မုိးဆတ္ ● ခ်ိန္းပြဲ

ေရးဗားဘားရဲ႕ ဝင္ေပါက္ကေန လီယုိနီဒါ့စ္တေယာက္ေပၚလာေတာ့ ခါတုိင္း စေနေန႔ေတြလုိပဲ က်ဳပ္တို႔ ဘီယာခ်ေနတုံးေပါ့။ သူ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လုိက္တာနဲ႔ တခုခုေတာ့ တခုခုပဲဆုိတာ ခ်က္ျခင္း သိလုိက္တယ္။ “ဘာျဖစ္တာလဲ” လီယြန္က လွမ္းေမး လုိက္တယ္။

လီယုိနီဒါ့စ္က ခုံတလုံးဆြဲၿပီး က်ဳပ္တို႔နားမွာ လာထုိင္တယ္။

“ေရဆာတာ ေသေတာ့မယ္ကြာ”

က်ဳပ္က သူ႕ကုိ တခြက္ အျပည့္ထည့္ေပးလုိက္တယ္။ စားပြဲေပၚေတာင္ ဖိတ္ကုန္တယ္။

လီယုိနီဒါ့စ္က ဘီယာခြက္ကုိ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ အသာမႈတ္ၿပီး ၿငိမ္ေနတယ္။ ပူေဖာင္းေလးေတြ  ေပါက္ေနတာကုိ ၾကည့္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ တက်ိဳက္တည္းနဲ႔ အကုန္ေသာက္ခ်ပစ္လုိက္တာပဲ။

“ဒီည ဂ်ပ္စတိုတို႔ ခ်ၾကလိမ့္မယ္” မူမမွန္တဲ့ အသံနဲ႔ သူက ေျပာလုိက္တယ္။

က်ဳပ္တို႔လည္း ခဏေလာက္ ၿငိမ္က်သြားတယ္။ လီယြန္က ဘီယာ ေကာက္ေမာ့တယ္။ ဘရီဆီႏုိက စီးကရက္ မီးညိႇတယ္။

“မင္းတို႔ကုိ ေျပာျပလုိက္ဖုိ႔ ငါ့ကုိ မွာလုိက္တယ္” လီယုိနီဒါ့စ္က ဆက္ေျပာတယ္။

“သူက မင္းတို႔ လာေစခ်င္တယ္”

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘရီဆီႏုိက ေမးလုိက္တယ္ “ဘယ္လုိျဖစ္ၾကတာလဲ”

“ေန႔လယ္တုံးက ကက္တာေကာ့စ္မွာ သူတို႔ သြားဆုံမိတယ္” လီယုိနီဒါ့စ္က သူ႕နဖူးကုိ လက္နဲ႔သပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္ကုိ ေလထဲမွာ ယမ္းလိုက္တယ္။ သူ႕လက္ေခ်ာင္းေတြၾကားကေန ေခၽြးစက္ေတြ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ၾကသြားတယ္။

“က်န္တာေတာ့ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ေတြးၾကည့္ၾကကြာ”

“ဘာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ”  လီယြန္က ေျပာလုိက္တယ္ “သူတို႔ ခ်မွျဖစ္မယ္ဆုိလည္း ဒီနည္းအတုိင္း ေကာင္းပါတယ္။ စည္းကမ္း အတုိင္းေပါ့။ ေၾကာက္ေနစရာေတာ့ မလိုပါဘူး။ ဂ်ပ္စတိုဆုိတဲ့ေကာင္က သူဘာလုပ္ေနသလဲ သူ႕ဟာသူ သိမွာပါ”

“အင္းေပါ့” လီယုိနီဒါ့စ္က စိတ္ကတျခားေရာက္ေနပုံမ်ိဳးနဲ႔ လက္ခံလုိက္တယ္။

“ဒီလုိက ပုိေကာင္းခ်င္ေကာင္းမွာေပ့ါ”

ဘီယာပုလင္းေတြလည္း ကုန္ၿပီ။ ေလျပည္ေလး တိုက္လာတယ္။ လဟာျပင္ ကပြဲကေန ျပန္လာတဲ့သူေတြနဲ႔ တံတားေပၚမွာ ျပည့္က်ပ္ေနတယ္။ ျမစ္ကမ္းစပ္က အရိပ္ရွိတဲ့အေနရာေတြမွာ ခုိေနခဲ့တဲ့ အတြဲေတြလည္း ျပန္ထြက္ခြာစ ျပဳေနၿပီ။ ေရးဗားဘားရဲ႕ တံခါးေပါက္နားကေန လူေတြအမ်ားႀကီး ျဖတ္သြားေနတယ္။ တခ်ိဳ႕က အထဲကုိ ဝင္လာတယ္။ သိပ္မၾကာခင္ပဲ လမ္းေဘးေကာ္ဖီဆုိင္တခုလုံး ဆူညံရယ္ေမာေနတဲ့ ေယာက်္ားေတြ မိန္းမေတြနဲ႔ ျပည့္သြားေတာ့တယ္။

“အခု ကုိးနာရီေတာင္ ထုိးေတာ့မယ္” လီယြန္က ေျပာလုိက္တယ္ “ငါတို႔ သြားၾကမွ ထင္တယ္”

“ေအးေလ သြားၾကစို႔” လီယုိနီဒါ့စ္က ေျပာတယ္ “ဘီယာတိုက္လို႔ ေက်းဇူးပဲကြာ”

က်ဳပ္တို႔လည္း ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။

“‘ေဖာင္ႀကီး’ ေပၚ မွာပဲ မဟုတ္လား” ဘရီဆီႏုိက ေမးလုိက္တယ္။

“ေအး၊ ဆယ့္တနာရီ။ ငါမင္းတို႔နဲ႔ ဆယ္နာရီခြဲ ဆုံမယ္။ ဒီမွာပဲ”

အဘုိးႀကီးက ဂြတ္ဘုိင္ဆုိၿပီး လက္ေဝွ႕ယမ္းျပရင္း ကတ္စတီလာ လမ္းမႀကီးအတိုင္း ထြက္သြားေတာ့တယ္။ သူက ၿမိဳ႕စြန္ဘက္မွာ ေနတယ္။ သဲေတာင္ကုန္းေတြ ရွိတဲ့ဘက္ေပါ့။ အဲဒီနားမွာ သူ႕တဲတလုံးပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီကေန ၿမိဳ႕ကုိေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ပုံမ်ိဳးနဲ႔ေပါ့။ က်ဳပ္တို႔လည္း ပလာဇာဘက္ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ လူေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ရွင္းေနၿပီ။ တိုးရစ္ဟုိတယ္ နားမွာ ခ်ာတိတ္ေတြ ေအာ္ဟစ္ျငင္းခုန္ေနၾကတယ္။ သူ႕တို႔ထဲက ေကာင္မေလးတေယာက္ကေတာ့ အသာျပံဳးၿပီး နား ေထာင္ေနတာ ျဖတ္လာရင္း ေတြ႕လုိက္တယ္။ ေကာင္မေလးက အေတာ္လွသား။ ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ေနပုံပဲ။

“ငက်ိဳးက ဒီေကာင့္ကုိ သတ္မွာ” ဘရီဆီႏုိက ႐ုတ္တရက္ ေျပာလုိက္တယ္။

“မင္းပါးစပ္ပိတ္ား” လီယြန္က ေျပာတယ္။

ဘုရားေက်ာင္းနားက လမ္းေထာင့္ေရာက္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ လမ္းခြဲလုိက္ၾကတယ္။ က်ဳပ္လည္း အိမ္ဘက္ကုိ ခပ္သြက္သြက္ပဲ ေလွ်ာက္ခဲ့လုိက္တယ္။ အိမ္မွာ ဘယ္သူမွ ရွိမေနဘူး။ က်ဳပ္လည္း အက်ႌႏွစ္ထပ္သံုးထပ္ ဝတ္လိုက္တယ္။ လက္ကုိင္ပဝါနဲ႔ ပတ္ထားတဲ့ က်ဳပ္ဓားကုိ ေဘာင္းဘီေနာက္အိတ္ထဲ ဖြက္ထည့္လုိက္တယ္။ ျပန္ထြက္ခါနီး က်ဳပ္မိန္းမ အိမ္ျပန္လာတာနဲ႔ သြားတိုးတယ္။

“ျပန္ထြက္ဦးမလုိ႔လား” သူက လွမ္းေမးတယ္။

“ေအး၊ ငါလုပ္စရာေလး တခုရွိေနလုိ႔”

ကေလးက သူမလက္ထဲမွာ အိပ္ေမာက်ေနတယ္။ က်ဳပ္ျဖင့္ ေသမ်ားေနတာလာေတာင္ ထင္မိတယ္။

“ရွင္ မနက္ အေစာႀကီး ထရဦးမွာေနာ္” သူက လာရစ္ေနတယ္ “ရွင္ တနဂၤေႏြေန႔ အလုပ္ဆင္းရမယ္ေလ ေမ့ေနၿပီလား”
“ထားလုိက္စမ္းပါကြာ” က်ဳပ္က ျပန္ေျပာလုိက္တယ္ “ခဏေနရင္ ငါျပန္လာမယ္”

က်ဳပ္လဲ ေရးဗားဘားဘက္ဆီ ျပန္ေလွ်ာက္သြားတယ္။ ဘီယာနဲ႔ ဆန္းဒြစ္မွာလုိက္တယ္။ စားေတာ့ျဖင့္ မစားႏိုင္ဘူး။ စားခ်င္ စိတ္ မရွိဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ တေယာက္ေယာက္က က်ဳပ္ပခုံးကုိ ပုတ္လုိက္တယ္။ ၾကည့္လို္ကေတာ့ ေမာ့ဇက္ျဖစ္ေနတယ္။ သူက ဒီဆုိင္ရဲ႕ ဆုိင္ရွင္။

“ခ်ၾကေတာ့မယ္ မဟုတ္လား”

“ဟုတ္တယ္။ ‘ေဖာင္ႀကီး’ ေပၚမွာပဲ။ ဘယ္သူ႔မွ ေလွ်ာက္ မေျပာရင္ ေကာင္းမယ္”

“မင္း ငါ့ကုိ ဆရာလုပ္စရာမလုိပါဘူးကြာ” သူက ေျပာတယ္ “ငါ ခုနေလးကမွ ၾကားတာ။ ဂ်ပ္စတိုအတြက္ေတာ့ စိတ္မ ေကာင္းဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီအေျခအေန ဆုိက္ေအာင္ ဒီေကာင္ပဲ လုပ္ေနခဲ့တာ။ ငက်ိဳးက သိပ္စိတ္ရွည္တာမွ မဟုတ္တာ။ ငါ တို႔ သိၿပီးသားပဲဟာကုိ”

“ငက်ိဳးက ခ်ီးထုပ္ပါကြာ”

“သူလည္း မင္းတို႔ ေဘာ္ဒါျဖစ္ခဲ့တာပဲ…” ေမာ့ဇက္က တခုခု ဆက္ေျပာမလုိလုပ္ၿပီးမွ ရပ္လိုက္တယ္။

အျပင္ဘက္စားပြဲက တေယာက္ေယာက္လွမ္းေခၚတာနဲ႔ သူလည္းထြက္သြားတယ္။ ခဏေနေတာ့ က်ဳပ္နားေရာက္လာ ျပန္ေရာ။

“ငါပါ လုိက္ခဲ့ရမလား”  သူက ေမးတယ္။

“ရတယ္။ ငါတုိ႔ဟာ ငါတို႔ ျဖစ္တယ္။ ေက်းဇူးပဲကြာ”

“အုိေကေလ၊ ငါလုပ္ေပးႏုိင္တာရွိလည္း ေျပာဦး။ ဂ်ပ္စတိုကလည္း ငါ့သူငယ္ခ်င္းပဲေလ” သူက ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ က်ဳပ္ဘီယာေတာင္ တက်ိဳက္ယူက်ဳိက္လုိက္ေသးတယ္။

“မေန႔ညကေတာင္ ငက်ိဳးက သူ႕အုပ္စုနဲ႔ ဒီကုိလာသြားေသးတယ္။ ဒီေကာင္က ဂ်ပ္စတို အေၾကာင္းခ်ည္းပဲ ေျပာေနတာကြ။ ဂ်ပ္စတို႔ကုိ တစစီလုပ္ပစ္မယ္ခ်ည္း ႀကိမ္းေနတယ္။ ငါ့မွာ မင္းတို႔အုပ္စု ေရာက္မလာပါေစနဲ႔ ဆုိၿပီး ဘုရားတေနရတာ”

“ငါေတာ့ ငက်ိဳးနဲ႔ ေတြ႕လုိက္ခ်င္တယ္” က်ဳပ္က ေျပာလုိက္တယ္ “ေဒါပြရင္ ဒီေကာင့္မ်က္ႏွာက ရယ္ရတယ္ကြ”

ေမာ့ဇက္က ရယ္တယ္။ “မေန႔ညကေတာ့ သရဲပူးသလား မွတ္ရတယ္ေဟ့။ သူ႕မ်က္ႏွာၾကည့္ရတာနဲ႔ ကုိယ္ပါ ေနမေကာင္း ျဖစ္ခ်င္လာသလုိပဲ”

က်ဳပ္လည္း ဘီယာကုိ အေျပာင္ရွင္းလုိက္ၿပီး ကမ္းနားဘက္ ေလွ်ာက္လုိက္ဦးမယ္ဆုိၿပီး ထြက္လာလုိက္တယ္။  အဲဒီမွာ ေရးဗားဘားတံခါးဝကေန ဂ်ပ္စတိုကုိ လွမ္းေတြ႕လိုက္တယ္။ ငတိက အျပင္ဘက္စားပြဲမွာ တေယာက္တည္း ထုိင္ေနတာကုိး။ ရာဘာဖိနပ္စီးထားၿပီး နားရြက္ထိအုပ္ေနတဲ့ ေခါင္းစြပ္ဆြယ္တာ ဝတ္ထားတယ္။ ေဘးဘက္ကေန အေမွာင္ကုိ ေနာက္ခံ ထားၿပီးၾကည့္ရတာ ကေလးတေယာက္နဲ႔ေတာင္တူေနတယ္။ မိန္းမတေယာက္နဲ႔လည္း တူတာပဲ။ ေဘးတိုက္ ၾကည့္ရင္ ဒီေကာင့္ပုံက ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ရယ္။ က်ဳပ္ေျခသံကုိ ၾကားေတာ့ လွည့္ၾကည့္တယ္။ ဒီေကာင္မ်က္ႏွာက တဖက္မွာ ပန္းေရာင္ အမာရြတ္ႀကီးနဲ႔။ အမာရြတ္ႀကီးက ႏႈတ္ခမ္းကေန မ်က္ခုံးထိ ေရာက္ကေရာပဲ။ (တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကေလးဘဝ ေဆာ္ၾကျပဳၾကရင္း ရခဲ့တာတဲ့၊ ဒါေပမယ့္ လီယုိနီဒါ့စ္က အျမဲေျပာတာကေတာ့ ဒီေကာင္ ေမြးတဲ့ေန႔မွာ ေရေတြႀကီးသတဲ့။ ေရေတြတံခါးက ဝင္လာတာကုိ သူ႕အေမက လန္႔သြားရာကေန ဒီအမာရြတ္ႀကီး ဒီေကာင္ရသြားတာပဲတဲ့)။

“ငါ ခုပဲ ေရာက္တာ” သူက ေျပာတယ္ “ဟုိေကာင္ေတြေရာ”

“လာလိမ့္မယ္။ လမ္းမွာပဲ ရွိဦးမယ္”

ဂ်ပ္စတိုက က်ဳပ္ကုိ စုိက္ၾကည့္ေနတယ္။ သူက ၿပံဳးေတာ့မလုိလုိပဲ။ ဒါေပမယ့္ မ်က္ႏွာ ျပန္တည္သြားၿပီး အၾကည့္ကုိလည္း လႊဲပစ္လုိက္တယ္။

“ေန႔လယ္တုံးက ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ”

သူက ပခုံးပဲ တြန္႔ျပတယ္။ ဘာမွန္းမသိတဲ့ အမူအယာမ်ိဳး လုပ္ျပတယ္။

“ငါတို႔ ဆန္းကင္းကာ့ထ္မွာ သြားဆုံမိတယ္။ ငါက တခုခုေသာက္မလုိ႔ ဝင္သြားတာ။ အဲဒီမွာ ငက်ိဳးနဲ႔ သူ႕ေကာင္ေတြနဲ႔ တန္းတိုးတာပဲ။ တရားေဟာဆရာသာ ၾကားမဝင္ခဲ့ရင္ ဒီေကာင္ေတြ အဲဒီမွာတင္ ငါ့ကုိ လည္လွီးေလာက္တယ္။ ငါ့ကုိ ေခြးေတြလုိ ဝုိင္းဆြဲၾကတာ။ ေခြး႐ူးေတြက်ေနတာပဲ။ တရားေဟာဆရာက ငါတို႔ကုိ လူခ်င္းခြဲလုိက္တယ္”

“မင္းက ေယာက်္ားလား”  ဆိုပီး ငက်ိဳးက ေအာ္တယ္။

“မင္းထက္ေတာင္ ပိုေသးတယ္” ဂ်ပ္စတုိက ျပန္ေအာ္တယ္။

“တိတ္ၾကစမ္း၊ တိရိစာၦန္ေကာင္ေတြ” တရားေဟာဆရာက ေျပာတယ္။

“ ‘ေဖာင္ႀကီး’ ေပၚမွာ၊ ဒီညေတြ႕မယ္” ငက်ိဳးက ေအာ္ေျပာတယ္။

“ေအး၊ ေတြ႕မယ္” ဂ်ပ္စတိုက ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။

“အဲဒါပဲ”

