(မုိးမခ) ေမ ၂၊ ၂၀၁၈
စာေရးသူ၏ တူ၊ တူမေလးေတြကို ေျပာျပျဖစ္တဲ့ အသိပညာေပးပံုျပင္ေလးေတြကို မိုးမခစာခ်စ္သူ လူငယ္၊ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေလးေတြဖတ္ဖို႔ မွ်ေဝလိုက္ပါတယ္။
မဂၤလာနွစ္သစ္ပါ။ ႏွစ္သစ္မွာ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။
အခ်ိန္က ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္တရာေလာက္တုန္းကေပါ့ ႏွင္းမိုးေတြ တဖြဲဖြဲရြာသြန္ေနတဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ အေရွ႕ပိုင္း ေဘာ္စ တြန္ၿမိဳ႕ (Boston) ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ (Harvard University) ေက်ာင္း အဓိပတိလမ္းမႀကီးအတိုင္း မိုးကာဂ်ာကင္ ေဟာင္းေဟာင္းႏြမ္းႏြမ္းဝတ္ထားတဲ့ အဖိုးႀကီးတဦးနဲ႔ အဖြားႀကီးတေယာက္တို႔ ထီးအစုတ္တေခ်ာင္းေအာက္မွာ ေလးလံ ထိုင္းမိႈင္း ႏံုးခ်ည့္ေျခလွမ္းမ်ားနဲ႔ တလႈပ္လႈပ္တေရြ႕ေရြ႕ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရွိရာ ႐ံုးခန္းသို႔ ဦးတည္ေလွ်ာက္လာ ၾကတယ္။ တခါမွ မေရာက္ဘူးတဲ့ က်ယ္ဝန္းလွပတဲ့ အထင္ကရတကၠသိုလ္ေက်ာင္းႀကီးကို တအံ့တၾသ ေငးေမာၾကည့္လိုက္၊ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား တီးတိုးအားေပးစကားေျပာလိုက္နဲ႔ ေလွ်ာက္လာၾကရ ေနာက္ဆံုး ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး႐ံုးခန္းရွိရာ အေဆာက္အအံု ေရွ႕ ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။
ေလးလံတဲ့ အေဆာက္အဦးတံခါးႀကီးကို တြန္းဖြင့္ကာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး႐ုံးခန္းအတြင္းကို ေရေတြစိုရႊဲၿပီး မ်က္ႏွာမသာမယာ၊ မဝံ့မရဲ ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ စိုးရိမ္မ်က္လံုးမ်ားနဲ႔ ေရာက္ရွိလာတဲ့ အဖိုးႀကီးနဲ႔အဖြားႀကီးကို ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး႐ံုးခန္းေရွ႕ စာေရးမက တအံ့တၾသ၊ မႏွစ္ဖြယ္လိုဖြယ္ရာ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္ကာ ဘယ္အေရးကိစၥရွိလို႔ လာၾကပါလဲ…လို႔ ခပ္ထန္ထန္၊ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေမးလိုက္တယ္။
အဖိုးႀကီးက တခ်က္အသာၿပံဳးၿပီး … ေကာင္းေသာနံနက္ခင္းပါ တူမႀကီး။ အဝတ္စိုေတြေၾကာင့္ ၾကမ္းျပင္ေပညစ္သြားတာကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဒီကိုလာေရာက္ျခင္းက အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥတခုကို ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးနဲ႔ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ ခ်င္လုိ႔ပါ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဆရာႀကီးနဲ႔ ခဏေတြ႔ခြင့္ျပဳဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။
ဘယ္လို ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးနဲ႔ေတြ႔ခ်င္လို႔ဟုတ္လား … စာေရးမက အထိတ္တလန္႔ျပန္ေမးၿပီး၊ စားပြဲေပၚက စာအုပ္၊ စာရြက္ ေတြကို ဟိုေရႊ႕ဒီေရႊ႕လုပ္ေနကာ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ‘ဘယ္လိုဟာေတြလဲ မသိဘူး။ ဆရာႀကီးနဲ႔လာေတြ႔တဲ့ ပံုစံေတြကလဲ စုတ္တီး စုတ္ခ်ာနဲ႔ ေတာသားေတြျဖစ္မယ္။ ရြာျပန္ခရီးစရိတ္မရွိလို႔ ဆရာႀကီးကို အပူကပ္ေတာင္းမလို႔လားမသိဘူး’ လို႔ ဟိုဟိုဒီဒီ ေတြးေနတုန္း …
ဟုတ္ .. ဟုတ္ပါတယ္တူမႀကီး။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးနဲ႔ေတြ႔ၿပီး သူ႔ဆီက အႀကံဉာဏ္၊ အကူအညီ ေတာင္းခံခ်င္လို႔ တနယ္တေက်းကေန ႀကိဳးစားလာခဲ့တာပါ။ တမနက္လံုး မိုးေတြမိလာလို႔ အဝတ္အစားေတြေပညစ္၊ တကိုယ္လံုး ရႊဲစိုေန တာကို အားနာပါတယ္။ လာတဲ့ကိစၥကိုေတာ့ ဆရာႀကီးနဲ႔ေတြ႔တဲ့အခါ အေသးစိတ္ရွင္းျပေျပာျပပါမယ္။ ဆရာႀကီးနဲ႔သာ တစိတ္ေတြ႔ခြင့္ေပးပါ။ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္…လို႔ စာေရးမရဲ႕ အတြင္းစိတ္ကို သိေနသလိုနဲ႔ ေတာင္းပန္ေျပာဆိုေလ တယ္။
ဟုတ္ကဲ့ … က်မ နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက အေတာ္ေလး အလုပ္ရႈပ္သူမုိ႔ သူမွာအခ်ိန္ ရွိ မရိွ က်မ မ ေျပာႏိုင္ေသးဘူး။ ဟိုနားမွာ ခဏထိုင္ေစာင့္ပါ။ က်မ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကို အခ်ိန္တမိနစ္ေလာက္အားရင္ ေတြ႔ေပးဖို႔ ေမး ၾကည့္ေျပာလိုက္ပါမယ္..လို႔ ကပ်ာကရာေျပာၿပီး ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးအခန္းထဲ မဲ့ကာရြဲ ႔ကာ လစ္ကနဲဝင္သြားေလတယ္။
တေအာင့္အၾကာမွာ စာေရးမျပန္ထြက္လာၿပီး … ဆရာႀကီးက အလုပ္ကိစၥရွိေနလို႔ ေနာက္တနာရီေလာက္ၾကာမွ ေတြ႔ႏိုင္မယ္ လို႔ ေျပာတယ္။ ေစာင့္ႏိုင္ရင္ ဟိုဘက္နားမွာထိုင္ေစာင့္ပါ… လို႔ လွမ္းေအာ္ေျပာကာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးခန္းထဲက ယူလာတဲ့ စာအုပ္ေတြကို စာအုပ္စင္ေပၚတင္ကာေနေလတယ္။ စာေရးမစိတ္ထဲမွာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကို ႀကိဳတင္ေတြ႔ခြင့္ (appointment) မေတာင္းဘဲ ဆိုင္မဆင့္ဗံုမဆင့္ ေရာက္ရွိလာတဲ့ ေတာသားအဖိုးႀကီး၊ အဖြားႀကီးကို တနာရီ၊ ႏွစ္နာရီေလာက္ ေစာင့္ခိုင္းထားရင္ အဝတ္စိုေတြနဲ႔ ေအးၿပီး၊ မေစာင့္ႏုိင္ဘဲ ျပန္သြားလိမ့္မယ္လို႔ ေတြးေနမိတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တနာရီေက်ာ္ၾကာတဲ့အထိ ဆရာႀကီးက ထြက္မလာသလို၊ အဖိုးႀကီး အဖြားႀကီးလည္း ခံုတန္းလ်ားေပၚမွာ ပူးပူးကပ္ ကပ္ထုိင္ကာ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား တတြတ္တြတ္နဲ႔ စကားေျပာလိုက္၊ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး႐ုံးခန္းတံခါးဝကို ၾကည့္လိုက္နဲ႔ ဇြဲမေလွ်ာ့ ေစာင့္ေနခဲ့တာေၾကာင့္ စာေရးမစိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ဇြဲေကာင္းၾကတယ္။ ဘယ္လို အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုခ်င္ တာလဲ မသိဘူးလို႔ေတြးၿပီး ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးအခန္းထဲကို တခ်က္ဝင္သြားကာ …
ဆရာႀကီးကို ေတြ႔ခ်င္ေနတဲ့ အဖိုးႀကီးလင္မယား ႐ုံးခန္းအျပင္မွာ ရွိေနေသးတယ္။ ဆရာႀကီး မအားေသးဘူး။ ခ်က္ခ်င္း မေတြ႔ႏိုင္ေသးဘူးလို႔ေျပာလဲ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ပညာမတတ္ ေတာသားေတြ ေျပာရဆိုရတာ အေတာ္ေလး လက္ေပါက္ ကပ္တယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ဆရာႀကီး တမိနစ္၊ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ အခ်ိန္ေပးၿပီး ေတြ႔လိုက္ပါ။ ဒါမွ သူတုိ႔ ေက်နပ္ၿပီး ျမန္ျမန္ထြက္ သြားမွာ။ ေတာ္ၾကာေန အေအးမိၿပီး ဒုကၡေရာက္ၾကလို႔ က်မတို႔ကို အမႈပတ္ေနအံုးမယ္ … လို႔ စိတ္ပ်က္ေလသံနဲ႔ ေျပာေလ တယ္။
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက သူ႔လက္ထဲမွာရွိိတဲ့ စာအုပ္ထူထူႀကီးကို စားပြဲေပၚကို အသာခ်ကာ သူ႔အေပၚဝတ္စံုနဲ႔ လည္းစီး (necktie) ကို တခ်က္ျပင္ဝတ္ၿပီး အဖိုးႀကီးနဲ႔အဖြားႀကီးတို႔ကို ဝင္ခြင့္ျပဳလိုက္ဖို႔ စာေရးမကို ေျပာေလတယ္။
စာေရးမထြက္သြားၿပီး တခဏမွာ လက္ထဲမွာ ထီးစုတ္ကေလးကိုင္ထားတဲ့ အဖိုးႀကီးနဲ႔ အထုပ္ကေလးတထုပ္ကို က်စ္က်စ္ပါ ေအာင္ ကိုင္ဆြဲထားတဲ့ အဖြားႀကီးတို႔ ဆရာႀကီးအခန္းထဲ ေရာက္ရွိလာတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက သူ႔စားပြဲေရွ ႔ ခံုမ်ားမွာထိုင္ ေစၿပီး သူဟာ အလြန္အလုပ္ရႈပ္ေသာသူျဖစ္တာေၾကာင့္ အခ်ိန္မရွိေၾကာင္း။ ဒါေၾကာင့္ လာရင္ကိစၥနဲ႔ ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္း အရာမ်ားကို တိုတိုတုတ္တုတ္ေျပာဖို႔ ေျပာေလတယ္။
အဖိုးႀကီးက … က်ေနာ္တို႔ကို ဆရာႀကီး မအားမလပ္ၾကားက ေတြ႔ခြင့္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္။ ဆရာ ႀကီးကို အခုလို အေႏွာင့္အယွက္ျပဳမိတဲ့အတြက္လည္း အႏူးအညႊတ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္လို႔ ဦးစြာေျပာၿပီးေနာက္ …
အဖြားႀကီးက လည္ေခ်ာင္းတခ်က္ရွင္းၿပီး ေျခာက္ကပ္ကပ္အသံနဲ႔ … လာရင္းကိစၥကို က်မေျပာပါမယ္ ဆရာႀကီး။ က်မတုိ႔ အေနာက္ဘက္ျခမ္းကေန ဒီကိုလာခဲ့တဲ့အေၾကာင္းက က်မတို႔မွာ အလြန္ခ်စ္ရတဲ့သားေလးတေယာက္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ သူက မႏွစ္ကအထိ ဒီတကၠသိုလ္ႀကီးမွာ ေက်ာင္းတက္သြားခဲ့ပါတယ္။ သားေလးက သူ ဒီမွာေက်ာင္းတက္ရတာကို အေတာ္ ဂုဏ္ယူၿပီး၊ အလြန္ေပ်ာ္ေၾကာင္း က်မတုိ႔ကို မၾကာခဏ စာေရးၿပီး ေျပာျပပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ အခု ဒီမွာ ေက်ာင္းမတက္ ေတာ့ဘူး… လို႔ေျပာကာ ေဟာက္ပက္ပက္ မ်က္လံုးအတြင္းမွ စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္စမ်ားကို လက္ကိုင္ပုဝါနဲ႔ တခ်က္သုတ္ၿပီး … သူ မႏွစ္က ေက်ာင္းပိတ္လို႔ အိမ္ကိုျပန္အလာလမ္းမွာ ကားတိုက္ၿပီး ဆံုးသြားခဲ့ပါၿပီ။
ေၾသာ္ … ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ။ အေတာ္ဝမ္းနည္းဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ လူႀကီးမင္းတို႔နဲ႔အတူ ထပ္တူစိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ က်ေနာ္အေနနဲ႔ ဘယ္လို ကူညီလုပ္ေပးရမလဲ ေျပာပါ… လို႔ ဆရာႀကီးက ျဖတ္ေျပာေလတယ္။
ဒီလိုပါ … က်မတို႔အေနနဲ႔ သားေလးခ်စ္တဲ့ ဒီေက်ာင္းႀကီးအတြင္းမွာ သူ႔အမည္နဲ႔ ေအာက္ေမ့ဘြယ္ အမွတ္အသားတခုခု စိုက္ထူလွဴဒါန္းခ်င္လုိ႔ပါ။
အဖြားႀကီး စကားမဆံုးခင္မွာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ထိုင္ခံုမွထၿပီး … စိတ္မရိွပါနဲ႔ အမယ္ႀကီးေျပာတာကို တခ်က္ရပ္ပါအံုး။ ပြင့္ ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ အမယ္ႀကီးတို႔ရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္က မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ … အမယ္ႀကီး ေတာင္းဆိုတဲ့ အတုိင္း က်ေနာ့္အေနနဲ႔ အလြယ္ခြင့္္ျပဳလိုက္ရင္ ဒီေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းလာတက္ၾကတဲ့သူေတြကလည္း အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေက်ာင္းထဲမွာ အမွတ္တရ ႐ုပ္ထုေတြ၊ အေဆာက္အဦးေတြ စိုက္ထူၾကမယ္ဆိုရင္ တေက်ာင္းလံုး ႐ုပ္ထုေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ၿပီး သုသာန္သခၤ်ဳိင္း၊ ပန္းၿခံမ်ဳိးနဲ႔ တူသြားလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ ဝမ္းနည္းပါတယ္ … မျဖစ္ႏိုင္၊ ခြင့္မျပဳႏိုင္ပါဘူးလို႔ ဝမ္းနည္းစြာ ေျပာ လိုပါတယ္။
အဖြားႀကီးရဲ႕စကားကို အဆံုးနားမေထာင္ဘဲ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရဲ႕ ခပ္ထန္ထန္တံု႔ျပန္ေျပာဆိုမႈကို တအံ့တၾသျဖစ္ၿပီး … အဲဒီ လို ႐ုပ္ထု၊ ဂူဗိမာန္ စိုက္ထူလုပ္ခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်မတို႔လုပ္ခ်င္တာက သားေလးအမည္ ကမၺည္းထိုးၿပီး ေက်ာင္းအ ေဆာက္အဦး၊ စာသင္ေဆာင္တေဆာင္ေလာက္ ေဆာက္လုပ္လွဳဒါန္းခ်င္တာပါ။
စုတ္တီးစုတ္ခ်ာ ညစ္ေထေထ ကပိုက႐ိုအဝတ္အစားေတြနဲ႔ အဖိုးႀကီး အဖြားႀကီးကိုတခ်က္ၾကည့္ၿပီး … သနားဖို႔ေတာ့ အ ေတာ္ေကာင္းသား။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ ေျပာစရာရွိတာကို အျပတ္ေျပာမွ နားလည္မယ့္သေဘာရွိတယ္လို႔ေတြးၿပီး … ေက်ာင္းအေဆာင္ လွဴဒါန္းခ်င္လို႔ ဟုတ္လား။ စိတ္ေတာ့မရွိပါနဲ႔။ ေက်ာင္းအေဆာင္တေဆာင္အတြက္ ေငြေၾကးဘယ္ေလာက္ ကုန္က်မလဲဆိုတာကို လူႀကီးမင္းတို႔ တခ်က္ေတြးမိလားမသိဘူး။ လက္ရွိ ဒီေက်ာင္းႀကီးအတြက္ ေဒၚလာ ရွစ္သန္းေလာက္ ကုန္က်ေဆာက္လုပ္ထားတာ (အခုေခတ္ ေငြေၾကးအရဆိုရင္ …. ေဒၚလာသန္းရာခ်ီရွိေလာက္တယ္)။ ေက်ာင္းေဆာင္ တေဆာင္ဆိုရင္ ေဒၚလာသိန္းနဲ႔ခ်ီကုန္က်လိမ့္မယ္…လုိ႔ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ နားေထာင္ေနတဲ့ အဖိုးအုိလင္မယားကို တခ်က္ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရဲ႕စကားေၾကာင့္ အဖိုးႀကီး အဖြားႀကီးတို႔မွာ အေတာ္ေလး တအံ့တၾသျဖစ္ကာ …ေၾသာ္ ေက်ာင္းႀကီးတ ေက်ာင္းလံုးအတြက္ သန္းခ်ီကုန္ၿပီး၊ ေက်ာင္းေဆာင္တေဆာင္အတြက္ သိန္းေက်ာ္ကုန္မယ္ဟုတ္လား … ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္းခ်င္း႐ိုက္ တတြတ္တြတ္နဲ႔ေျပာဆိုၿပီး၊ ခ်က္ခ်င္း ထိုင္ရာမွထကာ … ေကာင္းပါၿပီ ဆရာႀကီး။ က်ေနာ္တို႔ကို အခုလို အခ်ိန္ေပးၿပီး ေတြ႔ခြင့္ေပးတာ၊ ေမးျမန္းေျပာဆိုခ်က္ေတြကို ေျဖၾကားေပးတဲ့အတြက္ အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကို သြားခြင့္ျပဳပါအံုးဆိုၿပီး ခပ္သြက္သြက္ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားၾကတယ္။ တံခါးေပါက္ဝနားမွာ မေယာင္မလည္ နားစြန္႔ေန တဲ့ စာေရးမကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာကာ ေပါ့ပါးသြက္လက္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားနဲ႔ ထြက္သြားၾကတယ္။
အဖိုးႀကီးနဲ႔ အဖြားႀကီးတို႔ရဲ႕ ပေဟဠိဆန္လွတဲ့အျပဳအမႈကို နားမလည္၊ ဘယ္လိုဟာေတြလဲလို႔ မွတ္ခ်က္ျပဳၿပီး ေက်ာင္းအုပ္ ႀကီးနဲ႔ စာေရးမတို႔ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ က်န္ခဲ့ေလတယ္။ သူတုိ႔ေတြရဲ႕ တဘက္သားအေပၚ အေပၚယံ ၾကည့္ၿပီး ခြဲျခားဆက္ဆံမႈေၾကာင့္ အခြင့္အေရးေကာင္းတခု ဆံုးရႈံးသြားၾကတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ မၾကာခင္ အေမရိကန္အေနာက္ဘက္ျခမ္း ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္ ပါလို အလ္တို (Palo Alto) ၿမိဳ ႔ကေလးမွာ စတန္ဖို႔ဒ္ (Standford) အမည္နဲ႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းတေက်ာင္း ေပၚေပါက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေက်ာင္းကို တည္ေထာင္ခဲ့သူ ေတြကေတာ့ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးနဲ႔ စာေရးမတို႔ မေခ်မငံ၊ ဝတ္ေက်တန္းေက်၊ မတူမတန္ ဆက္ဆံခံလိုက္ ရတဲ့ အဖိုးႀကီး လီလန္ စတန္ဖို႔ဒ္ စီနီယာ (Leland Stanford, Sr.) နဲ႔ အဖိုးႀကီး၊ အဖြားႀကီး ဂ်ိန္ စတန္ဖို႔ဒ္ (Jane Stanford ) တို႔ျဖစ္ေလတယ္။ သူတို႔ကိုယ္ပိုင္ေငြနဲ႔ တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းက သူတုိ႔ရဲ ႔ ခ်စ္လွစြာေသာ ဟားဗတ္ေက်ာင္းသားေဟာင္း လီလန္ စတန္ဖို႔ဒ္ ဂ်ဴနီယာ (Leland Stanford, Jr.) အတြက္ ဂုဏ္ျပဳတည္ေဆာက္ခဲ့ျခင္းလည္း ျဖစ္တယ္။
ဒီေန႔ ကမာၻ႔အေကာင္းဆံုး ေက်ာင္းတေက်ာင္းျဖစ္တဲ့ စတန္ဖို႔ဒ္မွ ထင္ရွားလူသိမ်ားတဲ့ စတန္ဖို႔ဒ္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားမွာ ကြန္ျပဴတာသိပၸံ မဟာပါရဂူဘြဲ႔ တက္ေရာက္သင္ယူခဲ့တဲ့ Google Search ကိုတည္ေထာင္ခဲ့သူ Larry Page နဲ႔ Sergey Brin, လက္ရိွ Microsoft CEO အိႏိၵယႏြယ္ဖြား Pichai Sundararajan, ထိပ္သီးေဂါက္သမား Tiger Woods တို႔ ေပၚထြက္ခဲ့ သလို၊ ေျမာက္ျမားစြာေသာ ကမာၻေက်ာ္အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္ ေမြးထုတ္ခဲ့တယ္။ အခုလက္ရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ေရႊပါရမီေတာရ ဆရာေတာ္အရွင္ဆႏၵာဓိကရဲ႕တူျဖစ္သူ ေမာင္ေသာ္စစ္ႏိုင္ (၂၀၁၄ တကၠသိုလ္တန္းဝင္ စာေမးပြဲ တစ္ႏိုင္ ငံလံုး ပထမ) သည္ ပညာေတာ္သင္ဆုနဲ႔ ကြန္ျပဴတာနည္းပညာဘာသာရပ္ကို တက္ေရာက္သင္ၾကားေနတယ္။
ေျပာျပခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကိုၾကည့္ၿပီး မင္းတို႔ေတြလည္း ေလာကႀကီးမွာ ဒီလိုမ်ဳိး လူတဦးနဲ႔တဦး အေပၚယံ အျပင္အဆင္ ကိုၾကည့္ၿပီး မၾကာခဏ မတူမတန္ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈေတြကို ေတြ႔ဖူးၾကံဳဖူးမွာပါ။ Don’t judge a book by its cover ဆိုသလို စာအုပ္အဖံုး အျပင္အဆင္ကိုၾကည့္ၿပီး ဒီဇိုင္းလွတာနဲ႔ ဒီစာအုပ္ေကာင္းတယ္။ ေဟာင္းႏြမ္းတာနဲ႔ မေကာင္းဘူး၊ တန္းဖိုး မရွိဘူးလို႔ မဆံုးျဖတ္သင့္ဘူး။ ဒီလုိပဲ ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းေျပာရရင္ တဦးနဲ႔တဦးလည္း အေပၚယံ ဝတ္စားဆင္ယဥ္မႈ၊ ပံုပန္သဏၭာန္ကို ၾကည့္ၿပီး အထင္ႀကီး၊ အထင္ေသး၊ နိမ့္ခ် ခြဲျခားမဆက္ဆံသင့္ဘူး။
ဒီေတာ့ မွန္မွန္ကန္ကန္ ခြဲျခားတတ္ဖို႔က အသိဉာဏ္တရား၊ ၾကည္လင္တဲ့စိတ္ ရွိဖို႔လိုသလို၊ ကိုယ့္ကို ေလးစားတန္းဖိုးထား ေစခ်င္ရင္ ကိုယ္ကစၿပီး တဘက္သားကို အထင္အျမင္ေသး၊ ခြဲျခားဆက္ဆံ၊ ပ်က္ရယ္ျပဳျခင္း မျဖစ္ေအာင္ က်င့္ႀကံေနထိုင္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ မင္းတို႔ေတြ ႏွစ္သစ္မွာ လူလူခ်င္း ခြဲျခားဆက္ဆံမႈေတြ ကင္းေဝးႏိုင္ၾကပါေစ။
ကဲ … ဒီေလာက္ေျပာရင္ အရိပ္ျပအေကာင္ျမင္တဲ့ မင္းတို႔ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဒီတႀကိမ္ေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ေနာက္ ေတာ့ ေရာက္တတ္ရာရာ ဟိုအေၾကာင္းဒီအေၾကာင္း စိတ္ဝင္စားစရာေတြ ဆက္ေျပာၾကတာေပါ့။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
I appreciate the sentiment of this anecdote, but the substance is way off. Please see https://library.stanford.edu/spc/faq#snubbed
Thank you so much for your friendly comment and information (fact-check). As you know, often there are so many stories (especially, oral stories, moving tales) have different versions and have been changed over time. Here what I do best is one or two things we learn from these stories and pass them to our readers (particular this one for youth and children).