(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၈၊ ၂ဝ၁၇
● လစ္ဗာပူးၿမိဳ႕ ေရွးေဟာင္းသမိုင္းျပတိုက္
သေဘၤာမွာ ကြၽန္ေတာ္ တာဝန္ခ်ိန္ Duty ကမနက္ ၈ ကေန ေန႔လည္ ၁၂ အထိ။ ေနာက္တခ်ိန္က ည ၈ ကေန ၁၂ သန္း ေခါင္ယံအထိပါ။ အင္တာနတ္ကေန ဘိုဘိုက လွမ္းေျပာတယ္။ ဒီေန႔ ေန႔လည္ေလာက္ လစ္ဗာပူးကို သူေရာက္မယ္။ ေန႔ လည္ ၃ နာရီ လစ္ဗာပူးၿမိဳ႕ရဲ႕ သမိုင္းျပတိုက္မွာ လာေစာင့္ေနဖုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အလုပ္ၿပီးလုိ႔ ခဏနား ထမင္းစားၿပီး ၿမိဳ႕ ထဲကို ထြက္လာခဲ႔တယ္။ အျပန္တစ္နာရီေလာက္ေနာက္က်ရင္ ေရွ႕က တာဝန္ Duty သမားကို ဆက္ေစာင့္ေပးဖုိ႔နဲ႔ ေနာက္ ေန႔ အစားထိုး ျပန္ေစာင့္ေပးမယ္ဆိုၿပီး မွာထားခဲ႔ရပါတယ္။
တနဂၤေႏြ Sunday ျဖစ္ေနေတာ့ Seaman Club က ကားက လိုက္မပုိ႔ဘူး။ Taxi ကားဌားၿပီး ထြက္လာလိုက္တယ္။ ျပတိုက္ကို ေရာက္ေတာ့ ေစာေနေသးတာနဲ႔လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈျဖစ္တယ္။ ဒီျပတိုက္ကေတာ့ အခမဲ့ၾကည့္႐ႈလုိ႔ရပါတယ္။ ေအာက္ထပ္ ဝင္ဝင္ျခင္းမွာ Myanmar ဆိုတဲ႔စာတမ္းေလးနဲ႔ မတ္တပ္မွန္ဗီဒိုေလးထဲမွာ ကုန္ေဘာင္ေနာက္ဆံုးမင္းဆက္ သီေပါဘုရင္နဲ႔ စုဖုရားလတ္တို႔ပံု မႏၱေလးနန္းေတာ္ပံုကို ျပသထားၿပီး ဗုဒၶေၾကးဆင္းတုရုပ္ပြားေတာ္ကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕ကိုလိုနီျဖစ္ခဲ႔တာကိုျပေစခ်င္တာလား၊ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံေတာ္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳတာလား မသဲကြဲေတာ့ပါ။
ျပတိုက္ရဲ႕ အေပၚဆံုး အထပ္ကိုတက္သြားေတာ့ အဂၤလိပ္တို့ရဲ႕ ေရွးယခင္က အသံုးျပဳခဲ့တဲ့ စစ္ဝတ္စစ္စားေတြ လက္နက္ ေတြကို ခင္းက်င္းျပသထားသလို ပထမ ဒုတိယ ကမ႓ာစစ္က ဘြဲ႕တံဆိပ္ အက်ႌပံုေတြကို ကြန္ျပဴတာ Tablet ထားေပးၿပီး နွိပ္ ၍ ေလ့လာၾကည့္႐ႈနိုင္ပါတယ္။ လစ္ဗာပူးၿမိဳ႕ရဲ႕ပထမဦးဆံုးေျပးဆြဲတဲ႔ မီးရထားနဲ႔ ကားကိုလည္းျပသထားပါတယ္။ အဲဒီ ေခတ္က ေျပးဆြဲေနပံုကိုလည္း TV ႀကီးမ်ားနဲ႔ ျပသေနပါတယ္။ ျမင္းရထားလံုးအေဟာင္းမ်ားကိုလည္းျပသထားၿပီး ျမင္း အ သံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ားနွင့္ ျမင္းေလာင္းပြဲ ေဟာ္ကီသမားမ်ားရဲ႕ ပံုရိပ္သဏၭာန္ကိုလည္း ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္။ လစ္ဗာပူးၿမိဳ႕ မွာ စစ္အာဏာရွင္ ဗိုလ္ေနဝင္းျမင္းပြဲ လာေလာင္းဖူးတယ္လုိ႔လည္း စာအုပ္ေတြထဲ ဖတ္ဖူးပါတယ္။
ျပတိုက္မွာၾကည့္ၿပီး ေအာက္ထပ္ျပန္ဆင္းတဲ႔အထိ ဘိုဘိုမေရာက္လာေသးတာနဲ႔ ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ေစာင့္ရင္း သူ႔ကို လက္ ေဆာင္ေပးမယ့္ ၂ဝ၁၅ တုန္းက ကြၽန္ေတာ္ေရးသားထုတ္ေဝထားတဲ႔ ၂ဝဝ၇ ေရႊဝါေရာင္ေနာက္ခံ ေဒါင္းကတဲ႔ေန႔ ဝတၳဳ စာအုပ္ေလးကို ဟိုလွန္ ဒီလွန္လုပ္ေနတုန္း ခင္ဗ်ား ျမန္မာလားဆိုၿပီး အသားညိဳညဳိ ခႏၶာကိုယ္္ေသးေသး မ်က္မွန္တပ္ထားသူ တစ္ဦး ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ပါလုိ႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ဘိုဘိုကိုေစာင့္ေနတာလားတဲ့။ သူလည္း ေစာင့္ေနတာ အခု ေရာက္ေတာ့မယ္ ေျပာပါတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူလည္း မိတ္ဆက္ပါတယ္။ စာေရးဆရာကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေဒး။ သူ႔စာကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မဖတ္ဖူးပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ ေအာင္ျပည့္ စာေပေဟာေျပာပြဲတစ္ခုမွ သူ႔ ဘာသာျပန္ဝတၳုေလးကိုေတာ့ ေျပာျပလုိ႔ နားေထာင္ဖူးပါတယ္။ ဆရာေမာင္ေဒးက လစ္ဗာပူးၿမိဳ႕နား တကၠသိုလ္တစ္ခုမွ ဧည့္စာေရးဆရာအျဖစ္ နွစ္ပတ္ဖိတ္ေခၚလုိ႔ လာခဲ႔တာေျပာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ျမန္မာဆိုတာ ဘယ္လိုသိတာလည္း ေမးလိုက္ပါတယ္။ (ကြၽန္ေတာ္က အသားျဖဴလုိ႔ မဟုတ္ပါ ဖား (ဖိလစ္ပိုင္) ေတြနဲ႔တူတတ္လုိ႔ပါ) ခင္ဗ်ား ဝတၳဳစာအုပ္ကိုင္ထားတယ္ေလ။ ဟုတ္တာပဲ။ ခင္ဗ်ားကိုလည္း က်ုပ္ ျမန္မာကဗ်ာဆရာလုိ႔ ျပန္ေျပာနိုင္တယ္။ ဘာလုိ႔လည္းဆိုေတာ့ ဖ်င္အသားေရာင္ ပုခံုးခ်ိတ္အိတ္က ျမန္မာစာေရးဆရာကဗ်ာ ပန္းခ်ီ ကာတြန္းဆရာ လူငယ္အေတာ္မ်ားမ်ား လြယ္တတ္ၾကလုိ႔ပါ။
ဘိုဘို ေရာက္လာပါတယ္။ ဘိုဘိုနဲ႔က အြန္လိုင္းမွာ ေတြ႔ ျဖစ္ေပမယ့္ အျပင္မွာမေတြ႔ျဖစ္တာ ၁ဝ နွစ္နီးပါးေလာက္ရွိေသာ္လည္း ရုပ္ေကာ လူပါ ဘာမွမေျပာင္းလဲပါဘူး။ သူနဲ႔ စသိတာက ဘဘသခင္တင္ျမရဲ႕အိမ္မွာပါ။ ကြၽန္ေတာ္က ဘံုဘဝမွာျဖင့္ စာ အုပ္ဖတ္ၿပီး ဘဘသခင္တင္ျမနဲ႔ေတြ႔ခ်င္ေနတာကို ရန္ကုန္က အစ္မဝမ္းကြဲေတြေျပာျပေတာ့ သူတို႔က ၁၆ လမ္းကိုေခၚသြား ပါတယ္။
အစ္မေတြ အေမဘက္က အမ်ဳိးအရင္းႀကီးကို။ ဒါနဲ႔ ၂ဝဝ၆ ခုနွစ္ေလာက္မွာ ဘဘသခင္တင္ျမ အိမ္ကေန ဘိုဘိုနဲ႔ စသိ လာတာ။ အဲတုန္းက စာေရးတဲ႔ကေလာင္က ဘိုဘိုလန္းစင္။ ဘိုဘိုက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ဆရာေမာင္ေဒးကို ျပတိုက္နားက လစ္ ဗာပူးၿမိဳ႕ရဲ႕ ပန္းခ်ီျပခန္းတခုကို လိုက္ပုိ႔ပါတယ္။
● လစ္ဗာပူးၿမိဳ႕ရဲ႕ ပန္းခ်ီျပခန္း
ျပခန္းက စုစုေပါင္း သံုးထပ္ရွိပါတယ္။ အခမဲ့ၾကည့္႐ႈလုိ႔ရသလို အခေပးၾကည့္႐ႈရတဲ့အခန္းေတြကိုလည္း စာကပ္သတိေပး ထားၿပီး မွန္တံခါးေတြ ပိတ္ထားပါတယ္။ ျပခန္းထဲမွာ ဓါတ္ပံုရိုက္လုိ႔ရေပမယ့္ ဖလက္ဂန္း မီး ဖြင့္မရိုက္ရဘူးလုိ႔ သတိေပးစာ ကပ္ထားပါတယ္။ ပီကာဆိုရဲ႕ပန္းခ်ီကား တခ်ဳိ႕နဲ႔ကမ႓ာေက်ာ္ ပန္းခ်ီကားမ်ားစြာ ခ်ိတ္ၿပီး ျပသထားပါတယ္။ ရုပ္တရက္ၾကည့္ ရင္ ပန္းခ်ီလုိ႔ထင္ရတဲ႔ဓါတ္ပံု ရုပ္ပံုကားမ်ားကိုလည္း ျပသထားပါတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာမ ထေရစီ (Tracey Emin) ရဲ႕ ကမ႓ာ ေက်ာ္ အင္စေတာ္ေရးရွင္းတခုျဖစ္တဲ႔ အိပ္ယာကိုျပသထားၿပီး အျခားဆရာမ်ားရဲ႕ အင္စေတာ္ေရးရွင္းမ်ားစြာကိုလည္း ေတြ႔ ျမင္ရပါတယ္။ ေအာက္ဆံုးထပ္မွာေတာ့ ပန္းခ်ီနဲ႔ပတ္သက္ေသာ စာအုပ္စာတမ္းမ်ား ပန္းခ်ီပစၥည္းမ်ားအျပင္ ျပခန္း အမွတ္ တရပစၥည္းမ်ားပါ ေရာင္းခ်ပါတယ္။
● လစ္ဗာပူးၿမိဳ႕ရဲ႕ည
ပန္းခ်ီျပခန္းကေန ၿမိဳ႕ထဲဘက္ ျပန္ထြက္လာေတာ့ မိုးခ်ဳပ္စျပဳေနပါၿပီ။ လစ္ဗာပူးၿမိဳ႕လယ္က လမ္းမက်ယ္ႀကီးမွာ နိုင္ငံျခား ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြထဲကလို လူေတြသြားလာေနလိုက္ၾကတာ အေပၚစီးကၾကည့္ရင္ ပုရြက္ဆိတ္အံုႀကီးလိုပါပဲ။ ဒီလမ္းမ အက်ယ္ႀကီးက တစ္မိုင္ေက်ာ္ေလာက္ ရွည္လ်ားၿပီး ကား ဆိုင္ကယ္ စက္ဘီး အေနွး အျမန္ ယဥ္မ်ား လံုးဝေမာင္းနွင္သြားလာလုိ႔ မရပါဘူး။ စတိုးဆိုင္ စားေသာက္ဆိုင္ ဖုန္းဆိုင္ ဘဏ္ စတဲ့ လူသံုးကုန္္ပစၥည္းမ်ဳိးစံုရရွိနိုင္သလို ခရစၥမတ္နား နီးလာျပီျဖစ္တဲ့ အတြက္ ယာယီအေဆာက္အဦ လွလွေလးေတြနဲ႔ ဂ်ာမန္ဘီယာဆိုင္မ်ား ေပါင္မုန္႔ထဲ ဝက္အေခ်ာင္း ၾကက္အူေခ်ာင္းညႇပ္ ထည့္စားတဲ့ Hot Dog ဆိုင္မ်ားစြာကိုလည္း ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္။
ထိုလမ္းမၾကီးေပၚမွာ စိတ္မႏွံ႔သူမ်ားကလြဲလုိ႔ ေတာင္ရမ္းသူမ်ားက ကိုယ္ပိုင္ဂီတေဖ်ာ္ေျဖမႈေတြနဲ႔ပါ။ ဂီတာ တေယာ အေကာ္ ဒီယံ ေလမႈတ္တူရိယာစတဲ႔ တူရိယာအစံုျဖင့္ တီးဆိုၾကၿပီး စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ေတာင္းရမ္းၾကသူေတြရွိသလို ပရဟိတ အလွဴခံတဲ႔သူေတြလည္း ပါပါတယ္။
ေန႔လည္က ေန နည္းနည္းပူေနတာနဲ႔ အက်ႌလက္ရွည္အေပၚက ကုတ္အက်ႌအပါးေလးပဲ ထပ္ဝတ္လာတာ ညဘက္ေရာက္ ေတာ့ အဂၤလန္္ေဆာင္းက အခ်က္ျပၿပီ။ ဒီအခ်ိန္ လန္ဒန္သြားမယ့္ လြတ္လပ္ေရးဖခင္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအတြက္ ပန္ဒစ္ႀကီး ဂ်ဝါဟာရာေန႐ူးရဲ႕ ေလာင္းကုတ္အရွည္ လက္ေဆာင္အျဖစ္ေပးခဲ႔တာကို သြားသတိရမိတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲ အေတာ္ ေလွ်ာက္လာေတာ့ ဝိတိုရီယ ဘုရင္မႀကီး႐ုပ္ထုကို ေတြ႔ျမင္နိုင္ပါတယ္။ ႐ုပ္ထုေရွ႕က မွန္ေျပာင္း (ေရႊတိဂံု ေျမာက္ဘက္မုဒ္ ကလို မွန္ေျပာင္းေတြလို) ေတြက ဘာကိုၾကည့္ခိုင္းေနတာလည္း သြားၾကည့္ေတာ့ ေလးဖာလံုေလာက္အေဝးက ၿမိဳ႕ ခန္းမ အေဆာက္အဦးၾကီးတစ္ခုရဲ႕ အေပါ္ နွဖူးစီးက နာရီ အခ်ိန္ကို လွမ္း ၾကည့္ဖုိ႔ လုပ္ေပးထားတာပါ။ တေျဖးေျဖးအေအးပိုလာတာနဲ႔ ဘား (Bar) ဆိုင္တခုကို သြားထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ ဘိုဘိုက လစ္ဗာပူးလာတာ တခ်က္ပစ္ ၃ ေယာက္ထိလိုမ်ဳိး ေနာက္ထပ္ ျမန္မာလူငယ္တေယာက္ ထပ္ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႔လိုပဲ M B B S နဲ႔ ေဒါက္တာဘြဲ႕ရထားသူျဖစ္ၿပီး လစ္ဗာပူးေဆးတကၠ သိုလ္တစ္ခုမွာ စေကာလားရွစ္ရလုိ႔ ဘြဲ႕လြန္လာတက္ေနတာပါ။ နာမည္က ကိုဗညားပါ။
ဒီက ဘားဆိုင္ေတြက အရက္ ဘီယာ အနည္းငယ္ေစ်းၾကီးတယ္။ ေနာက္ ထူးျခားတာက ဘာအျမည္းမွ မစားၾကဘူး။ ေဆး လိပ္ေသာက္ၿပီးျမည္းေနၾကတယ္။ ေရာမ ေရာက္တုန္း ေရာမလိုက်င့္လိုက္တာ နည္းနည္းေတာ့ ေႏြးေတးေတးျဖစ္လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ စာအုပ္က နွစ္အုပ္ထဲပါေတာ့ အဂၤလန္္မွာ က်န္ခဲ႔မယ့္ ဘိုဘိုနဲ႔ ဗညားကိုပဲ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့လိုက္တယ္။ ကိုေဒး ကို ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္မွေပးမယ္ဆိုၿပီး အခု ေဆာင္းပါးျပန္ေရးတဲ့အခ်ိန္အထိ မေပးရေသးပါဘူး။ ကိုယ္ကလည္း သေဘၤာျပန္တက္ သူကလည္း အေမရိကခရီးစဥ္ေရာက္ေနတာနဲ႔ လြဲေနၾကတယ္။ နာရီဝက္ေလာက္ စကားေျပာၾကၿပီး ကို ေဒးက ကဗ်ာရြတ္ပြဲတခုသြားမယ္ဆိုၿပီး နႈတ္ဆက္ထြက္သြားပါတယ္။ က်န္တဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္ ညစာစားဖုိ႔ ဆိုင္ လိုက္ရွာေတာ့ တရုတ္ဘူေဖး ဆိုင္ေရာက္သြားပါတယ္။ ဥေရာပတိုက္သား အေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ အာရွတိုက္သားေတြကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။
တေယာက္ကို အဝစား ၁ဝ ေပါင္ပါ။ (အမွန္က ၁၃ ေပါင္က်တာ ကိုဗညားက ေက်ာင္းသားကတ္ထုတ္ျပေတာ့ ၃ ေပါင္ ေစ်း ေလ်ာ့ေပးတာပါ။) ကိုယ္ေတြက ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ ပုဂံ အျပည့္အေမာက္ထည့္စားေတာ့တာပဲ။ ဘိုဘို က လန္ဒန္ေရာက္တာၾကာၿပီ ဆိုေတာ့ သိပ္မ်ားမႀကိဳက္လုိ႔လားမသိ၊ ဟိုနည္းနည္း ဒီနည္းနည္းပဲ ထည့္စားတယ္။
ေကာင္းမယ္ထင္လုိ႔ ဟင္းေတြအမ်ားႀကီးထည့္လာတဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က ခံတြင္းသိပ္မေတြ႔လွဘူး။ နည္းနည္းစီ ထည့္လာတဲ႔ ဘို ဘိုက အဂၤလန္နိုင္ငံသားမ်ားစတိုင္ ဟင္း အရင္ျမည္းၾကည့္တာကိုး။ ၿပီးမွ ခံတြင္းေတြ႔တဲ့ဟင္းေတြ အရသာရွိမယ့္ အစား အစာေတြကို ေနာက္ထပ္ သြားထည့္ယူစားေတာ့တာပါပဲ။ ဒါလည္း အတုယူစရာ ဗဟုသုတတခုပဲ မဟုတ္ပါလား။
ဗိုလ္သူရိန္
၅ ၁၁ ၂ဝ၁၇
ေခတၱ နယူးကယ္လီတိုးနီးယား
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
