စာစုတုိ

ေက်ာ္ေမာင္ (တိုင္းတာေရး) ● အုိးႀကီးခ်က္

ေက်ာ္ေမာင္ (တိုင္းတာေရး) ● အုိးႀကီးခ်က္
(မိုးမခ) ဇူလုိင္ ၁၂၊ ၂၀၁၈

တေယာက္စာ အတြက္ ခ်က္ျပဳတ္ရတာက လြယ္တယ္လို႔ ဆိုၾကေလ့ရွိတယ္။ အမ်ားအတြက္ဆိုရင္ ခ်က္ျပဳတ္သူရဲ႕ စီမံမွဳအေပၚ မူတည္သြားတယ္။ စားေသာက္မယ့္လူေတြရဲ႕ ရွိရင္းစြဲအရသာကို ျပင္ေပးႏုိင္ခြင့္ ရွိတယ္။ ရခဲ့ၾကဖူးတဲ့အရသာ အေဟာင္းေတြ အရသာအေကာင္းေတြကို ျပန္လည္တမ္းတေစခြင့္ ရွိတယ္။ အရသာအသစ္ေတြကိုလည္း ဖန္တီးေပးႏိုင္ခြင့္ ရွိတယ္။

သုံးေလးငါးေယာက္ရွိတဲ့ မိသားစုမွာေတာင္ အၾကိဳက္ခ်င္းမတူတာကို အစပ္အဟပ္တည့္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္တာဟာ ရိုးရိုးသာမန္အိမ္ေထာင္စုေတြမွာရွိတဲ့ အိမ္ရွင္မေတြရဲ႕ ေလးစားေလာက္တဲ့ အတတ္ပဲျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အိုးၾကီးခ်က္ဆိုတာက ပညာတရပ္ပဲ။

အိုးႀကီးခ်က္ဆိုလို႔ သတိရမိတဲ့ စားဖိုမွဴးႀကီးတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။

အဘ ဟင္းခ်က္တတ္တာကုိ စၿပီး သတိျပဳမိတာ အဲဒီငါးဟင္းက စတာပဲ။ ငါးေတာ့ငါးပဲ။ ငါးအမ်ိဳးအမည္လည္း အခုထိ မသိ။ အေမ့ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း အေမလည္း မမွတ္မိေတာ့။ သား အဘခ်က္တာ ေရခ်ိဳငါးလား၊ ပင္လယ္ငါးလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာ ေပါ႔လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ငါးတေကာင္လုံးကို စပါးလင္ေတြနဲ႔ စည္းတုပ္ၿပီး ခ်က္တာ။ ဆီျပန္ဟင္း မဟုတ္ဘဲ အရည္ေသာက္ဟင္း ပုံစံ။ ဟင္းရည္ေသာက္ရင္း ငါးအသား တဖဲ့ႏွစ္ဖဲ့ စစားရင္းနဲ႔ အဲဒီေန႔က အဲဒီငါးဟင္းကို ဒီေန႔အထိ မေမ့တာ။ ငါးအမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့အတြက္ အဲဒီငါးဟင္းလို႔ပဲ ဒီအေၾကာင္းေလး ျပန္လည္ေျပာမိတုိင္း ေျပာဆိုညႊန္းမိတယ္။ ငါးဟင္းေကာင္းတဲ့အတြက္ ထမင္းသုံးပန္းကန္ေလာက္ ကုန္တယ္လို႔ ျပန္အမွတ္ရမိတယ္။

အဘက ရန္ကုန္လာလည္ရင္း အဲဒီတေန႔မွာပဲ ဘာစိတ္ကူးေပါက္လို႔ရယ္မသိ၊ ေန႔လယ္စာအတြက္ ငါးဟင္းတခြက္ကိုပဲ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ပညာျပသြားတာ။ နယ္မွာေတာ့ ထမင္းဟင္းအတြက္ မီးဖိုေခ်ာင္၀င္ၿပီး ကူညီခ်က္ျပဳတ္ေနတာ မေတြ႔ဘူးပါ။ အဖြားခ်က္တာကိုပဲ စားတယ္။ အမႊန္းတင္ရရင္ ဟင္းခ်က္ေကာင္းတဲ့ အဖြားေတာင္ ဒီလိုငါးဟင္းမ်ိဳး ခ်က္တာမွာ အဘကို မမီဘူးလို႔ ခံစားမိတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွ သိရတာက အဘက အိုးသူႀကီးဆိုပဲ။

