၀တၳဳတို

နရီမင္း ● လမ္းေလွ်ာက္အ႐ုပ္

နရီမင္း ● လမ္းေလွ်ာက္အ႐ုပ္
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၁၊ ၂ဝ၁၇

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ကုိ လမ္းေလွ်ာက္အ႐ုပ္မ်ား၊ ဘီးလိမ့္ယႏၲရားမ်ား၊ ေရာင္စုံေက်ာက္တုံးမ်ားႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းထားေၾကာင္း သူငယ္ ခ်င္းတဦးက ေျပာခဲ့သည္။ (ကြၽန္ေတာ့္အထင္) ဤမွ်အသက္ဝင္ေသာၿမိဳ႕အား ထုိမွ်အသက္မဲ့ေအာင္ ခံစားျပေသာ သူငယ္ ခ်င္း၏ စကားက အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ႐ုပ္ဆန္လြန္းေနသည္။

ေတာဘုရားပြဲ တခုကဲ့သုိ႔ ႐ႈပ္ေထြးေနေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ ပလက္ေဖာင္းတခုေပၚ အျခားေသာ လမ္းေလွ်ာက္ အ႐ုပ္မ်ားကုိ တုိးေဝွ႔ေရွာင္တိမ္းလ်က္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ သင္းသင္းတုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္လာၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဌာနတြင္ သင္းသင္းႏွင့္ ႏွင္းႏွင္းဟုေခၚေသာ ဆရာမႏွစ္ေယာက္ ရွိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္အတူ လမ္းေလွ်ာက္လာေသာ သင္းသင္းမွာ ထုိညီမႏွစ္ေယာက္ထဲမွ တေယာက္မဟုတ္ပါ။ ထုိသုိ႔ေျပာရျခင္းမွာ ထုိညီမႏွစ္ေယာက္ထဲမွ သင္းသင္းက “ရွင္နဲ႔ကြၽန္မ ဘယ္တုန္းက အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္ဖူးလုိ႔လဲ” ဟုဆုိကာ ေနာင္အခါ အသေရဖ်က္မႈႏွင့္ တရားစြဲလာႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ ၏။

ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္အတူ လမ္းေလွ်ာက္လာေသာ သင္းသင္းကုိ ‘Another သင္းသင္း’ ဟုသာ ေယဘုယ်သေဘာ ခြဲျခားမွတ္သား လုိက္ၾကပါစုိ႔။ တလြဲမယူဆၾကပါႏွင့္။ လူမ်ားသည္ ဂဏန္းႏွစ္လုံးတြဲျမင္တုိင္း ခ်ဲဂဏန္းဟု ေကာက္ယူၾကသကဲ့သုိ႔ ႏွစ္ ေယာက္ ယွဥ္လ်က္သားေတြ႕တုိင္း အတြဲတတြဲျဖင့္ အစြပ္စြဲသန္ (ဝါ) အတင္းေျပာသန္ၾကသည္။ သင္းသင္းက ေျပာ၏။ “ကြၽန္မတေယာက္တည္း ရန္ကုန္မွာ က်င္လည္ေနရတာ။ အေမလည္း ရန္ကုန္မွာေနတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မအေမနဲ႔ မေတြ႔ ရတာ အေတာ္ၾကာၿပီ” တဲ့။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လူမ်ားအၾကား တုိးေဝွ႔ၾကရင္း ဖြဲ႕စည္းပုံ ေျပာင္းသြားျပန္၏။ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးမွ သင္းသင္းသည္ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕သုိ႔ ေရာက္သြားၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္မွ ေအးမြန္သည္ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးသုိ႔ ေရာက္လာျပန္၏။
လူမ်ားအၾကား တုိးေဝွ႔သြားလာေနရသည္မွာ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ရာေကာင္းလာ၏။ ၿငီးေငြ႔ဖြယ္ရာ အေနအထားကုိ ေက်ာ္လႊားဖုိ႔ရာ ယခုလက္ရွိ အေျခအေနအရ စကားေျပာျခင္း တခုသာ ရွိ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္အေနျဖင့္ နံေဘးတြင္ ေရာက္ရွိလာေသာ ေအးမြန္အား စကားမ်ား ေျပာရေပေတာ့မည္။

“ငါတုိ႔ အိမ္ေဘးကၿခံမွာ အလုပ္သမား လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ငွားေနတယ္။ သူ႔မိန္းမက ကေလးေမြးၿပီး အားျပတ္ေနတယ္။ အသားဝယ္စရာ ပုိက္ဆံက မရွိေတာ့ ေခြးတေကာင္ကုိ သတ္ၿပီး သူ႔မိန္းမကုိ ခ်က္ေကြၽးလုိက္တယ္။ သူသတ္လုိက္တဲ့ ေခြးမႀကီးမွာက ရက္သားအရြယ္ ေခြးကေလးသံုးေကာင္ က်န္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ ငါက မနက္တုိင္းမနက္တုိင္း အဲဒီက်န္ရစ္သူ ေခြးကေလးသံုးေကာင္ကုိ ႏုိ႔တုိက္ရတယ္”

ေအးမြန္က တဟားဟား ေအာ္ရယ္သည္။ “ဘာရယ္တာလဲ။ ႏုိ႔တုိက္တယ္ဆုိတာ ႏြားႏုိ႔ဝယ္ၿပီး တုိက္တာကုိ ေျပာတာ။ ဘယ့္ႏွယ့္၊ ငါက သနားစရာေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းကုိ ေျပာေနတာ။ နင္က ဟာသဇာတ္လမ္းမ်ား မွတ္ေနသလား”

အရာရာကုိ ဇာတ္လမ္းမ်ားအျဖစ္ ေျပာျပဖုိ႔၊ ဇာတ္လမ္းမ်ားအျဖစ္ နားေထာင္ဖုိ႔ႏွင့္ ဇာတ္လမ္းမ်ားအျဖစ္ ခံစားဖုိ႔သာ အား သန္ၾကေသာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သည္ အရာရာကုိ ဇာတ္လမ္းမ်ားအျဖစ္သာ ဖမ္းယူထားလုိက္ၾကေတာ့၏။ တကယ့္အျဖစ္မွန္သည္ ဇာတ္လမ္းမ်ားကဲ့သုိ႔ အစီအစဥ္တက် ျဖစ္ပြားေနျခင္းမ်ဳိး မဟုတ္။

အခုပဲၾကည့္။ ေနာက္ထပ္ လူတအုပ္ႏွင့္ ထပ္မံတုိးေဝွ႔ၿပီးေသာအခါ ေအးမြန္သည္ အေနာက္ဘက္တြင္ က်န္ခဲ့ၿပီး မသႏၲာ တေယာက္ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးသုိ႔ ေရာက္လာ၏။ မသႏၲာသည္ အလြန္အရပ္ရွည္ေသာ အပ်ဳိႀကီးျဖစ္၏။ ကြၽန္ေတာ့္အေနႏွင့္ သူႏွင့္အတူယွဥ္တြဲ၍ လမ္းေလွ်ာက္သြားရသည့္ အခါတုိင္း ျပင္သစ္စစ္ဘုရင္ နပုိလီယံကဲ့သုိ႔ သိမ္ငယ္မိၿပီး အုိင္စတုိင္း၏ ရီေလးတဗတီသီအုိရီကုိ သတိရ၏။

ယခုအခါ စကားေျပာလာသူမွာ မသႏၲာျဖစ္၏။

“ကြၽန္မတုိ႔အိမ္မွာ ေမာ္လီဆုိတဲ့ ေၾကာင္မေလးတေကာင္ ရွိတယ္။ အရမ္းလွတာပဲ”

ေမာ္ဒယ္လ္႐ႈိးမ်ားတြင္ ‘လူမ’ မ်ား လွမလွကုိ လူႀကီးမင္းမ်ားက အမွတ္ေပး ေရြးခ်ယ္ေသာ္လည္း ‘ေၾကာင္မ’ မ်ား လွမလွ ဆုံးျဖတ္သည့္ အမွတ္ေပးစည္းမ်ဥ္းကုိ လည္းေကာင္း၊ စံထားသည့္ ခႏၶာကုိယ္ အတုိင္းအထြာကုိ လည္းေကာင္း ကြၽန္ေတာ္မသိပါ။

“ညတုိင္းညတုိင္း ေၾကာင္ထီးေတြ ကြၽန္မတုိ႔အိမ္ကုိ အလည္လာလုိက္ၾကတာ တ႐ုန္း႐ုန္းပဲ”

“လူထီးေတြေရာ အလည္မလာၾကဘူးလား” သူ၏ အပ်ဳိႀကီးျဖစ္ေနမႈကုိ ကြၽန္ေတာ္ရည္ၫႊန္းေၾကာင္း မသႏၲာ သေဘာ ေပါက္၏။

“ကြၽန္မ ဒီေလာက္ေတာင္ အလုပ္႐ႈပ္တာ သူတုိ႔ကုိ ဧည့္ခံစကားေျပာဖုိ႔ မအားပါဘူး”

အရာရာကုိ ဇာတ္လမ္းမ်ားအျဖစ္ ေျပာျပဖုိ႔၊ ဇာတ္လမ္းမ်ားအျဖစ္ နားေထာင္ဖုိ႔ႏွင့္ ဇာတ္လမ္းမ်ားအျဖစ္ ခံစားဖုိ႔သာ အား သန္ၾကေသာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သည္ အရာရာကုိ ဇာတ္လမ္းမ်ားအျဖစ္သာ ဖမ္းယူထားလုိက္ၾကေတာ့၏။ တကယ့္အျဖစ္မွန္ သည္ ဇာတ္လမ္းမ်ားကဲ့သုိ႔ အစီအစဥ္တက် ျဖစ္ပြားေနျခင္းမ်ဳိး မဟုတ္ ….

ကြၽန္ေတာ္က သူ႔အား ‘အုိဟင္နရီ’ ၏ ဝတၳဳတုိထဲမွ Businessman အေၾကာင္း ေျပာျပဖုိ႔ စိတ္ကူးရလုိက္၏။ သူႏွင့္ မေန႔က ေလးတင္ လက္ထပ္ထားေသာ သူ၏ အတြင္းေရးမွဴးမေလးအား ဒီေန႔တြင္ေမ့ၿပီး ရည္းစားစကားေျပာမိသည့္ Businessman တေယာက္အေၾကာင္း။

သုိ႔ေသာ္ သင္းသင္းသည္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔နံေဘးသုိ႔ ဖ်တ္ခနဲေရာက္ရွိလာၿပီး လမ္းတဘက္ျခမ္းသုိ႔ လက္ညႇိဳးထုိးျပကာ အလန္႔တၾကား “ဟယ္… ဟုိမွာ…ဟုိမွာ အေမ။ ကြၽန္မ အေမ” ဟု ေျပာၿပီး “အေမ..အေမ” ဟုေခၚရင္း ကားမ်ားတလေဟာ စီးဆင္းေနသည့္လမ္းကုိ ျဖတ္ကူးသြား၏။ သူ၏ ‘အေမ’ ဟုေခၚသံကုိ ကားစက္သံမ်ားက စုပ္ယူလုိက္ၾက၏။

ကြၽန္ေတာ့္အာ႐ုံထဲ ဇာတ္ကြက္ေလးတခု ျမင္ေယာင္လာသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲကြာေနၾကေသာ အေမႏွင့္သမီးတုိ႔ လမ္း မအလယ္ေကာင္တြင္ ဆုံၾက၏။

“အေမ…ေ-ေ-ေ-”
“သမီး… -ီး -ီး -ီး”

ထုိအခ်ိန္တြင္ အရွိန္ျပင္းစြာ ေမာင္းႏွင္လာေသာ ကားတစီးက ဝင္တုိက္။

“အုန္း၊ ဒုိင္း၊ ဝုန္း၊ ဂြမ္း”
“အမယ္ေလး၊ ကားတုိက္သြားၿပီေတာ့္”

ဆူဆူညံညံ လူသံမ်ား၊ လူမ်ား ဝုိင္းအုံေနၾက။ လမ္းေပၚ ျမင္မေကာင္းေအာင္ အုိင္ထြန္းေနေသာ ေသြးမ်ား၊ ယာဥ္ထိန္းရဲမ်ား၊ လူနာတင္ကား ဥၾသသံမ်ား။

သုိ႔ေသာ္ ပ်င္းစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ကုိ ဘာမွမျဖစ္။ သင္းသင္း ျပန္ေရာက္လာသည္။

“အေမကလည္း ကြၽန္မေခၚေနတာ မၾကားဘူး။ လုိင္းကားေပၚ တက္သြားတယ္။ ကားကလည္း ထြက္တာျမန္လုိက္တာ”

ကြၽန္ေတာ္ ခုနက ေတြးမိသည္မ်ားကုိ သူ႔အား ေျပာျပပါက တခစ္ခစ္ ရယ္ေနေပေတာ့မည္။ ဟုိေရွ႕က လမ္းေထာင့္တြင္ ကုိေက်ာ္ႏုိင္ဦးတေယာက္ စိတ္မရွည္စြာ ရပ္ေစာင့္ေနသည္။ ကုိေက်ာ္ႏုိင္ဦးက မနက္တြင္ ကမန္းကတန္း ႐ုံးကုိသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ က်ဴရွင္ေတြ တခုၿပီးတခု လုိက္ျပသည္။ ည ၁၁ နာရီ၊ ၁၂ နာရီေလာက္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး အေမာတေကာ အိပ္ရာ ဝင္သည္။ ေနာက္တေန႔ လုိင္းကားေပၚတြင္ ငုိက္မ်ဥ္းရင္း လုိက္ပါလာသည္။ လမ္းေပၚ ၾကံဳရာဆုိင္တြင္ ထမင္းဝင္စားၿပီး စားခဲ့သည့္ဟင္းႏွင့္ ထမင္းဆုိင္အမည္ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မမွတ္မိ။ သူသည္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ဝင္ေငြအေတာ္ေကာင္းသူ ျဖစ္သည္။

ဤသုိ႔ဆုိလွ်င္ ကုိေက်ာ္ႏုိင္ဦးသည္လည္း ရန္ကုန္ဇာတ္ခုံေပၚက လမ္းေလွ်ာက္ အ႐ုပ္တ႐ုပ္ပဲလား။ ကုိေက်ာ္ႏုိင္ဦးသည္ လမ္းေလွ်ာက္အ႐ုပ္တ႐ုပ္မဟုတ္ေၾကာင္း ခုခံေခ်ပရန္ အလုိ႔ငွာ ကြၽန္ေတာ့္အား ေရွ႕ေနအျဖစ္ ငွားခဲ့လွ်င္ သူ႔အတြက္ ခုခံ ေခ်ပေပးရန္ ကြၽန္ေတာ့္တြင္ ခုိင္လုံေသာ အေထာက္အထားတရပ္ ရွိေနပါသည္။

ဟုတ္ပါၿပီ။ ကုိေက်ာ္ႏုိင္ဦး၌ ေရႊစင္ဟုေခၚေသာ ခ်စ္သူတေယာက္ ရွိေနသည့္အတြက္ ကုိေက်ာ္ႏုိင္ဦးသည္ လမ္းေလွ်ာက္ အ႐ုပ္တ႐ုပ္ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ ေရႊစင္သည္ ကုိေက်ာ္ႏုိင္ဦးအဖုိ႔ရာ ဝယ္ယူသိမ္းဆည္းထားၿပီး တခါမွ ဖြင့္မဖတ္ျဖစ္ေသး ေသာ စာအုပ္တအုပ္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။

နရီမင္း
႐ုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာမဂၢဇင္း (၁၉၉၉)


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts