ဆလုိင္းဇုန္ ● ျမဴ (ဝတၱဳတုိ)
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၃၊ ၂၀၁၆
(၁)
အခန္းတံခါးေလးက ခပ္ဟဟေလးပြင့္ေနသည္။ အခန္းထဲ အသံဗလာ တစ္စံုတရာမွ် မၾကားရ တိတ္ဆိတ္လ်က္။ လႈပ္ရွားမႈလည္းမရွိၿငိမ္သက္ေနသည္။ အခန္းအျပင္ဘက္တြင္ ျမဴမ်ားဆိုင္းေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုက္ႏွစ္ဆယ္အတြင္းသာ မႈန္မႈန္ဝါး ဝါးျမင္ရသည္။ အခန္းတြင္း စိုထိုင္းဆျမင့္တက္လာသည္။ ၾကမ္းခင္းပ်ဥ္ျပားေပၚတြင္ စိုစြတ္စြတ္ ျဖစ္လာသည္။ ျပတင္းတခါး မ်ားမွာ လိုက္ကာခ်ထားေသာေၾကာင့္ အျပင္ဘက္ကိုမျမင္ရေပ။ မီးေရာင္မရွိေသာေန႔ခင္းသည္ ညေနဘက္ေရာက္သြား သလို ေမွာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနသည္။ အခန္းတြင္း လူတေယာက္သည္ ၿငိမ္သက္စြာ လဲေလွာင္းေန သည္။ တိတ္ဆိတ္ျခင္း ၿငိမ္သက္ျခင္းသည္ ေၾကာက္ရြံျခင္းကိုျဖစ္ေစေတာ့သည္။ ေျခာက္ျခားေစသည္။
(၂)
အသက္ရႈသံပင္ အက်ယ္ေလာင္ဆံုးေသာ အသံျဖစ္ေစသည္။ နံရံေပၚ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ အေဖ့ အေမြ နာရီအိုႀကီးမွာ အခ်ိန္ ၂ နာရီ ၄၇ မိနစ္ကို ညႊန္ျပေနသည္။ ဒီအခန္းက်ဥ္းေလးထဲ လဲေလွာင္းေနခဲ့ရ သည္မွာ နာရီေပါင္း ၄၈ နာရီပင္ျပည့္ေတာ့မည္။ လြန္ခဲ့ေသာ နာရီေပါင္း ၄၈ မတိုင္မီက ရာသီဥတုက သာသာယာယာရွိေနခဲ႔သလို အခုလိုလဲေလ်ာင္းမေနရေသး။ ေရဒီယိုမွ ရာသီဥတုဆိုးရြားလာမည့္အေၾကာင္း သတင္းက ဟာသတပုဒ္ပမာ ၾကားခဲ႔ရသည္။ ေအးေအးလူလူ ေခါင္းတခုလံုးကို ရွင္း လင္း လိုစိတ္နဲ႔ထိုင္ေသာက္ေနခဲ့တယ္။ ရင္ဘတ္ထဲ ဆို႔ဆို႔တက္လာေသာ အစိုင္အခဲကိုအေပၚမွ အရည္အားျဖင့္ ဖိခ်ေနခဲ႔ရ သည္။ ေသာက္ေနရင္းတျဖည္းျဖည္းမ်ားမ်ားလာရင္း ဘယ္ခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုလဲက်လိုက္သည္ပင္ မမွတ္မိေတာ့ ေနာက္ဆံုး လက္က်န္ တစ္ခြက္ေမာ့အပီးမွာ တယ္လီဖုန္းမွ စာတိုေလးတစ္ေစာင္ေရာက္လာခဲ႔သည္။ ထိုစာတိုေလးကို ဖတ္မိလိုက္ သလား ျပန္စဥ္းစားေနမိသည္။ စာတိုေလးက ဘယ္အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္မည္နည္း။ ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့ မွတ္မိေအာင္လည္း မႀကိဳးစားလိုေတာ့။ ဖုန္းကို အားတင္းေကာက္ယူၾကည့္ေသာ္လည္း ဘက္ထရီက ေဒါင္းေနပီ။ ဖုန္းပြင့္မလာေတာ့ေပ။ အသိဥာဏ္ထဲဝင္ေရာက္လာခဲ႔သည္မွာ ဘာေၾကာင့္ ခုထိ ငါ အသက္ရွင္သန္ ေနရေသးသလဲ။ အသက္ရႈသံကုိပင္ ျပန္မၾကား ခ်င္ေအာင္ရွိသည္။ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး အလုပ္လုပ္ေနသည္မွာ မွ်င္းမွ်င္းေလး ေလရႈေနေသာအဆုတ္ တစ္ခ်က္ ခ်က္ ခုန္ေနေသာ ႏွလံုးႏွင့္ ခပ္ေလးေလး လႈပ္ခတ္ေနေသာ မ်က္ေတာင္သာရွိသည္။ ခႏၶာကိုယ္ စိတ္ဝိဥာဥ္ ပင္ပန္းလြန္းလွပီ။ အၿပီးတိုင္ အနားယူဖို႔ အခ်ိနိမည္မွ်ၾကာဦးမလဲ။
(၃)
စားပြဲမွာ ပြစာတက္ေနေသာ အသင့္စား ေခါက္ဆြဲထုတ္ခြံမ်ား ခြက္ႏွစ္လံုးတစက္မွ မက်န္ ေတာ့ေသာ ဝီစကီအလြတ္တပုလင္း ေဆးလိပ္တို ေဆးလိပ္ျပာမ်ား ၁၈ ႏွစ္ေအာက္ မဖတ္ရ သည့္ ဖတ္လက္စ ပလက္ေဖာင္းဆိုေသာ စာအုပ္တအုပ္ ရွိေလ သည္။ အခန္းေထာင့္တေနရာတြင္ လဲေနေသာ တံျမက္စည္းတေခ်ာင္း၊ အမႈိက္ပံုးတလံုး၊ လံုးေခ်ထားေသာ စကၠဴလံုးမ်ားစြာ ႏွင့္ ဖုန္မႈန္႔မ်ား ေနရာယူထားေလသည္။ ဒီလို အသင့္စား အစားအေသာက္ေတြကို စားေသာက္ေနခဲ႔သည္မွာ ႏွစ္ေတာင္ေက်ာ္ ေနခဲ့ၿပီထင္သည္။ ရွင္သန္ရျခင္းအေၾကာင္းမ်ားေတြးေတာေနခဲ့မိသည္။ ပိုးမွ်င္မ်ားစြာတန္းေနေသာ မ်က္ႏွာက်က္ ညိဳညစ္ညစ္ကို ၾကည့္ေနခဲ႔ရသည္မွာၾကာေလၿပီ။ အခန္းတြင္း တစိမ့္စိမ္႔ေအးကိုက္ေနမႈကို ႏွစ္သက္သလိုလို ေတာင့္တင္း ေသာခႏၶာကိုယ္တည္ရွိေနျခင္းကို သေဘာက်လာသည္။ မလႈပ္ႏိုင္ေသာပါးစပ္ေပါက္ကေန နာမည္ေလးတခုကို ေရရြတ္ခ်င္ ေနမိသည္။ ဆို႔ပိတ္ေနေသာရင္ဘတ္တခုလံုးကိုဖြင့္ထြက္ၿပီး ပ်ဳိရြယ္သစ္လြင္မႈကို ေတာင့္တမိသည္။ ထိုစဥ္ ေလတသုန္သုန္တိုက္ခတ္လာသည္။ အခန္းေလးအတြင္း ပို၍ပို၍ ေအးခဲလာခဲ့ည္။ အခန္းတြင္းအေႏြးဓာတ္ေပးေလ့ရွိေသာမီးဖိုေလးမွာ ျပာမ်ားသာ က်က်န္ေနခဲ႔ေတာ့သည္။ ေက်ာက္မီးေသြးမရွိ၊ အပႈမရွိ။ ျပာမႈန္မ်ားပင္ စိုစိုထိုင္းထိုင္း ရွိေလခဲ့ေတာ့ သည္။
ဒီမီးဖိုေလးေဘးမွာ ကဗ်ာေလးေတြရြတက္ဆို၊ ေျပာင္းဖူးေလွာ္ေလးေတြစားခဲ့ၾကဖူးတဲ့ ေန႔ေတြကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ အခ်ိန္မ်ား ဘယ္လိုမ်ားကုန္လိုက္တာပါလိမ့္။ တဘဝဆိုတာ သိတတ္စအရြယ္မွ အစျပဳၿပီး မိမိကို္ယ္ကို ေမ့ခ်င္လို႔ဇြတ္ေမ့ ပစ္ရေသာ ေန႔ရက္တိုင္တိုင္ေပါ့။ အခ်ိန္အားျဖင့္ အသက္ ၃၇ ႏွစ္ဆိုသည္မွာ ငယ္ေတာ့သည္ မဆိုသာ။
(၄)
အာေခါင္မ်ား ေျခာက္ကပ္လြန္းလွေနပီ။ ရင္ဘတ္မ်ားပူေလာင္ေနသကဲ့သို႔ ရွိသည္။ တံေတြးၿမိဳခ်လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း တံေတြးက ထြက္မလာ။ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုး ျခံဳသိုင္းထားေသာ ျမဴမ်ား ပို၍ပို၍ အားႀကီးလာသည္။ ေကာင္းကင္ထက္သို႔ ေရာက္သြားၿပီလားထင္မွတ္စရာပင္ ေကာင္းေသးေတာ့သည္။ အခ်ိန္အားျဖင့္ ၃ နာရီ ၃၇ မိနစ္သို႔ ညႊန္ျပေလၿပီ။ တမိုးခ်ဳပ္ ရန္သိပ္ၾကာသည္ဟု ထင္မိသည္။ မ်က္လံုးမွိတ္ထားလ်က္ရွိေသာ္လည္း ျမင္ေနရေသးေသာ ငယ္မႈအေၾကာင္း အရာမ်ား က ရုပ္ရွင္ျပကြက္မ်ားကဲ႔သို႔တခုခ်င္းတခုခ်င္း အာရုံရိပ္တြင္ ေျပာင္းလဲ သြားၾကသည္။ ႏွာေခါင္းထဲမွ ေလရွဴရတာ အဆင္ မေျပသလိုရွိလာသည္။ ပါးစပ္ဟ၍ ရႈသြင္းေနမိ သည္။ ႏွာေခါင္းမွာ ခပ္ေႏြးေႏြးအရည္မ်ား ထြက္က်လာသည္။ ျမဴသည္ ကမၻာႀကီးကို ရစ္ပတ္ထားေလသည္။ က်ေနာ္သည္ ျမဴကို ျပန္၍ပတ္ရစ္ထားေလၿပီတကား။
(၅)
ေလးတန္းအရြယ္ ကုန္ကားတစီးေပၚမွျပဳတ္က်ခဲ႔ခ်ိန္က မူးေဝေအာ့အန္ေနခဲ့ရပံုမ်ားကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိေသာအခါ ျပန္၍ ေအာ့အန္ခ်င္ျပန္ေနေလသည္။ ကေလးအခ်င္းခ်င္း သဲပံုေပၚ အိမ္မ်ားေဆာက္ လမ္းမ်ားေဖာက္လုပ္ၾကပံုမ်ားဈ စိန္ပန္းျပာ ျပာပြင့္ကို ေငးေမာေနခဲ႔ရပံုမ်ား၊ ေတာင္ဇလပ္ပန္းနီနီကိုငွက္ကေလးေတြ ဝတ္ရည္စုပ္စားေနၾကပံုမ်ား၊ အိမ္ေဘးက ေရကန္ ႀကီးနံေဘး အသီးေတာင္သီးေနၿပီျဖစ္သည့္ က်ေနာ္စိုက္ခဲ႔ေသာမက္မြန္ပင္ေလး ခ်ယ္ရီသီးေတြ ေကာက္ၿပီး ဝိုင္ေဖာက္ခဲ႔ ပံုမ်ား၊ အိမ္စာမလုပ္ေသာေၾကာင့္ အရိုက္ခံခဲ့ရသည့္ ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝႏွင့္ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝလပတ္စာေမးပြဲတခုတြင္ သခ်ာၤရမွတ္ ၂ မွတ္သာရေသာအျဖစ္မ်ား… စသည့္ အထင္ကရမ်ားစြာသည္ အကြက္လိုက္အခန္းလိုက္ ျပန္ျမင္ေနရသည္။
ထိုအာရုံပုံရိပ္မ်ားက အလြမ္းထုထည္မ်ားျဖင့္ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကိုေဆာင့္လိုက္သည့္ႏွယ္ ေအာင့္သြား ရေတာ့သည္။ ထိုစဥ္ အခါတုန္းက ျဖဴစင္ေသာ အျပံဳးတို႔ကိုယွဥ္ၿပိဳင္ အားယူ ျပံဳးၾကည့္မိသည္။ အျပံဳးသည္ နာက်င္မႈကို အန္တုရ၍ျပံဳးသည္ႏွင့္မတူ။ မဲ့ျပသကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့သည္။ မ်က္ႏွာက်က္ေပၚတေနရာမွ ႂကြက္ကေလးမ်ား တကၽြီကၽြီေအာ္သံၾကားရခါမွ သတိတခ်က္ ဝင္လာသည္။ အခန္းတြင္းသန္႔ရွင္းေရးဝင္ရန္ လိုေနေပၿပီ။ ပိုးဟပ္မ်ားဖြထားေသာ အခ်ဥ္ရည္ထုတ္သည္ နံေစာ္ေနၿပီ။ သိုးေနေသာထမင္းေပါင္းအိုးကို ေဆးရန္လိုေနေသးသည္။
(၆)
သတိမရတခ်က္ရတခ်က္ အသက္ကို မွ်င္းမွ်င္းကေလးရႈေနရင္းဘဲ ဘဝက သက္ေတာင့္ သက္သာ ျဖစ္လာခဲ႔ေတာ့သည္။ အျပင္ဘက္တြင္ ေလမ်ားတိုက္ခတ္လာသလိုရွိသည္။ နားထဲတြင္ ေခၚသံတခု ၾကားသေယာင္ရွိသည္။ ေခၚသံကို ျပန္ထူးႏိုင္ စြမ္းအား မရွိေတာ့။ အခန္းတံခါး တြန္းဖြင့္သံ လိုလို ၾကည့္ႏိုင္စြမ္းေတာ့မရွိ။ ေအာ္ေခၚသံႏွင့္အတူ ေျခသံကိုၾကားလိုက္သလိုလို ႏွာေခါင္းထဲတြင္ ရင္းႏွီးေသာ ရနံ႔တစံုတရာ ရလိုက္သလိုလိုပင္။
(၇)
အုတ္ဂူအသစ္ေလးတခုပတ္လည္တြင္ ျမက္ခင္းစိမ္းမ်ား စိုက္ထူေနေသာ ခပ္ရြယ္ရြယ္ အမ်ဳိးသမီး တဦးရွိသည္။ သူမ၏ပါး စပ္ဖ်ားမွ စာသားတခ်ဳိ႕ေရရြတ္လ်က္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သည့္စာသား ေရရြတ္ေနမွန္းမၾကားႏိုင္ေပ။ သူမ၏မ်က္ဝန္းတြင္ မ်က္ရည္မ်ားအဆီးတားမဲ့ စီးဆင္းလ်က္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ မ်က္ရည္မ်ားကိုသုတ္ျခင္းမျပဳဘဲ ျမက္ခင္းပင္ေလးေတြကိုသာ တယုတယ စိုက္ထူေနသည္။ အနက္ေရာင္ဝတ္စံုသည္ ေလတိုက္တိုင္း ေဝ႔ဝဲေနေတာ့ သည္။ ျမဴမႈန္မ်ား ရစ္သိုင္းေနသျဖင့္ ေအးခဲ လွသည္။ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးသည္ လဲေလွာင္းလ်က္ မိမိရင္ေငြ႔ကို ျပန္လႈံေနခဲ့ၿပီ။ အေဝးဆီမွဘုရားေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းသံသည္ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ျပန္႔လြင့္ေနဆဲျဖစ္သည္။ အုတ္ဂူေက်ာက္ဖ်ာေပၚတြင္ စာသားတခ်ိဳ႕ေတြ႔ရသည္။ ထိုစာသားမွာ …
ဘဝကိုပံု
ခ်စ္လို႔ယံု
ကံႀကံဳစမ္းဟဲ့ ခ်စ္သက္လွယ္ဆလိုင္းဇုန္