ဘဝတကၠသုိလ္ အစ လမ္းေဘးက-၁
စက္တင္ဘာ ၁၃၊ ၂၀၁၇
ဘဝတကၠသုိလ္ကို ဘယ္လိုစခဲ့သလဲ။
အမွန္ကေတာ့ လမ္းေဘးမွာစာအုပ္ေရာင္းတာက စခဲ့တာပါ။
အခ်ိန္ကိုျပန္ေျပာရရင္ ၇၅ မွာ ဘြဲ႔တခုရခဲ့ပါတယ္။
ေက်ာင္းၿပီးသြားေတာ့ ဟိုအလုပ္ဒီအလုပ္ ဝင္လုပ္ခဲ့ေသးတယ္။
အစုိးရဝန္ထမ္းေတာ့မဟုတ္ပါ။ အျပင္အလုပ္ေတြပဲ ဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္မေပ်ာ္ပါ။
အမွန္ကေတာ့ လမ္းေဘးမွာစာအုပ္ေရာင္းတာက စခဲ့တာပါ။
အခ်ိန္ကိုျပန္ေျပာရရင္ ၇၅ မွာ ဘြဲ႔တခုရခဲ့ပါတယ္။
ေက်ာင္းၿပီးသြားေတာ့ ဟိုအလုပ္ဒီအလုပ္ ဝင္လုပ္ခဲ့ေသးတယ္။
အစုိးရဝန္ထမ္းေတာ့မဟုတ္ပါ။ အျပင္အလုပ္ေတြပဲ ဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္မေပ်ာ္ပါ။
ငယ္စဥ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ဝါသနာက စာအုပ္ႏွင့္ရုပ္ရွင္ပါ။ စာေရးခ်င္တာထက္ စာအုပ္ထုတ္ခ်င္တာ ပါ။
ရုပ္ရွင္ဆိုလည္း ပရုိဂ်ဴဆာတေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔ဘဝႏွင့္ ေဝးလွပါတယ္။
စာဖတ္တာကလြဲလို႔ စာအုပ္ေလာကႏွင့္ စိမ္းလွပါတယ္။
အသိအကၽြမ္းမရွိ၊ မ်ဳိးရုိးမရွိ၊ အတတ္ပညာ မရွိဘာဆိုဘာမွ မရွိပါ။
ဒီေတာ့ ဘာလုပ္ရမလဲစဥ္းစားတဲ့အခါ လမ္းေဘးမွာ စာအုပ္အေဟာင္းေရာင္းတဲ့ ကိုဝင္းတင္ကို သတိရတယ္။
သူ႔ကို အေဟာင္းသမား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိၾကပါတယ္။ ဒါႏွင့္ ကိုဝင္းတင္ကိုခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္ေတာ့ သူက လိုလိုလားလားေခၚပါတယ္။ အမွန္ကေတာ့ သူကလည္း အဲဒီအခ်ိန္က အရင္းျပဳတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္။
ဒါႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကိုပါ အေဖာ္ စပ္ၿပီး စုထားတဲ့ေငြေလးတေယာက္ ၃၀၀၀ စီႏွင့္ကိုယ္ကေငြစုိက္ ကိုဝင္းတင္က လူစုိက္လမ္းေဘးမွာ စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္ေလးဖြင့္ၾကပါ တယ္။
အဲဒီေနရာကေတာ့ ခု ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔ပဲသြားရုိက္ခဲ့တဲ့ဓာတ္ပုံထဲကေနရာ ကုန္သည္လမ္းႏွင့္ ၃၅ လမ္း ၃၆ လမ္း ၾကားမွာ ပါ။
တကယ္ေတာ့ ကိုဝင္းတင္က ေငြလိုလို႔သာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ စပ္တာပါ။
ဒီလမ္းေဘးစာအုပ္ေရာင္းတဲ့အလုပ္ ကို ကၽြန္ေတာ္တကယ္လုပ္မယ္လို႔ သူမယုံတဲ့အေၾကာင္း သူကိုယ္တိုင္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဖြင့္ေျပာခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကအေၾကာင္းျပန္ေျပာရရင္ လမ္း ေဘးမွာ တာလပတ္စေလးခင္းၿပီး စာအုပ္ေတြတင္ေရာင္း၊ ဖမ္းမယ့္ဆီးမယ့္ဂဠဳန္လာရင္ အဲဒီေနရာေရွ႕ကေလွကားေပၚ စာအုပ္ေတြ တာလ ပတ္စႏွင့္လုံးေထြးၿပီး တက္ေျပးရတာပါ။
ဂဠဳန္ဆိုတာ ခု စည္ပင္ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေပါက္တဲ့နဖူးမထူးဘူးဆိုၿပီး ဆက္ ေရာင္းပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကာလက လမ္းေဘးေစ်းသည္က ခုေလာက္မမ်ားေသးပါဘူး။
တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ စာအုပ္ကေတာ့ေရာင္းရပါရဲ႕အရင္းက ျပဳတ္ပါေလေရာ။
အတူစပ္လုပ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ရွက္လို႔လား ပင္ပန္းလို႔လားမသိ ရဲထဲဝင္သြားပါတယ္။
ဒီတစ္ႏွစ္ေလာက္ေရာင္းတဲ့အခ်ိန္အတြင္း မွတ္မွတ္ရရ ဗိုလ္တေထာင္ဘုရားပြဲ၊ ေရႊတိဂုံဘုရားပြဲေတြလည္း လိုက္ေရာင္းခဲ့ေသးတယ္။
ဗိုလ္တေထာင္ဘုရားပြဲမွာဆို ညအိမ္မျပန္ရဘဲသန္းေခါင္ေလာက္မွဆိုင္သိမ္းၿပီး စာအုပ္ပုံေပၚအိပ္ရတာပါ။
အရင္းျပဳတ္တဲ့ေနရာကေန ျပန္ဆက္ရရင္ အိမ္မွာ ျပန္ ထိုင္ေနၿပီး ေငြေလးနည္းနည္းရွာလို႔ရတဲ့အခါ မမွတ္ေသးဘူးဗ်။
ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းမွာတခါ ဆိုင္ေလးတဆိုင္အိမ္ေရွ႕ခန္းေလး ေပါ့၊ ငွားၿပီး ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြသီးသန္႔ေရာင္းခဲ့ေသးတယ္။
ဒါလည္း ကိုဝင္းတင္ႏွင့္ေပါင္းၿပီး ဖြင့္ခဲ့တာ ပါပဲ။ ဒါလည္း ထုံးစံအတိုင္းအရင္းျပဳတ္တာပါပဲ။
ခုေျပာတဲ့ ကိုဝင္းတင္ဆိုတာ စာသမားမ်ားဖတ္ဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။
ေက်ာ္ၿပီးေျပာရရင္ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူမိတ္ ဆက္ေပးလို႔ဆရာ ေမာင္ထြန္းသူႏွင့္ေတြ႔ၿပီး ရဲတိုက္ဝတၳဳႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ထုတ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။
ဆရာေမာင္ထြန္းသူလည္း ဒီအေၾကာင္းကိုတေနရာမွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။
ကဲ ဒီအရင္းျပဳတ္တဲ့အခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္သာ ေနာက္ ဆုတ္လိုက္မယ္ရင္ ဘဝတကၠသုိလ္ဆိုတာ ျဖစ္တည္လာမွာမဟုတ္ပါဘူး။
ဖတ္ခ်င္ေသးရင္ ေနာက္တစ္ပိုင္းဆက္ေရးပါဦးမယ္။
ဖတ္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးဗ်ာ။
ဖတ္ခ်င္ေသးရင္ ေနာက္တစ္ပိုင္းဆက္ေရးပါဦးမယ္။
ဖတ္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးဗ်ာ။
…
ဘဝတကၠသုိလ္ အစ လမ္းေဘးက- (၂)
စက္တင္ဘာ ၁၅၊ ၂၀၁၇
မေန႔က ေရးတဲ့စာထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့ပါ တယ္။
စာအုပ္သာထုတ္ခ်င္တာ အသိအကၽြမ္းမရွိ၊ မ်ဳိးရုိးမရွိ၊ အတတ္ပညာမရွိလို႔။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ားဟာ စာကိုမနည္းႀကိဳးစားၿပီးမွဖတ္ႏိုင္တဲ့ လူေတြပါ။
အသိအကၽြမ္းထဲမွာလည္း စာအုပ္ထုတ္ေဝသူတို႔ စာေရး ဆရာတို႔ဆိုတာေယာင္လို႔ေတာင္ မၾကားဖူးပါဘူး။
အတတ္ပညာဆိုတာကေတာ့ ေဝးၿပီေပါ့ဗ်ာ။
စာအုပ္သာထုတ္ခ်င္တာ အသိအကၽြမ္းမရွိ၊ မ်ဳိးရုိးမရွိ၊ အတတ္ပညာမရွိလို႔။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ားဟာ စာကိုမနည္းႀကိဳးစားၿပီးမွဖတ္ႏိုင္တဲ့ လူေတြပါ။
အသိအကၽြမ္းထဲမွာလည္း စာအုပ္ထုတ္ေဝသူတို႔ စာေရး ဆရာတို႔ဆိုတာေယာင္လို႔ေတာင္ မၾကားဖူးပါဘူး။
အတတ္ပညာဆိုတာကေတာ့ ေဝးၿပီေပါ့ဗ်ာ။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုအႀကီးဆုံးကေတာ့ စာေတာ္ေတာ္ေလးဖတ္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။
က်န္တဲ့ေမာင္ႏွမေတြလည္း စာဖတ္ၾကေပမဲ့ သူ႔ကိုေတာ့မမီဘူး။
သူ ဝယ္ထားတဲ့စာအုပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္က ယူဖတ္ရာက ဝါသနာပါလာတယ္ဆိုလည္း မမွားပါဘူး။
သူ႔စာအုပ္ေတြထဲမွာ မွတ္မွတ္ရရ ပုဂံစာအုပ္တိုက္ကထုတ္ခဲ့တဲ့ဆရာ ျမသန္းတင့္ရဲ႕ စစ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစာအုပ္ကိုးအုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ကိုးတန္းဆယ္တန္းေလာက္မွာ ဖတ္ဖူးေနၿပီ။
(စစ္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စာအုပ္ ၁၀ ကေန ၁၂ အထိကိုဆရာ ျမသန္းတင့္လြတ္လာၿပီးမွ ဆက္ထုတ္တာပါ။)
အဲဒီမွာ ပုဂံတို႔၊ နံ႔သာတို႔၊ ႏွလုံးလွတို႔၊ ပင္မေရစီးတို႔၊ လူထုတို႔ ဆိုတဲ့စာအုပ္တိုက္ေတြက စာအုပ္ေတြကိုလည္းဖတ္ဖူးၿပီး တေန႔က်ရင္ ငါလည္းသူတို႔လို စာအုပ္တိုက္တတိုက္ထူေထာင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစား မယ္ဆိုတဲ့စိတ္ကကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္းေနခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ စိတ္ကူးႏွင့္ဘဝက အစပ္အဟပ္ ကင္းေဝးလွပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ကံေကာင္းတာတခုက ဆယ္တန္းေအာင္ ၿပီး တကၠသုိလ္ေရာက္စႏွစ္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ စိတ္တူသေဘာတူ မိတ္ေဆြေလးငါးေယာက္စုၿပီး ရပ္ကြက္စာၾကည့္တိုက္ေလးတခု လုပ္ ျဖစ္ၾကပါတယ္။
စာၾကည့္တိုက္အတြက္ စာအုပ္ဝယ္တဲ့တာဝန္ကို ယူရတဲ့အတြက္ အဲဒီအခ်ိန္ ၁၉၇၀ ေက်ာ္ႏွစ္မ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕စာအုပ္တန္းလို႔ေခၚရမယ့္၃၁ လမ္း၊ ၃၂ လမ္း၊ ၃၃ လမ္း တဝိုက္ကုိ ေန႔စဥ္ေရာက္ၿပီးကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္စာအုပ္ဆိုင္ေတြကိုေမႊေႏွာက္ ရွာေဖြႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ဘဝတကၠသုိလ္စာအုပ္တိုက္ကိုထူေထာင္ရာမွာ အေရးပါတဲ့ ျဖစ္ရပ္တခုကိုေျပာခ်င္လို႔ ဒီအေၾကာင္းေတြကို အစပ်ဳိးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီအေၾကာင္းကေတာ့ ဒီလိုပါ။
စာၾကည့္တိုက္လုပ္ၾကရင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဆရာအေထာက္ေတာ္လွေအာင္လည္းေနတယ္ဆိုတာ သိလာရပါတယ္။
ဆရာက အဲဒီအခ်ိန္မွာ သတင္းဂ်ာနယ္ကိုထုတ္ေဝေနၿပီး အုတ္ေအာ္ေသာင္းတင္း ေအာင္ျမင္ေနတယ္လို႔ မွတ္မိတယ္။
အဲဒီအေၾကာင္းကေတာ့ ဒီလိုပါ။
စာၾကည့္တိုက္လုပ္ၾကရင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဆရာအေထာက္ေတာ္လွေအာင္လည္းေနတယ္ဆိုတာ သိလာရပါတယ္။
ဆရာက အဲဒီအခ်ိန္မွာ သတင္းဂ်ာနယ္ကိုထုတ္ေဝေနၿပီး အုတ္ေအာ္ေသာင္းတင္း ေအာင္ျမင္ေနတယ္လို႔ မွတ္မိတယ္။
အဲဒီမွာ မေန႔ကေရးခဲ့တဲ့ လမ္းေဘးစာအုပ္ ဆိုင္ စပ္တူလုပ္ျဖစ္မယ့္သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ႏွစ္ေယာက္သားတိုင္ပင္ၿပီး တရက္မွာ ဆရာ့အိမ္ကို သြားၾကပါတယ္။
ဆရာ ျပန္မေရာက္ေသးတာႏွင့္ ဆရာကေတာ္ႏွင့္စကားေျပာရင္း ထိုင္ေစာင့္ေနၾကပါတယ္။
အေတာ္ မိုးခ်ဳပ္မွ ဆရာျပန္ေရာက္လာပါ တယ္။
ဆရာကေတာ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္မိတ္ဆက္ ေပးၿပီးတဲ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဒီရပ္ကြက္ထဲက လူငယ္ေတြျဖစ္ေၾကာင္း၊ စာအုပ္ေတြကိုစိတ္ဝင္စားၿပီး စာအုပ္ထုတ္ခ်င္ေၾကာင္း၊ ဆရာ့ ဆီက အၾကံဉာဏ္ေလးမ်ားလိုခ်င္ေၾကာင္း ေျပာၾကပါတယ္။
ဆရာက ခဏစဥ္းစားေနၿပီးတဲ့ေနာက္ သူ႔ အေနႏွင့္ အပြင့္လင္းဆုံးေျပာရရင္ စာေပကိုတကယ္ခ်စ္ရင္ ဒီေလာကထဲကို ဘယ္နည္းႏွင့္မွဝင္မလာသင့္ေၾကာင္းတဲ့တိုး ေျပာခ်လိုက္ပါ တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိဘဲ မ်က္ႏွာပူပူႏွင့္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ခဲ့ရပါတယ္။
ဆရာက အဲဒီအခ်ိန္မွာ နည္းနည္းလည္းေထြေနပုံရပါတယ္။
ဆရာက အဲဒီအခ်ိန္မွာ နည္းနည္းလည္းေထြေနပုံရပါတယ္။
ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း အလုပ္မွာတေနကုန္ ေခါင္းစားၿပီးျပန္အလာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုလည္း ဘယ္သူဘယ္ဝါ မွန္းမသိႏွင့္စိတ္တိုတိုႏွင့္ အျပတ္ေျပာလႊတ္လိုက္ပုံရပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဆရာအဲဒီလိုေျပာလႊတ္ခဲ့တာကိုမခံခ်င္တဲ့စိတ္ က ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ဘဝတကၠသုိလ္ကို မျဖစ္မေနထူေထာင္ခ်င္တဲ့စိတ္အျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကိန္းေအာင္းေနခဲ့ပါတယ္။
တကယ္လို႔သာ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆုတ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ဆရာ့ရဲ႕အေက်ာ္ၾကား ဆုံး ‘အုတ္ၾကားျမက္’ ေျခာက္အုပ္တြဲကိုဘဝတကၠသုိလ္က ထုတ္ျဖစ္ခဲ့ မွာမဟုတ္ပါဘူး။
ဒီအျဖစ္အပ်က္ဟာလည္းဘဝတကၠသုိလ္ျဖစ္တည္လာမႈမွာ အေရးပါတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တင္ျပလိုျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
သည္းခံဖတ္ရႈၾကတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားကိုအထူးပင္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာလိုပါတယ္။
သည္းခံဖတ္ရႈၾကတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားကိုအထူးပင္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာလိုပါတယ္။
(ဆက္ရန္)
–
ဘဝတကၠသိုလ္ စာေပတိုက္တည္ေထာင္ပိုင္ဆိုင္သူူ ဆရာေနဝင္း(ဘဝတကၠသိုလ္)၏ စာေပခရီးလမ္းဘဝ မွတ္တမ္းတေစ့တေစာင္းကို ၎၏ေဖ့ဘြတ္စာမ်က္ႏွာတြင္ အပိုင္းလိုက္တင္ဆက္လ်က္ရွိရာ စာခ်စ္သူမ်ားက်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ဖတ္ရႈခံစားႏိုင္ရန္အတြက္ ဆရာ့၏ခြင့္ျပဳ ခ်က္ရယူကာ ယခု အပိုင္း(၁) ႏွင့္(၂)ကို စတင္တင္ဆက္လိုက္ပါသည္။
မိုးမခ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
