(မုိးမခ) မတ္လ ၁၈၊ ၂၀၁၈
(၁)
ညေတြမွာ နားလုိ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ဆင္းၿပီဆုိရင္ က်ေနာ္ ေျခက်င္ပဲ ဆင္းေတာ့တယ္။ ဆင္းတယ္လုိ႔သုံးရတာက အိမ္ေပၚကေန အိမ္ေအာက္ကုိေရာက္လုိ႔ ဆင္းတယ္ဆုိတ့ဲေဝါဟာရကုိသုံးတာ မဟုတ္ပါဘူး။
က်ေနာ္တုိ႔ ရပ္ကြက္က ေတာင္ကုန္းေလးေလ။ ကုန္းေပၚက ကုိယ္ဆင္းခ့ဲတယ္။ မင္းေနတ့ဲ ေျမျပန္႔ဆီ အလီလီအခါခါရယ္ရွိလုိ့၊ ႐ုိးေနၿပီလားဆုိတ့ဲ ဗုိလ္ထီးသီခ်င္းက က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ေတာ့ ယုတၱိေဗဒနဲ႔အထာက်ခဲ့တယ္။ အထူး သျဖင့္ က်ေနာ့္အတြက္ ႐ုပ္နာမ္ ႏွစ္ပါးစလုံးမွာ အသင့္ေလ်ာ္ဆုံးပါပဲ။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္က သူငယ္ခ်င္းအိမ္ ေတြထက္ ပုိျမင့္တ့ဲေနရာမွာ ရွိေနလုိ့ပါ။
ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ထိပ္ဆုံးကက်ေနာ္ ေက်ာ္ဟိန္းကားကုိ ဝုိင္းဖြဲ ့႐ူးသြပ္ၾကတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ က်ေနာ့္ကုိမႏုိင္ခ့ဲဘူး။ ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတုိ႔ေသာက္ႀကီးေသာက္က်ယ္ ေျပာမေနၾကနဲ႔၊ ထိပ္ဆုံးက က်ေနာ္ဆုိတာ ငါပဲ။ တရပ္ကြက္လုံးေတာင္မက၊ တၿမိဳ႕လုံးရဲ့ထိပ္ဆုံးမွာ ေနတာလုိ႔ ဂုဏ္ယူေျပာခဲ့တာ။ အ့ဲဒီ့ေနရာကေန လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ဆီ သြားတာျဖစ္လုိ႔ ဆင္းတယ္လုိ႔ သုံးလုိက္တာပါ။
အ့ဲဒီလုိဆင္းတုိင္း က်ေနာ့္အိမ္ေျခရင္း လမ္းတျခားက သူငယ္ခ်င္း သက္ႏုိင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာေဟာင္းက ဆုိင္က ေစာင့္ေနမွာ။ ေတာင္ေျခရင္းေရာက္တာနဲ႔ ၿမိဳ႕ရဲ့က်က္သေရေဆာင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေၾကး႐ုပ္က ျမင္ေနရၿပီ။ တကယ္ ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႕က ဒီဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေၾကး႐ုပ္ဆုိတာ ေၾကး႐ုပ္သမုိင္းမွာ အေစာဆုံးသြန္းခဲ့တာ။ ေၾကး႐ုပ္ဖိနပ္ခုံမွာ ၁၉၄၈/၁၉၄၉ တ့ဲ။ ဦးေထြး၊ ေဒၚႏု တမၼဝတီ၊ မႏၱေလးၿမိဳ႕တဲ့။ ၁၉၄၈ ဆုိတာ
ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ကုိ သၿဂိဳဟ္တ့ဲႏွစ္ေပါ့။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔က်ဆုံးတာက ၁၉၄၇ ဇူလုိင္လ။ သရဏဂုံတင္ၿပီး အမွ်ေဝတာက ၁၉၄၈ ဧၿပီ (၁၁) ရက္။ အရင္က သီးသန္႔ျခံခတ္ၿပီး ထားထားတာ။ လူဝင္ လူထြက္ မလုပ္ရဘူး။ အာဇာနည္ေန႔ပတ္လည္ေလာက္ ေရာက္မွသာ ဝင္ခြင့္ ထြက္ခြင့္ေပးတာ။
ေနာက္ေတာ့ ျခံခတ္ထားတဲ့ သံဇကာေတြျဖဳတ္ပစ္လုိက္ၾကတယ္။ အပြင့္အတုိင္း ထားတယ္။ လူေတြႀကိဳက္သလုိ ႀကိဳက္တ့ဲ အခ်ိန္ ဝင္ထြက္လို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေၾကး႐ုပ္ပတ္လည္မွာ မီးေမွာင္တာရယ္၊ ပန္းျခံဳေတြရယ္ေၾကာင့္ လူကြယ္ရာျဖစ္ၿပီး၊ မေတာ္မေရာ္ေနထုိင္မႈေတြ အျမဲေတြ႕ျမင္စရာ ေနရာျဖစ္လာခ့ဲတယ္။ အတြဲေတြအတြက္၊ အရက္ဝုိင္းဖြဲ႕ေသာက္သူေတြ အ တြက္ နားခုိစရာေနရာနဲ႔ အုိးမ့ဲ အိမ္မ့ဲေတြရဲ့ အိပ္စက္ေနထုိင္ရာေနရာျဖစ္ေနတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေၾကး႐ုပ္ရဲ့ေျခရင္းဆုိတာ ေျခသ လုံးသားေတြရဲ့ ညအိပ္ခုတင္လုိ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ဒါကုိ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ဆီဆင္းတုိင္း ျမင္ေတြ႔ေနရတာဟာ ၿမိဳ႕ျမင္ မတင့္ေအာင္ပါပဲ။ ၿမိဳ႕က်က္သေရ ကင္းမဲ့ေစသလုိပါပဲ။
ဒီေတာ့ လူကြယ္ရာျဖစ္တ့ဲပန္းျခံဳေတြကုိ ရွင္းပစ္ဖုိ႔၊ ျခံစည္း႐ုိးပင္ေတြမစုိက္ဖုိ႔၊ အဲ့ဒီ့အစား စတီးလက္ရမ္းေတြ တပ္ဆင္ဖုိ႔၊ တလင္းျပင္အျဖစ္ပဲထားဖုိ႔၊ အုတ္ျပားျဖစ္ျဖစ္ ေႂကြျပားေတြျဖစ္ျဖစ္ ခင္းထားဖုိ႔၊ မီးေမာင္း၊ မီးဆလုိက္ေတြတပ္ၿပီး မီးထိန္ထိန္ ထြန္းဖုိ႔၊ ေၾကး႐ုပ္ႀကီးရဲ့ေျခရင္း လူခုိစရာျဖစ္ေနတ့ဲ ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ဒီဇုိင္းကုိ ျပန္ျပင္ဖို႔ဆုိၿပီး ၂၀၁၂ ေလာက္မွာ အစည္း အေဝးေတြအႀကိမ္ႀကိမ္နဲ႔ စႏိႈးေဆာ္ၾကတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရာျပည့္မွာ ေအာင္ျမင္ခ့ဲတယ္။
ခုေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရင္ျပင္က်ယ္က်ယ္ဟာ သမုိင္းကုိသတိရေနစရာ၊ ေက်းဇူးကုိေအာက္ေမ့ေနစရာ၊ ၿမိဳ႕ႀကီးသားေတြနဲ႔ ဧည့္ သြားဧည့္လာေတြအတြက္ စိတ္လက္အပန္းေျဖစရာ ေနရာျဖစ္ေနပါၿပီ။ မီးေရာင္ထိန္ထိန္ ရင္ျပင္သန္႔သန္႔နဲ႔ ညဆုိ ကစား ကြင္းရွားတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႕ကကေလးေတြအတြက္ ကစားကြင္းေတာင္ ျဖစ္ေနလုိက္ေသးတယ္။ အနည္းငယ္ျပဳျပင္ထားတ့ဲ ေၾကး႐ုပ္ေထာက္တုိင္တခုဟာ ေလွ်ာစီးစရာျဖစ္။ အေရွ႕ဘက္အနည္းငယ္က်ယ္တဲ့ ရင္ျပင္ကေတာ့ ေဘာလုံးကစားရာ ေန ရာျဖစ္။ အေရွ႕ေျမာက္ေထာင့္မွာရွိတဲ့ လွ်ပ္စစ္ပုံးႀကီးကေတာ့ ဆုိင္ကယ္ကယ္ရီသမားတုိ႔ရဲ့ နားနားေနေနတက္ထုိင္စရာ ဆက္တီျဖစ္လုိ႔။
(ႏွစ္)
က်ေနာ္တုိ႔ရပ္ကြက္ရဲ့ ေတာင္ဘက္ေျခရင္းမွာရွိတ့ဲ ဗုိလ္ေတာက္ထိန္လမ္းကုိျဖတ္လုိက္တာနဲ႔ ရွမ္းကန္ေဘး ပလက္ ေဖာင္း ေပၚေရာက္တာ။ အုတ္ေလွကားထစ္ ႏွစ္ထစ္ကုိ ေက်ာ္လုိက္ရင္ကန္ကုိပတ္တ့ဲ ကန္ေပါင္႐ုိးေပၚက ကန္ပတ္လမ္းကုိ နင္းမိ တယ္။ ကန္ပတ္လမ္းအတုိင္းအေရွ႕ဘက္ကုိမ်က္ႏွာမူ နည္းနည္းေလွ်ာက္လုိက္ေတာ့၊ အ့ဲဒီ့ၿမိဳ႕က်က္သေရ ဗုိလ္ ခ်ဳပ္ေၾကး႐ုပ္ ရဲ့ေနာက္ေက်ာဆီ ေရာက္ၿပီေလ။ ေနာက္ေက်ာအလြန္မွာ ကုကၠိဳပင္အႀကီးႀကီးတပင္ရွိတယ္။ အုတ္ပလႅင္ ေခြထားတယ္။ အ့ဲဒီ့ေအာက္မွာ အုိးမဲ့အိမ္မဲ့ေတြ အိပ္စားေနထုိင္ေနလုိ႔ ႏွင္ထားတာ။ ခု ျပန္ေတြ႔ရျပန္တယ္။
တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔ဟာ ေရညႇိေတြလုိပါပဲ။ တုိက္ခြၽတ္ထားတုန္း ခဏရယ္။ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ေနာက္ မၾကာပါဘူး။ ျပန္ ေပၚလာတယ္။ ေျချပတ္ေတြလည္းပါတယ္။ မိန္းမေတြလည္း ပါတယ္။ အရြယ္ေတြက ၃၀ ပတ္လည္နဲ႔ ၄၀ ေက်ာ္ ေလာက္ ေတြ။ ၅၀/၆၀ ေလာက္ေတြလည္း ပါပါတယ္။ အလုပ္ မလုပ္ၾကဘူး။ ေတာင္ရမ္း စားေသာက္ၾကတာ။ အလုပ္ လုပ္ကုိင္ႏုိင္ စြမ္းလည္း မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ အကုန္လုံး မိန္းကေလးကအစ အရက္ရဲ့ေက်းကြၽန္ေတြျဖစ္ေနကုန္ၿပီ။ ပုိက္ဆံလုိက္ေတာင္းတ့ဲ အမ်ဳိးသမီးဆုိရင္ ပါးေလးေတြ ေဖာလုိ႔။
