(မုိးမခ) ဧၿပီ ၉၊ ၂၀၁၈
ေရႊဝါေရာင္အလင္းဟာ လက္ခနဲလက္ခနဲ မ်က္စိေရွ႕မွာ ျဖတ္ေျပးေနတယ္။ တခါ တခါ အထက္မွေအာက္၊ တခါတရံ ဘယ္ မွညာ၊ တဖန္ ညာမွဘယ္သုိ႔ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ေရြ႕လ်ားျဖတ္သန္းေနတာ။ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းညင္သာစြာစီးေမ်ာေနရာမွ အရွိန္ျပင္းျပင္းတုန္ခါမႈႏွင့္ ေရပြက္တခု။ ေရမႈန္ေရမႊားေလးေတြ နဖူးအထက္နားကို လာစင္တယ္။ မ်က္ေတာင္ခတ္ဖုိ႔ ေမ့ ေလ်ာ့ေနခ့ဲရာမွ သိစိတ္ကို ျပန္လည္ရရွိလိုက္တယ္။ ေရႊဝါေရာင္ေလးက ေအာက္ေျခမွန္ၾကမ္းခင္းနားထိ နိမ့္ဆင္းလာရင္း ေက်ာက္ဆြယ္ပန္းခက္ေတြၾကား တိုးဝင္သြားေနတယ္။ အၿမီးဖ်ားေလးတခ်က္အခတ္မွာ မွန္ေဘာင္စြန္းကအလင္းယိုင္ရဲ႕ထိေတြ႕ျဖာထြက္ျခင္းေတြဟာ ဂႏၲဝင္ေျမာက္ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လို။
“ဦးအဖူး ဒီေကာင္ႀကီး ဘယ္ေလာက္လဲဗ်ာ။ က်ေနာ္ေခၚသြားခ်င္တယ္။ အိမ္မွာေသေသခ်ာခ်ာထားၿပီး ဂ႐ုစိုက္ခ်စ္ေပးရမယ္” ေျပာေနရင္း အားရပါးရ ျပံဳးမိလိုက္တယ္ထင္တယ္။
“ဦးအဖူး – အလွေမြးငါးေရာင္းဝယ္ေရး” ဆိုတ့ဲ ထည္ထည္ဝါဝါဆိုင္းဘုတ္ႀကီးဟာ က်ေနာ္ေက်ာျပင္ကိုစိုက္ၾကည့္ေနမွာလား၊ က်ေနာ့္လက္ထဲက ေရႊဝါေရာင္ေလးကို ႏွေျမာတသစြာ လွမ္းေငးရင္း က်န္ေနခ့ဲသလား မေသခ်ာ။ ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာ လာတ့ဲက်ေနာ္ကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ႂကြေသာေျခလွမ္းေတြနဲ႔။ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ အေတြးစိတ္ကူးေတြနဲ႔ပီတိဖံုးၿပီး က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာႀကီးက စပ္ၿဖီးၿဖီးျဖစ္ေနမွာ အတိအက်ပဲ။ သူ႔ကို ဘယ္လိုနာမည္ေပးရင္ေကာင္းမလဲ။ ဘယ္ေနရာမွာ ထားရေကာင္း မလဲ။ ဘယ္လိုအစာေတြကို သူႀကိဳက္မလဲ။ ဘာေတြဝယ္ေပးရင္ သူေပ်ာ္မလဲ။ ဘာေတြျဖည့္ဆည္းေပးဖုိ႔ လိုမွာလဲ။ သူ႔အ တြက္ တန္ဖိုးႀကီးႀကီးေတြ အေကာင္းဆံုးပစၥည္းေတြကိုပဲ ဝယ္ယူျဖည့္ဆည္းေပးဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ က်ေနာ္ သူ႔အေပၚ ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးထားခ်စ္ျမတ္ႏိုးေၾကာင္း သိသိသာသာ ေပၚလြင္ထင္ရွားေစခ်င္တာက အဓိကပါေလ။
****
က်ေနာ့္အိမ္။ မက်ဥ္းမက်ယ္ျခံငယ္ေလးတခုအလယ္က တထပ္တိုက္ပုေလးတလုံး။ ဒါပါပဲ၊ ႐ိုးရွင္းပါတယ္။ ျခံအဝင္ဝကေနတိုက္ေရွ႕ေပၚတီကိုဆီအသြား လမ္းငယ္ေလးေဘးတဘက္ဆီမွာ ပုဏၰရိပ္ပန္းပင္ပုပုေလးမ်ား ညီညီညာညာရွိတယ္။ တိုက္ ေရွ႕ေပၚတီကိုေဘးတဖက္စီမွာ အညိဳေရာင္ စဥ့္ပန္းအိုးႀကီးတလုံးစီရွိေနတယ္။ ပိန္းပန္းနီနီရဲရဲႀကီးေတြ တေန႔ကပဲပြင့္ထား တာ။ အဲဒီပန္းအိုးႀကီးေဘးမွာ သူ႔အတြက္ေနရာလုပ္ေပးရမလား။ ေရပိုက္ႀကိဳးက ျပႆနာသိပ္မရွိႏိုင္ဘူးေပါ့။ အပင္ေရ ေလာင္းတ့ဲေရပိုက္ အေခြလိုက္ရွိတာပဲ။ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ကားအဝင္အထြက္ မေတာ္တဆထိခိိုက္မိဦးမယ္။ ျခံျပင္က လွ်ပ္တျပတ္ဝင္လာႏိုင္တ့ဲ ေဘာလုံးပ်ံတုိ႔၊ ေလာက္စာလုံးပ်ံတုိ႔ အႏၲရာယ္ကလည္း ရွိႏိုင္ေသးတယ္။ ဒါဆို သံဇကာအိမ္ေသး ေသးေလးလုပ္ၿပီး ထားရမလား။ မဟုတ္ေသးဘူး။ မီးသြယ္ရတာခက္ဦးမယ္။ ဒီေပၚတီကိုေအာက္မွာ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပ ႏိုင္ဘူးလို႔ေတြးမိရင္း ျခံထဲမ်က္လံုးတခ်က္ေဝ့ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ မျမင္မိဘူး။ သင့္ေတာ္မယ့္ေနရာ ခပ္မိွန္မိွန္ေတာင္မရွိ။ ျခံေဘးဘက္မွာထားျပန္ရင္လဲ အျမဲျမင္ေတြ႕ေနဖုိ႔ခက္ခဲလိမ့္မယ္။ အိမ္ထဲမွာ ေနရာတခုရွာၿပီးထားဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
ပထမဆံုးသူ႔ကို မွန္ေဘာင္အသစ္ထဲထည့္ေပးရမယ္။ လုပ္စရာရွိတာေတြက အမ်ားႀကီးက်န္ေသးတယ္။ အိမ္အဝမွာ ဖိနပ္ ကို စုံကန္ခြၽတ္လိုက္ရင္း ေရခ်ဳိးခန္းေရွ႕ထိ တန္းဝင္လာခ့ဲလိုက္တယ္။ လက္တဘက္ထဲကိုင္ထားတ့ဲအိပ္ကို အဝတ္ဇလုံထဲ အသာအယာခ်လိုက္တယ္။ နာက်င္သြားမလားစိုးစိတ္နဲ႔ ၾကည့္မိေတာ့ သူကတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္။ အစာဘူးေတြ၊ ေရစစ္ေတြ ၊ ေရေမွာ္ပင္ေတြ စသျဖင့္ သူ႔အတြက္ လိုအပ္မယ္ထင္သမွ် ဝယ္လာတ့ဲအိပ္ႀကီးကို