(မုိးမခ) ဇြန္ ၁၉၊ ၂ဝ၁၈
ငဘုိတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ တိဗက္တို႔ ငါးပါးေမွာက္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ငဘိုဟူေသာ အသံကိုၾကားလွ်င္ အခုခ်ိန္ထိ တိဗက္တို႔ က ထုခ်င္ေထာင္းခ်င္စိတ္ေတြ ရွိေနၾကေသးသည္။ တိဗက္အေရးကို ဦးေဆာင္ေျဖရွင္းမည့္သူမရွိ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ယခု ဘုန္္းေတာ္ႀကီးဒလုိင္းလားက အသက္တစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္သာရွိေသးသည္။ တိဗက္ျပည္တြင္းေရးေတြ အႀကီးအက်ယ္ ရႈပ္ေထြးေနခ်ိန္တြင္ နို္င္ငံေတာ္၏ အျမင့္ဆုံးအာဏာကို ဒလုိ္င္းလားမားဘုန္္းေတာ္ကေလးကလြဲ၍ မည္သူ႔ကိုမွ် မအပ္ႏွင္း လုိၾက။ တိဗက္ျပည္သူမ်ားက ဘုန္္းေတာ္ေလးဒလိုင္းလားမားကို နိုင္ငံေတာ္၏ အျမင့္ဆုံးတာဝန္ကုိယူၿပီး တိဗက္အေရးကို ဦးေဆာင္ေျဖရွင္းေပးေစခ်င္ၾကသည္။ အစပိုင္းတုန္းကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေလးက ျငင္းပါေသးသည္။ သူ႔မွာ တိဗက္ကို ဦး ေဆာင္ ႏိုင္ေလာက္သည့္ အေတြ႔အၾကဳံမရွိ။ ၿပီးေတာ့ အသက္ငယ္လြန္းေနတာေၾကာင့္လည္း ျပည္သူေတြ ရဲ႕ေတာင္းဆိုမႈကို လက္မခံခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းဆိုမႈကို လုိက္ေလ်ာၿပီး အသက္တစ္ ဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္မွာ တိဗက္ျပည္ရဲ႕ အာဏာအျမင့္ဆုံးျဖစ္သည့္ ရဟန္းမင္းအျဖစ္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ နိုင္ငံေရးအျမင့္ဆုံး အာဏာကိုရယူၿပီး တိဗက္နိုင္ငံေရးကို ထဲထဲဝင္ဝင္ ဦးေဆာင္ခဲ့ရေလသည္။
တိဗက္ျပည္သူေတြ အပ္ႏွင္းလာသည့္ သမိုင္းေပးတာဝန္ကို တရားဝင္က်ယ္က်ယ္ ျပန္႔ျပန္႔ထမ္းေဆာင္နိုင္ဖို႔ နိုင္ငံ့ဥေသွ်ာင္ အျဖစ္ နိုဝင္ဘာလတြင္ ဒလုိင္းလားမား ဘုန္းေတာ္ေလးကို နန္းတင္ပြဲက်င္းပၾကေလသည္။ တ႐ုတ္ျပည္မႀကီးတြင္ ေမာ္စီ တုန္းဦးေဆာင္သည့္ အာဏာရကြန္ျမဴနစ္တို႔ တိဗက္ျပည္ကို မ်က္ေစာင္းထိုးေနခ်ိန္၊ တိဗက္ျပည္ေကာင္းကင္ယံတြင္ မုန္ တိုင္းေတြ စတင္ဝင္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ အသက္ဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္ ဒလုိင္းလားမားကေလးကို တိဗက္ျပည္သူေတြက အ မ်ားႀကီး ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကေလသည္။
တိဗက္ျပည္ရဲ႕ ေတာင္တန္းေတြေပၚမွာ အႏၱရာယ္အရိပ္အေငြ႔တို႔ ယွက္သန္းေနသည့္တိုင္ ျပည္သူေတြက စိတ္မေအးစရာ သည္အျဖစ္ေတြကို ခဏေမ့ထားၾကၿပီး နန္းတက္ပြဲကို စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္စြာ က်င္းပခဲ့ၾကေလသည္။ တိဗက္ျပည္၏ သာ သနာ့အေရး၊ နိုင္ငံ့အေရးတြင္ ဒလုိင္းလားမားက အႀကီးဆုံး အျမင့္ဆုံးျဖစ္သည္။ သာသနာပိုင္လည္း သူ၊ နိုင္ငံ့ဥေသွ်ာင္လည္း သူ။
မေသခ်ာ မေရရာေတာ့တဲ့ အနာဂတ္ေတြနဲ႔အတူ အနိုင္က်င့္က်ဴးေက်ာ္ခံရျခင္းေတြက ကင္ဆာဆဲလ္ေတြလုိ တိဗက္ျပည္ကို အျမစ္တြယ္စျပဳေနခ်ိန္။ တိဗက္ျပည္က တျဖည္းျဖည္း မီးရွိန္ျမႇင့္ၿပီး ေရေႏြးအိုးထဲ အျပဳတ္ခံေနရသည့္ ဖားတေကာင္ႏွင့္ပင္ တူေနျပန္ပါေတာ့သည္။ ပီကင္းရဲ႕ ဝါးမ်ိဳမႈေတြ တိဗက္ျပည္အေရွ႕ပိုင္းကေန တျဖည္းျဖည္းေရြ႕လာေနခ်ိန္မွာ သူ႔ကုိကူညီေပးဖို႔ တိဗက္က UN ကို အကူအညီေတာင္းပါသည္။ သို႔ေသာ္ တ႐ုတ္ကလည္း UN ကို ေၾကာက္ေနမွာမဟုတ္။ ပိုဆိုးသည္မွာ တိဗက္ျပည္က UN အဖြဲ႔ဝင္ ႏိုင္ငံမဟုတ္။ တ႐ုတ္ရဲ႕ က်ဴးေက်ာ္မႈေတြ ရပ္တံ့ေပးဖို႔ အၾကံျပဳၾကေသာ္လည္း ျဗိတိန္ကိုယ္တိုင္က အိႏၵိယနဲ႔ လက္ဝါးခ်င္း႐ုိက္ၿပီး အစည္းအေဝးမွာ တိဗက္အေရး ဆက္လက္မေဆြးေႏြးၾကဖို႔ တိုက္တြန္းခဲ့ၾကဖူးသည္။ အေမရိ ကန္ျပည္ေထာင္စုကလည္း ကိုးရီးယားကြၽန္းစြယ္အေရး အေလးေပးေနခ်ိန္။ တိဗက္အေရးကား သည္လုိႏွင့္ပင္ ေခ်ာင္ထိုးခံ လုိက္ရေလသည္။ “တ႐ုတ္စစ္တပ္ႀကီးက တိဗက္ကို တျဖည္းျဖည္းဝါးမ်ိဳေနတဲ့အခုလုိအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ငါတို႔ကို ဘယ္သူမွ ကယ္ မည့္သူမရွိေတာ့ပါလား” ဟု ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဒလုိင္းလားမားက ဝမ္းနည္းစကားဆိုပါသည္။ ေျပာင္းလဲေနေသာ ကမၻာ့အေျခ အေနေတြ တခ်က္ကေလး မ်က္ေျချပတ္လုိက္ရုံမွ်ျဖင့္ ဘဝပ်က္သြားနိုင္သည္ဟူေသာ သခၤန္းစာကို တိဗက္တို႔ ေကာင္း ေကာင္း နားလည္လုိက္ခ်ိန္မွာ အခ်ိန္က ေနာက္က်သြားခဲ့ေလျပီ။
ဒလုိင္းလားမား ဘုန္းႀကီးေလးကို တိဗက္ျပည္ကေနထြက္ေျပးဖို႔ ေခါင္းေဆာင္အခ်ိဳ႕က တိုက္တြန္းခဲ့ဖူးသည္။ ဘုန္းႀကီးေလး ဒလုိင္းလားမားက ငဘုိဦးေဆာင္သည့္ အဖြဲ႔ဝင္ ငါးဦးပါဝင္ေသာ ၿငိမ္ခ်မ္းေရးအဖြဲ႕ကို ေဘဂ်င္းသို႔ လႊတ္လုိက္ေလသည္။ ေဘဂ်င္းက လက္ခံပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေဆြးေႏြးရန္မဟုတ္။ ရာဇသံေပးရန္သာျဖစ္သည္။ သည္အတိုင္း ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ပီကင္း ရဲ႕အုပ္ခ်ဳပ္မႈကို ခံမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ပီကင္းနဲ႔ စစ္ပြဲဆင္ႏႊဲမလား။ တိဗက္ယဥ္ေက်းမႈ၊ တိဗက္စာေပ၊ တိဗက္သာသနာ အေရးစသည့္ တိဗက္ျပည္ေရွ႕ေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အခ်က္ေပါင္း ၁၇ ခ်က္ပါဝင္သည့္ စာခ်ဳပ္ကို ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၅၁-ခုႏွစ္ ေမလ ၂၃ ရက္ေန႔တြင္ ျမိဳ႕ေတာ္ေဘဂ်င္းတြင္ လက္မွတ္ေရးထိုးၾကေလသည္။ တိဗက္သည္ တ႐ုတ္၏ အစိတ္အပိုင္းျဖစ္ သည္ဆိုေသာအခ်က္ကို ဘုန္းေတာ္ႀကီးဒလုိင္းလားမားက လက္မခံ။ သို႔ေသာ္ တိဗက္သည္ တ႐ုတ္ျပည္၏ အစိတ္အပိုင္း ျဖစ္သည္ဆုိသည့္စာခ်ဳပ္ကို ငဘိုက လက္မွတ္ထိုးေပးလုိ္က္ေသာအခါ တိဗက္တို႔မွာ ဘုမသိ ဘမသိျဖင့္ ေရတိမ္နစ္ရရွာ ပါ ေတာ့သည္။ အမွန္ဆိုလွ်င္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးဒလုိင္းလားမားပင္ မသိ။ တိဗက္အစိုးရတဖြဲ႔လုံးလည္း မသိလုိက္ရ။ တိဗက္သည္ တရုတ္၏အစိပ္အပိုင္းျဖစ္ေၾကာင္း လက္မွတ္ေရးထိုး လုိက္ျပီျဖစ္ေၾကာင္း ေလဒီယိုကေန အသံလႊင့္လုိက္မွ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဒလုိင္းလားမားႏွင့္ တိဗက္ျပည္သူေတြက သိလုိက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ တိဗက္ျပည္ေရွ႕ေရးအတြက္ ပီကင္းရဲ႕ေျပာသမွ်ကို ေခါင္းညိတ္႐ုံမွတပါး ေရြးခ်ယ္စရာ လမ္းမရွိေတာ့။
ေအာက္တိုဘာလတြင္ ေမာ္စီတုန္းႏွင့္ ခ်ဴအင္လုိင္တို႔၏ ပိုစတာမ်ားကို ေလထဲလႊင့္လုိ႔ ခ်ီတက္လာခဲ့ေသာ အင္အားႏွစ္ ေသာင္းရွိ တ႐ုတ္စစ္တပ္ႀကီးက ၿမိဳ႕ေတာ္လာဆာကို သိမ္းပိုက္ၿပီးေနာက္ ႒ာနခ်ဳပ္အျဖစ္ ရုံးစိုက္လုိက္ပါေတာ့သည္။ တိ ဗက္ျပည္သူေတြက ေမာ္စီတုန္း႐ုပ္ပုံပါ ပိုစတာမ်ားကိုင္ကာ ျမိဳ႕ထဲကိုခ်ီတက္လာသည့္ တ႐ုတ္စစ္သားမ်ားကို ေငးၾကည့္ေန ၾကၿပီးေနာက္ လက္ခုပ္လက္ဝါး ၿပိဳင္တူတီးလုိက္ၾကေလသည္။ သူတို႔တီးလုိက္ေသာလက္ခုပ္ကား ဝမ္းသာ၍တီးျခင္းမဟုတ္။ တိဗက္ရိုးရာ ယုံၾကည္မႈတခုရွိသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ျပည္သူအမ်ားစုေပါင္း၍ လက္ခုပ္တီးျခင္းသည္ မေကာင္းဆိုးဝါးမ်ားကို ႏွင္ထုတ္ျခင္းပင္ျဖစ္ေလသည္။ ေလျပင္းတခ်က္ တိုးအေဝွ႔မွာ ေလထဲလြင့္ပါသြားသည့္ ေမာ္စီတုန္း၏ ပိုစတာမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး တိဗက္တို႔ရင္ထဲ မဝံ့မရဲေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကဘူးသည္။ ဟိမဝႏၱာေတာင္တန္းေတြေပၚကေန လြင့္ပ်ံလာသည့္ ေလႏုေအးက တိဗက္တို႔ရဲ႕ရင္ကို အရင္လုိမေႏြးေထြးေစပါေလေတာ့။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္။
ကိုသစ္ (သီတဂူ)
၆၊ ၁၇၊ ၂ဝ၁၈
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