အခါတြင္း တရက္မွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတေက်ာင္းဆီကို အဖြားအတြက္ အေဖာ္အျဖစ္ ရေအာင္ လိုက္သြားတယ္။ အမွန္က ရန္ကုန္ကလာတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ေျမး မလည္မ၀ယ္ကို အဖြားက ပြဲထုတ္တာ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲေရာက္မွ ေတြ႔မိတာရွိတယ္။ အဲဒါက အဖြားလိုပဲ ေျမးေတြေခၚလာၾကတဲ့ သူေတြက မ်ားမွမ်ားကိုး။ ေျမးမေလးေတြလဲ ပါတာေပါ႔ေလ။
ဥပုသ္သီလယူ တရားနာၿပီးတဲ့အခါ ေက်ာင္းႀကီးေပၚကေန အဖြားကိုတြဲလို႔ ဆင္းလာၾကတယ္။ ေက်ာင္း၀ိုင္းအတြင္းက ျမက္ခင္းျပင္မွာ မိုးျပဲဒယ္ေတြနား ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ထိုင္ေနၾကတဲ့ လူတစုကို ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ ထိုင္ေနၾကတဲ့ပုံစံေတြ မတူၾကေပမဲ့ သူတို႔အားလုံးရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြဟာ ျပံဳးရႊင္ေနၾကတာကိုေတာ့ သတိထားမိခဲ့တယ္။ ထမင္းေတြက ခူးခပ္ၿပီးေတာင္ေနၿပီ။ ထမင္းခ်ိဳးေတြကို သံပန္းကန္ျပားေတြထဲမွာ ထည့္ထားတယ္။ အဲဒီမွာ အဘကို ေတြ႔တာပဲ။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းလာတဲ့သူေတြက ၀တ္ေကာင္းစားလွၾကီး မဟုတ္ေတာင္ သစ္သစ္လြင္လြင္ေလးေတာ့ ၀တ္ဆင္လာၾကတာရွိတယ္။ အဘကေတာ့ ပုဆိုးအေဟာင္း တီရွပ္လက္တိုအျဖဴေရာင္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔။

ရွိဳးအျပည့္နဲ႔ ရန္ကုန္သားက အဘကို နားလည္ရခက္သြားတယ္။ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတြထဲကလို ကိုယ့္ရဲ႕ အဘအရင္းက ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္မ၀တ္လို႔ လူပုံအလယ္မွာ မေခၚ၀့ံ မေျပာ၀ံ့ မႏွဳတ္ဆက္၀ံ့တဲ့ စိတ္ မရွိခဲ့ဘူး။ နားလည္ရခက္သြားတယ္ဆိုတာ အလွဴပြဲေတြမွာ ၀ိုင္း၀န္းကူညီလုပ္ကိုင္မယ္ဆိုရင္ ၀တ္ေကာင္းစားလွ မ၀တ္သြားတာဟာ အသင့္ေတာ္ဆုံးဆိုတဲ့ သေဘာတခုကို မသိတတ္ မျမင္တတ္ေသးတာေၾကာင့္ပဲ။

အဘက ေျမးျဖစ္သူကို ေတြ႔တာနဲ႔ ေရာ႔ ဒါစားၾကည့္စမ္းလို႔ ထမင္းခ်ိဳးတဖဲ့ လာေပးတယ္။ ထမင္းခ်ိဳးေကာင္းေကာင္းကို အဲဒီမွာမွ ျမည္းၾကည့္ဖူးတာ။ ၿပီးေတာ့ ဒယ္အိုးေတြနား ၀ိုင္းဖြဲ႔ေနၾကတဲ့ ကာလသားေတြကို ဒါ ရန္ကုန္က သမီးႀကီးရဲ႕သား အလတ္ေကာင္လို႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ေန႔လည္စာ မစားသြားၾကဘူးလားလို႔ သူတို႔က ေမးၾကတယ္။ မစားေတာ့ဘူးဗ်၊ သြားေတာ့မယ္လို႔ ျပန္ေျပာတဲ့အခါ ထမင္းခ်ိဳးပန္းကန္ လွမ္းေပးၿပီး ခပ္မ်ားမ်ားစားကြာလို႔ ေျပာၾကတယ္။ သူတို႔က ထမင္းခ်ိဳးကို ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ ျမည္းေနၾကပုံရတယ္။

