
“ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဘာသာျပန္ေၾကးက ဘယ္လုိယူလဲ ေျပာဗ်ာ။ က်ေနာ္ ေပးမယ္။ ေျပာဗ်ာ” လို႔ ေျပာတဲ့ ပန္းခ်ီဆရာ မိတ္ေဆြတဦးရဲ႕ စကားသံကလည္း က်ေနာ့္ အတြက္ တကယ့္ကို အားရွိစရာပါ။
ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ေလသံေတြက မေက်နပ္တဲ့ အရိပ္အေငြ႔ေတြ ခံစားမိေတာ့… က်ေနာ္ ေငြေၾကးအေၾကာင္း ဘာမွ မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါ။ သူတို႔ကိုလည္း စိတ္မဆိုးမိ။ က်ေနာ္တို႔ အျဖစ္၊ က်ေနာ္တို႔ အေျခအေနက ပိုက္ဆံျပည့္စံုမွ ျဖစ္မယ့္ အေနအထားမို႔ အဲဒီ အတြက္ အကူအညီ ရလိုရျငား ေငြေၾကးကိစၥ ေျပာျပမိခဲ့တာပါ။
အႏုပညာကို ခ်စ္စိတ္နဲ႔ပဲ က်ေနာ္ လုပ္ကိုင္ေလ့ ရွိတာ က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္ သိေနေပမယ့္ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေလျပင္းမုန္တိုင္း ေရာက္မလာခင္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္တဲ့ အေနနဲ႔ ေတြ႔ရာ သစ္ကိုင္းစေတြ၊ ပလပ္စတစ္ အကႌ်ခ်ိတ္ အက်ိဳးေတြကို သူတို႔ အသိုက္အၿမံဳအတြက္ ဆြဲယူ ကိုက္ခ်ီသြားတဲ့ က်ီးကန္းေလးလိုမ်ိဳး အိမ္သူကို ျမင္ေယာင္မိလိုက္ ပါတယ္။ေၾသာ္… အသိုက္အၿမံဳအိမ္ေလး အတည္တက် ျဖစ္ဖို႔ဆိုရင္ တခါတေလ လူသားေတြဟာ က်ီးေလးေတြ လိုပဲ ျပဳမူမိၾကမယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း က်ေနာ္ ၀န္ခံေျပာျပခ်င္မိပါတယ္။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
