ညိဳထက္ညိဳ – ၁၉၉၈ သို႔မဟုတ္ ခုနစ္ရက္ ပညာေရး အလိုမ႐ွိ (ေန႔စဥ္မွတ္တမ္း)
(မိုးမခ) ဇူလုိင္ ၂၅၊ ၂၀၁၇
Aug 27,1998 (ၾကာသပေတးေန႔)။ ။
မနက္ျဖန္က်ရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္ႏွစ္ နဲ႔ ႐ွစ္လေက်ာ္ လံုးလံုး ပိတ္ထားခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ကို ျပန္ဖြင့္ပါေတာ့မယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က တတိယအသုတ္ပါ။ ပထမ နဲ႔ ဒုတိယႏွစ္ နဲ႔ တတိယႏွစ္ ေတြေပါ႔။ ပထမအသုတ္ (ေနာက္ဆံုးႏွစ္) နဲ႔ ဒုတိယအသုတ္ (ပဥၥမႏွစ္ နဲ႔ စတုတၳႏွစ္) ေတြက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လေလာက္ကတည္းက တစ္သုတ္ခ်င္း ခြဲဖြင့္ၿပီး စာေမးပြဲ စစ္ၿပီး သြားပါၿပီ။ ခုနစ္ရက္စာသင္၊ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ ဆယ္ရက္ေပးၿပီး စာေမးပြဲစစ္ခဲ့ တာေပါ႔။ ကြ်န္ေတာ့္ဆီကိုေတာ့ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ မယ့္အေၾကာင္း အသိေပးတဲ့စာက လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္က ေရာက္လာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ နီးစပ္ရာ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီး က်ဴ႐ွင္ေတြေတာ့ ျပန္တက္ေနၾက ပါၿပီ။ ဒီတစ္ခါ စာေမးပြဲ စစ္ၿပီးရင္ ေကာ ေက်ာင္းဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ထပ္ပိတ္ဦးမလဲ။ ေနာက္တစ္ခါ ျပန္ဖြင့္ရင္ေကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မူရင္းေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ တက္ခြင့္မွ ရပါေတာ့မလား။
ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ထားတဲ႔ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ထဲက ၾကားေနရတဲ႔ ေက်ာင္းကို လႈိင္သာယာ ေ႐ႊ႕ေတာ့မယ္ဆိုတာ တကယ္လား…. ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ မေျဖႏိုင္တဲ့ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ေထြးလံုးရစ္ပတ္ ေနမိပါတယ္။ တကယ္လို႔ ေက်ာင္းကိုမ်ား ေ႐ႊ႕ေတာ့မယ္ဆိုရင္ မနက္ျဖန္ကစၿပီး လာမယ့္ခုနစ္ရက္ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္မိခင္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ ေနာက္ဆံုးတက္ ရတဲ့ ေန႔ေတြ ျဖစ္လာေတာ့မွာပါ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ လိႈင္နယ္ေျမ (RC2)၊ ဗိုလ္တေထာင္နယ္ေျမ(RC1) နဲ႔ ၾကည့္ျမင္တိုင္နယ္ေျမ(RC3) က ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ေတြဆို ဒီအခြင့္အေရးေတာင္ မရၾက႐ွာ ပါဘူး။ အေျခခံပညာ အထက္တန္းေက်ာင္း ေတြမွာပဲ သက္ဆိုင္ရာစာေမးပြဲ ေတြ သြားေျဖခဲ့ရပါတယ္။ သူတို႔ကိုက်ေတာ့ အေဝးသင္ နဲ႔ သန္လ်င္ ဘက္ကို ေ႐ႊ႕မယ္ဆိုလားပဲ။ ေ႐ွ႕ဆက္ဘာေတြ ျဖစ္ဦးမလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေန႔လံုး ေယာက္ယက္ခတ္ ေနမိပါတယ္။
ဒီတစ္ခါေတာ့ နအဖ အစိုးရ ဟာ သတိႀကီးႀကီး ထားၿပီး အစစအရာရာ ျပင္ဆင္ထားပံု ရတယ္ ဆိုတာကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္သတိထား လိုက္မိတယ္။ ခုနစ္ရက္ကေလး ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ တာေတာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေျခာက္တန္းစလံုး တၿပိဳင္ နက္ မဖြင့္ရဲဘဲ သံုးသုတ္ ခြဲဖြင့္တဲ့ အခ်က္က ဒါကို ျပေနပါတယ္။ ပထမအသုတ္ နဲ႔ ဒုတိယ အသုတ္ကေတာ့ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာပဲ ဘာမွမျဖစ္ဘဲ စာေမးပြဲ စစ္ၿပီးသြားပါၿပီ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနာက္ဆံုး အသုတ္ကေကာ….။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္ (Aug 25 လို႔ ထင္ပါတယ္) ေလာက္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ နီးစပ္ရာ ေက်ာင္းသားေတြစုၿပီး လွည္းတန္းလမ္းဆံုမွာ ထိုင္သပိတ္သေဘာမ်ိဳး ဆင္ႏႊဲ ခဲ့ၾကပါတယ္။ ခ်ိန္းတဲ့ အခ်ိန္ လြဲသြားလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္သူနဲ႔မွ မေတြ႔လိုက္ရပါဘူး။ မနက္ျဖန္ အတြက္ စာအုပ္သံုးေလးအုပ္ ကို လြယ္အိတ္ထဲထည့္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ တသီတတန္းႀကီး ေတြးေနမိတယ္ ။ ေနာက္ဆံုးအသုတ္….ေနာက္ဆံုး အခြင့္အေရး…..ေက်ာင္းေရာက္မွ မီးစင္ၾကည့္က ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေစာေစာ အိပ္ရာဝင္လိုက္ပါတယ္။ အိပ္မေပ်ာ္ပါဘူး။
Aug 28,1998 (ေသာၾကာေန႔)။ ။
ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ မနက္ ကိုးနာရီ ထိုးပါေတာ့မယ္ ။ တစ္ႏွစ္ နဲ႔ ႐ွစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ ကြဲကြာေနၿပီး ခုမွ ျပန္ဆံုၾကတာမို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားခ်င္းေတာ့ နည္းနည္း စိမ္းေနၾကပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုကလည္း အခုဖြင့္တဲ့ အသုတ္က ပထမႏွစ္၊ ဒုတိယႏွစ္ နဲ႔ တတိယႏွစ္ ဆိုေတာ့ အတန္းႀကီးေတြလို အသိအကြ်မ္း မမ်ားၾကေသးပါဘူး။ ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းသားေတြဆို စုစုေပါင္း ေက်ာင္းတက္ရက္မွ ၁၉၉၆ တုန္းက သံုးလေလာက္ပဲ ႐ွိခဲ့တာပါ။ သူ႔ နီးစပ္ရာ အစုကေလးေတြ အလိုက္ပဲ သြားလာေနၾကတာကို ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ေနရတယ္။
အခ်ိန္ဇယား ေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ မၾကည့္ႏိုင္ေသးဘဲ ကင္တင္းဘက္ကို အရင္ဆင္းသြားလိုက္တယ္။ ၉၆ တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေတြ႔မလားဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ပါ။ ဘယ္သူနဲ႔မွ မေတြ႔တာနဲ႔ အေပၚျပန္တက္ လာၿပီး စာသင္ခန္းဘက္ကို လာလိုက္ပါတယ္။ အတန္းထဲမွာေတာ့ လူေတာ္ေတာ္ စံုေနပါၿပီ။ နယ္က အေဆာင္ ေနေက်ာင္းသား တခ်ိဳ႕နဲ႔ေတြ႔မွပဲ ကြ်န္ေတာ္လည္း အေျခအေနကို တီးေခါက္ၾကည့္ရပါတယ္။ စေတြ႔ေတြ႔ ခ်င္းဆိုေတာ့ ဘယ္သူကမွ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ေသးေပမယ့္ ေန႔လယ္ထမင္းစားခ်ိန္ ေတြ႔ၾကဖို႔ေတာ့ ခ်ိန္း လိုက္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း တျခားအတန္းေတြကို စနည္းနာဖို႔ စာသင္ခ်ိန္ မၿပီးခင္ဘဲ အတန္းထဲက ျပန္ထြက္လာလိုက္တယ္။ ကင္တင္းဘက္ ျပန္သြားရင္ ေကာင္းမလား…