သီလသြားယူဦးေလလို႔ အဖြားက အဘကို ေျပာလိုက္သံၾကားတယ္။ အဘကလည္း ေအးပါကြာ ဒို႔အဖြဲ႔ေတြက ေနာက္ဆုံးအသုတ္မွ ေက်ာင္းေပၚတက္ၿပီး ယူၾကမွာလို႔ ဆိုတယ္။ အဖြားနဲ႔အတူ အိမ္ျပန္လိုက္ခဲ့ရင္း အဘက ဘာလို႔ သူမ်ားေတြလို တိုက္ပုံမ၀တ္တာလဲလို႔ အဖြားကို ေမးလိုက္တယ္။ ဆိုက္ကားစီးရင္း ေမးတာျဖစ္လို႔ ေရွ႕ခုံမွာ ထိုင္တဲ့ အဖြားၾကားေအာင္ ႏွစ္ခါေလာက္ ေမးလိုက္ရတယ္။ သူတို႔က ခ်က္ျပဳတ္ေရး ေ၀ယ်ာ၀စၥအဖြဲ႔ကလို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ အိမ္ကသြားေတာ့ ၀တ္ေနက် တိုက္ပုံေလး ယူသြားတယ္ ထင္တာပဲလို႔လည္း ဆက္ေျပာပါေသးတယ္။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမ့ကို ေျပာျပတဲ့အခါ သား အဘက အိုးသူႀကီးကြဲ႔လို႔ ျပံဳးၿပီးေျပာတယ္။
ေနာက္တခါ ၾကံဳရပုံက ဒီလို။

အဘတို႔အိမ္မွာ ၀ါဆိုသကၤန္းကပ္တဲ့အခါ နယ္ထုံးစံအရ မုန္႔ဟင္းခါးအလွဴလုပ္တယ္။ ကိုယ့္ရပ္ကြက္အတြင္းက အိမ္နီးနားခ်င္းေတြပါမက ျမိဳ႕ထဲက အသိမိတ္ေဆြေတြပါ ဖိတ္တဲ့အတြက္ အလွဴလာမယ့္သူ မ်ားတယ္။ ညဖက္မွာ ျပင္ဆင္စရာရွိတဲ့ အစပ္အဟပ္ေတြကို ျပင္ဆင္ၾကရတယ္။ အဘနဲ႔ ခ်က္ျပဳတ္ေဖာ္ေတြျဖစ္တဲ့ သူ႔လက္ေထာက္သုံးေလး ေယာက္ကလည္း လာကူညီတယ္။ အဲဒါနဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါး စခ်က္ေရာ ဆိုပါေတာ့။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေလာက္ၾကေတာ့ အဘက ငါ ခဏသြားအိပ္ဦးမယ္ဆိုၿပီး အိမ္ေပၚတက္အိပ္တယ္။ မင္းတို႔ သူတို႔ခိုင္းတာ လုပ္ေပးလိုက္လို႔လည္း ေျမးေတြကို မွာတယ္။ ခ်က္ျပဳတ္တဲ့သူေတြ အပ်င္းေျပၾကည့္ဖို႔ ဗီဒီယိုကလည္း ျပထားတယ္။ လက္ေထာက္အိုးသူႀကီးေတြက ဇာတ္ေၾကာမွာ ေမ်ာေနတဲ့အခ်ိန္ အိမ္တြင္းကေခၚေနတဲ့အသံ ၾကားရတဲ့အတြက္ တီဗီအသံတိုးၿပီး အသံလာရာကို နားစြင့္ၾကတယ္။

အဘ အိမ္တြင္းက ေျပာတဲ့အသံ။ ေဟ့ေကာင္ေတြ ၾကက္သြန္ထည့္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီလို႔ ေျပာသံ။ အဲဒီမွာမွ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္တာ၀န္ယူထားတဲ့သူေတြလည္း ဗီဒီယိုၾကည့္ေနရာက အတင္းထေျပးၾကရတယ္။ ၾကက္သြန္ထည့္ တျခားထည့္စရာရွိတာ ထည့္ နဲ႔ လုပ္စရာရွိတာ ေမႊစရာရွိတာေတြ လုပ္ၿပီး ေမႊၿပီးလို႔ အိမ္ေပၚျပန္တက္ရင္း သူတို႔ ေျပာတာ ၾကားလုိက္ရတယ္။

ဦးႀကီး သတိေပးလို႔သာပဲ တဲ႔။ ဦးႀကီးလို႔ သူတို႔ညႊန္းတဲ့ အိုးသူႀကီး အဘကေတာ့ ျပန္အိပ္သြားၿပီ။ အဘဟာ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာကို အိပ္ေနတာေတာင္မွ သတိေလးထားၿပီး ေဆာင္ရြက္ႏိုင္တဲ့ အိုးႀကီးခ်က္ အိုးသူႀကီးတေယာက္ျဖစ္တယ္။

ရန္ကုန္သားလို႔ အမည္သညာရသူဟာ အဘဆီကေန အိုးၾကီးခ်က္ပညာကို ဆည္းပူးခြင့္ မၾကံဳလုိက္ရတဲ့အတြက္ မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္ေနရပါတယ္။


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts