ဘာသာျပန္က႑ ေမာင္ရစ္

သိဒၶတၳမူခါဂ်ီ ေရးတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာေတြ နားစက္ေနတာနဲ႔ လႈပ္ရွားေနတာ (၃) – နိဂုံး

သိဒၶတၳမူခါဂ်ီ ေရးတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာေတြ နားစက္ေနတာနဲ႔ လႈပ္ရွားေနတာ (၃) – နိဂုံး
ဘာသာျပန္ ေမာင္ရစ္ (နယူးေယာကၠာ မဂၢဇင္း၊ ဇန္ ၈၊ ၂၀၁၈) မိုးမခ၊ ဧျပီ ၁၈၊ ၂၀၁၈

(၆)

က်ေနာ္႔အေဖ လဲျပီး ၁၂ ရက္ အၾကာမွာ အေဖ့ေသြးခုန္ႏႈန္းက အေတာ္ျပန္ေကာင္းလာပါတယ္။ ဆရာ၀န္ေတြက အေဖ့အသက္ရႈပိုက္ကို ျဖဳတ္လိုက္ၾကတယ္။ အေဖ့မ်က္ႏွာေပၚမွာေတာ့ ေအာက္စီဂ်င္ေပးတဲ့ မ်က္ႏွာကာကို တပ္လိုက္တယ္။ ေဆးရုံက က်ေနာ္ကို လွမ္းေခၚျပီးေတာ့ အေဖ့ကို လာၾကည့္ဖို႔ ေျပာပါတယ္။

အေဖဟာ သတိလစ္ေျမာေနတာကေနေတာ့ လြတ္ေျမာက္လာပါျပီ။ သို႔ေသာ္ တည္းတည္းေလးပါ။ သူ႔မ်က္လုံးေတြက ပိတ္ေနတုန္းပဲ။ ဆရာ၀န္ဟာ သူ႔ေနာက္က သူနာျပဳတအုပ္ၾကီးနဲ႔ ေရာက္လာတယ္။ အခု အေရးေပၚအတြင္းလူနာခန္းကေန လူအိုသူနာေဆာင္ကုိ ေျပာင္းဖို႔ လုိတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ “ဒီမွာ သည္ထက္ပိုျပီး ဘာမွ လုပ္ေပးလို႔ မရေတာ့ဘူး” တဲ့။

က်ေနာ္က ဆရာ၀န္ကို သူမ်ားရူးေနျပီလားဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ သူေျပာတဲ့ လူအိုသူနာေဆာင္ဆိုတာက အျခားေဆးရုံတခုမွာပါ။ ၂ မိုင္ေလာက္ ေ၀းတယ္။ ဘယ္လိုမ်ား ေဆးပိုက္ေတြ တန္းလန္းတဲ့ သတိေတာင္ေကာင္းေကာင္းမလည္ေသးတဲ့ လူနာကို အျခားေဆးရုံကို ပို႔မလဲ။

ဆရာ၀န္ကေတာ့ မေလ်ာ့ထဲကပါပဲ။ အခု အေရးေပၚ အတြင္းလူနာခန္းက ကုတင္ေတြအတြက္ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကတဲ့ အလားတူသူနာေတြ တဒါဇင္ေလာက္ ရွိေနပါတယ္။ “ခင္ဗ်ားအေဖရဲ့ ဆိုဒီယမ္က တည္ျငိမ္သြားျပီ” သူက ေသေသခ်ာခ်ာရွိေနတဲ့ပုံစံနဲ႔ ေျပာပါတယ္။  တည္ျငိမ္သြားျပီဆိုကတည္းက သည္အတြင္းလူနာခန္းနဲ႔ မသက္ဆိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာ။ မ်က္ႏွာက်က္ေပၚက စပီကာကေန အသံေတြ ထြက္လာတယ္။ ေဘးခ်င္းကပ္အခန္းက အေရးေပၚျဖစ္ေနျပီတဲ့။

ေနာက္တနာရီအၾကာမွာေတာ့ျဖင့္ မူလက တန္းေတြမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ေဆးအိတ္ေတြ  ေဆးပိုက္ေတြကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္ၾကျပီး အေဖ့အနားမွာ စုပုံထားလိုက္ၾကပါျပီ။ ပိန္ကပ္ကပ္နဲ႔ အျဖဴေရာင္ ၀တ္စုံ၀တ္ အမ်ဳိးသားတဦးက လူနာတြန္းလွည္းနဲ႔ ေရာက္လာတယ္။ “ေအာက္မွာ လူနာတင္ယာဥ္ ေစာင့္ေနပါျပီ”။ သူက ေျပာပါတယ္။ ‘ ကားေမာင္းတဲ့သူက ဆယ္မိနစ္ပဲ ေစာင့္မယ္တဲ့’။ သူက လူနာကုတင္က လက္ကိုင္ကိုလွည့္ျပီးေတာ့ ႏွိမ့္ခ်လိုက္တယ္။ တြန္းလွည္းက ဘီးတလုံး ပါမလာဘူး။ အဲသည္ဘီးေနရာမွာ အ၀တ္ပိုင္းကို ေရစြတ္ျပီး ပတ္ထားတယ္။ လွည္းကို တြန္းတဲ့အခါ ေလ်ာေလ်ာရႈရႈျဖစ္ေအာင္ေပါ့ေလ။

သူနာျပဳ ေရာက္လာျပန္တယ္။ “လူနာ၀တ္ရုံ” လို႔ သူမက ေျပာလိုက္တယ္။ ‘လူနာ၀တ္ရုံကို သယ္သြားလို႔ မရဘူး။ ဒါက ဒီေဆးရုံရဲ့ ပစၥည္း”။ က်ေနာ္က အၾကီးအက်ယ္ကို စိတ္ထိခိုက္မိေတာ့တာပဲ။ အေဖ့တကိုယ္လုံးမွာ ေဆးပိုက္ေတြ တန္းလန္းနဲ႔။ အဲသည္ၾကားထဲကေန ေခ်းေတြ ေသးေတြေပက်ံေနတဲ့ လူနာ၀တ္ရုံကို ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ခၽြတ္ၾကမွာလဲ။ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥပါ။

က်ေနာ္က ‘က်ေနာ္ ၀ယ္ပါ့မယ္’။
‘၀ယ္လို႔မရဘူး။ ဒါက ေဆးရုံေပၚလစီပဲ’ သူမက ျပတ္ျပတ္ပဲ ေျပာတယ္။ ျပီးေတာ့ ထြက္သြားျပန္ေရာ။

က်ေနာ္႔မွာ ေဒါသေတြ စိတ္ပ်က္တာေတြ ငယ္ထိပ္တက္ေနတဲ့ၾကားက ေဆးရုံက ကပ္ေၾကးကို ယူျပီး အေဖ့ကို၀တ္ေပးထားတဲ့ ေဆးရုံအ၀တ္ေတြကို ညွပ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ လူနာ၀တ္ရုံကို အခန္းထဲက စက္ေတြေပၚ လႊားထားခဲ့လိုက္တယ္။ အက်ီေတြကို ျဖဲပစ္ ညွပ္ပစ္ရတာက က်ေနာ္တို႔မိသားစုအတြက္ ရိုးရာလိုျဖစ္ေနျပီ တူပါရဲ့။ အေဖ့ကို က်ေနာ္က အေမအိမ္ကပို႔ေပးထားတဲ့ ေစာင္ပါးကေလးနဲ႔ ေထြးလုိက္တယ္။ ခုနင္က အေစာင့္နဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ေလ်ာက္လမ္းအတိုင္း အေျပးတပိုင္း သြားၾကတယ္။ လွည္းက တျခမ္းေစာင္းလို႔ ဘီးမပါတဲ့ဘက္လွည္းေျခေထာက္ဟာ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ တရြတ္ဆြဲသံေတြ ျမည္ျပီး ျခစ္ရာေတြ ထင္က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။

သူတုိ႔ေျပာတဲ့ လူနာတင္ယာဥ္ဆိုတာက ကုန္တင္တဲ့ယာဥ္သာသာမွာ ေနာက္ခန္းမွာ သစ္သားျပားကို ကုတင္အျဖစ္ တင္ထားတာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ထရပ္ကားေနာက္ခမ္းမွာ လူနာလွည္းကို ဆိုက္။ ေနာက္ခန္းတခါးနဲ႔ လူနာလွည္း ေရျပင္ညီေအာင္လို႔ လွည္းက လက္ကိုင္ကို လွည့္ျပီး ျမွင့္ၾကရျပန္ပါတယ္။ ဒါမွ ယာဥ္ရဲ့ ၾကမ္းျပင္နဲ႔ အေဖနဲ႔ တန္းေနမွာေလ။ လက္ကိုင္ကို နဲနဲပဲ လွည့္ရပါေသးတယ္၊ လက္ကိုင္က တဂ်စ္ဂ်စ္ျမည္ျပီး ၾကပ္သြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔က လွည္းကို ျပန္ႏွိမ့္ ျပီးေတာ့ ျပင္ျမွင့္ၾကည့္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ တိုးလိုးတန္းလန္း မမွီမကန္းမွာပဲ လွည္းက ဆက္မျမွင့္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ရပ္သြားတယ္။ လွည္းနဲ႔ ကားၾကမ္းျပင္နဲ႔က ၂ ေပေလာက္ လိုေနပါေသးတယ္။

‘ကဲ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ’ က်ေနာ္က အေစာင့္ကို ေမးတယ္။

‘က်ေနာ္တို႔ သူ႔ကို မျပီး တင္ၾကတာေပါ့။ ကြာေနတဲ့ အျမင့္ထိ ေရာက္ေအာင္လို႔’

‘ ၂ေပေတာင္ ဆြဲမရမယ္၊ ဟုတ္လား’ က်ေနာ္က ေမးတယ္။

သူက က်ေနာ္႔ကို သူမသာ ကိုယ္မသာတိုက္ေနရတဲ့ ရန္ဘက္လိုမ်ဳိး ျပန္ၾကည့္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္က အေဖ့တကိုယ္လုံးကို ေစာင္နဲ႔ ပတ္လိုက္တယ္။ ထရပ္ကားအစြန္ေပၚကို ဖင္ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ‘က်ေနာ္က အေဖ့ကို ဆြဲတင္မယ္။ ခင္ဗ်ားက ေျခေထာက္ေတြ မတင္ေပး’ လို႔ က်ေနာ္က ေျပာတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ လူ ၅၀ ေလာက္နဲ႔ ေခြးေလေခြးလြင့္ေတြက ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူနာျပဳ၀တ္စုံနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးတဦး ျဖတ္သြားတယ္။ သူမၾကည့္ရတာ သူ႔တာ၀န္ကုန္ခ်ိန္နဲ႔ တူရဲ့။ က်ေနာ္ ေငြ ၂၀၀ ရူပီး ျပျပီးေတာ့ အကူေတာင္းရျပန္တယ္။ သူမက ေဆးပိုက္ေတြ ေဆးအိတ္ေတြကို ကိုင္ထား မထားေပးခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔က အေဖ့ကို ထရပ္ကားေနာက္ခန္းထဲကို ဆြဲတင္ႏိုင္ဖို႔ေပါ့။

သူမက ပိုက္ဆံကို ယူျပီးေတာ့ အေဖ့ ေဆးပိုက္ေတြ ေဆးအိတ္ေတြကို ေျမွာက္မေပးထားတယ္။ က်ေနာ္က အေဖ့ကို ဆြဲလိုက္ေတာ့ အေဖက ညည္းသံ ထြက္လာတယ္။ က်ေနာ္႔အေဖဟာ လူနာတင္ယာဥ္နဲ႔ လူနာလွည္း ၂ ခု ၾကားထဲမွာ တြဲေလာင္း ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔ ေက်ာကုန္းက ေကာ့ေနတယ္။ သူ႔ကိုယ္အေပၚပိုင္းဟာ ျပန္ေလ်ာက်ေတာ့မလိုပဲ။ သူကို ခ်ိတ္ထားတဲ့ ေဆးပိုက္ေတြ ေဆးအိတ္ေတြကလည္း တြဲေလာင္းေတြ တန္းလန္းေတြနဲ႔။ က်ေနာ္႔မွာ စိတ္ေတြ ေလးလံလို႔။ အမ်ဳိးသမီးက သူလက္နဲ႔ ေဆးပိုက္ေတြ ဆုပ္ကိုင္ေပးထားခ်ိန္မွာ က်ေနာ္အင္အားရွိသေလာက္ ဆြဲတင္လိုက္တယ္။ ၅ မိနစ္ေလာက္ ေရွ႔တိုး ေနာက္ငင္ ဆြဲတင္အျပီးမွာေတာ့ လူနာတင္ယာဥ္ေပၚကို အေဖေရာက္ရွိသြားပါေတာ့တယ္။ အေဖေခါင္းက ေဘးကို လည္ဆင္းသြားေတာ့ က်ေန္ာတို႔ေတာ့ အေဖ့ကို သတ္လိုက္မိျပီလို႔ေတာ့ အထင္ေရာက္မိပါတယ္။ သိ႔ုေသာ္လည္း အေဖ အသက္ပုံမွန္ ျပန္ရႈလာပါတယ္။

ထရပ္ကားဟာ ယာဥ္ေက်ာၾကပ္ၾကပ္ထဲကို ေမာင္းထြက္သြားပါတယ္။ မီးပိြဳင့္ေတြကေန ကားေတြ ၀ူး၀ဲနဲ႔ ေမာင္းထြက္သြားတာမ်ား တိရစာၦန္ကို ဇက္လႊတ္ေပးလိုက္သလိုပါ။ က်ေနာ္တို႔က တလိမ့္လိမ့္နဲ႔ သြားရတာေပါ့။ သည္အျဖစ္ကို မယုံႏိုင္လို႔ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေခါင္းခါမိတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁နာရီက ၂ေပ ေလာက္ ကြာျခားေနတဲ့ ေစာင့္ေရွာက္မႈစနစ္ ၂ ခုၾကားမွာ က်ေနာ့္အေဖကုိ သဲအိတ္ေရြ႔သလို ေရႊ႔ခ့ဲရတယ္။

(၇)

“ပစၥည္းတခုကို သင္က သူ႔အတိုင္း ထားရစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ အဲသည္ပစၥည္းဟာ အေတာ္မသတ္တဲ့ ေျပာင္းလဲမႈေတြထဲ သင္ထားခဲ့တာပါပဲ ”  လို႔ GK Chesterton က ၁၉၀၈ ခုႏွစ္တုန္းက ေရးခဲ့ပါတယ္။

“အကယ္၍ သင္က အျဖဴေရာင္တိုင္ကေလးကို သူ႔အတိုင္း ထားရစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ သိပ္မၾကာခင္ အမည္းေရာင္ကို ေျပာင္းသြားလိမ့္မယ္။ သင္က သူ႔ကို ျဖဴေနေစခ်င္ရင္ အျမဲတန္း အျဖဴေရာင္ေဆး သုတ္ေပးေနရမယ္။ ခနခန သုတ္ေပးေနရမယ္။ ဒါက သင္ဟာ အျမဲတန္း ေတာ္လွန္ေနဖို႔ လိုအပ္တယ္လို႔ ျပတာ။ လူေနမႈစနစ္ၾကီး (သို႔) လူေဘာင္စနစ္ၾကီးဟာ အျမဲတန္း အျမန္အဆန္ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ အိုမင္းလာေနတဲ့အတြက္ ႏိုင္ငံသားေတြအေနနဲ႔ ပုံမွန္ထက္ လြန္ကဲျပီး မေပါ့မေလ်ာ့တဲ့ သတိရွိရွိ ေစာင့္ၾကပ္ေနဖို႔ လိုအပ္တယ္။” တဲ့ …

က်ေနာ့္အေဖဟာ အခ်ိန္မလပ္အိုမင္းျခင္းဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး သိေတာ့ သိထားမွာပါ။ သူဟာ ျမိဳ့ေတာ္ၾကီး တခုေတာင္မဟုတ္ ၂ခု မ်က္စိေရွ႔မွာ က်ဆင္းသြားခဲ့တာကို ၾကဳံခဲ့ရတယ္ေလ။ သူဟာ ၁၉၆၀ခုႏွစ္မ်ားမွာ အေနာက္ဘင္ေဂါလ္နယ္ ျမိဳ့ေတာ္ျဖစ္တဲ့ အေရွ႔ကလကတားကေန ေမာင္းထုတ္ခံရတယ္။ အဲသည္ျမိဳ့ၾကီး ပ်က္စီးျခင္းထဲ စိုက္ဆင္းသြားတာ ျမင္ခဲ့ရတယ္။ ျမိဳ့ေတာ္ရဲ့ ခ်စ္စရာေတြ၊ စုေဆာင္းထားတာေတြ ခမ္းေျခာက္သြားခဲ့တယ္။ ႏွစ္ႏိုင္ငံခြဲျခမ္းျပီးတဲ့ေနာက္မွာ ေရႊ႔ေျပာင္းအေျခစိုက္လာၾကတဲ့သူေတြ တရွိန္ထိုးျမင့္မားလာတဲ့ လိႈင္းေအာက္ကို လအနည္းအတြင္း ေရာက္ရွိသြားပါတယ္။

သူေျပာတာကေတာ့ …” ႏိုင္ငံကို ခြဲျခမ္းလိုက္တာဟာ ဘင္ဂလားကို အသည္းကြဲေစတယ္။ ျပီးေတာ့ ကလကတားရဲ့ ေက်ာရိုးကိုပါ ခ်ဴိးပစ္လိုက္ၾကတယ္” တဲ့။ စနစ္တိုင္းဟာ အားနည္းလာတယ္ ျပီးတာနဲ႔ က်ဳိးပဲ့ေတာ့တာပါပဲ။ အိုးအိမ္ေတြ၊ လမ္းပမ္းေတြ၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေတြ ဆိုတာ အားနည္းျပီးတာနဲ႔ ပ်က္ေတာ့တာပါ။

ဒါေပမယ့္ ဒုတိယအၾကိမ္ အက္ေၾကာင္းကေတာ့ ေဒလီျမိဳ့ေတာ္ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အေဖ ေျပာင္းေရ႔ႊလာခဲ့တဲ့ ျမိဳ့။ ဒီျမိဳ့က သူ႔ကို အသည္းလဲ ကြဲေစတယ္။ ခါးရိုးလည္း ခ်ဴိးပစ္တယ္။ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္ေတြအတြင္းကေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာပါပဲ။ ျမိဳ့ေတာ္ဟာ ပုံမွန္လည္ပတ္ေနခဲ့တယ္။ ကမၻာျမိဳ့ျပစနစ္ေဟာင္းအတြက္ အသစ္တိုးတဲ့ ျမိဳ့ေပါ့။ ေလေကာင္းေလသန္႔ေတြ ရွိတယ္။ မိလႅာစနစ္ကလည္း အလုပ္လုပ္တယ္။ စိန္ပန္းပင္တန္းေတြတန္းစီေနတဲ့ လမ္းမမ်ားေပၚမွာ လူေတြကို အ၀ါအစိမ္းဘတ္စကားေတြ သယ္ေဆာင္ေျပးဆြဲတယ္။ ၾကီးပြားမယ့္ အလားအလာေတြက ဆြဲေဆာင္ျပီး အတိဒုကၡေရာက္ေနတာေတြက တြန္းလႊတ္လိုက္တာေတြေၾကာင့္ လူေတြ သန္းနဲ႔ခ်ီျပီး လိႈင္းေတြလို လိွမ့္၀င္လာခဲ့ၾကတယ္။ အစဦးပိုင္းမွာေတာ့ျဖင့္ ျမိဳ့ေတာ္ဟာ အဲသည္ လ်ံတက္လာတဲ့သူေတြကို ျမိဳခ်သိမ္းဆည္းႏိုင္ေနသလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လိႈင္းေတြ တခုျပီးတခု ရိုက္ခတ္လာတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ျဖင့္ ရင္ေခါင္းအက်ယ္ၾကီးနဲ႔ မတန္တဆယ္က်ယ္ေျပာတဲ့ မဟာျမိဳ့ေတာ္အျဖစ္ ေယာင္ကိုင္းလာေတာ့တယ္။ ဘာမွ မျဖစ္သလိုပုံစံကေန ခ်က္ျခင္းဆိုလို အားလုံးဟာ ေျပာစရာျဖစ္လာေတာ့တာပဲ။ လူေတြ ေဘးဘီလည္း ျပန္ၾကည့္လိုက္ေရာ မီးခိုးမႈိငး္ေတြနဲ႔ အသက္ရႈၾကပ္ေနျပီ။ မိလႅာ ေရဆိုးစနစ္လည္း ပ်က္စီးေနျပီ။ မုဒိန္းမႈေတြ ရပ္ကြက္ရိုက္ပြဲေတြဟာ ဘတ္စကားေတြမွာ စိန္ပန္းပင္တန္းနဲ႔လမ္းေတြဆီမွာ ျပိဳက်ကူးစက္ေနျပီ။ ဘယ္လိုကေန သည္လို ပ်က္ကုန္ရတာပါလိမ့္လို႔ အေျဖထုတ္ ေခါင္းကုတ္ေနရျပီ။ လူ႔ေဘာင္စနစ္ဟာ အိုလာတာနဲ႔အမွ် ဆိုး၀ါးလွတဲ့ျဖစ္ရပ္ေတြ အေတာမသပ္ ျဖစ္လာရတာပဲ။

