ေက်ာ္ေက်ာ္ (ျမရည္စမ္း) ● ပံုစံခြက္ထဲမွ ဝတၳဳငယ္ေလးမ်ား
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၂၄၊ ၂၀၁၇
မုိးမခမဂၢဇင္း အတြဲ ၄၊ အမွတ္ ၇၊ ၂၀၁၇ ထုတ္တြင္လည္း ေဖာ္ျပၿပီး ျဖစ္သည္။
“မသြားပါနဲ႔….အိမ္မွာပဲ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေနေပါ့..၊ ဒါမွမဟုတ္ တလတန္သည္၊ ႏွစ္လတန္သည္ ဆရာေတာ့္ေက်ာင္းမွာ ဦးပဥၨင္းဝတ္ေနမလား..”
တိုးတိုးေျပာေနၾကေသာ္လည္း လူေျခကတိတ္သည့္ ညဥ့္နက္နက္မို႔ အတိုင္းသားၾကားေနရသည္။ နံေဘးအိမ္မွ သားအမိ ေလးႏွစ္ေယာက္၏ ေဆြးေႏြးသလို၊ ျငင္းခုန္သလို စကားသံကို ၾကားေနရသည္မွာ ရက္ဆက္ျဖစ္ေနသည္။
သားျဖစ္သူက သူ..မူးယစ္ေဆး၀ါးစြဲေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အေမျဖစ္သူကို အတိအလင္းေၾကညာထားၿပီး ေဆးစစ္မႈခံယူကာ မူး ယစ္ေဆး၀ါးအစားထိုးအျဖစ္ ျပည္သူ႔ေဆးရံုတြင္ တိုက္ေကြၽးေသာ မက္သဒံုးေဆးကို ေသာက္ခ်င္သည္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ေဆးစြဲေနသူလူငယ္တဦးအျဖစ္ တာဝန္ရွိလူႀကီးမင္းမ်ားထံ ဝန္ခံလိုသည္။ အေမျဖစ္သူ၏ခံစားခ်က္ကို နားႏွင့္မၾကားရေသာ္ လည္း ရင္နင့္ခံစားသိမိသည္။ သူမ၏သားေလးကို လိုင္စင္ရမူးယစ္ေဆးဝါးစြဲေနသူတဦးအျဖစ္ မျမင္လို…မၾကားလို…။
ညဥ့္သည္ လွ်င္ျမန္စြာနက္သထက္ နက္လာပါသည္။ သူတို႔သားအမိ၏ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္သံသည္လည္း တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ တိုးရာမွာတိတ္သြားေတာ့သည္။ က်ေနာ္လည္း ေတာင္စဥ္ေရမရအေတြးမ်ား ဝင္မလာပါေစနဲ႔ဟု ဆုေတာင္းၿပီး ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္စက္ရအံုးမည္။
+++++++++++++
ညဦးပိုင္းကတည္းက ျပင္ဆင္ထားေသာ ပစၥည္းပစၥယမ်ားအားလံုးကို ေသခ်ာေအာင္ျပန္စစ္လိုက္သည္။ ဆိုင္ကယ္ေနာက္ပိုင္းတြင္တင္ထားသည့္ ဝါးပုတ္ႀကီးကို အဖံုးလွပ္၍ ျပန္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ေရာင္စံုဘူးဆုိဒ္မ်ဳိးစံုျဖင့္ ထုပ္ပိုးထားေသာ ကိတ္မုန္႔ တိုက္မ်ား အစီအရီျဖင့္ေနသားတက် သပ္သပ္ရပ္ရပ္…။
သာမန္မ်က္စိျဖင့္ၾကည့္ရံုမွ်သာဆိုလွ်င္ေတာ့ ကိတ္မုန္႔ေလးမ်ားသည္ အျပင္ပန္းအားျဖင့္ လြန္စြာကြဲျပားေနေပလိမ့္မည္။ အေပၚယံတြင္ ႏွမ္းေစ့ကေလးမ်ားျဖဴးထားတာပါသည္။ ဘိန္းေစ့ (႐ွမ္းႏွမ္း) ေလးမ်ားျဖဴးထားတာလည္းပါသည္။ ေျမပဲဆံ ေလးေတြ စီခ်ယ္ထားတာပါသည္။ စပ်စ္သီးေျခာက္၊ သီဟိုဠ္ေစ့ေလးမ်ားတင္ထားေသာ သစ္သီးကိတ္လည္း ပါေသးသည္။
အေနအထားမပ်က္႐ွိေနေသာ မုန္႔ဘူးေလးမ်ားကိုၾကည့္ရင္း ေက်နပ္သြားမိသည္။ ကရင္မ္ပါးပါးေလးသုတ္၍ ေခ်ာကလက္ ေခ်ာင္းေရာင္စံုေလးမ်ား တင္ထားေသာ မုန္႔ဘူးေလးမ်ားကို ပိုၿပီးသတိထားသယ္ေဆာင္ရမည္။ သြားမည့္လမ္း၏ အဆင္း အတက္၊ အေကြ႔အဝိုက္တြင္ မေတာ္တဆလႈပ္ခတ္လြန္းၿပီး အလွပ်က္မွာ စိုးရေသးသည္။ သူ႔တြင္ အလွဆင္ထားေသာ ကရင္မ္ေလးမ်ားက ဘူးခြံမ်က္ႏွာျပင္ကို ေပက်ံကုန္လွ်င္ လမ္းခရီး၌ျပင္ဆင္ရန္ အလြန္ခက္ခဲလွသည္။ ေျပာမယ့္သာ ေျပာရသည္။ သူတင္မဟုတ္..က်န္သည့္ကိတ္မုန္႔ဘူးေလးမ်ားအားလံုးကိုလည္း အလွမပ်က္ေစဖို႔ ဂ႐ုစိုက္ရသည္သာ…။
သူတို႔အားလံုးတြင္ ဂ်ံဳ၊ ၾကက္ဥ၊ ဆီ၊ သၾကား၊ ေထာပတ္သာမက မုန္႔ႏုေဆးကအစ..တူညီစြာ ပါဝင္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ တခု ထဲေသာ မုန္႔ေမႊစက္အတြင္းမွထြက္ၿပီး တခုထဲေသာ မုန္႔ဖုတ္မီးဖိုႀကီးထဲဝင္ကာ ရနံသင္းေသာမုန္႔ေလးမ်ားအျဖစ္ အသြင္ ေျပာင္းလာၾကျခင္းသာျဖစ္သည္။ စားၾကည့္ၿပီး … တစိမ့္စိမ့္အရသာခံၾကည့္လွ်င္ တူညီေသာအႏွစ္သာကို ရွာေတြ႔မည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ အေပၚယံအလွဆင္ထားျခင္းသာ ကြဲျပား၏။
+++++++++++
ဆိုင္ကယ္ဘရိတ္မ်ားႏွင့္ေ႐ွ႕ဘီး၊ ေနာက္ဘီး ေလအနည္းအမ်ားကိုစစ္ေဆးၿပီး လမ္းသြယ္ေလးမွထြက္လိုက္သည္ႏွင့္ ျပည္ ေထာင္စုလမ္းမႀကီးေပၚေရာက္သည္။
အက်င့္ပါေနသျဖင့္ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးေပၚ တခ်က္ေမာ့ၾကည့္ျဖစ္သည္။ တိမ္ကင္းစင္ေနသည္ဟူ၍ေတာ့မဆိုသာ…။ တိမ္မည္းမည္း တခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ ေပ်ာက္တိေပ်ာက္ၾကားေတြ႔ေနရသည္။ မိုးသည္ ခ်က္ခ်င္းႀကီးေတာ့ ရြာေသးမည္မဟုတ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ ဝင္တိုးလာသည့္ နံနက္ခင္းေလႏုေအးေလးက စိတ္ကိုၾကည္လင္သြားေစသည္။ လက္ဝဲဘက္ကိုၾကည့္မိ သည္။ ၿမိဴ႕ငယ္ေလး၏ ျပည္သူ႔ေဆးရံုသည္ ႏိုးထစျပဳေနေပၿပီ။
ေရွ႕တူရူမွလာေသာ ကုန္တင္ကားႀကီးမ်ားကိုသတိထား၍ ဆိုင္ကယ္ကို ပံုမွန္ေလးပင္ စီးခဲ့သည္။ လူသြားလူလာ သိပ္မမ်ား ေသးေသာ ျပည္ေထာင္စုလမ္းမႀကီးေပၚတြင္ နံနက္ခင္းဆိုင္ကယ္စီးရသည္ကပင္ အရသာတခုလို။
မည္းနက္ေတာက္ေျပာင္ေနေသာ လမ္းမႀကီးသည္ သန္႔႐ွင္းသပ္ရပ္ေနသည္မွာ အမိႈက္ကေလးပင္ တစမ႐ွိ။ အေဝးကို ၾကည့္ျပန္လွ်င္လည္း မိႈင္းေဝေဝေတာင္ျပာတန္းတို႔ ေနျခည္ကို ေမွ်ာ္ လင့္ေနပံုမွာ လြမ္းစရာ။ သို႔ေသာ္ အေတြးကိုတအားႀကီး လႊတ္ေပးလိုက္လို႔မရ။ အဆင္းအတက္၊ အေကာက္၊ အေကြ႔မ်ားလွေသာ ျပည္ေထာင္စုလမ္းမႀကီးသည္ မာယာႂကြယ္ ေသာ မိန္းမလည္တေယာက္လိုပင္ ခ်စ္စရာေကာင္းသလို ေၾကာက္စရာလည္း ေကာင္းလွပါသည္။ ယခုပင္..ေစာေစာက ျမင္ေနရေသာ မိႈင္းညိဳ႕ညိဳ႕ေတာင္တန္းႀကီး ျဖဳတ္ခနဲေပ်ာက္၍ ေၾကာက္စရာေကာင္းလွေသာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီးက ဘြား ခနဲေပၚလာသည္။
++++++++++++++
ေနေရာင္က စူး႐ွ႐ွႀကီး ထြက္လာသည္။ ရာသီဥတုက မူမမွန္ေတာ့။ မိုးဦးဝင္စ နံနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္သည္ပင္ အပူခ်ိန္အလြန္ျမင့္မားလြန္းေနသည္။
ကိတ္မုန္႔မ်ားပို႔ေပးထားခဲ့ရသည့္ မဂၤလာအိမ္မွထြက္ၿပီး ရြာထဲ၌ တဝဲလည္လည္ႏွင့္ လမ္းေပ်ာက္ေနရသည္။ တိုင္းရင္းသား ရြာေလးသည္ တံခါးဖြင့္ထားေသာ အိမ္ဟူ၍ သိပ္မ႐ွိ။ လုပ္ငန္းခြင္အသီးသီးသို႔ သြားၾကဟန္ တူေလသည္။
ေနသည္ တျဖည္းျဖည္းျမင့္လာသည္။ ျပည္ေထာင္စုလမ္းမႀကီးေပၚျပန္တက္ရမည့္ လမ္းကို မေတြ႔ႏိုင္ေသး။ ရြာလမ္းသြယ္ ေလးမ်ားသည္ စတုရန္းကြက္၊ စတုဂံကြက္ကို ေထာင့္မတ္က်က် ေဖာက္ထားျခင္းမဟုတ္။ ေခ်ာင္း႐ိုးေလးစီးသည့္သဖြယ္ အဆင္ေျပသလို ေကြ႔ကာ၊ ဝိုက္ကာ ေဖာက္ထားၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ထင္း႐ူးပင္ႀကီးတပင္ေအာက္သို႔အေရာက္တြင္ ေ႐ွ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ လူတေယာက္ေလွ်ာက္လာတာျမင္ရသည္။
++++++++++++++
အနားေရာက္လာေတာ့မွ လူငယ္တေယာက္ျဖစ္မွန္းသိရသည္။ လြယ္အိတ္အျပာေရာင္ေလးလြယ္ထားေသာ လူငယ္ထံမွ သကၤာရနံ႔မကင္းေသာအၾကည့္တခ်က္ ေရာက္လာသည္။ သူ႔ကိုလွစ္ခနဲ ျပံဳးျပလိုက္ၿပီး…
“ညီေလး….၊ အစ္ကိုလမ္းေပ်ာက္ေနတယ္ကြာ။ အေတာ့္ကိုၾကာၿပီ… ျပည္ေထာင္စုလမ္းမႀကီးေပၚျပန္တက္ခ်င္လို႔..”
လူငယ္ေလး၏မ်က္ႏွာမွာ ေစာေစာကလို ခပ္တင္းတင္းအေနအထားမ်ားမ႐ွိေတာ့..။ မယံုမၾကည္အမူအရာမ်ား ေလွ်ာ့ပါး သြားသည္။ လမ္းလက္စ ေျခလွမ္းမ်ား အ႐ွိန္သတ္ကာ ရပ္တန္႔ၿပီး…၊
“ေယာက္ဖ…မင္းကမုန္႔လာေရာင္းတာလား…”
“ေအး..ညီေလး..၊ မဂၤလာအိမ္ မုန္႔လာပို႔တာပါကြာ..၊ ျပန္အထြက္…မ်က္စိလည္သြားတယ္..”
သူသည္ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ျပံဳးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္အားပါးတရ ရယ္ခ်လိုက္ၿပီး ဆိုင္ကယ္ေ႐ွ႕တြင္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
လက္ၾကားမွာပါလာသည့္ ေဆးေပါ့လိပ္ေလးကို မီးညႇိလိုက္ရင္း…
“မင္းက ဘယ္သြားမွာလဲ”
အသံဝဲဝဲစကားကို နားစိုက္ေထာင္ၿပီး……
“ေအး…အစ္ကိုက. လမ္း ျပန္ေတြ႔ရင္ ဟိုး…ေတာင္ေပၚက. ..ကန္ႀကီးေတြဘက္ကို ျပန္မွာေလ..”
ေသခ်ာၾကည့္ေနေသာ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားေၾကာင့္ ေခါင္းမွာေဆာင္းထားေသာ ကြန္မန္ဒိုကြက္ၾကား လွ်ာထိုးဦးထုပ္ကို အလ်ွင္ အျမန္ ခြၽတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ႐ွပ္အက်ႌလက္႐ွည္ကိုပါ ခြၽတ္လိုက္သည္။ ညာဖက္လက္ေမာင္းေပၚမွာ ထိုးထားသည့္ “ေသနတ္နဲ႔ ႏွင္းဆီ” စာတန္းေရးထားေသာ တက္တူးပံုေလးကို သူေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ လမ္းေမးသည္ကို မေျဖေသး ပဲ…
“ေအးကြာ….လွတာေနာ္..၊
ငါလည္းတေန႔ေတာ့ ထိုးမယ္”
သူ႔လက္ထဲမွ ေဆးေပါ့လိပ္သည္ အေတာ္ပင္တိုေနၿပီ ျဖစ္၏။ တံဆိပ္စကၠဴပတ္ေညႇာ္နံ႔ပင္ ထြက္ေနၿပီ။ သူ႔လြယ္အိတ္ျပာ ေလးထဲမွ ေဆးေပါ့လိပ္တလိပ္ကိုႏိႈက္ၿပီး ….
“ေသာက္ေလ…ေရာ့..”
“ေတာ္ၿပီ…ညီေလး.. အစ္ကိုမေသာက္ဘူး…”
ေဆးလိပ္တံဆိပ္ပတ္ေလးတြင္ ေနျပည္ေတာ္ ဟူသည့္ စာတန္းေလး ေရးထိုးထားသည္။ တခါမွေတာ့ မေသာက္ဖူးခဲ့…။ ဟိုး…အရင္…၊ လူငယ္ဘ၀ကေတာ့ ဂစ္တာတလက္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမေအးခင္ေဆးေပါ့လိပ္ တလိပ္႐ွိလွ်င္ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ ဘဝဟု ယူဆခဲ့ဖူးပါသည္။ အခ်ိန္သည္ အျမဲတမ္းလည္ပတ္ေနသည္။ အရာရာသည္ ေျပာင္းလဲေနသည္။ အခုေတာ့ ဂစ္ တာႏွင့္ေဆးေပါ့လိပ္သာမက…၊ ေနပူပူမွာ ေငြကိုလိုက္႐ွာေနရျပန္သည္။ ေငြပူပူကို အရိပ္ေအာက္မွာမလိုခ်င္၍၊ေနပူထဲထြက္ၿပီး ေငြစမ္းေခ်ာင္းေလးကို လိုက္႐ွာရတာကို ပင္ပန္းသည္ဟု မယူဆမိေသာ္လည္း…၊
“ဗိုက္ဆာတယ္ကြာ…၊ မင့္မွာ မုန္႔က်န္ေသးလား…”
ဝါးပုတ္ႀကီး၏ အဖံုးကိုလွပ္၍ ကိတ္မုန္႔တဗူး သူ႔ကိုေပးလိုက္သည္..။
အားပါးတရစားေနေသာသူ႔ကို စြပ္က်ယ္အက်ႌပါးေလးျဖင့္ ပတ္ၿပီးယူလာခဲ့ေသာ ေရခဲေရဗူး ထုတ္ေပးလိုက္သည္။
အငမ္းမရစားၿပီး ေရတဂြပ္ဂြပ္ေသာက္ေနေသာ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း လမ္းေပ်ာက္ေနတာပင္ ေမ့ေန၏။
ေရေသာက္ၿပီးေတာ့ ခံတြင္းခ်ဥ္လာဟန္တူ၏။ ေဆးေပါ့လိပ္တိုကို မီးညႇိသည္။ အားစိုက္ဖြာသည္။ မီးခိုးက သိပ္မလိုက္ခ်င္ ေတာ့။ ဆိုင္းဘုတ္ပင္မီးေလာင္ေနေခ်ၿပီ။
ေဆးေပါ့လိပ္ အသစ္ေလးကို မီးကူးဆက္ေစၿပီး သူပစ္ခ်လိုက္ေသာ ေဆးလိပ္တိုသည္ အေငြ႔ေလးက တလူလူထခ်င္ေနတုန္း။
“ေကာင္းတာကြာ…၊ ငါထမင္းမစားတာ ႏွစ္ရက္႐ွိၿပီ…မင္း…ေဆးခ်အံုးမလား..၊ ငါ့မွာ႐ွိတယ္..”
မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ စကားမ်ားသည္ အေတာ္ပင္ေခါင္းနားပန္းႀကီးသြားေစသည္။ ပ်ာပ်ာသလဲမျငင္းရဲ…။ အလိမၼာေလးျဖင့္ သာ ျငင္းရ၏။ အေတာ္ပင္ စိတ္ေမာသြားသည္။ စိတ္ေမာျခင္းသည္ လူေမာျခင္းထက္ပို၍ ပင္ပန္းေစပါသည္။
“ငါ…မလုပ္ခ်င္ဘူးကြာ…၊ ေလာေလာဆယ္ အိမ္ျပန္ခ်င္တာပဲ သိတယ္..၊ လမ္းေျပာပါအံုး။”
“ငါက ခင္လို႔ မင့္ကိုေျပာတာပါ…၊ မေန႔ညက ေတာင္ေပၚမွာအလုပ္သြားလုပ္ေတာ့ လုပ္အားခေတြ အမ်ားႀကီး ရခဲ့တာေလ…”
သူ႔လြယ္အိတ္ေလးကို ျဖဲျပေတာ့ ေရာင္စံုေဆးျပားေလးမ်ားက ေမာ့ၾကည့္ေနၾကသည္။ လြယ္အိတ္ေလးကို ျပန္အပိတ္တြင္ လြယ္အိတ္ေပၚမွအိုးစည္႐ွည္ႀကီးတီးေနေသာ သူ၏အိုးစည္သံသဲ့သဲ့ကို ၾကားရမလားနားစြင့္မိ၍ ကိုယ့္ဘာသာ အံ့ၾသေနမိ သည္။
ေတာင္ေပၚေဒသတြင္ အိုးစည္သံႏွင့္ ဓားသိုင္းအကကို တခါတရံကံေကာင္းမွသာ ၾကားႏိုင္၊ျမင္ႏိုင္ေတာ့သည္။ ရြာထဲ မဂၤလာအိမ္၌ ျမင္ခဲ့ရသူအမ်ားစုမွာ သက္ႀကီးရြယ္အိုႏွင့္အမ်ိဳးသမီးမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ လမ္းၫႊန္ျပေသာ လူငယ္ေလးကို ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္ေရသန္႔ဗူးေလး ေပးထားခဲ့သည္။
“အေတာ္ပဲကြာ….၊ ငါလည္းရခ်င္ေနတာ၊ မင့္ဆီေတာင္းမလို႔ပဲ..” ဟု… ေရသန္႔ဗူးေလး လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္ရင္း ေျပာလိုက္ ေသာ စကားသံသည္၊ တစံုတရာအတြက္ စိတ္အားတက္ႂကြေနမွန္း သိသာလွ၏။
++++++++
ျပည္ေထာင္စုလမ္းမႀကီးအတိုင္း ဆိုင္ကယ္စီး၍ အိမ္ျပန္ခဲ့ရေသာ္လည္း တာ၀န္မေက်သလို ခံစားရ၍ ဘာသာ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနမိသည္။ သူကသာ လမ္းေပ်ာက္ကိုလမ္းမွန္ပို႔ေပးခဲ့ေသာ္လည္း ကိုယ္က တာဝန္မေက်။ တစြန္းတစမွ် မဟႏိုင္၊ မဟခဲ့ရဲပါလား။
လွပေသာေတာင္ကမ္းပါးရံႀကီးေဘးမွ အျဖတ္တြင္ သူ႔အလွကိုမနစ္ေျမာႏိုင္အား…၊ေဘးတဖက္မွ ေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီးကို သတိထားေနရသည္။
ဆယ့္္ႏွစ္ဘီးကားႀကီးေက်ာ္အတက္ကို ေ႐ွာင္ဖို႔ ဆိုင္ကယ္ကို လမ္းနံေဘးအခ်၊ ပုတ္အတြင္းမွ လက္က်န္မုန္႔ေလးမ်ား လႈပ္ခါသြားတာ သိလိုက္ပါသည္။ သူတို႔ အလွပ်က္ၾကေတာ့မည္။ တကယ္စီးနင္း သူမ်ားသာ လမ္းမႀကီး၏လိုအပ္သည္ထက္ က်ဥ္းေျမာင္းေနမႈကို ဒုတ္ဒုတ္ထိ ခံစားသိၾကရသည္။ေတာင္ေပၚေဒသေလး၏ ရာသီဥတုက အေျပာင္းအလဲျမန္လွေပသည္။ တိမ္စိုင္တိမ္မည္းမ်ား ႐ုတ္ျခည္းေရာက္လာၿပီး မိုးသည္။ သည္းထန္စြာရြာေလၿပီ…။
+++++++++++
ၿမိဳ႕ေလးထဲသို႔ စိုစိုရြဲရြဲေရာက္လာသျဖင့္ အားလံုးက ဝိုင္းၾကည့္ေနသည္မွာ ၿမိဳ႕အဝင္ကတည္း က…။
လက္ယာဘက္သို႔တခ်က္အေငးတြင္ ျပည္သူ႔ေဆးရံုႀကီးေ႐ွ႕မွာ လူအုပ္ႀကီးထိုင္ေနၾကတာ ျမင္ရသည္။
အသက္အရြယ္၊ အသားအေရာင္၊ ေယာက်္ားမိန္းမ စံုလင္ကြဲျပားလွပါသည္။ အဓိက အခ်င္း အရာကေတာ့ တူညီလြန္းလွ၏။
သူတို႔အားလံုးသည္ ျပည္သူ႔ေဆးရံုႀကီးမွ တိုက္ေကြၽးမည့္ မက္သဒုန္းေဆးရည္ကို လာေရာက္ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကျခင္းပင္။ ။
ေက်ာ္ေက်ာ္ (ျမရည္စမ္း)
ဇူလုိင္ ၁၁၊ ၂၀၁၇
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
