(မုိးမခ) ဇူလုိင္ ၅၊ ၂၀၁၈
ကြၽန္ေတာ့္အသက္ ၁၂ ႏွစ္။ စာဖတ္တတ္တယ္ဆိုတဲ့အရြယ္ကတည္းက စာအုပ္မ်ဳိးစံုကိုဖတ္ခဲ့တယ္။ ကာတြန္း၊ ႐ုပ္ျပ၊ ဝတၳဳ စတဲ့စာေပအမ်ဳိးအစားေတြအျပင္ ကြၽန္ေတာ့္အသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္ေလာက္ကတည္းက ေက်ာက္ကြင္းအေရးေတာ္ပံုစာ အုပ္ကို ဖတ္ဖူးခဲ့တယ္။ သူမ်ားကေကာင္းတယ္ညႊန္းလို႔ဖတ္ၾကည့္ရင္း ဖတ္ဖူးတာမ်ဳိးမဟုတ္ပါဘူး။ အျဖစ္က ဒီလိုပါ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔မိသားစုက ဆင္းရဲပါတယ္။ ထမင္းနပ္မမွန္တဲ့အထိ ဆင္းရဲခဲ့ၾကတာပါ။ အဲ့ဒီလိုထမင္းနပ္မမွန္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ လည္း အလိုအေလ်ာက္ အိမ္ေခါင္းရင္းကဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကိုေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းခံတယ္။ ေက်ာင္း ေဝယ်ာဝစၥလုပ္တယ္။ ေက်ာင္းမွာပဲစားတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကေနပဲ စာသင္ေက်ာင္းတက္တယ္။ ေက်ာင္းအိပ္ ေက်ာင္း စားဘဝနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က ဝမ္းေရးကိုေျဖရွင္းတယ္။ တခါတေလ ေက်ာင္းကပိုတဲ့ထမင္းက်န္ဟင္းက်န္ေလးေတြကို အိမ္က ေျပးေပးရင္း မိသားစုကိုလည္း ကူညီႏိုင္ခဲ့တယ္။ ထူးထူးျခားျခား ဆရာေတာ္ခိုင္းတာတခုရွိတယ္။ ဗီဒိုထဲကစာအုပ္ေတြ ကိုထုတ္ၿပီး ေန႔တိုင္းလွမ္းရတယ္။ ဗီဒိုထဲျပန္ထည့္ၿပီးသိမ္းရတယ္။ အဲ့ဒီအလုပ္ကို ဆရာေတာ္က ကြၽန္ေတာ့္တေယာက္တည္း ကိုပဲခိုင္းခဲ့တယ္။ စာဖတ္တာဝါသနာပါတဲ့သူပီပီ စာအုပ္ေတြကိစၥကိုလုပ္ေနရင္း ဟိုစာအုပ္လွန္ဖတ္၊ ဒီစာအုပ္လွန္ဖတ္ရင္း ကေန ေက်ာက္ကြင္းအေရးေတာ္ပံုစာအုပ္ကို ဖတ္မိတာပါပဲ။ ႀကိဳက္လြန္းတာကတေၾကာင္း၊ ပိုၿပီးမွတ္မိခ်င္တာကတေၾကာင္း ဆိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာေနရင္း သံုးႀကိမ္ေလာက္အထိ ဖတ္ဖူးခဲ့တယ္။ ခရီးသြားဟန္လြဲဖတ္ရင္း သိပ္ႀကိဳက္ခဲ့ရတဲ့စာအုပ္တအုပ္ပါပဲ။
ေနာက္ေတာ့ စာအုပ္ကိုႀကိဳက္လြန္းလို႔ “ျပန္စြန္႔ပါဘုရား” လို႔ ဆရာေတာ့္ကိုေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ ဆရာေတာ္ကလည္း “ရွား ပါးစာအုပ္မို႔ မစြန္႔နိုင္ဘူး” လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္လိုမွေတာင္းလို႔မရေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာက္ကြင္းအေရး ေတာ္ပံုစာအုပ္ကို ခိုးယူလာခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္က ရိပ္မိဟန္မရွိပါဘူး။ အသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္မွာပဲ ပထမဦးဆံုး သူတပါး ဥစၥာကိုခိုးယူမိျခင္းပါပဲ။ အေဖကေတာ့ ဖတ္ၿပီးရင္ ေက်ာင္းမွာသြားျပန္ထားဖို႔ ေျပာပါတယ္။ သူမ်ားဥစၥာကို သူမ်ားမသိေအာင္ ယူတယ္ဆိုတာ ခိုးမႈေျမာက္ေၾကာင္း၊ ခိုးတယ္ဆိုတာမေကာင္းေၾကာင္း၊ ဒီဘဝမွာ ဒီေလာက္စားရမဲ့မဲ့ ေသာက္ရမဲ့မဲ့ျဖစ္ေန တာကို သူမ်ားဥစၥာခိုးယူဦးမယ္ဆိုရင္ သံသရာမေကာင္းႏိုင္ေၾကာင္း ဆံုးမပါတယ္။
ဆံုးမစကားေတြ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ ကြၽန္ေတာ္ျပန္မထားခဲ့ပါဘူး။ ျပန္ထားလိုက္တဲ့ပံုစံနဲ႔ အေဖမသိေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ သိမ္းထားလိုက္တယ္။ သူတပါးဆီကခိုးယူထားလို႔လား မသိဘူး။ နာဂစ္ျဖစ္တဲ့အထဲ အဲ့ဒီစာအုပ္လည္းပါသြားခဲ့ပါတယ္။
“မင္းေက်ာက္ကြင္းအေရးေတာ္ပံုႀကီးေရာကြ” လို႔ အေဖေမးေတာ့ ေကာင္းမြန္တဲ့တုံ႔ျပန္အေျဖ ကြၽန္ေတာ့္ႏႈတ္ဖ်ားဆီ ကပ္ မလာခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒီစာအုပ္ကို ငါျပန္မပို႔တာ အေဖသိေနပါလားဆိုတဲ့အေတြးေၾကာင့္ အေဖ့စကားကိုနားမေထာင္မိလို႔ အေဖ့ကိုလည္း အားနာသြားရပါတယ္။
□□□
ကြၽန္ေတာ့္ အသက္ ၁၉ ႏွစ္။ နာဂစ္ျဖစ္တာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ရွိေနၿပီဆိုေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာကို ဘယ္ေဝျခမ္းေရးအဖြဲ႔ ေတြမွ ေရာက္မလာေသးပါဘူး။ စားစရာဆန္မရွိ၊ ေသာက္စရာေရမရွိ၊ ေနစရာအိမ္မရွိၾကဘဲ နာဂစ္ဒဏ္ခံစားခဲ့ၾကရသူေတြ ျဖစ္သလို ေနထိုင္စားေသာက္ေနခဲ့ၾကရပါတယ္။ ေနာက္ရက္အနည္းငယ္အၾကာမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာနဲ႔ မလွမ္းမကမ္း နားကရြာကို အလွဴရွင္ေတြေရာက္လာတယ္ဆိုတဲ့အသံၾကားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အနီးနားကရြာေတြကိုလည္း ေဝျခမ္းေပးမယ္ ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ညီအကိုႏွစ္ေယာက္နဲဲ႔ရြာသားေတြ ေဝမယ့္ရြာဆီကို သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ အလွဴရွင္ေတြေဝေပးဖို႔ပါလာတဲ့ပစၥည္းေတြကို အဲ့ဒီရြာက လူႀကီးအိမ္ကို ထမ္းတင္ေပးၾကတယ္။ ကိုးနာရီထိုးမွ ေဝေပးမယ္တဲ့။
အခ်ိန္တစ္နာရီေလာက္လိုေသးေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာလူႀကီးအိမ္ေရွ႕မွာပဲ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကတယ္။ အခ်ိန္က်လို႔ ပစၥည္း ေဝမယ္လုပ္ေတာ့ လူေတြ အလုအယက္ေနရာယူၾကတယ္။ တန္းစီၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ လူ ၁၅ ေရာက္ေလာက္။ ကြၽန္ေတာ့္အေနာက္မွာက ကြၽန္ေတာ့္ညီေလး။ အေရွ႕ကလူေတြၿပီးသြားေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အလွည့္ယူလိုက္တယ္။ ပစၥည္းေပး ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို မာကာမွင္နဲ႔ တေယာက္ကျခစ္တယ္။ ေနာက္ဝင္လာမွာစိုးလို႔ေနမွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ညီ ယူ လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ လူတန္းနဲ႔ ခပ္ေဝးေဝးေလးမွာသြားၿပီး ရတဲ့ေဝစုေတြကို ျဖည္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဆန္က နို႔ဆီ ဗူးႏွစ္လံုး၊ ဆီေလးနည္းနည္း၊ ေဆးလိပ္၊ေဆး၊ အသားတု၊ၾကက္သြန္၊ျငဳပ္ေတာင့္ စတဲ့အတိုအစေလးေတြ နည္းနည္းပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အင္မတန္စိ္တ္ပ်က္သြားမိပါတယ္။ မိသားစုကရွိတာ ကိုးေယာက္။ ညီကိုႏွစ္ေယာက္ေပါင္းမွရတဲ့ဆန္က ႏို႔ဆီဗူး ေလးလုံး။ ဘယ္လိုမွ မေလာက္ပါဘူး။
ကြၽန္ေတာ့္မ်က္နွာကိုၾကည့္ၿပီး သေဘာေပါက္တဲ့ညီေလးက ကြၽန္ေတာ့္လက္ကိုဆြဲၿပီးေခၚသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ကားယား ကားယားနဲ႔ ဘုမသိဘမသိ ပါသြားတယ္။ လူတန္းႀကီးနားေရာက္မွ ကြၽန္ေတာ္သေဘာေပါက္သြားေတာ့တယ္။ ေနာက္တခါ ျပန္တိုးရမယ့္သေဘာ။ ဘဝမွာ တခါမွမလုပ္ဖူးတဲ့အလုပ္ပါ။ လက္မွာေပေနတဲ့မာကာမွင္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္တံေတြးနဲ႔ပြတ္ၿပီး ဖ်က္လိုက္တယ္။ ပထမတေခါက္ တိုးၿပီးယူတယ္။ ညီေလးကိုလည္း မၾကည့္ရဲသလို ေဝေပးေနတဲ့လူကိုလည္း မၾကည့္ရဲပါ ဘူး။ လက္ေတ ြေျခေတြ တုန္တုန္ရီရီနဲ႔ပါပဲ။ ဒုတိယတေခါက္ တိုးယူတယ္။ လက္တုန္ေနပါေသးတယ္။ ေျခေထာက္ေတာ့ မတုန္ေတာ့ပါဘူး။ တတိယတေခါက္ ေအးေဆးပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ စတုတၳတေခါက္ ကြၽန္ေတာ္ အရွက္မရွိေတာ့ပါဘူး။ ေလေလးေတာင္ ခြၽန္လိုက္ေသးတယ္။ ေအးေအးေဆးေဆးကို ယူလိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ မေကာင္းမႈမွာ အေရထူသြားတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ညီကိုႏွစ္ေယာက္ ရွစ္ႀကိမ္အထိ အရွက္တရားကင္းမဲ့စြာ တိုးယူခဲ့ပါတယ္။ မာကာမွင္ေပတာကို ဖ်က္ရပါ မ်ားေတာ့ မဲေနတဲ့အသားေပၚမွာေတာင္ အေရခြံကြာၿပီး ေသြးေျခဥလာတဲ့အထိပါပဲ။ အိမ္မွာလည္း သံုးေလးရက္စာ ဖူဖူလံုလံု စားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ငါးရာ့ငါးဆယ္ဇာတ္နိပါတ္ေတာ္ထဲက ကြၽန္ယံု နႏၵဇာတ္မွာလုိ နႏၵက ေရႊအိုးျမႇဳပ္ထားတဲ့ေတာင္ကုန္းေပၚ ေျခခ်မိ္႐ံုရွိေသး သူ႔သခင္ကိုျပန္ေဟာက္သလို သံုးေလးရက္စာ စားနပ္ရိကၡာက ကြၽန္ေတာ့္ကို မာန္တက္ေစပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရြာသားတခ်ဳိ႕ေဝျခမ္းေရးမေလာက္လို႔ ပစၥည္းမရၾကဘူးဆိုတဲ့သတင္းၾကားေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အနည္းငယ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္႐ံုေလာက္ပါပဲ။ မေျပာင္းလဲခဲ့ပါဘူး။
အခု ကြၽန္ေတာ့္အသက္ ၂၉ ႏွစ္။ စာဖတ္တာေတြမ်ားလာေတာ့ မေကာင္းမႈကို ေရွာင္ႏိုင္လာခဲ့တယ္။ ေက်ာက္ကြင္းအေရး ေတာ္ပံုစာအုပ္ကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကခိုးယူလာခဲ့တာ၊ ေဝျခမ္းေရးပစၥည္းေတြကို အႀကိမ္ႀကိမ္တိုးယူခဲ့တာေတြကိုလည္း ျပန္ေျပာင္းေနာင္တရမိခဲ့ပါတယ္။ သူမ်ားသဒၵါလို႔ေပးတာ တစ္ႀကိမ္ဆိုရင္ ကိုယ့္အခြင့္အေရးကိုယူတာ ရွစ္ႀကိမ္အထိဆိုေတာ့ သူတပါးအခြင့္အေရးကို ကြၽန္ေတာ္ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္တာပါ။ ႀကီးမားတဲ့ က်ဴးလြန္မႈပါပဲ။ အခုခ်ိန္မွာ သိပ္ကိုရွက္မိပါတယ္။ မေကာင္းတဲ့အက်င့္ေတြနဲ႔ လက္တြဲျဖဳတ္တဲ့ေနရာမွာ ဘာေၾကာင္းျပခ်က္မွ မလိုေလာက္ပါဘူး။ ေနာက္ေနာင္ ဘယ္လိုမ ေကာင္းတဲ့အမႈအက်င့္မ်ဳိးကိုမွမလုပ္ဖို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ကတိေပးရင္း ကိုယ့္အထုတ္ ကုိယ္ျဖည္ျပလိုက္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ဘဝမွာ အဲ့ဒီလိုအညီႇအေဟာက္နဲ႔ ႏွစ္ႀကိမ္တိုင္တိုင္ အိပ္စက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
