ရွစ္ေလးလံုုးမွာကတည္းက ဘာမွမျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ ကိုုမင္းကိုုႏိုုင္
Myanmar NOW – အင္တာဗ်ဴး။ (မိုးမခ) ၾသဂုတ္ ၈၊ ၂၀၁၈
၁၉၆၂ မတ္လ တြင္ ဗုုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေန၀င္းဦးေဆာင္ေသာ စစ္တပ္က ပါလီမန္ဒီမိုုကေရစီအစိုုးရကိုု ျဖဳတ္ခ်ျပီး ႏိုုင္ငံေတာ္အာဏာကိုုသိမ္းကာ စစ္အုုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ကိုု ျမန္မာျပည္တြင္ စတင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့သည္။ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းသည့္ ထိုုခုုႏွစ္တြင္ ကိုုေပၚဦးထြန္း (ေခၚ) ကိုုမင္းကိုုႏိုုင္အား ေမြးဖြားခဲ့သည္။ ကိုုမင္းကိုုႏိုုင္သည္ အသက္ ၂၄ ႏွစ္အရြယ္တြင္ ဦးေန၀င္းဦးေဆာင္ေသာ ျမန္မာ့ဆိုုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီကိုု ဆန္႔က်င္သည့္ ၁၉၈၈ ဒီမိုုကေရစီအေရးေတာ္ပံုုတြင္ ထင္ရွားသည့္ လူထုုေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးအျဖစ္ ေပၚထြက္လာခဲ့သူျဖစ္သည္။ ၁၉၈၈ စစ္တပ္ျပန္လည္အာဏာသိမ္းျပီးေနာက္ပိုုင္း ႏွစ္ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ ႏိုုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအျဖစ္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ကိုုမင္းကိုုႏိုုင္သည္ ယခုုအခါတြင္ အသက္ ၅၆ နွစ္ရွိျပီျဖစ္ကာ၊ ျမန္မာျပည္သူမ်ားၾကားတြင္ သူသည္ ၾသဇာအရွိန္အ၀ါၾကီးမားေနဆဲျဖစ္ေသာ ႏိုုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ရွစ္ေလးလံုုးအေရးေတာ္ပံုုၾကီးတြင္လည္းေကာင္း၊ ေနာက္ပိုုင္းႏိုုင္ငံေရးလွႈပ္ရွားမွႈမ်ားတြင္လည္း သူ႔တြင္မည္သည့္ ပုုဂၢလိကရည္မွန္းခ်က္မ်ားမရွိေၾကာင္း၊ တိုုင္းျပည္ေကာင္းစားေရးကိုုသာေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သူျဖစ္ေၾကာင္း သူကဆိုုသည္။
အႏွစ္ ၃၀ တိုုင္ခဲ့ျပီျဖစ္ေသာ ရွစ္ေလးလံုုးအေရးေတာ္ပံုုၾကီး က်ေရာက္သည့္ ယခုုႏွစ္တြင္ ကိုုမင္းကိုုႏိုုင္အား သူ၏ ႏိုုင္ငံေရးအေတြးအျမင္မ်ားကိုု သိရွိႏိုုင္ရန္ Myanmar Now သတင္းအဖြဲ.က သူ႔အား သြားေရာက္ေတြ.ဆံုု ေမးျမန္းထားပါသည္။
ေမး။ ။ အသက္အရြယ္ငယ္ငယ္နဲ႔ ၈၈ အေရးေတာ္ပံုုမွာ ဘယ္လိုရည္မွန္းခ်က္ေတြနဲ႔ ပါ၀င္လႈပ္ရွားခဲ့တာလဲ။ ဒီရည္မွန္းခ်က္ေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ အတိုုင္းအတာျပည့္မီသြားျပီလဲ၊ အခုအခ်ိန္မွာဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲေပါ့။
ေျဖ။ ။ ကြ်န္ေတာ္က်က်နနစဥ္းစားဖူးပါတယ္။ ဒီအလုပ္ကို ကြ်န္ေတာ္လုပ္ၿပီးေတာ့ လုပ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ကနည္းနည္း၊ ေထာင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းငုပ္တုတ္ၾကီးေနရတာက မ်ားမ်ားျဖစ္သြားတာကို။ ေသခ်ာတာက ကြ်န္ေတာ္ရွင္းေအာင္ေျပာႏုိင္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဟိုတုန္းကတည္းက ဘာမွမျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ဒါဆုိရင္ ဘာလို႔ဒီအလုပ္လုပ္တာလဲ၊ ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲဆုိေတာ့ တုိင္းျပည္ကိုပဲျဖစ္ေစခ်င္တာဗ်။ အဲဒါေတာ့ ကြာလိမ့္မယ္။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ကြ်န္ေတာ္ဒီေန႔အထိဘာမွမျဖစ္ေသးတာကို ဘာမွ ၀မ္းလည္းမနည္းဘူး၊ ဘာမွမခံစားရဘူး။ ပုဂၢလိက ရည္မွန္းခ်က္ေတြမပါဘူးဗ်။ တစ္ခုပဲရွိတယ္၊ ဘာလည္းဆုိေတာ့ ‘ ကြ်န္ ’ ဘ၀က လြတ္ခ်င္တာဗ်။ စစ္ကြ်န္ ဘ၀က လြတ္ခ်င္တာ။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာဖူးတယ္၊ တုိင္းတပါးကြ်န္၊ စစ္တပ္ကြ်န္၊ ဘယ္ ကြ်န္ကိုမွ မခံဘူးလို႔လည္းေျပာဖူးတယ္။ စစ္ကြ်န္ ဘ၀က လြတ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ မင္းတုိ႔က တုိင္းတပါး ကြ်န္ခံခ်င္တာလားလို႔လည္း ေျပာစရာရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္ကြ်န္ ကိုမွ မခံခ်င္ဘူး။ ဆုိေတာ့ အဲဒါပဲ ပါလိမ့္မယ္။ တုိ္င္းျပည္ကိုကေတာ့ ျဖစ္ေစခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဓန အင္အားအရ၊ နည္းပညာအရ၊ စစ္အင္အားအရ ထိပ္ဆံုးမွ ခ်က္ျခင္းေရာက္ဖို႔မလြယ္ဘူးဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ ဂုဏ္သိကၡာအရေပါ့ေလ၊ ဒီတုိင္းျပည္ရဲ႕ ႏိုင္ငံသားေတြ ဂုဏ္သိကၡာျမင့္ဖို႔၊ လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာျပည့္၀ဖို႔ေပါ့၊ အဲဒါမ်ဳိးကြ်န္ေတာ္လိုခ်င္တယ္ ဒါေၾကာင့္လည္း ကြ်န္ေတာ္လုပ္တာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ အခ်ည္းႏွီး ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ အႏုတ္လကၡဏာျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ တခါမွ ကြ်န္ေတာ္မခံစားရဘူး။
ေမး။ ။ တုိင္းျပည္ရဲ႕အေျခအေနကေရာ လမ္းစေပၚေရာက္ေနၿပီလား။
ေျဖ။ ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဟိုတုန္းကထက္စာရင္ေတာ့ သာလာတယ္လို႔ပဲေျပာခ်င္တယ္။ တစ္ခုရွိတယ္ အဲဒီအခြင့္အေရးကို တလြဲသံုးတဲ့သူေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေပၚေနတယ္ေပါ့။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔အစည္းေတ ြဖြဲ႔လို႔စည္းလို႔ရလာၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အဲဒီအတြက္လႈပ္ရွားမႈေတြလုပ္လို႔ရလာၾကတယ္။ ကိုယ္ယံုၾကည္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္နိုင္ေဆြးေႏြးလို႔ရတယ္။ ျငင္းၾက၊ ခံုၾကလို႔ရလာတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ လႊတ္ေတာ္ထဲကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုယ္တုိင္ေရြးလိုက္တဲ့ သူေတြ ၇၅ ရာခိုိင္ႏႈန္းေလာက္ေရာက္တယ္။ ဒါက ဥပေဒျပဳအာဏာ။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာမွာလည္း အခ်ဳိ႕ေသာ ၀န္ႀကီးဌာနေတြ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရတယ္။ သမၼတက ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေရြးထားတာျဖစ္တယ္။ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ေတြမွာ လုပ္ပိုင္ခြင့္္အျပည့္ရတာမရတာကို ဆက္ေျပာပါ ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ အရပ္သားသမၼတကို ဦးစီးခ်ဳပ္ကအစ အေလးျပဳရတဲ့ ေခတ္မ်ဳိးေရာက္လာတာပဲ။
ဒါေပမဲ့ အႏွစ္သာရကို ျငင္းခံုလို႔ရပါတယ္။ ခုနကေျပာတဲ့ အရပ္သားအစိုးရ၊ အရပ္သားလႊတ္ေတာ္က ဘယ္ေလာက္လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္ခြင့္ရလည္းဆုိတာေတြကိုလည္း ေမးစရာရွိပါတယ္။ အရင္ကထက္စာရင္ေတာ့ ရာခုိင္ႏႈန္းေတြမ်ားစြာရလာတယ္လိုိ႔ ကြ်န္ေတာ္က နားလည္ထားတယ္ေလ။ ဆက္သြားမယ့္ ကိစၥကလည္း ဒါကို ျပည့္၀သြားေအာင္သြားရမွာပဲ။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ ေျပာရင္းဆုိရင္းနဲ႔ အရင္က မစဥ္းစားမိတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာပါလာတာပဲ။ အဲဒါဘာလည္း ဆုိေတာ့ ဒီမိုကေရစီအေရးကိုေျပာလို႔ရေနၿပီးေတာ့ အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒီ ေနရွင္နယ္လစ္ဇင္လို႔ေခၚတဲ့ လူေတြလည္း သိပ္ၿပီးေတာ့ အသံေတြထြက္လာတယ္။ အဲဒီလိုပဲ လူမ်ဳိးစုတုိင္းရင္သားေတြဆီကလည္း အသံေတြပိုၿပီးေတာ့ က်ယ္လာတယ္။ အဲဒီကေနၿပီးေတာ့ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုေတာင္းဆုိမႈေတြျဖစ္လာတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ပိုက်ယ္ျပန္႔တဲ့ တာ၀န္ေတြ၊ ပိုက်ယ္ျပန္႔တဲ့ ျမင္ကြင္းေတြအတြက္ ရင္ေမာရတာေတြရွိမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြအားလံုးက သဘာ၀က်က်ျဖစ္လာတာ။ အခ်ိန္တန္တဲ့အခါက်ေတာ့ သီးလာပြင့္လာတာေတြျဖစ္မယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီလိုပဲ ႏွလံုးသြင္းတယ္။
ေမး။ ။ လက္ရွိတိုုင္းျပည္မွာ မတရားမွႈေတြျဖစ္ေပၚလာတဲ့အခါမွာ ျပည္သူေတြကိုု ဦးေဆာင္ျပီး အေရးဆိုုေပးမယ့္ ‘ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မႈမဲ့သြားၿပီ’ ဆိုတဲ့ သူေတြကို ဘာေျပာခ်င္လဲ။
ေျဖ။ ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္အဓိပၸါယ္ဖြင့္တာေတြ မတူၾကတာဗ်။ အဲဒီေခါင္းေဆာင္မႈ ဆိုတဲ့ေနရာမွာေပါ့့ ခင္ဗ်ားနားလည္ထားတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လက္ခံထားတာေတြနဲ႔ တူတာရွိတယ္၊ မတူတာေတြရွိတယ္။ ေခါင္းဆုိမႈဆုိတဲ့ေနရာမွာ ကြ်န္ေတာ္က ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ မတူဘူးေလ။ ေခါင္းေဆာင္ Leader နဲ႔ ေခါင္းေဆာင္မွႈ Leadership ဆိုုတာကြာခ်င္တုိင္းကြာတာကိုး။ ကြ်န္ေတာ္္ကေတာ့ စုေပါင္းေခါင္းေဆာင္မႈကို ပိုလိုခ်င္တဲ့သူ။ သတိထားၾကည့္ပါ။ ရွစ္ေလးလံုး ဆင္ႏြႊဲခဲ့တဲ့ သူေတြကစုေပါင္းေခါင္းေဆာင္မႈနဲ႔ သြားခဲ့တာဗ်။ အဲဒီအထဲကမွ ကိုယ္စီကိုယ္စီ အေျပာအဆုိေပၚမွာမူတည္ၿပီးောတ့၊ မိိန္႔ခြန္းေပၚမွာမူတည္ၿပီးေတာ့ လုပ္ရပ္တစ္ခုျခင္းဆီေပၚမွာမူတည္ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္ဟာကို သတ္မွတ္ေပးထားတဲ့ အေနအထားေတြရွိလိမ့္မယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ေစခ်င္တာ၊ နားလည္တာ၊ ယံုၾကည္တာက စုေပါင္းတာ၀န္ခံၿပီး စုေပါင္းေခါင္းေဆာင္တဲ့စနစ္ကိုသြားခ်င္တာဗ်။
ေမး။ ။ ထစ္ခနဲတစ္ခုုခုုျဖစ္ျပီဆိုုတာနဲ႔ မင္းကိုုႏိုုင္တိုု႔ဘာမွမလုုပ္ၾကဘူးလား။ မင္းကိုုႏိုုင္ဘယ္ေရာက္ေနလဲလိုု႔ ေမးခြန္းထုုတ္တဲ့သူေတြကိုု ဘယ္လိုုေျပာခ်င္လဲ။
ေျဖ။ ။ ဒီေလာကႀကီးတည္ေနသ၍ မတရားမႈေတြက ပံုသ႑န္မ်ဳိးစံုနဲ႔ရွိေနမွာပဲေလ။ လူ႔ရဲ႕စိတ္ဆုိးစိတ္ညစ္ေတြကို ဦးစားေပးလိုက္တဲ့အခါမွာ ရွိလာတာပဲ။ အဲဒါကို ပံုသ႑န္မ်ဳိးစံုနဲ႔ေျဖရွင္းၾကရတာပဲ။ အဲဒီေတာ့ လူေတြက ဘာကိုလုိခ်င္တာလဲ။ တိမ္ၾကားထဲကေနၿပီးေတာ့ ျမင္းပ်ံႀကီးစီးလာတဲ့ လူစြမ္းေကာင္းလိုမ်ဳိးေတာ့ အဲဒါက ဘယ္ေခတ္မွာမွရမွာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ရုန္းကန္ၾကရမယ္၊ ကုိယ့္ျပႆနာကိုယ္ရွင္းၾကရမယ္။ အဲဒီေတာ့ ကာလတစ္ခုအတြင္းမွာေတာ့ အဲဒီစနစ္အကူူးအေျပာင္းကို တာ၀န္ခံခဲ့တဲ့သူေတြဟာ သူတုိ႔ကို္ယ္တုိင္လုပ္ျပလိမ့္မယ္။ လုပ္ျပၿပီးသြားတဲ့အခါမွာ အဲဒါကို အတုယူၿပီးေတာ့ ေနာက္က မတရားသျဖင့္ရင္ဆုိင္ရတဲ့သူေတြက သူတုို႔ကိုယ္တုိင္လုပ္ယူၾကရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပထမဆံုးက နမူနာလုပ္ျပတဲ့ေခတ္ရွိမယ္။ အလယ္မွာက တြဲၿပီးေတာ့ သင္ၾကရတဲ့ေခတ္ရွိမယ္။
အဲဒီေတာ့ သင္တယ္ဆုိတဲ့စကားလံုးကို သံုးရမွာ ကြ်န္ေတာ္က အင္မတန္၀န္ေလးတယ္။ သင္တယ္ဆိုတာ သင္ေပးတဲ့ သူက သိလို႔တတ္လို႔ဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတာင္ေရာက္ေသးတယ္။ အတန္အသင့္ေလ့လာထားတဲ့အတုိင္း ဌာနဆုိင္ရာေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရတဲ့ကိစၥေတြရွိတယ္။ မတရားမႈေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားမတရားမႈမွန္းသိတယ္။ ခံလည္း မခံခ်င္ဘူး။ အသားတဆတ္ဆတ္တုန္ေနတယ္။ ျပန္ေျပာတဲ့အခါၾကရင္ ခင္ဗ်ားအမွားႀကီးပဲျဖစ္သြားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ျဖစ္မွာေပါ့ဗ်၊ တဖက္က ဥပေဒအေရ က်ဳိေသာက္ထားတဲ့သူေတြ။ သူတို႔တစ္သက္လံုး ဒါနဲ႔လုပ္စားလာတဲ့သူေတြ၊ ဌာနဆုိင္ရာေတြက သူတုိ႔မွာအၿမဲတမ္းႏုိင္ကြက္ရွိတယ္။ ၀တၱရားေႏွာက္ယွက္မႈဆုိတဲ့ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲကို၀င္သြားရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ျပည္သူေတြကားခနဲက်တာပဲ။
အဲဒီေတာ့ အဲဒီဟာေတြအတြက္ ဘယ္လိုရင္ဆုိင္ရတယ္။ တရားရံုးမွာ မ်က္္ႏွာဘယ္လိုမူရမယ္။ ရဲနဲ႔ေတြ႔ရင္ စည္းမေက်ာ္ဘဲ ဘယ္လိုေျပာႏုိင္ရမယ္ဆုိတာမ်ဳိးေပါ့။ အဲဒါေတြကို ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ၀ိုင္းၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေလ့က်င့္ေပးခဲ့ၿပီးၿပီ။ ေနာက္ဆံုးၾကေတာ့ တခ်ဳိ႕ေသာပုဂၢိဳလ္ေတြက အဲဒီအတုိင္းဆက္ၿပီးေတာ့ ခုခံၿပီးေတာ့ လိုအပ္ရင္တုိက္ပြဲ၀င္သြားၾကရင္းနဲ႔ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုမွာ တာ၀န္ခံႏုိ္င္တဲ့သူေတြျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုလူေတြက တစ္ခ်ိန္က ရင္ဆုိင္ခဲ့တဲ့သူေတြကို ဆဲဆုိႀကိမ္းေမာင္းမေနဘူးဗ်။ သူတာ၀န္ယူတတ္သြားၿပီေပါ့ေနာ္။ သူကတစ္ခါထပ္ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ကိုယ္ပြားေတြေမြးထုတ္သြားႏုိင္ၿပီ။ လိုခ်င္တာက အဲဒါမ်ဳိးကိုလုိခ်င္တာ။ အဲဒီလိုမ်ဳိးမျဖစ္ႏိုင္ဘဲနဲ႔ အေၾကာင္းအရာတုိင္း ကိစၥေပၚတုိင္း မိုးေပၚကေနၿပီးေတာ့ ၾကြလာရမယ္ဆုိတဲ့ ေမွ်ာ္မွန္းမႈမ်ဳိးၾကေတာ့ လူသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုမွလည္း ျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး။ စနစ္အေျပာင္းအလဲကို ကြ်န္ေတာ္က သြားတာကို။ ကိစၥရွိလို႔ ဟီးရိုး၀င္လုပ္ခ်င္တာေတာ့မရွိဘူး။
ေမး။ ။ ၈၈ မ်ဳိးဆက္အင္အားစုုဆုိတဲ့ အေျခအေန၊ ေခါင္းေဆာင္မႈ ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲဆုိတာကို ေျပာေပးပါ။
ေျဖ။ ။ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းမဆုိ၊ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္မဆုိ မၿမဲတဲ့တရားေအာက္မွာပဲရွိတယ္။ တခ်ိန္တုန္းက အင္မတန္းေၾကြးေၾကာ္ခဲ့တဲ့ ဖဆပလ လိုအဖြဲ႔အစည္းႀကီးေတာင္မွ ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ့လို႔လဲဗ်ာ။ တုိ႔ဗမာအစည္းအရံုး ဒီကေန႔ေရာရွိေသးလို႔လား။ ဘာကၿမဲသလဲ။ အဲဒီလုိေျပာလို႔ ကြ်န္ေတာ္တရားေတြသိပ္ရေနၿပီလို႔ေျပာခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီအဖြဲ႔အစည္းဘယ္ေရာက္သြားလဲဆိုတာ ျပႆနာမရွိဘူး။ တုိင္းျပည္ဘာျဖစ္လာသလဲဆုိတာပဲ ကြ်န္ေတာ္က အာရံုစုိက္တယ္။ တုိင္းျပည္ အရင္ကထက္ျမင့္လာသသလား။ လူေတြရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာအရ ကမၻာႀကီးက တန္ဖိုးထားတဲ ့တုိင္းျပည္ပိုၿပီးျဖစ္လာသလား၊ မျဖစ္လာဘူးလား။ အဲဒီႏိ္ုင္ငံသားေတြရဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရားေတြ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈေတြ၊ ကမၻာႀကီးနဲ႔ဘယ္ေလာက္၀င္ဆန္႔လာသလဲ။ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ အဲဒီႏုိင္ငံရဲ႕ ပံုရိပ္ဟာ ကမၻာႀကီးမွာတက္လာသလား၊ ၾကလာသလား ဒါပဲစိတ္၀င္စားတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔အစည္းေတြအပါအ၀င္ က်န္တဲ့ဘယ္အဖြဲ႔အစည္းေတြ ေခါင္းစဥ္ေတြ ေပ်ာက္သြားတာတို႔၊မွိိန္သြားတာတို႔၊ ေဆးအသစ္ျပန္သုတ္တာတို႔ အဲဒါကို ကြ်န္ေတာ္က လံုး၀စိတ္မ၀င္စားဘူးဗ်။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔က တုိင္းျပည္ကိုပဲျဖစ္ေစခ်င္တာ၊ ႏုိင္ငံသားေတြနဲ႔ ေဟာဒီကမၻာႀကီးကိုပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တာ။ ကိုယ္ဆုိတဲ့ ဒီရုပ္ခႏၶာနဲ႔ ဆုိင္းဘုတ္ေတြဆုိတာဟာ ေျပာင္းေနၾကမွာ။ ေရကူူးၿပီးရင္ ေဖာင္ကုိထားခဲ့ရတာပဲ။ ကုန္းေပၚမွာအဲဒါႀကီးထမ္းၿပီး ဘယ္သူမွဆက္မသြားဘူး။ အဲဒီလိုပဲေပါ့ အဖြဲ႔အစည္းဆုိတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတြနာမည္ေတြဆုိတာက မၿမဲဘူး။ တုိင္းျပည္အေျခအေနကိုပဲၾကည့္၊ လူေတြက ႏို္င္တာကိုပဲ ႏိုင္သလိုထမ္းခဲ့ၾကတယ္။
ေမး။ ။ ၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပံုၾကီးေနာက္ပိုုင္းမွာ တိုုင္းျပည္ကိုုတံခါးဖြင့္လိုုက္ေတာ့ စစ္အာဏာရွင္ဒဏ္ေကာ၊ ယခင္တံခါးပိတ္ေခတ္က ေပါေပါမ်ားမ်ားရခဲ့တဲ့ အစားအေသာက္ေတြ၊ ေရေတြ၊ ေျမေတြ သယံဇာတာေတြကိုု လက္၀ါးၾကီးအုုပ္ခံရတဲ့ဒဏ္ေကာ လူေတြပိုုခံလာရတယ္ဆိုုျပီး ျပန္သံုုးသပ္တာေတြရွိတယ္။ လူ႔အဖြဲ.အစည္းတန္ဖိုုးေတြ အဲ့ဒီဖက္ေခတ္က ပိုုသာတယ္ဆိုုျပီးေတာ့ေပ့ါ။ ဆိုုေတာ့ ရွစ္ေလးလံုုးအေရးေတာ္ပံုုၾကီးဟာ မွားတယ္ဆိုုျပီး ဒြိဟျဖစ္တဲ့သူေတြလည္းရွိတယ္။ ဒါကိုုဘယ္လိုုျမင္လဲ။
ေျဖ။ ။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လုပ္ခဲ့တဲ့အေပၚမွာ မွားတယ္လို႔ပဲေျပာပေလ့ေစ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ဒါကို စိတ္ဆုိးမွာမဟုတ္ဘူး။ တကယ္ရိုးရိုးသားသားယံုၾကည္တဲ့သူေတြလည္း ရွိတာကိုဗ်။ ဒါေပမယ့္ နံပါတ္တစ္ျပန္ေမးခ်င္တာက အဲဒီတုန္းက ျမန္မာျပည္ဟာ ဆုိရွယ္လစ္အစစ္ဟုတ္ရဲ႕လားဆုိတာကို ျပန္ေမးခ်င္တယ္။ အေရွ႕ဥေရာပမွာရွိတဲ့ ဆုိရွယ္လစ္ႏုိင္ငံေတြဟာ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ေတာ့ ေခတ္တစ္ခုကိုလွမ္းႏိုင္ၾကတယ္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာပဲ ဆိတ္ေခါင္းခ်ိတ္ၿပီး ေခြးသားေရာင္းတယ္ဆုိတဲ့အတုမ်ဳိးကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆန္႔က်င္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔မွားတယ္၊ မွန္္တယ္ဆိုတာကို ပညာရွင္ေတြသံုးသပ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးကိုလက္ခံပါတယ္။
အခြင့္ထူးခံမႈနဲ႔ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ျခယ္မႈ ႏွစ္မ်ဳိးကိုတြန္းလွန္တယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ကေျပာခဲ့တယ္ေပါ့ေနာ္။ အဲဒီေခတ္မွာ အခြင့္ထူးခံမႈမရွိဘူးလားဆုိေတာ့ ရွိတာေပါ့။ သာမန္ကြ်န္ေတာ္တို႔ျပည္သူေတြ နံရိုးက်ပ္ေအာင္ ငစိန္ဆန္တစ္ျပည္ရေအာင္တုိးေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေမတၱာမြန္တို႔၊ ပဒုမၼာတုိ႔ကေန လူသံုးကုန္ေတြ အလကားနီးပါးနဲ႔ကို အလွ်ံအပါယ္ရေနတဲ့သူေတြရွိတယ္။ အဲဒီေခတ္က ဓါတ္ဗူးတစ္လံုးရတယ္ဆုိတာ ထီေပါက္တာထက္ေပ်ာ္တယ္ေလ။ ဖလံထည္အေႏြးထည္တစ္ထည္ေလာက္ ပိတ္စတစ္စေလာက္ရတယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔က တစ္ရက္လံုးမွာ ကံအေကာင္းဆံုးေလ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမတၱာမြန္၊ ပဒုမၼမာတို႔မွာ ႏုိင္ငံျခားျဖစ္ပစၥည္းေတြ၊ ေမွာင္ခုိက ဖမ္းထားတယ္ဆိုတဲ့ ဟာေတြကို သူတုိ႔အလကားနီးပါးရတယ္။ ဒါအခြင့္ထူးခံမဟုတ္လို႔ဘာလဲ။ ဒါ နမူနာပဲ ေျပာေသးတာ ဒီထက္ပိုတဲ့ အခြင့္ထူးခံမႈေတြရွိေသးတယ္။
