ေက်ာ္ထင္ ● စာအုပ္ဆုိင္ခန္း၊ အလြမ္းပုံျပင္

ေက်ာ္ထင္ ● စာအုပ္ဆုိင္ခန္း၊ အလြမ္းပုံျပင္
(မုိးမခ) ေအာက္တုိဘာ ၃၊ ၂ဝ၁၇

(၁)
ဒီႏွစ္သီတင္းကြၽတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ စာအုပ္ေတြကုိ ကက္တေလာက္ လုပ္ထားမွျဖစ္ေတာ့မယ္လုိ႔ ေတြးမိတယ္။  ဒီ အေတြးကလည္း ၾကာပါျပီ။  ႏွစ္တုိင္းပဲ ေပၚေပၚလာတာ။  ဒါေပမယ့္ အေကာင္အထည္မေဖာ္ျဖစ္ဘူး။  တကယ့္တကယ္ ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့လည္း လူက နားခ်င္ေသးတယ္။  မိသားစု ဆုံတုန္းေလးကုိ နားနားေနေနနဲ႔ ေနခ်င္တာ။

ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေတြဆုိရင္ မနက္ ၅ နာရီခြဲကတည္းက အိမ္က ထြက္ရတာ။  က်ေနာ္ထြက္သြားေတာ့ သားနဲ႔မိန္းမက အိပ္ရာ ထဲမွာပဲ ရွိေသးတယ္။  မထၾကေသးဘူး။  တခါတေလက်ေတာ့ မိန္းမက ႏုိးေနပါျပီ။  အိမ္မႈကိစၥ၊ သူ႔ေဝယာဝစၥေတြကုိ လုပ္ေန ပါျပီ။  က်ေနာ္ကေတာ့ မနက္ ၆ နာရီထဲကေန နားခ်ိန္ မရွိ စာေတြသင္တာ၊ ေန ့လယ္ ၁၂ နာရီထိပဲ။  ေန႔လယ္စာထမင္းစားဖုိ႔ ျပန္လာတာက မြန္းတည့္ခ်ိန္။  ထမင္းစားျပန္ခ်ိန္မွာ အိမ္မွာ အေမကလြဲရင္ ဘယ္သူမွမရွိေတာ့ဘူး။  သားက ေက်ာင္းတက္။  မိန္းမက ေက်ာင္းတက္တဲ့သားကုိ ထမင္းသြားေကြၽး။  အေမကလည္း အေပၚထပ္မွာ သူ႔တရားနဲ႔သူ။  ဒီေတာ့လည္း က်ေနာ္ တေယာက္တည္းပဲ အိမ္မွာရွိတယ္လုိ႔ဆုိရမယ္။  ကုိယ့္ဘာသာပဲ ထမင္းခူးတယ္။  စားတယ္။  ၿပီးေတာ့ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ခဏမွိန္းတယ္။

မမွိန္းလုိ႔လည္း မရဘူးေလ။  မွိန္းမသြားရင္ စာသင္ရတာ စိတ္မပါဘူး။  ေက်ာင္းသားေတြ အိပ္ငုိက္တာကုိ မေျပာနဲ႔၊ ကုိယ္ တုိင္ကုိယ္က အိပ္ခ်င္ေနတာ။  ဒီေတာ့လည္း မျဖစ္ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ ခဏမွိန္းရေတာ့တာပဲ။  ၁ နာရီထုိးခါနီးေတာ့ ထ။  ေရခ်ိဳး။  ေက်ာင္းျပန္သြားရတယ္။  အဲ့ဒီလုိ က်ေနာ္ျပန္ထြက္ေတာ့  မိန္းမက ထမင္းေကြၽးၿပီးလုိ႔ ျပန္လာျပီ။  အဝင္အထြက္ပဲ။

ည ၇ နာရီ အတန္းခ်ိန္ၿပီးရင္ ညစာျပန္စားရတယ္။  စားေတာ့လည္း ျမန္ျမန္စား၊ျမန္ျမန္ ျပန္ထြက္ပါပဲ။  ည ၁၁ နာရီထိ ေက်ာင္းတေက်ာင္းမွာ စာက်က္တာကုိ ၾကီးၾကပ္ေပးရတယ္။  ကုိယ့္ေလာဘနဲ႔ကုိယ္လုိ႔ပဲ အျပစ္တင္ရမွာပါပဲ။  အိမ္ေရာက္ ေတာ့ ၁၁ နာရီခြဲေနျပီ။  သားနဲ႔မိန္းမက အိပ္ေနျပီ။  တခါတေလက်မွသာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ မအိပ္ေသးဘဲ ေတြ ့ရတာ။

အဲ့ဒီလုိေတြ ျဖတ္သန္းရတာဆုိေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆုိ အိမ္မွာပဲ စာေလးဖတ္၊ စာေလးေရးၿပီး သား၊ မယားနဲ႔အတူ တမုိး ထဲေအာက္မွာ တသားတည္းေနခ်င္တာ။  ေအးေအးလူလူေပါ့။  အလုပ္ေတြ မ႐ႈပ္ခ်င္ဘူး။  စိတ္ေတြ မ႐ႈပ္ခ်င္ဘူး။  ဒါေပမယ့္ ဒီႏွစ္ေတာ့ မလုပ္လုိ႔၊ မ႐ႈပ္လုိ႔ မရေတာ့ဘူး။  စာအုပ္ေတြက မ်ားလာျပီ။  ဒီေတာ့ တခါတခါ ကုိးကားခ်င္လုိ႔ရွာရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဒီအတုိင္း ျပန္ဖတ္ခ်င္လုိ႔ရွာရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လြယ္လြယ္နဲ႔ရွာမေတြ႕ဘူး။  စာအုပ္ရွာေနတာနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြက ကုန္သြားတယ္။

က်ေနာ့္စာအုပ္ေတြကလည္း ဘာသာေရးေကာ၊ ႏုိင္ငံေရးေကာ၊ လူမႈေရးေကာ၊ စီးပြားေရးေကာ၊ ပညာေရးေကာ ဟာ အကုန္ ေရာေထြးစုျပဳံေနတာပဲ။ ဂုိေထာင္လုိ ျဖစ္ေနတာ။ ေျခာက္ေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ့ စာအုပ္ေတြဟာလည္း ဘီဒုိ မလုံေလာက္လုိ႔ စာအုပ္အေနာင့္ေလးေတြကုိေတာင္ ေထာင္ၿပီး မစီထားႏုိင္ဘူး။ ေရာေထြးၿပီး ထပ္ထားရတာ။ ထပ္တာ ေတာင္ ေနာက္အပုံကုိ ေရွ႕အထပ္က ကြယ္ၿပီး ထပ္တင္ထားရတာဆုိေတာ့ စာအုပ္တအုပ္ ရွာဖုိ႔ဆုိတာ ေခါင္းေျခာက္စရာပါပဲ။ ေနာက္အပုံထဲက စာအုပ္ကုိရွာမယ္ဆုိရင္ ေရွ႕အပုံႀကီးကုိ ဖယ္ရတာက တလုပ္။ ေနာက္အထပ္မွာ ရွာတဲ့စာအုပ္ကလည္း ရွိ၊ မရွိဆုိတာ မေသခ်ာဘူး။ ဒီေတာ့ က်ားျမီးဆြဲမွာလား၊ စာအုပ္ရွာမွာလားဆုိရင္ က်ားျမီးကုိပဲ ေရြးရမလုိ ျဖစ္ေနတယ္။

ဟုိတေလာက ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေဆာင္းပါးတပုဒ္ေရးတာ လြတ္လပ္ၿပီးစ ျပည္သူ႔နီတိမွာ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ကအစ၊ လႊတ္ေတာ္အေၾကာင္း၊ အမတ္အေၾကာင္း၊ မဲေပးပုံ အေၾကာင္းေတြအထိပါ ပါတယ္ဆုိတာ ေရးၿပီးမွ စာအုပ္ျပဳစုတဲ့ ဆရာၾကီးနာမည္ကုိ ေမ့ေန၊ ေရာေနလုိ႔ စာအုပ္လုိက္ရွာတာ မေတြ႕ဘူး။ စာအုပ္ မေတြ႕တာနဲ႔ပဲ အဲ့ဒီ့ေဆာင္းပါး ဆက္မေရးျဖစ္ ေတာ့ဘူး။ အခု မေရးေတာ့မွ ေတြ႕တယ္။

ဒီလုိဒုကၡမ်ဳိးေတြကင္းဖုိ႔ ကက္တေလာက္လုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ စာအုပ္ရွာရင္ လြယ္လြယ္နဲ႔ရွာလုိ႔ရေအာင္ ဦးစားေပးၿပီး လုပ္ရမယ္။ စာအုပ္ေတြကုိ ႏုိင္ငံေရးသီးသန္႔၊ ဘာသာေရးသီးသန္႔၊ ပညာေရးသီးသန္႔ထားရမယ္။  ရသစာေပေတြကုိ သီး သန္႔၊ ရသစာအုပ္ေတြကေတာ့ နည္းပါလိမ့္မယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ စာဖတ္မႈအလွည့္အေျပာင္းမွာ ရသစာေပကုိ က်ေနာ္ပစ္ ထားခဲ့လုိ႔ပါပဲ။ ရက္စက္စြာေပါ့။ ဘယ္အခ်ိန္ေတြေလာက္ကလည္းဆုိရင္ ၁၉၉ဝ လြန္ ကာလေတြ အေရာက္မွာပါ။

(၂)
အဲ့ဒီ့ကာလေတြကစၿပီး က်ေနာ္ ရသစာေပေတြ အဖတ္က်ဲသြားတယ္။ အဖတ္နည္းသြားတယ္။ ဒီ့မတုိင္ခင္ေတြမွာေတာ့ ရသစာေပမွ ရသစာေပပါ။ ဒါေပမယ့္ ရသစာေပေတြကုိ ဒီလုိသုတပညာစာအုပ္ေတြ ဝယ္ဖတ္သလုိ ဝယ္ဖတ္တာ မဟုတ္ ပါဘူး။ ဖတ္ခဲ့သမွ် မဂၢဇင္းေတြ၊ ဝတၳဳေတြဟာ ငွားဖတ္တာေတြခ်ည္းပါပဲ။ ငွားဖတ္စရာဆုိင္ေတြကလည္း အသင့္ရွိေနတယ္။

ၿမိဳ႕ရယ္၊ လူဦးေရရယ္နဲ႔ယွဥ္ၾကည့္၊ တြက္ၾကည့္ရင္ စာအုပ္အငွားဆုိင္ အေရအတြက္က အကုိက္ပါပဲလုိ႔ေျပာႏုိင္တယ္။ ပ်ဥ္း မနားမွာ ရပ္ကြက္အလုိက္ စာအုပ္အငွားဆုိင္ေလးေတြရွိခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းမင္းစာေပ၊ စိန္ျမင့္ စာေပ၊ သီဟစာေပ၊ ေအး ခ်မ္းစည္စာေပ၊ သုဝဏၰသွ်ံစာေပဆုိတာေတြကေတာ့ ၿမိဳ႕ရဲ့အထင္ကရ စာအုပ္အငွားဆုိင္ေတြလုိ႔ေျပာရမယ္။ ပ်ဥ္းမနား သားမွန္ရင္ သိၾကတဲ့စာအုပ္ဆုိင္ေတြပါ။ ေနာက္ထပ္ ျမတ္ရိပ္မြန္စာေပ၊ ေစာစံစာေပစတဲ့ ရပ္ကြက္အလုိက္ ေက်ာ္တဲ့ အငွား ဆုိင္ ေလးေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။

ေရဆင္းဘက္မွာလည္း ခ်ိန္တန္ျပီစာေပဆုိတဲ့ အငွားဆုိင္ေလးဟာ ေရဆင္းစုိက္တကၠသုိလ္နဲ႔ တိေမြးကုတကၠသုိလ္ေတြကုိ ပရိသတ္ယူၿပီး ဖြင့္ထားတယ္။ ေျပာရရင္ က်ေနာ့္အမဆုိင္။ က်ေနာ္ေတာင္ အဲ့ဒီ့ဆုိင္ဝင္ေငြေလးနဲ႔ ဘြဲ႕ရခဲ့တာ။ အဲ့ဒီ့ အငွား ဆုိင္ေတြကုိေတာ့  ရြာလြန္ရြက္တုိက္ မငွားၾကပါဘူး။ နီးစပ္ရာ ရပ္ကြက္ကလူပဲ ငွားၾကတယ္။

စာအုပ္ငွားရင္ တရက္ဖတ္ခ ၁ က်ပ္၊ ၂ က်ပ္ စသျဖင့္ေပးရတယ္။ ရက္လြန္သြားရင္ ရက္လြန္ေၾကးေပးရတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆုိင္ ေတြက ရက္လြန္ေၾကးကုိ ေလွ်ာ့ယူတာရွိသလုိ အျပည့္ယူတာလည္းရွိတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ရက္လြန္မရွိ။ တရက္ပဲငွား တယ္။ ငွားမယ္ဆုိရင္လည္း စာအုပ္ငွားခကုိ အရင္ရွာတယ္။ ရရင္ ပုိက္ဆံကုိ အံဆြဲထဲမွာ အရင္သိမ္းထားၿပီးမွ ငွားဖတ္တယ္။

