(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၁၀၊ ၂၀၁၇
၁။
လမ္းေပၚက ခဲလံုးကို က်ံဳးက်ံဳးကန္တတ္ၿပီဆိုရင္ ေတာ္လွန္ေသာလူငယ္ေန႔ေတြ ေရာက္လာ ေတာ့တာပဲ။ ခဲလံုးလိုကန္လိုက္တဲ့အရွိန္အတိုင္း ဖိႏွိပ္ခံရလို႔ လမ္းေပၚလိမ့္ေနတဲ့လူငယ္ေတြ ရွိတယ္။ လမ္းေပၚမွာ လြတ္လပ္ခ်င္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြရွိ တယ္။ လူငယ္ေန႔ေတြ ေရာက္လာ တယ္။ စာသင္ခန္းအျပင္က လူငယ္ေန႔အေၾကာင္းမ်ားမွာ အိမ္ကထြက္လာၿပီဆိုတာနဲ႔ စုမိၾက တာ လူငယ္ေတြပဲ။ လြတ္ေနတဲ့စိတ္က လပ္ေနတဲ့ကြက္လပ္ထဲ လဲရာက လူးလဲထလာတတ္တာ လူငယ္ေတြပဲ။ အိပ္မက္ကို အစာသြပ္လို႔ ေျပးလာတယ္။ အိမ္နဲ႔မတည့္သလို ကိုယ့္အိမ္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွေနလို႔မရ အိမ္အျပင္ထြက္ေနခ်င္ တဲ့စိတ္က ေနာက္က က်ားလိုက္သလို ေျပးလာ လြတ္လပ္မိုးသား စာသားမ်ား႐ြတ္လို႔ လူငယ္ေတြ လမ္းမေပၚလာေနၿပီ။
လမ္းေပၚကလူငယ္ေန႔ေတြအေၾကာင္း ေလေၾကာင္းနဲ႔ေရာက္လာ ေလသင့္ရာ အရိပ္ရ လမ္း ထိပ္အုတ္ခံုထက္က လြင့္လာ တဲ့အသံနဲ႔ လိပ္စာမဲ့ေနတဲ့ အိပ္မက္။ ႐ြတ္ေနတတ္တ့ဲ ဂီတသံစဥ္စာသားမ်ား တလိပ္လိပ္တက္လို႔ ကြဲအက္ထားတဲ့အသံမွာ တိမ္ေပၚတက္ လႊင့္ထူခ်င္ေနတဲ့ အလံ။ လူငယ္အလံဆိုတာ တလက္လက္လြင့္မွာပဲ။ လမ္းထိပ္အုတ္ခံုေပၚမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမာမပမ္း ဂစ္တာကိုေထာင္လ်က္ ဆံပင္ကိုစုလ်က္နဲ႔ လူငယ္စိတ္ကို ႀကိဳးတင္းညႇိေနတာပဲ။
လီဗာဖိနင္းေနတဲ့ပံုနဲ႔ ေျမာက္ႂကြေနတဲ့ ကိုယ္ေနဟန္ထား လူငယ္ေတြ ဒေရာေသာပါး ေရာက္ ေရာက္လာတယ္။ လူငယ္ေတြ လမ္းမေပၚ ေဆာင့္ႂကြားႂကြား ေလွ်ာက္လာ ဘယ္ေနရာ ေရာက္ ေရာက္ ခပ္သြက္သြက္ လမ္းမမ်ားေပၚ လူငယ္ေတြ သြားေနေတာ့တာပဲ။
၂။
အိမ္ထဲမွာ ေႏြလိုပူျပင္း ေလာင္ၿမိဳက္လို႔ သစ္႐ြက္ေျခာက္လိုေႂကြက် ဘယ္လိုမွေနလို႔မရဘူးလို႔ သာထင္တယ္။ လူငယ္ဆိုတာ အိမ္ထဲမွာအသက္ဝဝ မရွဴရဘူး ဒီလိုထင္ေနတယ္။
အိမ္ဆိုတာက လူငယ္စိတ္မွာ ပူျပင္းတဲ့ေႏြရာသီ၊ သူ႔အိမ္မွာသာ ရစ္ပတ္ဖြဲ႔ေနတတ္တဲ့ ပင့္ကူ မွ်င္လို ႀကိဳးေတြကို မလိုခ်င္ဘူး။ ခ်ဳပ္ကိုင္တတ္တဲ့ အေႏွာင္အဖြဲ႔ေတြ ဘာမွမလိုခ်င္ဘူး။
လူငယ္ဘဝအတြက္ သံေယာဇဥ္ဆိုတဲ့အဓိပၸာယ္က လည္ပင္းဖက္ေပါင္းသင္းရမွ ခ်ိဳၿမိန္တာ။ အဲဒီေတာ့မွ ထိရွတဲ့ လူငယ္အရသာ။ ေကာင္းကင္ကို တက္ခ်ိတ္ဖို႔ ခပ္မာမာအုန္းဆံႀကိဳးေတြသာ က်စ္ဖို႔လိုတယ္။ တိမ္ေပၚတက္ခ်ိတ္မယ့္ႀကိဳးေတြ ဟာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ထက္ အႏၲရာယ္ရွိေနမွ ရမယ္။ ေသြးေတြ ပူတုန္း ခ်က္ခ်င္းထလုပ္လိုက္တာပဲ။ လူငယ္ေတြက စိတ္ထဲရွိတာ ေျပာဆို စိတ္ကူးတည့္ရာ ထလုပ္ေနတတ္လို႔လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မွားတယ္ဆိုတာမစဥ္းစား ဘယ္အရာမွ ေနာက္မဆုတ္ လူငယ္ေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနၾကသလား မေျပာပါနဲ႔။
အိမ္ဟာ ပူလြန္းလို႔ တံစက္ၿမိတ္ေအာက္ ထြက္လာတယ္။ တံစက္ၿမိတ္ေအာက္က ပူလြန္းလို႔ အျပင္ဘက္ထြက္လာတယ္။ လမ္းေပၚမွာဆို ေနပူပူ ေလပူပူ လူငယ္ကဘာလို႔ မပူေတာ့တာလဲ စဥ္းစား ေျခလွမ္းေတြ ဘာေၾကာင့္သြက္ေနရတာလဲ လူငယ္ေတြမစဥ္းစား ေနာက္ဆံုးေတာ့ လည္း လမ္းတခုေဖာက္လို႔ ေရာက္လာခဲ့တာပါပဲ။
ပိတ္ေလွာင္ခံထားရတဲ့ေန႔မ်ားဟာ ေႏြေန႔တာမ်ားလို႔သာ ထင္ေနတယ္။ ေလေျပေအးေအးမလာ ပူေလာင္လြန္းလွပါတယ္။ ေႏြးေထြးမႈဆိုတာကို အိမ္ထဲမွာဘယ္ေတာ့မွ မရွာပဲ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ကဖြင့္ထားတဲ့ သီခ်င္းထဲမွာလိုက္ရွာတယ္။ အဲဒီမွာ သံစဥ္ေတြရွိေန လြတ္လပ္ခ်င္တဲ့ အျခား လူငယ္ေတြလည္းရွိလို႔ ေသြးကိုေႏြးသြားေစတာပဲ။ လူငယ္ေတြစုေနၿပီဆိုတာ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ထဲ တစစစီတြဲစပ္ထားတဲ့ သံေယာဇဥ္အမွတ္အသား။
လာရာတူဖို႔မလိုေပမယ့္ လားရာတူတဲ့လူငယ္ေတြရွိေနၿပီဆို သီခ်င္းတပုဒ္ကအစ ကမ႓ာနဲ႔ခ်ီ သြားတတ္ေသာ လူငယ္အိပ္မက္ မ်ား။ အနာဂတ္စကားမ်ားဆိုတာ လက္ဖက္ရည္တခြက္နဲ႔သာ စတင္ရတယ္။ လူငယ္ေတြေတြ႔ၿပီဆို လြတ္လပ္မႈအေၾကာင္းေျပာ လို႔အားမရ အိပ္မက္ဆိုတာ တကယ့္လက္ေတြ႔ဘဝမွာ ဘာမွမရေသးဘူးဆိုေပမယ့္ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ဆိုတာက လူငယ္ အနာဂတ္ပဲ။
လူငယ္စိတ္ကူးၾကယ္မ်ား လင္းတလွည့္ မွိန္တလွည့္ ဆိုေပမယ့္ အားရွိသေလာက္နဲ႔ တက္ႂကြ ထြန္းလင္းေနစၿမဲ။ ဆိုင္ထဲမွာဖြင့္ထားတဲ့သီခ်င္းမွပဲ လူငယ္ေတြ အားယူေနရတာပဲ။
အခ်ိန္ကိုဘယ္လိုအသံုးခ် ကုန္ဆံုးေစရမလဲဆိုတာကအစ လူငယ္ေတြ ေျပာေနၾကတာပဲ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အိပ္မက္ကို ဖြင့္ဟ တိုင္ပင္လို႔ စားပြဲခံုကို စီးခ်က္လိုက္ေခါက္ေနတတ္တယ္။ အဲဒီမွာ ဂစ္တာမဝယ္ႏိုင္တဲ့လူငယ္ေတြဆိုတာ အားလံုးနဲ႔ နီးရက္ နဲ႔ေဝးရာ လူငယ္ေတြအတြက္ သီးသန္႔ကမ႓ာ။ အပိုင္စားရထားသလိုထိုင္လို႔ ကမ႓ာနဲ႔ခ်ီေျပာမယ္။ ေခါင္းငံုေနတာလည္း ဂ်ိဳ (ခ်ဳိ) ေသြးေနတာပါပဲ။ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့လည္း ညထဲၾကယ္ေတြ စိတ္ကႂကြေန လူငယ္သဘာဝ သူ႔ အလိုလို ဂ်ိဳ (ခ်ဳိ) ကႂကြ စိတ္က တလက္လက္ထေနတယ္။
၃။
လူငယ္အမွတ္အသားမ်ားစြာထဲ ေရးမွတ္ထားရမယ့္အေၾကာင္းအရာမ်ားက ဉာဏ္ပညာ ခြန္အား အနာဂတ္စကၠဴပန္း မ်ားဆို တာ ေလထဲေပ်ာက္ျပယ္ ေမႊးရနံ႔လြင့္စင္ ဒီအတိုင္းက်န္ရစ္ေစ မယ္မဟုတ္ပါဘူး။ လက္ဖ်ံေပၚေရာက္လာတဲ့ တက္တူးမွာ ေမႊးရနံ႔ရေနတာ လူငယ္ပဲ။
လမ္းေပၚမွာ လိမ့္ေနတဲ့ ခဲလံုးဟာ လူငယ္ပဲ။ လမ္းေဘးအုတ္ခံုေပၚက ဂစ္တာသံဟာ လူငယ္ပဲ။ လြတ္လပ္တဲ့အနာဂတ္ အေၾကာင္းပဲ ေျပာလို႔ လူငယ္ေတြဆိုတာ တရိပ္ရိပ္ေျပးေနတဲ့အနာဂတ္ ရပ္မေနတဲ့ေျခလွမ္းမ်ားနဲ႔ ေလာကလမ္းေပၚ ေရာက္လာတဲ့ ၾကယ္မ်ား။
ေလာကလမ္းမွာေရာက္လာ ေလွ်ာက္ေသာလမ္းမွာလည္း ေျခလွမ္းေတြက စတင္မယ္မွမရွိ ေသး ဆြဲမိတဲ့ ႀကိဳးေတြ။ အသက္ကိုလည္းေအာင့္ရ စိတ္ကိုလည္း ေတာင့္ထားရ ရဲစိတ္နဲ႔သာ တင္းထားေနရတယ္။ ဉာဏ္ပညာ ေရာက္လာတယ္။ ေရွ႕မွာ မေသရံုတမယ္ ညေနစာ ေရာက္လာတယ္။ ဘယ္သြားသြား ေရာက္ဖို႔သာခက္တာ အၿမဲ ေလလြင့္ဖို႔သာလြယ္မယ္။
ေဘးကိုေခ်ာ္ထြက္သြားဖို႔ဆိုတာကပိုလို႔ေတာင္လြယ္ေသးတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း လြတ္လပ္တဲ့ ငါးအတြက္ ကန္ေရျပင္ဟာ ပိုက်ယ္တတ္လို႔ လူငယ္ေတြ မနားတမ္းကူးခတ္ေနရဦးမွာပါပဲ။
ပန္းတိုင္ဟာလည္း ေဝဝါးမေန စိတ္ထဲလိႈင္းလိုလြန္႔လူး ကမ္းေျခေရာက္ႏိုင္ေသးတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း လူငယ္။ အစုအေပါင္းလူငယ္။ ရဲရဲ ေရွ႕ကို တိုးထြက္လာလိမ့္မယ္။
စိတ္ကူးအသစ္ေတြ သယ္လာလိမ့္မယ္။ မွားမွားမွန္မွန္ တခုမဟုတ္တခု စမ္းသပ္ေနပါလိမ့္ မယ္။ ေနအိမ္နဲ႔အေဝး ေျပးစရာ ေျမရွိသေလာက္ အနာဂတ္အိပ္မက္ထဲ အားကုန္ေျပးလို႔ လူငယ္ေတြ ေရာက္လာၾကလိမ့္မယ္။ ေနရာအႏွံ႔မွာလူငယ္ ဆိုတာ ရွိလို႔ ေနရာအႏွံ႔မွာ လူငယ့္ ပန္းတိုင္မ်ားရွိတယ္။ ပန္းတိုင္ဆိုတာကလည္း တည္ေနရာ အတည္တက် ဘယ္တုန္းကမ်ား ရွိခဲ့ဖူးလို႔လဲ။ ေျမပံုၫႊန္းအတိအက်နဲ႔ ဘယ္တုန္းက သိခဲ့ဖူး ရခဲ့ေရာက္ခဲ့ဖူးပါသလဲ။
တေနရာရာမွာ ဘယ္ပန္းတိုင္ကို ဝင္ေနၿပီလဲ တေနရာရာေတာ့ ေရာက္ပါၿပီ ေရာက္ရာေနရာက ပန္းတိုင္တခုေတြ႔ပါၿပီဆို ရင္ လူငယ္သဘာဝ ေပ်ာ္ရတာခ်ည္းပါပဲ။
၄။
အိမ္နဲ႔ေဝးရာခဏ ဘဝသင္ခန္းစာမ်ားမွာ အေတြ႔အႀကံဳဆိုတာ စာမ်က္ႏွာတ႐ြက္ခ်င္း စာ တေၾကာင္းခ်င္း အလြယ္တကူဖတ္သြားရတာမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ လူငယ္ဆိုတာ ခံစားခ်က္ရွိသလို အေဝးတေနရာက အိမ္ကိုေတာ့ ျပန္လြမ္းတတ္ၾကတာခ်ည္းပဲ။ အိမ္မွာေနစဥ္ အေဝး ေျပးထြက္ခ်င္တယ္ထင္ရေပမယ့္ အိမ္နဲ႔ေဝးေနတဲ့အခါ အိမ္လြမ္းနာ ဆိုတာ အလစ္ဝင္လာ တတ္တဲ့ သန္းေခါင္ယံအလြမ္းေတြ အိမ္အလြမ္းဆိုတာကလည္း အားကိုးရာမရွိမွ ခလုပ္ထိမွလည္း လြမ္းေနျဖစ္တာမဟုတ္ပဲ တခါတရံ ကားလက္မွတ္ကေလး တေစာင္ကအစ ေျမသင္းနံ႔ ေလးရလိုက္တာအဆံုး အိမ္ကို လြမ္းၾကရတာ အေဝးေရာက္ဖူးတဲ့သူမွ သိမွာပါပဲ။
ပညာရွာတဲ့အခါ အေတြ႔အႀကံဳရွာတဲ့အခါ မလႊဲမေရွာင္သာ အိမ္နဲ႔ေဝးရာဘဝဆိုတာ လူငယ္ တိုင္း ႀကံဳေန ခြဲခြာလာရတယ္ ဆိုတာက အစမွာသာေပ်ာ္႐ႊင္မယ္ အေနေဝးတာ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် အလြမ္းဟာ တမ္းတျခင္းအေမာေတြသာ ယူလာတတ္ ပါတယ္။ အိမ္အလြမ္းေတြဆိုတာ အဆင့္ဆင့္လက္ဆင့္ကမ္းလာတဲ့ယဥ္ေက်းမႈမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာလိုက္ပါသြား အလြမ္းကို တျခား နည္းနဲ႔အစားထိုးကုစား ဘဝအေမာေတြဆိုတာလည္း ခ်န္ထားလို႔မရတဲ့အေၾကာင္းအရာမ်ား။
သြားၿဖဲျပရ လူငယ္ဘဝ ေန႔တာမ်ား။ ဘယ္ေတာ့မဆို အသစ္ကပဲစရ ဘယ္ေနရာမဆို ေအာက္ သက္ေက်ေအာင္လည္း စီးတဲ့ဖိနပ္ကအစ ေလွ်ာက္ေနတဲ့လမ္းမ်ားအဆံုး ေနရာမ်ဳိးစံုမွာ သင္ယူ ေနရတယ္။ လမ္းေပၚမွာလည္း ဘယ္ညာႏွစ္ဘက္ တၿပိဳင္နက္ၾကည့္မရ ဘယ္ေတာ့မွ ႏွစ္ခု လိုခ်င္လို႔မရ ေခြၽတာေရး ဆန္ျပဳတ္မ်ား။ ေခြၽတာေရး ေန႔တာမ်ား။ ေငြဟာ အေရးမႀကီးဘူး ဘယ္ေလာက္ဆိုလည္း လူငယ္ဘဝမွာေငြဆုိတာမၿမဲ အခ်ိန္ဆိုတာက ပိုေရးႀကီးတာပဲ။
ဘဝဆိုတာ နဖူးကေခြၽး ေျခမထိေအာင္စီးမွာပဲ။ ပိတ္ထားတဲ့ ေသတၲာထဲ ႀကိဳးလား ေႁမြလား ခြဲမရ စကၠဴစြန္ ေလထဲလက္နဲ႔ လွမ္းမရ တင္းထားတဲ့ ႀကိဳးကို လြယ္လြယ္ကိုက္ျဖတ္မရတဲ့ေန႔မ်ားမွာ ေနလံုးဟာ ဘယ္ေတာ့မဆိုေခါင္းေပၚတည့္တည့္ မြန္းတည့္ခ်ိန္မ်ားသာမိုးထားတယ္။
လူငယ္ဆိုတာက မထြင္းရေသးတဲ့ သစ္သား မထုရေသးတဲ့ ပန္းပုအရုပ္တရုပ္လို မျဖည့္ရေသးတဲ့ စာမ်က္ႏွာအလြတ္မ်ားမွာ စိတ္ရွိသေလာက္ အရုပ္ေရးၾက လူငယ္သမိုင္းကိုေရးၾကရမွာပါပဲ။
၅။
လြတ္ေတာ့လြတ္ေန ဘယ္ေတာ့မွ မလပ္ပါေစနဲ႔ လူငယ္။ လႊတ္ထားတဲ့ကြက္လပ္မွာ ဘယ္လို လစ္ဟာသြားမလဲဆိုတာ ကိုလည္း ၾကည့္လို႔ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ဒီေရအတက္အက် ရွိမယ္ဆိုတိုင္း ကမ္းမရွိတဲ့ဘဝ မေရာက္ေစရပါဘူး။ လြတ္လပ္မႈဆိုတာ အနာဂတ္ထဲ ဘယ္ေတာ့မွမကြၽတ္က်ဲ သံႀကိဳးနဲ႔ခတ္မရ တားမရတဲ့လူငယ္စိတ္က ေလပင့္ရာေလာင္တဲ့မီးလို ေလတိုက္ရာ လမ္းတေလ်ာက္ စြဲေနတဲ့ဖြဲမီးကို ကြဲေနတဲ့အေရာင္မွာ ညႇိထားတဲ့ဖေယာင္းတိုင္ အရည္ေပ်ာ္က်ရံု သက္သက္ ခ်က္ခ်င္းကုန္ ဆံုးသြားမယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
လူငယ္ဘဝဆိုတာက ခ်စ္ျခင္းေမတၲာဆိုလည္း ရူးသြပ္စြာ စားသံုးခြင့္ရွိတာပဲ။ လြတ္လပ္တဲ့အ႐ြယ္ ေပ်ာ္စရာမွန္သမွ် ေပ်ာ္ၾကဖို႔ပါပဲ။ လူငယ္ဆိုတာ တင္းထားရတဲ့ အေျခအေနက်ပ္ေနတဲ့စိတ္ မဟုတ္ပါဘူး။ လြတ္လပ္မႈဟာသံႀကိဳးနဲ႔ ခတ္ထား လို႔ မရပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ လူငယ္ဆိုတာ လြင့္မွာပဲ။ လူငယ္ဆိုတာ လူးရ ေလွာ္ရမွာပဲလို႔ ဆိုခဲ့ဖူးတဲ့ေန႔ေတြ အမွတ္ရ အခုစိတ္ျပန္ေရာက္သြားတယ္။
ဒါေပမဲ့ လူငယ္ဘဝဆိုတာက တကယ္တမ္း ေမွာင္ခ်င္လည္းေမွာင္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလာကကို လူငယ္ အၿမဲေလွာင္တယ္။
ေခတ္လူငယ္ေတြေလွာင္ရယ္။ ။
ႏိုလိႈင္း
၂၀၁၇ ဇြန္ ၁၁
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