က်ေနာ့္အေဖကို ျမိဳ့ထဲက လူအိုသူနာေဆာင္ကို ပို႔ေဆာင္ေပးျပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ Walter Canon ေရးတဲ့ မွတ္တမ္း – The Wisdom of the Body” ခႏၱာကိုယ္၏ အသိဥာဏ္ ဆိုတာကို ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကင္ႏြန္က သည္စာအုပ္ကို ၁၉၃၂ မွာ ထုတ္ခဲ့တယ္။ ဘြန္စတြန္ဓာတ္ခြဲခန္းမွာ ‘အလိုအေလ်ာက္ ထိန္းညိွတဲ့ ယႏၱယားစနစ္’ ဆိုတာကို ေလ့လာျပီးတဲ့ေနာက္မွာပါ။ သူ ဘာကို ေဆြးေႏြးေနတာလဲဆိုတာကို ကမာၻၾကီးက ရိပ္မိနားလည္ႏိုင္ဖို႔ အေတာ္ၾကီးကို ၾကာခဲ့တယ္။ Homeostatic  ဆိုတဲ့ မိမိဖာသာမိမိ ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ ထိန္းညိွျခင္းဆိုတာ သက္ရွိသတၱ၀ါေလာကရဲ့ အဓိကက်တဲ့ တရားတခု ျဖစ္ျပီး ဒါဟာ အသက္ရွိျခင္း အသက္ရွင္ျခင္းရဲ့ အရင္းခံ ျပဌာန္းမႈလို႔ သေဘာထားၾကေလ့ ရွိပါတယ္။ အကယ္၍မ်ား က်ေနာ္႔တို႔နဲ႔ အနီးဆုံး ၾကယ္စုအေ၀းတခုျဖစ္တဲ့ Alpha Centauri နားမွာ ကန္႔ဓာတ္ကို အေျခခံျပီး ျဖစ္တည္တဲ့ ျဂိဳလ္သားသက္ရွိတစုံတရာ ရွိတယ္ ဆိုၾကပါစို႔။ သူ႔မွာလည္း သူနည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ ျငိမ္သက္ေအာင္ ထိန္းညိွေနမႈ စက္၀န္းနဲ႔ သူ႔ခႏၱာကိုယ္အေျပာင္းအလဲေတြကို တြန္းလွန္ျပီး ရပ္တည္ေနမယ္လို႔ ယူဆႏိုင္ပါတယ္။ သည္အေျခခံစနစ္က အလြန္ရႈပ္ေထြးတဲ့ ဘယ္စနစ္မဆိုရဲ့ ပင္မအရင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ေတြရဲ့ မလႈပ္မယွက္တည္ျငိမ္ေနပုံဟာ ဟုတ္ေယာင္ထင္မႈပါ။ ဥပမာ အေစာပိုင္းက က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ ဘုရင္မၾကီး အာကာသထဲမွာ မလႈပ္မယွက္ ေနေနတယ္လို႔ ထင္မွတ္မွားမႈလိုေပါ့။

(၈)