စာအုပ္ငွားရင္ စာအုပ္ဆုိင္က ဘယ္သူငွားတယ္၊ ဘယ္ေန႔ငွားတယ္ဆုိတာကုိ ေရးမွတ္ထားတယ္။ ျပန္အပ္တဲ့အခါက်ရင္ အဲ့ဒီ့မွတ္တမ္းနဲ႔တုိက္စစ္ၿပီးမွ လက္ခံတယ္။ စာအုပ္မွာ အျပဲ၊ အစုတ္ ရွိ၊ မရွိကုိလည္း တခါတေလမွာ လူၾကည့္ၿပီး စစ္တတ္ တယ္။ ဒါဟာလည္း က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ေတာ့ စာရိတၱတခုကုိ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္တာပဲလုိ႔ ျမင္ေနတယ္။ သူမ်ားပစၥည္းကုိ ငွားၿပီး ရင္ ျပန္ေပးရတယ္၊ မစုတ္မျပဲေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရတယ္ဆုိတဲ့ လူ႔က်င့္ဝတ္ငယ္ေလးတခုကုိ စာအုပ္ေတြ ငွားဖတ္ရင္း ေလ့က်င့္ၾကတာလုိ႔ နားလည္မိတယ္။ စာအုပ္ငွားၿပီး ျပန္အပ္တုိင္း ကုိယ့္ကုိယ္က်င့္တရားေပၚမွာ ပုိပုိၿပီးယုံၾကည္ မႈရွိလာတယ္လုိ႔ ခံစားမိတယ္။

(၃)
က်ေနာ္ စငွားဖူးတဲ့ဆုိင္ကေတာ့ သီဟစာေပပါပဲ။ ထရံကာထားတဲ့ အခန္းေလး။ သီဟစာေပမွာတုန္းကေတာ့ ကာတြန္းေတြ ဖတ္တဲ့အရြယ္ပါ။ ကာတြန္းေတြထဲမွာ တင္ေအာင္နီကုိ အၾကိဳက္ဆုံးပဲ။ ေရႊေခါင္းေျပာင္လည္း ၾကိဳက္တယ္။ ေရႊေခါင္းေျပာင္ ဖတ္တုန္းက ပုိငယ္မယ္ထင္တယ္။ တင္ေအာင္နီကာတြန္းေတြဖတ္ေတာ့ ၇ တန္း ၈ တန္း ေရာက္ေနျပီ။ ေလးတန္းေလာက္ တုန္းက သမိန္ေပါသြပ္ေတြလည္း ငွားဖတ္ျဖစ္ေသးတယ္။ စာအုပ္ဆုိင္ေလးက က်ေနာ္တုိ႔အလယ္တန္းေက်ာင္းရဲ့ အေရွ႕ ဘက္ ဝင္ေပါက္ ညာဘက္ျခမ္းမွာ ရွိတယ္။ အဖုိးႀကီး၊ အဖြားႀကီးေတြ ဖြင့္ထားတာ။

က်ေနာ္တုိ႔အလယ္တန္းေက်ာင္းေလးက ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းက စခဲ့တာျဖစ္လုိ႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း အမည္နဲ႔ကန္နား ေက်ာင္းလုိ႔ပဲ ေက်ာ္တယ္။ ကန္နားေက်ာင္း အေရွ႕ဘက္ထိပ္ သီဟစာေပဆုိတာ က်ေနာ့္ရဲ့ စာဖတ္မႈသေႏၶစတည္ရာလုိ႔ ေတာင္ ေျပာႏုိင္တာေပါ့။

မင္းမင္းစာေပဆီဝင္ေတာ့ နန္းဦးတုိ႔လုိ စာမ်ားမ်ားပါတဲ့ ကာတြန္းရုပ္ျပေတြကုိ ဖတ္တတ္ေနပါၿပီ။ စံေရႊျမင့္လည္း ငွားတယ္။ ေက်ာ္ေအာင္ေမာ္နဲ႔စုိင္းလား႐ႈိး ႐ုပ္ျပေတြေၾကင့္ ပန္းခ်ီေက်ာင္းေတာင္ တက္ျဖစ္လုိက္ေသးတယ္။ ရုပ္ျပပန္းခ်ီဆရာ ျဖစ္ရမယ္ေပါ့ေလ။ စိန္ျမင့္စာေပနဲ႔ ေအးခ်မ္းစည္စာေပဆီကုိေတာ့ တျပိဳင္တည္းလုိလုိ ေရာက္ခဲ့ဟန္တူပါတယ္။ သိပ္စဥ္းစား မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။