ထမင္းစားခန္းအလယ္က စားပြဲခုံေပၚ သြားတင္ထားလိုက္တယ္။ ေရခ်ဳိးခန္းအဝမွာေတြ႕တ့ဲ အျပာေရာင္ပုံးကိုဆြဲယူၿပီး ေရေဆးသန္႔စင္တယ္။ ေနာက္ ဂ်ိဳးျဖဴေရ ပိုက္ကိုဖြင့္ခ်ၿပီး ပုံးတဝက္ခန္႔ေရထည့္လိုက္တယ္။ သူ႔ကို အျပာေရာင္ပုံးထဲ ဖြင့္ထည့္ေပးလိုက္ခ်ိန္မွာ သူဟာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေရြ႕ ေနၿပီး ဟိုဒီ ကူးေခတ္တယ္။ ဗိုက္စာေနလုိ႔မ်ားလား။ အစာဘူးသြားယူၿပီး လိေမၼာ္ေရာင္အလုံးေလးေတြ ခ်ေကြၽးလိုက္တယ္။
မွန္ပုံးသြားသယ္ဖုိ႔ျပန္ထြက္လာခ့ဲရင္း စိတ္မခ်ျဖစ္ရျခင္းေတြ အေတြးထဲဝင္လာေသးတယ္။ အသစ္ဝယ္လာတ့ဲမွန္ပုံးကို ေသခ်ာတိုက္ခြၽတ္ေဆးေၾကာ၊ ေရလုံမလံုစစ္ၾကည့္ၿပီးမွ မွန္ပုံးထားဖုိ႔ေနရာကို မရွာရေသးတာ သတိရမိတယ္။
ဒါက ပထမဦးဆံုးအေတြ႕အႀကံဳျဖစ္ေနေတာ့ စိတ္ထဲရွိရာေတြပဲ အေကာင္းဆံုးလုပ္ေပးေနမိတာ။ ကိုယ့္လုပ္ရပ္အေပၚ မေက်နပ္တ့ဲ ကိုယ့္ဦးေႏွာက္ရဲ႕ေဝဖန္မႈက အစီအစဥ္သိပ္မက်သလိုပဲလုိ႔ အေျဖရတယ္။ ခုေလာေလာဆယ္ မွန္ပုံးထားဖုိ႔ ေနရာက အေရးႀကီးတယ္။ ေရအျမဲလဲေပးရမွာဆိုေတာ့ ေရခ်ဳိးခန္းေရွ႕နားပဲခံုရွည္တလုံးရိုက္ၿပီး တင္ထားလိုက္ရေကာင္း မလား။ မေကာင္းဘူးလုိ႔ ကိုယ့္အသိစိတ္က ခ်က္ျခင္းျပန္ေျပာတယ္။ မွန္ပုံးထဲကသူ႔ကို အိမ္မွာေနတ့ဲသူတိုင္း အျမဲျမင္ေနရတ့ဲ ေနရာ။ အိမ္လာလည္တ့ဲသူတိုင္းလဲ အလြယ္တကူျမင္ရမယ့္ေနရာ။ အဲလိုေနရာမွာထားခ်င္တာ။ က်ေနာ္က သူ႔ကိုပိုင္ဆိုင္ ေၾကာင္း၊ သူ႔ကို ဘယ္လိုဂ႐ုုစိုက္ရေၾကာင္း၊ သူဘယ္ေလာက္လွေၾကာင္းေတြ ႂကြားဝါခ်င္ေသးတာေလ။ ကိုယ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတ့ဲ အရေတြ၊ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ထားတ့ဲအရာေတြကို ႂကြားဝါခ်င္တာက လူ႔သဘာဝမဟုတ္လား။ ဒီလိုေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒီမွန္ပုံး ကို ေရခ်ဳိးခန္းေရွ႕ထားတာလဲ မသင့္ေတာ္ဘူး။ ထမင္းစားခန္းေထာင့္ထားတာလဲ မသင့္ေတာ္ဘူး။ က်ေနာ့္အိပ္ခန္းထဲထား တာလဲ မသင့္ေတာ္ျပန္ဘူး။ ဒါဆို အသင့္ေတာ္ဆံုးေနရာက ဧည့္ခန္းပဲရွိေတာ့တာေပါ့။
