ေမာင္ေမာင္စုိး ● ႏွင္းဆီနီနီ အိပ္မက္မ်ား (၁၉၇၅ – ၁၉၈၀) – အပိုင္း (၆၀)

ေမာင္ေမာင္စုိး ● ႏွင္းဆီနီနီ အိပ္မက္မ်ား (၁၉၇၅ – ၁၉၈၀) – အပိုင္း (၆၀)

(မုိးမခ) မတ္လ ၁၇၊ ၂၀၁၈

● CPB ၏ အျခားစစ္ေဒသႏွင့္တပ္ဖြဲ႕မ်ား
၁၉၇၇ ခုႏွစ္ကာလပိုင္း CPB ပါတီဗဟိုယူနစ္မ်ားႏွင့္ ပါတီဗဟို၏ အဓိကအေျခခံေဒသျဖစ္သည့္ အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသအျပင္ ၁၀၁ စစ္ေဒသ၊၂၀၂ စစ္ေဒသ၊ ၈၁၅ စစ္ေဒသ၊ ဗဟိုမွတိုက္႐ုိက္ကြပ္ကဲသည့္ တပ္မဟာ ၆၈၃၊ တပ္မဟာ ၇၆၈၊ ၁၀၈ စစ္ေဒ သ၊ အေနာက္ေျမာက္တိုင္း၊ ရခိုင္ျပည္နယ္ႏွင့္ တနသၤာရီတိုင္း စသည့္ CPB တပ္ဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ စုဖြဲ႕မႈမ်ားႏွင့္ ျဖစ္တည္လာပုံမ်ား အား လက္လွမ္းမွီသမွ် ဆက္လက္ေဖၚျပသြားပါမည္။

● ၁၀၁ စစ္ေဒသႏွင့္ KIA

၁၀၁ စစ္ေဒသဖြင့္လွစ္ရန္ စတင္ေရြးခ်ယ္ခ့ဲသည့္ေနရာမွာ ခ်ီေဗြၿမိဳ႕အေရွ႕ေျမာက္ဖက္ရွိ ဖီေမာ္၊ ဂါလန္၊ ကန္ဖန္ေဒသျဖစ္သည္။ ထိုေဒသကို ငဇြန္ေဘာင္နယ္ဟုလည္းေခၚၾကသည္။ ၁၉၆၀ ခန္႔က တ႐ုတ္ ျမန္မာနယ္စပ္တိုင္းထြာရာတြင္ ဖီေမာ္၊ ဂါလန္၊ ကန္ဖန္ေဒသအခ်ဳိ႕အား တ႐ုတ္ပိုင္အျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးခ့ဲေသာ္လည္း ျမန္မာျပည္ပိုင္နယ္အခ်ဳိ႕ က်န္ေနေသးရာ တ႐ုတ္ပိုင္ ဘက္တြင္ ထိုနာမည္သုံးခုႏွင့္ ရြာမ်ားရွိသက့ဲသုိ႔ ျမန္မာျပည္ပိုင္နက္အတြင္း၌လည္း ထိုနာမည္သုံးခုႏွင့္ ရြာမ်ားရွိသည္။

ထိုေဒသ၌ အစဥ္အျမဲေရခဲဖုန္းလႊမ္းေနသည့္ ေပတေသာင္းေက်ာ္ျမင့္ေသာ ေရခဲေတာင္တေတာင္ရွိသည္။ အီေမာဘြမ္ဟု ေခၚၾကသည္။ အီေမာဘြမ္၏အေရွ႕ဖက္ျခမ္းတြင္ ေျမာက္ဖက္မွ စီးဆင္းလာသည့္ ေငါခ်မ္းခ ရွိသည္။ ေငါခ်မ္းခသည္ အီေမာ ဘြမ္အားပတ္၍ ေတာင္မွ ေျမာက္ဘက္သုိ႔ ပေစာက္ပုံဝိုက္၍စီဆင္းကာ ေမချမစ္အတြင္းသုိ႔ ဝင္ပါသည္။ ထိုေငါခ်မ္းခ ျမစ္႐ုိး တေလ်ာက္တြင္ ေဒသခံတို႔ အေျခခ်ေနထိုင္ၾကသည္။ ေငါခ်မ္းခအထက္ပိုင္းအား ခ်မ္းမခံုးေဒသဟု ေခၚၾကသည္။ လခ်ိတ္တိုင္းရင္းသားေက်းရြာႀကီးမ်ားရွိသည္။ ဖီေမာ္၊ ဂါလန္၊ ကန္ဖန္ေဒသျဖစ္သည္။ ေငါခ်မ္းချမစ္ေအာက္ပိုင္းတြင္ ေလာ္ေဝၚတိုင္း ရင္းသားေက်းရြာမ်ား ရွိသည္။ ေလာ္ေဝၚရြာမ်ားကေတာ့ လခ်ိတ္ရြာမ်ားေလာက္ မႀကီးေပ။ ေငါခ်မ္းချမစ္ေအာက္ပိုင္းေရာက္ လွ်င္ ေဆာ့ေလာ္ၿမိဳ႕ႏွင့္ နီးသြားေတာ့သည္။

CPB ၁၀၁ စစ္ေဒသဟု စတင္ျဖစ္ေပၚလာျခင္းတြင္ အေရးပါေသာသူ တေယာက္မွာ ဇခုံတိန္႔ယင္းျဖစ္သည္။ ဇခုံတိန္႔ယင္း သည္ ဖီေမာ္ေဒသခံ လခ်ိတ္ေခၚလရွီလူမ်ဳိး ပညာတတ္တေယာက္ျဖစ္သည္။ ဇခုံတိန္႔ယင္းသည္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ ျပည္လမ္း အသံလႊင့္႐ံုေရွ႕တြင္ ဖြင္လွစ္ထားေသာ အင္ဂ်င္နီယာေကာလိပ္ေက်ာင္းသားတဦးျဖစ္ၿပီး တေကာင္းေဆာင္၌ အေဆာင္ ေနေက်ာင္းသားတဦးလည္း ျဖစ္ခ့ဲသည္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ၇ ရက္ ဇူလိုင္အေရးအခင္းအၿပီး ဥပစာတန္းေက်ာင္းသားတဦးျဖစ္ေသာ ဇခုံတိန္႔ယင္းသည္ ေက်ာင္းဆက္တက္ျခင္းမျပဳေတာ့ဘဲ ျမစ္ႀကီးနားသုိ႔ျပန္လာၿပီး ျမစ္ႀကီးနားႏွင့္ ၈ မိုင္အကြာတြင္ရွိေသာ ပလန အလယ္တန္းေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ခ့ဲသည္။ ပလနဆိုသည္မွာ အစိုးရစစ္မႈထမ္းေဟာင္းမ်ား ျပန္လည္ေနရာ ခ်ထားသည့္ရပ္ကြက္ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ျမစ္ႀကီးနားတြင္ တိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္မရွိေသးဘဲ အစိုးရတပ္မွ ဗ္ိုလ္မွဴးႀကီးလြန္းတင္ ဦးစီးသည့္ တပ္မဟာ ၇ ႐ံုးစိုက္သည္။

ဇခုံတိန္႔ယင္းအား နိုင္ငံေရးနယ္ပယ္သုိ႔ ေရာက္ေအာင္စည္း႐ံုးသူမွာ KIA စည္းရံုးေရးမွဴးတာဝန္ယူထားသည့္ သင္းအုပ္ဆရာ တဦးျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။ သုိ႔ႏွင့္ ဇခုံတိန္႔ယင္းလည္း ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ေပၚတြင္ စည္း႐ုံးျခင္း၊ စာရြက္စာတမ္းမ်ားျဖန္႔ျခင္း၊ အခြန္ေငြေကာက္ျခင္းမ်ား စတင္လုပ္ေဆာင္ခ့ဲသည္။ သုိ႔ေသာ္ မ်ားမၾကာမီမွာပင္ လက္နက္ခ်မ်ား၏ ေဖၚေကာင္လုပ္မႈ ေၾကာင့္ ဇခုံတိန္႔ယင္းလည္း ျမစ္ႀကီးနားမွထြက္ေျပးရၿပီး ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလတြင္ ျမစ္ႀကီးနား တနိုင္းလမ္းတြင္ ရွိသည့္ ဒြန္ဘန္၌ အေျချပဳထားသည့္ KIA စခန္းသုိ႔ ေရာက္ရွိသြားခ့ဲၿပီး KIA ေခါင္းေဆာင္ လေထာ္ေဇာ္တူးႏွင့္ ေတြ႕ဆံုခ့ဲသည္ ဟုဆိုသည္။ အသားျဖဴျဖဴ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း က်န္းမာသန္စြမ္းသည့္ လခ်ိတ္ပညာတတ္လူငယ္တေယာက္၏ ဘဝအစသည္ KIA တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူအျဖစ္ အစျပဳခ့ဲသည္ဟု ဆိုရပါမည္။

