၀တၳဳတို

စန္းသူ႔ေမာင္ ● လူ႔အလိုု

စန္းသူ႔ေမာင္ ● လူ႔အလိုု
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၁၆၊ ၂၀၁၇

” ၿမိဳ႕ထဲလမ္းမေပၚ ××× ကားေရာင္စံုမ်ားစြာ ××× တစ္စီးမွကိုယ္မပိုင္ပါ”

ဒီသီခ်င္းက က်မတို႔သီခ်င္းပဲ။ တစ္စီးမွမပိုင္လည္း ကိစၥစိုးစဥ္းမရွိ။ ဒီေန႔ ရန္ကုန္တစ္ၿမိဳ႕ လံုး အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွာ ေျပးဆြဲ ေနတဲ့လိုင္းကားေတြဟာ က်မတို႔အသံုးျပဳႏိုင္၊ စီးႏိုင္တဲ့ကားေတြပဲေပါ့။ ခုမွမဟုတ္၊ တစ္သက္တာပတ္လံုး စီးနင္းအသံုးျပဳခဲ့ ရတဲ့၊ အားကိုးခဲ့ရတဲ့ယာဥ္လိုင္းေတြပဲ။ ေကာင္းတာလည္းရွိ၊ ဆိုးတာလည္းရွိေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ေတြ ၾကည့္တိုင္း ကိုယ့္ႏိုင္ငံက အမ်ားသံုးယာဥ္လိုင္းအေနအထားနဲ႔ ကြာျခားေနတာေတြ႔ရေတာ့ အခက္ေတြ႔ၿပီ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံက လိုင္းကားေတြရဲ႕  အေနအထားကို ႏိုင္ငံျခားကလိုင္းကားေတြလိုပဲ အဆင္ေျပခ်င္လွသည္။

ေျပာရရင္ အမ်ားသံုးဘတ္စ္ကားစီးျခင္းအရာမွာ ပညာသားေတြရွိသည္။ မွတ္တိုင္မွာကားရပ္လာရင္ ကားေပၚအေရာက္ တက္ႏိုင္ဖို႔ ကားတံခါး၀ကို ေျပးေနရာယူတတ္ရမည္။ မိန္းကေလးေတြအတြက္ကေတာ့ အႏၱရာယ္ကင္းရာကင္းေၾကာင္း ၾကည့္ၿပီး ေနရာယူတတ္ရမည္။ ကိုယ္ကိုလွည့္ႏြဲ႔ၿပီး ကားအတြင္းသို႔၀င္ကာ ေနရာရွာတတ္ ယူတတ္ရမည္။ အဆင္းဆိုလည္း မက်န္ခဲ့ရေအာင္ တံခါး၀သို႔ ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ေရာက္ေနဖို႔လိုမည္။ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ႏွင့္ မထံုတတ္ေသးလုပ္မေနနဲ႔။ စပယ္ယာ ပါးစပ္ႏွင့္ေတြ႔မည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္၊ ကိုယ့္အထုပ္အပိုးကိုယ္ သယ္ႏိုင္ မႏိုင္ရမည္။ ကားအတက္အဆင္းတြင္ ကူဖို႔အားနည္း ၾကသည္။ သူတို႔ႏွင့္မဆိုင္သလိုပင္။

ယာဥ္ေၾကာလုေမာင္း ၿပိဳင္ေမာင္းလို႔ ခရီးသည္ေတြ ဘုရားတစီးၾကရသည့္ အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းလွပါ။ ဘတ္စ္ကား ႀကီးေသာ္ လည္း ထိုင္ခံုကအနည္းသာ။ ျဖဳတ္ထားၾကပံုရသည္။ ထိုင္ခံုမရွိလွ်င္ မတ္တတ္စီးခရီးသည္ပိုဆံ့မည္။ ၀င္ေငြပိုရမည္လား မသိ။

