ေမာင္ေမာင္စုိး ● ႏွင္းဆီနီနိီအိပ္မက္မ်ား – အပိုင္း (၄၁)
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၃၊ ၂၀၁၇
● ေဆာင္းမနက္ခင္း
ေကာက္ကြတ္စခန္း အလံတိုင္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ မီးပုံေလးတခု မနက္ပိုင္းႏွင့္ ညပိုင္းတြင္ ရွိေနေလ့ရွိသည္။ ခ်မ္းေအးေသာ ေဆာင္းရာသီျဖစ္၍ သူသူငါငါ အလုပ္ခဏနားသည္ႏွင့္ မီးဖိုေဘးသုိ႔ ေျပးကပ္ေလ့ရွိၾကသည္။ အလုပ္မအားေတာင္မွ မီးဖိုေလးေဘး ခဏေျပး၍ အေႏြးဓါတ္ယူ၍ လုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္ၾကတတ္သည္။ အဆိုပါမီးပုံေလးေဘးတြင္ မိမိလည္း မီးလႈံေလ့ရွိသည္။
ေကာက္ကြတ္၏နံနက္ခင္းသည္ ျမဴႏွင္းျဖဴမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလုံးဆြတ္ဆြတ္ျဖဴသည္။ အေအး ဓါတ္ကလည္း စိမ့္၍ေနသည္။ ေအးစက္ေသာေလေျပမ်ားကလည္း မၾကာခဏေ၀ွ႔ယမ္းတတ္ၿပီး အေအးဓါတ္ကို ပိုေစသည္။ ျမဴ ႏွင္းေငြ႕ေငြ႕ၾကားတြင္ ခေမာက္ကိုေဆာင္း ေတာင္း ၂ လုံးကို တံပိုးႏွင့္ ထမ္းၿပီး ခပ္သြက္ေလ်ွာက္သြားေနသည့္ က်န္းမာ သန္စြမ္းသည့္ ရွမ္းလုံမငယ္မ်ားကိုလည္း ကင္းတဲေရွ႕က လမ္းမေပၚတြင္ေတြ႕ရသည္။ ေစ်းေန႔မုိ႔ မန္႐ႈိးေစ်းသုိ႔သြားပုံရသည္။ သူမတုိ႔ပခုံးသားထက္မွ ေတာင္ႏွစ္လုံးသည္လည္း အိပ့ဲ အိပ့ဲႏွင့္ သူမတုိ႔ႏွင့္ အတူပါသြားသည္။ ကင္းတဲမွ ကင္းရဲေဘာ္ သည္လည္း မိမိက့ဲသုိ႔ပင္ ရွမ္းလုံမငယ္တုိ႔ထံ မ်က္ေစ့ေရာက္ေနပုံရသည္။ သုိ႔ေသာ္ မၾကာမီပင္ ျမဴႏွင္းျဖဴမ်ားၾကားတြင္ သူမတုိ႔ တိုးဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသည္။
ေလ့က်င့္ေရးကြင္းဆီမွ စစ္မိန္႔ေပးသံမ်ားက ျမဴႏွင္းမ်ားကို ထိုးေဖါက္ပ်ံ႕လြင့္လာသည္။ သင္တန္းသား ၃ဝဝ ေက်ာ္မုိ႔ တခါတရံ အသံကဟိန္းထြက္လာသည္။ ဝါးရံုပင္ထက္က ငွက္မ်ားလန္႔၍ ထပ်ံသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေကာက္ကြတ္ သင္တန္းေက်ာင္းသည္၏ မနက္ခင္းသည္ အသက္ဝင္ေနသည္။ စစ္ေလ့က်င့္ခန္းဆင္းေနၾကသူမ်ားလည္းရွိ ၊ ရိကၡာရံုတြင္ ေခြၽးတလုံးလုံးႏွင့္ခ်က္ျပဳ တ္ေနသူမ်ားလည္းရွိ၊ ေဆးခန္းတြင္ အဖ်ားအနာကုသသူမ်ားလည္းရွိ၊ ကင္းေစာင့္သူ လုံျခံဳေရးယူ သူလည္းရွိ၊ ေထာက္ပ့ံေရးကိစၥမ်ားကိုေဆာင္ရြက္ေနသူမ်ားလည္းရွိ၊ သင္တန္းေက်ာင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ အစည္းအေဝးထိုင္ သူမ်ားလည္းရွိ အားလုံးကိုယ္စီ သူတာဝန္ႏွင့္ သူလႈပ္ရွားေနၾကသည္။ KIA သင္တန္းသားက ၃၅ဝ ေက်ာ္ မိမိအင္အားက ၁ဝဝ နီးပါးခန္႔ဆိုေတာ့ လူ ၄ဝဝ ေက်ာ္ခန္႔ႏွင့္ ေကာက္ကြတ္သည္ သက္ဝင္လႈပ္ရွားေနေပသည္။
ရိကၡာကိစၥ စီမံၿပီး၍ မိမိကေတာ့ မီးပုံေလးေဘးေရာက္သည္။ ေရာက္တတ္ရာရာကို ေငးေမာ၍ခဏမ်ွၾကည့္ေနမိသည္။ လယ္ကြင္းစိမ္းစိမ္း၊ ယူနီေဖါင္းစိမ္းစိမ္း၊ ျမဴ ႏွင္းျဖဴ ျဖဴ စသည့္ အျဖဴ ႏွင့္အစိမ္းတုိ႔သာ မိမိပတ္ဝန္းက်င္တြင္ လႊမ္းမိုးေနသည္။ ခဏတာေငးေမာၿပီး အခ်ိန္ရခိုက္ အခိုက္အတန္႔ေလးတြင္ မီးလႈံရင္း စာဖတ္ရန္ စာအုပ္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ စာအုပ္မွာ လီနင္ေရးေသာ အစိုးရႏွင့္ေတာ္လွန္ေရး ဟူ၍ျဖစ္ပါသည္။
● စစ္စည္းဟိတ္ဟန္ႏွင့္ KIA
KIA တပ္ဖြဲ႕ကား မိတုိ႔ CPB တပ္ဖြဲ႕မ်ားႏွင့္မတူ ကြဲျပားမႈ ရွိသည္။ မိမိတုိ႔CPB တပ္ဖြဲ႕မ်ားက တ႐ုတ္ပုံစံ စစ္သင္တန္းမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားသည္။ CPBတပ္ဖြဲ႕တြင္ ရာထူးမရွိ၊ တာဝန္သာရွိသည္။ မည္သူမဆို ေရွ႕က ရဲေဘာ္တပ္၍ေခၚသည္။ စစ္ယူနီ ေဖါင္းေပၚတြင္လည္း မည္သည့္ ရာထူးတံဆိပ္ အမွတ္အသားမွမရွိ။ ဦးထုပ္တြင္တပ္ထားေသာ ၾကယ္နီသည္သာ CPB ၏ အမွတ္အသားျဖစ္သည္။ ထုိ႔ျပင္ မိမိအထက္ေကဒါအား သတိဆြဲအေလးျပဳ သည္ဆိုမွာ အခန္းအနားမွအပ သိပ္လုပ္ေလ့ လုပ္ထ မရွိၾကေပ။ တန္းတူေရးက လႊမ္းမိုးသည္။ ထုိ့ေၾကာင့္ တခါတရံ စစ္တပ္ႏွင့္မတူဘဲ ယူနီေဖါင္းဝတ္ထားေသာလူအုပ္ႀကီးႏွင့္တူေနတတ္သည္။ ထုိ့ေၾကာင့္လည္း CPB ၏တပ္ဖြဲ႕ကို လယ္သမားတပ္ဟု ဆိုၾကျခင္းျဖစ္သည္။
KIA ကား မိမိတုိ႔တပ္ႏွင့္ ပုံစံကြဲသည္။ စစ္စည္းဟိတ္ဟန္အျပည့္ရွိသည္။ တာဝန္အျပင္ ရာထူးပါထည့္သြင္း ဖြဲ႕စည္းထား သည္။ တပ္သား၊ ဒုတပ္ၾကပ္၊ တပ္ၾကပ္ႀကီး၊ ခြဲတပ္ၾကပ္ႀကီး၊ ဒုအရာခံဗိုလ္၊ အရာခံဗိုလ္၊ ဒုဗိုလ္၊ ဗိုလ္၊ ဗိုလ္ႀကီး၊ ဗိုလ္မွဴး၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီး၊ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္စသျဖင့္ တာဝန္အျပင္ ရာထူးမ်ားလည္းေပးထားသည္။ ထိုရာထူးမ်ားအတြက္ ယူနီေဖါင္း၏လက္ေမာင္းႏွင့္ပုခံုးတြင္ အရစ္ႏွင့္အပြင့္အခက္မ်ားရွိသညိ။ ဒါးႏွစ္လက္ႏွင့္KIA တပ္တံဆိပ္လည္းရွိသည္။ တပ္ဖြဲ႕စည္းပုံက အဂၤ လိပ္ တပ္ဖြဲ႕စည္းပုံကိုယူထားသည္။ ထိုစဥ္က တပ္ခြဲမွဴ းေတြက ဒုဗိုလ္နွင့္ဗိုလ္မ်ားျဖစ္ၾကၿပီး တပ္ရင္းမွဴးကို ဗိုလ္ႀကီးအဆင့္၊ တပ္မဟာမွဴးက ဗိုလ္မွဴးအဆင့္ ၊ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ CS မွ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္အဆင့္ျဖစ္သည္။
KIA ဦးထုပ္ပုံကေတာ့ လ်ွာထိုးပုံစံႏွင့္ တခ်ဳိ႕ဆန္းသည္။ ျမန္မာျပည္လက္နက္ကိုင္တပ္မ်ားတြင္ ထိုပုံစံ စစ္ဦးထုပ္ေဆာင္း သည္မွာ ထိုစဥကထဲက KIA ႏွင့္ပေလာင္တပ္ဖြဲ႕သာရွိသည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ ဦးထုပ္ေပၚတြင္ မည္သည့္တံဆိပ္မွ တပ္မ ထားေပ။ KIA တပ္ဖြဲ႕တြင္း အရာရွိတေယာက္ထံ သတင္းပုိ႔လ်င္ ေဖ်ာင္းကနဲ သတိဆြဲ အေလးျပဳၿပီး သတင္းပုိ႔ရသည္။ ျပန္ထြက္လ်င္လည္း ေျဖာင္းကနဲ သတိဆြဲ အေလးျပဳၿပီး ျပန္ထြက္ရသည္။ ထိုစဥ္ မိမိတုိ႔တပ္ဖြဲ႕တြင္ KIA ေလာက္ စစ္စည္း ဟိတ္ဟန္မမ်ားေပ။ KIA တပ္ရင္း တပ္ခြဲစခန္း႐ုံးမ်ားတြင္ ေန႔စဥ္ အလံတင္ အလံခ် အခမ္းအနား ရွိဟုသိရ၍ မိမိအ့ံၾသမိ သည္။ မိမိတုိ႔ CPB တပ္ဖြဲ႕ တြင္ ထိုက့ဲသုိ႔အေလ့အထမရွိခ့ဲေပ။
● ဒူကဘာ မရန္ဘရန္ေတာင္
ထိုစဥ္ KIA တပ္ရင္းကို ေခါင္းေဆာင္လာသည္မွာ ဒူကဘာ မရန္ဘရန္ေတာင္ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က သူသည္ ဗိုလ္မွဴ းအဆင့္ တပ္မဟာမွဴး အဆင့္ KIA ဗဟိုေကာ္မတီဝင္တေယာက္ျဖစ္သည္။ CPB ႏွင့္ ဆက္ဆံေရးေျပျပစ္မည့္သူကို တမင္ေရြးခ်ယ္ေစလႊတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ကCPB ႏွင့္ အတိုက္အခိုက္ေတြရပ္ခါစဆိုေတာ့ ဆက္ဆံေရး မေျပမလည္ျပန္၍ မျဖစ္ ရန္ KIA ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းကလည္း သတိထားၾကပုံရသည္။ ဒုရင္းမွဴးတာဝန္ယူလာသူကလည္း ဗိုလ္မွဴ းအဆင့္ရွိသူ ဒူကဘာ ဇုတ္ဒိုင္ဟု ထင္သည္။ ေကာင္းစြာမမွတ္မိေတာ့ေပ။
ဒူကဘာ ဘရန္ေတာင္သည္ ဆက္ဆံေရးေျပျပစ္သူျဖစ္သည္။ ေထာင္ေထာင္လႊားလႊားမရွိေပ။ ေလေအးေလးျဖင့္ ေျဖးေျဖး သက္သာ စကားေျပာတတ္သည္။ မိမိက့ဲသုိ႔ CPB ေအာက္ေျခရဲေဘာ္အားလည္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီးဆက္ဆံတတ္သည္။ ညေန ပိုင္း အားလပ္ခ်ိန္ သူလမ္းေလ်ွာက္ထြက္လာ၍ မိမိႏွင့္ဆံုပါကမိမိအားေခၚ၍ လမ္းေလ်ွာက္ရင္း စကားစျမီေျပာတတ္သည္။ စခန္းမွ ေကာက္ကြတ္ရြာအထိ လမ္းေလ်ာင္ရင္း စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။ သူကေအးေအးလူလူ သက္ေတာင့္သက္သာ ေျပာဆိုႏုိင္ေသာ္လည္း မိမိကေတာ့ သိပ္သက္ေတာင့္သက္သာမျဖစ္။ လူႀကီးတေယာက္ႏွင့္ေျပာ၍ အမွားပါစိုးရိမိေနမိသည္။ မိမိစကားတခြန္းေၾကာင့္ တပ္ေပါင္းစုထိခိုက္မည္ကိုလည္း စိုးရိမ္ေနရသည္။ ပို၍ မသက္သာျဖစ္သည္က အဆိုပါညေနခင္း တြင္ KIA စစ္သည္မ်ားလည္း ရြာသုိ႔ သြားလည္ေလ့ရွိရာ လမ္းတြင္ေတြ႕ပါက ေျဖာင္းကနဲ သတိဆြဲရပ္ေနၾကၿပီး မိမိတုိ႔လြန္မွ ဆက္ေလ်ာက္ၾကေလ့ရွိသည္။ တလမ္းလုံး KIA ရဲေဘာ္က အသြားအလာမျပတ္ေလရာ သူတုိ႔ ရင္းမွဴ းအနားေရာက္ လာသည္ႏွင့္ သတိဆြဲရပ္ေနၾကသည္ျဖစ္ရာ မိမိကားအသားမက်ေသး၍ တခ်ဳိ႕ျဖစ္၍ ေနတတ္သည္။ ထိုစဥ္ မိမိတုိ႔ပါတီ၌ လည္း ပါတီကိုပါတီႏွင့္တည္ေဆာက္ တပ္ကို တပ္ႏွင့္တူေအာင္ တည္ေဆာက္ဟူသည့္ သခင္ဗသိန္းတင္မိန္႔ခြန္႔းထြက္ေ နေပရာ စဥ္းစာဆင္ခ်င္ဘြယ္ရာ အေၾကာင္းအရာမ်ားစြာ ရေနခ့ဲသည္ဟုဆိုရမည္။ ဓနရွင္စစ္တပ္ႏွင့္ ပစၥည္းမ့ဲစစ္တပ္ၾကား ကြာျခား မႈ ၾကားအားလည္း စဥ္းစားေနမိသည္။
● ကခ်င္စကား
မိမိတုိ႔ျမန္မာတုိ႔က ကခ်င္ဟုေခၚၾကသည္။ KIA ကေတာ့ ဝန္ေပါင္ဟုသုံးသည္။ ဗိုလ္ေနာ္ဆိုင္းတပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ားကေတာ့ ေပါင္းေရာင္ဟုသုံးသည္။ ဝန္ေပါင္ ေခၚ ကခ်င္တြင္ ခ်ဳိ႕ႏြယ္စု ၇ စုပါဝင္သည္။ ဂ်င္းေဖါ၊ မရူေခၚေလာ္ေဝၚ၊ လရွီ ေခၚ လာ ခ်ိတ္၊ အဇီး ေခၚ ဇိုင္းဝါး၊ ရဝမ္၊ လီဆူး၊ ခႏံု တုိ႔ျဖစ္ၾကသည္။ မိမိတုိ႔ CPB အရံဗဟိုေကာ္မတီဝင္လည္းျဖစ္ ယခင္ ဗ္ိုလ္ေနာ္ ဆိုင္းတပ္ ကခ်င္ သနက ၁ အရာရွိတဥိီးျဖစ္သူ ဖရန္ဂန္ဒီးမွာ ခႏံု အမ်ဳိးသားတဦးဟုသိရသည္။ မ်ဳိးႏြယ္စု ၇ စုတြင္ ခႏံုသည္ လူဦးေရအနည္းဆံုးဟု ဆိုၾက သည္။ မ်ဳိးႏြယ္စု ၇ စုသည္ မိမိသီးျခားဘာသာစကားမ်ားရွိၾကသည္။ ဂ်င္းေဖါစကားကေတာ့ မ်ဳိးႏြယ္စုအားလုံးအတြက္ ဘုံဘာသာစကားျဖစ္သည္။ လူဦးေရအရ အမ်ားဆံုးျဖစ္သည့္ ဂ်င္းေဖါစကားက လႊမ္းမိုးသြားသည္ လည္းျဖစ္ပုံရသည္။ မိမိတုိ႔ျမန္မာမ်ားက ကခ်င္စကားဟု ဆိုေနသည္မွာ ဂ်င္းေဖါစကားျဖစ္ေပသည္။
ပညာတတ္ကခ်င္မ်ား ၊ ေက်ာင္းေနဘူးေသာ ကခ်င္မ်ားက ဗမာစကားတတ္သည္မ်ားေသာ္လည္း ေတာင္ေပၚရွိ ကခ်င္အခ်ဳိ႕ ကား ဗမာစကား မတတ္ေပ။ ထုိ႔အျပင္ ကခ်င္တုိ႔၏ကိုယ္ပိုင္လကၡဏာကို အသိမွတ္ျပဳ သည့္အေနျဖင့္စိုင္းေအာင္ဝင္း သင္တန္းပုိ႔ခ် သည့္ေန႔တြင္ ရဲေဘာ္ေဇာ္တူးက ကခ်င္လို ဘာသာျပန္ေပးရသည္။ သုိ႔ေသာ္ သင္တန္းဆရာမ်ားျဖင့္ အဖြဲ႕မ်ား ခြဲ ေဆြးေႏြးလ်င္ေတာ့ ဘာသာျပန္မလိုအပ္ေတာ့။ မိမိတုိ႔ဘက္မွ သင္တန္းဆရာမ်ားအားလုံးက ကခ်င္ရဲေဘာ္မ်ားျဖစ္ေန၍ ကခ်င္စကားျဖင့္သာ ေဆြးေႏြးၾကသည္။ မနက္ပိုင္း စစ္သင္တန္းေပးရာတြင္လည္း ကခ်င္ဘာသာစကားျဖင့္သာ စစ္မိန္႔ေပး ၍ စစ္သင္တန္းေပးၾကသည္။
ေကာက္ကြတ္ေက်ာင္းရွွိ မိမိတုိ႔ တပ္ဖြဲ႕ဝင္ကမ်ားစု မွာ ေဒသခံမ်ားျဖစ္ၾကၿပီး ကခ်င္၊ ရွမ္း၊ ပေလာင္၊ တ႐ုတ္ လူခ်ဳိ႕စုံသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေဒသခံမ်ားအားလုံးသည္ တခ်ဳိ႕၏ဘာသာစကားကို ေနာက္တခ်ဳိ႕ကလည္း တတ္ၾကသည္။ ေကာက္ကြတ္စခန္းတြင္ ကခ်င္စကားေျပာသူမ်ားေန၍ အားလုံးလိုလိုကခ်င္စကားေျပာၾကသည္။ ကခ်င္စကား မတတ္သူက မိမိအပါအဝင္ ေလးငါးေယာက္ခန္႔သာရွိေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ ေကာက္ကြတ္ေက်ာင္း၌ ကခ်င္စကားေျပာသံလႊမ္းေနေတာ့သည္။
ကခ်င္စကား (ဂ်င္းေဖါစကား) သည္လည္း ေလယူေလသိမ္းအသံကြဲျပားမႈ ရွိသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ မိမိတုိ႔တပ္ဖြဲ႕ရွိ ကခ်င္ရဲေဘာ္မ်ား ေျပာသည့္အသံမွာ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္းရွိ ကခ်င္မ်ားေျပာသည့္ ေလယူေလသိမ္းအတိုင္းျဖစ္သည္။ KIA တပ္ဖြဲ႕အတြင္းပါဝင္လာေသာ ကခ်င္ရဲေဘာ္အခ်ဳိ႕မွာေဂါင္ရီ (ဗန္းေမာ္အေရွ႕ဖက္ျခမ္း) ခခူး (ျမစ္ဖ်ား) ဘက္က ေလသံမ်ားပါ အစုံပါဝင္သည္။ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္းေတာ့ နားလည္ၾကသည္။ ကခ်င္စကားျဖင့္ ႏုိင္ငံေရးေဆြးေႏြးၾကေသာအခါ ကခ်င္လို ေဝါ ဟာရသုံးႏႈံ ပုံကြာျခားျပန္သည္။ မိမိတုိ႔ဘက္က ဗိုလ္ေနာ္ဆိုင္းတပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ားသုံးႏႈံးသည့္ ေဝါဟာရအတိုင္းသုံးႏႈံးသည္။ KIA ကမူကြဲသုံးႏံႈးသည္။ မတူေသာ ကခ်င္ႏုိင္ငံေရးအုပ္စုမ်ား၏ မတူေသာ သုံုးႏႈံးမႈဟု ဆိုရမည္။ မိမိတုိ႔ CPB ဘက္က ေတာ္လွန္ေရးအား “ဂြမ္ေလာင္” ဟုသုံးသည္။ KIA တုိ႔က “ရြတ္မလန္” ဟုသုံးသည္။ မိမိတုိ႔ဘက္က ဥကၠဌအား “တင္ည အူ” ဟုသုံးသည္။ KIA က “နင္ေဘာ္ကဘာ” ဟုသုံးသည္။ ထိုသုိ႔ေဝါဟာရသုံးစြဲမႈမ်ားတြင္ ကြဲလြဲမႈရွိၾကေသာ္လည္း တဖက္ ေျပာသည္ကို တဖက္က နားလည္ၾကပါသည္။ ခုေတာ့ KIA သုံးစြဲေသာ ေဝါဟာရမ်ားက ကခ်င္ေဝါဟာရတြင္ အသားက် သြားေပၿပီ။
မိမိအဖိ့ု ေရာက္ခါစ ဘာသာစကားနားမလည္မႈႏွင့္ အေတာ္လည္းဒုကၡေရာက္သည္။ မိမိအထက္က ေကာ္မတီဝင္မ်ားက အားလုံးလိုလို ဗမာစကားတတ္ၾကသည္ျဖစ္၍ အထက္ႏွင့္ဆက္ဆံရာတြင္ ျပႆနာမရွိေသာ္လည္း မိမိတာဝန္ယူရေသာ ရိကၡာရံုတြင္ ဗမာစကားတတ္သူ တေယာက္မွ မရွိ။ မေတာက္တေခါက္ တတ္သူမ်ားသာရွိရာ ေျခဟန္လက္ဟန္ႏွင့္ အေတာ္ေလး ဗ်ာမ်ားသည္။
သင္တန္းဆရာထဲမွ ရဲေဘာ္လေတာင္၊ ရဲေဘာ္လတန္တုိ႔က ဗမာစကားေကာင္းစြာတတ္သည္။ ေနာ္ဂ်ာကေတာ့ အကြၽမ္း က်င္ႀကီးမဟုတ္။ ကင္းတပ္စုက တပ္စိတ္မွဴးရဲေဘာ္ေယာခ်မ္းကလည္း ဗမာစကားတတ္၍ သူတုိ႔ကိုဘာသာျပန္ခိုင္းရ သူတုိ႔ဆီက ကခ်င္စကားသင္ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘာသာစကားသင္ၾကားမႈကို မိမိေစာစီးစြာမေလးနက္ခ့ဲပါ။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ မိမိနားထဲတြင္ ကခ်င္စကားသံသည္ တေျဖးေျဖး နားရည္ဝလာသည္။ ထုိ႔အတူမိမိအား ရဲေဘာ္ေအာင္ႀကီး ဟုေခၚၾကသည့္ အသံလည္း နားရည္ဝလာသည္။ စခန္းရွိ မည္သူမွလည္းမသိ၊ မည္သူမွလည္းမေခၚၾကသည့္ ၿမိဳ႕ေပၚတုန္းက သုံးခ့ဲေသာ အမည္အား ေမ့ေလ်ာ့စျပဳလာခ့ဲၿပီ ျဖစ္သည္။ လူသစ္ အမည္သစ္တာဝန္သစ္မ်ားႏွင့္ ဘဝအသစ္တခုထဲသုိ႔တိုးဝင္၍ ေနေပ ၿပီ။
ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
ေမာင္ေမာင္စိုး
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