****
ဧည့္ခန္းရဲ႕အေနအထားကို ခုမွပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ သတိထားၾကည့့္ျဖစ္တယ္။ ေနအလင္းေရာင္ဝင္ေနတ့ဲေနရာ သံုးခုရွိတယ္။ အဝင္ဝတံခါးမႀကီးရယ္၊ အိမ္ေခါင္းရင္း ဘုရားစင္ေဘးဘက္ကျပတင္းေပါက္ငယ္တခု ၊အိမ္ေျခရင္းဘက္မွာ တံခါးေလးခ်ပ္ပါ ျပတင္းေပါက္ခပ္ရွည္ရွည္တခု။ ဘုရားစင္ေအာက္မွာထားမယ္ဆို မွန္ပုံးအရြယ္အစားနဲ႔ ေနရာအက်ယ္အဝန္းက ကြက္တိပဲ။ ဒါေပမယ့္မျဖစ္ေသးဘူး။ ေမေမဘုရားရွိခိုးခ်ိန္တိုင္း သူကအလိုလိုကန္ေတာ့ခံပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္ေနရမွာ။ ေျခရင္းဘက္ျပတင္းေပါက္ေဘးမွာထားဖုိ႔စဥ္းစားလိုက္တယ္။ မီးပလတ္ေပါက္ကလဲ ျပတင္းေဘာင္ေဘးမွာရွိေတာ့ သင့္ေတာ္တ့ဲေနရာပါ။ မွန္ပုံး တင္ဖုိ႔ ကြၽန္းစားပြဲရွည္လွလွေလးကို အိပ္ခန္းထဲကထုတ္ယူလာခ့ဲၿပီး အဆင္ေျပေအာင္ေနရာခ်ထားလိုက္တယ္။
မွန္ပုံးေနရာခ်ၿပီးေတာ့ ေရခ်ဳိးခန္းက ဂ်ဳိးျဖဴပိုက္ေခါင္းနဲ႔သြယ္ထားတ့ဲ ေရပိုက္ကို မွန္ပုံးထဲထည့္၊ ေရျဖည့္ထားလိုက္တယ္။ ခဏအေမာေျဖဦးမွလုိ႔စဥ္းစားမိေတာ့မွ ကိုယ္ထမင္းမစားရေသးတာသတိရၿပီး သူလဲဗိုက္စာေနမလား ေတြးမိတယ္။ ပံုး အျပာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ သူအဆင္ေျပရဲ႕လား ေျပးၾကည့္ရင္း အစာလုံးေလးေတြ မွန္ေဘာင္ထဲထပ္ခ်ေပးလိုက္တယ္။ ခုမွ ျမင္တယ္၊ ပထမထည့္ေပးထားတ့ဲ အစာလုံးေလးေတြလဲ ဒီအတိုင္းရွိေနေသးတာ။ သူကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပါပဲ။ အၿမီးကြက္ ေလးနဲ႔ ပါးဟပ္ေလးေတြ သာလႈပ္ခတ္ၿပီး တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္။ ေရပုံးအျပာက သူ႔အတြက္က်ဥ္းက်ပ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။
မွန္ပုံးထဲကို အလွဆင္ဖုိ႔ ေက်ာက္ခတ္ေတြ၊ ေရေမွာ္ေတြ၊ ေက်ာက္တန္းပုံသ႑ာန္လွလွေလး၊ ေက်ာက္ဂူငယ္ပံုစံသူ႔အတြက္အိမ္ေလးတလံုး။ ဒါေတြအကုန္မွန္ေဘာင္ေဘးကိုသယ္ယူသြားၿပီး မွန္ပုံးေလးကို စနစ္တက် လွပေအာင္ျပင္ဆင္ေပးေန မိတယ္။ သူ႔အတြက္ ေနရာသစ္ေလးကိုၿပီးျပည့္စုံေစခ်င္တ့ဲ ေစတနာဆႏၵနဲ႔ပါ။ အားလုံးျပင္ဆင္ၿပီးၿပီ။ ေရလဲမွန္ေဘာင္ရဲ႕သုံးပုံတပုံခန္႔ထိျပည့္လာၿပီ။ သူ႔ကို မနာက်င္ရေအာင္သတိထားၿပီး ေရစစ္နဲ႔အသာအယာမတင္လုိ႔ ေရထဲကိုေသခ်ာထည့္ေပး လိုက္တယ္။ သူက ေနရာသစ္ကို စူးစမ္းၿပီး မွန္ပုံးကိုတပတ္ပတ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ လွပတဲ့အၿမီးနဲ႔ ေရႊေရာင္တလက္လက္ထေနတ့ဲ သူ႔ခႏၶာကို လွလွပပ သယ္ေဆာင္ရင္း ေက်ာက္ပန္း ေက်ာက္ခတ္ေတြၾကား ဟိုဟို ဒီဒီကူးတယ္။ ေက်ာက္တန္းေလးၾကားက ေရေမွာ္ေတြနားအေရာက္မွာ ၿငိမ္ေနတယ္။ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း ၾကည္ႏူးေနမိရာက မွန္ေဘာင္ရဲ႕ ဒီဘက္ျခမ္းမွာ ေရသန္႔ စက္ေလးတပ္ေပးဖုိ႔သတိရတာနဲ႔ လုပ္လက္စေတြ အကုန္လက္စသတ္ရွင္းလင္းၿပီး ဆိုင္သြားဖုိ႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္လာခ့ဲ တယ္။
*****
ေႏြေနဟာ ပူေလာင္လြန္းေနတယ္။ ဦးေခါင္းခြံတခုလုံးေလာင္ကြၽမ္းခံထားရသလို ရွိန္ရွိန္ထေနတယ္။ အေရျပားေတြအစိမ္းသပ္သပ္မဟုတ္ေတာ့ဘူးလုိ႔ေတာင္ ေတြးမိတယ္။ ဖ့ဲယူစားဖုိ႔အသင့္ျဖစ္ေနတ့ဲအေျခအေနထိ ပူက်တ္ေနၿပီလား ထင္ရ ေလာက္ေအာင္ ခရမ္းလြန္ေရာင္ျခည္လြန္ကဲမႈကို ထိေတြ႕ခံစားေနရတယ္။ ေရသန္႕စက္ဝယ္ဖုိ႔သာစိတ္ေလာေနမိ တာ မို႔ ထီးယူခ့ဲဖုိ႔၊ ဦးထုတ္ေစာင္းခဲ့ဖုိ႔ ေမ့ေလ်ာ့ကာ ထြက္လာျခင္းအတြက္ ေနာင္တရမိတယ္။ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ေျခေထာက္ေတြက မတက္ၾကြႏိုင္ေတာ့ဘူး။ နားထဲမွာလဲ အသံဗလံေတြ ၾကားေနရသလိုလို။ နားစည္အတြင္းမွာ တဝူးဝူးးနဲ႔ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ရန္ကုန္ေႏြရဲ႕အပူဒဏ္ကို အံႀကိတ္အာခံရင္းပဲ အိမ္ရဲ႕ေပၚတီကိုေအာက္ ျပန္ေရာက္လာခ့ဲတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အဝင္ ဝကေန မွန္ေဘာင္ဆီၾကည့္မိခ်ိန္မွာေတာ့ ရင္ဝကို ပိႆလုံးငါးလုံးေလာက္ ဆင့္ကဲထိမွန္ သလို ခံစားလိုက္ရတယ္။