ေရဗားဘားမွာေတာင္ လူေတာ္ေတာ္ရွင္းလာေနၿပီ။ ဘားမွာ လူနည္းနည္း ရွိေနေသးေပမယ့္ အျပင္ဝိုင္းမွာေတာ့ က်ဳပ္တို႔ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။

“ငါ ဒီဟာ ယူလာတယ္” က်ဳပ္က ေျပာလုိက္တယ္၊ လက္ကိုင္ပဝါထုပ္ကုိ သူ႕ကုိ လွမ္းေပးလုိက္တယ္။

ဂ်ပ္စတိုက ဓားကုိ ထုတ္ၿပီး ဆၾကည့္ေနတယ္။ အသြားက သူလက္ေကာက္ဝတ္ကေန လက္ဖ်ားေလာက္ထိ ရွိမယ္။ သူအိတ္ထဲက ေနာက္တေခ်ာင္းထုတ္ၿပီး ဓားႏွစ္ခ်ာင္းကို ယွဥ္ၾကည့္ေနတယ္။

“တူတူေလာက္ပဲကြ” သူက ေျပာတယ္ “ငါ့ဟာပဲ ငါ ကိုင္ေတာ့မယ္”

သူက ဘီယာ ထပ္မွာတယ္၊ က်ဳပ္တို႔လည္း ဘာမွ ထပ္မေျပာပဲ ေသာက္လုိက္ စီးကရက္ဖြာလုိက္ လုပ္ေနၾကတယ္။

“ဘယ္ႏွစ္နာရီ ထုိးကုန္ၿပီလဲ မသိဘူး” ဂ်ပ္စတိုက ေျပာတယ္ “ ဆယ္နာရီေတာ့ ေက်ာ္ေလာက္ၿပီ။ ငါတို႔ လစ္ရေအာင္”
တံတားထိပ္နားမွာ ဘရီဆီႏုိနဲ႔ ေတြ႕တယ္။

ၿပီးေတာ့ လီယြန္။ သူတို႔ ဂ်ပ္စတိုကုိ လက္ဆြဲၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။

“ေဟ့ေကာင္ ၾကည့္စမ္း” လီယြန္က ေျပာတယ္ “မင္း ဒီေကာင့္ကုိ တစစီ ဆုတ္ပစ္လုိက္စမ္းကြာ”

“ေျပာေနစရာေတာင္ မလုိပါဘူးကြာ” ဘရီဆီႏုိက ဆိုတယ္။

“ငက်ိဳးက မင္းကုိ ထိလုိ႔ေတာင္ ရမွမဟုတ္ဘူး”

ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေစာေစာက ေတြ႕တုံးက အဝတ္အစားနဲ႔ပဲ။ ဂ်ပ္စတို ေရွ႕ေရာက္ရင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေနျပမယ္၊ ယုံၾကည္ ေၾကာင္းျပၾကမယ္ဆုိၿပီး ႀကိဳညိႇထားၾကပုံလဲ ရတယ္။

“ဒီဘက္က ဆင္းၾကရေအာင္” လီယြန္က ေျပာတယ္ “ပုိနီးတယ္ကြ”

“မဆင္းနဲ႔ကြ”  ဂ်ပ္စတိုက ေျပာလုိက္တယ္ “ဟုိဘက္က ပတ္သြားမယ္။ ခုေန ငါ ေျခေတြဘာေတြ က်ိဳးသြားလုိ႔ မျဖစ္ဘူး”

ဒီလုိ ေျပာတာ ရယ္စရာေတာ့ ေကာင္းတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ဆုိ တံတားသံေဘာင္ေတြကို တြယ္ၿပီး ျမစ္ကမ္းပါးေပၚ က်ဳပ္တို႔ ဆင္းေနၾကမို႔လုိ႔ပဲ။ က်ဳပ္တို႔ လမ္းအတုိင္း တဘေလာက္ေလာက္ ျပန္ေလွ်ာက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ညာေကြ႕၊ ေနာက္ထပ္နည္း နည္းေလာက္ ဘာမွမေျပာဘဲ ဆက္ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ျမစ္ကမ္းဘက္ကုိ ဆင္းတဲ့ လမ္းက်ဥ္းေလးအတုိင္း လာခဲ့ၾကတယ္။
ဘရီဆီႏုိက ခလုတ္တိုက္သြားလုိ႔ ဆဲေနေသးတယ္။ သဲက ခပ္ေႏြးေႏြးရယ္။ ဂြမ္းပင္လယ္ေပၚ ျဖတ္ေလွ်ာက္ေနရသလုိပဲ က်ဳပ္တို႔ ေျခဖဝါးေတြ နစ္ နစ္ သြားတယ္။

လီယြန္က ေကာင္းကင္ကုိ ေသခ်ာ ေမာ့ၾကည့္ေနတယ္။

“တိမ္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ” သူက ေျပာလုိက္တယ္။ “ဒီညေတာ့ လေရာင္ ရဖို႔ သိပ္မရွိဘူး”

“ငါတို႔ မီးပုံ ဖိုလုိက္မယ္ေလ” ဂ်ပ္စတိုက ေျပာတယ္။

“မင္း ႐ူးမ်ားေနသလား” က်ဳပ္က ေျပာလုိက္တယ္ “ရဲေတြ လာေစခ်င္တာလား”

“လုပ္လုိ႔ရပါတယ္ကြာ” ဘရီဆီႏုိက မေရမရာ ေျပာတယ္။

“မနက္ျဖန္ ေရႊ႕လုိက္။ သူတို႔ အေမွာင္ထဲမွာ ခ်လုိ႔ေတာ့ ဘယ္ရမလဲ”

ဘယ္သူမွ ျပန္မေျပာေတာ့ ဘရီဆီႏုိလည္း ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး။

“ေရွ႕မွာ ‘ေဖာင္ႀကီး’ေရာက္ၿပီ” လီယြန္က ေျပာလုိက္တယ္။

ဘယ္တုံးကတည္းကလဲ ဘယ္သူမွ မသိၾကေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ထဲက ကာေရာ့ဘ္ပင္ႀကီးတပင္က ျမစ္ေပၚကို လဲက်ေနတယ္။ အပင္ႀကီးက ႀကီးလြန္းေတာ့ ေရမရွိတဲ့ ျမစ္ထဲမွာ ေလးပုံသုံးပုံေလာက္ကုိ ေနရာယူထားတာ။ အပင္က ႀကီးလြန္းေတာ့ ေရရွိ တဲ့ အခ်ိန္တုံးကလည္း ေရစီးနဲ႔ ပါမသြားဘူး။ နည္းနည္းေတာ့ ေရြ႕တယ္။ အဲလုိနဲ႔ “ေဖာင္ႀကီး”ဟာ ၿမိဳ႕ကေန တႏွစ္ကုိ နည္း နည္း နည္းနည္းခ်င္းေတာ့ ေဝးသြားေနတယ္။ အဲဒါႀကီးကုိ “ေဖာင္ႀကီး”လုိ႔ ဘယ္သူက နာမည္ေပးခဲ့မွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူတုိင္းက အဲလုိပဲ ေခၚေနၾကတယ္။

“ဟုိေကာင္ေတြ ေရာက္ေနၿပီကြ” လီယြန္က ေျပာလုိက္တယ္။

“ေဖာင္ႀကီး”ကေန ငါးကုိက္ေလာက္ အကြာမွာ က်ဳပ္တို႔ ရပ္လုိက္တယ္။ ညဘက္ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ဆုိေတာ့ က်ဳပ္တို႔ကုိ ေစာင့္ ေနတာ ဘယ္သူဘယ္ဝါေတြရယ္လုိ႔ေတာ့ ေသခ်ာ မျမင္ရဘူး။ လူရိပ္ေတြသာ ေတြ႕ေနရတာ။ က်ဳပ္ေရၾကည့္တယ္။ အားလုံး ငါးေယာက္ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ဟာက ငက်ိဳးရယ္လုိ႔ေတာ မေျပာႏုိင္ဘူး။

“မင္းသြားၾကည့္” ဂ်ပ္စတိုက ေျပာတယ္။

က်ဳပ္လဲ အပင္ႀကီးနားကုိ ကပ္သြားလုိက္တယ္။ ခပ္ေအးေအးပဲဆုိတဲ့ ပုံမ်ိဳးေတာ့ ဖမ္းထားရတယ္။

“ရပ္လုိက္” တေယာက္ေယာက္ ေအာ္လို္က္တယ္ “ဘယ္သူလဲ”

“ဂ်ဴလီယန္ေဟ့” က်ဳပ္က ျပန္ေအာ္လိုက္တယ္ “ဂ်ဴလီယန္ ဟူအာတက္စ္။ မင္းတို႔ ကန္းေနသလား”

ခပ္ေသးေသးတေယာက္ ထြက္လာတယ္။ အဲဒါ ခ်ာလူပက္စ္ပဲ။

“ငါတို႔က ျပန္ေတာင္လစ္ေတာ့မလုိ႔” သူကေျပာတယ္ “ဂ်စ္စတိုေတာ့ ရဲဆီသြားၿပီး သူ႔ကုိကယ္ပါဦးဆုိၿပီး ေျပာေနေလာက္ ၿပီလုိ႔ ငါတို႔က တြက္ထားတာ”

“ေယာက်္ားခ်င္းပဲ ေျပာမယ္ေဟ့ ” ဒီေကာင့္ကုိ ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ သူတို႔အုပ္စုဆီ က်ဳပ္ကလွမ္းေအာ္လိုက္တယ္ “ဒီ ဂ်ပုနဲ႔ မေျပာခ်င္ဘူး”

“မင္းက တကယ္ သတၱိ ရွိလို႔လား” ခ်ာလူပက္စ္က ေမးလုိက္တယ္။ စိတ္တုိတဲ့ေလသံနဲ႔။

“တိတ္ၾကစမ္း” ငက်ိဳးက ေအာ္လုိက္တယ္။ သူတို႔တဖြဲ႕လုံး ေရွ႕တိုးလာတယ္။ ငက်ိဳးက က်ဳပ္နားကုိ ကပ္လာတယ္။ ဒီေကာင္က ျမင့္တယ္၊ က်န္တဲ့အားလုံးထက္ ျမင့္တယ္။

အေမွာင္ထဲမွာ ျမင္ေတာ့ မျမင္ရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဝက္ျခံ ထူလဗ်စ္နဲ႔ မ်က္ႏွာ၊ သူ႕ရဲ႕ အေရျပား၊ သံလြင္ဆီလိမ္းထားမွာ၊ မုတ္ဆိပ္ေမြးမရွိပဲ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ျဖစ္ေနမွာ၊ မ်က္လုံးထဲက အစက္ေတြ၊ လက္ေခ်ာင္းေလာက္ထူတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြ၊ ပုတ္သင္လုိ ခပ္တြဲတြဲက်ေနတဲ့ ပါးေတြ အားလုံးကုိ ျမင္ေယာင္ေနတယ္။ ငက်ိဳးရဲ႕ ဘယ္ေျခေထာက္က မသန္ဘူး။ လူေတြေျပာတာက အဲဒီေျခဖဝါးမွာ ၾကက္ေျခခတ္ အမာရြတ္ႀကီး ရွိသတဲ့။ သူအိပ္ေနတုံး ဝက္ကုိက္သြားလုိ႔ အဲဒါႀကီး က်န္ခဲ့တာ ဆိုပဲ။ တကယ္က အမာရြတ္ကိုျဖင့္ ဘယ္သူမွ ျမင္ဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။

“မင္းက လီယုိနီဒါ့စ္ကုိ ဘာေၾကာင့္ ေခၚလာတာလဲ” ငက်ိဳးက ေလသံအက္အက္နဲ႔ ေမးတယ္။

“လီယုိနီဒါ့စ္ကုိ.. ဘယ္သူက လီယုိနီဒါ့စ္ကုိ ေခၚလာလုိ႔လဲ”

ငက်ိဳးကုိ ေဘးဘက္ကုိ လက္ညိႇဳးထုိးရင္း ေမးတယ္။ အဘုိးႀကီက ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေရာက္ေနတယ္။ သူ႕နာမည္ ေျပာသံ ၾကားေတာ့ ေရွ႕ကုိ တုိးလာတယ္။

“ငါလား” အဘုိးႀကီးက ငက်ိဳးကို စုိက္ၾကည့္ရင္း ေျပာတယ္။

“ငါက သူ႕တို႔ေခၚမွ လာရမွာလား။ ငါ့ေျခေထာက္နဲ႔ ငါလာတာေပါ့ကြ။ ငါလာခ်င္လုိ႔ ငါလာတာ။ မင္းက မခ်ခ်င္လုိ႔ ဆင္ေျခရွာ ေနတာလား”

ငက်ိဳးက ဘာမွျပန္မေျပာႏုိင္ဘဲ ခဏ တန္႔သြားတယ္။ ဒီေကာင္ အဘုိးႀကီးကုိ တခုခု လုပ္လုိက္မလားေတာင္ က်ဳပ္ထင္ လုိက္မိတယ္။ က်ဳပ္လက္ကုိလည္း ေနာက္အိတ္ထဲ အသင့္ထည့္ထားလုိက္တယ္။

“ခင္ဗ်ား ဝင္မပါစမ္းပါနဲ႔ဗ်ာ”  ငက်ိဳးက ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပဲ ေျပာတယ္။
“က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတာ့ မခ်ခ်င္ဘူး”

“ငါ့ကုိ သိပ္အုိေနၿပီလုိ႔ေတာ့ မထင္နဲ႔” လီယုိနီဒါ့စ္က ေျပာတယ္ “ငါက ၾကံဳခဲ့ရတာေတြ မင္းထက္မ်ားတယ္ ပုိၿပီးမ်ားတယ္ ေဟ့ေကာင္ရ”

“ဟုတ္ပါၿပီ အဘရယ္” ငက်ိဳးက ျပန္ေျပာတယ္ “ခင္ဗ်ားေျပာတာလည္း ယုံတယ္”

သူက က်ဳပ္ဘက္ လွည့္ၿပီးေျပာတယ္ “မင္းတို႔က အဆင့္သင့္ပဲလား”

“အသင့္ပဲ။ မင္းေဘာ္ဒါေတြ ဝင္မပါေအာင္သာ ေျပာထား။ ပါရင္ေတာ့ နာၿပီသာမွတ္”

ငက်ိဳးက ရယ္တယ္ “ငါ အကူ မလုိတတ္ဘူးဆုိတာ မင္းသိပါတယ္။ ဒီေန႔အတြက္ဆုိရင္ေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။ ပူမေနနဲ႔”
ငက်ိဳးတို႔အဖြဲ႕ထဲက တေကာင္ကလည္း ရယ္တယ္။ ငက်ိဳးက က်ဳပ္ကို တခုခု လွမ္းေပးတယ္။ က်ဳပ္လွမ္းယူလုိက္တယ္။ သူဓားကုိ အသြားက ကုိင္မိရက္သား ျဖစ္သြားတယ္။ က်ဳပ္လက္ နဲနဲ ရွသြားၿပီး ဆတ္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ သတၱဳအသြားက ေရခဲလုိပဲ ေအးစက္ေနတယ္။

“မီးျခစ္ေလး ဘာေလး မပါဘူးလား”

လီယုိနီဒါ့စ္က မီးျခစ္ဆံတခု ျခစ္လိုက္ၿပီး သူ႕လက္သည္းေတြ ေလာင္တဲ့အထိ ကုိင္ထားတယ္။ မီးေရာင္ မႈန္တိမႈန္မႊားနဲ႔ပဲ ဓားကုိ က်ဳပ္ေသခ်ာ စစ္တယ္။ အရွည္နဲ႔ ဗ်က္ကုိ တုိင္းတယ္။

“ရၿပီ” က်ဳပ္က ေျပာလုိက္တယ္။

“ခ်န္ဂါ” ငက်ိဳးက လွမ္းခုိင္းလုိက္တယ္ “သူနဲ႔လုိက္သြား”

ခ်န္ဂါက လီယုိနီဒါ့စ္နဲ႔ က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားကေန လုိက္လာတယ္။ က်န္တဲ့သူေတြဆီ ေရာက္ေတာ့ ဘရီဆီႏုိက ေဆးလိပ္ေသာက္ေနတယ္။ ဒီေကာင္ ေဆးလိပ္ကုိ ႐ိႈက္လုိက္တုိင္း ရဲတက္လာတဲ့ မီးေရာင္နဲ႔ ဂ်ပ္စတိုရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ တခ်က္တခ်က္ လွမ္းျမင္ရတယ္။ မ်က္ႏွာကေတာ့ မ်က္ႏွာေသပဲ၊ ႏႈတ္ခမး္ကုိျဖင့္ တင္းတင္းေစ့ထားေလရဲ႕။

လီယြန္ကေတာ ့တခုခုကို ဝါးေနတယ္။ ျမက္ပင္တပင္ပင္ကုိ ကုိက္ေနတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ဒီေကာင္ေရာ ဘရီဆီႏုိပါ ေခၽြးျပန္ေနတယ္။

“ခင္ဗ်ားကုိ လာလို႔ရတယ္လို႔ ဘယ္သူက ေျပာလဲ” ဂ်ပ္စတိုက ခပ္မာမာပဲ ေမးတယ္။

“ဘယ္သူမွ မေျပာပါဘူးကြ” လီယုိနီဒါ့စ္က အက်ယ္ႀကီး ျပန္ေျပာတယ္။

“ငါလာခ်င္လုိ႔ လာတာ။ ငါက မင္းကုိ ရွင္းျပရဦးမွာလား”

ဂ်ပ္စတိုက ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူး။ က်ဳပ္က သူ႕ကုိ ခ်န္ဂါ ဆီ ညႊန္ျပလုိက္တယ္။ ဟုိေကာင္က ေနာက္နားမွာ ခ်န္ေနခဲ့တာ။ ဂ်ပ္စတိုက သူ႕ဓားကုိ ထုတ္ၿပီး ပစ္ေပးလုိက္တယ္။ ဓားက ခ်န္ဂါ ရဲ႕နားမွ သြားက်ေတာ့ ဟုိေကာင္က တြန္႔ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ “ေဆာရီး” က်ဳပ္က ေျပာလိုက္တယ္။ ဓားကုိ သဲေပၚမွာ လုိက္စမ္းရတယ္။

“ငါ့ဆီကေန လြတ္သြားတယ္။ ဒီမွာ၊ ရၿပီ”

က်ဳပ္လုပ္သလုိပဲ ဒီေကာင္လည္း မီးျခစ္ဆံက မီးေရာင္နဲ႔ ဓားကို စမ္းၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာမွမေျပာဘဲ က်ဳပ္တို႔ကုိ ျပန္ေပးၿပီး  “ေဖာင္ႀကီး” ဘက္ကုိ ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲနဲ႔ ျပန္ထြက္သြားေလရဲ႕။ ခဏေလာက္ က်ဳပ္တို႔ ၿငိမ္ေနၾကတယ္။ ေလထဲမွာ အနီးအနားက ဝါခင္းေတြရဲ႕ အနံ႕ကုိ ရေနတယ္။ ျမစ္ရဲ႕ တဖက္တခ်က္မွာ ၿမိဳ႕ရဲ႕ မီးေရာင္ေတြကုိ တလက္လက္ ျမင္ေန ရတယ္။ တိတ္တာကျဖင့္ အေတာ့္ကို တိတ္ေနတာ။ တခ်က္တခ်က္ေတာ့ ေခြးေဟာင္သံ ျဖစ္ျဖစ္ ျမင္းဟီသံျဖစ္ျဖစ္ ထြက္ ထြက္လာတယ္။

“ရယ္ဒီပဲလားေဟ့” ဟုိဘက္က တေယာက္က လွမ္းေအာ္ေမးတယ္။

“ရယ္ဒီပဲ” က်ဳပ္က ျပန္ေအာ္လိုက္တယ္။

“ေဖာင္ႀကီး” နားက အုပ္စုထဲမွာ တိုးတုိး တိုးတုိးနဲ႔ ေျပာေနၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ျဖစ္ေနတဲ့ တေယာက္က ႏွစ္ဖက္ အမွတ္အသား လုပ္ထားတဲ့ေနရာကို ေလွ်ာက္လာတယ္။ ငက်ိဳးက ေျမႀကီးကုိ ေျခေထာက္နဲ႔ လိုက္စမ္းေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ေက်ာက္ခဲေတြ တြင္းေတြ ရွိသလားေပါ့။ ဂ်ပ္စတိုကုိ က်ဳပ္လွမ္းၾကည့္လုိက္တယ္။ လီယြန္နဲ႔ ဘရီဆီႏုိက သူ႕ပခုံးေပၚ လက္ေတြ တင္ထားၾကတ္ယ။ ဂ်ပ္စတိုက သူတို႔ဆီကေန ျမန္ျမန္ပဲ ေလွ်ာက္ထြက္သြားတယ္။ က်ဳပ္အနားေရာက္ေတာ့ က်ဳပ္ကုိေတာင္ ျပဳံးျပေသးတယ္။ သူဆက္သြားမယ္လုပ္တုံး လီယုိနီဒါ့စ္က ခုန္ထြက္ၿပီး သူ႕ကုိ ဖမ္းဆြဲတယ္။ အဘုိႀကီးက သူ႕ေက်ာမွာသိုင္းထားတဲ့ ပြန္ခ်ိဳကုိ ခၽြတ္လုိက္တယ္။ သူက က်ဳပ္ေဘးနားတင္ ရပ္ေနတာ။

“သူ႕ကုိ တစကၠန္႔ေတာင္ အနားကပ္ဖုိ႔ အခြင့္အေရး မေပးလုိက္နဲ႔ ”

အဘုိးႀကီးက ခပ္ေျဖးေျဖး ေျပာတယ္။ သူ႕အသံက နည္းနည္းေတာ့ တုန္ေနသလုိပဲ။ “ခပ္ခြာခြာေန။ သူ႕ကို ေမာလာေအာင္ လုပ္။ မင္းဗုိက္နဲ႔ မ်က္ႏွာကို ကာထား။ လက္ကုိ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေျမႇာက္ထား။ ကုိယ္ကုိ ကုိင္းထား။ ေျခလည္း ျမဲပေစ။ လဲသြားရင္လည္း သူမကပ္ႏိုင္ေအာင္ ကန္သာကန္ေန။ ေအး..ေအး..သြားေတာ့။ ေယာက်္ားပီပီ ခ်ပစ္လုိက္စမ္းကြာ.…”

လီယုိနီဒါ့စ္ေျပာတာေတြကုိ ဂ်ပ္စတိုက ေခါင္းအသာငုံ႔ၿပီး နားေထာင္ေနတယ္။ ဖက္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကမယ္လုိ႔ထင္လိုက္မိေပမယ့္ ဘာမွန္းမသိတဲ့ အမူအရာတခုခုပဲ လုပ္ျပတယ္။ အဘုိးႀကီးလက္ထဲက ပြန္ခ်ိဳ ယူၿပီ လက္မွာ ပတ္သြားတယ္။ သဲေပၚမွာ ေျခလွမ္းမွန္မွန္နဲ႔ ေလွ်ာက္သြားတယ္။ သူ႕ေခါင္းကုိလည္း မတ္ထားတယ္။

သူ က်ဳပ္တို႔ဆီကေန ေဝးသြားတာနဲ႔ သူ႕ညာလက္ထဲက သတၱဳထည္က အလင္းျပန္ၿပီး လက္ေနတာ ေတြ႕ၾကရတယ္။ ဂ်ပ္စတိုက ငက်ိဳးနဲ႔ ႏွစ္ကုိက္ေလာက္ အကြာမွာ ရပ္လိုက္တယ္။

စကၠန္႔ပုိင္းေလာက္ေတာ့ သူတို႔ ၿငိမ္ေနေသးတယ္။ သူတို႔ မ်က္လုံးထဲကုိ ၾကည့္ခြင့္ရရင္ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ဘယ္ေလာက္ မုန္းတီးသလဲဆုိတာ ေတြ႕ၾကရမွာပဲ။

သူတို႔ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ မ်က္ေျခမျပတ္ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ အက်ႌေအာက္မွာ ႂကြက္သားေတြလည္း ေတာင့္တင္းလုိ႔။ ညာဘက္လက္က ဓားကုိ က်ိဳးေၾကလုမတတ္ ဆုပ္ထားၾကတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကလည္းျဖစ္ေန နဲနဲလည္း ေမွာင္ေနေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကည့္ရတာ တိုက္ခုိက္ၾကမယ့္ လူႏွစ္ေယာက္နဲ႔ မတူဘူး။ အမည္းေရာင္ အရာတခုခုနဲ႔ ထုထားတဲ့ ႐ုပ္တုႏွစ္ခုလုိလုိ ျမစ္ျပင္ေပၚ ေပါက္ေနတဲ့ ကာေရာ့ဘ္ပင္ ႏွစ္ပင္လုိလုိက သဲေပၚမွာမဟုတ္ဘဲ ေလထဲမွာ အရိပ္လာထင္ ေနသလုိ ျဖစ္ေနတယ္။

တခုခုက ႐ုတ္တရက္ အမိန္႔ေပးလုိက္သလုိပဲ သူတို႔ တၿပိဳင္တည္း စၿပီး လႈပ္ရွားလိုက္ၾကတယ္။

