ေမာင္တမ္းတ ● ဘုရားေပၚမွာ
အဲဒီေန႔ည ခုနစ္နာရီခြဲ ေလာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ေပၚက ဆင္းလာတယ္။ ၿပီးေတာ့လမ္းထိပ္မွာ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး အေနာ္ရထာ လမ္းေပၚျဖတ္သြားေနတဲ့ ကားေတြ လူေတြကို အဓိပၸါယ္မဲ့ ေငးတယ္။ ေငးေနရင္းနဲ႔ လမ္းဟိုဘက္ျခမ္းကို ကြၽန္ေတာ္ လွမ္း ၾကည့္မိေတာ့ ပန္းေရာင္းတဲ့ပန္းသည္ေတြကို ေတြ႔တယ္။ ခ်ထားတဲ့ပန္းျခင္းႀကီး ေတြထဲမွာလည္း ပန္းေတြမွ မနည္းမေနာပဲ။ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔စိတ္ဝင္စားလာတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ဟိုဘက္ျခမ္းကို ကူးသြားမိတယ္။ ဟိုဘက္ျခမ္းကိုေရာက္တာနဲ႔ ပန္းျခင္းႀကီး ႏွစ္ျခင္းၾကားက ဖတ္ၿပီး ပလက္ေဖာင္းေပၚေရာက္သြားတယ္။ ပန္းေတြဘက္ကို ျပန္လွည့္မိေတာ့ ျခင္းႀကီးေတြေနာက္မွာ ပန္းသည္ အေဒၚႀကီးႏွစ္ေယာက္က စကားေျပာေနတယ္။
တကယ္က ခုပဲ ညရွစ္နာရီ ထိုးခါနီးၿပီပဲ။ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ပန္းေတြကို ဘယ္လိုကုန္ေအာင္ ေရာင္းမလဲလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစား မိတယ္။ ၿပီးရင္ ပန္းေတြကို ဘယ္လိုျပန္သယ္ၿပီး အိမ္ျပန္ၾကလိမ့္မလဲ ဆက္ေတြးမိတယ္။ ေတြးေနရင္းနဲ႔ လြစ္စလမ္းဘက္ကို ကြၽန္ေတာ္လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမွာင္ရိပ္က်ေနတဲ့ အင္ဂလိကန္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းႀကီးေရွ႕ကလမ္းေပၚမွာ ဖေယာင္းတိုင္ ေလးေတြ ထြန္းထားတဲ့လမ္းေဘး ပ်ံက်ေစ်းကေလးကို ေတြ႔တယ္။
ပန္းေတြကို ျပန္ေက်ာခိုင္းၿပီး ဒီဘက္ ျပန္လွည့္လိုက္ေတာ့ ၂၄ နာရီဖြင့္တဲ့ City Express ဆိုင္ကေလးနဲ႔သူ႔ေဘး ေလွကားၾကား လို ေနရာေလးက ကုန္စံုဆုိင္ကေလးကို ေတြ႔တယ္။ ကုန္စံုဆိုင္ကေလးထဲကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရွ႕ဘက္နားမွာ ဘုရား မီးပူေဇာ္တဲ့ဖေယာင္းတိုင္ထုပ္ကေလးေတြကို အစီအရီခ်ထားတယ္။
အခုမွပဲ ဖ်တ္ခနဲ ကြၽန္ေတာ္ သတိရလာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္တာ ေလးလေတာင္ ျပည့္ေတာ႔မယ္၊ ခုထိ ဆူးေလ ဘုရားကို မေရာက္ေသးဘူးပဲ။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ တစ္ခါေရာက္တယ္၊ ဘုရားပိတ္တဲ႔အခ်ိန္နဲ႔သြား တိုးတယ္။ ေနာက္တစ္လေလာက္အၾကာ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေရာက္ေတာ႔လည္း ဘုရားပိတ္ေနတာနဲ႔ပဲ သြားၾကံဳတယ္။ ဒီ တစ္ခါေတာ့ မေက်နပ္လုိ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မုခ္အဝင္ဝက ပိတ္ထားတဲ့ သံဘာဂ်ာတံခါးနားသြားၾကည့္ေတာ႔မွ ဆူးေလဘုရား ကို မြမ္းမံေနလုိ႔ ညကိုးနာရီဆို ဘုရားပိတ္မယ္႔အေၾကာင္း ေရးထားတဲ့စာေလးကို သြားေတြ႔တယ္။ အဲဒီမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲကဖုန္းကို ထုတ္ၾကည့္မိတယ္။ ရွစ္နာရီထိုးဖုိ႔ ဆယ္မိနစ္ပဲလိုေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ဆို ကြၽန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကေနျပန္ရေတာ႔မယ္။ ကြၽန္ေတာ္႔ကို ဘုရားသြားဖုိ႔ သတိလွမ္းေပးလိုက္တဲ့ဖေယာင္းတိုင္ေလးတစ္ထုပ္ ကြၽန္ေတာ္ ဝင္ဝယ္လိုက္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ အေနာ္ရထာလမ္းကို ျပန္ကူးၿပီး ဆူးေလဘုရားသြားဖုိ႔ပန္းဆိုးတန္းကပဲ ဆင္းခ်လာခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ တုန္းက မူလတန္းတက္ခဲ့ရတဲ့ အမက (၅) ေက်ာက္တံတား ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ပလက္ေဖာင္းက်ဥ္းက်ဥ္းကေလးေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ အားမရတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လမ္းေပၚဆင္းၿပီး ထိုးထားတဲ့ကားေတြေရွ႕က ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ မဟာပိႏၷဲ ဘုရားေက်ာင္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လမ္းျဖတ္ကူးၿပီး ဘုရားေက်ာင္းေရွ႕ကေန မဟာဗႏၶဳလလမ္းထိပ္ ေရာက္လာတယ္။ ေရွ႕ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမွာင္ေနတဲ့လမ္းမႀကီးရဲ႕အဆံုးမွာ ေရႊေတာင္ႀကီးလို ဝင္းေနတဲ့ဆူးေလ ေစတီေတာ္ႀကီးကို လွမ္းေတြ႔တယ္။ ခုလိုေတြ႔လိုက္ေတာ႔လည္း ရပ္ဘုရားရြာဘုရားဆိုတဲ့အသိနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္႔ရင္ထဲ ေႏြးသြား တယ္။ ငါးမိနစ္ေလာက္ ကြၽန္ေတာ္ဆက္ေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕ကို ေရာက္တယ္။ ကားရွင္းတာနဲ႔ လမ္းကူးလိုက္ေတာ့ပိတ္ထားတာခ်ည္း ႏွစ္ခါႀကံဳခဲ့ရတဲ့ဆူးေလ အေရွ႕ဘက္မုခ္ကို ေရာက္တယ္။ ဖိနပ္ကိုခြၽတ္ၿပီး ေကာက္ ကိုင္လိုက္ရင္း ကြၽန္ေတာ္ဘုရားထဲကို ဝင္လိုက္တယ္။
အရင္ကဆို ဝင္လိုက္တာနဲ႔ဖြင့္ထားသမွ် ဆိုင္ကေကာင္မေလးေတြ အမ်ိဳးသမီးေတြက ကြၽန္ေတာ္႔ကို ဖေယာင္းတိုင္ေတြ အေမႊးတိုင္ေတြ ဘုရားထီးေတြ ဝယ္ဖုိ႔အၿပိဳင္အဆိုင္ ေစ်းေခၚၿပီးသားပဲ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ပထမဆံုး ေတြ႔တဲ့ဝင္ဝင္ခ်င္း ဆိုင္က အမ်ိဳးသမီး က ေဘးဆိုင္က အမ်ိဳးသမီး နဲ႔စကားေျပာေနရာက ကြၽနေ္တာ္႔ဘက္ကို ငဲ့ၾကည့္ၿပီး ဖိနပ္ထားခဲ့လုိ႔ရတယ္ အစ္ကို လို႔ပဲ ေျပာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဆူးေလကိုေရာက္ခဲ့သမွ်ထဲမွာ ဒီလိုျဖစ္တာ ဒါပထမဆံုးပဲဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ လည္း ဖေယာင္းတိုင္ဝယ္လာၿပီးသားမို႔ ေက်းဇူးပဲညီမလုိ႔ေျပာရင္း ကြၽန္ေတာ့္ဖိနပ္ကေလးကို ဆိုင္ရဲ႕ ေအာက္ေျခေထာင့္ နားေလးမွာ ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဘုရားေပၚကို တက္ခဲ့တယ္။
ဆူးေလဘုရားရဲ႕ ေလွကားက နိမ့္နိမ့္ေလးမို႔ ဟိုးအရင္ကလိုပဲ ကြၽန္ေတာ္ ေစြ႔ခနဲနဲ႔ဘုရားေပၚကို ေရာက္သြားတယ္။ ကြၽန္ ေတာ္ နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တည့္တည့္မွာေတာ့တန္ေဆာင္းထဲမွာ စံပယ္ေနတဲ့ဘုရား ႐ုပ္ပြားေတာ္ႀကီး တစ္ဆူနဲ႔႐ုပ္ပြားေတာ္ ႀကီးေရွ႕မွာ ပုတီးစိပ္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔တယ္။ ၿပီးေတာ့သံပတ္ေပးထားတဲ့ စက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လိုပဲ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ဘက္ေကြ႔ၿပီး ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚ ေရာက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ တနလၤာၿဂိဳဟ္တိုင္ကို ေက်ာ္ၿပီးတာနဲ႔ အဂၤါၿဂိဳဟ္တုိင္ ေရွ႕ ကိုေရာက္သြားတယ္။ အဂၤါၿဂိဳဟ္တိုင္ေရွ႕မွာေတာ့ ေဘးဘက္ခပ္ယြန္းယြန္းမွာ ပုတီးထိုင္စိပ္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ ကလြဲလုိ႔ လူေတြရွင္းေနတယ္။
ဘုရားလည္း ကိုးနာရီဆုိပိတ္ေတာ႔မွာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးေနရင္းနဲ႔ လက္ထဲမွာကိုင္လာတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ထုပ္ေလးကို ရင္ ျပင္ေတာ္ေပၚ ခ်ထားလိုက္ၿပီး အဂၤါၿဂိဳဟ္တုိင္ေရွ႕က စံပယ္ပန္းေတြ အေဖြးသားနဲ႔ စံပယ္ေနတဲ့ဆင္းတုေတာ္ကို ေရသပၸါယ္ ဖုိ႔ ၿဂိဳဟ္တုိင္ေဘးကိုေရာက္သြားတယ္။ ၄၁ ခြက္ေတာင္ ေရသပၸါယ္ရမွာပဲ။ ဒါ ဆူးေလမွာ ကြၽန္ေတာ္ အမ်ားဆံုး ေရသပၸါယ္ ဖူးျခင္းပဲ။ ေငြဖလားႀကီးထဲမွာ ေမ်ာေနတဲ့ေငြခြက္ကေလးနဲ႔ေရခပ္လိုက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ေရစသပၸါယ္တယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္လသံုး လေလာက္က ဗိုလ္တေထာင္ဘုရားမွာ ေရသပၸါယ္တုန္းက ႀကံဳခဲ့ရတဲ့အတိုင္း လက္အေတာ္ေညာင္းမွပဲ ေရသပၸါယ္လုိ႔ ၿပီးသြားတယ္။ ဆင္းတုေတာ္ရဲ႕ေအာက္ေျခက ျခေသၤ့ကေလးကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေရငါးခြက္ပဲေလာင္းေပးလုိက္တယ္။ ၿပီး ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဘုရားကို မီးပူေဇာ္ဖုိ႔ခုနက ခ်ထားခဲ့တဲ့ဖေယာင္းတိုင္ထုပ္ကေလးကိုျပန္ယူၿပီး ဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြကို စုၿပီး စိုက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ဘုရားကို မီးပူေဇာ္တိုင္း လုပ္ေနက် ကြၽန္ေတာ့္ဝါသနာအတိုင္း ကိုယ့္ဖေယာင္းတိုင္ အျပင္ သူမ်ားေတြ မီးပူေဇာ္ၿပီး ထားသြားခဲ့တဲ့ၿငိမ္းေနတဲ့ ဖေယာင္းတုိင္ေလးေတြကိုပါ လိုက္စုၿပီး မီးညႇိေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဘုရားဝတ္ျပဳဖုိ႔ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ခိုးလိုးခုလု ျဖစ္ေနတဲ့ဖုနး္ကိုထုတ္ၿပီး ေဘးမွာခ်ရင္း လက္အုပ္ခ်ီလိုက္တယ္။
စိတ္ထဲက ဗုဒၶံသရဏံ ဂစာၦမိလုိ႔ ရြတ္႐ံုရွိေသးတယ္။ နားထဲမွာ ‘ဟား’ ဆိုတဲ့အသံႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ ၾကားလိုက္ရတယ္။ အ သံႀကီးမွ အက်ယ္ႀကီးပဲ။ ဘယ္ကလာတဲ့အသံႀကီးမွန္း ကြၽန္ေတာ္ေဝခြဲမရဘဲ စိတ္ထဲက ရြတ္လက္စ ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာ ကြၽန္ေတာ္ စပ္ဟပ္ထားတဲ့ဘုရားရွိခိုးကိုပဲ ၿပီးေအာင္ရြတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ထိျခင္းငါးပါးနဲ႔ ဦးသံုးႀကိမ္ခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွိတ္ထားတဲ့မ်က္လံုးေတြကို ျပန္ဖြင့္ၿပီး မီးေတြနဲ႔ေရႊေရာင္ဝင္း ေနတဲ့ဆူးေလေစတီေတာ္ႀကီးကို ခဏ ၾကည္ညိဳတယ္။
စုစုေပါင္းမွ ဘာၾကာမလဲ၊ တစ္မိနစ္ေလာက္ပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ခုနက ကြၽန္ေတာ္ မီးပူေဇာ္ခဲ့တဲ့ဖေယာင္းတုိင္ေလးေတြ မီးေလာင္ ေနတာ ခဏၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ အဂၤါေထာင့္ကေန ထထြက္လာခဲ့တယ္။
ဆယ္ႏွစ္ေလာက္သာ ကြၽန္ေတာ္ ဆူးေလကေန ေပ်ာက္သြားတယ္၊ စိတ္ထဲမွာ ဆယ္ရက္ေလာက္ပဲ ထင္ရေလာက္ေအာင္ အရာရာဟာ အရင္အတိုင္းပဲ။ ေလွ်ာက္လာရင္းနဲ႔ တန္ေဆာင္းေတြ ၿဂိဳဟ္တုိင္ေတြ ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား ေတြ႔ရတဲ့ပုတီးစိပ္ေန သူေတြ၊ ဘုရားဝတ္ျပဳေနသူေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ ေက်ာ္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ခဏေလးနဲ႔ ခုနက ထထြက္ခဲ့တဲ့ အဂၤါၿဂိဳဟ္တိုင္ေရွ႕ကို ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ထိုင္ေနက် အဂၤါၿဂိဳဟ္တုိင္ေရွ႕တည့္တည့္ ဟိုးေနာက္ဘက္က ပိတ္ ေနတဲ့ရံုးခန္းကေလးရဲ႕အဝင္ ေလွကားထစ္ကေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ဘယ္သူမွ မရွိဘဲ ရွင္းေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ေလွကား ထစ္ကေလးေပၚမွာ ကြၽန္ေတာ္ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။
ေလွကားထစ္ကေလး ေပၚမွာ ထိုင္မိၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အပါအဝင္ အရာရာဟာ အနည္းဆံုး ကြၽန္ေတာ္႔အတြက္ေတာ့အရင္အတုိင္းပဲ။ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္တုန္းက ဆူးေလေရာက္ရင္ လုပ္ခဲ့တဲ႔အတိုင္း အခုလည္း ကြၽန္ေတာ္ တသေဝမတိမ္း လုပ္ခဲ့မိတာပဲ။ တက္ခဲ့တဲ့မုခ္ကအစ အားလံုး တသေဝမတိမ္းပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ တုန္းက လည္း ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ၊ အခုလည္း ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္တုန္း ကလည္း အခု ထိုင္ေနတဲ့အုတ္ခံုကေလးမွာ ကြၽန္ေတာ္ ထိုင္ခဲ့မိတာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးေနရင္းနဲ႔လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္တုန္းက အတုိင္း အဂၤါၿဂိဳဟ္တိုင္ ေရွ႕က မီးပူေဇာ္တဲ့စင္ေပၚမွာ တဖ်စ္ဖ်စ္ေလာင္ေနတဲ့ခုနက ကြၽန္ေတာ္ မီးညွိခဲ့တဲ့ဖေယာင္းတိုင္ေတြကို ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒီည ေလၿငိမ္ေနလုိ႔ထင္တယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ မီးထပ္ညွိစရာမလိုဘဲ ဖေယာင္းတုိင္အားလံုး ေလာင္ေနတယ္။ ေလာင္ေနတဲ့ဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြကို ေငးၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ဗုဒၶဝင္ ဇာတ္လမ္းေတြထဲက ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ဆီမီးကို ၾကည့္ၿပီး မီးမၿငိမ္းခင္မွာပဲ အရဟတၱမဂ္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳသြားတဲ့အေၾကာင္းေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္သတိရလာတယ္။ ဒါလည္း အရင္အတိုင္းပါပဲ၊ ဟိုတုန္းကလည္း ကြၽန္ေတာ္ ဒီလို သတိရေနက်ပဲ။