ထိုစဥ္က တနိုင္းလမ္းတြင္ အႀကီးဆံုးရြာျဖစ္ေသာ တိန္ေကာက္ရြာတြင္ စစ္သင္တန္းတက္ခ့ဲသည့္ ဇခုံတိန္႔ယင္းသည္ ရန္ ကုန္ တကၠသုိလ္ အရန္တပ္ရင္းတြင္ စစ္သင္တန္းတက္ခ့ဲဘူးသူျဖစ္၍ အခက္အခဲမရွိလွေပ။ ထိုစဥ္က KIA တပ္သားမ်ား၊ VDF ေခၚ ျပည္သူ႔စစ္မ်ားအား တိန္ေကာက္ရြာတြင္ စစ္သင္တန္းမ်ားေပးသည့္ ကာလျဖစ္သည္။ ဦးစြာအားျဖင့္ မိုးေကာင္း စည္း႐ံုးေရးမွဴးအျဖစ္ တာဝန္ေပးၿပီးေနာက္ ဇခုံတိန္႔ယင္းအား နာဂေဒသ စည္း႐ံုး
ေရးမွဴးအျဖစ္ လေထာ္ေဇာ္တူးက ေျပာင္းလဲတာဝန္ေပးခ့ဲသည္။

ထိုစဥ္က နာဂေတာင္တန္းရွိ NDF ေခၚ Naga Defence Force ၏ ေခါင္းေဆာင္ ကက္ပလန္ (မၾကာမီက ကြယ္လြန္သြားခ့ဲေသာ NSCN (K) ၏ ဥကၠဌ) ႏွင့္ ဇခုံတိန္႔ယင္းတို႔မွာ ျမစ္ႀကီးနား အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ေက်ာင္းေနဖက္မ်ားျဖစ္၍ ေရြးခ်ယ္ေစ လႊတ္ခ့ဲပုံရသည္။ ထုိ႔ျပင္ ထိုစဥ္က နာဂေတာင္တန္းတြင္ ခရစ္ယန္သာသနာျပဳအျဖစ္ေရာက္ရွိေနသူမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ လရွိီ လိုင္း၊ ဟိုဝါးေဇာ္ဂမ္၊ လေပြးထိန္နန္ စသူတို႔မွာ ကခ်င္လူမ်ဳိးမ်ားျဖစ္ၾကရာ နာဂေတာင္တန္းအား KIA အေနႏွင့္ စည္း႐ံုး ေရးဝင္ရန္ ေရခံ ေျမခံရွိသည္ဟု ဆိုရမည္။

သုိ႔ႏွင့္ တနိုင္းေခ်ာင္း၊ ရွင္ေဗြယန္မွတဆင့္ ဟူးေကာင္းေတာင္ၾကား အင္ျဗန္ဂါမွတဆင့္ နာဂေတာင္တန္းသုိ႔ သြားေရာက္ခ့ဲ သည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုစဥ္က (၁၉၆၃ ခုႏွစ္) နာဂတပ္ဖြဲ႕မ်ားမွ ဒုတိယကမၻာစစ္က်န္လက္နက္မ်ားတပ္ဆင္ထားၿပီး KIA ထက္ပင္ လက္နက္တပ္ဆင္မႈ ေကာင္းသည့္အေျခအေနရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ နာဂေတာင္တန္းမွျပန္လာၿပီးေနာက္ နာဂတုိ႔ သည္ သေဘာထားမတင္းမာ KIA ႏွင့္ေပါင္း၍ အစိုးရအားတိုက္ရန္ ေဆြးေႏြးရန္သေဘာထားရွိရာ ေဆြးေႏြးသင့္သည္ဟု ဇခုံတိန္႔ယင္းက KIA ေခါင္းေဆာင္ လေထာ္ေဇာ္တူးထံ အစီရင္ခံခ့ဲသည္ဟု ဆိုသည္။

သုိ႔ေသာ္ လေထာ္ေဇာ္တူးက လက္မခံဘဲ နာဂအဖြဲ႕အားတိုက္ရန္ အမိန္႔ထုတ္ခ့ဲရာ KIA တပ္အင္အား ၁၀၀ VDF ပသစ အင္အား ၈၀ ခန္႔ျဖင့္ လဖိုင္ေဇာ္ဂမ္ဦးစီး၍ နန္႔ယြင္း၊ က်ဳံးခို၊ တေဝါစသည့္ ရြာ ၆ ရြာ ၇ ရြာခန္႔အားတိုက္ခိုက္ခ့ဲရာ နာဂ ၁၀ ဦးခန္႔က်ၿပီး ေသနတ္ ၅၀ ခန္႔ရခ့ဲသည္ဟု ဆိုသည္။ KIA မွ တဦးသာ ဒဏ္ရာရခ့ဲသည္ဟုဆိုသည္။ တိုက္ပြဲအၿပီး ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ဒီဇင္ဘာလတြင္ KIA တပ္ဖြဲ႕မ်ား ျပန္ဆုတ္လာခ့ဲၾကသည္။ ထိုနာဂျပႆနာသည္ KIA ေခါင္းေဆာင္ လေထာ္ေဇာ္တူး ႏွင့္ ဇခံုတိန္႔ယင္းတုိ႔ ပထမဥိီးဆံုး သေဘာထားကြဲလြဲျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုပါသည္။

ထိုစဥ္က KIA တုိ႔သည္ ဟူးေကာင္းေတာင္ၾကား မိုင္းခြမ္ ရွမ္းရြာအနီး ယိုေဇာ့ camp ဟူသည့္အမည္ျဖင့္ စခန္းေဆာက္ၿပီး KUA တပ္သားႏွင့္ျပည္သူ႔စစ္အင္အား ေလးေထာင္ေက်ာ္ ငါးေထာင္ခန္႔ကို သင္တန္းေပးေနသည့္ကာလျဖစ္ၿပီး ဇခုံတိန္႔ယင္း လည္း ထိုစခန္းတြင္ တာဝန္ယူခ့ဲသည္။ အစိုးရတပ္စစ္ေၾကာင္းမ်ားဝင္လာပါက တိမ္းေရွာင္ေနၿပီး အစိုးရတပ္မ်ားက စခန္း ကို မီး႐ႈိ႕ဖ်က္ဆီးသြားၾကသည္။ အစိုးရတပ္မ်ား ျပန္ထြက္သြားသည္ႏွင့္ စခန္းျပန္ေဆာက္ၿပီး သင္တန္းျပန္ေပးခ့ဲၾကသည္ဟု ဆိုသည္။

၁၉၆၄ ခုႏွစ္တြင္ ဇခုံတိန္႔ယင္းအား KIA ရင္း ၆ သုိ႔ေျပာင္းေရႊ႕ၿပီး တလ ခန္႔အၾကာတြင္ ရင္း ၄ ေကာ္လန္ ၄ (ခြဲ ၄) မွဴးအျဖစ္ ေျပာင္းေရႊ႕တာဝန္ေပးခံရသည္။ အင္ဂ်ာယန္ေဒသတြင္ တာဝန္ယူခ့ဲသည္။ ထိုစဥ္ေကာ္လန္ ၁ (ခြဲ ၁) မွဴးမွာ ေလာ္ေဝၚ ေခၚ မ႐ူလူမ်ဳိး လေယာက္ဇလြန္းျဖစ္ၿပီး ေမချမစ္ အေရွ႕ဖက္ကမ္းတြင္ တာဝန္ယူလႈ ပ္ရွားေနသည္။ ထိုစဥ္က ရင္း ၄ ႏွင့္ ရင္း ၆ တုိ႔၏ ရင္းမွဴးတာဝန္အား လေထာ္ေဇာ္တူးက တာဝန္ယူထားသည္ဟု ဆိုသည္။

၁၉၆၄ ခုႏွစ္အတြင္း KIA ၏ အဓိကလႈပ္ရွားမႈမွာ အစဥ္အလာ ဒူဝါစနစ္ကို ဖ်က္သိမ္းျခင္းျဖစ္သည္။ ကခ်င္တုိ႔၏ အစဥ္အလာ ဒူဝါအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအားဖ်က္သိမ္းၿပီး KIA ကခန္႔ထားသည့္ ဆလန္ကဘာေခၚ ေက်းရြာလူႀကီးမ်ား ျပန္လည္ခန္႔အပ္ျခင္းကို ၁၉၆၄ ခုႏွစ္အကုန္မွ အၿပီးသတ္နိုင္ခ့ဲသည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုျဖစ္စဥ္အတြင္း ဆန္႔က်င္မႈမ်ားလည္း ေတြ႕ၾကံဳခ့ဲရၿပီး ဆဒံုး ေဒသမွ လခုံဒူဝါ၊ ေတာင္တန္းဝန္ေထာက္ လဖိုင္အဒစ္တုိ႔ အသတ္ခံခ့ဲရသည္ဟု ဆိုပါသည္။

ထိုစဥ္ကာလ ၁၉၆၄ / ၆၅ ခုႏွစ္ဝန္းက်င္တြင္ KIA သည္ အလ်င္အျမန္ႀကီးထြားလာခ့ဲသည္။ ျမစ္ႀကီးနားအား ဗဟိုျပဳ၍ မိုးေကာင္း၊ တနိုင္းေဒသ၊ အင္ဂ်ာယန္၊ ဆြမ္ပရာဘြမ္၊ တန္ဖရဲ၊ ထိန္နန္တဝိုက္တြင္ KIA တုိ႔ စိုးမိုးထားႏိုင္ခဲ့သည္။ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္ ေဖဖဝါရီ ၅ ရက္ေန႔၌ အင္ဂ်ာယန္တြင္ KIA ေခါင္းေဆာင္ လေထာ္ေဇာ္တူးဦးစီး၍ လူထုအစည္းအေဝးတရပ္ ေခၚယူ က်င္းပခ့ဲရာ အစိုးရမွ ေလယာဥ္ျဖင့္ ဗံုးႀကဲတိုက္ခိုက္ခ့ဲသည္။ ထိုစဥ္က ဖားကန္႔၊ တနိုင္းစသည့္ေဒသမ်ားတြင္ ေက်ာက္စိမ္း၊ ေရႊ၊ ပယင္းတူးေဖၚေရးလုပ္ငန္းမ်ားစသည့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား မရွိေသးေပ။ KIA ရပ္တည္ေရးအတြက္ အဓိကရံပုံေငြ ေထာက္ပ့ံမႈမွာ ျမစ္ႀကီးနားမွျဖစ္ေပရာ KIA သည္ ျမစ္ႀကီးနားအား ဗဟိုျပဳ၍ ႀကီးထြားလာျခင္းျဖစ္သည္။ KIA စတင္ဖြဲ႕စည္း တည္ေထာင္စကတည္းက ယေန႔တိုင္ေအာင္ ျမစ္ႀကီးနား ကခ်င္လူထု၏ေထာက္ခံမႈသည္ KIA အတြက္အေရးပါသည္ဟု ဆိုရမည္။

ေမချမစ္အေရွ႕ဖက္ကမ္း ခ်ီေဗြေဒသ၌ KIA ရင္း ၄ မွ လေယာက္ဇလြန္းဦးစီး စစ္ေၾကာင္း ၁ လႈပ္ရွားရာေဒသသုိ႔ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္ ေဖဖဝါရီလတြင္ အစိုးရနယ္ျခားအုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္အတူ နယ္ျခားကင္းစခန္းမ်ား ဝင္ေရာက္ခ်ထားခ့ဲသည္။ ခ်ီေဗြၿမိဳ႕ အထက္ ဖက္ရွိ ေလာေခါင္၊ ေထာ့ေဂၚ၊ ဖီေမာ္၊ လုပီ (ခ်ီေဗြႏွင့္ ပန္ဝါၾကား) တုိ႔၌ အစိုးရတပ္စခန္းႏွင့္ရဲတုိ႔ လာေရာက္စခန္းခ်ေနရာ ယူရာမွစၿပီး KIA ႏွင့္ အစိုးရတပ္ဖြဲ႕မ်ား တိုက္ပြဲမ်ား ျပင္းထန္စြာျဖစ္ပြါးခ့ဲသည္။ သုိ႔ႏွင့္ KIA ေခါင္းေဆာင္ လေထာ္ေဇာ္တူး၊ လေညာ္ေဇာင္းဟရာႏွင့္ရင္း ၄ စစ္ေၾကာင္းမွဴး ဇခုံတိန္႔ယင္းဥိီးစီးစစ္ေၾကာင္း ၅ တုိ႔သည္ ေမချမစ္အားကူး၍ အစိုးရတပ္မ်ားႏွင့္ တိုက္ခိုက္ခ့ဲသည္။ ေငၚခ်မ္းခ အေရွ႕ဖက္ေဆာ့ေလာ္ၿမိဳ႕ နယ္အားစိုးမိုးနိုင္ခ့ဲသည္။ အစိုးရတပ္မ်ားလည္း လုပီ၊ လန္ေဂ်ာ္မွ ခ်ီ ေဗြသုိ႔ ျပန္လည္ဆုတ္ခြာသြားခ့ဲၾကသည္။