ဂ်ပ္စတိုက အရင္စတာ၊ ဟိုေကာင္က ေနာက္မွ။

ေနရာမွ ရပ္ေနရင္းကေန ဂ်ပ္စတင္က ဒူးကေန ပခုံးထိ လႈပ္ေနတယ္။ ငက်ိဳးကလည္း လုိက္လႈပ္တယ္။ သူ႕ေျခေထာက္ေတြကိုေတာ့ ကားမထားဘူး။ ႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ႕ ကုိယ္ဟန္က တူတူ ျဖစ္ေနတယ္။ ညာလက္ကုိ ေရွ႕ထုတ္ၿပီး  ေရွ႕နည္းနည္းကိုင္းလုိက္တယ္။ တေတာင္ဆစ္ကို အျပင္ဘက္ကုိ ကားထားတယ္။ လက္ေတြကေတာ့ ရန္သူ႕ရဲ႕ အလယ္ပုိင္းဆီ ခ်ိန္ရြယ္ထားၾကတယ္။ ဘယ္လက္က ပုံမက်ပန္းမက်ေတာ့ ျဖစ္ေနတယ္။ ပြန္ခ်ိဳနဲ႔ ပတ္ၿပီး မ်က္ႏွာေရွ႕မွာ ဒိုင္းလုိကာထားတယ္။  စစခ်င္းေတာ့ သူတို႔ကုိယ္ခႏၶာေတြပဲ လႈပ္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ေခါင္းေတြ၊ ေျခေထာက္ေတြ နဲ႔ လက္ေတြကေတာ့ မလႈပ္မယွက္ပဲ။ မသိမသာေလးေတြ အေရွ႕ကုိ ကုိင္းလာၾကတယ္။  ခါးကိုကုိင္းထားရင္းနဲ႔ ေျခေထာက္ေတြက ေရထဲကုိ ဒိုင္ဗင္ထုိးမဲ့ ပုံမ်ိဳး ျဖစ္လာတယ္။ ငက်ိဳးက စၿပီး ခ်တယ္။ ေရွ႕ကုိ ခုန္တက္ၿပီး လက္ကုိ စက္ဝုိင္းပုံ ေဝွ႕ယမ္းလုိက္တယ္။ ဂ်ပ္စတုိကုိ ထိေတာ့ မထိဘူး။ ဂ်ပ္စတိုက ခပ္သြက္သြက္ပဲ ေရွာင္လုိက္တယ္။ သူကာ ထားတာကုိ မခ်လုိက္ဘဲ ဟုိေကာင္ကုိ ပတ္ခ်ာလည္ လွည့္ေနတယ္။ သဲေပၚမွာ အသာေရြ႕ေနတယ္။ ေရြ႕ေနတာ ပုိပုိၿပီးေတာ့ျဖင့္ ျမန္လာေနၾကတယ္။

ငက်ိဳးက သူ႕ေနရာကေနပဲ လွည့္ေနတယ္။ ေရွ႕ကုိ ထပ္ကုိင္းလုိက္တယ္။ သူ႕ရန္သူ ေရြ႕တဲ့အတုိင္း သူ႕ကုိယ္ကုိ လုိက္ၿပီး လွည့္ေနတယ္။ မ်က္လုံးကလည္း စိတ္ညိႇဳ႕ခံရတဲ့လူလို မျပတ္လုိက္ၾကည့္ေနတယ္။

ဘယ္သူမွ မထင္တဲ့ပုံနဲ႔ ဂ်ပ္စတိုက မတ္မတ္ ရပ္လိုက္တယ္။ ဟိုေကာင့္ကိုယ္ေပၚကုိ တကုိယ္လုံး ပစ္ထည့္ပီး ခုန္ဝင္လုိက္ တယ္။ ၿပီးေတာ့ စကၠန္႔ပုိင္းေလာက္နဲ႔ သူ႕ေနရာသူ ျပန္ယူလုိက္တယ္။

“ေဟ့” ဘရီဆီႏုိက တုိးတုိးေျပာတယ္ “ဟုိေကာင့္ကုိ ထုိးလုိက္ၿပီ”

“ပခုံးပဲ ထိတယ္” လီယုိနီဒါ့စ္က ေျပာတယ္ “ဒါေပမဲ့ ထိ႐ုံေလးကြ”

ငက်ိဳးက အသံေတာင္မထြက္ဘဲ သူ႕ေနရာမွာသူ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး လွည့္ေနတယ္။  ဂ်ပ္စတိုကလည္း ငက်ိဳးကုိ ပတ္ခ်ာလည္ မလွည့္ေတာ့ဘဲ ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္လုပ္ေနတယ္။ သူရဲ႕ ပြန္ခ်ဳိကုိ ယမ္းေနတယ္။ အဲဒါကုိ နည္းနည္းခ်လုိက္ၿပီး ကာေတာ့ ဆက္ကာထားတယ္။ သူ႕ရဲ႕ကုိယ္ကုိ ကုိင္းလုိက္ ဆုတ္လုိက္ လုပ္ေနတယ္။ စိတ္ပါေနတဲ့ မိန္းမတေယာက္လုိမ်ိဳး သူ႕ရန္သူ ကုိ လမ္းဖြင့္ေပးလုိက္ ျပန္ကာထားလုိက္ လုပ္ေနတယ္။ ဒီေကာင့္ၾကည့္ရတာ ဟုိေကာင့္ကုိ အာ႐ုံေထြျပားေအာင္ လုပ္ခ်င္ ပုံပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငက်ိဳးက ရင့္လည္းရင့္ နပ္လည္းနပ္တယ္ေလ။ ဂ်ပ္စတို ပတ္ခ်ာလည္လွည့္ေနတဲ့ထဲကေန ေရွာင္ထြက္ သြားတယ္။

အဲဒီေတာ့ ဂ်ပ္စတိုက ဒီေကာင့္ေနာက္ လိုက္ေနသလုိ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ဂ်ပ္စတိုက အေရွ႕ကုိကုိင္းၿပီး ေျခလွမ္းသြက္သြက္နဲ႔ လိုက္ေနတယ္။ မ်က္ႏွာကုိေတာ့ လက္ေပၚက ပြန္ခ်ဳိနဲ႔ ကြယ္ထားတယ္။ ငက်ိဳးက အသာေနာက္ဆုတ္သြားတယ္။ ေျခကုိ ရွပ္တိုက္သြားတယ္။ ကုိယ္ကုိယ္ ငုံ႔လုိက္တာ ဒူးနဲ႔ သဲနဲ႔ေတာင္ ထိမတတ္ပဲ။ ဂ်ပ္စတိုက လက္ကုိ ဆန္႔ၿပီး ႏွစ္ခ်က္ လွမ္းထုိးတယ္။ ႏွစ္ခ်က္လုံး ေလကုိခ်ည္း ထုိးမိတယ္။

“သိပ္မကပ္ရဘူးကြ” လီယုိနီဒါ့စ္က က်ဳပ္ၾကား႐ုံေလာက္ ခပ္တိုးတုိး ေျပာတယ္။ အဲဒီအခိုက္မွာပဲ ခုဏက ပုိးေတာင့္မာလုိ႔ ဝပ္ေနတဲ့ ခပ္ထြားထြား ေထာ့က်ိဳးေထာ့က်ိဳး သ႑ာန္ဟာ ႐ုတ္တရက္ သူ႕ပုံမွန္အရြယ္အတုိင္း ျပန္ၿပီး မားမားမတ္မတ္ ျဖစ္လာလို႔ ဂ်ပ္စတိုလည္း က်ဳပ္တို႔ျမင္ကြင္းကေန ကြယ္သြားတယ္။  က်ဳပ္တို႔အားလုံး သုံးေလးစကၠန္႔ေလာက္ေတာင့္ အ သက္ေတာင္ မ႐ႈႏုိင္ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ စိန္ေခၚပြဲ စကတည္းက ပထမဆုံးအႀကိမ္အေနနဲ႔ ေလတက္ရင္ ထြက္တဲ့အသံမ်ိဳးတသံ ျဖတ္ခနဲ ၾကားလုိက္ရတယ္။

ခဏေနေတာ့ ပိုႀကီးတဲ့ အရိပ္ရဲ႕ေဘးမွာ ေနာက္အရိပ္တခု ျဖတ္ခနဲ ေပၚလာတယ္။ ပုိေသးေပမယ့္ ပုိခန္႔ညားတဲ့အရိပ္ေပါ့။ ဒီအရိပ္က သူတိုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ မျမင္ရတဲ့ နံရံတခုရွိေနသလုိမ်ိဳး ေနာက္ကုိ ႏွစ္ခုန္ေလာက္ ဆုတ္သြားတယ္။ ဒီတႀကိမ္မွာေတာ့ ငက်ိဳးက စပီးလႈပ္ရွားတယ္။ သူ႕ညာဘက္ေျခေထာက္ေပၚကုိ အားစုိက္ၿပီး ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္ကုိ ေရႊ႕လုိက္တယ္။ က်ဳပ္လည္း မ်က္စိကုိ အတင္းျပဴးျပဲၿပီး အေမွာင္ထဲကုိ ၾကည့္ရတယ္။ ဒီရန္သူႏွစ္ေယာက္ဟာ ခ်စ္သူေတြလုိ လုံးခနဲျဖစ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဂ်ပ္စတိုရဲ႕ အေရျပားေပၚ ဘာျဖစ္သြားသလဲသိရေအာင္လို႔ေပါ့။ “လူခ်င္းခြာလုိက္ေဟ့” လီယုိနီဒါ့စ္က ခပ္ေျဖးေျဖး ေျပာလုိက္တယ္ “မင္းဘာလုိ႔ ဒီေလာက္ အနီးကပ္ၿပီး ခ်ေနရတာလဲ”  အံၾသစရာေကာင္း ေလာက္ေအာင္ပဲ။ တိုက္ေနတဲ့ ေလက အဘုိးႀကီးေျပာလုိက္တာကို ဂ်ပ္စတိုဆီ သယ္သြားေပးသလုိမ်ိဳး ဂ်ပ္စတိုကလည္း ငက်ိဳးလုိပဲ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြ ျဖစ္လာတယ္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္အလစ္မေပးဘဲေနရာက ႏွစ္ေယာက္လုံး ခံစစ္ပုံကေန တုိက္စစ္ပုံေျပာင္းလုိက္ၾကတယ္။ တခါ လွ်ပ္လက္သလုိ ခံစစ္ပုံ ျပန္ေနရာယူေနၾကတယ္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ဖိန္႔လို႔မရဘူး ျဖစ္ေနပုံရတယ္။ အခုပဲ ေက်ာက္ခဲနဲ႔ ေပါက္လုိက္ေတာ့မလုိလုိ ဟန္ေရးျပေနၾကတာက တကယ္ ခ်ဖို႔မဟုတ္ဘူး။ ရန္သူကုိ စိတ္႐ႈပ္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ေလာက္ပဲ။ သတိတခ်က္တေလ လြတ္သြားေအာင္ လုပ္ဖို႔ပဲ။ တျခားတေယာက္ကလည္း အလိုလို တုန္႔ျပန္မႈလုပ္ေနတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြကုိ မျမင္ရဘူး။ က်ဳပ္မ်က္လုံးကုိ ပိတ္ထားလုိက္မိတယ္။ သူတို႔ကုိ စိတ္ထဲကေန ျမင္ေယာင္ၾကည့္ရတာက ပိုေတာင္ ေကာင္းေနေသးတယ္။ ငက်ိဳးက ေခၽြးေတြျပန္လုိ႔။ ႏႈတ္ခမ္းကုိ တင္းတင္းေစ့ထားတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ဝက္လုိမ်က္လုံးေတြက အေရာင္ေတာက္ေနတယ္။ သူ႕အေရျပားေတာင္ တုန္ေနမယ္။ သူ႔ႏွာေခါင္းျပားျပားရဲ႕ ထိပ္ႏွစ္ဖက္ေရာ ႏႈတ္ခမ္းကြဲေနတဲ့ေနရာပါ မသိမသာ တုန္ေနဦးမယ္။  ဂ်ပ္စတိုကေတာ့ သူရဲ႕ ပုံမွန္ သေရာ္ေမာ္ကားမ်က္ႏွာေပၚ ေဒါသေတြ လႊမ္းေနလိမ့္မယ္။ စိတ္တုိတာေရာ ပင္ပန္းတာေရာေၾကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြ စုိေနလိမ့္မယ္။ က်ဳပ္မ်က္လုံးကုိ ျပန္ဖြင့္လိုက္တဲ့ခဏမွာပဲ ဂ်ပ္စတိုက ဟိုေကာင့္ဆီက အ႐ူးလုိ ခုန္ဝင္သြားတာ ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ သူမ်က္ႏွာေရာ ကုိယ္လုံးပါ အကာအကြယ္မဲ့ေနတယ္။ ေဒါသနဲ႔ မခ်င့္မရဲစိတ္က သူ႕ကုိ ေျမႇာက္ေပးလုိက္ပုံရတယ္။ ရန္သူ႕ဆီကုိ ဝုန္းခနဲ ဝင္ခ်သြားတယ္။ ႐ုတ္တရက္ဆုိေတာ့ ငက်ိဳးလည္း ေၾကာင္သြားပုံပဲ။ ခဏေလာက္ေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားပုံရတယ္။ သူက အသာေရွ႕ကုိကုိင္းလုိက္ၿပီး သူ႕လက္ကုိ ျမားတစင္းလုိ ဆန္႔ထုတ္လုိက္တယ္။ က်ဳပ္တို႔ဆီကေန မျမင္ရေပမယ့္ အေတြးထဲမွာ လက္ေနတဲ့ ဓားသြားကုိ ျမင္ေနမိၾကတယ္။ ဂ်ပ္စတိုရဲ႕ အ႐ူးလုိ တုိက္ကြက္ဟာ အခ်ည္းႏွီးေတာ့ မျဖစ္ဘူးဆုိတာ က်ဳပ္တို႔ သိလုိက္ရတယ္။ ဆုိင္မိတဲ့အခ်ိန္မွာ ခ်ေနတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ လုံးဆီက ထြက္လာတဲ့ ေအာ္သံက ညထဲမွာ ပြက္ေလာ႐ုိက္သြားေတာ့တယ္။ အဲဒီ ဝုန္းခနဲ ဆုိင္မိၾကတဲ့ အခုိက္အတန္႔ဟာ ဘယ္ေလာက္ၾကာလုိက္သလဲဆုိတာ က်ဳပ္တုိ႔ မသိလုိက္ဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း သိၾကေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္အရိပ္က ဘယ္သူဆုိတာ က်ဳပ္တို႔ ခြဲလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ဘယ္သူ႕လက္က  ဘယ္သူ႕ကုိ ထုိးေနတယ္ဆုိ တာလည္း မျမင္ရေတာ့ဘူး။ ေအာ္သံႀကီးက ဘယ္သူ႕လည္ေခ်ာင္းကထြက္လာတာလည္း မေျပာျပတတ္ေတာ့ဘူး။ ေလထဲမွာ ဓားသြားေတြ တလက္ လက္ျဖစ္ေနတာပဲ ျမင္ေနရေတာ့တယ္။ ဓားသြားေတြက ေကာင္းကင္ဆီ ေျမာက္တက္ သြာလုိက္၊ အေမွာင္ထဲကုိ နစ္ဝင္ သြားလုိက္။ ျမင္ရလုိက္ မျမင္ရလုိက္။ မ်က္လွည့္ပြဲမွာလုိ ေပၚလာလုိက္ ေပ်ာက္သြားလုိက္။ က်ဳပ္တို႔လဲ ပါးစပ္ေတာင္ ပိတ္ ခ်င္မွ ပိတ္မိၾကေတာ့မယ္။ အသက္လည္း ႐ႈခ်င္မွ ႐ႈမိၾကမယ္။ မ်က္လုံးေတြကေတာ့ ျပဴးထြက္ေနမယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ဘာေတြမွန္းမသိ တတြတ္တြတ္ ရြတ္လို႔ေပါ့။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ လူသားပိရမစ္ဟာ ၿပိဳကြဲသြားတယ္။ အလယ္ကေန တခုခုနဲ႔ ျဖတ္ခ်လုိက္သလုိ ႐ုတ္တရက္ ဟက္တက္ကြဲသြားတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံးဟာ တခုခုက အေနာက္ ဘက္ကေန အား ျပင္းျပင္းနဲ႔ တၿပိဳင္တည္း ဆြဲလုိက္သလုိမ်ိဳး ေနာက္ကုိ ျပန္ဆုတ္သြားၾကတယ္။ တကုိက္ေလာက္ ခြာၿပီး ရပ္ေနၾကတယ္။ အသက္ကုိ ျပင္းျပင္း႐ႈေနၾကတယ္။

“ဒီေကာင္ေတြကုိ ရပ္ခုိင္းရင္ေကာင္းမယ္” လီယြန္ရဲ႕အသံထြက္လာတယ္ “ဒီေလာက္ဆုိ ေတာ္ေလာက္ၿပီ” က်ဳပ္တို႔ ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္ခင္မွာပဲ ငက်ိဳးက ဥကၠာပ်ံလို႔ ဂ်ပ္စတိုဆီ ေျပးဝင္သြားတယ္။ ဂ်ပ္စတိုကလည္း မေရွာင္ဘူး။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေျမေပၚမွာ လုံးေထြးေနေတာ့တယ္။ လုံးရင္းေထြးရင္း တရႊပ္ရႊပ္နဲ႔ ေလကုိ ထုိးမိတဲ့အသံလည္းၾကားရတယ္။ အသက္႐ႈသံ ျပင္းျပင္းကုိလည္း ၾကားေနရတယ္။ ဒီတႀကိမ္ေတာ့ ပူးသတ္တာ ခဏေလးနဲ႔ ၿပီးသြားတယ္။ ခဏေလာက္ သူတို႔ ၿငိမ္ေနၾက တယ္။ ျမစ္ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ စန္႔စန္႔ႀကီး။ အိပ္ေနတာ က်ေနတာပဲ။ က်ဳပ္လည္း သူတို႔ဆီကုိ ေျပးသြားလုိက္ေတာ့မလုိ႔ပဲ။ က်ဳပ္စိတ္ကုိမ်ား သိေနသလား မဆုိႏုိင္ဘူး။ လဲေနတဲ့ထဲက တေယာက္က ထလာတယ္။ အမူးသမားလုိ ဒယိိမ္းဒယိုင္နဲ႔။ လဲၿပီးက်ေနတဲ့ တေယာက္ေဘးမွာ ရပ္ေနေတာ့တယ္။ အဲဒါ ငက်ိဳးပဲ။

ပူးသတ္ၾကတုံးမွာ သူတို႔ ပြန္ခ်ိဳေတြလည္း လြင့္ကုန္ပုံရတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက အဖုအထစ္ေတြနဲ႔ ေက်ာက္တုံးေပၚ က်ေန တာ ေတြ႕ရတယ္။

“သြားၾကည့္ရေအာင္” လီယြန္က ေျပာလုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီတႀကိမ္မွာ က်ဳပ္တို႔အားလုံး မလႈပ္မယွက္ ျဖစ္သြားေစမယ့္ အျဖစ္က ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဂ်ပ္စတိုက အတင္းျပန္ကုန္းထလာတာပဲ။ သူ႔ညာလက္ကုိ အားျပဳၿပီး ေထာက္ထားတယ္။ ေနာက္လက္တဖက္က မ်က္ႏွာကုိ ကာထားတယ္။ တခုခုကုိ မၾကည့္ခ်င္လုိ႔ ကာထားတဲ့ပုံမ်ိဳးနဲ႔ေတာင္ တူေနေသးေတာ့။ သူျပန္ထလာေတာ့ ငက်ိဳးက သုံးေလးေပေလာက္ ေနာက္ဆုတ္သြားတယ္။ ဂ်ပ္စတိုက ယိုင္တုိင္တုိ္င္ ျဖစ္ေနတယ္။ လက္ကုိ မ်က္ႏွာေရွ႕ကေနေတာ့ မခ်ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ သိၿပီးသား အသံတသံကုိ ၾကားရတယ္။ တကယ္ေတာ့ အေမွာင္ထဲက ႐ုတ္တရက္ထြက္လာတာမဟုတ္ရင္ က်ဳပ္တို႔လဲ အဲဒီအသံကုိ မွတ္မိမွာ မဟုတ္ဘူး။

“ဂ်ဴလီယန္” ငက်ိဳးက လွမ္းေအာ္တယ္ “မင္းေကာင္ကို အ႐ႈံးေပးဖုိ႔ ေျပာလုိက္ေတာ့”

လီယုိနီဒါ့စ္ကုိ က်ဳပ္လွည့္ၾကည့္လုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လီယြန္က ကြယ္ေနလို႔ သူ႕မ်က္ႏွာကို မျမင္ရဘူး။ လီယြန္က အေတာ္ကုိ တုန္လႈပ္ေနတဲ့ပုံမ်ိဳးနဲ႔ ၾကည့္ေနတာကိုပဲ ေတြ႕ရတယ္။ က်ဳပ္လည္း ခ်ေနတာကို ျပန္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လုံးခနဲ ျပန္ျဖစ္သြားၿပီ။ ဂတ္စတိုရဲ႕ စကားေတြေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္။ က်ဳပ္အၾကည့္လႊဲေနတဲ့ခဏမွာ သူ႕မ်က္ႏွာကုိ ကာထားတဲ့ လက္ကုိခ်ၿပီး ဂ်ပ္စတိုက သူ႕ရန္သူဆီ ခုန္ဝင္လုိက္တယ္ျဖစ္မယ္။ ထိထားတဲ့ၾကားက ေနာက္ဆုံးအားကုိ ညႇစ္ထုတ္ၿပီး ခုန္ဝင္လုိက္တာေပါ့ေလ။ သူ႕အ႐ႈံးအေပၚ ခါးသီးတဲ့စိတ္နဲ႔ေပါ့ေလ။ ငက်ိဳးကေတာ့ ဒီ စိတ္ပဲရွိၿပီး အားမပါေတာ့တဲ့ တိုက္ခုိက္မႈကေန ေနာက္ကုိ အသာေရွာင္ထြက္သြားတယ္။

“လီယုိနီဒါ့စ္” သူက စိတ္တိုေနတဲ့ ေလသံနဲ႔ ထပ္ေအာ္တယ္။

“ဒီေကာင့္ကုိ အ႐ႈံးေပးခုိင္းလုိက္ေတာ့”

“ပါးစပ္ပိတ္ၿပီး ခ်မွာသာ ခ်စမ္းကြာ” လီယုိနီဒါ့စ္က ခ်က္ျခင္း ျပန္ေအာ္တယ္။

ဂ်ပ္စတိုက တခ်က္ေတာ့ ထပ္ခ်ဖုိ႔ လုပ္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔အားလုံး အထူးသျဖင့္ေတာ့ လီယုိနီဒါ့စ္လုိ အသက္ ႀကီးၿပီး ခ်ိန္းပြဲေတြ အမ်ားႀကီး ၾကည့္ခဲ့ဖူးတဲ့သူမ်ိဳးအတြက္ေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ ဘာမွ လုပ္မရေတာ့ဘူးဆုိတာ သိေနၿပီ။ သူ႕လက္က ငက်ိဳးရဲ႕ သံလြင္ေရာင္အေရျပားကုိ ကုတ္ျခစ္ဖို႔ေတာင့္ အားမက်န္ေတာ့ဘူး။  သူ႕ရဲ႕အတြင္းထဲမေတာ့ ေဒါသ စိတ္က ဆူေဝၿပီး သူ႕ႏႈတ္ခမ္းထိ လွ်ံက်လာတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ေျခာက္ေသြ႕ကုန္တယ္။ ေဒါသစိတ္က မ်က္လုံးေတြ ၿပီး ေတာ့ တကုိယ္လုံးကုိ လႊမ္းေနပုံပဲ။ ခပ္ေျဖးေျဖးေတာ့ လႈပ္ရွားေနေသးတယ္။ က်ဳပ္တို႔ခဏ ေလာက္ ဆက္ၿပီးၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီအရိပ္ဟာ ေျမႀကီးေပၚ တုန္းခနဲ လဲက်သြားေတာ့တယ္။

ဂ်ပ္စတိုလဲေနတဲ့ဆီ က်ဳပ္တို႔ ေရာက္သြားေတာ့ ငက်ိဳးက သူ႕လူေတြဆီျပန္သြားၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ တအုပ္လုံး စကား တခြန္းမွ မေျပာဘဲ ထြက္သြားၾကေတာ့တယ္။ က်ဳပ္မ်က္ႏွာကုိ သူ႕ရင္ဘတ္ဆီ ကပ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ က်ဳပ္လက္က အက်ႌစုတ္ ေနတဲ့ေနရာကေန ႏိႈက္ၿပီး သူ႕ရင္ဘတ္နဲ႔ ေက်ာကုိ လုိက္စမ္းေနတုံး ပူေႏြးေႏြးဟာေတြက က်ဳပ္လည္ပင္းနဲ႔ ပခုံးကုိ စုိထိုင္းသြားေစတယ္။ အဲဒီဟာေတြက ကုန္းေပၚလာတင္ေနတဲ့ ဂ်ယ္လီငါးတေကာင္ရဲ႕ စိုတုိတုိ ေအးစက္စက္ အေသေကာင္ေပၚကုိေတာင္  ပြက္ခနဲ ပြက္ခနဲ သြားက်ေနတယ္။ ဘရီဆီႏုိနဲ႔ လီယြန္က သူ႕တုိ႔ ဂ်ာကင္အက်ီေတြကုိ ခၽြတ္ လုိက္ၾကတယ္။ သူ႕ကုိ ေသခ်ာ ပတ္ေပးၿပီး ေျခနဲ႔ လက္ကေန မၾကတယ္။

လီယုိနီဒါ့စ္ရဲ႕ ပြန္ခ်ဳိကုိ လုိက္ရွာၾကည့္ေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ က်ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ သူ႕မ်က္ႏွာကုိ မၾကည့္ဘဲ လက္နဲ႔ပဲ စမ္းၿပီး မ်က္ႏွာကုိ အုပ္ေပးလုိက္တယ္။ ေလးေယာက္သား  သူ႕ကုိ ပခုံးေပၚ မတင္ၿပီး အေခါင္းလုိပဲ ထမ္းလာခဲ့လုိက္ၾကတယ္။ ေျခလွမ္းညီညီလွမ္းရင္း ျမစ္ကမ္းကေန အေပၚျပန္တက္တက္တဲ့အတုိင္း ၿမိဳ႕ဘက္ကုိ ဦးတည္ၿပီး ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတယ္။

“မငုိနဲ႔ အဘုိးႀကီးေရ” လီယြန္က ေျပာလုိက္တယ္ “ခင္ဗ်ားသားေလာက္ သတၱိေကာင္းတဲ့သူ က်ေနာ္ျဖင့္ မေတြ႕ဘူးဘူး။ တကယ္ေျပာတာ”

လီယုိနီဒါ့စ္က ဘာမွေတာ့ ျပန္မေျပာဘူး။ သူက က်ဳပ္ေနာက္ကဆုိေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာျဖင့္ က်ဳပ္လည္း မျမင္ရဘူး။ ကတ္စတီ လာဘက္က တဲေတြဆီ ေရာက္လာေတာ့ က်ဳပ္က ေမးလုိက္တယ္။  “လီယုိနီဒါ့စ္..သူ႕ကုိ ခင္ဗ်ားအိမ္သယ္သြားရမလား”

“ေအး” အဘုိးႀကီးက နားမေထာင္လုိက္မိတဲ့ပုံမ်ိဳးနဲ႔ ဖ်တ္ခနဲ ျပန္ေျဖတယ္။

Mario Vargas Llorsa ရဲ႕ The Challenge  ကုိ ျပန္ဆုိပါတယ္။

မုိးဆတ္

 
Illustration by Patrick Bremer