ကြၽန္ေတာ္ ေတြးေနတုန္းပဲ ခြီးခနဲ ေၾကာင္ေအာ္သံၾကားလုိ႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ တန္ေဆာင္းအမိုးေပၚကို ေၾကာင္တစ္ ေကာင္ လႊားခနဲ ေျပးတက္သြားတာ ေတြ႔လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့တေညာင္ေညာင္နဲ႔သားေတာင္းေနတဲ့ ေၾကာင္မတစ္ေကာင္ ေအာ္သံၾကားတယ္။ ၿပီးေတာ့ တန္ေဆာင္းေပၚမွာ ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ လံုးေထြးရန္ျဖစ္ၿပီး ေျပးသြားၾကတဲ့အသံၾကားတယ္။ ဒီ အသံေတြကအစ အရင္အတိုင္းပဲ။ အဲဒီမွာပဲ ေဘးဘက္ကို အမွတ္မထင္ ၾကည့္မိေတာ့ေဘးဘက္က ႐ံုးခန္းကေလးရဲ႕ အုတ္ ေလွကားထစ္ေပၚမွာ သမီးရည္းစား စံုတြဲတစ္တြဲထိုင္ေနတာ ေတြ႔တယ္။
အဲဒီမွာပဲ ‘ဟား’ ဆိုတဲ့အသံႀကီးကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ အခုမွပဲ ခုနက ဘုရားရွိခိုးဖုိ႔လုပ္တုန္း ၾကားခဲ့ရတဲ့အသံႀကီးကို ကြၽန္ ေတာ္ ျပန္သတိရတယ္။ ဘယ္ကထြက္လာတဲ့အသံႀကီးလဲေတာ့မသိဘူး၊ အသံႀကီးမွ ေတာ္ေတာ္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးပဲ။ အသံထြက္ လာရာေနရာကို လုိက္ရွာေတာ႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ဘယ္ေနရာမွ ကြၽန္ေတာ္ မေတြ႔ဘူး ျဖစေ္နတယ္။ လူသံေတာ့လူသံပဲ၊ ဒါေပမဲ့ အသံရွင္က ဘယ္မွာလဲအဲဒီမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္ ဓာတ္ပံုရိုက္ဖုိ႔သတိရလုိ႔အိတ္ထဲက ဖုန္းကိုထုတ္ၿပီး ေလာင္ေနတဲ့ ဖ ေယာင္းတုိင္ေတြနဲ႔ဆူးေလေစတီေတာ္ႀကီးကို ထိုင္ေနရာကပဲ လွမ္းၿပီးဓာတ္ပံုရိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ဓာတ္ပံုေတြကို Facebook ေပၚတင္ေနတုန္း မဲေဆာက္က သူငယ္ခ်င္းဆီက Facebook messanger ကတစ္ဆင့္ ဖုန္းဝင္လာတယ္။ မနက္ျဖန္ ဘယ္အခ်ိန္ထြက္လာမလဲတဲ့။ မနက္ရွစ္နာရီေလာက္မွ ထြက္လာျဖစ္မယ္ထင္တယ္လုိ႔ သူငယ္ခ်င္းကို ျပန္ေျပာရင္း ခဏ စကားေျပာၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ဖုန္းျပန္ခ်လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာပဲ ‘ဟား’ ဆိုတဲ့အသံႀကီး ထပ္ထြက္လာတယ္။
ဒီတစ္ခါေတာ့ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ထဲမွာ ထူးဆန္းလာၿပီမို႔ အသံဘယ္ကလာသလဲဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ လိုက္ရွာတယ္။ ေဘး ကို ထပ္ၾကည့္မိေတာ႔မွ ခုနက ေတြ႔တဲ့စံုတြဲ ထလစ္သြားၿပီဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ သတိထားမိတယ္။ ဒီနားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ ဘူးပဲ။ ကြၽန္ေတာ္႔အျပင္ ေျပာမယ္ဆို ဟိုးေရွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေစတီေတာ္ႀကီးကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ပုတီးစိပ္ေနတဲ့ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္ကာစက ေတြ႔ခဲ့တဲ့အမ်ိဳးသမီးပဲ ရွိေတာ႔တာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ အမ်ိဳးသမီးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အသက္ကေတာ့ သံုးဆယ့္ငါး