သူတုိ႔အားလုံး အ့ဲဒီ့ကုကၠိဳပင္ႀကီးေအာက္မွာ စတည္းခ်ၾကတယ္။ ေန႔ေန႔ညည ေသာက္စားေနတာ။ ေရွ႕မွာအသင့္ရွိတ့ဲ လက္ ဖက္ရည္ဆုိင္ဆီထြက္လာၿပီး ေတာင္းလုိက္။ ရေတာ့ အရက္ေသာက္လုိက္နဲ႔။ အထူးသျဖင့္ အမ်ဳိးသမီးကုိထြက္ ေတာင္းခုိင္း တာ မ်ားတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔ေတြ ေတာင္းစားစား၊ ေတာင္းေသာက္ေသာက္။ သူတုိ႔ေတြ ဘယ္မွာနား နား၊ ဘယ္မွာ ေနေန ျပႆနာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျပႆနာရွိတာက သူတုိ႔ေနတာက အမ်ားသူငါ သြားလာဝင္ထြက္ စိတ္ အပန္းေျဖ တ့ဲေနရာ။ ဒါ့အျပင္ က်န္းမာေရးအတြက္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတဲ့ေနရာ။ လူစည္ကားရာေနရာ။
ဒီလုိေနရာမွာ သူတုိ႔က အမ်ားသြားတဲ့ကန္ပတ္လမ္းေပၚမွာ အရက္ဝုိင္းဖြဲ႕ေသာက္ေနၾကတာ။ မနက္ေစာေစာ လမ္း ေလွ်ာက္ခ်ိန္မွာကုိပဲ သူတုိ႔က မူးေနၾကတာ။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ေယာက်္ားေလးဆုိ သူတုိ႔စိတ္အခန္႔မသင့္တ့ဲအခ်ိန္နဲ႔ မ်ားၾကံဳရင္အခ်င္းခ်င္းဆဲသလုိနဲ႔ ငါကုိင္တုပ္ၿပီး ဆဲတတ္တယ္။ မိန္းကေလးဆုိပုိက္ဆံ အတင္းလုိက္ေတာင္းတယ္။ မေပး ခ်င္လုိ႔ မပါဘူးေျပာရင္ေတာင္၊ ကုိင္လာတ့ဲပုိက္ဆံအိတ္ကုိ ေမးေငါ့ၿပီး၊ အဲ့ဒီ့ပုိက္ဆံအိပ္က ဘာလုပ္ဖုိ႔ ကုိင္ထားတာတုန္းလုိ႔ ေမးခြန္းမ်ဳိးျပန္ေမးတတ္ေသးတာ။ လူမ်ား လစ္ရင္ လုေတာ့မယ့္ဟန္နဲ႔။
ဒီလုိေတြမ်ားလာေတာ့ သူေျပာငါေျပာ ေျပာလာၾကၿပီဆုိေတာ့ ဒီလူစုကုိ အ့ဲဒီ့နားကေန ဖယ္ရွားလုိက္ၾကတယ္။ အ့ဲဒီ့ပရဝဏ္ မွာမေနဖုိ႔ စည္ပင္နဲ႔ရဲေပါင္းၿပီး ႏွင္ထုတ္လုိက္ရတယ္။ အရက္ေသစာဝိုင္းဖြဲ႔ေသာက္စားတာေတြနဲ႔ လွဲေလွာင္းအိပ္စက္တာ ေတြ မျပဳၾကဖုိ႔လည္း ေမတၱာရပ္ခံထားတဲ့သတိေပးႏႈိးေဆာ္ဘုတ္ေတြ ေထာင္ထားတယ္။
အဲ့ဒီလုိလုပ္လုိက္တာ ဘာၾကာေသးလုိ႔လဲ။ အခုျပန္ေရာက္လာၾကၿပီ။ ဟုိဘက္သုံးေလးရက္တုန္းက တေယာက္စ ႏွစ္ ေယာက္စေလာက္ သစ္ပင္ေျခရင္းအုတ္ခုံမွာ ပုဆုိးျခံဳေလးနဲ႔ေကြေကြးေလးအိပ္ေနတာ ေတြ႔ရတုန္းကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာသား။ ဒီအုပ္စုေတြေတာ့ ေသြးတုိးစမ္းေနျပန္ၿပီ။ မၾကာခင္ အုပ္လုိက္ျပန္လာလိမ့္ဦးမယ္။ ဘယ္လုိႏွင္ရင္ ေကာင္းမလဲ ကြာတဲ့။ ဒီေနရာက ႏွင္လုိက္ေတာ့လည္း သူတုိ႔က ဟုိဘက္ နတ္နန္းႀကီးနား သြားေနၾကတာ။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဟုိးက ေျဖာက္ ဆိပ္ပင္ေအာက္မွာ။ တာ၀န္ရွိတဲ့သူေတြကလည္း ၾကပ္ၾကပ္မတ္ မတ္မလုပ္ဘူးနဲ႔တူတယ္။ တခါႏွင္ၿပီး ၿပီးၿပီလုပ္ေနတာ။
