(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၃၊ ၂၀၁၇
၁။
လမ္းေတြ လူေပၚျပဳတ္က်လို႔ လူေတြက ဘဝေပၚၿပိဳက်လာလို႔။ ေခတ္က မနက္ဖန္ေတြနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြမရိွဘူး။ ဒါကို အရသာခံျပီး ရွင္သန္ေနၾကတာ ေပ်ာ္ေနတယ္လို႔ ထင္ေနရတာလည္း အရသာတခုပဲ။
မိုးလင္းရင္ မ်က္ႏွာကိုဘာျဖစ္မွာလဲဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔မ်က္ႏွာသစ္ရတယ္။ ဘာမွမလုံျခဳံဘူးလို႔ ေျပာေျပာေနက်။ သူေနာက္ဆံုးေသာက္ခဲ့မိတဲ့ေကာ္ဖီခြက္ကို မမွတ္မိဘူး။ လူေတြက အက်ယ္ႀကီးေအာ္ေျပာေနၾကတယ္။
ေခြးေလေခြးလြင့္ေတြေတာင္ မခက္ခဲတဲ့ေန႔မွာ သူတို႔ခက္ေနၾကရတာ စိတ္ပ်က္စရာ။ လမ္းထိပ္မွာ က်ဳးေက်ာ္ ေစ်းဆိုင္ေတြရဲ႕ စိမ္ေျပးတန္း ခုထိ ပဲြေကာင္းတုန္း။ ထမင္းတစ္ဖဲ့စာေလာက္ ခတ္ေအးေအးေလး စားခ်င္ခဲ့တယ္လို ့ခ်င္ျခင္း တတ္ခဲ့ဘူးတာ ေႏြရာသီေပါင္း ဘယ္ေလာက္မ်ားျပီ မသိ ။
၂။
အမွန္ဆိုသည့္တရားကို ေသခ်ာေစခ်င္ေၾကာင္း ဗာဒံပင္ေအာက္ ခုံတန္းလ်ားေပၚထိုင္ ေနစဥ္ေျပာဖို႔ပါ စဥ္းစားဖူးသည္။ ေရနည္းသာေႏြရာသီမ်ားပိုမိုဖြံ႔ထြားလာေၾကာင္း ျဖစ္သည္။ မလိုအပ္ဘဲႀကီးရင့္လာေသာ မာနမ်ားၾကဳံလီွလာတတ္ေၾကာင္း သိေစခ်င္ေသးသည္။
သည္စကားမ်ဳိး ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မစိုက္ပ်ဳိးခ်င္ပါ။
ေနာက္ထပ္ မ်က္ရည္မ်ား မစီးေစခ်င္၍ ျဖစ္သည္။
ေနေရာင္က စူးရွမႈပိုလာသည္။ ေအးခ်မ္းေသာစိတ္ကူးတို႔ပူေလာင္ေနေပမည္။ ဘယ္ အခ်ိန္ ဆိုက္ကပ္လာမယ္မသိေသာ သေဘၤာက အရိပ္အေယာင္မွ် မေတြ႔ေသး။
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကမ္းပါးမွာ အလိုဆႏၵေတြ ပိုမိုထူထပ္လာသည္။
၃ ။
ညရဲ႕အဓိပၸါယ္မွာ အေမွာင္ျဖစ္ျခင္းဆိုတဲ့စကားစုတခုနဲ႔ လုံေလာက္ပါရဲ႕လား။ ညတြင္ တိတ္ဆိတ္ျခင္းလွ်ဳိ႕ဝွက္ျခင္း မာယာ မ်ားျခင္းေတြအျပင္ စိတ္ေစရာလြင့္ပါးႏိုင္ျခင္းတို႔ပါဝင္ေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ေနသည္။
အိပ္မက္အသစ္တို႔သည္ ည၏စကားဝွက္ျဖစ္သည္။
လူငယ္တို႔အသံကို ညမွာ က်ယ္ေလာင္စြာၾကားႏိုင္သည္။
ညသည္ မနက္ဖန္မ်ားအတြက္ အသင့္ေဖ်ာ္ေပးေသာ ခြန္အားးျဖစ္ျပီး ပုန္းေအာင္းေနေသာ စိတ္တို႔ေျဖရာတခုလည္းျဖစ္သည္။
ေမွာ္ဆန္ေသာအခ်ိန္မ်ား ပိုမိုနက္႐ႈိင္းလာသည္။ အလိုက္သင့္ေႂကြက်ႏိုး ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိသည္လား။ မုတ္ဆိတ္ေမႊးလို ရွည္ လ်ားလာေသာျမစ္ကို ေခါက္သိမ္းခ်င္သည္။ လြယ္အိတ္ကိုေဘးတိုက္လြယ္သူေတြပါပဲ။ လူဟာ ျဖစ္ခ်င္တာေတြထူေျပာ လြန္းေသာ ေတာအုပ္တခုျဖစ္သည္။
၄ ။
သူတို႔မ်က္ႏွာေတြမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား တလက္လက္။ သူတို႔လက္ေတြေျမႇာက္လို႔ ဝမ္းသာအားရဟစ္ေႂကြးလို႔။ တစုံတရာ အတြက္ သူတို႔ကမၻာႀကီးကို ေက်းဇူးအထပ္ထပ္တင္လို႔။ အခိုက္အတန္႔ေလးအတြင္း သူတို႔ေပ်ာ္ရြွင္ျခင္းေတြၾကဲပက္လို႔။
ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာထြန္းညိႇႏိုင္မလဲ။ သည္မီးအိမ္ေလးကိုမျငိမ္းေအာင္ ေလျပင္းတိုက္ခတ္မႈကလြတ္ေအာင္ ဘယ္ ေလာက္ ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္မလဲ။ အေနာက္ေတာင္မွာ ရာသီက ေဖာက္ျပန္စျပဳလာျပီ။
တခ်ဳိ႕အေတြးေတြ ေဝဝါးေစခဲ့ၿပီ။ မာန္နတ္ရဲ ့က်ိန္စာမ်ား မိုးလိုပါးပါး ရြာစျပဳျပီ။ ရပ္တည္ ရာမဲ့ေနေသာမ်က္ႏွာမ်ားအသိုက္ပ်က္ဆည္းဆာမွာ ျငိမ္းခ်မ္းႏိုင္ပါ့့မလား။
သူတို႔တီးတိုးစကားဆိုလာၾကေတာ့မည္။
၅ ။
ဘယ္လိုအေျခေနမ်ဳိးမွာျဖစ္ျဖစ္ သြားသုတ္သုတ္ စားသုတ္သုတ္မွာ ေနသားက်သူ ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ေလာကသည္ အေျပာ က်ယ္လြန္းျပီး အထေႏွးေသာကမၻာတခု။
လူတူရာစုျပီး မတူရာလူေတြအေၾကာင္း ထိုင္ရာမထ ေျပာေနသူမ်ား ျဖစ္သည္။
လူငယ္ေတြက အမွန္တရားကိုသိခ်င္ျပီး လူႀကီးေတြက အမွန္ကိုသိမ္းထားခ်င္ၾကသည္။ တကယ္တမ္းေျပာဆိုၾကမယ္ဆိုေတာ့ လည္း သူတို႔ျဖတ္သန္းမႈတို႔တြင္ အမွန္တရားဆိုသည္ ေျပာေကာင္းဆိုေကာင္း စားေကာင္းေသာက္ေကာင္း သေရစာမုန္႔ တမ်ဳိးသာျဖစ္ေၾကာင္း သတိျပဳမည့္သူ အနည္းငယ္မွ်သာရိွေပမည္။
ကိုလိုနီေခတ္ကို အျပစ္တင္ႏိုင္သည္။ သီေပါမင္း ပါေတာ္မူျပီးေနာက္ဟု ေျပာလိုက ေျပာႏိုင္သည္။ သည္ေန႔သည္ မနက္ဖန္ အတြက္ သမိုင္းတပုဒ္ ျဖစ္သည္။ အခု ေရးေန ေသာသမိုင္းသည္ လွပေနလိမ့္မည္ကိုေတာ့ အာမခံရန္ ခက္ခဲလြန္းသည္။
သူတို႔သည္ ေရွးျဖစ္ေဟာင္းကိုသင္ခန္းစာယူသည္။ တသက္တာယူမကုန္ႏိုင္ေသာ စာမ်က္ႏွာမ်ား။ လူႏွင့္ အတၱဒြန္တဲြေန သမွ် သူတို႔စိုက္ခင္းမ်ား ပိုးကိုက္ေနေပေတာ့ မည္။
၆ ။
သူတို႔ကစားပဲြဆီ စိတ္ေရာက္ေနျပီး ကစားပဲြသို႔ ဝင္ခြင့္မရသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကိုယ္ ေျဖသိမ့္ေနၾကသည္။ မိုးႀကိဳးပစ္တာကို ထန္းလက္နဲ႔ကာရန္ ဝန္မေလးသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ေနေရာင္သည္ စမ္းေခ်ာင္းငယ္ထဲသို႔ထိုးေဖာက္က်ေနသည္။ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ ငါးကေလးေတြ ကူးခတ္ေနတာ ေတြ႔ႏိုင္သည္။ သည္ ငါးေလးေတြ အသက္ရွင္ေနထိုင္ပုံမ်ဳိး ေနခ်င္သည္ဟု ေတြးသည္။
လူတို႔သည္ က်င္လည္ရာထဲမြန္းက်ပ္လာေသာအခါ သည္လိုေပါ့ေပါ့ ပါးပါးေတြးၾကသည္။ ဒါသဘာဝမက်ေပမယ့္ ခဏေပ်ာ္ သလိုထင္သည္။ သူလည္း တခါက ငါး တေကာင္လို ကူးခတ္ဖူးေၾကာင္း သတိရသည္။ မေျပလည္ျခင္းစီးေၾကာင္း တခုထဲမွာ ျဖစ္သည္ ။
၇ ။
ျမစ္ဆိပ္တြင္ထိုင္ရင္း သပြတ္အူေမ်ာတာ ေတာ္ေသးသည္ ေတြးမိသည္။ မြစာက်ဲေနေသာနာရီမ်ားတြင္ အခ်က္ေပးကိရိယာ မတတ္ထားဖို ့စဥ္းစားေနမိသည္။ ဘယ္အခ်ိန္မွန္းမသိတာ တခါတေလ ေကာင္းသည္ ထင္သည္။
ယကၠန္းစင္ကလြန္းလို ေျပးေျပးလြွားလြွား အလိုေလာဘမ်ား ဘယ္လိုရိတ္သိမ္းရင္ ျပီးမလည္း ေတြးသည္။
သည္ေန႔လည္း အဆင္မေျပ၊ ေနာက္ေန႔ေတြလည္း မဲျပာပုဆိုးျဖစ္သည္။ လူမ်ားက ကသုတ္ကရက္ ႏိုင္လြန္းသည္။
တခ်ဳိ႕က ကမၻာႀကီးကို သူဝယ္ထားသလို။ က်န္သူမ်ားအတြက္ဆင္းရဲျခင္း ခ်န္ခဲ့သည္။
အလင္းေရာင္က မႈန္ပ်ပ်။ အႀကီးႀကီးေျပာျပီး ရုပ္ခံေကာင္းဖို႔လိုသည္ဟု တေယာက္ ေယာက္က ေျပာသည္။
အေဝးမွာ မေျပလည္ျခင္းေတြ သိပ္သည္းေနတုန္း ျဖစ္သည္။
၈။
တကယ္ဆို သည္အသီးကို မစားသင့္ဘူးလို႔ တေယာက္ေယာက္ ေတြးေနသည္။ ေစာလြန္းသည္ ထင္မိသည္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ အလိုအေလွ်ာက္ စီးဆင္းျခင္းကို နားလည္ေပးရသည္။ ဒုကၡသည္စခန္းက ကေလးတေယာက္လည္း ျဖဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ ေရြွ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားတေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ ျမိဳ႕သစ္အစြန္အဖ်ားက သူတေယာက္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ျဖတ္သန္းျခင္းဒုကၡက အတူတူျဖစ္သည္ဟု ေျပာ ၾကသည္။
မိုးေကာင္းကင္ကို မထိမွန္းသိသည္။ ရသေလာက္သီးပြင့္ဖို ့ေမွ်ာ္လင့္သည္။ ေဝးေတာ့ ေဝးေနအုံးမည္။ အတၱမ်ားထုဆစ္ ေကာင္းေနသမွ် လမသာခဲ့ေသာညမ်ား လြမ္းေနေပ ဦးေတာ့မည္။
အဆင္ေျပမွာေပါ့၊ ျဖစ္လာမွာပါ။ သည္အေၾကာင္းေတြဘယ္ေတာ့မွမတိတ္တဲ့ မီးလိုပါပဲ။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အရက္ဆိုင္မွာ ကားဂိတ္မွာ ရယ္ရႊင္ေနေသာ မ်က္ႏွာဖံုးမ်ား ေရာင္းေကာင္းလြန္းသည္။
လူအမ်ားသည္ စိတ္ပ်က္ျခင္းကို ေန႔စဥ္စားေနသည့္ထမင္းလို ေက်ေက်နပ္နပ္ စားသုံုးေနဆဲ ျဖစ္သည္။
၉ ။
ကပ်က္ ယပ်က္မ်ား မင္းမူေနေသာ ေန႔႔မ်ားရိွခဲ့ျပီ။ လူက်ယ္တြင္တာ ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ဖဲ ကိုယ္ခ်ဳိးတတ္သူေတြ။ အလိုလိုပုပ္ အဲ့အဲ့ျဖစ္လာေၾကာင္း ေလထဲ ရနံ႔မေကာင္းတာ ေတြပါလာသည္။ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ရင္ တခ်ိဳ႕မႀကိဳက္။ ေသြးျဖင့္ရင္းသူမ်ား ႏွာေစး လိုက္ၾကၿပီ။
ဇာတာေကာင္းသူမ်ား ခန္႔ညားလို႔ေနသည္။ လမ္းေပၚေတာင္းရမ္းစားသူမ်ား ပိုမို ထူထပ္၊ အလိုဆႏၵေတာင္ပုံယာပုံ။
ကိုယ္ခံအားနည္းသူထံ ျပင္ပပိုးမ်ား အလုံးအရင္း ခ်ီတက္ၾကျပီ။ ျမိဳ ့ေတာ္ဦးသိန္းေအာင္ ေရးခဲ့တဲ့ ျပင္တလင္းသား ငနင္းျပား ဇာတ္ျပန္ၾကည့္ေနရသည္။
ပဲြက ၾကည့္မေကာင္း စိတ္ဓာတ္အားနည္းတာပိုမို ခံစားရသည္။
ဘယ္အထိသြားမွာလဲ၊ ရထားက အရိွန္ျဖင့္ ခရီးဆက္ရန္ ခ်ီတုံခ်တံု။ ခုထိ တဲြလဲ ခိုလိုက္ေနသူေတြ ေတာထ။
ျမစ္က ဒိုက္သေရာေတြ အမိွဳက္ေတြထည့္ျပီး စီးဆင္းေနသည္။ မိုးေမွာင္ေနဆဲ ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ ျဖစ္သည္။
၁၀ ။
အပ်က္ပ်က္နဲ႔ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ေနျမဲ။
ေျပာင္းလဲျခင္းသည္ ရြတ္ဆို၍ေကာင္းေသာ စကားတခုသာျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္လာ သည္။ ေရစီးေၾကာင္းထဲ သူတို႔ေမ်ာပါ လာၾကျပီ။ လာဘ္ေပး လာဘ္ယူ သီခ်င္းေခြလည္း လူႀကိဳက္ မ်ားေနဆဲ။ ထိုင္ခုံေပၚက သူေတြေျပာင္းသြားသည္။ ျမစ္ထဲ ေရာက္ ငါးေတြက အရင္တုန္းက ငါးေတြမဟုတ္ဘူးလို႔ျငင္းဆိုရန္ စကားမရိွ။
လူအမ်ားစုေဝးလာၾကျပီ။ မီးရထားက မလာေသး။ ခရီးေဝးသြားမယ့္သူလည္း ပါသည္။ တကယ္ဆို ဤခရီးေဝးေနဆဲ။
မူလတန္း ဖတ္စာတပုဒ္ လြမ္းပါသည္။
ေနသည္ ထန္းတဖ်ား ေက်ာ္လာျပီ။ အရိပ္ေအာက္ ေရာက္သူမ်ား သတိေမ့တတ္ ေၾကာင္း နားလည္ခဲ့သည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီ။
အမွားကိုသိေသာ္လည္း ျပင္ရန္ခက္ခဲေသာ ပုစၥာမ်ားရိွသည္ကို မသိခဲ့ေလာက္ေအာင္ ညံ့လြန္းခဲ့သည္။
အိမ္ျပန္ခ်ိန္မသိေသာသူမ်ား ခပ္စိပ္စိပ္ ရြာေနသည္။
ေကာင္းကင္မသိသူမ်ား လမ္းမရိွပါ။ ေငးၾကည့္ေနရေပဦးမည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
