(မုိးမခ) မတ္လ ၁၇၊ ၂၀၁၈
ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္သြားရာလမ္းတြင္ ေစ်းတခုႏွင့္ ကားဂိတ္တခုရွိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အလုပ္ႏွင့္အိမ္သည္ တစ္ဆယ့္ငါးမိုင္ခန္႕ေဝးကြာလြန္းသည္။ ၾကားတြင္ျမိဳ႕တၿမိဳ႕ရွိသည္။ ထို႔ျမိဳ႕ေလးကို တေန႔ႏွစ္ႀကိမ္ ကြၽန္ေတာ္ပံုမွန္ျဖတ္သန္းေနရသည္။
ကြၽန္ေတာ္ျဖတ္သြားျဖတ္လာလုပ္ေနေသာ ျမိဳ႕ေလးတြင္ ေစ်းႏွင့္ကားဂိတ္ေနရာသည္ လူအရႈပ္ဆံုးေနရာျဖစ္သည္။ နံနက္ခင္းမ်ားတြင္ ဆြမ္းခံၾကြရဟန္းသံဃာမ်ားႏွင့္ ဆြမ္း ေလာင္းသူမ်ားကိုေတြ႔ရမ်ားသည္။ ပံုမွန္ေစ်းဝယ္သူအနည္းငယ္သာေတြ႔ရသည္။ ေစ်းေရွ႕မို႔ ဆိုင္ခန္းမ်ားစြာရွိသည္။ အဝတ္အထည္ဆိုင္မ်ား၊ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းဆိုင္မ်ား၊ အိမ္ ေဆာက္ပစၥည္းဆိုင္မ်ားႏွင့္ စားကုန္ေသာက္ကုန္ဆိုင္မ်ားျဖစ္သည္။ ေန႔လယ္ေန႔ခင္းမ်ားတြင္ အနီးအနားရြာနီးစပ္ခ်ဳပ္မွ ေစ်းသည္မ်ား၊ ေစ်းဝယ္သူမ်ားနွင့္စည္ကားေနသည္။ ညေနခင္းမ်ားတြင္လည္း ေစ်းဝယ္သူမ်ားႏွင့္ကားဂိတ္တြင္ ေက်ာင္းမွျပန္လာသူူမ်ားႏွင့္စည္ကားေနျပန္သည္။ ေစ်းအဝင္ဂိတ္ေဘးနားရွိနံရံတြင္မူ အမိႈက္မပစ္ရ၊ ေတြ႔ရွိပါက ဒဏ္ေငြ (၅၀၀၀၀ )က်ပ္ ဟူေသာ စည္ပင္ဆိုင္းဘုတ္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုဆိုင္းဘုတ္ေအာက္တြင္ ပလတ္စတစ္အမိႈက္ပံုတပံုကိုေတြ႔ျမင္ရသည္။
လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ရက္ခန္႔က ေဖ့ဘုတ္ေပၚတြင္ေတြ႔ရေသာပံုမွာ ယခုျမင္ကြင္းထက္ပို၍ ရယ္စရာေကာင္းသည္။ ရြာတရြာ၏ လမ္းေဘးဓာတ္တိုင္တတိုင္ကိုဓာတ္ပံုရုိက္ထားေသာ ပံုျဖစ္သည္။ အမိႈက္မပစ္ရ။ အမိႈက္ပံုတြင္ပစ္ပါ ဟူေသာစာတန္းႏွင့္အတူ ဓာတ္မီးတိုင္တြင္ အမိႈက္ပံုေလးကိုခ်ိတ္ထားေပးသည္။ ဓာတ္ပံုထဲတြင္မူ အမိႈက္ပံုတြင္ အမိႈက္တစက္ တေလမွမရွိေခ်။ သို႕ေသာ္ ဓာတ္တိုင္ေအာက္ေျခတြင္ အမိႈက္မ်ားျပန္႕က်ဲေနသည္။ ေခတ္သစ္လူေနမႈ၏ စည္းကမ္းလိုက္နာမႈျဖစ္သည္။ ျမိဳ႕အဝင္တြက္မူ စည္းကမ္း Jပည့္ဝေသာ ဒီမိုကေရစီနိုင္ငံေတာ္သစ္ဆီသို႕ ဆိုင္းဘုတ္မွာ ခန္႔ညားစြာစိုက္ထူထားသည္။
ရုံးပိတ္ရက္မို႔ ကြၽန္ေတာ္အလုပ္မသြားရေပ။ သို႔ေသာ္ အိမ္မွ ေဒၚေလးကို ျမိဳ႕ေစ်းသို႔ လိုက္ပို႔ရသည္။ ေစ်းထဲထိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မလိုက္သြားေတာ့ေခ်။ အမ်ဳိးသမီးမ်ား ေစ်းဝယ္ေသာအခါ အေတာ္ကိုရစ္တတ္သည့္သဘာဝရွိတတ္ရာ စိတ္မရွည္တတ္သည့္အျပင္ အားနာတတ္လြန္းေသာကြၽန္ေတာ္အက်င့္ႏွင့္မလိုက္ဖက္ေသာေၾကာင့္ ေစ်းသို႔ပို႔တိုင္း ေစ်းဆိုင္တန္းထဲသို႔မလိုက္ေတာ့ဘဲ အျပင္ဘက္ ဆိုင္ကယ္ရပ္ေသာေနရာတြင္သာ ကြၽန္ေတာ္ေစာင့္ေနတတ္သည္။ ဖုန္းေလးထုတ္ကာ ေဖ့ဘုတ္ပြတ္ရင္း ေစာင့္ေနတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယေန႔တြင္မူ ကြၽန္ေတာ္ေဖ့ဘုတ္မပြတ္ခင္ ေဘးနားရွိအထည္ဆိုင္မွ ျမင္ကြင္းတခုက ကြၽန္ေတာ္စိတ္ကိုဖမ္းစားသြားခဲ့သည္။
“ႀကိဳက္တာယူ တထည္ႏွစ္ေထာင္က်ပ္” ဟူေသာ စာသားကုိ A4 စာရြက္ေပၚတြင္ ေဆာ့ပင္ soft pen အျပာေရာင္ ေလးႏွင့္ေရးထားသည္ကို ဆိုင္ေရွ႕တြင္ခ်ိတ္ထားသည္။ ခ်ိတ္ထားေသာဆိုင္သည္ကာ ဤျမိဳ႕မွနာမည္ႀကီးအဝတ္အထည္ဆိုင္တဆိုင္ျဖစ္သည္။ အဝတ္အထည္တံဆိပ္အမွန္မ်ားကို ေစ်းႏႈန္းအမွန္အတိုင္းေရာင္းခ်ေသာေၾကာင့္ ခါတိုင္းေန႔မ်ားတြင္ ဆိုင္ေလးထဲတြင္ ေစ်းဝယ္သူ တေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စသာေတြ႔ျမင္ရေလ့ရွိသည္။ ယခုမူ ထိုဆိုင္းဘုတ္ေၾကာင့္ ေစ်းဝယ္သူႀကိတ္ႀကိတ္တိုးစည္ကားေနေလသည္။ အဝတ္အထည္မ်ားကို ခါတိုင္းလို အဝတ္စင္မ်ားေပၚတြင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္စီထားသည္ေတာ့မဟုတ္ေပ။ ျခင္ေတာင္းႏွစ္လံုးတြင္ အမ်ိဳးသားဝတ္အက်ႌမ်ား၊ အမ်ဳိး သမီးဝတ္အက်ႌမ်ားႏွင့္ေဘာင္းဘီမ်ားကို သပ္သပ္စီခြဲထည့္ထားသည္။ ထိုအခင္းအက်င္းေအာက္တြင္ ေစ်းဝယ္သူမ်ားက အလုအယက္ဝယ္ယူေနၾကသည္။
ထိုျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိသည္။ ဤဆိုင္ေလးသည္ ခါတိုင္းေစ်းအမွန္အတိုင္းေရာင္းစဥ္က ဝယ္သူအနည္း ငယ္သာ ရွိ သည္။ ယခုေစ်းကို အေဟာင္းတန္း ေစ်းေရာင္းေသာအခါတြင္မူ ဝယ္ယူသူအမ်ားအျပားတိုးေဝွ႔ေနၾကသည္။ အဘယ္သို႔ေသာအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္နည္းဟု ကြၽန္ေတာ္မႈန္မႈန္ေလးေတြးမိေနျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔တိုင္ ေခါင္းထဲတြင္ က်ေနာ့္အေတြးစိတ္ကူးတို႔တြင္ အလင္းဖက္ထက္ အေမွာင္ဖုံးေနျမဲသာ။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ထို႔ကဲ့သို႔ေသာဆိုင္မ်ိဳးမ်ားကို မ်ားစြာေတြ႔ခဲ့ဖူးသည္။ ပံုမွန္ဆိုင္မ်ားထက္ ထိုသို႔ေသာဆိုင္မ်ားတြင္ လူအမ်ားတိုးေဝွ႔ေနေလ့ရွိၾကသည္။ ဂ်ပန္က်၊ တပတ္ရစ္နွင့္ စက္ရုံက်ဟုေခၚေသာ ထိုဆိုင္မ်ားသည္ကား ကြၽန္ေတာ္တို႔ျပည္သူမ်ားအတြက္ အဝတ္အထည္မ်ားဝယ္ယူရန္ ေနရာဌာနတခုလို႔ပင္ ဆိုရမည္ပင္။ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းမွာ ေငြေရးေၾကးေရးႏွင့္ စားဝတ္ေနေရးေၾကာင့္ဟု ကြၽန္ေတာ္ေတြးထင္မိသည္။
ႏိုင္ငံျခားထုတ္ နာမည္ႀကီးအမွတ္တံဆိပ္အဝတ္အထည္ကုမၼဏီတခုတြင္အလုပ္လုပ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ေျပာေသာစကားကိုသတိရမိသည္။ ” ဒီကလူေတြကြာ၊ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘူး၊ အဆင့္အတန္းေတြဘာေတြမသိၾကဘူး။ သူမ်ားနိုင္ငံေတြမွာဆိုကြာ နာမည္ႀကီးတံဆိပ္ေတြဝတ္ၾကတယ္။ ပြဲေတြတက္ၾကေတာ့ လူရာဝင္တယ္ေပါ့ ကြာ။ ခုကြာ တို႔ကုမၼဏီ ျပခန္းေတြျမိဳ႕ႀကီးေတြမွာဖြင့္ထားတယ္။ အလုပ္မျဖစ္ဘူးကြာ၊ ဘာမဟုတ္တဲ့ေဘထုပ္ေတြ ဆိုင္က်ေတြေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတာ့ လူေတြတိိုးေနေရာ” ဟု တခါကေျပာဖူးသည္။ သူ႔အလုပ္ရွင္အတြက္ သူအားမလိုအားမရေျပာေသာစကားျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္က “ေအးပါကြာ၊ ဟုတ္ပါတယ္။ တို႔ေတြက လူရာဘယ္ဝင္မလဲ။ စားစရာေတာင္အနိုင္နိုင္ကြ။ မင္းေျပာတဲ့နာမည္ႀကီးတံဆိပ္ေတြက ငါတို႔တလလုပ္စာ ေလာက္ရွိတယ္ကြ။ အလွထက္ဝမ္းေရးက ပိုခက္တယ္ သူငယ္ခ်င္း။ ခုမင္းကိုေမးမယ္ မင္းဝတ္ေနတဲ႔အက်၁ီကေရာ လူရာဝင္တဲ့အထည္လားကြ” ဟုျပန္ေမးမိသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ထိုသူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ျပန္မဆံုျဖစ္ေတာ့ေပ။
ဆိုင္ကယ္ေပၚထိုင္ရင္းေငးရင္း စိတ္အစဥ္က ဟိုဒီေျပးလႊားေနသည္။ ဖတ္ခဲ့ဖူးေသာစာစုမ်ားထဲတြင္ တခါေရႊေရာင္တိုင္းျပည္၊ အာရွက်ား၊ အေရွ႕ေတာင္အာရွရဲ႕ အႂကြယ္ဝဆံုး ေသာ တိုင္းျပည္ႀကီး။ ျမန္မာက်ပ္ေငြျဖင့္ရွင္းနိုင္ေသာ ဘဏ္စာရင္းမ်ား။ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားကပင္ လာေရာက္သင္ယူခဲ့ၾကရသည့္ ပညာေရးစနစ္မ်ား၊ ထိုအရာတို႔သည္ ခုအခါမွာေတာ့ အိပ္ရာဝင္ တစ္ေထာင့္တစ္ညပံုျပင္မ်ား အျဖစ္ျဖင့္သာ က်န္ရစ္ေတာ့သည္။ ဒ႑ာရီထဲက စိတ္ကူးအိပ္မက္မ်ားသာ ျဖစ္ၾကကုန္သည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ေခတ္တြင္မူ ထိုစာစုတို႔သည္ မျဖစ္နိုင္ေသာ ယုံတမ္းစကားစုမ်ားျဖစ္ခဲ့ၾကရၿပီျဖစ္သည္။ ရွင္ျပဳစဥ္အခါက ေရႊထီးေဆာင္းခဲ့သည္မ်ားကို ေသခါနီးအရြယ္ထိ တမ္းတမ္းတတျဖစ္ေနေသာအျဖစ္ပမာ ဆန္လြန္းသြားေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေနာက္မ်ိဳးဆက္မ်ားအတြက္မူ ရယ္စရာဟာသမ်ား အျဖစ္သာ ျဖစ္ရေပေတာ့မည္။
ကြၽန္ေတာ္တိုင္းျပည္ရွိလူအမ်ားစုတို႔တြင္ က်ပ္တည္းမႈမ်ား ဒီေရပမာ တေန႔ခ်င္းတိုး၍တိုး၍သာတက္လာေနသည္။ လုပ္အားႏွင့္မညီမွ်ေသာလက္ခလစာမ်ားသည္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိႏိုင္ျခင္းမရွိေတာ့ေခ်။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေဒသတြင္ လက္ခလုပ္စားသည္ အလြန္နည္းပါးသည့္အတြက္ လူငယ္လူရြယ္မ်ားမွာ တဖက္နိုင္ငံသို႔ ေရၾကည္ရာျမက္နုရာပမာသေဘာထားကာ ေျခဆန္႔ထြက္ၾကသည္။ ထိုအခါထိုေကာင္းေမြဆိုးမ်ားကိုလည္း ခံၾကရသည္။ မိဘ၊ မိသားစုႏွင့္ေဝးကြာေသာအခါ ျဖစ္ခ်င္သလိုေနကာ အထိန္းအကြပ္ မ်ား လြတ္ကုန္သူတုိ႔ လြတ္ကုန္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ေဒသတခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားတြင္လည္း ဆယ္ေက်ာ္သက္ကေလးမ်ားသည္ မိသားစုစားဝတ္ေနေရးအတြက္ ေက်ာင္းမွထြက္ကာ အလုပ္လုပ္ေနၾကရသည္။ အရြယ္မေရာက္ လူလားမေျမာက္ေသးခင္ စာသင္ခန္းကိုေက်ာခိုင္းထြက္လာရျခင္းအက်ဳိးဆက္က ထိုကေလးမ်ားကို လမ္းေဘးေရာက္သြားေစၿပီး ဘဝကို ေရစုံေမ်ာအလြယ္လမ္းလိုက္ၾကေစကုန္သည္။ တခ်ဳိ႕ မူးယစ္ေဆးေတြ စြဲကုန္သည္။ ေလာကနီတိတရားမ်ား ေခါင္းပါးပစ္ပယ္လာၾကသည္။ ဆုတ္ယုတ္ၾကကုန္သည္။
အရင္းစစ္ေသာ္ အျမစ္ေျမကဆိုေသာစကားအတိုင္းပင္။ အရာရာသည္ မည္သူမျပဳမိမိမႈပင္ျဖစ္ေနတာ့သည္။ ဂ်ာေအးသူ႔အေမရုိက္ေနေသာပံုပမာ ပတ္ခ်ာလွည့္ကာ သံသရာ လည္ေနေတာ့သည္။ သီလေစာင့္ရန္အတြက္ အူမေတာင့္ရန္ လိုအပ္သည္မဟုတ္ပါလား။ စားဝတ္ေနေရးမေျပလည္ေသာအခါ အသိပညာ အတတ္ပညာတို႔ သည္ကား ေနာက္တြင္ က်န္ခဲ့သည္။ အသိပညာ အတတ္ပညာမေလ့လာေသာအခါ အျခားသူမ်ားထက္ ေနာက္က်၍ က်ပ္တည္းျမဲျဖစ္လာသည္။