ဒီလုိျဖစ္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းကုိ က်ေနာ္တခုခုေတာ့ ေျပာခ်င္ေနတာ။ ေျပာဖုိ ့ေတာင္ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ စုိင္းထီးစုိင္သီခ်င္း အေၾကာင္း ေမးၾကည့္ျဖစ္ေသးတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက မသိဘူးျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ကလည္းေမ့ေနတယ္။သံစဥ္ေကာ စာသားေကာကုိ အစရွာမရခ့ဲဘူူး။ အေၾကာင္းအရာကုိေတာ့ သိေနတယ္ ႂကြက္ေတြကုိ ဖမ္းသတ္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီ့ထက္ကုိယ့္ကုိဆုိးဝါးစြာျပဳေနတ့ဲသူေတြကုိ ဘာမွမလုပ္ႏုိင္ဘဲနဲ႔ ႂကြက္ေတြကုိလည္း ဘာမွမလုပ္သင့္ဘူူးဆုိတာမ်ဳိး။ ျခင္လည္း အ့ဲဒီလုိပဲဆုိေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံးက မ်က္လုံးေလးကလယ္လယ္နဲ႔ က်ေနာ့္ကုိၾကည့္ေနၾကတာ။ သူတုိ႔လည္း ေမ့ကုန္ၿပီကုိး။
ေမ့ေနမယ့္အတူတူ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္လုပ္သားေလးလာေပးတဲ့ Daily eleven ကုိ လွန္ဖတ္ေနလုိက္တယ္။ တုိက္တုိက္ ဆုိင္ဆုိင္ လင္းသက္ျငိမ္ရဲ့ စုိင္းထီးစုိင္သီခ်င္း ကြၽန္ေတာ့္ စိတၲဇႏွင့္ႂကြက္ေၾကာ္ဆုိတ့ဲ အက္ေဆး ေလးဖတ္လုိက္ရေတာ့မွ က်ေနာ္ေမးခ့ဲတ့ဲ၊ က်ေနာ္တုိ႔ေမ့ခဲ့တဲ့သီခ်င္းအေၾကာင္းကုိ သိေတာ့တာ။
ကုိယ့္အခ်စ္နဲ႔အရာရာကုိ အေကာင္းအတုိင္းျဖစ္ေစမယ္ဆုိတ့ဲ ေတးစီးရီးထဲကတ့ဲ။ ေၾကာင္အိမ္ေအာက္မွာ ႂကြက္ေထာင္ ေခ်ာက္နဲ႔ ႂကြက္ဖမ္းဖုိ ့ရာၾကံမလုိ႔လား။ ေၾသာ္ …ႂကြက္ထက္ မင္းပစၥည္းေတြခုိးယူေနတဲ့သူကုိ ေတာင္ ဘာမွမလုပ္ႏုိင္ မွ ေတာ့ ႂကြက္ကုိ ခ်မ္းသာေပးသင့္ပါတယ္။ျခင္ေထာင္ထဲမွာ ဖေယာင္းတုိင္မီးနဲ႔ျခင္ဖမ္းဖုိ ့ရာ ၾကံမလုိ႔လား။ ေၾသာ္.. .ျခင္ထက္ မင္းအေသြးအသားေတြကုိ စုပ္ယူေနတ့ဲသူကုိေတာင္ ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္မွေတာ့ ျခင္ကုိ ေဘးမ့ဲေပးသင့္ပါတယ္။ ဒီသီခ်င္းကုိ က်ေနာ္ ေမးခ့ဲတာ။
ဒီသီခ်င္းနဲ႔ အုိးမ့ဲအိမ္မ့ဲေတြကုိဆက္စပ္ၿပီး သူတု႔ိကုိေျပာခ်င္ေနတာ။ သူတုိ႔က ေျခသလုံးသားေတြကုိ ႏွင္ထုတ္ဖယ္ရွားပစ္ဖုိ႔ အားသန္ၾကတဲ့သူေတြေလ။ သူတုိ႔ကုိ ေျပာျပဖုိ ့စုိင္းထီးစုိင္ရဲ့ေတးေပါင္းခ်ဳပ္ကုိေတာင္ သြားဝယ္ဦး မယ္လုိ႔ စိတ္ကူးေနတာ။ ဒါေပမဲ့ ခုေတာ့ ဝယ္စရာမလုိေတာ့ပါဘူး။ လင္းသက္ျငိမ္ေရးျပထားတာကုိ ေက်းဇူးတင္စြာဖတ္လုိက္ရတယ္။ လင္းသက္ ၿငိမ္ကေတာ့ တလစပ္တုိက္စားေနတ့ဲအခ်ိန္ယႏၲယားနဲ႔ ဘယ္သူမွမလြတ္ကင္းႏုိင္တ့ဲေသျခင္းတရားေတြအျဖစ္ နက္နက္ ရႈိင္းရႈိင္း ျမင္ျပသြားတာပါ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ အ့ဲလုိမျမင္ျဖစ္ဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔အေပၚစီးပုိးအုပ္ခ်ဳပ္ထားတ့ဲ ကာလ ၾကာ ရွည္တ့ဲစနစ္ဆုိးေတြလုိ႔သံေဝဂမပါ၊ ရသမသြင္း ဘဲ ဘြင္းဘြင္းတည့္တည့္ႀကီး ၾကည့္ျမင္ေနမိတာ။
(သုံး)
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ဖယ္ရွားရမွာက က်ေနာ္တုိ႔အေပၚဆုိးဝါးစြာအုပ္မုိးထားတ့ဲစနစ္ဆုိးႀကီးေတြမဟုတ္လား ႂကြက္ေတြ စားေသာက္ယူငင္သြားတာက ေသးေသးဖြဲဖြဲရယ္ပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ေတာသယံဇာတေတြ၊ က်ေနာ္တုိ႔ ရဲ့ေျမသယံဇာတေတြ ၊ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ေရသယံဇာတေတြကုိခုိးယူေနၾကသူေတြက ပုိၿပီးမဆုိးေပဘူးလား။ က်ေနာ္တို႔တဦးခ်င္းစီရဲ့ ေသြးသားေတြ တင္မကဘဲ မ်ဳိးဆက္နဲ႔ခ်ီတ့ဲ အခံစိတ္ေတြကုိပါ ဝါးမ်ဳိဖ်က္ဆီးခဲ့ၾကတ့ဲသူေတြ ကေကာ ပုိလုိ႔မရက္စက္ေပဘူးလား။ ဒါကုိ က်ေနာ္တုိ႔ယေန႔ထက္ထိ မတြန္းလွန္ႏုိင္ေသးပါဘူး။ မဖယ္ရွားႏုိင္ ၾကေသးပါဘူး။
အ့ဲဒီလုိမွမဟုတ္ဘဲနဲ႔ေတာ့ ဒါတုိ႔ျပည္ ဒါတုိ႔ေျမတုိ႔ပုိင္တ့ဲေျမမဟုတ္ၾကတ့ဲသူေတြအခ်င္းခ်င္းကုကၠဳိရိပ္ခုိၿပီး အိပ္ေနတ့ဲသူ ေတြကုိ အိမ္အမုိးလုံလုံေအာက္ေနသူေတြက ဖယ္ရွားဖုိ႔ႀကိဳးစားေနၾကတာဟာ က်ေနာ္တို႔တရားမွ တရားရဲ့လား။ ႂကြက္ ေလးေတြကုိ ေထာင္ေခ်ာက္နဲ႔ေထာင္ဖမ္းရာမ်ား ေရာက္ေနသလား။ ဗုိလ္ထီးသီခ်င္းထဲကလုိ ျခင္ေတြကုိသတ္ဖုိ႔ အားထုတ္ သလုိမ်ားျဖစ္ေနသလား။ ႂကြက္ေတြေသာင္းက်န္းလြန္းလုိ႔ေထာင္ေခ်ာက္နဲ႔ဖမ္းရတာဟာ အေျဖမွန္ဆုိရင္ လမ္းသြားလမ္း လာေတြကုိ ေႏွာက္ယွက္ေနတ့ဲ အုိးမဲ့အိမ္မဲ့ေတြကုိ ေနာင္ မေႏွာင့္ယွက္ရေအာင္ အဲ့ဒီ့နားကေနဖယ္ရွား ေမာင္းထုတ္ပစ္ လုိက္တာဟာလည္း အေျဖမွန္ပဲလား။ လူ႔အဖြဲ႔အအုံဆုိတာက ႂကြက္ေတြ ျခင္ေတြကုိဖယ္ရွားလုိက္သလုိ မလြယ္ကူႏုိင္ဘူး ေလ။ အဲ့ဒီလုိလည္း မ႐ုိးစင္းႏုိင္ပါဘူး။
က်ေနာ္တုိ႔ဟာ သူတုိ႔႔ကုိ မာင္းထုတ္ဖယ္ရွားပစ္ဖုိ႔ပဲ ေတြးတတ္ၾကတာလား။ သူတုိ႔အတြက္ေကာ၊ က်ေနာ္တုိ႔ အတြက္ေကာ အက်ဳိးရွိမယ့္အေျဖကုိ ေနာက္တမ်ဳိးမစဥ္းစားတတ္ၾကေတာ့ဘူးလား။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ႂကြက္ျပႆနာ ေျဖရွင္းတ့ဲနည္းလုိပဲ။ အ့ံၾသရတယ္။ ရပ္ကြက္ အေရွ႕ေျမာက္ေထာင့္အိမ္က ႂကြက္ကုိအရွင္ဖမ္း ေထာင္အိမ္နဲ႔ေထာင္ဖမ္းၿပီး၊ မိတဲ့အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ေနာက္ေက်ာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝန္းထဲ လာလႊတ္ တယ္။
ဒါဆုိ အ့ဲဒီလုိ လႊတ္လုိက္တ့ဲႂကြက္ေတြ ဘယ္သြားသလဲ။ အစာရွိတ့ဲ က်ေနာ္တုိ႔အိမ္ေတြဆီပဲေရာက္လာမွာေပါ့။ ၿပီးရင္ေတာ့ တရပ္ကြက္ထဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔အိမ္ဆီလည္း ျပန္ေရာက္ခ်င္ျပန္ေရာက္သြားမွာပါပဲ။
(ေလး)
ခုလည္း အုိးမ့ဲအိမ္မဲ့ေတြကုိ ေၾကး႐ုပ္နားမေနဖုိ႔ႏွင္ထုတ္လုိက္တာဟာ ႂကြက္ေတြကုိ အျခားေနရာ သြားလႊင့္သလုိပါပဲလား။ ဒီကုကၠိဳပင္ေအာက္ကုိပဲ ျပန္ေရာက္လာၾကတာ။ အျပံဳလုိက္ပဲ။ အခုဆုိ အရင္ထက္ေတာင္မ်ား ေနတာေတြ႔ရတယ္။ ကေလး ေတြ၊ မိန္းမေတြ၊ သတၱဳေခ်ာင္း ခ်ဳိင္းေထာက္န့ဲေျခတုဝါညစ္ညစ္ေတြ၊ ဝါးေတာင္း ရွည္ႀကီးနဲ႔အထုပ္အပုိးေတြ၊ ပုိးလုိး ပက္လက္ေတြ။ အထုပ္ေပၚမွီအိပ္ေနတ့ဲကေလးေတြ၊ လႊင့္ပစ္ထားတ့ဲ ထမင္းက်န္ဟင္းက်န္အပုံေတြ။ ကန္ေဘာင္ေဘးမွာ စြန့္ထားတ့ဲ မစင္နံ႔ေထာင္းေထာင္းေတြ။ အရက္ဘူး ေရဘူးေတြ။ မ်ားလာတာ။
ပုံမွန္က်က္စားေနတ့ဲ သူေတြတင္ မကပါဘူး။ မိန္းမေတြ၊ ကေလးေတြဟာ ေၾကး႐ုပ္ေနာက္ ကုကၠိဳရိပ္ေအာက္မွာ အေမွာက္ တမ်ဳိး၊ အလဲွတသြယ္၊ ႏုိ႔တုိက္တဖုံေတြနဲ႔ျမင္ကြင္းစုံမွာ အကုန္အသစ္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ အ့ဲဒါ က်ေနာ္မေနႏုိင္တာနဲ႔ အျပန္မွာ အႏွီးထုပ္ကေလးငယ္ကုိယ္စီေပြ႔ခ်ီထားတ့ဲ ကေလးမေလးႏွစ္ဦးကုိ ခဏကြယ္ဆုိၿပီး တားလုိက္တယ္။ မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္ စလုံးရွိမွ အသက္ ၁၆/ ၁၇ ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ေယာက္လုံးမွာ ေမြးကင္းစ ကေလးနီတာရဲေလးေတြကုိယ္စီနဲ႔။
ညည္းတုိ႔ဘယ္ကလာၾကတာလဲဆုိေတာ့ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းကတ့ဲ။ ည ဘယ္မွာအိပ္ၾကသလဲထပ္ အေမးကုိဘုရားပြဲထဲ မွာ အိပ္တယ္လုိ႔ေျဖတယ္။ သူတုိ႔ေျပာမွ တေပါင္းလျပည့္ေန႔ပဲလုိ႔က်ေနာ္သတိရသြားတယ္။
ေက်ာက္ပန္းေတာင္းကလား အ့ဲအနီးအနား ရြာေတြကလားလုိ႔ က်ေနာ္ေမးမယ္။ အလုပ္မွာ အႏွီးထုပ္ထဲကကေလးပိစိနီတာ ရဲက ငုိတယ္။ ကေလးကုိေခ်ာ့ဖုိ ့ သူ အာ႐ုံေျပာင္းေနတာကုိ က်ေနာ္အလုိက္တသိ ေစာင့္ေနလုိက္တယ္။
ဒီလုိပြဲေတြလုိက္ၿပီး က်မတုိ႔က ေတာင္းစားၾကတာလုိ႔မေမးဘဲန့ဲေျဖတ့ဲအေျဖကုိ နားၾကားေနရင္း ဆရာမႀကီး လုထုေဒၚ အမာေရးတ့ဲ ဆယ့္ႏွစ္ပြဲေစ်းဆုိတာကုိ ေျပးသတိရမိတယ္။ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီလုံး ဗမာျပည္ ေနရာအႏွံ႔မွာ က်င္းပၾကတ့ဲပြဲေတြ ဆီ လွည့္လည္ရင္း ေစ်းေရာင္းစားၾကတ့ဲေစ်းသည္ေတြကုိ ဆယ့္ႏွစ္ပြဲေစ်းလုိ႔ေခၚတာ။ ခု သူတုိ႔လုိ ဆယ့္ႏွစ္ပြဲေတြလုိက္ၿပီး ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနထုိင္ၾကတ့ဲသူေတြကုိက်ေတာ့ ဘယ္လုိေခၚမလဲ။ ဒီလုိလူတန္းစာေတြကုိ ဒီေနရာမွာ မေနနဲ႔လုိ႔ ႏွင္ထုတ္ရင္ ဟုိေနရာဆီ ေရာက္သြားမွာပဲ။ ဟုိေနရာက မေနနဲ႔ဆုိရင္လည္း ဒီလုိပါပဲ။ ဒီေနရာဆီေရာက္လာမွာပဲ။ ဒီေတာ့ ႏွင္တာဟာ အေျဖလား။ ၿမိဳ႕က်က္သေရတုိးတဲ့အေတြးလား။ ဒါမွမဟုတ္ ၿမိဳ႕ႀကီးသား လူတန္းစားရဲ့ညာဥ္လား။ ဒါမွ မဟုတ္ ၿမိဳ႕ႀကီးသားေတြရဲ့ အထာလား။
က်ေနာ္ေတြးၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ သူတုိ႔က ေဝးေဝးေရာက္သြားတယ္။ က်ေနာ္ ျပန္ေခၚ မေမးမိလုိက္ေတာ့ဘူး။
ေက်ာ္ထင္