ျပတင္းဝက ေနေရာင္ျခည္ဟာ မွန္ေဘာင္တည့္တည့္ထိုးစိုက္က်ေနလိုက္တာ စူးစူးရဲရဲ။ စိတ္ကမသိလိုက္ခင္မွာပဲ မွန္ ေဘာင္နား အေျပးအလႊားေရာက္သြားမိတယ္။ စိုးရိမ္မိတ့ဲအတိုင္း မွန္ေဘာင္ထဲကေရေတြပူေႏြးေနပါၿပီ။ ကိုယ့္အသုံးမက်မ ေတြကို အျပစ္တင္လိုက္မိတယ္။ ဒီအခ်က္ကို ထည့္မေတြးမိခ့ဲတာ။ သူ႔ခမ်ာကိုယ္ထားတ့ဲေနရာမွာ ေနရရွာတာ။ ဘယ္ ေလာက္မ်ား ပူေလာင္ေနရွာမလဲ။ ေက်ာက္ခတ္ေတြေအာက္မွာ ျငိမ္ေနတ့ဲသူ႔ကို စိတ္ထဲကေတာင္းပန္ေနမိတယ္။
ေနရာ။ ခုအေရးတႀကီးလိုအပ္ေနတာက ဒီမွန္ေဘာင္ထားဖုိ႔ေနရာ။ နံရံေထာင့္က တီဗီြစင္၊ အခန္းအလယ္ကဆက္တီခုံနဲ႔ စားပြဲရွည္တဝိုင္း၊ တဘက္ျခမ္းမွာ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ခပ္ျမင့္ျမင့္ပန္းအိုးတလုံး၊။ ေထာင့္ေတြမွာထားဖုိ႔အဆင္မေျပႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဆက္တီခုံအေနာက္ဘက္ျခမ္း အိမ္အဝင္တံခါးမတည့္တည့္ အခန္းရဲ႕အလယ္ဗဟိုေနရာ။ ဒီေနရာကိုေရြးခ်ယ္လိုက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းေရႊ႕ဖုိ႔ျပင္ဆင္လိုက္မိတယ္။ ပူေႏြးေနတ့ဲ မွန္ေဘာင္ကိုကိုင္မိေတာ ေရျပန္လွယ္ေပးဖုိ႔အေတြးလဲ ေခါင္းထဲဆင့္ကဲ ေရာက္လာခ့ဲတယ္။ ေရသန္႔စက္လဲ တပ္ေပးရဦးမယ္။
***
ညေနလဲေစာင္းသြားၿပီ။ လုပ္ေပးခ်င္တ့ဲဆႏၵေတြ၊ ျဖစ္ေစခ်င္တာေတြအားလုံး ေနသားတက်ျဖစ္သြားခ်ိန္မွာ က်ေနာ္လဲ ေတာ္ေတာ္ေမာေနပါျပီ။ ေရသန္႔စက္လဲ အဆင္ေျပေျပတပ္ဆင္ၿပီးၿပီ။ ေမာေမာနဲ႔ မွန္ေဘာင္ထဲကပူစီေပါင္းေလးေတြကို အဓိပၸါယ္မ့ဲေငးေနမိတယ္။ ပူစီေပါင္းေလးေတြက ႀကီးလိုက္ ေသးလိုက္နဲ႔။ ေရျပင္ေပၚအလုအယက္ ထိုးတက္ေနၾကတယ္။ ျမင္ကြင္းေရွ႕ကိုဖ်တ္ခနဲ ေျပးဝင္လာတ့ဲ ေရႊဝါေရာင္ေလး။ ဟုတ္တယ္။ ဒီလိုခံစားမႈေလး။ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာ ျပံဳးေနမယ္ထင္ တယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မိေတာ့ မွန္ထဲမွာျမင္ေနရတ့ဲ ေရႊဝါေရာင္အရိပ္ဟာ က်ေနာ္။ အထိတ္တလန္႔ လွည့္ထြက္ေျပး လာမိတယ္။ က်ေနာ္ေျပးလုိ႔မရဘူး။ ေျခေထာက္ေတြမရွိဘူးဆိုတ့ဲ ခံစားမႈ။ ဒါေပမယ့္က်ေနာ္ေရြ႕ေနတယ္။ အရွိန္နဲ႔ တခုခု ကိုဝင္တိုက္မိတယ္။ က်ေနာ္ေရွ႕ကို ဆက္ေျပးလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ေရွ႕မွာလႈပ္ရွားေနတ့ဲ အရိပ္ေတြ။ က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္ က်ေနာ္မဟုတ္ပဲ ျပန္ျမင္ေနရတယ္။
ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေအာ္ဟစ္လိုက္မိတယ္။ က်ေနာ့္အသံဟာ အျပင္ေလာကကို ထြက္မလာဘူး။ ေရေတြက်ေနာ္ပါးစပ္ထဲကိုဝင္လာတယ္။ အလ်င္အျမန္ ေထြးထုတ္လိုက္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းေကာင္းအသက္ရွဴလုိ႔ရေနေသးတယ္။ အပင္စိမ္းစိမ္းေတြက လွမ္းေခၚေနတယ္။ က်ေနာ္ ေရွ႕မွာျမင္ေနရတ့ဲ ေနရာေတြဆီကို ေျပးတယ္။ ေဘာင္တခုနဲ႔ အရွိန္ျပင္း ျပင္း ႐ိုက္မိလိုက္သလိုခံစားရၿပီး က်ေနာ္ အေနာက္ကိုလြင့္ထြက္သြားတယ္။ က်ေနာ္ေမာပန္းႏြမ္းနယ္စြာ အတန္ၾကာျငိမ္ သက္ေတြေဝေနမိတယ္။ ဆာေလာင္မႈေတြ၊ တကိုယ္လုံးကိုက္ခဲနာက်င္မႈေတြ၊ ထိတ္လန္႕ အားငယ္မႈေတြ၊ က်ေနာ့္ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို တစုံတေယာက္ၾကားေအာင္ေ အာ္ဟစ္ေျပာျပခ်င္ေပမယ့္ အသံကထြက္မလာဘူး။ ရုတ္တရက္ အေပၚ ကေန လိေမၼာ္ေရာင္အလုံးေတြက်လာတယ္။ အမွတ္တမ့ဲမို႔ ဆတ္ခနဲတုန္သြားမိတယ္။ ဒီကေနလြတ္ေအာင္ေျပးထြက္ရမယ္။
က်ေနာ္ေျပးေနတယ္။ ေျခေထာက္ေတြမပါပဲ ေျပးေနတယ္။ တေလာကလုံး အေမွာင္ကမ႓ာႀကီးျဖစ္သြားတယ္။ တီဗီြက က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ။ တီဗီြမ်က္ႏွာျပင္ကလင္းေနတယ္။ ေသခ်ာအားစိုက္ၾကည့္မိေတာ့ တီဗီြထဲမွာ က်ေနာ္နဲ႔တူတ့ဲ ‘သူ’။ အေပၚက က်ေနာ့္မ်က္ႏွာနဲ႔ ေအာက္ပိုင္းက ေရႊဝါေရာင္။ အဲဒီေရႊဝါေရာင္ေတြကို က်ေနာ္ ေၾကာက္လာၿပီ။ သူကပင္လယ္ႀကီးဆီ လက္ညႇိဳးထိုးျပေနတယ္။ သူ႔ကို တခုခုေျပာဖုိ႔ က်ေနာ္ႀကိဳးစားၾကည့္တယ္။ အသံမထြက္လာပါဘူး။ သူက က်ေနာ့္ကိုျပံဳးျပၿပီး ပင္လယ္ျပင္ဘက္ကို လွည့္ထြက္သြားတယ္။ ေသာင္ျပင္အစပ္ကေန မိုးတိမ္ဖ်ားအထိ က်ယ္ျပန္႕ လွပေနတ့ဲပင္လယ္ျပင္ ႀကီးထဲ သူငုတ္ဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။ က်ေနာ္ေျပးလိုက္ေနေပမယ့္ အေရွ႕ကိုမေရာက္ခ့ဲဘူး။ မျမင္ရတ့ဲ ေဘာင္တခု ထဲမွာ က်ေနာ္။ ထြက္ေပါက္ေတြ႕ဖုိ႔ က်ေနာ္အားကုန္႐ုန္းကန္ေနမိတယ္။ ေဘးပတ္ပတ္လည္လွည့္ပတ္ရွာေဖြေပမယ့္ မျမင္ရတ့ဲ ေဘာင္ေတြအလယ္ကထြက္ေပါက္ကင္းမ့ဲဇုန္။ မ်က္ႏွာမူရာအရပ္တိုင္းမွာ ေရႊဝါေရာင္အရိပ္ေတြက ေျခာက္လွန္႔ ေနတယ္။ ဒီေနရာကိုမုန္းတယ္။ ဒီေနရာကိုေၾကာက္တယ္။ ဒီေနရာက က်ေနာ့္ရဲ႕ငရဲခန္း။ ဒီေနရာက လြတ္ေျမာက္ခြင့္ရဖုိ႔ အားကုန္သုံးၿပီး လူးလြန္႔ ႐ုန္းထြက္လိုက္မိတယ္။
*****
ေဇာေခြၽးေတြရႊဲနစ္ေနတ့ဲ ဦးေခါင္းကဆံပင္ေတြကို လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ပထမဆံုးထိေတြ႕မိတာသိလိုက္တယ္။ ဒုတိယ အသိ က ခႏၶာတခုလုံုးကိုက္ခဲနာက်င္ေနမႈ။ ေနရာကအားယူၿပီးထႏိုင္ဖုိ႔ႀကိဳးစားၾကည့္ေပမယ့္မရဘူး။ တတိယေျမာက္ သတိရမိ တာက ေျခေထာက္ေတြ။ လက္နဲ႔ခႏၶာေအာက္ပိုင္းကို မွီသေလာက္ လွမ္းကိုင္တြယ္ၾကည့္မိတယ္။ ပူေလာင္တ့ဲအထိ အ ေတြ႕ ေတြ။ ဝမ္းသာစရာပါ။ ေျခေထာက္ေတြရွိေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္႔ပါးစပ္ထဲခါးေနတာ ေသေသခ်ာခ်ာ ထပ္သိ လိုက္တယ္။ ကိုယ္ေတြပူၿပီး ဖ်ားေနပါၿပီ။ ခဏၿငိမ္ေနလိုက္ၿပီးမွ အားယူထၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကို အကဲခတ္ၾကည့္မိတယ္။ လက္ရွိ ပကတိအေျခအေနကိုျပန္မွတ္မိလာတယ္။ ဧည့္ခန္းထဲကဆက္တီေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနခ့ဲတာ။ ေမွာင္ေနတ့ဲအခန္းထဲ တေရြ႕ေရြ႕ စမ္းတဝါးဝါးသြားရင္း မီးခလုတ္ကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ တိုင္ကပ္နာရီမွာ နာရီလက္တံအတိုေလးက တမွာရွိၿပီး လက္တံအရွည္က တဆယ္မွာ။ ညသန္းေခါင္ေတာင္ေက်ာ္ခ့ဲၿပီပဲ။ မွန္ေဘာင္ထဲက သူ။ ေျခာက္ခ်ားမႈေတြနဲ႔ အားယူလွမ္း ၾကည့္မိတယ္။ ေရႊဝါေရာင္ေလးက မွန္ေဘာင္ထဲမွာ။
မ်က္စိေရွ႕မွာ ေရႊဝါေရာင္အၿမီးဟာ လွလွပပ ကူးခတ္ေနတယ္။ မွန္ေဘာင္ေဘးတေလ်ာက္ တျဖည္းျဖည္းေရြ႕လ်ားရင္း တ ပတ္ၿပီးတပတ္။ အေတြးတခုကို ႐ုတ္တရက္ေတြးမိလိုက္တယ္။ သူေရာ မွန္ေဘာင္ထဲကထြက္ေပါက္ကို ရွာေနတာမ်ားလား။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