နယူတန္က ေျပာပါတယ္။ ျငိမ္ျပီး ေနျမဲေနလိုတဲ့ အရာ၀တၳဳဟာ သူ႔ကို ျပင္ပ ပေယာကက မတြန္းမခ်င္း ျငိမ္ေနျမဲ ေနတယ္တဲ့။ နယူတန္၏ စၾကာ၀ဠာကို ေနျမဲေနလိုျခင္းနဲ႔ ေရြ႔ျမဲေရြ႔ေနလိုျခင္းက ၾကီးစိုးပါတယ္။ သူ႔အလိုအရဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မေဖာက္ျပန္တဲ့ ဥပေဒေတြက စၾကာ၀ဠာကို နာရီလည္တံလည္သလို သြားခိုင္းေနတယ္ေပါ့။ ေရြ႔ေနတဲ့ ၀တၳဳေတြဟာ လားရာတခုတည္းဆီကို သိမွတ္မႈမဲ့စြာ ခ်ီတက္ေနၾကရာကေန အျပင္ပေယာက အင္အားတခုကသာ သူတို႔ကို ရပ္ဆိုင္းသြားေအာင္ တတ္ႏိုင္မယ္ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ သက္ရွိသတၱ၀ါေတြဆိုတာက်ေတာ့ နယူတန္ဆြဲယူတဲ့ တရားနဲ႔ မဆိုင္ဘူးလို႔ ကင္ႏြန္က သေဘာထားပါတယ္။ အေအးဓာတ္ေတြထဲက အပူရုပ္ဓာတ္ျဖစ္တည္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ သူတို႔ကိုယ္တိုင္က ေျပာင္းလဲမႈကို ျဖတ္သန္းရတယ္၊ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ဥပေဒသေတြ ဖန္တီးျပီးေတာ့ ျငင္းပယ္လို႔မရႏိုင္တဲ့ ေနျမဲေနလိုတဲ့ သဘာ၀တို႔ အိုမင္းမႈတို႔ကို တြန္းလွန္ပစ္ႏိုင္မွ ရႏိုင္တယ္တဲ့။ ကင္ႏြန္ သိထားတာကေတာ့  ေရရွည္မွာေတာ့ျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ေတြအားလုံးဟာ ျငိမ္သက္နားေနမႈအျဖစ္ကိုသာ ေရာက္ၾကရမွာပါ တဲ့။ ေျပာခဲ့တဲ့ မရပ္မနားေျပးေနတဲ့ ဘုရင္မၾကီး ေျပးေနတာရပ္လိုက္တာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ သူလည္း လြင့္စင္ထြက္သြားမွာပဲ။ ေအးစက္ေနတဲ့ ပင္ကြင္းငွက္ရဲ့ ေျခေထာက္ေတြ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အေအးသုညမွတ္ကို ေရာက္သြားရတာပဲ။ မတ္မတ္ရပ္ေနတဲ့ ခႏၱာကိုယ္ဟာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ လဲျပိဳရမွာ။ နာမက်န္းျဖစ္ရေတာ့တာ။ သို႔ပင္ေသာ္ျငား က်ေနာ္တို႔က ဆက္ေျပာေနတာပဲ … ‘ၾကည့္ၾကည့္ ဒါဘာမွ မဟုတ္ဘူး’ လို႔ ေျပာေနရင္းကပဲ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္တိုင္ ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ဘူး ျဖစ္သြားရမွာပဲ။ သဘာ၀တရားၾကီးရဲ့ ဥပေဒသေတြကို တြန္းလွန္ႏိုင္ျခင္းဆိုတာကို သဘာ၀က ဖန္တီးေပးထားတယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔တေတြက ဆိုေနရင္းကပဲ က်ေနာ္တု႔ိေတြ ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ ေအးစက္လာတယ္၊ ေသတယ္၊ တစစီ ျပိဳက်တယ္။ တစစီ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကတယ္။

က်ေနာ္တို႔ ျပဳျပင္ျခင္း ျပင္ဆင္ျခင္းေတြနဲ႔ အတိုင္းအတာေတြ အခ်ိန္ကာလေတြကို ဆန္႔က်င္ၾကပါတယ္။ ဒါကလည္း ေၾကးမုံျပင္ အက္ေၾကာင္းေပၚေတာ့မွသာ က်ေနာ္တို႔ ေနာက္ကြယ္ကို ရိပ္မိၾကရတာပါ။ က်ေနာ့္အေဖရဲ့ လေပါင္းမ်ားစြာေသာ ယိုယြင္းလာေနမႈ၊ ေဆးရုံတင္ရမႈနဲ႔ ကြယ္လြန္ျခင္းေၾကာင့္ က်ေနာ္တု႔ိေတြ အေဖရဲ့ ခႏၱာေဗဒရဲ့ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ အစိတ္အပိုင္းေတြကို တိုင္းတာမႈ ျပဳလုပ္ခဲ့မိၾကတယ္။ ပိုတက္စီယံ၊ အပူခ်ိန္၊ အသက္ရႈႏႈန္း၊ ခရီတီနင္း၊ ဘိုင္ကာဘြန္နိတ္၊ ကလိုရိုက္၊ ေအာက္စီဂ်င္သိပ္သည္းမႈ၊ သူ႔ က်င္ငယ္ေရအထြက္ႏႈန္း …. စသည္ျဖင့္။ က်ေနာ္တို႔ မတိုင္းတာခဲ့တာ က်ေနာ္တို႔ တိုင္းတာလို႔ မရႏုိင္ခဲ့တာကေတာ့ သူရဲ့ ခႏၱာကိုယ္ဟာ အဲသည္လိုမ်ဳိး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အားထုတ္ျပီး သည္အခ်ိန္အဆေတြကို ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ခဲ့တာကုိ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လိုမ်ဳိး သတိခြန္အားေတြထုတ္ျပီးေတာ့ သဘာ၀လြန္တဲ့ အားမာန္နဲ႔ ေဇာနဲ႔ အားလုံးကို ပုံမွန္ျဖစ္ေနေအာင္ ညိွထားပါလိမ့္ေပါ့။ ျပီးေတာ့ ပုံမွန္ျဖစ္ေနတာကေန ေသြဖီသြားခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ့ ခႏၱာေဗဒစနစ္ဟာ ဘယ္လိုမ်ဴိး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ နက္ရိႈင္းစြာ ထိခိုက္က်ဆင္းသြားတာလဲဆိုတာကို မတိုင္းတာႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ခႏၱာေဗဒစနစ္သို၀ွက္ထားတဲ့အရန္စြမ္းအင္ေတြက ေနျမဲေနလိုတဲ့ ထိန္းညိွမႈကို ဘယ္လိုမ်ားထုတ္သံုးသြားသလဲဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ မတိုင္းတာႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။

က်ေနာ္ကေတာ့ အေဖ့ကို ေဆးရုံမွာ ျပဳစုကုသေနတဲ့ ေန႔တိုင္းမွာ ေအာ္ဟစ္ျပီး တိုင္တည္လိုက္ခ်င္တယ္။ “ဒါဟာ တခုခုေတာ့ တခုခုပဲ” လို႔။ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ကိုယ္ခႏၲာအတြင္းမွာ၊ က်ေနာ္တို႔ျမိဳ့ေတာ္ၾကီးထဲမွာ၊ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ စၾကာ၀ဠာေဂဟစနစ္အတြင္းမွာ သိမ္းဆည္းသုိ၀ွက္ထားတဲ့၊ မိမိဘာသာျပဳျပင္ျပင္ဆင္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနတဲ့၊ အိုမင္းျပိဳကြဲမႈကို ဆန္႔က်င္အားထုတ္ေနတဲ့ အရာေတြဟာ အေကာင္အထည္ မျမင္ရေပမယ့္ ရွိေနတယ္…. ။ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး ဆိုတာ မဟုတ္ဘူး။ တခုုခုေတာ့ ရွိေနပါတယ္။

အလုပ္ျဖစ္ေနတဲ့ ေဆးရုံ၊ လူနာေတြကို ေျမျပင္ေပၚကေန ညင္ညင္သာသာ မတင္ေပးႏိုင္တဲ့ လူနာတင္ယာဥ္၊ ဒါေတြဟာ အေတာမသပ္ေတာ္လွန္ေနမႈေတြေၾကာင့္ ပုံမွန္လည္ပတ္ေနတယ္ဆိုတာကို က်ေနာ္တုိ႔ မသိက်ဴိးက်င္ျပဳခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရာရာဟာ တစီစီ က်ဳိးပဲ့ကုန္ျပီဆိုေတာ့မွသာ က်ေနာ္တို႔ေတြဟာ ေပၚလာတဲ့ အက္ကြဲေၾကာင္းၾကီးေတြကို သတိျပဳမိလာၾကတယ္။ အကယ္၍မ်ား က်ေနာ္တို႔ဟာ ‘မိမိဘာသာ အလိုအေလ်ာက္ ထိန္းညိွေနတဲ့ စနစ္’ ရဲ့ သက္လုံေကာင္းမႈ အတိုင္းအတာကိုသာ ေစာစာစီးစီးက တိုင္းတာထားႏိုင္မယ္၊ အဲသည္လို မိမိဘာသာဟန္ခ်က္ညီေအာင္ထိန္းညိွေနမႈအတြက္ လိုအပ္တဲ့ အရန္စြမ္းအင္ေတြ သိုေလွာင္သိမ္းဆည္းမႈေတြကို ၾကိဳတင္ တိုင္းတာလို႔ရမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ေတြဟာ အဲသည္ထိန္းညိွႏိုင္စြမ္း ျပိဳက်ပ်က္စီးျခင္း မဆိုက္မီ ဘယ္လိုမ်ဳိး ကာကြယ္ထားႏိုင္လို႔ရမယ့္ နည္းလမ္းေတြ ရွာလို႔ ရမယ္ ထင္ပါတယ္။ တမ်ဳိးေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႔ ျဖိဳဖ်က္ခ်င္တဲ့ စနစ္ကိုေတြကိုလည္း ဘယ္လို ျဖိဳလို႔ရမယ္ဆိုတာကိုလည္း ေလ့လာႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ အေျပာင္းအလဲေတြျဖစ္ေစတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြကို ရိပ္မိသိရွိဖို႔က လြယ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျငိမ္သက္ေနလိုျခင္း၊ ေနျမဲေနလုိျခင္းကို ေမာင္းႏွင္ေနတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြကို သိႏိုင္ဖို႔ကေတာ့ အလြန္ၾကီးမားတဲ့ သတိတရားရွိဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

(၉)

သူ႔ခႏၱာကိုယ္ဟာ ေသမင္းကို မဆန္႔က်င္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ အေဖဟာ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပဲ ေသဆုံးသြားပါေတ့ာတယ္။ Phillip Roth ေရးခဲ့သလိုေပါ့ – ‘အိုမင္းျခင္းဟာ ေသြးပ်က္ဖြယ္’ တဲ့။ က်ေနာ့္အေဖအတြက္ကေတာ့ စပ်စ္သီးေတြ ၀ိုင္ျဖစ္ဖို႔ ေပ်ာ့ဖတ္အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းတာနဲ႔ ပိုတူပါတယ္။ တေျဖးေျဖးခ်င္းနဲ႔ ဖိုင္ဘာေတြ ေပ်ာ္က်သြားသလို။ ေသျခင္းက သူ႔ကို တြန္းလွဲလိုက္တာထက္ သူဟာ က်ဳံလွီသြားရတာပါ။ အေရးေပၚအတြင္းလူနာခန္းထဲမွာတုန္းက အေဖရဲ့ ေသြးထဲက အီလက္ထရိုရိုက္ေတြဟာ နည္းနည္းေတာ့ တည္ျငိမ္သြားသလိုရွိေပမယ့္ ပုံမွန္ ျဖစ္မလာေတာ့ဘူး။ လူအိုသူနာေဆာင္မွာက်ေတာ့ ပုံမွန္တိုင္းတာခ်က္ေတြ၀န္းက်င္နားမွာ တက္လိုက္က်လိုက္ ဟိုခုန္ဒီခုန္ ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔ေခါင္းကို ဟိုယမ္းဒီယမ္းေတြ အျမဲလိုလို ျပန္ျဖစ္လာတယ္။ ေတာက္ေလ်ာက္ျပိဳလဲမႈထဲကို သူ႔ခႏၱာေဗဒစနစ္ တိုး၀င္သြားျပီဆိုတဲ့ တျပိဳင္နက္မွာ ဆက္တိုက္ဆိုသလို ဆုတ္ယုတ္သြားလိုက္တာမ်ား ေထာင္းကနဲ ေထာင္းကနဲ က်ဴိးျပတ္မႈေတြဟာ သားေရပင္မ်ား ျပတ္ေတာက္သြားတာနဲ႔ တူပါတယ္။ ေထာင္းကနဲ အျမင္အာရုံ ျပတ္သြားတယ္၊ ေထာင္းကနဲ ႏွလုံးခုန္ႏႈန္းေတြ ထိခိုက္သြားတယ္၊ အဆုပ္အေအးမိသြားျပီ၊ အသက္ပုံမွန္ မရႈႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဆီးလမ္းေၾကာင္း ပိုး၀င္သြားျပီ၊ ေသြးေတြ အဆိပ္ျဖစ္လာတယ္၊ ႏွလုံးအလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေထာင္းကနဲ ေထာင္းကနဲ ေထာင္းကနဲ …

အားျပန္တင္းႏိုင္တဲ့ အစြမ္းသတၱိေတြဟာ ျပိဳပ်က္ျခင္းကို အရႈံးေပးေနရျပီ။ ရက္သတၱပတ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာပဲ က်ေနာ္ လက္မခံခ်င္တဲ့ အမွန္တရားဟာ ထင္ထင္ရွားရွား ျဖစ္လာပါတယ္။ ေဆးရုံေပၚမွာ ရက္ၾကာၾကာ အေဖ့ကို ျမင္ေနရေလေလ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ပိုျပီး ေ၀ဒနာေတြ တိုးလာတယ္။ အေဖ ဒါေတြကို ခံစားေနရသလား။ အေဖ့ကုိ လူအိုသူနာေဆးရုံမွာ တင္ထားရတာ ၂လ ရွိခဲ့ပါျပီ။ တညေနခင္း အိမ္မွာ ညစာစားေနခ်ိန္ က်ေနာ္ ခဲခဲယဥ္းယဥ္း အားယူျပီးေတာ့ ေဆြးေႏြးရပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္႔အေဖကုိ အိမ္ျပန္ေခၚၾကဖို႔ပါ။ ဆန္႔က်င္မႈကို က်ေနာ္ ေမ်ာ္လင့္ေနမိေသာ္လည္း ဘယ္သူကမွ မျငင္းၾကပါ။

က်ေနာ္တို႔ သူ႔ကိုယ္မွာ ခ်ိတ္ဆက္တပ္ဆင္ထားတဲ့ ကိရိယာေတြကို ပိတ္လိုက္တယ္။ အေၾကာေဆးပိုက္ေတြ ျဖဳတ္လိုက္တယ္။ ႏွာေခါင္းကေန သြင္းထားတဲ့ အစာပိုက္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္တု႔ိ သူ႔ကို ေရခ်ဳိး ကိုယ္လက္သုတ္သင္ေပးတယ္။ မုတ္ဆိတ္ရိပ္ေပးတယ္။ ဖိနပ္ျပန္၀တ္ေပးတယ္။ သူ႔အၾကိဳက္ ေရွာတဘက္နဲ႔ ပတ္လိုက္ၾကတယ္။ သူ႔ကို သူ႔ကုတင္ဆီကို ျပန္ေခၚလာခဲ့တယ္။ ရပ္ကြက္ေစ်းထဲက ငါးသည္ေတြက သူ႔အၾကိဳက္ ငါးအမ်ဳိးအစားထဲက အေကာင္းဆုံးကို လာေပးၾကတယ္။ က်ေနာ္႔အေမက ဂ်င္းနဲ႔ ဆႏြင္းနဲ႔ ဟင္းခ်က္တယ္။ ဟင္းကို အႏွစ္ေတြခ်ည္းျဖစ္ေအာင္ ခ်က္ျပီး အေဖ့ကို ဇြန္းအေသးေလးနဲ႔ ေကၽြးၾကတယ္။ ေနာက္ ၃ ရက္အၾကာမွာ အေဖဟာ အိပ္ေပ်ာ္ေနရင္းမွာပဲ အသက္ကုန္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ မနားရတဲ့ ခႏၱာဟာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အနားရသြားပါျပီ။

(သိဒၶတၳမူခါဂ်ီ)

အပိုင္း ၁ ျပန္ဖတ္ခ်င္ရင္ – http://moemaka.com/archives/63021
အပိုင္း ၂ ျပန္ဖတ္ခ်င္ရင္ – http://moemaka.com/archives/63597

မူရင္း ဖတ္ဖို႔ – https://www.newyorker.com/magazine/2018/01/08/my-fathers-body-at-rest-and-in-motion


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts