၀တၳဳတို

ေမၿငိမ္း ● အရင္အတုိုင္းပဲလား ရန္ကုန္

ေမၿငိမ္း ● အရင္အတုိုင္းပဲလား ရန္ကုန္
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၆၊ ၂ဝ၁၇

ရန္ကုန္ဟာ က်မရဲ႕ေမြးရပ္ေျမ…။ စည္ကားတဲ့လမ္းေတြေပၚ မက္မက္ေမာေမာ ေလွ်ာက္ခဲ့တာပဲ။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ကစ ဆင္ ေျခဖံုးၿမိဳ႕သစ္ေတြဆီအထိ ခ်စ္ခဲ့တာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဝင္း၊ ဆရာမလုပ္ခဲ့ရာ လိႈင္တကၠ သိုလ္၊ ေနခဲ့ဖူးတဲ့ စက္မႈတကၠသိုလ္ဝင္း အားလံုးဟာ စြဲလမ္းစရာ..။ ဒီလိုပါပဲ ဘယ္သူမဆို ကိုယ့္ဇာတိေျမကို ရွာၾကံ စြဲလမ္းၾကမွာပါပဲေနာ္။

ရန္ကုန္ရဲ႕ဘဝထဲ မြန္းက်ပ္မႈေတြ ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္က စေရာက္လာခဲ့သလဲ မမွတ္မိခ်င္ေတာ့။ သတိထားမိတဲ့ အခ်ိန္ မွာေတာ့ အံု႔မိႈင္းေမွာင္ေဝေနတဲ့ နိမိတ္ပံုကို ေတြ႔လိုက္ရၿပီ။ ရပ္တည္ရာ ဘဝအခန္းက်ဥ္းေလးေတာင္ ေမွာင္လို႔ …။

“ငါ့အခန္းေလးထဲမွာ အလင္းတန္းမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္ …
ၾကာလာရင္ အေမွာင္နဲ႔ ေနသားက်ေတာ့မယ္ …
ငါ့အခန္းထဲကေန အျပင္ကို ထြက္…
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးလည္း ငါ့အတိုင္းပဲ …”


စာသင္ခန္းထဲက တပည့္ေတြမ်က္လံုးက ေအးစက္ေမွာင္မိုက္ …။ သူတို႔က ပညာရခ်င္တာမဟုတ္ဘဲ ဘြဲ႕တခုသာ ရခ်င္ၾက တာတဲ့။ ဒါဟာ တန္ဖိုးမဟုတ္ဘူးလို႔ က်မေျပာတဲ့အခါ သူတို႔က လက္မခံခ်င္ၾက။ စာေမးပြဲအေျဖလႊာေပၚမွာ ေမးခြန္းေတြ ခ်ည္း ေရးကူးေပးလိုက္တဲ့ေက်ာင္းသားလည္း စာေမးပြဲေအာင္တဲ့ ေခတ္တစ္ေခတ္ကို က်မ တကၠသိုလ္ဆရာမဘဝမွာ ျဖတ္ ခဲ့ရဖူးပါတယ္။

နဝေဒးရဲ႕ကဗ်ာေျဖခိုင္းတာကို နတ္သွ်င္ေနာင္ ကဗ်ာေရးထည့္ထားလည္း စာေမးပြဲေအာင္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ပထမ စစ္အေၾကာင္းေမးတာကို ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးပဲရလို႔ ေျဖခဲ့တယ္ဆိုတဲ့သူကိုလည္း အေအာင္ေပးရမယ္တဲ့။ အဲဒီတခ်ိန္ အေသအခ်ာ ရွိခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ ရန္ကုန္မွာ…။

ေနာက္ေတာ့ ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့အခါ မေျဖႏိုင္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းသားေတြက ေအာင္စာရင္းေပၚက သူတို႔နာမည္ေတြကို ေအာ္ဖတ္ၿပီး ဆရာမေတြေရွ႕မွာ ေလွာင္ေတာင္ေတာင္ ရယ္ၾက။ အဲဒီအခါ က်မရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အခန္းေလးက ေမွာင္အတိက်..။ ကိုယ့္ရဲ႕ဆရာမဘဝထဲ.. ရွက္ရြံ႕ေၾကကြဲလာ..။ ဒါျဖင့္ က်မရဲ႕ နံေဘးဝန္းက်င္မွာေကာ ..။

က်ဴရွင္တဝိုင္း (xx) သိန္း…၊ ႐ံုးေတြမွာလည္း အဆင္ေျပခ်င္ရင္ (xx) သိန္း..၊ ေဆးရံုမွာလည္း (xx) သိန္းေလာက္ေတာ့ ေပး..။ ဘာပဲ မဟုတ္တာ လုပ္လုပ္ရတယ္.. ေပး (xx) သိန္း ..။ ဒီလိုနဲ႔ အေမွာင္ထုက တျဖည္းျဖည္းသိပ္သည္း ႀကီးစိုးလာခဲ့။
ရိုးသား ႀကိဳးစားမႈက ထမင္းလာမေကြၽးဘူးဆိုပဲ..။ အဲဒီအခါ က်မကိုယ္တိုင္ အေမွာင္နဲ႔က်င့္သားရမွာ ေၾကာက္လာခဲ့။
+++++

“ငါ့အတၱကို အိတ္နဲ႔ ထုပ္လုိက္တယ္…
လူမျမင္ေအာင္ ယူကာ အမႈိက္ပံုးေလးထဲထည့္…
ကြဲသြားတဲ့ ငါ့ရင္ခုန္သံေတြ ျပန္႔က်ဲ…
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ၾကီးးလည္း ဒီအတုိင္းပဲ …”


႐ိုးသားဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့အခါ ဘဝထဲမွာ ေရဆာရတာ .. ထမင္းဆာရတာေတြ မ်ားလာတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက “ေရာ့ ဆရာမ .. က်ဴရွင္လခ” လို႔ ခပ္ျပံဳးျပံဳးေပးတဲ့အခါေတြမွာ အတၱက တကယ္ပဲ အမိႈက္ပံုးထဲ ေရာက္ ေရာက္ သြားခဲ့တယ္။ ရွက္စရာေကာင္းလိုက္တဲ့ဘဝလို႔ ခံစားရတဲ့အခါ အေမွာင္ထဲ တိတ္တဆိတ္ေၾကကြဲ…။

အတၱတခုလံုး အမိႈက္ပံုးထဲ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ လူကေတာ့ စိန္ေရာင္ေရႊေရာင္ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ လက္ပ.. လို႔၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ လမ္းေတြေပၚ ပပလႊားလႊား ေလွ်ာက္ခဲ့.. ။ ကဲ… အဲဒါကေကာ တကယ္ပဲ ေက်နပ္ဝင့္ႂကြားစရာလား။ (ရင္ထဲမွာေတာ့ တိတ္ တိတ္ အသည္းကြဲေနခဲ့ရတာ ကိုယ္သာအသိဆံုးေပါ့)
+++++

“ငါ အခ်ိန္ေတြ ျဖဳန္းတီးပစ္ခဲ့တယ္…
တမင္တကာ ကာရံထား…
ဒီတံတိုင္းမ်ား ျခားရင္းနဲ႔…
ဘဝရဲ့ ထြက္ေပါက္အေျဖမွန္ကို ရွာဆဲပဲ…
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ၾကီးလည္း နာဖ်ားဆဲ…”


ႏွစ္ေလးဆယ္..။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးဆီမွာ မြန္းက်ပ္လြန္းလို႔ဆိုၿပီးေတာ့ ..သူ႔ဆီကေန မၾကာခဏ ခြာခြာၿပီး ျမန္မာျပည္တနံတ လ်ား.. သြားသြားလာလာ..လည္လည္ပတ္ပတ္။ အိမ္ျပင္ ခဏဘဝထဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပိုက္ပိုက္ေနခဲ့။ ၿပီးေတာ့လည္း အခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ရွိရာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးဆီကို ျပန္..။ ကိုယ့္အခန္းက်ဥ္းေလးဆီကို ျပန္..။ ဘဝက်ဥ္းေမွာင္ေမွာင္ေလးဆီ ျပန္..။ ခပ္မွိန္မွိန္ အျပံဳးေတြဆီကို ျပန္…။ က်ပ္က်ပ္သိပ္သိပ္ ရယ္သံေတြရွိရာ ပလက္ေဖာင္းေတြဆီကို ျပန္ ..။
+++++

“ငါအခ်ိန္ေတြ ျဖဳန္းတီးပစ္ခဲ့တယ္…
အိမ္အျပင္မွာ လံုျခံံဳလည္း အိမ္ထဲက ႏွင္းက်တယ္…
ဘဝရဲ့ ထြက္ေပါက္ အေျဖမွန္ကို ရွာဆဲပဲ…
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးလည္း အရင္အတုိင္းပဲ..”


ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရန္ကုန္ကို စနစ္တက် ခင္းက်င္းေပးဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ဖူးပါတယ္။ တကယ့္အလွဆိုတာနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ေစတနာဆို တာေတြကသာ ေလာကကို အလွဆင္နိုင္မယ္ဆိုတာကို လူငယ္မ်ဳိးဆက္ေတြ နားလည္လက္ခံဖို႔ ျပင္ဆင္ျပသခဲ့ဖူးပါ တယ္။ ဗင္ဂိုးက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအတြက္ နားရြက္ျဖတ္ခဲ့တာဟာ ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာစရာ မဟုတ္တဲ့့အေၾကာင္း..၊ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းက လူေတြက သူ႔ဦးေႏွာက္နဲ႔ မတန္ေတာ့ဘူးလို႔ ခံစားရတာေၾကာင့္ပဲ ေျပးလာတဲ့ကားေအာက္ ေခါင္းထိုးထည့္ခဲ့ေလသလား ဆိုတာေတြ ေတြးၿပီး အႏုပညာရွင္ရဲ႕တန္ဖိုးကို နားလည္သင့္တဲ့အေၾကာင္း…၊ ႐ိုးသားလို႔ ဆင္းရဲရတာဟာ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕စရာ မဟုတ္တဲ့အျပင္ ထုတ္ေဖာ္ခ်ီးက်ဴးဖို႔ေတာင္ လိုတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း..။ ေကာက္က်စ္ယုတ္မာမႈကို ကိုယ္တိုင္မျပဳေပမဲ့ ဒီအတိုင္းလက္ပိုက္ၾကည့္ေနတာဟာလည္း အလိုတူရာေရာက္ေၾကာင္း..၊ “ျပည္သူဟာ ကိုယ္နဲ႔တန္တဲ့အစိုးရကိုပဲ ရတယ္” ဆိုတဲ့စကားအတြက္ ‘ဒီေန႔လူငယ္ေတြမွာ တာဝန္ရွိတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ… အမ်ားႀကီး ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ရယ္သြမ္းေသြးသံေတြၾကားထဲက ထြက္ေျပးခဲ့ရ။ အဲဒီအခါ လက္ေတြ႔ဘဝ အိမ္ခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ႏွင္းမုန္တိုင္းေတြ သည္း သည္းက် … ။
+++++

“လူတုိင္းကမင္းကို ခ်စ္ေတာ့ခ်စ္ၾကမယ္…
ျပန္အဆင္ေျပမွာပါ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္နဲ႔ကြယ္…
မင္းအျပစ္မဟုတ္ခဲ့တာ ငါတို႔နားလည္…
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးရယ္ မငိုလုိက္နဲ႔…”


က်မကိုယ္တိုင္ေတာင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးက စိတ္ပ်က္စရာလို႔ ညည္းညဴၿငိဳျငင္ဖူးခဲ့ပါတယ္။ ၾကည့္ပါဦး  က်မလည္း သူ႔အေပၚမွာ ရက္စက္ေစာ္ကားခဲ့တာပဲ။ တကယ္မွာေတာ့ သူ႔ခမ်ာက လူတကာ ျပဳသမွ် ႏုရသူ။ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ေသြးေတြ ေပက်ံခဲ့ရရွာတာလည္း သူ..။ ၆၂ ေသြးေတြလည္း သူ႔ဆီမွာပဲ က်ခဲ့။ ၇၄-၇၆ ေသြးေတြေခြၽးေတြလည္း သူ႔ဆီမွာပဲ က်ခဲ့။ ရွစ္ ေလးလံုးေသြးေတြလည္း …
ေရႊဝါေရာင္ေသြးေတြလည္း ျပည္သူေတြရဲ႕ဘဝထဲ ငတ္ရသမွ် မ်က္ရည္ေတြကလည္း သူ႔ဆီမွာပဲ က်ခဲ့..။ ေတာ္လွန္ေသြးေတြ လည္း သူ႔အေပၚမွာပဲ က်ခဲ့။ ဒီေလာက္ပုန္ကန္တဲ့ၿမိဳ႕ ပ်က္သြားေအာင္ ပစ္ထားလိုက္ၾကစမ္းဆိုတဲ့ အာဏာ႐ူးေတြရဲ႕ အမုန္း ကလည္း သူ႔အေပၚမွာပဲ က်ေရာက္ခဲ့။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္တိုင္ေတာင္ သူ႔အေပၚ အျပစ္ပံုခ်လို႔ စြန္႔ခြာထြက္ေျပးခဲ့။
+++++

သစ္ပင္အက်ဳိးအေၾကေတြ၊ ယင္တေလာင္းေလာင္း အမႈိက္ပံုုေတြ၊ အလုပ္လက္မဲ့ ေလလြင့္လူငယ္ေလးေတြ၊ ကေလးအလုပ္ သမားေလးေတြ၊ ထမင္းငတ္ေနတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ၊ ခိုးစား လုစားေနရတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြ၊ စနစ္တက် အဖ်က္ဆီးခံခဲ့ၾကရ လို႔ စိတ္ဓာတ္က်ိဳးေက်ေနရွာတဲ့ၿမိဳ႕ႀကီးသူ ၿမိဳ႕ႀကီးသားေတြ၊ မိဘ ဆရာ အႆျပာပူးေပါင္း ကေလးပညာေကာင္း ဆိုသလို ပိုက္ဆံကိုပဲ မ်က္ေစ့စံုမွိတ္ ၾကည့္ေနရလို႔ အနေႏၱာအနႏၱ ငါးပါးဆိုတဲ့ေနရာမွာ အထိုင္ရခက္ေနတဲ့ ဆရာေတြ၊ စိတ္ညစ္သမွ် ဒါခ်လိုက္ရင္ ေမ့တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ႂကြေဆးျပားေတြ၊ ပါတီမွာ ဘာေကြၽးမွာလဲ.. ထံုးစံအတိုင္း ၾကယ္သီးေပါ့..တဲ့။ ၾကယ္သီး ညေတြထဲမွာ ဘဝဆိုတာ ေပ်ာ္စရာ.. ေခါင္းေလးတခါခါနဲ႔ ျငိမ့္လို႔ဆိုပဲ..။ လူစုလိုက္ပါ။ ၁ဝ ေယာက္ျပည့္ရင္ တစ္ဝိုင္းစာ လုပ္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ကိုယ္လံုးတီး ျမန္မာမျပပြဲေတြ..။’အကို က်မကိုေခၚပါ ေစ်းဦးမေပါက္ေသးလို႔ပါ.. ေလွ်ာ့ေပးပါ့မယ္’ ဆို တဲ့ ေစ်းေရာင္းပြဲေတြ..။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္သလို ဘီယာဆိုင္ထိုင္တာလည္း ယဥ္ေက်းမႈပဲလား။ KTV ဆိုတာ သီခ်င္း ဂီတ ဝါသနာပါသူေတြ .. အပန္းေျဖ စိတ္ေျပသီခ်င္းေတြ ဆိုဖို႔ပဲလား..။ ႐ိုးသားေနလို႔ မရတဲ့ေခတ္ဗ်… မ႐ူးစမ္းပါနဲ႔ .. ဆိုတာ ေတြ။ ကမၻာမီးေလာင္ သားေကာင္ခ်နင္း.. ဆိုတာေတြ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕..၊ သမီးေလးက လွလို႔.. က်မတို႔ အသက္႐ွဴ ေခ်ာင္ေနတာ.. သမီးရဲ႕ ‘စပြန္စာ’ က မဆိုးဘူး ဆိုတာေတြ။ အဲဒါေတြကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးက ရြက္ထားရတာ။ သူ႔ခမ်ာလည္း နံေစာ္ေပပြလို႔..၊ ရီေဝမူးယစ္လို႔..၊ နာက်င္ေၾကမြလို႔ ရွိေနရွာမွာ..။
+++++

ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေသးတဲ့ဘဝေတြ..။ ေတြ႔ေနရဆဲ..။ က်မ ေမြးဖြားခဲဲ့… ႀကီးျပင္းေနထိုင္ခဲ့… စြန္႔ပစ္ ထြက္ေျပးခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္..။ သူ႔ဘဝ မိတ္ကပ္ေရာင္ေလးေတြ နည္းနည္းေျပာင္း.. သာေတာင့္သာယာသလို ရယ္သံေလးေတြ ႀကိဳၾကား ႀကိဳၾကား စြက္လို႔..။ ခုေရာ .. တကယ္ ေပ်ာ္ေနရၿပီလား ရန္ကုန္ေရ…။

“လူတုိင္းကမင္းကို ခ်စ္ေတာ့ခ်စ္ၾကမယ္…
ျပန္အဆင္ေျပမွာပါ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္နဲ႔ကြယ္…
မင္းအျပစ္မဟုတ္ခဲ့တာ ငါတို႔ နားလည္…
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးရယ္ မငိုလုိက္နဲ႔…”

++++

က်ားေပါက္ရဲ႕ “အရင္အတိုင္း ရန္ကုန္” ဆိုတဲ့ အဲဒီသီခ်င္းေလးက လြန္ခဲ့တဲ့ ၁ဝ ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက က်မကို ဆြဲေဆာင္ ခဲ့တယ္.. က်မထားပစ္ခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္ကို က်မစိတ္ထဲ ျပန္ေရာက္ေအာင္ ဒီသီခ်င္းေလးက ပစ္ထည့္ခဲ့တယ္။ က်ားေပါက္က ဘယ္လို ခံစားခ်က္နဲ႔ဆိုခဲ့တယ္ မသိႏိုင္ေပမဲ့ ခံစားသူေတြဘက္ကေတာ့ ကိုယ့္အျမင္ အေတြးနဲ႔ ခံစားျမဲမဟုတ္လား..။

ခုဆိုရင္ပဲ ဒီသီခ်င္းေလးေတာင္ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု ခ်ဥ္းခဲ့ၿပီ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီး ျပန္အဆင္ေျပၿပီလား .. ဒါမွမဟုတ္… ငိုေနရဆဲ လား… ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကေတာ့ က်မရင္ထဲမွာ ခုထိ ခုန္ေပါက္ေနဆဲ…။

၃၁ ၾသဂုတ္ ၂ဝ၁၇


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts

One thought on “ေမၿငိမ္း ● အရင္အတုိုင္းပဲလား ရန္ကုန္
  1. ကြိုက်တယ်ခံစားချက်ချင်းတူတယ်မေငြိမ်း

Comments are closed.