ေလးဆယ္ ဝန္းက်င္ပဲ။ ဆံပင္တိုတို နဲ႔အမ်ိဳးသမီးက ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေနာက္ပစ္ၿပီး မိန္းမထိုင္ထိုင္ရင္း ပုတီးစိပ္ေနတယ္။ ၾကားရတာ ႏွစ္ခါသံုးခါ ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ‘ဟား’ ဆိုတဲ့အသံႀကီးနဲ႔ ပုတီးစိပ္ေနတဲ့အမ်ိဳးသမီးကို ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ လိုမွ ဆက္စပ္မရဘဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္ကဘယ္လို ထြက္လာတဲ့အသံႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ ၾကားခဲ့ရပါလိမ့္ အမ်ိဳးသမီးကို ကြၽနေ္တာ္ၾကည့္ၿပီး ေတြးေနတုန္းပဲ ေနာက္တစ္ခါ ‘ဟား’ ဆိုတဲ့အသံႀကီး ထပ္ထြက္လာတယ္။ ေအာင္မယ္ေလး အခုမွပဲ ကြၽန္ေတာ္ ဘာသံႀကီးမွန္းသိေတာ႔တယ္။ လက္စသတ္ေတာ့ ပုတီးစိပ္ေနတဲ့အမ်ိဳးသမီး ပါးစပ္ႀကီးကို အက်ယ္ႀကီး ဖြင့္ၿပီး သမ္းလိုက္တဲ့သမ္းသံႀကီးပဲ။ ကိုယ္တိုင္လည္း သမ္းဖူး သမ္းတဲ့အသံအမ်ိဳးမ်ိဳးလည္း ကြၽန္ေတာ္ ၾကားဖူးေပမယ့္ ဒီေလာက္က်ယ္တဲ့သမ္းသံႀကီးေတာ့ဒါပထမဆံုး ၾကားဖူးတာပဲ။ ေတြးေနတုန္းပဲ အမ်ိဳးသမီးဆီက ေနာက္တစ္ခါ ‘ဟား’ ဆိုတဲ့အသံႀကီး ထြက္လာတယ္။ သမ္းဖုိ႔ဖြင့္လိုက္တဲ့ပါးစပ္ႀကီးကလည္း အက်ယ္ႀကီးပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ေဘးဘီလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒီဝန္း က်င္မွာ လူဆိုလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ သူနဲ႔ပဲရွိေတာ႔တာ သတိျပဳမိသြားတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္ ထိုင္ေနရာက ထလိုက္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ လာခဲ့တဲ႔လမ္းအတိုင္းပဲ ေနာက္ျပန္ၿပီး တစ္မိနစ္အတြင္း ဆူးေလေလွကား ေအာက္ကို ေရာက္သြားတယ္။ ခါ တိုင္းဆိုရင္ေတာ့ကြၽန္ေတာ္ အၿမဲတမ္း မီးပူေဇာ္ထားခဲ့တဲ့ဖေယာင္းတုိင္ေလးေတြ ကုန္တဲ့အထိ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီးမွ အိမ္ကုိျပန္ ေလ့ရွိတယ္။
ဒီေန႔ေတာ့ဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြ မကုန္ခင္ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ခဲ့မိတယ္။ ဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြ ဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္ေအာင္ ေလာင္ ကြၽမ္းၿပီး ဟုတ္ခနဲ ၿငိမ္းသြားမယ္႔အခ်ိန္မွာ အရဟတၱမဂ္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳေကာင္းျပဳဖုိ႔စဥ္းစားခဲ့မိတဲ့ကြၽန္ေတာ့္အၾကံအစည္ေတြ ပ်က္ခဲ့တယ္။ ေတြးေနရင္းနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ ခုနက ခြၽတ္ထားခဲ့တဲ့ဖိနပ္ကေလးကို ျပန္ယူလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုရားေပၚ ကဆင္းၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ပလက္ေဖာင္းေပၚကို ေရာက္သြားတယ္။ မဟာဗႏၶဳလလမ္းမႀကီးကေတာ့ ဟိုးအရင္က အတိုင္းပဲ ေမွာင္ေနတယ္။ တိတိက်က်ႀကီးကို ေမွာင္ေနတယ္။
ေမာင္တမ္းတ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