ကားေဘးတြင္ဘာခန္းဆီးအကာမွမရွိ။ မြန္းလြဲခ်ိန္ေနေစာင္းလွ်င္ ေနပူရွိန္ျပင္းလွလို႔ ကားထဲထီးဖြင့္ၿပီး ေနကာထားရသည္။ အဲကြန္းဘတ္စ္ဆိုေပမယ့္ ေလေအးလံုေလာက္စြာေပးႏိုင္သည့္၊ ေပးသည့္ကားနည္းလွသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ လူေတြႁပြတ္ က်ပ္ၿပီး မီးပြိဳင့္မ်ားႏွစ္ႀကိမ္ သံုးႀကိမ္မိေနလွ်င္၊ ဆင္းမည့္မွတ္တိုင္က မေ၀းေတာ့လွ်င္ ကားေပၚမွ ဆင္းေလွ်ာက္သြားမိသည္။ ပူေလာင္မြန္းၾကပ္သည့္ဒဏ္၊ အနံ႔ေပါင္းစံုသည့္ဒဏ္၊ လက္ကိုင္ဖုန္းစကားေျပာသံေတြ ဆူညံသည့္ဒဏ္တို႔ေၾကာင့္ကားထဲဆက္ေနဖို႔ မည္သို႔မွ် သည္းမခံႏိုင္ေတာ့။ သည္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားမွ ဘတ္စ္ကားေတြလို ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိႏွင့္ သက္ေတာင့္သက္ သာ ေအးေအးျမျမရွိလွေသာ ကားမ်ိဳးကို အခ်ိန္တိုင္းေတာင့္တမိသည္။

တစ္ခါက လူစီးခံုတစ္ခံုတြင္ ပုဆိုးေရစိုႀကီးလႊားထားသည္။ စီးသည့္ခရီးသည္ေတြက ကိုယ္ကိုေရွ႕  ကိုင္းၿပီး ထိုင္ၾကရသည္။ ေနာက္ခံုမွလူမ်ားက ႏွာေခါင္းပိတ္ၿပီးထိုင္ေနၾကသည္။ က်မက မတ္တတ္ရပ္စီးသူ။ အဲဒီခံုနားေရာက္ေတာ့ ျမင္ကြင္းက ထူး ဆန္းေနသည္။ ဒါကို မည္သူကမွ် ဘာမွမေျပာၾက။ စပယ္ယာလည္းအနားေရာက္ေရာ က်မကမေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ …

“ဒါက ဘာလုပ္တာလဲဟင္” ဟု ေလသံကိုေျဖေလွ်ာ့၍ ေမးမိသည္။ အဲသည္ေတာ့မွ
“ဟာ ဒီေကာင္ေတြ” ဟုဆိုၿပီး ပုဆိုးေရစိုကို သိမ္းသြားသည္။

က်န္အေျခအေနအရပ္ရပ္ကေတာ့ အားလံုးအသိပင္။

သည္လိုႏွင့္ ယခု YBS… YBS ဆိုသံေတြ ၾကားလာရၿပီ။ အသံၾကားရံုႏွင့္ ကိုယ္ပါ ႏိုးၾကားတက္ၾကြလာမိသည္။ အဆင့္အတန္း မီကားမ်ိဳးစီးရေတာ့မည္။ က်မတို႔က အေျခခံလူတန္းစား။ Probox တို႔ Belta တို႔ Wish တို႔ ဘယ္ေစ်းျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ေလာက္ေစ်း တက္တက္ က်က် က်မတို႔စိတ္မ၀င္စားပါ။ YBS ကိုေတာ့ စိတ္မ၀င္စား၍မျဖစ္။ ကားတက္ကားဆင္း စနစ္တက်ႏွင့္ ပိုက္ ဆံထည့္ပံုးေတြ၊ Prepaid Card ေတြႏွင့္တဲ့။ အဲယားကြန္းအျပည့္ႏွင့္တဲ့။ စပယ္ယာပင္မပါေတာ့ဟု ဆိုသည္။

သည္လိုႏွင့္ ကားေတြ ပဏာမ ေျပးၾကဆြဲၾကသည္။ စကၠဴစုတ္ေတြ ပံုးထဲထည့္ၾကသည္ဆိုသည္မ်ားလည္း ၾကားရသည္။ ေနာက္ေပါက္မွတက္သူေတြကို ျပန္ဆင္းေစၿပီး ေရွ႕ေပါက္မွျပန္တက္ေစသည္ဟုလည္း ၾကားရသည္။ မွန္တာေပါ့။ ေရွ႕  ေပါက္ကတက္၊ ယာဥ္စီးခကို ေငြပံုးထဲထည့္၊ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ေပါက္က ဆင္းရမည္ပဲ။ စနစ္တက်ေလးေပါ့။

ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ တစ္မ်ိဳးၾကံဳခဲ့ရသည္။ ကားေရွ႕  တံခါးပိတ္ထားၿပီး ေနာက္ေပါက္မွေပးတက္သည္။ ပိုက္ဆံပံုးက ေရွ႕ တြင္ရွိေသာ္လည္း  စပယ္ယာကပင္ ခရီးသည္မ်ားထံမွ ေငြလက္ခံသည္။ သူ႔လက္ထဲတြင္ ေငြေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားရွိေနၿပီ။ မတတ္သာ။ ကိုယ္ပါေငြ ၂၀၀က်ပ္ သူ႔လက္ထဲထည့္လိုက္ရသည္။ ဒါေပါ့။ စနစ္သစ္က အခုမွစတာ။ ဒီလိုပဲ ေရာေကာ ေသာေကာျဖစ္ေနဦးမွာပဲ။ ကားသစ္ေတြျပည့္ျပည့္စံုစံုနဲ႔မွပဲ အဆင္ေခ်ာမည္ထင္ပါသည္။ တစ္ကယ္ေတာ့ ခုအခါမွာ ကိုယ္က အျပင္သြားစရာသိပ္မလိုေတာ့။ ကိစၥရွိမွထြက္ျဖစ္သည္။ အိမ္တြင္နားသည့္အခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ။ ဒီေတာ့ ညေနေက်ာင္းမွ၊ ရံုးမွ ျပန္လာသူေတြရဲ႕  အေတြ႔အႀကံဳေတြကို နားစြင့္ရသည္။

“မမိေလ သူလွည္းတန္းသြားတာ၊ သူတက္စီးမိတဲ့ကားက အဲယားကြန္း ေကာင္းလိုက္တာတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ လွည္းတန္းမွာမဆင္းဘဲ ၿမိဳ႕ထဲထိ ဆက္လိုက္သြားတယ္တဲ့။ ကားေပၚမွာ တစ္ေရးရတယ္တဲ့။ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္မွ လွည္းတန္းကို ၂၀၀ိ/ ထပ္ေပးၿပီး ျပန္စီး တယ္တဲ့။ ကားေတြ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ OK လာၿပီ”

“YBS ၆၁ ေတြက လႈိင္သာယာက လာတာတဲ့။ ၇ မိုင္ကိုလဲျဖတ္တယ္။ ငါနဲ႔ေတာ့ အဆင္ေျပတယ္ေဟ့။ သမိုင္းကေန တစ္ ဆင့္တည္းနဲ႔ ဒီကိုေရာက္တယ္။ လူေတြလည္းေျပာေနၾကတယ္။ ၂၀၀ိ/ ထဲနဲ႔ လိႈင္သာယာကေန ၿမိဳ႕ထဲေရာက္တာ ခုမွပဲ ႀကံဳ ရတယ္၊ ၀မ္းသာလိုက္တာတဲ့”

“YBS ဆိုေပမယ့္ ကားတိုင္းမေကာင္းဘူး။ သမီးတို႔ကေတာ့ အ၀ါႀကီးေတြပဲ ေရြးစီးတယ္။ ေအးစိမ့္လို႔ အေမာကိုေျပလို႔”

“ေအးစိမ့္ေနတယ္ ဟုတ္လား၊ ဒါဆို ဒီအဲယားကြန္းကားမ်ိဳး ငါစီးလို႔ရပါ့မလားဟင္”

“ဟုတ္တယ္။ အန္တီေတာ့ရမယ္မထင္ဘူး။ အေႏြးထည္ေဆာင္ထားေပါ့”

“စိတ္ထဲစြဲမထားနဲ႔။ မမက အေအးမခံႏိုင္ဘူး အေအးမခံႏိုင္ဘူးနဲ႔ ေနာက္ကားအသစ္ေတြနဲ႔ဆို ကားေတြအားလံုး ေအးစိမ့္တဲ့ ကားေတြပဲစီးရမွာ။ ခုတည္းက အက်င့္လုပ္ထား။ စိတ္ေျပာင္းထား”

အဆင္ေျပပါေစလို႔သာဆုေတာင္းေနမိပါသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ YBS စနစ္မွာအမ်ားျပည္သူေတြ အဆင့္ရွိရွိ ေအးေအး ခ်မ္း ခ်မ္း သြားလာရမယ္ဆိုရင္ၿပီးတာပါပဲ။
××××