ေအးခ်မ္းစည္က ေစ်းမွာဖြင့္ထားတာ။ ခုေစ်းၾကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေစ်းေဟာင္းမွာ။ အေနာက္ဘက္၊ေစ်းအိမ္ သာဘက္ ျခမ္း၊ အျပင္တန္းမွာ။ ေအးခ်မ္းစည္က ကက္စက္ေခြနဲ႔အတူ စာအုပ္အငွားဆုိင္ကုိ တြဲဖြင့္ထားတာ အဲ့ဒီ့ဆုိင္ကေန ခင္ေမာင္ တုိး၊ ဗုိလ္ထီး၊ လႊမ္းမုိး၊ ခုိင္ထူး၊ စုိးလြင္လြင္၊ ထူးအိမ္သင္ အေခြေတြပါ စာအုပ္နဲ႔အတူငွားၿပီး သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ နားေထာင္ဖူး တယ္။ ဒီဘက္ ဗဒင္တုိ႔၊ေဆာင္းဦးလႈိင္တုိ႔က်ေတာ့ က်ေနာ္ဆီမွာ နားၾကပ္ ကက္စက္ေလးတလုံး ရွိလာလုိ႔ ကုိယ့္အိမ္မွာကုိယ္ နားအရသာ ခံစားလာႏုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ စာဖတ္ေတာ့ မပ်က္ခဲ့ပါဘူး။

စိန္ျမင့္စာေပကေတာ့ ပ်ဥ္းမနားရဲ့ အထင္ကရ ဗုိလ္ခ်ဳပ္လမ္းမၾကီးေပၚမွာ ဖြင့္ထားတာ။ ဆုိင္ခန္းက က်ဥ္းရွည္ရွည္ေလး။ ညဆုိင္သိမ္းရင္ ပ်ဥ္ျပားတံခါးေတြနဲ႔စီၿပီးပိတ္တာ မွတ္မိေသးတယ္။ စိန္ျမင့္မွာ ထူးျခားတာက သုိင္းဝတၳဳအကုန္ရွိတယ္။ ဘယ္သုိင္းဝတၳဳက ဖတ္ခ်င္ဖတ္ခ်င္၊စိန္ျမင့္စာေပဆီသြား။ ရွစ္အုပ္တြဲဆုိရင္လည္း ရွစ္အုပ္စလုံးရွိတယ္။ ဆယ္အုပ္တြဲဆုိရင္ လည္း ဆယ္အုပ္စလုံး ရွိတယ္။ တဆက္တည္း၊တခါတည္းတြဲၿပီး ခ်ည္ထားတာ။  အဲ့ဒီ့ေခတ္ၾကိဳးကေတာ့ ဂုံနီၾကိဳးေပါ့။

က်ေနာ္ကေတာ့ သုိင္းဝတၳဳေတြ မဖတ္လုိ႔မငွားပါဘူး။ တအုပ္လား ငွားဖတ္ဖူးတာ။ သုိင္းေတြ မဖတ္ဘူးဆုိ ေတာ့ မုသား ျဖစ္ေနမယ္။ အသစ္ထြက္တုိင္း က်ေနာ္ဖတ္တဲ့ သုိင္းေတာ့ရွိတယ္။ အဲ့ဒါက ႏြမ္ဂ်ာသုိင္း။ သုိင္းေတာ့ သုိင္းပါပဲ။ ေမာင္စိန္ဝင္း (ပုတီးကုန္း) ဖတ္တယ္။ ႏုႏုရည္အင္းဝဖတ္တယ္။ မိုးမိုး (အင္းလ်ား) ဖတ္တယ္။ ေမာင္သာရဖတ္တယ္။ ေနာက္ ၿငိမ္းေက်ာ္ ဖတ္တယ္။ ေမာင္သာျပည့္ ဖတ္တယ္။ တကၠသုိလ္ဘုန္းႏုိင္ဝတၳဳကုိေတာ့ ေမာင့္ဘဝ ညအလားကြယ္  တအုပ္တည္းပဲ ဖတ္ ဖူးခဲ့တယ္။

ရသေခတ္ေႏွာင္းပုိင္းေလာက္မွာ ေကာလ္ထန္ေမာရိယယ္လုံးခ်င္းတအုပ္ကုိ ဖတ္ျဖစ္လုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ရသ ေျမေပၚ ကေန တပ္မဆုတ္ခင္ေလးမွာပဲ ေကာလ္ထန္ေမာရိယယ္ ေပ်ာက္သြားတယ္။ သူ ့စာအုပ္ေတြ မေတြ ့ေတာ့ဘူး။

(၄)
ရွစ္ေလးလုံးၾကီးအၿပီးမွာေတာ့ က်ေနာ့္စာဖတ္မႈအလွည့္အေျပာင္း စတယ္လုိ႔ပဲေျပာရမယ္။ သိန္းေဖျမင့္ရဲ့ သ ပိတ္ေမွာက္ ေက်ာင္းသား၊ အေရွ႕ကေနဝန္းထြက္သည့္ပမာ၊ ဝတၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္စတာေတြ၊ ရန္ကုန္ဗေဆြ၊ ဦးႏုရဲ့ ငါးႏွစ္ရာသီ ဗမာျပည္၊ ဆရပါရဂူရဲ့ စာအုပ္ေတြကုိ အဲ့က်မွဖတ္ျဖစ္တာ။ ႏုိင္ငံေရးအေငြ႕အသက္နဲ႔ဘာသာေရးရနံ႔ကုိ အဲ့ကာလက်မွ ႐ွဴ႐ႈိက္ရေကာင္း မွန္းသိတာ။ ေစာေစာပုိင္းကာလေတြကေတာ့ စာဖတ္တယ္ဆုိေပမယ့္ အေပ်ာ္ဖတ္ေတြက မ်ားမ်ားပါ။ ဂုရုၾကီးေတြ သတ္ မွတ္တဲ့ ေလာက္ေလာက္လားလားရသမ်ဳိးေတြကေတာ့ နည္းနည္းရယ္။

ဒါေပမယ့္ ေျပာင္းတယ္ဆုိေပမယ့္ ရသဖတ္ရာကေန ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းသြားတာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ရသေတြ ဖတ္ရင္း၊ အေပ်ာ္ဖတ္ေတြဖတ္ရင္း သုတေတြဘက္လွည့္တာ။ တစ္အုပ္စ။ ႏွစ္အုပ္စ ဖတ္ရင္းက တျဖည္းျဖည္းခ်င္း မ်ားလာတာ။  အဲ့ဒီ့အဟုန္ဟာ ၁၉၉ဝ လြန္ကာလေတြမွာေတာ့ ျမင့္လာတယ္လုိ႔ဆုိႏုိင္တယ္။ စာအုပ္ေတြ ဝယ္စုျဖစ္တယ္။  ဆရာၾကီးျမသန္း တင့္ရဲ့ သမုိင္းစကားပန္းစကားလုိ အက္ေဆးေတြကုိေတာ့ သေဘာက်တယ္။ ေတာင္သမန္အင္းမွာ ေလညႇင္းေဆာ္ေတာ့လုိ သမုိင္းမ်ဳိးကုိ ၾကက္သီးျဖန္းျဖန္းထေအာင္ ၾကိဳက္ခဲ့တယ္။

အေျပာင္းအလဲဟာ က်ေနာ့္ဟဒယမွာ အပင္ရင့္စျပဳလာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ႏုိင္ငံေရးစာေပဘက္ကုိ ပုိၿပီးခုံမင္တတ္လာတယ္။ သုတပညာေတြကုိ ပုိၿပီး ခံတြင္းလုိက္လာတယ္။ ေတာ္လွန္တဲ့အေတြးအေခၚရွိတဲ့ဘက္ကုိ တိမ္းညြတ္လာတယ္။ ဘာသာေရး မွာလည္း အဲ့လုိပဲ။ ဆန္းသစ္တဲ့၊ ထြန္းေတာက္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြကုိ ပုိလက္ခံလာတယ္။  ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ေခတ္မွာ အဲ့လုိစာအုပ္ေတြက ခပ္ရွားရွာရယ္။ အေၾကာင္းအရာနည္းနည္းေလာက္ကုိပဲ ရုိးတုိးရိပ္တိတ္ ၾကားဖူး၊ ဖတ္ဖူးထားတာ။ အဲ့ဒီ လုိ ခပ္ရွားရွားစာအုပ္ေတြကုိရွာေဖြဖုိ ့က်ေနာ္တုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ေျခဆန္႔ခဲ့တယ္။

အဲ့ဒီ့အခ်ိန္က်မွ သုဝဏၰသွ်ံစာေပဆီ ေရာက္သြားတယ္။ ငွားၾကတယ္။ ဖတ္ၾကတယ္။ သုဝဏၰသွ်ံစာေပဟာ က်ေနာ့္ အတြက္ ေတာ့ စာအုပ္အငွားဆုိင္သြားတဲ့ေခတ္ရဲ့ အေႏွာင္းပုိင္းလုိ႔ ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ့ေနာက္ပုိင္းမွာ စာအုပ္အငွားဆုိင္ေတြဆီ မသြားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ရသေတြ၊ ဝတၳဳေတြ၊ အေပ်ာ္ဖတ္ေတြကုိ မဖတ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။  မဂၢဇင္းေတြေတာင္မွ သုတကဲတဲ့ မဂၢဇင္း ေတြကုိပဲ ေရြးဖတ္ျဖစ္ေတာ့တယ္။ သင့္ဘဝ၊ အေတြးအျမင္ေတြ။

၁၉၉၉ /၂ဝဝဝ ကာလေတြဟာ ရသစာေပေတြနဲ႔အသိသာ၊ အျပတ္သားဆုံး လမ္းခြဲခ်ိန္ေတြေပါ့။ ကုိတာရဲ့ လွည္းဘီးတပတ္၊ က်ေနာ္သည္ ေမ်ာက္ကဆင္းသက္သည္တုိ႔ကုိ အရမ္းေႂကြခဲ့တယ္။ ဆရာၾကီးဦးေအးေမာင္ရဲ့ ဗုဒၶနဲ႔ဗုဒၶဝါဒတုိ႔၊ ဦးေရႊေအာင္ရဲ့ ဘဝအက်ဥ္းသားတုိ႔၊အတၱဝါဒမွ အနတၱဝါဒဆီသုိ႔တုိ႔၊ ဓမၼပဒတုိ႔ဟာ က်ေနာ့္ရဲ့ စာဖတ္မႈအေျပင္းအလဲကာလမွာ သိပ္ကုိ စြဲ မက္ခဲ့ရတဲ့စာအုပ္ေတြပါ။ အဲ့ဒီ့စာအုပ္ေတြ အကုန္လုံး အိမ္မွာဝယ္ထားတယ္။

အဲ့ဒီလုိ သုတပညာစာအုပ္ေတြ ဝယ္ပါျပီဆုိကတည္းက စာအုပ္အငွားဆုိင္ေလးေတြဆီ မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ စာအုပ္ဆုိင္ ေလးေတြ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ပိတ္သိမ္းကုန္ၾကသလဲေတာင္ အမွတ္မထားမိေတာ့ဘူး။ အခုလုိ စာအုပ္အငွားဆုိင္ေလးေတြ သိသိသာသာကြယ္ေပ်ာက္ကုန္တယ္ဆုိမွ ဟင္- မရွိေတာ့ဘူးျဖစ္ရတာ။ တသက္လုံးပစ္ထားလာခဲ့ၿပီးမွ ေသမွ ငုိေနၾကတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိး က်ေနာ္ျဖစ္ေနတာပါ။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚက စိန္ျမင့္စာေပကုိ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ ၾကာျပီ။ ေအးခ်မ္းစည္စာေပကေတာ့ ေစ်းေဟာင္းဖ်က္ၿပီး သူ ့အိမ္မွာ ေျပာင္းဖြင့္ကတည္းက က်ေနာ္ မေရာက္ျဖစ္ေတာ့တာ။ အခု ရွိေသးလားေတာင္ မသိေတာ့လုိ႔ ေမးၾကည့္ယူရတယ္။ သူ လည္း မရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ မင္းမင္းစာေပဆုိတာကလည္း အတူတူပဲ။ က်ေနာ္တုိ႔ရပ္ကြက္ ကုန္းဆင္းေလးမွာ ရွိမေနေတာ့ဘူး။

တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ဘယ္ကုိမွေရႊ႕ေျပာင္းသြားၾကလုိ႔ ကြယ္ေပ်ာက္ကုန္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အတိတ္မွာ က်န္ေန ရစ္ခဲ့ တာပါ။ ဒါမွမဟုတ္ ခ်န္ထားတာကုိ ခံလုိက္ရတာပါ။ စြန္႔ခြာမႈကုိ လက္သင့္ခံလုိက္ရတာပါ။ ဒီအျဖစ္ကုိ ျပန္ေတြးၾကည့္ ေတာ့ က်ေနာ့္ကုိယ္ က်ေနာ္လည္း တရားခံတေယာက္လုိ ခံစားမိတယ္။ ရသစာေပ က်ဆုံးရတာ၊ စာအုပ္ဆုိင္ေလးေတြ ကြယ္ ေပ်ာက္သြားရတာ ဒါေတြမွာ က်ေနာ္တုိ႔စာဖတ္ပရိသတ္ရဲ့ ပေယာဂလည္း မကင္းဘူးလုိ႔ျမင္မိတယ္။

ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ရသစာေပေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔ပစ္ပယ္တယ္။ စာအုပ္အငွားဆုိင္ေလးေတြကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ေရွာင္ဖယ္ၾက တယ္ေလ။ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ သစ္စိမ္းခ်ိဳး ခ်ိဳးပစ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဓိကကေတာ့ ရသစာေပမွာ ဘာအျပစ္မွ မရွိပါဘဲနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ အေတာမသတ္ႏုိင္တဲ့ လုိဘေတြရဲ့ေအာက္မွာ ရသစာေပကုိ ဒူးေထာက္ေစခဲ့ၾကတာပဲ။

ရသစာေပအစားလက္ေတြက ဖုန္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေတြကုိ ကုိင္ေဆာင္ေနၾကတယ္။ အင္တာနက္ စနစ္မ်ဳိးစုံနဲ႔သုတနယ္ကုိ ခ်ဲ ့ ေနၾကတယ္။ သတင္းေတြကုိ နားစြင့္ေနၾကတယ္။ မ်က္လုံးေတြက အမ်ဳိးစုံတဲ့ ႐ုပ္သံလုိင္းေတြကုိပဲ ၾကည့္႐ႈဖုိ႔ ေတာင္း ဆုိေနၾကတယ္။ စား၊ ဝတ္ေနေရးဆုိတဲ့ အေၾကာင္းအမ်ဳိးကုိပဲ အေလးထားစရာအျဖစ္ ထင္ထာၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဘာထူးေသးလဲ။  အေၾကာင္းတရားသာလြဲတယ္၊ ရသစာေပနဲ႔ စာအုပ္အငွားဆုိင္ေလးေတြကုိ စြန္႔ခြာတာကေတာ့ စြန္႔ခြာတာ ပဲေလ။

က်ေနာ္ ရသစာေပေတြကုိ စြန္႔ခြာရတဲ့ အေၾကာင္းထုပၸတ္မွာေတာ့ သုတပညာရွာေဖြလုိမႈရယ္၊ ငါ့အသက္အရြယ္မွာ ဒါေတြ ေတာ္ေလာက္ပါျပီဆုိတဲ့ တေၾကာင္းဆြဲအျမင္ေတြရယ္က အခရာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေရွာင္ခြာေတာ့ စာအုပ္အငွား ဆုိင္ ေလးေတြ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ကြယ္ေပ်ာက္ေသးတာ မဟုတ္ပါဘူး။  ရွိေနေသးတယ္။  ရသစာေပေတြ မဖတ္ေတာ့ဘူး၊ ေတာ္ျပီဆုိၿပီး ငွား မဖတ္ေတာ့လုိ႔သာ မသြားတာပဲရွိတာ။ စာအုပ္အငွားဆုိင္ေတြကေတာ့ ရပ္တည္ေန ၾကပါေသးတယ္။

(၅)
ခုေတာ့ စာအုပ္အငွားဆုိင္ေလးေတြ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္ျပီ။  သုဝဏၰသွ်ံစာအုပ္ဆုိင္ေလးေနရာမွာ အိမ္ ေဆာက္ ပစၥည္းေတြ ေရာင္းတဲ့ဆုိင္ၾကီးက ဟီးထေနေအာင္ ေနရာယူထားတာ ေတြ ့မိတယ္။ ေႏြတုန္းက ေရဆင္းမွာရွိတဲ့ ခိ်န္တန္ၿပီ စာေပေလးဆီေရာက္ေတာ့ အငွားစာအုပ္ေတြေတာင္ တအုပ္တေလ မေတြ ့ရေတာ့ဘူး။ စာအုပ္အငွားဆုိင္ ျဖဳတ္ ပစ္ျပီတဲ့။ ၾကာျပီတဲ့။ ေက်ာင္းသုံးစာအုပ္နဲ႔ကာရာအုိေကဆုိင္ေလး တြဲဖြင့္ထားတယ္။ ဖုန္းေငြျဖည့္ကဒ္ေရာင္းတာလည္းေတြ႕ ရတယ္။

က်ေနာ္ မွတ္မိေသးတယ္။ ဒီစာအုပ္ဆုိင္ေလးစဖြင့္ေတာ့ က်ေနာ္က ရသစာေပေတြကုိ စြန္႔ခြာေနတဲ့အခ်ိန္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ့ဆီမွာရွိတဲ့ တာရာမင္းေဝရဲ့ဝတၳဳေတြနဲ႔တျခားဝတၳဳစာအုပ္ေတြကုိ ငွားစားဖုိ ့ေပးပစ္လုိက္တယ္။ ဒီလုိေပးလုိက္ေပမယ့္ အဲ့ဒီ့စာအုပ္ေတြအစား က်ေနာ့္ဆီမွာက ခုထိေအာင္ သုတပညာစာအုပ္ေတြ က်န္ေနပါေသးတယ္။ ခ်ိန္တန္ျပီစာေပက အ ငွားစာအုပ္ေတြကုိ စြန္႔ပစ္လုိက္ခ်ိန္က်ေတာ့ စာအုပ္ဆုိင္ေလးမွာ ဘာေတြက်န္ရစ္ခဲ့သလဲ။ က်ေနာ္ ထပ္မေတြးခ်င္ေတာ့ဘူး။ တခုပဲရွိေတာ့တယ္။

က်ေနာ့္မွာရွိတဲ့ စာအုပ္ေတြမေပ်ာက္ကြယ္ခင္ ကက္တေလာက္လုပ္ေတာ့မယ္။ ဟုတ္တယ္။ သီတင္းကြၽတ္ပိတ္ရင္ ကတ္ တေလာက္လုပ္ေတာ့မယ္။

ေက်ာ္ထင္