သံယံဇာတေပါႂကြယ္ဝသည္ဟူေသာ ေရႊနိုင္ငံသည္လည္း ထုတ္ယူသံုးစြဲရန္နည္းပညာခက္ခဲေသာအခါ ကုန္းၾကမ္းမ်ားသာ ထုတ္တတ္ေတာ့သည္။ ပညာတတ္ေသာ နိုင္ငံမ်ားက ကုန္ေခ်ာထုတ္ကာ ျပန္လည္ေရာင္းခ်ေသာအခါ ေစ်းမ်ားက မိုးေပၚေထာင္တတ္ေနသည္။ ထိုအခါ ကြၽန္ေတာ္လူမ်ိဳးသည္ မိမိတို႔ေျမကထြက္သည့္အရာကိုပင္ အသစ္ဘဝမွာ မခ်ဥ္းသီႏိုင္ဘဲ တပတ္ရစ္ျဖစ္ခါမွ ထိုအေဟာင္း ဆိုင္တန္းမ်ားတြင္ တိုးကာေဝွ႔ကာ ဝယ္ယူရေတာ့သည္။
အရာရာတြင္ အသိပညာ၊ ေစတနာႏွင့္ ရုိးသားမႈသာ အရင္းခံသည္ဟု ဆရာတေယာက္မွေျပာခဲ့ဖူးသည္။ ေစတနာမပါေသာ လုပ္ရပ္အတြက္ ခံစားရေသာ လူငယ္မ်ား၏ ရလဒ္ကာ လမ္းေဘးတြင္ အုပ္စုဖြဲ႔ရမ္းကား၍ ေဆးသမား လူရမ္းကားမ်ား ေပါမ်ားကုန္သည္။ ရုိးသားမႈအတြက္ေမးခြန္းထုတ္စရာျဖစ္ေသာ စားဝတ္ေနေရး မေျပလည္ေသာ အခါ အလိုမက်မႈ၊ ခိုးယက္မႈတို႔က ေပါမ်ားလာသည္။ အမိႈက္ကဲ့သိ႔ု လူငယ္ေလးမ်ားေပါမ်ားလာသည္။ လူငယ္တိုးတက္ေရးဖိုရမ္မ်ားျပဳလုပ္ကာ ထိုသို႔မျဖစ္ေအာင္ ေဟာေျပာ ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အေရြ႕က ျဖစ္မလာေသးေခ်။ စက္ေခါင္းသြားရာလမ္းေၾကာင္းအတိုင္းသြားေနရေသာေနာက္တြဲေလးမ်ားသည္လည္း စက္ေခါင္းက ေမာင္းႏွင္ေစစားရာ လမ္းမွားဆီ တမင္ပို႔ေဆာင္ေနမွန္းသိလ်က္ႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း မသိလိုက္ဘာသာေသာ္လည္းေကာင္း၊ ထိုလမ္းအတိုင္းပင္ လိုက္ေနရေပေတာ့ သည္။
ကြၽန္ေတာ္အေတြးတို႔သည္ကာ ေတာင္စဥ္ေရမေရာက္ ဟိုဒီေျပးလႊာေနသည္။ “ဟဲ့ ေကးမြန္ ဘာေငး၊ ဘာေတြးေနတာလဲ။ ငါေခၚေနတာၾကာေနျပီ”ဟု ေဒၚေလးျဖစ္သူ၏ အသံေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္စိတ္သည္ အေတြးေရယာဥ္ေၾကာမွ ျပန္လည္ဆိုက္ကပ္လာသည္။ ေဖ့ဘုတ္ပြတ္မည္ဟု အားခဲထားေသာဖုန္းကုိေဘာင္းဘီအိတ္ထဲျပန္ထည့္လိုက္ သည္။
နိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲတေယာက္၏ လူငယ္ေတြအားေနရင္ ဖုန္းဘဲမပြတ္ေနၾကနဲ႔ဟူေသာစကားကို လိုက္နာမိခဲ့ေသာ ေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပင္ ေက်နပ္ေနမိသည္။ ေစ်းေရွ႕နံရံက အမိႈက္မပစ္ရဆိုင္းဘုတ္ေအာက္တြင္ ပလပ္စတစ္အမိႈက္မ်ား ပလူပ်ံေနသည္။ ေစ်းေရွ႕က အေဟာင္းေစ်းႏွင့္ေရာင္းေသာဆိုင္တြင္လည္း လူမ်ား ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး စည္ကားေနျမဲ။
ကြၽန္ေတာ္လည္း ေဒၚေလးကိုတင္ကာ တပတ္ရစ္ယိုးဒယားဆိုင္ကယ္ေလးကို ေမာင္းျပန္ခဲ႔ေတာ့သည္။
ေမာင္ေနာင္မြန္
၂.၁.၁၈
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