ဒီေန႔လွည္းတန္းမွာ ေစ်း၀ယ္သည္။ ၿပီးေတာ့ စာအုပ္ဆိုင္ေတြဆီ ကူးရသည္။ ၀ယ္ခ်င္ေသာ စာအုပ္ေတြ၀ယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အိမ္အျပန္ကားကို စဥ္းစားရသည္။ ေဟာ ဟိုမွာ YBS  ၃၀။ ဒီကားက အရင္အဓိပတိအ၀ါ လမ္းေၾကာင္းဆိုေတာ့ စီးလို႔ရတာပဲ။ အေျပးတက္လိုက္သည္။ ယာဥ္စီးခ ၂၀၀ိ/ ကိုလည္း ပိုက္ဆံပံုးထဲ ထည့္ျဖစ္သည္။ စိတ္ေအးခ်မ္းသာရွိေနဆဲ။ ဟဲ့ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ။ ကားက  အင္းစိန္လမ္းဘက္ေကြ႔သြားပါလား။

“စပယ္ယာ ဒါ နံပါတ္ ၃၀ မဟုတ္ဘူးလား ”

“ဟုတ္တယ္ေလ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ”

“ငါက ၇ မိုင္သြားမွာ”

“ဟာ အန္တီ ၃၀ က အင္းစိန္လမ္းကသြားတာ တစ္ကား။ ျပည္လမ္းကသြားတာတစ္ကား။ ဒါဆို ေရွ႕  မွတ္တိုင္မွာ ဆင္းလိုက္ ေတာ့ေနာ္”

“ဆင္းမယ္ ဆင္းမယ္”

အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္အေတြ႔အႀကံဳကိုလည္း ျပန္ေျပာျပရသည္။

“၃၀ စီးရင္ သတိထားၾကေနာ္။ အင္းစိန္လမ္းကသြားတဲ့ ၃၀ နဲ႔ ျပည္လမ္းကသြားတဲ့ ၃၀ ႏွစ္မ်ဳိးရွိတယ္တဲ့”

ကြၽန္မတို႔ ယာဥ္စီးသူမ်ားအေနႏွင့္လည္း လိုပါသည္။ ၾကည့္ … ကေလးမေလးတစ္ဦး

“ကားကလည္း ပူလိုက္တာ” လို႔ေျပာၿပီး သူ႔ေဘးက ခလုတ္ေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေလွ်ာက္ႏွိပ္ေနသည္။ က်မ ဆား သည္ယင္ေမာင္းမိၿပီ။

“သမီး အဲဒါဘာခလုတ္ေတြလဲဟင္”

“မသိပါဘူး။ ပူလို႔ ေအးမ်ားေအးမလားလို႔ ႏွိပ္ၾကည့္တာ” တဲ့

က်မလည္း ဘာခလုတ္ေတြမွန္းေတာ့ မသိပါ။ မသိရင္ ရမ္းသန္း မႏွိပ္သင့္ဘူးေပါ့။ သည္ျဖစ္ရပ္ အိမ္မွာေျပာျပေတာ့

“အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ။ ဟိုေန႔ကဆို အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ ကားထဲမွာ ဒူးရင္းသီးေတြစားေနတယ္။ တစ္ကားလံုးနံေစာ္လို႔။ ၿပီးေတာ့ အေစ့ေတြကို ခံုေျခရင္းမွာပဲ ပစ္ခ်ထားတယ္” တဲ့။

ကဲ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ စိတ္ေမာစရာပဲ။
××××

ဒီကားသစ္ေတြ စစီးကာစက က်မဆင္းခါနီး ေနာက္ေပါက္ဆီတိုးးသြားသည္။ ဆင္းမည့္မွတ္တိုင္မရာက္မီ ခလုတ္ႏွိပ္ရမွာကိုး။ ခလုတ္ကိုရွာမေတြ႔။ ဒီေတာ့ ေဘးနားက ကေလးမေလးကို….

“ဆင္းဖို႔ႏွိပ္မယ့္ခလုတ္က ဘယ္မွာလဲသမီး ” လို႔ေမးမိသည္။

“အန္တီ ကိုင္ထားတဲ့တိုင္မွာေလ။ အန္တီ့လက္မနားမွာ”

ေၾသာ္ ဟုတ္သားပဲ။ ရွက္ရွက္ႏွင့္ပင္ ခလုတ္ႏွိပ္လိုက္ရသည္။
××××

ဒီေန႔လည္းလွည္းတန္းေစ်းတြင္ လိုအပ္သည္မ်ား၀ယ္သည္။ ၿပီးေတာ့လွည္းတန္းမွတ္တိုင္မွ ကားစစီးသည္။ ထံုးစံအတိုင္း နံပါတ္ ၃၀ စီးရမည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့သိသြားၿပီ။ ျပည္လမ္းမွသြားမည့္ ၃၀ ကို ေရြးစီးလိုက္သည္။ လက္ထဲမွာလည္း အထုပ္ေတြ က မနည္းမမ်ား။

“အန္တီ ဒီမွာလာထိုင္”

တူမအရြယ္ေလးက ေနရာေပးသည္။
“ေက်းဇူးပဲ သမီးရယ္။ ေဘးရန္ကင္းပါေစ။ ကိုယ္္စိတ္ႏွစ္ျဖာက်န္းမာခ်မ္းသာပါေစ။ သမီးကဘယ္ထိစီးမွာလဲ။ အန္တီက ၇ မိုင္ဆင္းမွာ”

“ရတယ္အန္တီ။ သမီးက ၆ မိုင္ခြဲဆင္းမွာ”

“ေၾသာ္”

ေဘးခံုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ အသက္မတိမ္းမယိမ္းတစ္ဦး။ တဘက္ကိုေခါင္းမွစ ျခံဳၿပီးပတ္ထားသည္။ အို… ခုမွသတိ ထားမိသည္။ ကားက ေတာ္ေတာ္ေအးတာပဲ။ ေအးတာမွ အရမ္းေအးတာ။ ၇ မိုင္ထိေတာင္ စီးႏိုင္ပါ့မလား။ ကားကခုမွ လွည္းတန္းမွတ္တိုင္က စထြက္တာ။ မီးပြိဳင့္မိရင္လည္း ၾကာဦးမွာ။ အို… မီးစဥ္ၾကည့္ကရေတာ့မွာပဲ။

ခက္တာက ျပႆနာက တစ္ျခားမွာမရွိ။ မိမိမွာပဲရွိတာ။ ပန္ကာအေအး၊ အဲယားကြန္းအေအး မခံႏိုင္။ ေခြၽးတိတ္သည္ႏွင့္ ေခါင္းမူးလာတတ္သည္။ သည္ေတာ့ ပန္ကာ၊ အဲကြန္းတို႔သည္ က်မႏွင့္မသက္ဆိုင္သည့္ အိမ္သံုးပစၥည္းမ်ား။ ဒါ့ေၾကာင့္ လည္း ေတာ္႐ံု တန္႐ံု ဘယ္မွမသြားျဖစ္။ ခုလည္း အေအးက တျဖည္းျဖည္းသိသာလာၿပီ။ ကားက မီးပြိဳင့္ကိုမျဖတ္ေသး။ ဒုတိယအႀကိမ္ မီးနီမိျပန္ၿပီ။ မူးမလာခင္ ဆံုးျဖတ္ရမည္။

“သမီး လာျပန္ထိုင္လိုက္ပါ။ အန္တီေရွ႕မွတ္တိုင္မွာ ဆင္းေတာ့မယ္”

“ဟင္ အန္တီ ၇ မိုင္မွဆို၊ ထိုင္ပါ သမီးကရပါတယ္”

“ဟုတ္ပါတယ္။ မရတာက အန္တီပါ။ ဒီေလာက္ေအးေနရင္ အန္တီ မရေတာ့ဘူး။ ေခြၽးတိတ္တာနဲ႔ မူးတတ္လို႔။ ေရွ႕  မွတ္ တိုင္မွာဆင္းေတာ့မယ္”

” ဟုတ္တယ္။ က်မလည္း ဒီလိုပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သြားသြား ဒီလိုေအးတဲ့ကားနဲ႔ေတြ႔ရင္ အဆင္ေျပေအာင္ တဘက္တစ္ထည္ အၿမဲေဆာင္ထားရတယ္။ ခုလည္း ဒီကားက ေအးစိမ့္ေနလို႔ ျခံဳထားရတာ”

ကိုယ့္သီအိုရီနဲ႔ကိုယ္ ဟုတ္ေနၾကတာပဲ။ ကိုယ္သာဘာမွ ျပင္ဆင္မႈမရွိတာ။ အမေလး .. မီးပြိဳင့္ရယ္ ျမန္ျမန္စိမ္းပါေတာ့။ လူ လည္းမူးစျပဳလာၿပီ။ ေဟာ… စိမ္းၿပီ စိမ္းၿပီ။ က်မအတြက္ ၀မ္းသာစရာ။ ဒီလိုနဲ႔ ကားက ျပည္လမ္းဘက္ခ်ိဳးေကြ႔ၿပီး မာလာ မွတ္တိုင္အေရာက္ ထိုေအးစိမ့္ေနေသာကားေပၚမွ က်မခမ်ာ အေျပးေလး ဆင္းခဲ့ရပါေတာ့သည္။

စန္းသူ႔ေမာင္


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts