(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၄၊ ၂၀၁၈
အခန္း (၁)
ဧရာဝတီသည္ တိုးတိတ္ျငင္သာ စီးဆင္းေနသည္။ လိႈင္းမရွိ၊ ပကတိသင္ျဖဴး။ ျမစ္ကမ္းနဖူးတြင္ထိုင္ကာ အေနာက္ဘက္ ကမ္းမွ ၿမိဳ႕ကေလးကို လြမ္းဆြတ္ေငးေမာေနမိသည္။ ေရျပင္သည္ က်ယ္ေျပာလွသည္။ မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းသည္ ျမစ္ညာတြင္ ေရျပင္ႏွင့္ထိသည္။ ျမစ္ေၾကာင္းသည္ ေကြ႕ေကာက္စီးဆင္းလာၿပီး သည္ၿမိဳ႕အနီးတြင္ ႏွစ္မႊာကြဲသြားသည္။ ျမစ္လယ္တြင္ ကြၽန္းငယ္ကေလးျဖစ္ေပၚေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ျပန္လည္ေပါင္းဆံုကာ ျမစ္ကူးတံတားႀကီးေအာက္မွ စီးဆင္းသြားသည္။
စူးရွရွ အလင္းတန္းသည္ ေရျပင္မွ အလင္းျပန္ကာ ကြၽန္ေတာ့မ်က္ႏွာကို လာ႐ိုက္ခတ္သည္။ အေနာက္ဘက္ကမ္းသည္ ျမဴေတြဆို္င္းကာ မိႈင္းပ်ပ်။ ၿမိဳ႕ကေလးကို ဝွက္ကြယ္ထားေသာ သစ္ပင္အုပ္အုပ္သည္ နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ႏွင့္ ျမစ္ကမ္း ေဘး တေလ်ာက္မွ ေတာင္တန္းငယ္ေလးသဖြယ္။ တယ္လီဖုန္းတိုင္ႏွစ္ခုက ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္။ သစ္ပင္အုပ္ၾကားမွေစတီ ပုထိုးမ်ားကို ဖူးျမင္ရသည္။ စာဆိုအေက်ာ္ဆရာေတာ္၏ၿမိဳ႕။ တက္တူးေတြ အလြန္ႀကိဳက္တဲ့ၿမိဳ႕။ ခ်စ္လွစြာေသာ သူငယ္ခ်င္း ကိုထင္ေက်ာ္သည္ သည္ၿမိဳ႕တြင္ ေနထိုင္ေလသည္။
တိတ္ဆိတ္ေသာ ညေနခင္းႏွင့္ သက္ၿငိမ္႐ႈခင္းမ်ားသည္ စိတ္ကိုၫႊတ္ႏူးေစသည္။ အတိတ္က သတိရစရာ ျမင္ကြင္းမ်ားသည္ စက္ဝိုင္းလည္သလို ေပၚလိုက္ ေပ်ာက္လိုက္ႏွင့္လူးလာခတ္ျမင္ေယာင္လာသည္။
ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုေက်ာင္း (၃) ႏွစ္ပိတ္ၿပီး ျပန္ဖြင့္ေသာကာလတြင္ ကိုထင္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ မႏၱေလးတကၠသိုလ္တြင္ ဆံုဆည္းခဲ့ေလသည္။ ေရနီေျမာင္း၊ ေရတမာပင္ရိပ္ႏွင့္တမာရြက္ေျခာက္ကေလးမ်ားကို နင္းေလွ်ာက္ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ တကၠသိုလ္ရက္မ်ား။
တေမွ်ာ္တေခၚ လယ္ကြင္းမ်ား အဆံုးမွာ ရွမ္း႐ိုးမ။
ထီးဆန္နန္းဆန္ အသံုးအႏႈန္းမ်ား။
သံဃာေတာ္တို႔၏ အေငြ႕အသက္မ်ား။
ပေဒသရာဇ္နိဂံုးႏွင့္ ကြၽန္နိဒါန္း ေဂါဝိန္။
ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့တဲ့သူအတြက္ ကမ္ေပ့မ်ား။
ကြၽန္ေတာ္ေနေသာ အေဆာင္တြင္ “ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္ ဘံုဝါဒ” ေၾကျငာကာ က်င့္သံုးခဲ့သည္။ အေဆာင္တြင္ ရွိရွိသမွ် အရာအားလံုးကို ဘံုပိုင္ဆိုင္သည္။ ေက်ာက္ပ်ဥ္၊ သြားတိုက္ေဆးမွအစ ထမင္းဟင္း အလယ္အိတ္ထဲမွ ပိုက္ဆံအဆံုး အားလံုး ဘံုပိုင္ဆိုင္သည္။ မည္သူမဆို ယူငင္သံုးစြဲပိုင္ခြင့္ရွိသည္။ ဘံုဝါဒတြင္ စြန္႔လႊတ္ျခင္း၊ အနစ္နာခံျခင္းသည္ အေျခခံျဖစ္ သည္။ ခ်မ္းသာသူကလည္း မိမိပိုင္ဆိုင္သမွ်အရာအားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး ဆင္းရဲသူကလည္း အားငယ္ စိုးရြံ႕ျခင္း အလ်ဥ္း မရွိေစရ။ အားလံုးတစ္ေျပးညီျဖစ္သည္။ အေပၚယံဟန္ေဆာင္မႈအားလံုးကို ခြာခ်ပစ္သည္။ ပြင့္လင္းမႈႏွင့္ ရိုင္းပင္းမႈသာ အဓိကျဖစ္သည္။ ယဥ္ေက်းမႈသည္ အေပၚယံျဖစ္သည္။ အနည္းငယ္ေတာ့ အရိုင္းဆန္သည္။ ေက်ာင္းသားတို႔၏ အခက္အခဲ အလံုးစံုကို ေျဖရွင္းႏိုင္သည္။ အဓိကအခက္အခဲမွာ “ပိုက္ဆံျပတ္ျခင္း” ျဖစ္သည္။ ပူပန္ေၾကာင့္ၾကမႈကင္းစြာ ေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့ၾက သည္။
အခန္း (၂)
ကိုယ့္ရန္သူရဲ႕ရန္သူဟာ ကိုယ့္မိတ္ေဆြဟူေသာ အဆိုအမိန္႔ကဲ့သို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးႀကီးမားမားမရွိ။ အားလံုးေသာ ေက်ာင္း သားမ်ားသည္ မိတ္ေဆြျဖစ္သည္။ ေႏြးေထြးသည္။ ေသြးခ်င္းနီးသည္။ ႏွလံုးသားခ်င္း ထပ္တူလွသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၏ အထြတ္အထိပ္သည္ အားလံုးႏွင့္ဆိုင္ေသာကိစၥျဖစ္သည္။ အလြန္ေသြးစည္းညီၫြတ္ခဲ့ၾကေသာကာလလည္း ျဖစ္သည္။
အစပထမေတာ့ ကြၽန္ေတာ္၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္စိုးႏွင့္ အျခားႏွစ္ဦးသာ ဘံုဝါဒက်င့္သံုးၾကေသာ္လည္း ေနာက္ေတာ့ တေဆာင္ လံုးျဖစ္သြားခဲ့သည္။ အျခားအေဆာင္မ်ားမွ ေက်ာင္းသားမ်ားပါ ပါဝင္လာသည္။ ၿမိဳ႕ခံေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ဝင္ေရာက္ အနစ္နာခံရင္း ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ကူးစက္ေဝငွသည္။ ပစၥည္းေပ်ာက္တယ္ဆိုတာမရွိ။ အိမ္မွပို႔လိုက္ေသာ ငါးေျခာက္ေၾကာ္သည္ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း ၿပိဳက္ကနဲကုန္သည္။ အေပၚထပ္မွ ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦးကေတာ့ သိပ္ၿပီးအဆင္ျပပံုမရ။ ခင္ဗ်ားဘံုဝါ ဒ မဟန္ဘူးဟု ညည္းတြားၾကသည္။
ကိုထင္သည္ အျခားအေဆာင္မွ ဘံုဝါဒထဲေရာက္လာသူ ျဖစ္သည္။ စကားအလြန္နည္းသည္။ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူမွသာ ဟက္ ဟက္ပက္ပက္ေျပာတတ္သည္။ ေၾကာလယ္ထိရွည္လ်ားေသာဆံပင္ကို တခါတရံ တင္းတင္းရင္းရင္း စီးေႏွာင္ထားသည္။ ေရဘင္ မ်က္မွန္အမည္းသည္ သူ႔မ်က္ႏွာႏွင့္ တိုင္းလုပ္ထားသလို အလြန္လိုက္ဖက္သည္။
ကိုထင္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္ ေမဂ်ာတူ၊ အတန္းတူ၊ ေပေတေတာ့လည္းအတူတူ ငတ္လည္းအတူတူ ရဲေဘာ္ရဲဖက္ေတြ ျဖစ္သည္။
အညာတကၠသိုလ္သည္ အလႊာစံုသည္။ တိုင္းရင္းသားစံုသည္။ ရပ္တည္ခ်က္မ်ဳိးစံု၊ ခံယူခ်က္မ်ိုဳးစံု၊ အယူအဆမ်ဳိးစံု ရွိသည္။ အထက္ျမန္မာျပည္ကို ကိုယ္စားျပဳသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အတိတ္ကိုေရာ၊ အနာဂတ္ကိုပါ တိတိက်က် ႐ႈျမင္သံုးသပ္ တတ္သည္။ ပညာေရးစနစ္မွာ ေရေမ်ာကမ္းတင္ျဖစ္သည္။ မေရရာေသာ အနာဂတ္ႏွင့္ အႏွစ္မဲ့ေသာပညာေရးကို မႏွစ္ ၿခိဳက္၊ မေက်နပ္။ သို႔ေသာ္မတတ္ႏို္င္။ အလိုမတူေသာစနစ္ေနာက္ ဒလိမ့္ေခါက္ေကြးေမ်ာပါရင္း ဟစ္ပီေတြ၊ ဂ်စ္ပစီေတြ ျဖစ္ေနခဲ့ၾကေလသည္။
အခန္းထဲတြင္ ဂစ္တာသံပ်ံလြင့္ေနသည္။ တျခားအခန္းမ်ားမွ Beat လိုက္သံမ်ားလည္း ၾကားရသည္။ ကိုထင္သည္ ကြၽန္ေတာ့္ခုတင္ေပၚတြင္ထိုင္ရင္း ပလက္ကင္းတီးခတ္ေနသည္။ ဘယ္ႏွင့္ညာလက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားသည္ ဂစ္တာႀကိဳးမ်ား ေပၚတို႔ခတ္လႈပ္ရွားေနပံုမွာ ပန္းခ်ီဆန္လြန္းလွသည္။ ထိုစဥ္က ေက်ာင္းသားမ်ားၾကားတြင္ ပ်ံႏွံေနေသာ ကြၽန္တာ္မၾကားဖူး ေသးေသာ ႏိုင္ျမန္မာ၏ “ကမၻာမေၾက” ကို ဆိုတီးျပေနျခင္းျဖစ္သည္။ ခံစားခ်က္အျပည့္ျဖင့္ လိႈက္လွဲစြာ တီးခတ္သီဆို ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း စေသာစာသားမ်ားတြင္ Vocal Power ျမင့္တတ္ကာ တစံုတရာကို ႀကိမ္းဝါးေနဘိသကဲ့သို႔။ အလြန္ထူးျခားေသာ အာ႐ံုတခုကို ႏွစ္သက္ေက်နပ္စြာခံစားေနေသာ ဟဒယကို သူ၏မ်က္ႏွာတြင္ ေတြ႕ျမင္ရသည္။ ကမၻာေျမေပၚတြင္ သူတဦးတည္းသာရွိေနသလိုမ်ဳိး သံစဥ္ေၾကာတြင္ နစ္ေမ်ာေနေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ေခြၽးသီးေခြၽးေပါက္မ်ား ဂစ္တာေပၚက်သည္။ အညာတကၠသိုလ္သည္ ပူအိုက္သည္ေလ။
တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ ညေနခင္းတစ္ခုမွာေတာ့ ေရနီေျမာင္းေဘး လၻက္ရည္ဆိုင္တြင္ သူႏွင့္ကြၽန္ေတာ္ထိုင္ေန ခဲ့ၾက သည္။ အငဲ၏ ဟိုးတုန္းက မႏၱေလးညေတြသည္ ရင္ကိုတင္းၾကပ္ေစသည္။ ဆြံ႕အသြားေစသည္။ ပင့္သက္႐ိႈက္ေစသည္။ မႏၱေလးသည္ ဖ်ဳိးကနဲ ဖ်တ္ကနဲ ေျပာင္းလဲတတ္သည္။ ေက်ာင္းပရိဝုဏ္ ေတာင္ဘက္ႏွင့္ အေရွ႕ဘက္ရွိ တေမွ်ာ္တေခၚ လယ္ကြင္းမ်ား ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ေလၿပီ။
အခန္း (၃)
ကားတစီးသည္ ေက်ာင္းပရိဝုဏ္ကိုျဖတ္ၿပီး ၇၃ လမ္းအတိုင္း ရမ္းရမ္းကားကား ေမာင္းနင္လာခဲ့သည္။ ဥဒဟို သြားလာ ေနၾကေသာ ေက်ာင္းသူ/ေက်ာင္းသားေလးဦးခန္႔ကို တိုက္မိသြားသည္။ ေက်ာင္းသူတဦးမွ စက္ဖံုးေပၚပါသြားၿပီး လြင့္စင္က် လာသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားဝိုင္းအံု လာခဲ့ၾကသည္။ စက္ႏိႈး၍မရသျဖင့္ ကားသမားႏွင့္ အေပါင္းအပါမ်ား ထြက္ေျပးသြားၾက သည္။ အေဆာင္မ်ားရွိေသာရပ္ကြက္ျဖစ္သျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းေက်ာင္းသားထုႀကီး ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းအာဏာပိုင္ႏွင့္ တာဝန္ရွိသူမ်ားေရာက္လာၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ားကိုႏွစ္သိမ့္ၿပီး လူစုခြဲရန္ႀကိဳးစားေသာ္လည္း စကားအသံုးအႏႈန္းမွားယြင္း သြားခဲ့သည္။ “ေလ်ာ္ေၾကး” ဆိုေသာစကားသည္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏စိတ္ကို ဆြေပးသလိုျဖစ္ကာ အေျခအေနမွာ ပိုမို ဆိုးရြားေစခဲ့ေလသည္။ ေက်ာင္းအာဏာပိုင္မ်ားလည္း လွည့္ျပန္သြားၾကသည္။
ကိုထင္သည္ ပုဆိုးကိုျခံဳလိုက္သည္။ မ်က္လံုးေနရာကို ဟလွ်က္ အစႏွစ္ဘက္ကို ေနာက္ေစ့တြင္ ခ်ည္ေနွာင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ စက္ဖံုးေပၚတက္ကာ ေက်ာင္းသားထုႀကီးအား စကားေျပာေလေတာ့သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ အစစ္ အမွန္ လိုအပ္ခ်က္မ်ား။
ေတာင္းဆိုသင့္ေသာအခ်က္မ်ား။
အသံုးခ်ခံမျဖစ္ဘို႔
မာယာပရိယာယ္မ်ား၊ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲမႈမ်ားႏွင့္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈမ်ား။
ကိုထင္သည္ လွ်င္သည္။ ျပႆနာဖန္တီးမႈကို နားလည္သည္။ ႐ွည္လ်ားေသာ သူဆံပင္သည္ ေက်ာင္းသားမ်ားၾကားတြင္ ထင္ရွား ေနမည္ကိုသိသည္။ ကင္မရာမ်ား၏ အႏၱရာယ္ကိုလည္း ေရွာင္ရွားတတ္သည္။
ေဟး … ေဟး ဟူေသာ ညာသံမ်ား
ကားကို ေရွ႕တြန္းလိုက္၊ ေနာက္တြန္းလိုက္ႏွင့္ အေလာင္းကစားသလိုျဖစ္ေနသည္။ ေရွ႕မီးႀကီးမ်ားကို ႐ိုက္ခြဲၾကေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မကြဲ။ ကိုထင္၏လက္ကိုဆြဲေခၚကာ အေဆာင္ထဲထည့္ ေသာ့ခတ္ထားလိုက္သည္။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ မီးခိုးလံုးမ်ား …..
စူးစူးဝါးဝါးေညႇာ္နံ႔မ်ား
ေကာင္းကင္ႀကီးလည္း မည္းေမွာင္သြားခဲ့ေလသည္။
မနက္လင္းေတာ့ အေပၚထပ္မွ သမိုင္းေက်ာင္းသားတဦးျပန္မေရာက္၊ ေဆး႐ံုသို႔လိုက္ၾကရသည္။ လူနာခုတင္ႏွင့္တြဲ၍ လက္ထိပ္ခတ္ထားသည္။ ေမး႐ိုးက်ိဳးသြားသည္။ စက္ဘီးေပ်ာက္သည္။ ဖိနပ္ေပ်ာက္သည္။ အမွန္ေတာ့ သူသည္ ရပ္ၾကည့္ ေနသူသာျဖစ္သည္။
ထိုကာလက ရပ္ကြက္လူႀကီးသည္ မည္သည့္ျပႆနာမဆို ေက်ာင္းသားမ်ားဘက္မွ ရပ္တည္ေျဖရွင္းေပးေလ့ရွိသည္။ မုန္႔ ဟင္းခါးသည္မွအစ အေပါင္ခံသူအလယ္ ဖဲဝိုင္းအဆံုး တစ္ရပ္ကြက္လံုးေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ စီးပြားျဖစ္ၾကသူမ်ားသာျဖစ္ သည္။ ရပ္ကြက္လူႀကီးသည္ ေက်ာင္းသားမ်ားအား Informer လုပ္ေပးသလိုလို ေျပာဆိုေနထိုင္တတ္သည္။
တေန႔ ကိုထင္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္စာေမးပြဲခန္းမွ အထြက္တြင္ ပထဝီ စာသင္ေဆာင္မ်ား မီးေလာင္ေနေလသည္။ “သြားၾကည့္ရ ေအာင္” ဟု မည္သူကစေျပာလိုက္သည္မသိ။ စက္ဘီးကိုဆြဲကာ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ျပာမႈန္ႏွင့္ မီးခိုးမ်ား ….
အခန္း (၄)
ေဝ့ဝဲမႈန္မိႈင္းေနေသာလမ္းအတိုင္း စီးခဲ့ၾကသည္။ ဝါးကပ္အေဆာင္ရွည္ႀကီး ရွစ္ေဆာင္ခန္႔ မီးေလာင္ေနသည္။ အားလံုး တၿပိဳင္နက္တည္း ေလာင္ေနျခင္းမွာ ေတြးေတာစရာ။ ပထမဆံုးေရာက္လာေသာ မီးသတ္ကားမွာ လမ္းအေကြ႕ေဒါင့္ခ်ိဳးတြင္ ေနာက္ပိုင္းေခ်ာ္က်ကာ ဗြက္ထဲမွ ႐ုန္းထြက္ေနသည္။
“ဓါတ္ပံုထဲပါေနဦးမယ္” ကိုထင့္ကို သတိေပးရသည္။
ထိုညက တကၠသိုလ္အဝင္ဝင္းတံခါးႀကီး ပိတ္ထားသည္။ အေစာင့္ထူထပ္စြာခ်ထားသည္။ လူသြားလူလာမရွိ။ အေဆာင္ေတြ လည္း တံခါးပိတ္။ ေဗာဓိကုန္း မဟာႏြယ္စဥ္္တခုလံုး တိတ္ဆိတ္။
သည္လိုႏွင့္ စာေမးပြဲမ်ားအားလံုးၿပီးေလၿပီ။
ေက်ာင္းလဲပိတ္ၿပီ။ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္းျပန္ၾကၿပီ။
ဘံုဝါဒ အေဆာင္ကို စြန္႔ခြာၾက။
မည္သူမွ် မလႈပ္။ ေယာင္ေပေပလုပ္ေနၾကသည္။ ျပန္စရာ လမ္းစရိတ္မရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ရွစ္ဦးခန္႔ရွိသည္။ စရိတ္ သာမရွိတာ အရက္ပုလင္းကမျပတ္။ မည္သို႔မည္ပံုေရာက္ေရာက္လာသည္ကို ကြၽန္ေတာ္လည္းမသိ။ အေဆာင္ပိုင္ရွင္က ႏွင္ေနၿပီ။ ဒါကိုသိသြားေသာ အျခားအေဆာင္မွေက်ာင္းသားမ်ားက သူတို႔စာအုပ္ေတြ လာလာေပးသြားၾကသည္။ ေရာင္းခ် ၿပီး