ေျခရာေတြဆီ. . .
ဆလိုင္းနံရံ
(မိုးမခ) ႏိုဝင္ဘာ ၂၄၊ ၂၀၁၇
(၁)
မနက္
ဖုန္းဝင္လာတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နီႏူတဲ့။ မနက္ဆိုေပမယ့္ ကိုးနာရီထိုးေနၿပီ။
နာရီတီထြင္ခဲ့သူက တမ်ဳိးတဖံုတီထြင္ခဲ့ရင္ေတာ့ ၉- နာရီဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မယ္။
ေန႔လည္ကို မနက္လို႔ ဘိုးဘြားေတြသာေျပာခဲ့ၾကရင္ နီႏူဆီက ဖုန္းေန႔လည္ေလာက္မွာဝင္လာတယ္လို႔ ေျပာရမွာေပါ့။
လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရေအာင္တဲ့။
ႀကိဳသိၿပီးသားအရာတခုသူေျပာတာပဲ။ မေျပာခဲ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ႀကိဳသိခဲ့တဲ့အရာမွားတယ္လို႔ ဝန္ခံရမွာပဲ။ ဟားခါးဟာ သိပ္ခ်မ္းတယ္။ ငါ ခံစားရတာကိုပဲေျပာတာပါ။ တကယ္လို႔ မင္းသာငါ့ေနရာမွာဆို သိပ္ခ်မ္းတယ္လို႔ပဲေျပာမွာပါပဲ။
ဟားခါးက ခ်မ္းတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ရာသီဥတုကသာ ခ်မ္းေနတာပါ။ ဟားခါးကလည္း ခ်မ္းတဲ့ရာသီဥတုၾကားေရာက္ေနတာပါ။
(၂)
ျမဴကို မိန္းကေလးလို႔ထင္ခ်င္စရာပဲ။ နာမည္က ျမဴ ။ ‘ ဝူ ‘ တို႔၊ ‘ ယြင္း’တို႔နာမည္သာေပးၾကည့္ရင္ ဟားခါးၿမိဳ႕ဟာ ‘ဝူ’ထူတယ္ လို႔ေျပာရမလားပဲ။
ဟုတ္တယ္ေျပာရမွာပဲ။ ဒါ အမ်ားလက္ခံၾကတာပဲ။ အမွန္တရားေတာ့မဟုတ္ဘူး။
သူ႔မွာ နာမည္ရွိပံုမတူဘူး။ လူေတြေျပာလို႔ ျမဴလို႔ ငါေတြးမိတာပဲ။ ငါ့ေဘးက ေခြးကေလးအတြက္ ဒါ ျမဴမဟုတ္ေလာက္ဘူး။ သူတို႔ ဘယ္လိုေခၚၾကလဲမသိဘူး။
မေခၚပဲေနရင္လည္း ေနၾကမွာပဲ။ ဒါဆို ကမၻာဟာ ကမၻာဆိုတာ စၾကာဝဠာအမွန္တရားမဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုေတာ့လည္း အရာရာဟာ ဗလာ ႀကီးပါလား။
အမွန္တရားလို႔ထင္ရင္ အမွန္တရားလို႔ နာမည္ေပးလိုက္။ မင္းမမွားဘူး။ ဒါဆိုငါဟာ ဘူနိန္မဟုတ္ပဲ ဂီဂီသာျဖစ္ၾကည့္၊ ငါဟာ ငါျဖစ္ေန တုန္းပဲ။
ငါလက္ခံပါတယ္။ ျမဴဟာ ဗလာႀကီးနဲ႔တည္ေနတယ္။
(၃)
တခါတေလေတာ့ စိတ္ဟာကိုယ္နဲ႔မကပ္ဘူး။ မကပ္ဘူးဆိုတာကလည္း စိတ္နဲ႔ႏွလံုးသားဟာ ပိုရင္းႏွီးလို႔ပဲ ျဖစ္ဟန္ရွိတယ္။ ႏွလံုးသားကေတာ့ စိတ္ကိုနားလည္သလိုပါပဲ။ စိတ္နဲ႔ႏွလံုးသားဟာ တခုတည္းလို႔ ယံုခ်င္စရာေကာင္းသလို
ငါ့စိတ္ဟာ ငါ့ကိုယ္နဲ႔ တေနရာတည္း သိပ္ေတြ႔ရေလ့မရွိဘူး။ အခု မေကြးမွာ ငါ့စိတ္နဲ႔ငါဆံုတယ္။ မေတြ႔တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေဟာင္းတေယာက္ ျပန္ေတြ
(၄)
ေထာင္ေလွ။ ေမြးရာပါခင္လာၾကသူမဟုတ္ဘူး။ မူလတန္းတုန္းက ကမၻာေပၚမွာ သူရွိေနလိမ့္လို႔ ငါမေတြးဖူးဘူး။ ခုေတာ့ သူ႔ကိုငါသိတယ္။ ျဖစ္သလို ေနတဲ့ေကာင္တေယာက္လို႔ ငါသိတယ္။ ျဖစ္သလိုေနတာကလည္း ဟိတ္ဟန္မရွိလို႔ပဲ။
ဟိတ္ဟန္နဲ႔ခပ္တည္တည္နဲ႔ျပတ္ျပတ္
သူဘာေတြးလဲ ငါမသိဘူး။ သူလုပ္ေနတာအခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ ငါေတြ႔တယ္။ သူတက္တဲ့ေက်ာင္းကိုငါသိတယ္။ သူေရးတဲ့စာ ငါဖတ္ဖူးတယ္။ ငါသူ႔ကိုသိတယ္။ ေထာင္ေလွ။ တကယ္လို႔ငါတို႔မသိရင္ အခုသူ႔ကုိျမင္တဲ့အခ်ိန္မွာ လူငယ္တေယာက္ကို ငါၾကည့္သလိုၾကည့္ရင္ၾကည့္မယ္။ ၾကည့္ခ်င္မွလည္း ၾကည့္မယ္။ သူ႔ဆီကိုငါလာတာပဲ။ ငါတို႔အခ်င္းခ်င္းသိတယ္ ။
(၅)
တစ္ပတ္ၾကာေလာက္ ေနေရာင္ျခည္မျမင္ရပဲ ေန႔ရက္ေတြကိုျဖတ္သန္းမႈဟာ ဒီေန႔ေတာ့ေကာင္းကင္ျပာ ႀကီး ျပန္ေပၚလာမႈနဲ႔ အဆံုးသတ္လိုက္ပါၿပီ။
ဘယ္ခ်ိန္ျပန္ေပ်ာက္မလဲေတာ့ ရင္ထိတ္ေနရေသးတယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေနေရာင္ျခည္ေတြ ငါ့အသားေရကိုထိေတြ႔တဲ့ခံစားမႈကေ
ဟားခါး ျပန္ေရာက္ ျပီးကတည္းက ေနေရာင္ျခည္ပထမဆံုးျပန္ျမင္လိုက္ျခင္းပါပဲ။
ေသြးေတြအားလံုးေအးခဲရာက ပန္းေတြအားလံုးညိႇဳးသြားမတတ္ျဖစ္ရာက လမ္းေတြအားလံုး ရံႊ႕ေတြနဲ႔ျပည့္ရာက တေလာကလံုး စိုစြတ္ ထိုင္း မႈိုင္းရာက ေကာင္းကင္နဲ႔ေျမျပင္ၾကားတိမ္ေတြ အေဝးကိုပ်ံသန္းသြားၾကတဲ့အခါ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြအေနနဲ႔ ေနေရာင္ျ
ၾကံဳဖူးေနက်ဆိုေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွေနသားက်လို႔မရတဲ့ ရာသီဥတု။ ဟားခါးကို ေက်ာင္းပိတ္ျပန္လာေတာ့ ညႀကီးမင္းႀကီး ခ်မ္းစိမ့္စိ္မ့္နဲ႔ႀကိဳဆိုမႈကိုခံခဲ့ရတယ္။ အရာရာဟာ သိပ္ကိုမွတိတ္ဆိတ္လွတယ္။
အိမ္တခ်ိဳ႕မီးလင္းတာကလဲြလို႔ လူေတြမွေနၾကေသးရဲ႕လားဆိုတဲ့တိတ္ဆိတ္မႈမ်ိဳးနဲ႔ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္၊ ခုနစ္ရက္အၾကာထိ ေနေရာင္မျမင္ေသးဘူး။ မနက္ခင္းျမဴေတြအျပည့္၊ ေန႔လည္ေလာက္က်
မိုးေတြခပ္စိမ့္စိမ့္ရြာ၊ တိမ္ေတြဟာ ေကာင္းကင္မွာမေနေျမျပင္လာၿပီး ေတာင္ေပၚသားေတြၾကားေရာ ေနတတ္ၾက၊ ညေတြဟာလည္း မိုးလား ႏွင္းမိုးလားမေသခ်ာတဲ့ စိုစြတ္မႈေတြ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္က်ေနတယ္။
ေနေရာင္ျခည္လြမ္းလာရင္ လူမႈကြန္ယက္အပ္ပလီးေကးရွင္းေမ့ဆင္ဂ်ာကေန ေနျပည္ေတာ္က်န္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆီက ေနေရာင္ျခည္ဓာတ္ပံု ကို လွမ္းလွမ္းမွာခဲ့ရတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ေကာင္းကင္ဟာ အျပာေရာင္သန္းတဲ့အေၾကာင္း၊ တိမ္ေတြထက္မွာ ေနဟာ ထြက္ျမဲထြက္ေနဝင္ျမဲဝင္ေနတဲ့အေၾကာင္း ငါတို႔ရဲ႕သံသယေတြကင္းသြားခဲ့ပါၿပီ။
(၆)
မိန္းကေလးတေယာက္ဆီက စာဝင္လာတယ္။ မိုးကိုမႀကိဳက္တဲ့မိန္းကေလး၊ ခ်မ္းလြန္းတာကိုမခံႏိုင္တဲ့ မိန္းကေလးဆီက ေနေရာင္ ျပန္ထြက္လာမႈနဲ႔အတူ စာတေစာင္ဟာ ငါ့ဆီကိုေရာက္လာတာပဲ။ မိန္းကေလးရဲ႕ပံုတူပန္းခ်ီ ငါ့ဆီရွိတာ ရက္ေပါင္းေရတြက္ရရင္ စဆဲြၿပီးကတည္းကလို႔ ဆိုရမွာပဲ။ ဒီေန႔ေတာ့ ပိုင္ရွင္ဆီပို႔ေပးဖို႔ စာဝင္လာၿပီ။ ရာသီဥတုလည္း ျပန္ေကာင္း လာၿပီ။
ဆိုင္ကယ္ညစ္ပတ္ပတ္ေလးကို စက္ႏိႈးၿပီးအေႂကြးဆပ္ဖို႔သြားတဲ့ မိန္းမႀကီးတေယာက္လို လမ္းေပၚထြက္လာတယ္္။ ေက်ာပိုး အိတ္ႀကီးကိုလည္း လြယ္ထားေသးတယ္။ က်န္ေနေသးတဲ့တိမ္စတိမ္နေတြ ငါ့ကိုမ်က္ေစာင္းထိုးေနတယ္။ ဒါကိုငါမမႈပါဘူး။ ငါသိတာ မ်က္လံုးသိပ္လွတဲ့မိန္းကေလးတေယာ
တကယ္ေတာ့ ဘာမွမေသာက္ခ်င္ဘူး။ ဒီတခါထပ္ေသာက္ရင္ ဒီေန႔တေန႔မွာကို သံုးခြက္ေျမာက္ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ ေကာ္ဖီပဲေသာက္မယ္လို႔ ငါေျပာမိလိုက္တယ္။ ပရီးမီးယားေသာက္မလား ဆန္းေဒးေသာက္မလား ေနာက္ၿပီး ႏို႔ဆီထည့္ရမလား တဲ့။ တံတားလယ္ကို ငါေရာက္ခဲ့ၿပီ။ တံတားအဆံုးကို ငါဆက္ေလွ်ာက္ရေတာ့မယ္။ ပရီးမီးယားပဲလုပ္ေပးပါလို႔ ေျပာလိုက္မိျပန္တယ္။ ေန႔လည္တုန္းကပဲ ပရီးမီးယားငါေသာက္ၿပီးၿပီ။ မနက္က ခ်ိဳစိမ့္ေသာက္ခဲ့ေသးတယ္။ ငါမျငင္းခ်င္ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိန္း ကေလးေဖ်ာ္တာကို ငါေသာက္ခဲ့တယ္။ အဆင္ေျပပါတယ္။ စကားဘာေျပာရမွန္း ငါမသိဘူး။
ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာနဲ႔ ရွက္ကန္းကန္းနဲ႔ ငါျပန္ခဲ့တယ္။ မိန္းကေလးကေတာ့ သိမယ့္ပံုမေပါက္ဘူး။ မိန္းကေလးရဲ႕အိမ္နံရံမွာ မိန္း ကေလးရဲ႕ရိုးရာဝတ္စံုနဲ႔ပံုႀကီး
(၇)
ဒီေန႔ေဘာလံုးပဲြသြားၾကည့္တယ္။ ဝမ္သူေမာင္းကြင္းဟာ အရင္လိုတကြင္းလံုးမွာ လူေတြစိတ္ႀကိဳက္ထိုင္လို႔မရေတာ့
စိတ္ခ်ရတဲ့အမိုးပါတဲ့ဖက္ျခမ္းမွာပဲ ထိုင္ၾကရတယ္။ ကြင္းႀကီးရဲ႕ေနဝင္တဲ့ဖက္ျခမ္းဟာ သစ္သားေတြယိုယြင္း ေဆြးေျမ့ လာေတာ့အႏၱရာယ္ရွိလာတယ္။
သစ္သားေတြမေဆြးခင္ကဆို မိန္းကေလးကို ငါမႀကိဳက္ေသးဘူး။
စိတ္လည္းမဝင္စားေသးဘူး။ သစ္သားေတြေဆြးလာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ မိန္း ကေလး ငါႀကိဳက္ေနမိၿပီ။ ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့အရာရာ။ ငါက်ေတာ့ ခ်စ္တတ္လာၿပီး သစ္သားေတြက် အသံုးမက်ျဖစ္သြားၾကေရာ။ အဲ့ဒီေန႔က ငါအားေပးတဲ့ေဘာလံုးအသင္းကရွံုးတယ္။ ရွံုးတာမွ ေျခာက္ဂိုး ႏွစ္ဂိုးနဲ႔။
မိန္းကေလးနဲ႔ေတြ႔ၿပီး ေနာက္ေန႔ ငါအားေပးတဲ့အသင္းစရႈံးတာပဲ။ တိမ္စတိမ္နေတြ က်န္ေနေသးတယ္။ ေနေတာ့ သာတယ္။ မိုးေတြျပန္ ရြာမယ့္ရက္ေတြ ရွိလာလိမ့္မယ္။
အဲ့ဒီေန႔ညက ဒင္နာပဲြတခုသြား ျဖစ္တယ္။ ေဘာလံုးရႈံးတဲ့အသင္းဖက္က (အားေပးတဲ့အသင္း) ဂိုးသမားဟာလည္း ဒင္နာပဲြကို ေရာက္ေနတယ္။ စားပဲြတခုမွာ အတူထိုင္ျဖစ္ၾကေသးတယ္။ ေဘာလံုးပဲြအေၾကာင္းပဲ ၿငီးေနတာသတိထားမိတယ္။
ေခါင္ရည္ေတြ တခြက္ၿပီးတခြက္သူေသာက္တယ္။ ငါလည္း ေခါင္ရည္ေသာက္ျဖစ္တယ္။
သူမူးတယ္ ငါလည္း ေခါင္းနည္းနည္းမူးတယ္။ မိန္းကေလးနဲ႔ေတြ႔ၿပီး ပထမဆံုးမူးတာပဲ။
လမ္းကလည္း ပိုဆိုးလာသလိုခံစားရတယ္။ ေႏြးထြးမႈေတြေတာ့ ရင္ထဲက်န္ခဲ့တယ္။ ေခါင္ရည္ေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္ မိန္းကေလး ေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္။
(၈)
ဟားခါးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားအဖဲြ
တကယ္ေတာ့ ဖိတ္စာငါမရဘူး။ အေၾကာင္းက ငါကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းသားေတြ တအိမ္ၿပီးတအိမ္သြား ဖိတ္စာသြားေဝခဲ့ တုန္းက ငါ့အတြက္ခ်န္ဖို႔ေမ့ေနခဲ့တာပဲ။
ဖိတ္စာကိစၥကို ငါကိုယ္တိုင္ ကန္႔ကြက္ခဲ့ေသးတယ္။ ဒါကလည္း စိတ္ထင္တဲ့အရာေျပာခဲ့တာပါပဲ။ စိတ္ကိုငါယံုတယ္။ စိတ္ေလရင္ လူလည္းေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေရာ၊ စိတ္ၿငိမ္ရင္ လူလည္းတည္ၿငိမ္ေနေရာ။ စိတ္ဟာ လူသားတေယာက္ရဲ႕လူေနမႈပဲ။ ငါ့စိတ္ထဲ မိန္းကေလးေရာက္ေနတာမ်ဳိးလည္း ငါယံုတာပဲ။ အစည္းအေဝးမတိုင္ခင္ ဝတ္ျပဳပဲြေလးလုပ္ၾကေသးတယ္။
ဟားခါရာသီဥတုက မိုးမရြာေတာ့ေကာင္းတယ္ေျပာလို႔ရေ
ဒါဘဝပဲ။ အရာရာတိုင္းအတြက္ ငါတို႔အစီစဥ္မဆဲြႏိုင္ဘူး။ မိန္းကေလးကို ငါႀကိဳက္ခဲ့တာလည္း အစီစဥ္ဆဲြၿပီးလုပ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ ညဟာ သိပ္ခ်မ္းလာတယ္။
ဝိုင္တခြက္ေသာက္တယ္၊ ၿပီးရင္ လိုင္းေပၚကေန မိန္းကေလးကိုသြားႏႈတ္ဆက္တယ္။ သူ႔ဓာတ္ပံုေတြၾကည့္တယ္။ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့အေၾကာ
လူေတြရဲ႕ဘာသာတရားယံုၾကည္မႈလိုပဲ ငါယံုၾကည္တယ္။ ငါယံုၾကည္တယ္ဆိုတာက ငါသူ႔ကိုႀကိဳက္တယ္ဆိုတာကိုပါ။ မိန္းကေလးက ငါ့ကို ဘယ္လိုသေဘာထားလဲဆိုတာ ငါမသိႏိုင္ဘူး။ ေျမငလ်င္ကို တိုင္းလို႔မရသလိုပဲ။ လႈပ္ၿပီဆိုမွသိရတယ္။ ခန္႔မွန္းလို႔ မရဘူး။ ညတိုင္း အိပ္မက္လွလွေလးမက္ဖို႔ ေမ့ေဆခ်္ပို႔ေနက်အတိုင္း ထပ္ပို႔တယ္။ ဒီခ်ိန္ဟာ မိန္းကေလး လိုင္းသံုးေနက်ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီည မိန္းကေလး ကြ်န္ေတာ့္ ကို စာမျပန္ဘူး။ ဒီညမွမဟုတ္ပါဘူး သံုးေလးညေလာက္ရွိၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္က် ပံုမွန္ပို႔ရက္နဲ႔ ဘာလို႔ပံုမွန္စာမျပန္တာလဲေတြးမိ
(၉)
ဒီေန႔ရာသီီဥတု တဖန္ဆိုးလာျပန္ပါၿပီ။ အစိုးရနဲ႔ျပည္သူၾကားကျပႆနာလို
ႏိုင္ငံေရးလွည့္ကြက္လို႔ ေျပာေျပာတဲ့အရာလိုမ်ဳိး ငါနဲ႔မိန္းကေလးၾကားမွာလည္း ျဖစ္ေနတာလား။ ေသခ်ာတာက စစ္ေအးကာလကို ေရာက္ေနသလိုခံစားေ
ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ပဲြေတြနဲ႔ခပ္ဆင္ဆင္ပဲ။ စာသားေတြနဲ႔ စိတ္ထဲကလိုခ်င္တဲ့အရာေတြကိုေပၚလြင္ေအာင္ တဖက္သတ္ႀကီးတင္ျပေနသလိုပဲ။ seen ျပတယ္ ။ Reply မလာတာတခုပဲ။ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္တာနဲ႔ ဘာလို႔ဥပမာေပးတယ္ဆိုတာက ခပ္ဆင္ဆင္လို႔ခံစားရတာပဲ။ ခံစားရတယ္ဆိုတာကလည္း စိတ္က ယံုၾကည္လို႔ပါပဲ။
ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မွာပါ။ ယံုခ်င္မွလည္းယံုၾကမွာပါ။ မိန္းကေလးကို ငါႀကိဳက္တယ္။ မိန္းကေလးငါ့ကို ျပန္ႀကိဳက္ခ်င္မွ ျပန္ႀကိဳက္လိမ့္မယ္။ ငါလည္း မိန္းကေလးကို ႀကိဳက္ခ်င္မွတသက္လံုးႀကိဳက္မယ္။ ဟားခါးရုန္းေတာင္ႀကီးၿပိဳကတည္းက ျဖစ္တတ္ တဲ့အရာေတြကို ႀကိဳတြက္မိတတ္လာတယ္။
ဆိုင္ေတာ့ မဆိုင္ဘူးေပါ့ ။
ဘဝဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ။
ေနာက္ပိုင္း ရာသီဥတုဆိုးဆိုးနဲ႔ ဟားခါးကို ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္တယ္။
ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ခ်စ္တာပါပဲဆိုတဲ့ ဒႆန ေတြကိုခံယူလိုက္တယ္။
ဆုမေတာင္းခင္ ထမင္းစားတာမဟုတ္ဘူး။ ထမင္းမစားခင္ဆုေတာင္းတာ၊ ထမင္းစားၿပီး ဆုထပ္ေတာင္းတာ။
ခ်စ္ၿပီးမွေတာ့ ခမည္းေတာ္၊ သားေတာ္၊ သန္႔ရွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္ျမတ္၌ အာမင္။
လူျဖစ္လာမွေတာ့
ခမည္းေတာ္၊ သားေတာ္၊ သန္႔ရွင္းေသာ ဝိညာဥ္ေတာ္ျမတ္၌ အာမင္။
ဆလိုင္းနံရံ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