(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၆၊ ၂၀၁၇
(တစ္)
“တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘုရားေက်ာင္းကိုသြားရအုန္းမယ္ေလ” ဆိုတဲ့ က်ေနာ့္ဇနီးသည္ရဲ့ သတိေပးစကားေၾကာင့္ အင္တာဗ်ဴး လာတဲ့ ဆရာမေလးက အားနာသြားပံုရပါတယ္။
ဟုတ္ကဲ့။ ဒီတပတ္ ဘုရားေက်ာင္း အတူတက္ဖို႔ စီစဥ္ရတာက က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ဘုရားေက်ာင္းကို အတူသြားတဲ့ ေနာက္ဆံုး ဝတ္ျပဳပြဲလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတနဂၤေႏြဟာ က်ေနာ္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံအတြက္ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ တနဂၤ ေႏြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အင္တာဗ်ဴးကို တနဂၤေႏြမွာ လက္ခံလို႔မရဘူးလို႔ က်ေနာ့္ဇနီးက ျငင္းခ်င္တာပါ။
က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္ေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ သူ႔ကိုယ္သူ လံုးဝ အပစ္ပံုခ်ထားလုိက္တဲ့ စိတ္ဆင္းရဲမႈ အစုအပံုႀကီးကို က်ေနာ္ျမင္ေန ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ အျပစ္ရွိသူက က်ေနာ္ပါ။
ေယာက္က်ားတေယာက္အေနနဲ႔ အိမ္ေထာင္တခုကို ျပည့္စံုကံုလံုေအာင္ ရွာေဖြမေပးႏိုင္ခဲ့တာ၊ သားသမီးေတြသာ ေမြးဖြား ေစခဲ့ေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးေတြကို ဘာတခုမွ တာဝန္ယူမေပးႏိုင္ခဲ့တာ။ မိဘထက္တဆင့္ျမင့္တဲ့ အဆင့္ တခုေရာက္ေအာင္ ပုခုံုးထမ္းတင္မေပးႏုိင္ဘဲနဲ႔ ႏိုင္ငံကိုကယ္တင္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို သူတို႔ထားခဲ့တယ္ဆိုရင္ ဒါဟာ ညီမွ်တဲ့ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈတခုပဲရယ္လုိ႔ က်ေနာ္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး အထီးက်န္ေနခဲ့ရဲရမွာပါ။
လာမယ့္ သီတင္းႏွစ္ပတ္လြန္ေျမာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္မိသားစု အားလံုး က်ေနာ့္ကိုထားရစ္ခဲ့ၿပီး ကမၻာ့ ေျမာက္ဖ်ားပိုင္းကို ခရီးႏွင္ၾကေတာ့မယ္။ ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔အားလံုး လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ႀကိဳတင္စဥ္းစားခဲ့ၾက ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾက တာပါ။ အဲဒီတုန္းက လုပ္သင့္တာကိုလုပ္လိုက္တာမို႔ ဒီလိုအနီးကပ္မွာ ခံစားၾကရမယ့္ ခဲြခြာျခင္း၊ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းရဲ႕ေဝဒနာကို က်ေနာ္တို႔ေလွ်ာ့တြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဟုိတုန္းကလည္း က်ေနာ္က အိမ္ကပ္ရတဲ့သူမဟုတ္။ အၿမဲဲခရီးထြက္ေနတဲ့သူဆိုေတာ့ မိသားစု အနားမွာ က်ေနာ္ ရွိျခင္း မရွိျခင္း ဟာ ဘာမွထူးဆန္းတဲ့ကိစၥတခု မဟုတ္ဘူးရယ္လုိ႔ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္လံုးက အယူ လဲြခဲ့ၾကတယ္ဆိုပါေတာ့။
သံ႐ံုးအင္တာဗ်ဴး ႏွစ္ႀကိမ္္ဝင္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး က်ေနာ့္ဇနီးဟာ ေတြေဝေငးငိုင္စ ျပဳလာတယ္။ က်ေနာ့္ကို အရိပ္လုိၾကည့့္္ၿပီး ကေလး ေလးတေယာက္ကို ျပဳစုယုယသလိုမ်ဳိးေတြလုပ္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္က်န္းမာေရး ညံ့ရတာက ေမြးရာပါ ပါ။
ႏွလံုးေရာဂါျဖစ္လာရတာကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားပီပီ ေဒါသကိုခ်ဳပ္တည္းရတာေတြ။ မ်ဳိသိပ္ေစာင့္စည္းရတာေတြ။ ဝန္နဲ႔ အား မမွ်ေအာင္ထမ္းခဲ့ရတဲ့ တာဝန္ေတြ။ ထြက္ခဲ့ရတဲ့ ခရီးၾကမ္းေတြေၾကာင့့္္ သက္သက္ပါ။
“ေအး၊ အရင္ကဆို ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ ေျပးရပုန္းရ စားစရာမရွိ။ အိမ္မရွိနဲ႔ ဒီကေလးေတြေတာင္ ဒီအရြယ္ေရာက္မွ ဘာလုိ႔မ်ား ႏိုင္ငံျခားသြားခ်င္စိတ္ေပၚခဲ့ရပါလိမ့္လုိ႔ငါေတြးမိတယ္။ အခုဆိုရင္ အႀကီးမက ေက်ာင္းသားေဆးခန္းက ဖြင့္တဲ့ ေက်ာင္းမွာ ဆရာမလုပ္လုိ႔။ အငယ္မေလးကလည္း ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးလုိ႔ ေကအီးဒီစီမွာ ေက်ာင္းတက္ေနရတာပဲ။ က်မ ဆိုရင္လည္း ဒီမွာ အလုပ္ကေလးဘာေလးလုပ္ေနရတာပဲ။ လစဥ္ရေနတဲ့ရိကၡာနဲ႔ ဒီမွာေနရတဲ့ဘဝလည္း သိပ္ဆိုးတာမွ မဟုတ္ဘဲနဲ႔။ ေနာ္-”
က်ေနာ့္ဇနီးက ဒီလိုေျပာေတာ့ အင္တာဗ်ဴးလာလုပ္တဲ့ စာေရးဆရာ မေလးက စိတ္ထိခုိက္သြားပံု ခပ္မဲ့မဲ့ ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ့္ဇနီးက သူ႔ကို တေယာက္ေယာက္က ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေဝဖန္႐ႈတ္ခ်တာကို လိုခ်င္ေနတဲ့ပံု။ ဒါဟာ မၾကာခင္ကမွ ေသြးအန္ၿပီး ေဆး႐ံုေရာက္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းမွန္ပါပဲ။ က်ေနာ္က သူ႔ကို အဲဒီလိုစိတ္ေဝဒနာေတြ ေပြ႔ပိုက္ၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ့္ နားကခြာသြားရတာမ်ဳိး မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ခဲြခြာသြားေတာ့မယ့္ မိသားစုကို ႀကိဳတင္ၿပီး လြမ္းမိ ေနရတာက က်ေနာ့္က သပ္သပ္ပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ့္ဇနီးကို အင္တာဗ်ဴးတဲ့ကိစၥက လာမယ့္ စေနေန႔မနက္ပိုင္း မွာ အတည္ျဖစ္သြားတယ္။
(ႏွစ္)
ေဆာင္းပါးရွင္ေလးက က်ေနာ့္ဇနီးနဲ႔စကားေျပာခ်င္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္ အိမ္ေရွ႕ခန္းကို မထြက္ပါဘူး။ စာေရးဆရာမ ေလးက ျမန္မာမေလးပါ။ ကရင္ျပည္သူအမ်ားစု အထူးသျဖင့္ ေတာႀကိဳေတာၾကားမွာ ေနထိုင္ႀကီးျပင္းၾကသူအမ်ားစုဟာ စစ္တပ္ရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈမ်ဳိးစံုကိုခံေနရေတာ့ ဗမာဆိုတာနဲ႔ မုန္းတီးစိတ္က အရင္ႂကြထပါတယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ႏိုင္ငံ ေရးစည္း႐ံုးေရးမႉးတေယာက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ အုပ္ခ်ဳပ္သူနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ခံလူတန္းစားဆိုတာကို ခြဲျခားနားလည္တတ္ေအာင္ တဘက္ကလည္း စည္း႐ံုးရမယ္၊ အသိပညာေပး ရမယ္ဆိုတဲ့စိတ္ကို စြဲၿမဲထားပါတယ္။ ကရင္ ဗမာဆိုတဲ့ လူမ်ဳိးေရးခဲြျခားတဲ့ အျမင္ေတြရွိေနသမွ် က်ေနာ္တို႔တုိင္းျပည္ ဘယ္ေတာ့မွ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရမယ္မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ကမၿငိမ္းခ်မ္းရင္ စိတ္ႏွလံုးမွာ လြတ္လပ္မႈ ပါမလာရင္ အဲဒါက စစ္မွန္တဲ့လြတ္လပ္ေရးမဟုတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
“ရန္သူ႔တပ္ဝင္လာၿပီီဆိုတာနဲ႔ က်မတို႔ဟာ ရိကၡာထုတ္ေတြထမ္း ကေလးကို ပိုး။ အဝတ္ထုတ္ေတြရြက္ၿပီး ေျပးရေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီ လိုေျပးရတုိင္း ကေလးေတြအေဖက ဘယ္ေတာ့မွ အိမ္မွာရွိေနတာ မဟုတ္ဘူး။ က်မနဲ႔ အတူလာေနေပးတဲ့ ရဲေဘာ္ေလးေတြနဲ႔ပဲ ေျပးၾကရတာေပါ့။ ရြာထဲက လူေတြက က်မတို႔ကို မၾကည္ျဖဴၾကဘူး။ က်မတို႔လို ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့မိသားစု ေတြကို ရြာထဲမွာလက္ခံထားလုိ႔ အခုလို အစိုးရက အမုန္းခံ၊ အၿငိဳးခံရတာလုိ႔ ေျပာေတာ့ က်မေလ သူတို႔ကို အားလည္း အားနာတယ္။ သူတို႔ဒီလိုေျပာတာလည္း ဟုတ္ေနတာပဲကိုး.. ေနာ့။ ဒါေပမယ့္ ရြာနဲ႔ေဝးေဝးမွာလည္း မေနရဲေတာ့ ရြာအျပင္ က ေခ်ာင္းေဘးမွာ က်မလင္လိုပဲ ႏုိ္င္ငံေရးသမား မိသားစုေတြ ေလးငါးအိမ္ စုၿပီး ေနၾကရတာေပါ့။ တကယ္လုိ႔မ်ား က်မတို႔ က စစ္တပ္၀င္မယ္သိလို႔ ပစၥည္းျမန္ျမန္သိမ္းၿပီးလုိ႔ ေျပးႏွင့္တယ္ဆိုရင္လည္း ရြာသားေတြက က်မတို႔ကို သူတို႔လင္ေတြ ႏိုင္ငံေရးလုပ္လုိ႔ လာဖမ္းေတာ့ သူတို႔က အရင္သတင္းရၿပီး အရင္ေျပးႏွင့္တယ္လုိ႔ ေျပာျပန္ေရာ”
၀ါးအခင္း၊ ၀ါးထရံကာတဲ့ ဖက္မိုးတဲအိမ္ႀကီးျဖစ္တာေၾကာင့္ ဖိနပ္ခြၽတ္ၿပီး တက္တာနဲ႔ေရာက္တဲ့ အိမ္ေရွ႕ခန္း (ဧည့္ခန္းဆိုပါ ေတာ့) မွာ သူတို႔ စကားတိုင္းကို တလံုးမက်န္ က်ေနာ္ ၾကားေနရပါတယ္။ သူက ဒီအျဖစ္ အပ်က္ကို ရယ္ကာေမာကာ ေျပာ ႏုိင္ေပမယ့္လို႔ က်ေနာ့ရင္ကေတာ့ နင့္ကနဲ နာသြားရပါတယ္။ က်ေနာ့ကိုယူလို႔ သူလက္ခံရတဲ့ ဒုကၡေတြအေၾကာင္း သူတခါမွ ညည္းျငဴ ျပစ္တင္တာမ်ဳိး က်ေနာ္ မခံခဲ့ရဘူးလို႔ပါ။
“အဲဒီလိုအခါေတြမွာ ေဒါေဒၚက အတီး (ဦးေလး) အေပၚမွာ ၿငိဳျငင္မိေသးလား”
က်ေနာ္သိလည္းသိခ်င္ ေမးလည္းမေမးရဲတဲ့ေမးခြန္းကို ဆရာမေလးက ေမးလိုက္တယ္။ သူဘယ္လိုမ်ားေျဖမလဲ။
“အို ဒါကေတာ့ သူ႔ကို က်မစေတြ႔ကတည္းက သူက ႏိုင္ငံေရးသမားပဲဟာ။ သူ႔အလုပ္က ဒီလိုပဲ အၿမဲဲခရီးေတြ ထြက္ေနရ တာပဲဟာ။ ယူၿပီးမွ ေတြ႔ရတာမွမဟုတ္ဘဲ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအေရးအတြက္ စိတ္သန္႔သန္႔နဲ႔ လုပ္ေပးေနတာပဲ။ ဘာမွ စိတ္ဆိုးေနဖို႔မရွိပါဘူး”
က်ေနာ့္ဇနီးကို က်ေနာ္ျမတ္ႏိုးတြယ္တာခဲ့တဲ့ အဓိကအေၾကာင္းက နားလည္ခြင့္လႊတ္တတ္တဲ့ အဲဒီ သူ႔ရဲ႕စိတ္ကေလးပါပဲ။ တခ်ဳိ႕ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြေတြရဲ့ ဇနီးေတြမွာေတာ့ အဲဒီလို ခြင့္လႊတ္တတ္တဲ့စိတ္မရွိလုိ႔ပဲ ထင္ပါရဲ့။ ကုိယ့္ေယာက္က်ားေတြရဲ့ ေငြမရွာႏိုင္မႈအေပၚမွာ အျပစ္ဖဲြ႕ျငင္ၿငိဳလာၾကတာကိုေတြ႔ရတယ္။
ဘယ္သူ႔ေယာက္က်ားကေတာ့ျဖင့္ ႏုိင္ငံျခားထြက္သြားၿပီး မိသားစုကို ဘယ္လို ေထာက္ပံ့ေနတာဆိုတာမ်ဳိး… ဘယ္သူက ေတာ့ျဖင့္ ႏုိင္ငံျခားေရာက္ေနတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက ပိုက္ဆံေတာင္းႏိုင္လုိ႔ ေျပလည္ေနၿပီီ။ ေတာ္ေတာင္းရင္ ဒီထက္ ေတာင္ရအုန္းမွာ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔ မေတာင္းတာလဲ။ ေတာ့္သားသမီးေတြငတ္ေနတာ ၾကည့့္္လုိ႔ေကာင္းေနတယ္ေပါ့… ဆိုတာမ်ဳိး။ က်ေနာ့္ဇနီးဆီက အဲဒီလို ၿငိဳျငင္မႈ၊ ေတာင့္တမႈေတြ ဘယ္တုန္းကမွ က်ေနာ္မၾကားခဲ့ရပါဘူး။
သူတို႔အေမးအေျဖေတြက က်ေနာ့္ကို ေၾကကဲြမႈထက္ ၾကည့္္ႏူးမႈကို ျဖစ္ေစပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေန႔ ေျခာက္လ။ ညေျခာက္လဆိုတဲ့ ေဒသတခုမွာ သူ ေနလုိ႔ေပ်ာ္ပါ့မလားလုိ႔ ေတြးေနမိတယ္။ ကိုယ့္မိသားစုကလြဲရင္ ကိုယ့္လူမႈအသိုင္း အဝုိင္းမဟုတ္ေတာ့တဲ့ ေဒသစိမ္း။ လူစိမ္းေတြၾကားမွာ အခုမွ စကားေျပာတတ္ကာစ ကေလးတေယာက္လို စကားေျပာျပန္ သင္ရမယ့္အတြက္ စိတ္ဖိစီးမႈေတြမ်ားေနမွာကို စိုးရိမ္မိတာပါပဲ။
(သံုး)
ကားက အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရံုးေရွ႕ကအထြက္မွာ စိတ္ခုိင္လွပါတယ္ဆိုတဲ့ ဇနီးသည္ရဲ့ မ်က္ရည္စကို ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္ လိုက္ရပါ တယ္။ သူ႔အေဖ နာတာရွည္ေရာဂါျဖစ္ေနတဲ့ အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္လူႀကီး တေယာက္ အတြက္ အစာ အာဟာရအျပည့္အဝရ ႏိုင္မယ့္ေနရာတခုဆီ…
ငွက္ဖ်ားေတာထဲမွာေမြးဖြားျခင္းခံခဲ့ရၿပီး ငွက္ဖ်ားပိုး အစားခံရတဲ့ ဦးေႏွာက္နဲ႔ လူတကာကို ရယ္ျပတတ္တာကလဲြရင္ စာသင္ လုိ႔ မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ သမီးလတ္အတြက္ ေဆးကုဖို႔ အခ်ိန္လြန္ေနၿပီီဆိုရင္ေတာင္မွ လံုၿခံဳစိတ္ခ်စြာ ထားေပးႏိုင္မယ့္ေနရာ တခုဆီကို…
ႏိိုင္ငံ့အတြက္ အသက္ေပးထားတဲ့ က်န္းမာေရးဆုတ္ယုတ္လာသည့္တိုင္ေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမကို အသက္ရွင္လွ်က္ စြန္႔ခြာထြက္သြားမွာမဟုတ္တဲ့ သူ႔ေယာက္က်ား-က်ေနာ့္ရဲ့လိုအပ္ခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာအတြက္…
သူကပဲ သူ႔မွာ အျပစ္ရွိေနသလို နာက်င္ခံစားရင္း မ်က္ရည္စက္ေတြနဲ႔ ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါၿပီီ။ IOM ဆိုတဲ့စာတန္း ျပဴးျပဴးနဲ႔ ကားႀကီးထဲမွာ လူေတြကိုထည့္၊ ေျခနင္းခုံကေန လူႏွစ္ေယာက္က ကားတံခါးကို ပိတ္လိုက္ၿပီး အျပင္က ႀကိဳးနဲ႔တုပ္တာ ျမင္ရေတာ့ က်ေနာ့စိတ္ထဲ အလြန္နာက်င္ရပါတယ္။ လူတင္တဲ့ကားနဲ႔မတူ၊ ၀က္ေတြတင္သလို တင္ေခၚသြားေလျခင္းရယ္လို႔ ရင္ထုမနာနဲ႔ က်ေနာ္ ေျခစံုရပ္က်န္ရင္း က်ေနာ့္မိသားစုပါသြားတဲ့ အဲဒီကားျဖဴျဖဴကို ျမင္ကြင္းကေပ်ာက္သည္အထိ က်ေနာ္ ေငးေမာေနမိပါတယ္။
က်ေနာ္ သူ႔ကိုထားရစ္ခဲ့ၿပီး ခရီးေပါင္းမေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ထြက္ခဲ့တုန္းက အိမ္အျပန္သူ႔ကို ျမင္ရမယ္ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ ဘယ္ ေလာက္နက္တဲ့ ေတာကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္တိုးရဲခဲ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္နီးကပ္တဲ့ အႏၱရာယ္ေျမကိုျဖစ္ျဖစ္ သြားရဲခဲ့တယ္။ အခု သူမရွိတဲ့အိမ္ကို က်ေနာ္ မျပန္ရဲေတာ့ဘူး။
(ေလး)
က်ေနာ့ဆီက ငွားထားတဲ့ ႏိုင္ငံ့သမိုင္းစာအုပ္ေလးကို ဆရာမေလးကျပန္လာေပးရင္း ေမးပါတယ္။
“တီးတီ ပိန္သြားလိုက္တာေနာ္။ ေနမေကာင္းဘူးလား” တဲ့။
က်ေနာ့ရယ္ပံုက မဲ့တဲ့တဲ့ျဖစ္ေနမလားေတာ့မသိဘူး။
“အတီး ခရီးသြားေတာ့မယ္။ တကယ္လုိ႔စာအုပ္ဖတ္ခ်င္ေသးတယ္ဆိုရင္ ျပန္ယူသြားပါ။ အိမ္မွာ အတီးညီမ က်န္ရစ္ခဲ့ လိမ့္ မယ္။ သူ႔ကိုလာေပးထားလုိက္ရင္ရပါတယ္”
ဆရာမေလးက က်ေနာ့္ကို ေျပာသင့္မေျပာသင့္ ခ်ိန္ဆေနသလို တြန္႔ဆုတ္ေနၿပီးမွ-
“အတီးက်န္းမာေရးနဲ႔ ခရီးေဝး ခရီးျပင္းေတြ မသင့္ဘူးလုိ႔ထင္တယ္ေနာ္”
“အိမ္မွာေနေတာ့လည္း တေယာက္တည္းျဖစ္ေနတာကတေၾကာင့္ေရာ ေနာက္ၿပီး အခုတိုက္ပဲြေတြလည္း ျဖစ္ေနေတာ့ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သြားမွျဖစ္မယ္ေလ။ က်န္္းမာေရးမေကာင္းတာက တက႑ ေပါ့။ ဒါက မလုပ္ရင္ မျဖစ္တဲ့အလုပ္မဟုတ္လား”
တရားေသာတိုက္ပဲြမွန္သမွ် ေအာင္ျမင္ရမွာပါအတီးရယ္ ဆိုတဲ့ ကေလးမရဲ့အားေပးသံကလည္း ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့သာ။ သူမေမြး ခင္ကတည္းက ျဖစ္လာခဲ့တဲ့ ျပည္တြင္းစစ္အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းေနစဥ္က သင္ခဲ့ရတဲ့ စာေတြ႔ေတြ နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ စာေရးဆရာမဘဝမွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ အင္တာဗ်ဴးထဲက လက္ေတြ႔ဘဝေတြရဲ့ကြာဟမႈအၾကားမွာ ခရီးယူဇနာေပါင္း ေထာင္ေသာင္းခ်ီတဲ့ ကြာဟမႈကို သူ ေသခ်ာျမင္ေတြ႔ခဲ့တယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ပင္ပမ္းဆင္းရဲရက်ဳိးနပ္ပါတယ္။ မ်ိဳးဆက္သစ္ လူငယ္ေတြအခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ အျပန္အလွန္ေဖးမကူညီလိုစိတ္ေတြနဲ႔ ေႏြးေထြးၾက ေစခ်င္ပါတယ္။
အခုေတာ့ က်ေနာ့္မိသားစုက ကမၻာ့အခ်မ္းသာဆံုးႏိုင္ငံတႏိုင္ငံဆီေရာက္ေနၿပီး အိမ္မဲ့ေျမမဲ့ေတာ္လွန္ေရးသမား က်ေနာ္က ေတာ့ အႏၱရာယ္ေတာကို ငယ္ငယ္တုန္းကလိုပဲ တိုးဝင္ၿမဲဲတိုးဝင္လွ်က္။
ခြာညိဳ
(၂ဝဝ၇- ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၂ဝ)