လမ္းစရိတ္လုပ္ရန္ျဖစ္သည္။ စာအုပ္ေတြအေတာ္မ်ားသည္။ ဘံုဝါဒ၏ ခ်စ္စရာစ႐ိုက္။ သို႔ႏွင့္စာအုပ္ပံုႀကီး Disco ဆိုင္ ေရာက္သည္။ မေဝေလာက္သျဖင့္ အရက္ဖိုးျဖစ္သြားျပန္သည္။ အေဆာင္ပိုင္ရွင္က ဝမ္နင္ေပးေလေတာ့သည္။ ကိုထင္ သည္ သူ၏ စပရင္ကြင္းလက္စြပ္ကို ေရာင္းရန္ဆံုးျဖတ္ေလေတာ့သည္။ ေအာင္ေတာ္မူ၊ နန္းေရွ႕အထိ သြားရသည္။ ေရာင္း ခ်ၿပီးေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္က ခန္႔ခြဲရသည္။
“မင္း ဘယ္ျပန္မွာလဲ”
“ျမစ္ႀကီးနား”
“ႏွစ္ေထာင္ဆိုရတယ္”
ေရာ့ ျပန္ေတာ့”
“မင္းေကာ”
“ေရႊဘို ၊ တေထာင္”
“အြန္႔ …”
“သြားေတာ့ ျပန္လွည့္ၾကည့္မေနနဲ႔”
ဤသို႔ျဖင့္ စဥ့္ကိုင္၊ ေက်ာက္ဆည္၊ လား႐ိႈး၊ ျမင္းျခံ၊ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ခုႏွစ္ရာခ်န္ၿပီး က်န္တာေတြ ကိုထင့္လက္ထဲ ထည့္ လိုက္သည္။
“ကဲ ကိုထင္လဲျပန္”
“ကြၽန္ေတာ္ လဲဒိုးၿပီ”
ဤသို႔ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္၏ ဘံုဝါဒ လည္း နိဂံုးကမၸတ္ အဆံုးသတ္၏။
ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ မိန္းေရွ႕တြင္ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔ စိတ္မဝင္စားၾက။
Convocation တတ္ၾကသူမ်ားမဟုတ္။
အခန္း (၅)
ဘြဲ႕ဝတ္စံုကို မသတီၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။
မည္သူႏွင့္မွ် ျပန္မေတြ႕ၾကေတာ့ ။
ထိုေခတ္ဆက္သြယ္ေရးအဆင့္အတန္းအရ မည္သည့္အဆက္အသြယ္မွ်မရွိ။
မလြမ္းတတ္ၾကသူၾကသူမ်ားေတာ့မဟုတ္။
ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ခန္႔ၾကေသာအခါကိုထင္ႏွင့္ ျပန္ေတြ႕ရန္ အေၾကာင္းဖန္လာသည္။ ကိုထင္တို႔ၿမိဳ႕၏ တဘက္ကမ္း တိုင္း ၿမိဳ႕တြင္ သင္တန္းတက္ရမည္ျဖစ္သည္။ ကိုထင့္ကို ေမးျမန္းရွာေဖြကာ ေတြ႕ဆံုမည္။
ေဆး႐ံုလမ္းအတိုင္းေကြ႕ကာ ဝင္လာရင္းလမ္းတြင္ ရပ္ကာ ေမးျမန္းၾကည့္သည္။
“ဟိုကြမ္းယာဆိုင္ကို ေမးဗ်၊ အဲဒီေကာင္က BBC”
ဤသို႔ျဖင့္ ကိုထင္ႏွင့္ ေတြ႕ရေလသည္။ ဟိုယခင္ကႏွင့္ မတူေတာ့ၿပီ။
သူႏွင့္ပနံရခဲ့ေသာ ဆံပင္ရွည္ႀကီးေနရာတြင္ ပါးလ်ေသာဆံမွ်င္ေလးမ်ားသာ ငယ္ထိပ္ေပၚတြင္ ေတြ႕ရေလသည္။ စက္ခ်ဳပ္ ဆိုင္ဖြင့္ထားေသာဇနီး နာမည္ေက်ာ္ ဒီဇိုင္နာသမီးတို႔ႏွင့္ အပူအပင္ကင္းစြာ ေတြ႕ရေလသည္။
“ငါ့လိပ္စာ … မင္းအသိပါ။ ေရွ႕လမ္းထိပ္က ဝီစကီဘား … ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို ကိုသြင္မွတ္မိလား ။ ဒီဆိုင္က ကိုယ့္လိပ္စာပဲ” ဟု ရယ္ပြဲဖြဲ႕သည္။
ကိုထင္သည္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္ေတြ႕ရလို႔ ဝမ္းသာေနေလသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္အူျမဴးေနပံုလည္းရသည္။ ေတာက္ပေနေသာ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားသည္ အတိတ္ကို ျပန္ေျပာင္းေျပာေနစဥ္ ေတြေငးသြားတတ္သည္။
အၿပံဳးတို႔သည္ ခႏၶာကိုယ္ကဲ့သို႔ေျပာင္းလဲသြားျခင္းမရွိ။
သူ႔မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ဂစ္တာမ်ားရေအာင္စီစဥ္သည္။
ေက်ာင္းသားဘဝကို လြမ္းေမာလိုက္၊ သီခ်င္းေတြဆိုလိုက္ႏွင့္ ငယ္ဘဝကို ျပန္ေရာက္သြားၾကသည္။
“ကမၻာမေၾက” ကို ျပန္ဆိုတီးျပသည္။
ေခတ္က ဆိုလို႔ေကာင္းေနဆဲ ။
ျမစ္ထဲေရဆင္းခ်ိဳးၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဧရာဝတီျမစ္ထဲတြင္ ပထမဆံုးေရခ်ိဳးဖူးျခင္းျဖစ္သည္။
ကိုထင္သည္ ကြၽန္ေတာ့အလိုဆႏၵေတြကိုသိသည္။ သူ႔ၿမိဳ႕၏ အထင္ကရ ေနရာအားလံုးကိုလိုက္ပို႔ကာ ရွင္းျပသည္။
အုတ္ခဲမ်ားကို ေထာင္၍စီကာခင္းထားေသာ သမိုင္းတန္ဘိုးရွိသည့္လမ္းကေလး။ ဤလမ္းမ်ဳိးကို အင္းဝၿမိဳ႕ေဟာင္းတြင္ လည္း ေတြ႕ဖူးသည္။
– ေဝသႏၱရာဇာတ္ေတာ္ႀကီး စီရင္ေရးသားေတာ္မူခဲ့သည့္ေနရာႏွင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးသီတင္းသံုးခဲ့သည့္ေက်ာင္းသင္ခန္း၊
– စိုးဉာဏ (ငဖဲ) ကိုလည္း ဖူးေတြ႕ရသည္။ ဆရာေတာ္ကို ဟာသစာေပမ်ားႏွင့္ တြဲ၍သိေသာ္လည္း သမိုင္းကို ေခ်ာက္ျခားႏိုင္ သူျဖစ္ေၾကာင္း အံ့ဩဖြယ္ဖူးေတြ႕ရသည္။ ဆရာေတာ္ေရးသားစီရင္သည့္ ဓူတင္ (၁၃) မ်ဳိးစာအုပ္ကေလးစြန္႔ၾကဲသျဖင့္ လက္မွတ္ေရးထိုးေပးပါရန္ ေလွ်ာက္ထားရသည္။ ေက်ာင္းသခၤန္းထဲတြင္ ဂီလာနမ်ားကိုလည္းေတြ႕ရသည္။
– ေမာ္ဖူး (မင္းဘူး) ရဲ႕ စာအုပ္ဆိုင္ကေလးကိုလည္း ေရာက္သည္။ မာေၾကာခက္ထန္မႈကို သတိျပဳမိသည္။ ေမာ္စီတုန္းႏွင့္ ဂ်ဴးလီယက္ဖူးခ်စ္တို႔ေပါင္းစပ္ျခင္းျဖင့္ ေမာ္ဖူးျဖစ္လာသည္ဆို၏။ ထို႔ေနာက္ မင္းေဝေအာင္၏ အလင္းအေမွာင္ အသားေပး ပန္းခ်ီကားမ်ား။
ကြၽန္ေတာ့္ နာမည္အရင္းကို ဆြတ္ကာ “ေအာင္ႀကီး” ဟု အားရပါးရ ေခၚတတ္ေသာ “အဂၤုလိမာလခ်စ္သား” ပိုင္ရွင္ ကိုခ်ိဳ သူကိုယ္တိုင္ ဆိုတီးျပသည္။
ကိုထင္၏ သမီးေလးတြင္ ႏွစ္လိုဖြယ္စိတ္ေနစိတ္ထား ရွိသည္။ ကိုထင့္ကို အေဖႀကီး (၁)၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို အေဖႀကီး (၂) ဟု ေခၚသည္။
တႀကိမ္တြင္ေတာ့ တက္တူးေတြအၾကာင္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုရွင္းျပေနခဲ့သည္။ စတိုင္ေတြ၊ ကာလာေတြ၊ ေစ်းႏႈန္းေတြ၊ ခႏၵာ ကိုယ္ေပၚမွ Art ဟု ဆိုသည္။ ထိုးဦးမလားဟု ေမးေသးသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ ကိုထင့္ပံုရိပ္ထိုးထားၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း မေျပာျဖစ္ခဲ့။
ထိုစဥ္က ကိုထင္သည္ တဘက္ကမ္းရွိ ကြၽန္ေတာ့္အေဆာင္သို႔အလည္လိုက္လာသည္။ သႀကၤန္ကာလျဖစ္သည္။ ဘံုဝါဒ ကို လြမ္းေမာေနဟန္ရွိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္လည္း ေျပာလက္စစကားမကုန္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ အမွတ္မထင္ အ ေဆာင္ပိုင္ရွင္၏သမီးသည္ ကိုထင့္လက္ကိုဆြဲကာ စကားေျပာေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ အသိအကြၽမ္းမ်ားျဖစ္ေနသျဖင့္ အံ့ဩမိသည္။ သူမတြင္ဘီယာဆိုင္ရွိသည္။ ကိုထင္အခန္းထဲ ျပန္ဝင္လာေသာအခါ
“ကိုယ့္ကိုျပန္ခိုင္းေနတာ” ဟုေျပာရင္း လက္ဝါးျဖန္႔လိုက္ေသာအခါ ငါးေထာင္တန္တရြက္။ သို႔ေသာ္ ကိုထင္မျပန္။ ထိုညတြင္ ကြၽန္ေတာ္ ခုတင္ေပၚတြင္အိပ္သည္။ ကိုထင္ ဆီး ထိမ္းႏိုင္ေတာ့။ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့
ကိုထင္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ေဝးကြာသြားျပန္သည္။ တယ္လီဖုန္းေတြ ယခုလိုမေပါမ်ားေသး။ အဆက္အသြယ္ျပတ္ရျပန္သည္။ မာ ေၾကာင္းသာေၾကာင္း ဘာတခုမွ်မသိရ။
ယခု ငါးႏွစ္ၾကာေသာအခါ သင္တန္းတက္၍ ေရာက္ရျပန္သည္။ ကိုထင္နဲ႔ေတြ႕ရဦးမည္။ သို႔ေသာ္ တဘက္ကမ္းသို႔ မသြား ႏိုင္ေသး။ သင္တန္းခ်ိန္၊ စာေမးပြဲမ်ားႏွင့္ အခ်ိန္ဆင္းရဲလြန္းလွသည္။ ျမစ္ကမ္းနဖူးမွ မင္းဘူးဘက္ကမ္းကို မခ်င့္မရဲ ေမွ်ာ္ ေငးေနမိသည္။
မိတ္ေဆြမ်ား …
ကမာၻမေၾကနဲ႔ …
Unplug ညမ်ား ….
ဧရာဝတီကေတာ့ တိုးတိတ္ျငင္သာစီးဆင္းေနဆဲ။ ျမစ္တခုမွာ ေရႏွစ္ခါခ်ိဳးခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ ကိုထင္ က်န္းမာပါေစ။
ေအာင္သြင္
(၁၇-၁၂-၂ဝ၁၇)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
