မုိးေက်ာ္ဇင္ ● ၁၆ ႏွစ္

မုိးေက်ာ္ဇင္ ● ၁၆ ႏွစ္
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၀၊ ၂၀၁၇

၁။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္က ငါဟာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားေပါ့။ ဆယ့္ေျခာက္ ႏွစ္သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသိုင္းအဝိုင္းဟာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားေတြနဲ႔ တရုန္းရုန္း။ လီယိုနာဒိုေကနဲ႔ ခ်က္ျပဳတ္ပုဆိုးဟာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားေတြရဲ႕ အမွတ္တံဆိပ္ပဲ။ အသက္႐ွဴၾကပ္တဲ့ ေခတ္ႀကီးထဲ အက်ႌရင္ဘက္ၾကယ္သီးေတြ ျဖဳတ္ဟ ထားတတ္ၾကတယ္။ တိုက္ တန္းနစ္ဇာတ္ဝင္ခန္း ေတြပါတဲ့ ဗလာစာအုပ္နဲ႔ေဘာ့လ္ပင္ကို သုံးတယ္။ စိုးျမတ္နႏၵာေကနဲ႔ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သမီးေလးေတြဟာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ သားေတြအတြက္ အသစ္က်ပ္ခြၽတ္ေလးေတြပါပဲ။

၂။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္က ငါဟာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားေပါ့။ ဆယ့္ေျခာက္ ႏွစ္မသီခ်င္းကို မီးမီးခဲျပန္မဆိုရေသးဘူး။ အက္ဆစ္လည္း မစတင္ရေသးဘူး။ ကႏၲာရလေရာင္ထဲ ပင္လယ္ေအာ္သံဟာ ျမည္ၿခိမ္းလို႔။ ထူးအိမ္သင္ဟာ မဇိၥၽမနဲ႔ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားေတြကို တရားေဟာခဲ့တယ္။ စည္သူလြင္ရဲ႕ ကိုယ့္ေၾကာင့္ဟာ ငါတို႔အသဲကြဲဖို႔ အေကာင္းဆံုး ဝိုင္တစ္ ခြက္။

၃။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္က ငါဟာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားေပါ့။ ဆယ့္ေျခာက္ ႏွစ္သားရဲ႕ေန႔စဥ္ဟာ သူလိုကိုယ္လို ဆယ့္ ေျခာက္ႏွစ္သားေတြလိုပါပဲ။ ေက်ာင္းသြား၊ က်ဴရွင္သြား၊ မိဘကူ၊ တစ္ေန႔ ကဗ်ာ ၂ ပုဒ္ရေအာင္ ဖ်စ္ညႇစ္ထုတ္လုပ္။ ေဘာလံုး ကန္တယ္။ ပိုက္ေက်ာ္ျခင္း ခတ္တယ္။ ၾကက္တူေ႐ြးတစ္ေကာင္လိုလည္း စာအံရေသးရဲ႕။

၄။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္က ငါဟာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားေပါ့။ ဆယ့္ေျခာက္ ႏွစ္သားရဲ႕ ပခံုးေပၚမွာ အေလးလံဆံုးကေတာ့ လြယ္အိတ္တစ္လံုးပဲ။ အဲ့ဒီလြယ္အိတ္ထဲမွာ အခ်ိန္ဇယားနဲ႔ လြဲေခ်ာ္ေနတဲ့စာအုပ္ေတြ ထည့္လို႔။ အဲ့ဒီစာအုပ္ေတြထဲ ဘြန္ဇိုင္း ျဖစ္နည္း သင္ခန္းစာေတြ ရိုက္ႏွိပ္ထားလို႔။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆန္႔လိုက္ရင္ အေတာင္ပံေတြ ျဖစ္သြား တတ္ေပမဲ့ လက္ေတြ ဆန္႔ထုတ္မရေအာင္ နံရံေတြဟာ မြန္းက်ပ္လြန္းတယ္။ ၾကည့္သေလာက္ မျမင္ႏိုင္ဘူး။ ေတြးသေလာက္ မထင္ႏိုင္ဘူး။ ေျပး သေလာက္လည္း ခရီးမေရာက္ဘူး။ ကမာၻထဲက ေခၚသံေတြ သဲ့သဲ့ၾကားခဲ့ရတယ္။ လမ္းေတြက ဆြဲေဆာင္ၾကတယ္။ ဒါေပ မဲ့ စက္ေခါင္းပ်က္ေနတဲ့ ရထားေပၚမွာ ငါတို႔ ဘယ္ကိုမွမေရာက္ခဲ့ၾကဘူး။

၅။ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္က ငါဟာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားေပါ့။ ဆယ့္ေျခာက္ ႏွစ္သားရဲ႕ မိဘေတြဟာ စားဝတ္ေနေရး က်ဴရွင္ေၾကးေတြအျပင္ “ကင္းေၾကး” ၊ “ေခ်ာၾကး” ေတြပါ တာဝန္ေက်ၾကရေသးတယ္။ “ေခ်ာ .. ေခ်ာ” ဆိုတဲ့ ခပ္အုပ္အုပ္ အသံမ်ား လမ္းေပၚက ျဖတ္သြားလိုက္တာနဲ႔ အ႐ြယ္ေကာင္းေယာက်္ားေတြဟာ ဘဲၿခံထဲ တုတ္ပစ္ထည့္လိုက္သလို ဝရုန္း သုန္းကား ထြက္ေျပးၾကတာေပါ့။ “ေခ်ာ” ဆိုတာ “မေခ်ာ” မွန္း ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္က တည္းက ႀကိဳသိခဲ့ၿပီးသား။

၆။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္က ငါဟာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားေပါ့။ ဆယ့္ေျခာက္ ႏွစ္အ႐ြယ္ ရင္ခုန္သံဟာ လူသားသက္တမ္း တေလွ်ာက္ ကီးအျမင့္ဆံုးနဲ႔ ဒရမ္ရိုက္ခ်က္ အစိပ္ဆံုး ဂီတေပါ့။ မနက္မနက္ဆို အိတ္ကပ္ထဲ မုန္႔ဖိုး က်ပ္ႏွစ္ဆယ္ထည့္ၿပီး ေက်ာင္းသြားတဲ့ငါဟာ ေက်ာင္းအဆင္းမွာေတာ့ အဲ့ဒီအိတ္ကပ္ထဲ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္အ႐ြယ္ ေကာင္မေလးကို ထည့္ယူ လာခဲ့ၿမဲ။ ဒါေပမဲ့ ႀကိဳးမဲ့ဂစ္တာတစ္လက္နဲ႔ အသံမဲ့သီခ်င္းကို သီက်ဴးျခင္းကသာ ငါ့ရဲ႕ အရဲဝံ့ဆံုး ခ်စ္ေရးဆိုျခင္းသာ ျဖစ္ တယ္။

၇။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္က ငါဟာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားေပါ့။ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားရဲ႕ညေတြဟာ အိပ္မက္ခ်ိန္ ၇၀ ရာခုိင္ႏႈန္းနဲ႔ အိပ္စက္ခ်ိန္ ၃၀ ရာခုိင္ႏႈန္း။ ေကာင္းကင္ဆိုတာ ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ နိမ့္နိမ့္ေလးပဲ။ ၿဂိဳလ္သားေတြနဲ႔ေတာင္ စာေပးစာယူ ရိွေနသလိုလို။ ညဆို လမင္းကို လိုသလိုဆြဲလွည့္ၿပီး အလင္းေတြကိုေတာင္ ခ်ိန္ညိွလို႔ ရေနသလိုလို။ ၾကယ္ ေတြကို ပုတ္ခတ္ကစားရင္း ေနရာေတြေတာင္ ေရႊ႕ပစ္ခဲ့တယ္။ ဟင္းလင္းပြင့္ လြင္ျပင္ႀကီးေတြ ေတြ႕တိုင္း ေခါင္းစဥ္မဲ့ ဆာ ေလာင္ခဲ့ၿမဲ။

၈။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္က ငါဟာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားေပါ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ့္ ေျခာက္ႏွစ္က ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားေတြရဲ႕ လူ႔အခြင့္အေရးဆိုတာ တစ္ခုတည္းရိွတဲ့အထဲ က အဲ့ဒီတစ္ခုကို ေ႐ြးခ်ယ္ဖို႔ အႏိုင္က်င့္ခံရျခင္းပါပဲ။

၉။ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္က ငါဟာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားေပါ့။ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ သားရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြဟာ အဆုတ္ ေရာဂါသည္ စာၾကည့္အသင္းေလးေရွ႕က ျဖတ္သြားရတတ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ က်ဴရွင္ကအျပန္ စာၾကည့္အသင္းေလးေရွ႕ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာတုန္း အတြင္းေရးမွဴးအစ္ကိုႀကီးက လက္ခုပ္တီး လွမ္းေခၚတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီလထုတ္ မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ “အဲ့ဒီကဗ်ာေရးတာ မင္းလား” လို႔ ေမးတယ္။ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားက ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ရန္ကုန္မသြားတတ္တဲ့ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားခမ်ာ ပထမဆံုး ပံုႏွိပ္ကဗ်ာေလးရဲ႕စာမူခကို စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရပါတယ္။

၁၀။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္က ငါဟာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားေပါ့။ မထင္မွတ္ဘဲ ျပင္သစ္ဗိုလ္စြဲတဲ့ ႏွစ္မွာ ဆယ့္ေျခာက္ ႏွစ္ျဖစ္ရတာ ထူးျခားေပမဲ့ က်န္ေက်ာင္းသူရဲေကာင္း ျဖစ္တဲ့ေခတ္မွာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ျဖစ္ရတာ ရင္အနာဆံုး။ အာဇာနည္ေန႔ ဆိုတာ ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ေန႔တစ္ေန႔သာမို႔ သူလိုကိုယ္လို စေန တနဂၤေႏြပါပဲ။

၁၁။ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္က ငါဟာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားေပါ့။ ဆယ့္ေျခာက္ ႏွစ္သားရဲ႕ ခေရဇီစာရင္းထဲ ကဗ်ာနဲ႔ ဂီတ ပါတယ္။ ထက္ထက္မိုးဦးနဲ႔ ဆို / ေပ်ာ္ အစီအစဥ္ပါ တယ္။

၁၂။ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္က ငါဟာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားေပါ့။ ဆယ့္ေျခာက္ ႏွစ္သားဟာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္နဲ႔ ေတာက္ပ ခဲ့ၾကတဲ့ ၾကယ္ေတြကို ေမာ့ေမာ့ၾကည့္တတ္ေလ့ ရိွတယ္။ တပင္ေရႊထီး နန္းတက္ေတာ့ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သား။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ ပထမဆံုးကဗ်ာ ပံုႏွိပ္ခဲ့တာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သား။ …… ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သား။ ………….  ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ သား။ သမိုင္း ေကာင္းကင္မွာ ေတာက္ပခဲ့ၾကတဲ့ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားၾကယ္ေတြကို လိုက္လံေရတြက္ ေငးေမာ အားက်။ ဒါေပမဲ့ ဆယ့္ ေျခာက္ႏွစ္သားဟာ ေက်ာင္းေနာက္က သံဆူးႀကိဳးေတြ ၿဖဲထြက္ၿပီး စီးကရက္လည္း ခိုးေသာက္ဖူးသူေပါ့။ မွားခဲ့သမွ်၊ မွန္ခဲ့သမွ် အရာရာဟာ အျဖဴေရာင္မ်ဥ္းေျဖာင့္အတိုင္းပဲ။

၁၃။ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္က ငါဟာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားေပါ့။ ဆယ့္ေျခာက္ ႏွစ္သားေတြရဲ႕ရထားဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ့္ ေျခာက္ႏွစ္တုန္းက တစ္ခုေသာ “မတ္လ” ဘူတာမွာ လမ္းခြဲခဲ့ၾကတယ္။ လယ္သမားလက္ဆုပ္ထဲက ပက္ႀကဲလိုက္တဲ့ မ်ိဳးေစ့ေတြလို က်ရာေနရာက ကုန္းရုန္းထၾကရတာပဲ။ ေနရာကြက္ၾကား မိုး႐ြာသြန္းမႈေတြ၊ ေနရာကြက္ၾကား ေနေရာင္ျခည္ျဖာ မႈေတြကို ၉ ပါးေျမာက္ ေလာကဓံအျဖစ္ ငါတို႔ မျဖစ္မေန ဧည့္ခံၾကရေပါ့။ တစ္ေန႔ ငါမသိတဲ့လူတစ္ေယာက္ လမ္းမွာ ငါ့ကို လာႏႈတ္ဆက္တယ္။ ငါ့လက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္တဲ့ သူ႔လက္ဖဝါးေတြဟာ သံဆန္ကာကြက္ေတြလိုပဲ၊ ၾကမ္းရွလိုက္တာ။ ဦးေခါင္းမွာ ဆံပင္ေတြက ကြၽတ္က်ဲလို႔။ အားနာစိတ္နဲ႔ သူ႔အေျပာေတြအတိုင္း စီးေမ်ာေနတုန္း “ျဖဳန္း” ဆို လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ ေျခာက္ႏွစ္တုန္းက ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားတစ္ေယာက္ ေျပးသတိရသြားတယ္။ “ေအးကြာ၊ ငါတို႔ဘဝေတြက ေတာထဲေတာင္ ထဲ လုပ္စားရေတာ့ ၾကမ္းတယ္” တဲ့။ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားအေဟာင္းႀကီးက ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားအေဟာင္းႀကီးတစ္ ေယာက္ကို ေျပာေနလိုက္ပံုမ်ား၊ ေဆြးေျမ႕လိုက္တာ။ သူက က်က္တီးကုန္းေျမေပၚ က်ေရာက္ခဲ့တဲ့ မ်ိဳးေစ့တစ္ေစ့ဆိုပါစို႔၊ ငါကိုယ္တိုင္ကလည္း မသီးမပြင့္ႏိုင္ေသးတဲ့ ေကာက္ႏွံပင္ ကေလးပါ။

၁၄။ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္က ငါဟာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားေပါ့။ ကစားကြင္းေတြမွာ ကစားနည္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ အႏိုင္အရံႈးေတြ ရိွခဲ့တဲ့ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားေတြဟာ ေနာက္ ထပ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ခရီးကို ျဖတ္သန္းသြားၿပီးသည့္တိုင္ ကစားကြင္းေတြထဲမွာ ကစားေန ၾကတုန္းပါပဲ။ လူကြၽံေဘာေတြ၊ ျပစ္ဒဏ္ေဘာေတြ၊ ထမင္းရည္ပူစည္းေတြနဲ႔ မကင္းႏိုင္ၾက ေသးဘူး။ တခ်ိဳ႕က ကံၾကမၼာဒိုင္လူႀကီးရဲ႕ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္း အနီကတ္ေတြ ထိၾက၊ ပင္နယ္တီဂိုးေတြ ေပးလိုက္ၾကရ။ လူနာတင္ကတ္ေတြေပၚ လိုက္ပါသြားၾကရ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ မာရာဒိုနာလို ဘုရားေပးတဲ့လက္ေတြနဲ႔ အျငင္းပြားေတြဂ္ိုးေတြ တဒ္ိုင္းဒိုင္း သြင္းယူသြားၾက။ အဲံ့ဒီ ဘုရားေပးတယ္ဆိုတဲ့ လက္ေတြနဲ႔ပဲ ဆုဖလားေတြ တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုး ကိုင္ေျမႇာက္ ေအာင္ပြဲခံၾကတယ္ေလ။

၁၅။ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္က ငါဟာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားေပါ့။ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားဘဝကို ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္လြန္ ေျမာက္ခဲ့ၿပီး ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားစတိုခန္းကို ျပန္ဖြမိေတာ့ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားအ႐ြယ္မွာ ငါဝတ္ခဲ့တဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကိုျပန္ ေတြ႕တယ္။ ျပန္ဝတ္ၾကည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေလးရဲ႕ ခါးနံပါတ္က ငါ့ဝမ္းဗိုက္ရဲ႕ အတၲအေခါက္ ထူႀကီးကို ေလွာင္ေျပာင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားဘဝဆိုတာ ျပန္ဝတ္လို႔မရေတာ့တဲ့ အလြမ္းတစ္ထည္ေပါ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ … အုပ္ေဆာင္းထဲ စြန္႔ႀကဲပစ္ခ်ေကြၽးသ ေလာက္ကိုသာ ေရာင့္ေရာင့္ရဲရဲ အစာေကာက္ခ့ဲၾကတဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ့္ေျခာက္ တုန္းက ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားေတြရဲ႕ သူရဲေဘာင္ေၾကာင္မႈေတြကို ဒီဂ်င္းေဘာင္းဘီေလးကပဲ ေျဖာင့္ခ်က္ေပးေနျပန္ပါ ေရာလား။

၁၆။ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္က ငါဟာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားေပါ့။ ဆယ့္ေျခာက္ ႏွစ္သားဘဝဆိုတာ ယာဥ္ေၾကာေတြ ရႈပ္ ေထြးလြန္းတဲ့ မီးပြိဳင့္တစ္ခုလိုေပါ့။ ငါဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္တုန္းက အေရးတႀကီး လမ္းျဖတ္ကူးခဲ့သူလား၊ ဒါမွမ ဟုတ္ ေတြေဝေႏွာင့္ေႏွးခဲ့သူလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒုလႅဘ လူ႔ဘဝႀကီးမွာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သားျဖစ္ခဲ့ရတာကိုပဲ ဆယ့္ေျခာက္ ႏွစ္သားလက္ေဟာင္းႀကီးက ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး လြမ္းဆြတ္ေနပါေတာ့တယ္။

မိုးေက်ာ္ဇင္