ထိုစဥ္က KIA ၏ ဌာနခ်ဳပ္သည္ ရွဒန္ မ႐ူကေထာင္ (အင္ဂ်ာယန္မွ မိုင္ ၈၀ ခန္႔အကြာ) တြင္ အေျချပဳသည္။ ျမစ္ႀကီးနား၊ ဆြမ္ပရာဘြမ္၊တန္ဖရဲ၊ ခ်ီေဗြတုိ႔တြင္ အစိုးရတပ္စခန္းမ်ားရွိၿပီး ပတ္လည္ေဒသမ်ားအား KIA တုိ႔ စိုးမိုးထားနိုင္ခ့ဲသည္။ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္တြင္ KIA ဌာနခ်ဳပ္မွ မရန္ဘရန္ဆိုင္း (ေနာင္ KIO ဥကၠဌ) အား တ႐ုတ္ျပည္သုိ႔ အဆက္အသြယ္ျပဳ လုပ္ရန္ေစလႊတ္ခဲ့ သည္။ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္ ဇြန္လတြင္ မရန္ဘရန္ဆိုင္း ဦးစီးအင္အား ၂၀ ခန္႔သည္ ေမချမစ္အေရွ႕ဖက္ျခမ္းရွိ ပန္ဝါေတာင္ၾကားမွ တဆင့္ တ႐ုတ္ျပည္သုိ႔ ဝင္ေရာက္ခ့ဲရာ လမ္းတေလ်ာက္ လုံျခံဳေရးအျဖစ္ ဇခုံတိန္႔ယင္းဦးစီးသည့္ စစ္ေၾကာင္းက တာဝန္ယူ ေပးခ့ဲသည္။

၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ဇႏၷဝါရီလတြင္ မရန္ဘရန္ဆိုင္းသည္ တ႐ုတ္ျပည္မွ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာသည္။ မရန္ဘရန္ဆိုင္းႏွင့္ CPB မွ ကိုယ္စားလွယ္ႏွစ္ဦးလည္း လိုက္ပါလာခ့ဲသည္ဟု ဆိုသည္။ KIA အေနႏွင့္ တ႐ုတ္တုိ႔ႏွင့္ဆက္သြယ္ရန္သာ ရည္ရြယ္ခ့ဲေသာ္ လည္း တ႐ုတ္တုိ႔က CPB မွတဆင့္ ဆက္သြယ္ေစခ့ဲသည္။ မရန္ဘရန္ဆိုင္းျပန္လာၿပီး KIA ဌာနခ်ဳပ္တြင္ လေထာ္ေဇာ္တူး ေခါင္းေဆာင္၍ တ႐ုတ္သုိ႔ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ေစလႊတ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခ့ဲၾကသည္။ ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕တြင္ KIA ေခါင္းေဆာင္ ပိုင္းမွ လေထာ္ေဇာ္တူး၊ လားမားလာရိန္ (ကြယ္လြန္)၊ မရန္ဘရန္ဆိုင္း (ေနာင္ KIO ဥကၠဌ)၊ ဗိုလ္ေဇာ္အိမ္ (ေနာင္ KIA’ တပ္မဟာ ၃ မွဴး)၊ ဗိုလ္ဆိုင္ဖုန္း (ေနာင္ KIA တပ္မဟာ ၄ မွဴး)၊ လေထာ္ေဇာ္ဒန္ (ေဇာ္တူး၏ညီ) ၊ မရန္ဘရန္ေတာင္(ေနာင္ ေကာ္ကြတ္သင္တန္း ပ/ဒုပတ္တုိ႔တြင္ ဦးစီးလာသူ) ႏွင့္ ဇခုံတိန္႔ယင္း (ပန္ဝါ) အပါအဝင္ စုစုေပါင္း ၁၉ ဦးျဖစ္သည္ဟု ဆို သည္။ ႐ံုးအဖြဲ႕မွဴးမွာ ေဂၚရီေဇာ္ဆိုင္းျဖစ္သည္။ ၎ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ႏွင့္အတူ KIA တပ္သားအင္အား ၃၀၀၀ ခန္႔ ေခၚ ေဆာင္သြားခ့ဲသည္။ ယင္းသုိ႔ေခၚေဆာင္သြားျခင္းမွာ တ႐ုတ္တုိ႔ထံမွ လက္နက္တပ္ဆင္ေပးမည္ဟူေသာ ကတိကဝတ္ ေၾကာင့္ဟု ယူဆရသည္။

လေထာ္ေဇာ္တူးေခါင္းေဆာင္ေသာ ကိုယ္စားလည္အဖြဲ႕သည္ ၁၉၆၇ခုႏွစ္ နိုဝင္ဘာလတြင္ ပန္ဝါေတာင္ၾကားမွပင္ တ႐ုတ္ ျပည္ သုိ႔ ဝင္ေရာက္ခ့ဲၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ တ႐ုတ္တုိ႔က ကိုယ္စားလည္အဖြဲ႕အျပင္ တပ္အင္အား ၄၅၀ သာ လက္ခံၿပီး ကူတုန္း (ထိန္ခ်ဳံးၿမိဳ႕ႏွင့္ ကန္ပိုင္တီၾကား) တြင္ ေနရာခ်ထားသည္။ သုိ႔ႏွင့္ KIA အင္အား ၂၅၀၀ ခန္႔ကို ေမချမစ္အေနာက္ဖက္ ကမ္းသုိ႔ ျပန္လည္ပို႔ေဆာင္ခ့ဲရၿပီး ေနာက္ခ်န္အင္အား ၆၀ ခန္႔ကိုသာ ပန္ဝါေတာင္ၾကား၌ ထားခ့ဲရသည္ဟုဆိုပါသည္။

လေထာ္ေဇာ္တူးႏွင့္ဇနီးသားသမီး မိသားစုအပါ KIA ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕အား တ႐ုတ္တုိ႔က ခြင္းမင္၊ ေဘက်င္း၊ စမ့္ဟိုင္ (ရွန္ဟိုင္း) တုိ႔သုိ႔ ပို႔ေဆာင္ လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈေစခ့ဲသည္။ လားမားလာရိန္ႏွင့္ မရန္ဘရန္ေတာင္တုိ႔သည္ CPB မွ သခင္ဗ သိန္းတင္၊ ဗိုလ္ေနာ္ဆိုင္းတုိ႔ႏွင့္ ခြင္းမင္တြင္ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးခ့ဲၾကသည္။ KIA ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕သည္ တ႐ုတ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ႀကိဳးအင္းလိုင္ (ခ်ဴအင္လိုင္း) ႏွင့္ ၄ ႀကိမ္ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးခ့ဲသည္။ ထို႔အတူ ေဘက်င္းႏွင့္ ခြင္းမင္တုိ႔တြင္ CPB ကိုယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးခ့ဲသည္။

ထိန္ခ်ဳံးၿမိဳ႕အနီး ကူတုန္းတြင္ထားခ့ဲေသာ KIA တပ္သား ၄၅၀ အားလည္း ႏူက်န္းပါ့ ေခၚ သံလြင္ျမစ္ကမ္းေဘး၌ စစ္ေလ့က်င့္ ေပးခ့ဲသည္။ ထို႔အျပင္ KIA ေခါင္းေဆာင္ ၁၉ ဦးအတြက္ ပစၥတို ၁၉ လက္၊ လိုက္ပါလာေသာ KIA တပ္သား ၄၅၀ အား ၆၀ မမ ေမာ္တာအပါ လက္နက္ ၄၅၀ လက္ႏွင့္ ပန္ဝါေတာင္ၾကားတြင္ ေစာင့္က်န္ေနခ့ဲေသာ ေနာက္ခ်န္အင္အား ၆၀ အတြက္ လက္နက္ ၆၀ အား CPB မွတဆင့္ ေပးအပ္ခ့ဲသည္။ ထို႔ေနာက္ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ေဖဖဝါရီ ၂ ရက္ေန႔တြင္ KIA ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ သည္ ပန္ဝါေတာင္ၾကားမွတဆင့္ တ႐ုတ္ျပည္မွ ျပန္လည္ထြက္ခြာခ့ဲၾကေတာ့သည္။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
ေမာင္ေမာင္စိုး

ဓာတ္ပုံ – ဇခုံတိန္႔ယင္း