ေနာက္တခါ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ျခယ္မႈ၊ အဲဒီေခတ္က အေၾကာက္တရားႀကီးပံုမ်ားေတာ့ ႏုိင္ငံေရးလို႔ေျပာဖို႔ကိုေတာင္ ၀န္ေလးတယ္။ ဆုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေျပာင္းလဲလာတာက အခြင့္ထူးခံမႈနဲ႔ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ျခယ္မႈႏွစ္ခုကို တြန္းလွန္ၾကရတာကို။ အဲဒီေတာ့ ဆုိရွယ္လစ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔က တုိက္တာလည္းမဟုတ္ဘူးဗ်။ ဆုိရွယ္လစ္အစစ္လုပ္ခဲ့ရင္ ဘယ္ပံုဘယ္နည္းျဖစ္မယ္ဆုိတာကေတာ့ ေျပာရခက္သြားလိမ့္မယ္။ အဓိကကေတာ့ အခြင့္ထူးခံမႈနဲ႔ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ျခယ္မႈတုိ႔ကို တြန္းလွန္တာျဖစ္လို႔ ဆုိင္းဘုတ္ေတြဘာေတြကိုေတာ့ ျငင္းခံုစရာမရွိေတာ့ဘူးေပါ့။ အဲဒီကေနၿပီးေတာ့ ျဖစ္လာတဲ့ေခတ္ႀကီးမွာ လူေတြ မလံုၿခံဳမႈေတြျဖစ္လာတာရွိတယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္စိတ္၀မ္းကြဲလာတာရွိတယ္။ အရပ္ထဲမွာ ဘယ္သူဘယ္၀ါမွန္းမသိရဘဲနဲ႔ အျပန္အလွန္ေစာင့္ေရွာက္မႈေတြကင္းမဲ့သြားတာရွိတယ္။ လြမ္းေမာစရာေကာင္းတဲ့ လူေနမႈစနစ္ေတြပ်က္စီးသြားတာေပါ့။
အဲဒါကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လုပ္ခဲ့တာမွားလို႔ေတာ့မဟုတ္ဘူးခဗ်။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆုိေတာ့ အဂၤလိပ္ေခတ္က သူ႔ထက္ပိုၿပီးတည္ၿငိမ္ခဲ့တယ္။ ပိုျပီးေတာ့ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္ေတြရွိခဲ့တယ္။ ဆြမ္းအုပ္နီနီအေမရြက္ၿပီးေတာ့ သြားၾကတာပဲ။ ဂ်ပန္ေခတ္က မုဒံုၿမဳိ႕မွာ ဖမ္းမိတဲ့ ဓားျပေတြကို အားလံုးေရွ႕မွာ ဖမ္းၿပီးေတာ့ ကြက္မ်က္ျပလိုက္တာ ညဘက္ဆုိရင္ တံခါးဖြင့္ၿပီးအိပ္လို႔ရတဲ့ ေခတ္ႀကီးတစ္ေခတ္လံုးျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဂ်ပန္ေခတ္ကို လက္ခံေနတာလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အဂၤလိပ္ေခတ္ကလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ကို တြန္းလွန္ခဲ့ၾကတာပဲ။ နယ္ခ်ဲ႕ကို တြန္းလွန္လိုက္လို႔ ဖက္စစ္ကို ေတာ္လွန္လိုက္လို႔ ျပည္တြင္းသူပုန္ႀကီးရွိပါတယ္ကြာ မင္းတုိ႔မွားပါၿပီဆိုရင္ ဒီတုိင္းျပည္ႀကီးက ခ်ာလပတ္လည္ေနမွာပဲဗ်။
အဲဒီေတာ့ လူမႈဘ၀ေတြက ေခတ္အဆက္လိုက္တန္ဖိုးေတြေျပာင္းသြားတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒါက မဆလ ဆိုတဲ့ တစ္ပါတီအာဏာရွင္စနစ္ကိုေတာ္လွန္ခဲ့လို႔ ျဖစ္တဲ့အက်ဳိးဆက္ေတာ့မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဖူးပြင့္ေ၀ဆာေနတဲ့ မတူကြဲျပားမႈေတြရဲ႕ အရသာကို ၾကာလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔က်င့္သားရလာမယ္လို႔ယံုၾကည္တယ္။ မတူညီတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြ မတူညီတဲ့ အယူအဆေတြနဲ႔ ကိုယ့္အယူအဆနဲ႔ ကိုယ္၀တ္ဆင္၊ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ေနၾကရတာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ေသေတာ့ ေသခ်ာတယ္ ဟိုတုန္းကလို အားလံုုးဆင္တူအေနနဲ႔ေတာ့ ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အျပန္အလွန္ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္တဲ့ ေခတ္ႀကီးေပ်ာက္သြားတယ္ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္လည္းစိတ္မေကာင္းဘူး။
ဒါေပမဲ့ အဲဒါသည္ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္ဘူးဗ်။ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုးကိုက ေျပာင္းလာတဲ့ နည္းပညာေတြအရ ရုပ္၀တၱဳပိုင္းေတြတုိးတက္လာတဲ့ေနာက္မွာ မိသားစုအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနၾကတာေတြမရွိေတာ့ဘူး။ ဧည့္ခန္းထဲမွာတစ္ေယာက္တစ္ေထာင့္စီထိုင္ၿပီးေတာ့ ေဖ့စ္ဘြတ္ထဲမွာ တစ္ေယာက္တစ္ကမၻာစီျဖစ္ေနၾကတာ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ေနေကာင္းလား၊ ထမင္းစားေကာင္းလားလည္း မေျပာႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ ဒါက နည္းပညာနဲ႔ ေခတ္ရဲ႕တုိးတက္မႈကေနၿပီးေတာ့ လူ႔ဘ၀ႀကီးကိုအတင္းအက်ပ္ေျပာင္းလည္းတာဗ်။ အဲဒါကို ကြ်န္ေတာ္တို႔က ခုခံတဲ့ေနရာမွာ ဆိုရွယ္လစ္နဲ႔မွလည္းမဟုတ္ဘူး ကြန္ျမဴနစ္နဲ႔မွလည္းမဟုတ္ဘူး။ လူေတြရဲ႕ စိတ္ေနသဘာ၀နဲ႔ပဲ ဒါေတြကို ခုခံသင့္ခုခံရမယ္။ အလိုက္သင့္ေနသင့္ရင္ေနရမယ္။ တက္စီးသင့္ရင္စီးရမယ္။ ကြ်န္ေတာ္အဲဒီလိုနားလည္တယ္။
ေမး။ ။ ေနာက္လာမယ့္နွစ္ေတြမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဘယ္လိုျမင္ခ်င္လဲ၊ တုိင္းျပည္ကို ဘယ္လိုျမင္ခ်င္လဲ။
ေျဖ။ ။ အဆိပ္အေတာက္ကင္းတဲ့သူေတာ့ျဖစ္ခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီထက္ပိုၿပီး လင္းႏိုင္တဲ့သူျဖစ္ရင္လည္း ေကာင္းတာေပါ့။ ကုိယ့္ႏိုင္ငံအတြက္တင္စဥ္းစားတာမဟုတ္ေတာ့ဘူးဗ်။ ကြ်န္ေတာ္ ကမၻာႀကီးနဲ႔လည္း ဆက္စပ္ၿပီးစဥ္းစားတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကမၻာလို႔လည္း မသံုးဘူး၊ ႏိုင္ငံလို႔လည္း မသံုးဘူး ေလာကလို႔ကြ်န္ေတာ္တို႔သံုးခဲ့တာ။ ဘာလို႔လည္း ဆုိေတာ့ အႏုပညာသမားဟာ ျမင့္ျမင့္တက္ၿပီးၾကည့္ရင္ သူမိုးကုတ္စက္၀ိုင္းေက်ာ္ေအာင္ၾကည့္ေတာ့တယ္ေလ။ အဲဒါက နယ္နမိတ္အပိုင္းအျခားေတြကို သူတတ္ႏိုင္သမွ်ေက်ာ္တာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေလာကသေဘာကိုပဲစဥ္းစားတယ္။ ကို္ယ္လုပ္ႏုိင္တာတခ်ဳိ႕က ဧရိယာနယ္နမိတ္အကန္႔အသတ္ရွိတယ္ ၊ တခ်ဳိ႕ဟာေတြကမရွိဘူး။ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္က လူမ်ဳိးမေရြး၊ ဘာသာမေရြးခံစားလို႔ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ႏိုင္ငံံ့ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္က သူ႔ႏုိင္ငံသူ႔တုိင္းျပည္ေကာင္းေအာင္လုပ္လိမ့္မယ္။ ဒါလည္းကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေလးစားရမွာပဲ။ ဒီထက္ပိုၿပီးအားေကာင္းလာရင္ ကမၻာႀကီးကေလးစားရတဲ့ေခါင္းေဆာင္သူျဖစ္လာရမွာပဲဗ်။ သူေတြးတာႀကံတာေတြကလည္း ကမၻာႀကီးကိုသက္ေရာက္တာ။ ကမၻာနားမွာၿဂိဳလ္ရွိလို႔ သူတုိ႔ဒီဘာသာစကားကို နားလည္ရင္ သူတုိိ႔ကိုလည္း သက္ေရာက္ဦးမွာပဲ။ လူဟာ လုပ္ႏုိင္တဲ့စြမ္းရည္ အားေကာင္းလာတာနဲ႔အမွ် သူ႔ရဲ႕သက္ေရာက္မႈနယ္နမိတ္ကလည္းက်ယ္ျပန္႔လာတာပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ေဘာင္ေတြကို ေက်ာ္ၿပီးေတာ့ ေတြးခ်င္တာ။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
