အျပည္ျပည္ဆိုုင္ရာ သက္ၾကီးမ်ားေန႔၊ ေမာင္စြမ္းရည္နဲ႔ စကားစျမီ
ေမာင္ရစ္၊ ေအာက္တိုုဘာ ၁၊ ၂၀၁၃
တကယ္တန္းကေတာ့ ဒီေန႔က စက္တင္ဘာ ၃၀ ပါ။ အေမရိကားမွာ နက္ျဖန္မွ လူၾကီးမ်ားေန႔ ျဖစ္မွာ။ မိုုးမခရဲ့ လူၾကီးေတြထဲမွာ ဆရာဦး၀င္းတင္နဲ႔ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္တိုု႔နဲ႔ စကားစျမီ မေျပာျဖစ္တာ ၾကာျပီ။ အန္တီမာမာေအး ဗမာျပည္က ျပန္ေရာက္တုုန္း လူၾကီးက လူငယ္ဆီကိုု ဖုုန္းဆက္ရွာတယ္။ မေျပာလိုုက္ရဘူး။ ျပန္ဆက္ေတာ့လည္း ဖုုန္းက မကိုုင္ဘူး။ ဘာေတြ အလုုပ္မ်ားေနတယ္ မသိ။ ကဲ သည္ေတာ့ ေျပာခ်င္တာက နက္ျဖန္ လူၾကီးမ်ားေန႔၊ မိုုးမခမိသားစုုမွာ လူၾကီးေတြ ရွိတယ္။ က်ေနာ္တိုု႔ လူရြယ္ေတြက အခ်ိန္ယူျပီး လူၾကီးေတြနဲ႔ စကားစျမီ မေျပာျဖစ္ဘူး။ သူတိုု႔အေၾကာင္း စာလည္း မေရးျဖစ္ဘူး။ အေတာ္ဆိုုးတာပဲ။ သည္ေတာ့ ဒါနဲ႔ပဲ လူၾကီးမ်ားေန႔အေၾကာင္း စာေရးမယ္ ဆံုုးျဖတ္ျပီး အခုု စာေရးလိုုက္တယ္။
အျမဲတန္း လူၾကီးက ကေလးေတြဆီ ဖုုန္းဆက္တာ ထုုံးစံလိုုျဖစ္ေနတယ္။ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္က တပတ္တခါေတာ့ ဖုုန္းဆက္တယ္။ သူက နားကလည္း ေလးေတာ့ သူတခြန္း၊ ကိုုယ္တခြန္း ေတာင္ေျပာ၊ ေျမာက္ေျပာ ေျပာျဖစ္တာေပါ့။ ဒီတေခါက္ေတာ့ ကုုိယ္က စျပီး ဖုုန္းဆက္တာပါ။ အေၾကာင္းရွိလိုု႔။ လူငယ္ေတြက လူၾကီးေတြ ဆီကိုု ကိစၥရွိမွ တခုုခုုလိုုခ်င္မွ ဆက္တာမ်ားပါတယ္။ လူၾကီးေတြကေတာ့ သတိရရင္ ဆက္တာပါပဲ။
ဆရာေမာင္စြမ္းရည္ကိုု ဆက္တဲ့အခ်ိန္က သူတိုု႔နယူးေယာက္အခ်ိန္ ေန႔ခင္း ၁ နာရီေက်ာ္။ သူက လမ္းေပၚမွာနဲ႔ တူတယ္။ ကိုုယ္ေျပာတာ ၾကားပုုံမရဘူး။ သူေျပာခ်င္တာ ဆက္ေျပာေနတာပဲ။ သူက လူၾကီးကိးု၊ ၾကိဳးစားျပီး ေျပာရတာေပါ့။
ရစ္ – ဆရာ့ကိုု မ်က္ႏွာဖုုံးတင္ျပီး ဗမာျပည္က ပိေတာက္ပြင့္သစ္က မဂၢဇင္းထုုတ္မယ္ သတင္းလုုပ္ထားတယ္၊ သိျပီးျပီလား
စြမ္း – မသိဘူး။ ငါလည္း ဒီမွာ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္း ၁၀ ေက်ာင္းေလာက္ရွိေတာ့ ဘုုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြ လွည့္သြားေနတာနဲ႔ အလုုပ္မ်ားေနတယ္။
ရစ္ – ေအာ္ … အလကၤာစာေပက ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ ေရးထားတယ္။ ကိုုဦးက သူ႔ဘေလာက္မွာ တင္ထားတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တိုု႔ကလည္း မိုုးမခမွ ကူးတင္လိုုက္တယ္။ ဆရာ့ကိုု ဘယ္သူမွ လာမေျပာဘူးလား။
စြမ္း – ဘယ္သူမွ မေျပာပါဘူး။ ရန္ကုုန္မွာ ငါ့ သားသမီးေတြ အမ်ဳိးေတြ ရွိေသးတာ မသိၾကဘူူးနဲ႔ တူတယ္။ အဆက္အသြယ္ မရၾကသလားလည္း မသိပါဘူး။ ငါ့တူ သားစိုုးတိုု႔လည္း ရွိတာပဲ။ ေျပာရင္ ငါလည္း တဆင့္ သိမွာေပါ့။
ရစ္ – အင္း၊ ဒါဆိုုလည္း ျပီးေရာ။ တျခား ဘာထူးေသးလဲဆရာ။
စြမ္း – ငါလည္း အိမ္ေရာက္မွ အင္တာနက္ဖြင့္ၾကည့္လိုုက္မယ္။ ဘာထူးသလဲဆိုုေတာ့ မင္းတိုု႔တေတြ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႏွစ္ ၁၀၀ ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္ တခုုခုု မလုုပ္ၾကဘူးလား။ မစဥ္းစားထားဘူးလား။
ရစ္ – အင္း … အခ်ိန္က လိုုေသးတာပဲ ဆရာ။ ဆရာက ဘာလုုပ္ေစခ်င္လိုု႔လဲ။
စြမ္း – ငါက ဘာမွ မလုုပ္ခ်င္ပါဘူး။ မင္းတိုု႔တေတြ လုုပ္ခ်င္ လုုပ္ဖိုု႔ ေျပာတာပါ။ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း၊ ျပခန္းလိုုမ်ဳိး၊ စာေတြ ေဆာင္းပါးေတြ စုုျပီး တင္တာ ျပတာမ်ဳိး။ မင္းတိုု႔ဆီမွာ ေမာင္ထင္ေရးတဲ့ ဗမာႏိုုင္ငံေရးသုုခမိန္ ရွိသလား။
ရစ္ – ရွိမယ္ ထင္တာပဲ။ ဆရာလိုုခ်င္လိုု႔လား။ ဆရာ က်ေနာ့္တိုု႔ဆီလာေတာ့ စာအုုပ္စင္ထဲမွာ ေတြ႔ေသးတယ္ မဟုုတ္လား။
စြမ္း – မသိပါဘူး။ ငါ့ဆီမွာ မရွိလိုု႔ ေကာ္ပီကူးထားရတယ္။ အဲလိုုမ်ဳိး စာေတြ ပုုံေတြနဲ႔ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ရာျပည့္ လုုပ္ၾကရမယ္။ ငါကေတာ့ မလုုပ္ပါဘူး။ အၾကံေပးတာပါ။ ၾကိဳက္ရင္ လုုပ္၊ မၾကိဳက္လည္း ထားလိုုက္ေပါ့။
ရစ္ – ဟုုတ္ကဲ့ပါ။ တျခားေကာ ဘာထူးေသးလဲ။
စြမ္း – ငါအခုုတေလာ ဗမာျပည္က ကဗ်ာဆရာေတြ စုုျပီးထုုတ္တဲ့ ကဗ်ာစာအုုပ္ေတြ ဖတ္ေနတယ္။ အေတာ္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ထုုတ္တာပဲ။ ငါ့ကိုု ကဗ်ာဆရာ မင္းတာရာက ပိုု႔ေပးလိုု႔ ငါဖတ္ရတာ။
ရစ္ – ဟုုတ္လား။ မင္းတာရာက နယူးေယာက္မွာလား။ က်ေနာ္တိုု႔ဆီမွာ သူလည္း ကဗ်ာေတြ ဘာေတြ ေရးဖူးတယ္ ထင္တယ္။
စြမ္း – အင္း၊ ဟုုတ္မွာေပါ့။ သူက ဖိုု႔၀ိန္းကကြ။ တိုုင္းရင္းသားပဲ။ ျပီးေတာ့ ဗမာျပည္က ကဗ်ာ၀ါသနာရွင္ေတြ ျပည္ပက ကဗ်ာဆရာေတြရဲ့ ကဗ်ာေတြကိုု စုုျပီး ျပည္တြင္းမွာ ထုုတ္ဖိုု႔ စီစဥ္ေနၾကတယ္။ မင္း သိျပီးျပီလား။
ရစ္ – မသိဘူးေလ။ ဗမာျပည္ပမွာ ကဗ်ာဆရာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ မဟုုတ္ဖူးလား။
စြမ္း – ဟုုတ္တယ္။ ငါလည္း မွတ္မိသေလာက္ စာရင္းလုုပ္ၾကည့္ေနတယ္။
ရစ္ – ေကာင္းတာေပါ့။ သတင္းလုုပ္ဖိုု႔ ရွိရင္ေျပာေလ။ မိုုးမခမွာ သတင္းလုုပ္မွာေပါ့။
စြမ္း – ေအး၊ ေအး၊ ဒါပဲမဟုုတ္လား။ ငါ မင္းကိုု သတင္းပိုု႔စရာ ကုုန္ျပီ။ အခုု ငါအိမ္ျပန္မွာ ေျမေအာက္ရထား ေစာင့္ေနတာ။ ဖုုန္းခ်လိုုက္ေတာ့မယ္။
(ဂေလာက္)
ဒါကေတာ့ လူၾကီးတဦးနဲ႔ ေမာင္ရစ္စကားစျမည္ပါ။ တကယ္က က်ေနာ့္မွာ ေျပာစရာ ရွိေသးတယ္။ သူက ေျပာခ်င္တာေျပာျပီး ဖုုန္းခ်သြားတာပဲ။ ဒီလိုုနဲ႔ ဆရာေမာင္စြမ္းရည္ကိုု ေနာက္ ၁ နာရီေလာက္မွ ထပ္ျပန္ဆက္ ရျပန္ပါတယ္။
ရစ္ – ဆရာစြမ္းလား။ အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီလား။
စြမ္း – ေရာက္ျပီ၊ ဒါက ငါ့သားအိမ္။ အခုု ကေလးထိန္းေနတယ္။ ကေလးကိုု ေက်ာင္းၾကိဳ၊ ကေလးထိန္းေပါ့ကြာ။
ရစ္ – ေျပာစရာ တခုုက်န္ေသးလိုု႔ ဆရာရဲ့။ ဟိုုဟာေလ … က်ေနာ္တိုု႔မိုုးမခမွာ စာေပ၀ါသနာရွင္ေတြ စာေရးခ်င္သူေတြကိုု အားေပးတဲ့အေနနဲ႔ မိုုးမခ စာမူျပိဳင္ပြဲေလး လုုပ္ရင္ ေကင္းမလားလိုု႔။ ဆရာက လူၾကီးေပါ့။ စာမူေရြးတဲ့ ေကာ္မီတီေလး ဖြဲ႔မယ္။ စာမူေတြ ေခၚမယ္။ ဆရာတုုိ႔က ေရြးမယ္။ ေၾကညာျပီး ဆုုေပးမယ္ေလ။
စြမ္း – ဒါက မင္းအၾကံလား။ ဘယ္သူေျပာလိုု႔လဲ။
ရစ္ – က်ေနာ္တိုု႔ဆီက ပင္တိုုင္စာေရးဆရာ သန္း၀င္းလႈိင္က စဥ္းစားတာပါ။ သူက စာေရးခ်င္သူေတြအတြက္ တခုုခုု လုုပ္ေပးခ်င္တယ္။ သူလည္း ေကာ္မီတီထဲမွာ ပါရမွာေပါ့။ တျခားက်ေနာ္တိုု႔ဆီက ဆရာေတြကိုုလည္း စာမူေရြးခ်ယ္တဲ့အထဲ ထည့္ဖိုု႔ ေျပာပါတယ္။
စြမ္း – မင္းက လတိုုင္းေပးမွာလား၊ တႏွစ္တခါ ေပးမွာလား။ ဘယ္လိုု ေခါင္းစဥ္မ်ဳိး စဥ္းစားထားလဲ။
ရစ္ – သိေသးဘူးေလ။ စာေပ၀ါသနာရွင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ စိတ္၀င္စားမလဲ၊ ပါ၀င္မလဲေပၚမွာ မူတည္တာေပါ့။
စြမ္း – ျပည္တြင္း ျပည္ပလား။
ရစ္ – ျပည္တြင္း ျပည္ပ က စာေပ၀ါသနာရွင္ေတြေပါ့ ဆရာရဲ့။ ဆရာလည္း က်ေနာ္တိုု႔ကိုု ကူျပီး ၀ိုုင္းစဥ္းစားေပးမွေပါ့။
စြမ္း – ေအး၊ စဥ္းစားေပးမယ္။ ေခါင္းစဥ္ကိုု ရွင္းရွင္းေပးေနာ္။ အရွည္ၾကီးေတြ မေပးနဲ႔။
ရစ္ – အင္းပါ။ သုုတေကာ၊ ရသေကာ အကုုန္ စပ္ျပီး ေရးလိုု႔ရမယ့္ အက္ေဆးလိုုမ်ဳိး စာတန္းငယ္လိုုမ်ဳိး ေရးေအာင္ လုုပ္မယ္ေလ။ ဆရာသန္း၀င္းလႈိင္ကိုုလည္း ထပ္ျပီး တိုုင္ပင္လိုုက္ဦးမယ္။ သူက ဆရာ့ကိုု လူၾကီးအျဖစ္ ဦးေဆာင္ေစခ်င္တယ္။ ၀ိုုင္းေတာ္သားထဲက ပင္တိုုင္ေတြထဲက သင့္ေတာ္သူ ၅ ဦးေလာက္က စာမူျပိဳင္ပြဲ ဆုုေရြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႔ထဲမွာ ပါၾကမယ္ေပါ့။
စြမ္း – ေကာင္းတယ္။ ျပီးမွ ငါ့ကိုု အေသးစိတ္ထပ္ေျပာေလ။ ငါက မင္းေျပာတာကိုု သဲသဲကြဲကြဲ မၾကားရဘူး။ မင္းတိုု႔ကလည္း ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ရာျပည့္အတြက္ တခုုခုုလုုပ္ဖုုိ႔ မစဥ္းစားဘူးလား။ ငါ မင္းကိုု ေျပာျပီး ျပီလား။ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ရာျပည့္ပြဲလုုပ္ခ်င္တဲ့သူက စာဖတ္ထားဦးမွ ျဖစ္မွာ။ စာလည္း မဖတ္၊ စာလည္း စုုမထားဘဲနဲ႔ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ရာျပည့္ပြဲ လုုပ္ခ်င္လိုု႔ မျဖစ္ဘူးေလ။ ဟုုတ္လား၊ ငါေျပာတာ ၾကားလား။
ရစ္ – ၾကားတယ္၊ ၾကားတယ္။ ဒါပဲေလ။ ေနာက္မွ ထပ္ဆက္ဦးမယ္ေလ။
(ဂေလာက္)
ကဲ ဒါကေတာ့ ေမာင္ရစ္ လူၾကီးနဲ႔ စကားေျပာျခင္းေပါ့။
ဟိုုးလြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ ေက်ာ္ေနာက္ပိုုင္းတုုန္းက ရန္ကုုန္မွာ အဖုိုုးေတြ အဖြားေတြနဲ႔ ေနခဲ့စဥ္မွာ လူၾကီးေတြနဲ႔ စကားစျမီ ေျပာခဲ့တာေတြ ျပန္ေတြးမိတယ္။
အခုုတေလာမွာ အေဖနဲ႔ အေမနဲ႔ ဖုုန္းကတဆင့္ စကားေျပာတာေတြ ျပန္ေတြးမိတယ္။ အေဖက “Life goes to the movies” စာအုုပ္ လိုုခ်င္တယ္လိုု႔ေျပာတယ္။ ဖုုန္းခ်ျပီးတာနဲ႔ Amazon မွာ ရွာျပီး ၀ယ္လိုုက္တယ္။ အခုု အိမ္ေတာ့ ေရာက္ေနျပီ။ အေဖဆီ ပိုု႔ေပးဖိုု႔ပဲ က်န္ေတာ့တာေပါ့။ မင္း အဆင္ေျပမွ ပိုု႔ပါကြာလိုု႔ အေဖက ေျပာတယ္။ အင္း … အေမနဲ႔ ဘာေျပာျဖစ္ခဲ့သလဲ။ ျပန္စဥ္းစားမိေတာ့ … သူတိုု႔လည္း အသက္ၾကီးလာေတာ့ ရာသိဥတုုေတြ ဆိုုးလာရင္ ေနမေကာင္းခ်င္သလိုုျဖစ္တယ္တဲ့။ အရင္တုုန္းက အားေဆးေတြ ဘာေတြ စားစရာ မလိုုဘူးထင္တာ၊ အခုုေတာ့ သူတိုု႔လည္း လူၾကီးေတြ ျဖစ္လာေတာ့ ေဆးေတြ ဘာေတြ ေသာက္ရတယ္။ အဲသည္က်ရင္ လန္းဆန္းသြားတယ္လိုု႔ ေျပာတယ္။ ဆရာဦး၀င္းတင္နဲ႔ေကာ ဘာေျပာျဖစ္ခဲ့သလဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဇြန္လကတည္းက ဖုုန္းမဆက္ျဖစ္ေသးဘူး။ ေျပာခဲ့တာကလည္း အင္န္အယ္ဒီအေၾကာင္းပဲ ေျပာျဖစ္တာပါ။
ဟိုုး လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္ ေနာက္ပိုုင္းမွာ သူတိုု႔မဆုုံးခင္၊ အဖိုုးေတြ အဖြားေတြနဲ႔ ဘာေျပာျဖစ္ခဲ့သလဲ။ သူတိုု႔စာသင္ေနတဲ့ ျပဇာတ္ေတြ အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္ ထင္ပါတယ္။
ခင္ဗ်ားတိုု႔တေတြေကာ အခုုတေလာ လူၾကီးေတြန႔ဲ ဘာစကားေတြ ေျပာျဖစ္သလဲ။
ေျပာျပီးျပီလား။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