ေ႐ွ႕ေအာက္ခ်ိဳင့္ထဲက Mechanical ေဆာင္ေတြ ဘက္ကိုေငးရင္း ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားေနတုန္းမွာပဲ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ ေခၚသံၾကားလို႔ ကြ်န္ေတာ္ လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒုတိယႏွစ္ Architecture က သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ၁၉၉၆ ကတည္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔ သိကြ်မ္းခဲ့တာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကင္တင္းဘက္ကို ျပန္ဆင္းလာၿပီး Mini Hi မွာ ဝင္ထုိင္လိုက္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စကားနည္းနည္းပါးပါး ေျပာၿပီးတာနဲ႔ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ တခုခုလုပ္ရင္ ေကာင္းမယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း စကားစတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ လည္း သူ႔မွာ ဘာအစီအစဥ္ ႐ွိလဲ လို႔ သူ႔ကို ေမးလိုက္ေတာ့ သူက ခဏစဥ္းစားၿပီး အခုေလာေလာဆယ္ ေရတိုအေနနဲ႔ အခုလုပ္ေနတဲ့ ခုနစ္ရက္ပညာေရးကို ကန္႔ကြက္ဖို႔ သူ စိတ္ကူးရတဲ့ အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ့္ ကို ေျပာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆက္ေျပာေနတုန္းပဲ ခုနက ကြ်န္ေတာ္ နဲ႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ နယ္ေက်ာင္းသား ေတြ ကင္တင္းဆင္းလာတာ ေတြ႔လို႔ ကြ်န္ေတာ္ လွမ္းေခၚလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တိုင္ပင္ၿပီး ေ႐ွ႕ဆက္လုပ္ဖို႔ အစီအစဥ္ ေတြကို အၾကမ္းဖ်င္း ခ်မွတ္လိုက္ၾကတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ စုစုေပါင္းမွ အခ်ိန္ ခုနစ္ရက္ပဲ ရတယ္။ ဒီခုနစ္ရက္မွာ လုပ္စရာ႐ွိတာကို ျမန္ျမန္ လုပ္ၾကမွ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အစီအစဥ္ကေတာ့ လက္႐ွိစာသင္ေနတဲ့ တန္းခြဲေတြ ဆီကေနၿပီး ခုနစ္ရက္ ပညာေရးကို ကန္႔ကြက္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို လက္မွတ္ေတြလိုက္ၿပီး ေကာက္ခံရမယ္။ တန္းခြဲတစ္ခုကို လူႏွစ္ေယာက္ တာဝန္ယူရမယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္တန္းခြဲျဖစ္တဲ႔ ဒုတိယႏွစ္ Section B အတြက္ တာဝန္ယူလိုက္ပါတယ္။ လက္မွတ္စုထိုးၾကမယ့္ စာရဲ႕ေခါင္းစဥ္ကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး စဥ္းစား ၿပီး ေနာက္ဆံုး “ခုနစ္ရက္ ပညာေရး ကို ကန္႔ကြက္၍ စာသင္ခ်ိန္ တိုးျမွင့္ေပးရန္ ပန္ၾကားျခင္း“ ဆိုတာကို ပဲ အတည္ျပဳလိုက္တယ္။ အစပိုင္းတုန္းက ပိုၿပီး ျပင္းထန္တဲ့ စကားလံုးေတြ သံုးဖို႔ စိတ္ကူးမိေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားထုၾကား ညီညြတ္ေရးကို ဘာမွ မတည္ေဆာက္ရေသးတာမို႔ စကားလံုးေတြ ကို ေဖ်ာ့ေပးလိုက္တာပါ။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ လက္မွတ္ထိုးဖို႔ လက္တြန္႔သြားမွာ စိုးတာလဲ ပါတာေပါ႔။
အားလံုးတိုင္ပင္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းကို စည္း႐ံုးေရး ကိစၥ အတြက္ေမးရတယ္။ တကယ္က ကြ်န္ေတာ္က ဒီဘာသာရပ္မွာ ကြ်မ္းက်င္သူ မဟုတ္လွပါဘူး။ သူ နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အေသးစိတ္ ထပ္ေဆြးေႏြးၿပီး ေလာေလာဆယ္အေနနဲ႔ေတာ့ အလ်ားလိုက္စည္း႐ံုးေရး ကိုပဲ ဦးစားေပးလုပ္ဖို႔ သေဘာတူဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ က်ယ္ျပန္႔ေရးေပါ႔ ။ ေဒါင္လိုက္(ျမွင့္တင္ေရး) စည္း႐ံုးေရး ကိုေတာ့ ေနာက္မွပဲ လုပ္ရပါေတာ့မယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခ်ိန္မရပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုး လူစုခြဲေတာ့ ညေန သံုးနာရီ ထိုးပါေတာ့မယ္။ တန္းခြဲေတြက ေလးနာရီမွာမွ ၿပီးမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ျပန္ၿပီး လိုတာေလးေတြ ျပင္ဖို႔ အေတြးနဲ႔ ပစၥည္းမဲ့ ဂိတ္ကေလးဆီ ဦးတည္ လိုက္တယ္။
အတန္းမတက္ျဖစ္လို္က္လို႔ လြတ္သြားတဲ့ စာေတြကိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကပဲ ဖိုတို ျပန္ဆြဲ လိုက္ေတာ့မယ္။ ဒီလိုေတြးရင္း ေက်ာင္းဝင္းကအထြက္မွာပဲ ဒီေန႔ဟာ ႀသဂုတ္လ ၂၈ ရက္ေန႔ ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ ဖ်တ္ခနဲ သတိရလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ျပန္လည္ဖြဲ႕စည္းတာ ဆယ္ႏွစ္ေျမာက္တဲ့ေန႔ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ေတြ ခုန္ေနတယ္….၁၉၉၆ က ေသြးေတြနဲ႔ပါ…..။
Aug 29,1998 (စေနေန႔) ။ ။
ဒီေန႔မနက္ေတာ့ ႐ွစ္နာရီ ေလာက္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္း ေရာက္ပါတယ္။ ကင္တင္းမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လက္မွတ္လိုက္ေကာက္ခံမယ့္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ေတြ႔ လိုက္ၾကတယ္။ မနက္ကိုးနာရီ စာသင္ခန္းဖြင့္တာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုး လက္မွတ္ေကာက္ခံမယ့္ စာ႐ြက္ကိုယ္စီ နဲ႔ ကိုယ့္တန္းခြဲကိုယ္ သြားလိုက္ၾကတယ္။ ပထမ စစခ်င္း စာ႐ြက္ေပၚက ကြ်န္ေတာ့္ ခံုနံ ပါတ္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ အမည္ နဲ႔ လက္မွတ္ ကို ေရးထိုးလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေ႐ွ႕မွာ ဆရာစာသင္ ေနတုန္းပဲ (စာေမးပြဲမွာ ပါမယ့္အပုဒ္ေတြကို ေ႐ြးသင္ေနတာပါ) ကြ်န္ေတာ္ နဲ႔ နီးစပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆီ တစ္ခံုၿပီးတစ္ခံု ကူးသြားၿပီး လက္မွတ္လိုက္စုရတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ခ်က္ခ်င္းမထိုးရဲ ၾကေသးပါဘူး။ အေျခအေန ေစာင့္ၾကည့္ေနၾက ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္က လူရင္းေတြဆီ အရင္ ခ်ဥ္းကပ္ရတာပါ ။
ေန႔လယ္ ထမင္းစားခ်ိန္မွာေတာ့ အတန္းထဲက လူတဝက္ေက်ာ္ေလာက္ရဲ႕လက္မွတ္ေတြ ရခဲ့ပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ ကင္တင္းမွာ ျပန္ဆံုၿပီး သူ႔အေျခအေန ကိုယ့္အေျခအေန ဆန္းစစ္ရပါတယ္။ ေန႔လယ္ ေက်ာင္းျပန္တက္ခ်ိန္ မွာေတာ့ က်န္ေနေသးတဲ့ လက္မွတ္ေတြကို ထပ္ၿပီး လိုက္စုရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကို လည္း အက်ိဳးအေၾကာင္း နားဝင္ေအာင္ ႐ွင္းျပရတယ္။ တျခားသူေတြရဲ႕ လက္မွတ္ေတြကို ျပရင္း ေက်ာင္းသားအားလံုးရဲ႕ အေရးမို႔ ပါဝင္ လက္မွတ္ေရးထိုးေပးဖို႔ စည္း႐ံုးရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ အခ်ိန္ အကန္႔အသတ္ က အလြန္ႀကီးမားေနလို႔ တစ္ရက္တည္းနဲ႔ ၿပီးေအာင္ ႀကိဳးစားရတာပါ။
ညေန ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ တန္းခြဲက အားလံုးနီးပါး ရဲ႕လက္မွတ္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ရ႐ွိ ခဲ့ပါၿပီ ။ မနက္ျဖန္က်ရင္ လက္မွတ္ေရးထိုးထားတဲ့ ေလွ်ာက္လႊာေတြကို ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ဦးညီလွငယ္ နဲ႔ အသစ္ထပ္မံ ဖြင့္လွစ္လိုက္တဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္ေက်ာင္းတည္းနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ႔ သိပၸံ ႏွင့္ နည္းပညာ ဝန္ႀကီးဌာန ဝန္ႀကီး ဦးေသာင္း ဆီကို တင္ျပဖို႔ သေဘာတူလိုက္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတြက္ မိတၱဴေတြကိုေတာ့ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္က တာဝန္ယူ မိတၱဴ ဆြဲေပးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း လူစုခြဲ လိုက္ၾကတယ္။ ညေနငါးနာရီ ေလာက္ပါ။
Aug 30,1998 (တနဂၤေႏြေန႔) ။ ။
ဒီကေန႔ မနက္ ေက်ာင္း႐ံုးခန္း ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းပဲ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း က လက္မွတ္ေရးထိုးထားတဲ့ ေလွ်ာက္လႊာေတြကို ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆီ ကိုယ္တိုင္သြားေပးလိုက္ပါတယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ မေန႔ကအထိ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လႈပ္႐ွားမႈ က ဘာမွ တရားဝင္ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဒီမနက္ မွာေတာ့ လႈပ္႐ွားမႈက စၿပီး အသက္ဝင္လာခဲ့ပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကင္တင္းမွာ ခဏထိုင္ၿပီး ေ႐ွ႕ဆက္ လုပ္မယ့္ အစီအစဥ္ ေတြကို တိုင္ပင္ရတယ္။ ဒီေန႔ ေန႔တြင္းခ်င္းပဲ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆီက တံု႔ျပန္မႈ တစ္ခုခု ကျပန္လာေတာ့မယ္။ ျပန္လာမယ့္ အခ်ိန္မွာလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘက္က တန္ျပန္ဖို႔ အဆင္သင့္ ႐ွိမွ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ေန႔လယ္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ေလာက္မွာေတာ့ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆီက အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမး ၾကည့္ဖို႔ Building one မွာ လူစစုၾကပါတယ္။ တစ္နာရီေလာက္မွာေတာ့ ဦးညီလွငယ္ ႐ံုးခန္းထဲက ထြက္ လာၿပီး စာေမးပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ နည္းလြန္းတဲ့အတြက္ တိုးျမွင့္ေပးဖို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေတာင္းဆို ခ်က္ကို မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း ႐ွင္းလင္းေျပာျပ ပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘက္ကလည္း ခုနစ္ရက္ သင္ၾကား႐ံု နဲ႔ စာေမးပြဲ ေျဖဆိုဖို႔ ဘယ္လိုမွ မလံုေလာက္တဲ့ အေၾကာင္း၊ အထူးသျဖင့္ နယ္က ေက်ာင္း သားမ်ားအဖို႔ ပိုၿပီး ထိခိုက္ေၾကာင္း၊ ရန္ကုန္က ေက်ာင္းသားေတြက က်ဴ႐ွင္ယူဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္ေသးေၾကာင္း ျပန္ၿပီး တင္ျပပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မရပါဘူး။ ဒီလို ပါေမာကၡခ်ဳပ္ နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခ်ီအခ် ေျပာေနၾကတုန္း ပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းေျပာင္းရမယ့္ ကိစၥ ေရာက္လာပါတယ္။ ဒါကိုေတာ့ ပါေမာကၡခ်ဳပ္က သူ႔အေနနဲ႔ ဘာမွ တရားဝင္ မသိ႐ွိရေသးဘူးလို႔ပဲ မယုတ္မလြန္ ေျပာသြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ဒီေန႔ ညေန၊ ဒါမွမဟုတ္ မနက္ျဖန္က်ရင္ ဝန္ႀကီး ဦးေသာင္း နဲ႔ ေတြ႔ဆံုလိုတဲ့ အေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ပါတယ္။ ညေနပိုင္းမွာေတာ့ မနက္ျဖန္က်ရင္ ဝန္ႀကီး လာလိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းစကား ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရ႐ွိ ခဲ့ပါတယ္။ လႈပ္႐ွားမႈက ေနာက္တစ္ဆင့္ တက္ခဲ့ရပါၿပီ။
Aug 31,1998 (တနလၤာေန႔) ။ ။
ဒီေန႔ ေန႔လယ္ ဝန္ႀကီး ဦးေသာင္း ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ပါေမာကၡ ခ်ဳပ္႐ံုးခန္း ကေန ပါေမာကၡခ်ဳပ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တြဲ ထြက္လာၿပီး တင္ျပစရာ ႐ွိတာ တင္ျပၾကဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ကို ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ၾသဘာလမ္းထိပ္မွာ စုထိုင္ေနၾကတဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း အပါအဝင္ နယ္ေက်ာင္းသား အမ်ားစု ျဖစ္တဲ႔ တျခား ကိုယ္စားလွယ္ေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ထၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လိုလားခ်က္ေတြကို တင္ျပရပါတယ္။ အဓိက ကေတာ့ စာသင္ခ်ိန္ကို တိုးျမွင့္ ေပးဖို႔ပါ။ ဒီေတာင္းဆိုခ်က္ရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လိုလားခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိတာေပါ႔ဗ်ာ။ ပင္မ အေရးအႀကီးဆံုး အခ်က္အေနနဲ႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး ေျပာင္းေ႐ႊ႕ခံရေတာ့မယ့္ အေရးကို ကာကြယ္တားဆီးဖို႔ လုပ္ေနရတာပါ။ ေက်ာင္းအေ႐ႊ႕မခံ ရေတာ့မွဘဲ က်န္တဲ့ အရာအားလံုးကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆက္လုပ္ႏိုင္ေတာ့မွာပါ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ မႏွစ္က အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ အဖမ္းခံရၿပီး ေထာင္ဒဏ္က်ခံေနရၿပီ ျဖစ္တဲ့ ၉၆ ေက်ာင္းသားလႈပ္႐ွားမႈ က ရဲေဘာ္ေတြ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္ေရး ေတာင္းဆိုဖို႔ေကာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားလႈပ္႐ွားမႈ ေတြ ကြင္းဆက္မျပတ္၊ မ်ိဳးဆက္မျပတ္ဖိုု႔ေကာ ဒါေတြအားလံုးဟာ ေက်ာင္းအေ႐ႊ႕မခံရေရး အေပၚမွာပဲ တည္ေနမွီေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ပဲ ပထမဆံုး ေျခလွမ္းအေနနဲ႔ စာသင္ခ်ိန္ကို အရင္ကလိုပဲ ပံုမွန္ စာသင္ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ အထိ တိုးျမွင့္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုေနတာပါ။
အေျခအေန တစ္ခုလံုးကို ျခံဳၿပီး ေျပာမယ္ဆိုရင္ ေတာ့ လမ္းအားလံုးဟာ ေရာမၿမိဳ႕ႀကီးကို ဦးတည္ေနတယ္ ဆိုသလိုပဲ စစ္အာဏာ႐ွင္စနစ္ ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ တိုက္ေနတာပါ။ ဒါေပမဲ့လည္း ေက်ာက္ခဲကို ေရညွစ္ ေနသလိုပါပဲ။ ဦးေသာင္းဆီက ဘာတစ္ခုမွ ေရေရရာရာ စကားထြက္မလာပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အထက္က ညႊန္ၾကားခ်က္အရ စာသင္ခ်ိန္ကို တိုးျမွင့္ မေပးႏိုင္ဘူးလို႔ပဲ ယတိျပတ္ ေျပာခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။ စစ္အုပ္စု ရဲ႕ သက္တမ္း တေလွ်ာက္လံုး က်င့္သံုးလာခဲ့တဲ့ တစ္လက္မမွ ေနာက္မဆုတ္ေရး မူ ကို လက္ေတြ႕က်င့္သံုးတာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၾကံဳရျပန္ပါၿပီ။ အရယ္အျပံဳး မ႐ွိ၊ ခံစားခ်က္ တစြန္းတစ မထင္တဲ႔ ဦးေသာင္း ရဲ႕ မ်က္ႏွာေသ ကို ကြ်န္ေတာ္ ေငးၾကည့္ေနမိပါတယ္။ အေျဖကို ၾကိဳသိေနၿပီး ျဖစ္လို႔လည္း ထူးၿပီးေတာ့ မအံ့ၾသ ေတာ့ပါဘူး။ တစ္ခုပဲ ႐ွိပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ လုပ္ၾကဖို႔ပါ။
Sept 1,1998 (အဂၤါေန႔) ။ ။
မနက္ကိုးနာရီ ဝန္းက်င္ေလာက္မွာပဲ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းကို ေရာက္ပါ တယ္။ အတန္းဘက္ ခဏသြားၾကည့္ၿပီး ကင္တင္းဆီ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ဆယ္နာရီ ေလာက္က်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ လူစံုၿပီး ေ႐ွ႕ဆက္မတိုးႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လႈပ္႐ွားမႈ ကို အဆင့္တစ္ခု ထပ္ျမွင့္ဖို႔ ေဆြးေႏြးရတယ္။ ေနာက္ဆံုး ကြ်န္ေတာ္ တို႔အားလံုး ကိုယ့္တန္းခြဲကိုယ္ သြားၿပီး ေက်ာင္းသားထုၾကား ျဖစ္ေနတဲ့ သေဘာထားေတြကို လက္လွမ္းမီသေလာက္ တီးၾကည့္ေခါက္ ၾကည့္ဖို႔ သေဘာရၾကပါတယ္။ ေန႔လယ္ႏွစ္နာရီ ေလာက္ ျပန္ေတြ႔ဖို႔လည္း ခ်ိန္းလိုက္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္တန္းခြဲ ျပန္သြားၿပီး အေျခအေန ကို ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ ထက္သန္တက္ၾကြ မႈေတာ့ နည္းနည္း ေလ်ာ့ရဲ ေနတာကို သတိထားမိပါတယ္။ ေျပာမယ့္သာေျပာရတယ္၊ ၁၉၉၆ တုန္းက အေျခအေန ဝန္းက်င္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ကြာျခားသြားပါၿပီ။ ဒါကလည္း သဘာဝက်ပါတယ္။ ဟိုတုန္းကေတာ့ အတန္းကလည္း ေျခာက္တန္းစလံုး၊ လူကလည္း ငါးေထာင္နီးပါး၊ ႏွစ္ျပည့္ ေက်ာင္းတက္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ ၊ တျခား တကၠသိုလ္ ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ေတြကလည္း ကိုယ့္အနီးအနားမွာ၊ အားလံုးက တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ပါ။ အခုကေတာ့ အတန္းကလည္း သံုးတန္းထဲ၊ လူကလည္း တစ္ေထာင္ေက်ာ္ ေထာင့္ငါးရာ တျခား ကိုယ္နဲ႔ တူတူ တိုက္ပြဲဝင္ဖို႔ တကၠသိုလ္ေတြကလည္း ပိတ္ထားျပန္ေတာ့ အေျခအေနက ကြာျခား ခ်င္တိုင္း ကြာျခား သြားပါၿပီ။
ေန႔လယ္ ႏွစ္ခ်က္ထိုး ေလာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း နဲ႔ “ေမတၱာ ေပါင္းကူး“ မွာ ျပန္ေတြ႔ ၾကပါတယ္။ သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကင္တင္းမွာ စကားေျပာခ်င္ပံု မရဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ လည္း သူ႔လုိပါပဲ။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကင္တင္း ေဘးလမ္းက ဖဲ့ထြက္ၿပီး ေဘာလံုးကြင္း ဘက္ဆီ ေလွ်ာက္လာလိုက္ပါတယ္။ ရာသီဥတု က မႈိင္းညိဳ႕ေနတယ္။ ဟိုးအေဝးက တလိပ္လိပ္တက္ ေနတဲ့ မီးခိုးတန္း ျဖဴျဖဴကေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ျမင္ေနရတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာလည္း အမ်ိဳးအမည္ မသိတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ ေလးလံတင္းၾကပ္ ေနတယ္။ ေဘာလံုးကြင္းနားေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ လမ္းေဘးမွာပဲ ရပ္လိုက္ၾကတယ္။ ခဏ ၿငိမ္ေနမိၾကၿပီး သူငယ္ခ်င္းဆီက စကားသံ တိုးတိုးညင္းညင္း ထြက္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆီမွာ ႐ွိတဲ့ အေျခအေန အတိုင္းအတာ ေတြနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လႈပ္႐ွားမႈ ကို ေ႐ွ႕ဆက္မယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းပါ။ ဟုတ္ပါတယ္။ မနက္ျဖန္မွာ ခုနစ္ရက္ ပညာေရး ကို ကန္႔ကြက္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း နဲ႔ တျခား ရဲေဘာ္ေတြ တိုင္ပင္ၿပီးၾကပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလံကို ဘယ္အဆင့္အထိ လႊင့္မလဲ ဆိုတာ သူ႔ကိုေမးေတာ့ သူက “ခုနစ္ရက္ ပညာေရး အလုိမ႐ွိ“ ဆိုတဲ့ ကန္႔ကြက္ခ်က္ ကိုပဲ ပင္မ အျဖစ္ထားမယ္ ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ့္ ကိုေျပာတယ္။ တျခား ေတာင္းဆိုခ်င္တာေတြကေတာ့ အရံေပါ႔။ ဒါေလာက္ဆို ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ လိုက္ပါၿပီ။
ေနာက္ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို အတန္းျပန္ၿပီး တတ္ႏိုင္သမွ် စည္း႐ံုးထားဖို႔လည္း ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ မနက္ျဖန္ ကိုးနာရီ မွာ ဆံုဖို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခ်ိန္းလိုက္ၿပီး အခု လမ္းခြဲဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ခါတိုင္းထက္ပိုၿပီး သူ ကြ်န္ေတာ့္လက္ကို ဖ်စ္ညွစ္ ႏႈတ္ဆက္တာ ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိလိုက္တယ္။ ဒီမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔မ်က္ႏွာကို တခ်က္ စိုက္ၾကည့္ မိတယ္။ ပိုင္းျဖတ္ထားတဲ့ သူ႔အသြင္ကို ကြ်န္ေတာ္ ျမင္ေနရတယ္။ သူေျပာခ်င္တဲ့ စကားအားလံုး ကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကားလိုက္ရတယ္။ တိုက္ပြဲ…တိုက္ပြဲ….ဟုတ္တယ္…တိုက္ပြဲ နဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဆံုးသတ္ ရေတာ့မယ္။
Sept 2,1998 (ဗုဒၶဟူးေန႔) ။ ။
ဒီေန႔မနက္ အေစာႀကီး ကြ်န္ေတာ္ ႏိုးေနပါတယ္။ အေမ့ကိုေတာ့ ေက်ာင္းေစာေစာ သြားမယ့္ အေၾကာင္းေျပာၿပီး ျပင္ရဆင္ရတယ္။ အားလံုး ျပင္ဆင္ၿပီးခ်ိန္ မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ Drawing board ေပၚက ေအာက္ခံ ကတ္ထူျပားကို ကြ်န္ေတာ္ ျဖဳတ္လိုက္တယ္။ေနာက္ၿပီး ၁၉၉၆ တုန္းက ကြ်န္ေတာ္ ကိုင္ခဲ့တဲ့ ခြပ္ေဒါင္းအလံ ပိုစတာ ကို ကတ္ထူျပားထဲ လိပ္ထည့္လိုက္တယ္။ အတူတူ ေက်ာင္းသြားေနက် သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ဖုန္းေခၚေတာ့ တစ္ေယာက္မွ ဒီေန႔ ေက်ာင္းမတက္ျဖစ္ ၾကပါဘူး။ အိမ္မွာပဲ စာက်က္ေတာ့မယ္ လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ နာရီ ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခုနစ္ နာရီ ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ လူစုဖို႔ ဆက္မႀကိဳးစား ေတာ့ဘူးလို႔ပဲ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ေတာ္ၾကာ ေနာက္က်ေနပါေတာ့မယ္။ ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ႐ွစ္နာရီခြဲ ေနပါၿပီ။ ကင္တင္းကို ခဏဆင္းသြားလိုက္ ျပီး ကိုးနာရီ ထိုးခါနီးမွာ ကြ်န္ေတာ္ အတန္းထဲ ဝင္ထိုင္ေနလိုက္ပါတယ္။
ကိုးနာရီ အတိမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ဦးေဆာင္တဲ့ ဆႏၵျပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြ ပိုစတာကိုယ္စီနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခန္းဝေ႐ွ႕ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ “ခုနစ္ရက္ ပညာေရး အလိုမ႐ွိ“ ဆိုတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ နဲ႔ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းက အခန္းထဲ ဝင္လာၿပီး ဆရာမကို “ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခုနစ္ရက္ပညာေရး ကို ကန္႔ကြက္လိုက္ပါၿပီ“ လို႔ ႐ို႐ိုေသေသပဲ ခြင့္ေတာင္းရင္း အတန္းထဲ ထိုင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အိတ္ထဲက အသင့္ပါလာတဲ့ ပိုစတာကို ထုတ္ကိုင္ၿပီး အခန္း ဝက သူတို႔နဲ႔ သြားပူးေပါင္း လိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ေနာက္က ေက်ာင္းသား ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ပါလာ ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း စာသင္ခန္း ႐ွစ္ခန္းကို လွည့္လည္စည္း႐ံုး ၿပီး တုိင္ႀကီး ၁၈ တိုင္ ေအာက္ေရာက္လာပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ “လံုထိန္းေတြ ေရာက္လာၿပီ လုံထိန္းေတြ ေရာက္လာၿပီ“ ဆိုတဲ့ အသံကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ခန္႔မွန္းေျခ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆႏၵျပတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ငါးမိနစ္ေတာင္ မကြာပါဘူး။ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ သတင္းပို႔လိုက္ၿပီ လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တြက္ဆလိုက္ပါ တယ္။ သမိုင္းလမ္းဆံုက အဝါေရာင္ အေဆာက္အဦး ႀကီးထဲမွာ လံုထိန္းတပ္ရင္း တပ္စြဲထားတာကိုး။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ပစၥည္းမဲ့ ဂိတ္ကေလးဆီကေန “အျပင္ကေန ကင္မရာေတြနဲ႔ ဗီဒီယို ႐ိုက္ေနတယ္ေဟ့“ ဆိုတဲ့ အသံ ထပ္ထြက္လာျပန္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ နည္းနည္းေတာ့ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားပါတယ္။ လံုထိန္းေတြ ရုတ္တရက္ ေက်ာင္းဝင္းထဲ ဝင္လာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ပါ။ ေနာက္ေတာ့ Building One ေ႐ွ႕မွာ ရပ္ထားတဲ့ တီအီးကားတစ္စီး ကို ေက်ာင္းသားတစု တြန္းလာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အျပင္က ျမင္ကြင္း ကြယ္သြားေအာင္ ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ကိုင္ထားတဲ့ ပိုစတာကို ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ကို ေပးၿပီး ပစၥည္းမဲ့ဂိတ္ကေလးဘက္ ကြ်န္ေတာ္ သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့ လမ္းေပၚမွာ အတန္းလိုက္ ေနရာယူထားတဲ့ လံုထိန္းေတြကို ေတြ႔ရတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ လူေပါဂိတ္ဘက္ သြားၾကည့္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ျပန္ေရာက္လာၿပီး လူေပါဂိတ္ေ႐ွ႕ အင္းစိန္လမ္းမ ေပၚမွာလည္း လံုထိန္းေတြ ေရာက္ေနၿပီ ဆိုတာ ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း အားလံုးရဲ႕သေဘာတူ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အရ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာပဲ ဆႏၵျပဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းဆီက “ ခုနစ္ရက္ ပညာေရးကို ေက်ာင္းသားထုတရပ္လံုးရဲ႕ ကိုယ္စား ငါတို႔ အခုစတင္ ကန္႔ကြက္ မယ္၊ စည္းကမ္း႐ွိ႐ွိ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ငါတို႔ ဆႏၵကို ထုတ္ေဖာ္ၾကရမယ္“ ဆိုတဲ့ စကားအဆံုးမွာေတာ့ “သပိတ္ သပိတ္ ေမွာက္ေမွာက္“ ဆိုတဲ့ အသံက ျမည္ဟိန္းသြားပါေတာ့တယ္။
တၿပိဳင္နက္တည္းမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ ထပ္လာပူးေပါင္းတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ အခ်ိဳ႕ေရာက္လာပါတယ္။ ခန္႔မွန္းေျခ စုစုေပါင္း ၁၀၀ နဲ႔ ၁၅၀ ၾကားေလာက္ေပါ႔။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ေက်ာင္းဝင္းတေလွ်ာက္ ကင္တင္း အပါအဝင္ လွည့္လည္ ဆႏၵျပၾက ပါေတာ့တယ္။ အခ်ိန္က မနက္ ဆယ္နာရီခြဲ ေလာက္႐ွိပါၿပီ။ ဒီအခ်ိန္ မွာဆႏၵျပတဲ့ သတင္းကို ၿမိဳ႕ထဲက ၾကားလို႔ လာၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ သမိုင္းလမ္းဆံု အေက်ာ္မွာပဲ ပိတ္ဆို႔ခံလိုက္ ရေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္ပိုင္းက်မွ ျပန္သိရပါတယ္။
ေန႔လယ္ပိုင္းေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ဖို႔ ဆက္သြယ္ေရး႐ံုးကေလးဘက္ ထြက္လာလိုက္တယ္။ ႐ံုးက ကင္တင္း ေထာင့္စြန္းမွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ေတာ့ ဖုန္းဆက္ဖို႔ တန္းစီေနတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ေတြကို ေတြ႔ရတယ္။ ဝင္တန္းစီၿပီးကာမွ ကြ်န္ေတာ္တစ္ခု သတိရလာတယ္။ ခုေလာက္ဆို ၿမိဳ႕ထဲမွာ သတင္း ေတြ ပ်ံ႕ေနေတာ့မယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ရင္ အေမက ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပန္လာခိုင္းေတာ့မယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေပမယ့္ ဒီအခ်ိန္မွာ မျပန္ႏို္င္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီး လူတန္းထဲက ျပန္ထြက္လိုက္ေတာ့တယ္။
ကင္တင္းက ကြ်န္ေတာ္ ျပန္တက္လာၿပီး Building One ေအာက္ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ ခ်င္းေတြ တိုင္ႀကီး ၁၈ တိုင္ေအာက္ ကိုယ့္အစုနဲ႔ကိုယ္ ထိုင္ေနၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ ျပန္ခ်င္တဲ့သူ ေတြကို ျပန္ခြင့္ေပးလိုက္ၿပီ ဆိုတာလည္း ၾကားရပါတယ္။ ေန႔လယ္ႏွစ္ခ်က္ခြဲ ေလာက္မွာေတာ့ ပါေမာကၡ ခ်ဳပ္ ႐ံုးခန္းထဲက ထြက္လာၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ ေတြ႔ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း စာသင္ခ်ိန္ တိုးျမွင့္ ေပးဖို႔ ကိစၥကိုပဲ ထပ္ၿပီး တင္ျပၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွမထူးေတာ့ပါဘူး။ အေျဖကေတာ့ အရင္အတိုင္း ပါပဲ။ စာသင္ခ်ိန္ ခုနစ္ရက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခုနစ္လပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဆင့္၁ ကေန ၈၀၀ အထိပဲ ျဖစ္မွာမို႔ ဘာမွ မထူးတဲ့ အေၾကာင္း ထပ္တလဲလဲ လက္ဟန္ေျခဟန္ နဲ႔ ႐ွင္းျပေနတဲ့ ဦးညီလွငယ္ ကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္ ေငးၾကည့္ ေနမိေတာ့တယ္။
ညေနေလးနာရီ ေလာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆႏၵျပ ေက်ာင္းသားအား လံုး တိုင္ႀကီး ၁၈တိုင္ေအာက္ စုထိုင္ေနလိုက္ၾကတယ္။ တစ္ေန႔လံုး မိႈင္းညိဳ႕ေနတဲ့ ရာသီဥတု ေအာက္ မွာ ေက်ာင္းႀကီးတစ္ေက်ာင္းလံုး တိတ္ဆိတ္ေနပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို လာေခၚတဲ့ သူတို႔ အိမ္က ကားေတြလည္း အလွ်ိဳအလွ်ိဳ ေရာက္လာၾကပါၿပီ။ ကားမ႐ွိတဲ့သူ ေတြအတြက္ ေတာ့ ျပန္ဖို႔ ကားႏွစ္စီးလားမသိ စီစဥ္ေပးထားပါတယ္။ မိန္းကေလးေတြကေတာ့ ေန႔လယ္ ႏွစ္နာရီ နဲ႔ သံုးနာရီ ေလာက္ကတည္းက အကုန္လံုး ျပန္ၾက ပါၿပီ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ညေန ငါးနာရီေလာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တိုင္ႀကီး ၁၈ တိုင္ေအာက္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသား ငါးဆယ္ေက်ာ္ ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ပဲ က်န္ၾကပါေတာ့တယ္။ ဒီအထဲကမွ အမ်ားစုက နယ္ကလာတဲ့ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားေတြပါ။ တဆက္တည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခုနစ္ရက္ စာသင္ၾကားေရး အစီအစဥ္ကိုလည္း ဒီေန႔ပဲ အဆံုးသတ္လိုက္ၿပီ ဆိုတဲ့ သတင္းလည္း ကြ်န္ေတာ္ သိလိုက္ရတယ္။ စာေမးပြဲေန႔က်မွပဲ လာေျဖဖို႔ပဲ ႐ွိပါေတာ႔တယ္။ ညေန ေျခာက္နာရီ ေလာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တိုက္ပြဲ နိဂံုးခ်ဳပ္သြားၿပီလို႔ ကြ်န္ေတာ္ နားလည္လိုက္ေတာ့တယ္။
မိုးက တျဖည္းျဖည္း ေမွာင္လာၿပီး မိုးစ႐ြာလာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးက်န္တဲ့ ကားတစ္စီးစ ႏွစ္စီးစ ကလြဲလို႔ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ကိုလိုက္႐ွာေတာ့ တိုင္ႀကီး၁၈ တိုင္ရဲ႕ေထာင့္စြန္းက တရုတ္စကားပင္ နားမွာ ရပ္ေနတာကို ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔လိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ဆီသြားၿပီး ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ “ေအးကြာ လုပ္စရာ႐ွိတာ အားလံုး လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီပဲ“ ဆိုၿပီး သူ႔ဆီက စကားသံထြက္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ကေတာ့ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ နဲ႔ စိတ္ဓာတ္က်ပံု မရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ကို ေငးၾကည့္ ေနမိတယ္။
ေၾသာ္…ပန္းခ်ီဆရာ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း။ တိုက္ပြဲကို ရဲရဲရင့္ရင့္ ေခါင္းခံ ဦးေဆာင္ခဲ့သူ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ပံုတူပန္းခ်ီ ကို အိပ္ခန္းထဲမွာ ဆြဲထားသူ…။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ တိုေတာင္းေပမယ့္ အမွတ္ရစရာ ေတြခ်ည္း ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ေက်ာင္းသားဘဝ ေန႔ရက္ေတြဟာ ႐ုပ္႐ွင္အေႏွးျပသလို ကြ်န္ေတာ့္မ်က္လံုး ထဲမွာ တစ္ကြက္ခ်င္း ျပန္ေပၚလာပါတယ္။ ႐ြာႀကီး လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခ်စ္စႏိုး ေခၚခဲ့ၾကတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ကင္တင္း၊ ပစၥည္းမဲ့ ဂိတ္ကေလးက ဝင္လာၿပီး ကင္တင္းကို ဆင္းသြားရာက အေပၚ ျပန္မတက္ျဖစ္ေတာ့တဲ့ ေန႔ေတြ၊ ေက်ာင္းသားအမ်ားစု ရဲ႕ မွီခို အားထားရာ ပဲထမင္း နဲ႔ မုန္႔ဟင္းရည္၊ “ေႏြးေအး၊ေအာင္သိပၸံ ၊Mini Hi၊ ကန္သာယာ၊ ေမတၱာေပါင္းကူး၊ ဝင္း နဲ႔ အင္းဝ“ ၊ ေက်ာင္းထဲမွာ ႐ွိတဲ့ ေနာက္ဆံုးနွစ္ အစ္ကိုႀကီး ေတြရဲ႕ အေဆာင္မွာ စက္က်ခဲ့တဲ့ ေန႔ေတြ၊ ၾသဘာလမ္းကေလးထဲ ျဖတ္ေျပးဖူးတဲ့ေန႔၊ ဟိုးေဝးေဝးက ဂ်ီေဟာလ္၊ စြယ္ေတာ္လမ္းကေလး၊ အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္ နဲ႔ မတင္မိုးလြင္ ေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ခဲ့ဖူးတဲ့ေန႔၊ ကားနဲ႔လာရင္ ဝင္လာရတဲ့ ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ လူေပါဂိတ္ႀကီး၊ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ တိုင္ႀကီး ၁၈ တိုင္၊ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ၊ ကြ်န္ေတာ္လာရင္ အၿမဲ ေျပးေျပး ႀကိဳတတ္တဲ့ ကင္တင္းက ေခြးမကေလး ၿမီးတို၊ ဒါေတြအားလံုး…ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသားထဲက အရာအားလံုးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ အခုခြဲရ ေတာ့မယ္…ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ဆံုမယ္မွန္း မသိေတာ့တဲ့ ခြဲျခင္းနဲ႔ကို ခြဲရပါေတာ့မယ္။ ကြ်န္ေတာ္တင္ မကဘူး၊ ျမန္မာျပည္ ေက်ာင္းသားထုႀကီး တရပ္လံုး အေနနဲ႔ပါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ တကၠသိုလ္ ႀကီးေတြကို အၿပီးတိုင္ ခြဲရေတာ့မယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ညီ ညီမေတြေကာ၊ ေနာက္လာမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြပါ တကၠသိုလ္ႀကီး ေတြဆီ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေရာက္မယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္ ေတာ့ပါဘူး။
ဟစ္တလာ က ဂ်ဴးေတြကို အၿပီးသတ္ေျဖ႐ွင္းေရး ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ လူမ်ိဳးတံုး သတ္ျဖတ္ခဲ့သလိုပဲ၊ ၁၉၆၂ ကစၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို အၿငိဳးႀကီးႀကီး နဲ႔ ဖိႏိွပ္ေခ်မႈန္း ခဲ့တဲ့ စစ္အုပ္စုဟာ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို တကၠသိုလ္ႀကီးေတြဆီကေန လယ္ကြင္း ဖုန္းဆိုး ေျမႀကီးေတြဆီ ေမာင္းထုတ္ေတာ့မယ္။ တေလွ်ာက္လံုး အကိုင္းအခက္ေတြကို ခ်ိဳင္ခဲ့ရာက အခု ေနာက္ဆံုး ပင္စည္ကိုပါ ခ်ိဳင္ၾကပါေတာ့မယ္။ အၿပီးသတ္ေျဖ႐ွင္းေရး…ေ႐ွ႕မွာႀကိဳေနေတာ့မယ့္ လြင္တီးေခါင္ က်တ္တီးကုန္း ေျမယာေတြ…အစိတ္စိတ္ ကြဲၿပိဳအက္ ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ ေတြ…ဒီအေတြးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ဝမ္းနည္းလာပါတယ္။ ျဖန္႔က်က္ထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္လက္ထဲက ခြပ္ေဒါင္းအလံ ပိုစတာကို ကြ်န္ေတာ္ ျပန္လိပ္လိုက္တယ္။ ထိုင္ေနၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ၾကည့္လိုက္တယ္။ တိုင္ႀကီး ၁၈တိုင္ နဲ႔တကြ ေက်ာင္းႀကီး တစ္ခုလံုးကိုပါ ကြ်န္ေတာ္ လႊမ္းၿခံဳၾကည့္လိုက္တယ္။ လြယ္အိတ္ကို ျပင္လြယ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္ ခဲ့ေတာ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းဝင္း အျပင္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ေစာေစာက ဖြဲဖြဲ ႐ြာေနတဲ့ မိုးစက္ေတြက သည္းသည္းထန္ထန္ ႐ြာလာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္ျခင္း အေနနဲ႔ ပဲလားေတာ႔ မသိေတာ႔ပါဘူး…အိမ္အျပန္ လမ္းတေလွ်ာက္လံုးလည္း တခုတည္းေသာ အေတြးကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္ ထပ္တလဲလဲ ေတြးလာမိတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႐ႈံးေနၿပီလား…ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႐ႈံးသြားၿပီလား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြကိုပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒီေန႔ သပိတ္တိုက္ပြဲ အေနနဲ႔ကေတာ့ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့…ဒီမွာပဲ ကြ်န္ေတာ့္ ေခါင္းထဲ အေတြးတစ္ခု ဝင္လာပါတယ္။ တိုက္ပြဲ႐ွိမွ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ႐ွိမယ္။ တိုက္ပြဲေသရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လဲ ေသလိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးပါ။ အခု အနည္းဆံုး ကြ်န္ေတာ္တို႔ တိုက္ပြဲ႐ွိေနတယ္။ ဒါဆို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လဲ ႐ွိေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ အာဇာနည္မ်ိဳးေတြ၊ ေသ႐ိုးဆိုတာ မ႐ွိဘူး၊ ေသတယ္ဆိုတာ မသိဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေသတတ္မွျဖင့္ ေသခဲ့တာ ၾကာေရာ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေသခဲ့ဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မွာ ေသ႐ိုးမ႐ွိဘူး…ဒီလိုေတြးရင္း ကြ်န္ေတာ္ အေျဖတစ္ခု ရလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခု တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ သြားေနတာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ကိုလဲ…ေအာင္ပြဲ ဆီကိုပါ…အၿပီးသတ္ေအာင္ပြဲ ဆီကိုပါ။ ဒီအေတြးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲ အားသစ္မာန္သစ္ ေတြျပန္ဝင္လာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ကားအျပင္ကို တခ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ မိုးက သည္းႀကီးမည္းႀကီး ကို ႐ြာခ်ေနတယ္။ ခုနစ္နာရီ ခြဲေတာ့မယ္။
တိုက္ပြဲ အေတြ႔အၾကံဳ သံုးသပ္ခ်က္ ႏွင့္ အက်ိဳးရလဒ္ ။ ။
၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ခုနစ္ရက္ ပညာေရးကို ကန္႔ကြက္ ခဲ့ၾကတဲ့ သပိတ္တိုက္ပြဲ ဟာ ႐ုပ္ဝတၳဳ အေျခအေန အကန္႔အသတ္ အင္မတန္ ႀကီးမားေနတဲ့ၾကားက မျဖစ္မေန ဆင္ႏႊဲ ခဲ့ရတဲ့ တိုက္ပြဲ အမ်ိဳးအစား ျဖစ္ပါတယ္။ တိုေတာင္းလြန္းတဲ့ အခ်ိန္အတြင္း အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခဲ့ရတာမို႔ ေက်ာင္းသားထုၾကား စည္းလံုးညီညြတ္ေရးကို လံုးဝနီးပါး တည္ေဆာက္ နိုင္ခဲ့ျခင္း မ႐ွိဘဲ ႐ွိသမွ် အင္အားနဲ႔ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ေနာက္ဆံုးေန႔မွာ ရည္မွန္းခ်က္ကို ရ႐ွိဖို႔ တိုက္ပြဲကို အဆင့္မျမွင့္ ႏိုင္ခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
တဖက္မွာ စစ္အုပ္စု အေနနဲ႔ကေတာ့ ေက်ာင္းေတြကို ေနရာမေ႐ႊ႕ခင္ ေနာက္ဆံုး ရင္ဆိုင္ရတဲ့ တိုက္ပြဲ ျဖစ္လို႔ သတိအႀကီးဆံုး ထားၿပီး ကိုင္တြယ္ခဲ့တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ဆႏၵျပပြဲ ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္းပဲ ေက်ာင္းသားေတြ လမ္းေပၚ မထြက္ႏိုင္ေအာင္ လံုထိန္းတပ္ရင္း ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းပတ္ပတ္လည္ကို ပိတ္ဆို႔ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ သတိႀကီးလည္း ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သပိတ္တိုက္ပြဲ ကို ဦးေဆာင္ဆင္ႏႊဲ ခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း အပါအဝင္ နယ္ေက်ာင္းသား အခ်ိဳ႕ကို စက္မႈတကၠသိုလ္ မွာေတာင္ စာေမးပြဲ ေပးမေျဖဘဲ အင္းစိန္ ဂ်ီတီအိုင္ မွာ အမ်ားနဲ႔ ခြဲၿပီး ေျဖခိုင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ လံုးဝ ခြ်တ္ေခ်ာ္ တိမ္းေစာင္းမႈ မ႐ွိေအာင္ အဘက္ဘက္က ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ထားခဲ့ေၾကာင္း သိသာထင္႐ွား ေစပါတယ္။
စာေမးပြဲ ေျဖအၿပီး မွာလည္း ေက်ာင္းေတြကို ေနာက္တစ္ႏွစ္ခြဲ တိုင္တိုင္ ဆက္ပိတ္ထား ခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းေျပာင္းေ႐ႊ႕မယ့္ အစီအစဥ္ ကို အၿပီးသတ္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္း ေတြကို ေျပာင္းေ႐ႊ႕လိုက္ျခင္းဟာ ျမန္မာျပည္ ေက်ာင္းသားလႈပ္႐ွားမႈ ႀကီး တရပ္လံုး အတြက္ေကာ ျမန္မာျပည္ ပညာေရး အေဆာက္အအံုႀကီး တစ္ခုလံုး အတြက္ပါ အျပင္းထန္ဆံုး ထိုးႏွက္ခ်က္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အေျခအျမစ္ တစ္ခုလံုး ယိုင္လဲပ်က္စီး သြားခဲ့ရပါတယ္။
ေက်ာင္းအားလံုးဟာ ျမစ္ကူး ေခ်ာင္းျခား အရပ္ေတြမွာပဲ ႐ွိၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အေ႐ွ႕အေနာက္ ေတာင္ေျမာက္ တကြဲစီ ေ႐ႊ႕ပစ္ခဲ့တဲ့ အတြက္ ေက်ာင္းသားထုၾကား တည္႐ွိၿပီး ျဖစ္တဲ့ စည္းလံုးညီညြတ္မႈ ၿပိဳကြဲ သြားခဲ့ရပါတယ္။ ဆက္သြယ္ ေရးလမ္းေၾကာင္း အားလံုး ျပတ္ေတာက္ သြားခဲ့ရပါတယ္။ နယ္ေက်ာင္းသားေတြ အေနနဲ႔လည္း ရန္ကုန္ မွာ တက္ခြင့္ မ႐ွိေတာ့တာေၾကာင့္ အေရးေတာ္ပံု အားလံုးလိုလို ရဲ႕ အ႐ွိန္ယူ သေႏၶတည္ရာ ျဖစ္တဲ့ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသား ကလပ္စည္း ေတြ ကြယ္ေပ်ာက္ သြားခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ ပိုၿပီး ထိခိုက္ေစ တဲ့အခ်က္ကေတာ့ ေက်ာင္းေတြကို ေျပာင္းေ႐ႊ႕လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ တကၠသိုလ္ေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ အဆင္တန္ဆာ ျဖစ္တဲ့၊ အေခါင္အထြတ္ျဖစ္တဲ့ အသင္းအပင္း အႏုပညာ အဖြဲ႔အစည္း အားလံုး ေျခရာ လက္ရာ မက်န္ရစ္ေအာင္ ျပယ္ပ်က္ သြားခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ရဲ႕ Atmosphere ပ်က္စီး သြားခဲ့ရၿပီး မ်ိဳးဆက္သစ္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ေတြရဲ႕ အညြန္႔တလူလူ ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ေတြအားလံုး အနည္း နဲ႔ အမ်ား ဆိုသလို ထိခိုက္ပ်က္စီး ခဲ့ရပါတယ္။ျမန္မာႏိုင္ငံ ပညာေရးစနစ္ တစ္ခုလံုး အေျခအျမစ္ကေန ဗံုးဗံုးလဲ ၿပိဳက်ပ်က္စီးသြားခဲ့ၿပီး မ်ိဳးဆက္ေဟာင္း ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ေတြနဲ႔ မ်ိဳးဆက္သစ္ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ၾကားမွာ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေတာက္မႈ၊ လပ္ဟာမႈ ႀကီးႀကီးမားမားႀကီးကို ျဖစ္ေပၚသြားခဲ့ရပါတယ္။
ယခင္တကၠသိုလ္ႀကီးေတြကို သိမီလိုက္တဲ့ မ်ိဳးဆက္ေဟာင္းနဲ႔ သိမီျခင္းအလ်ဥ္းမ႐ွိတဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ အၾကား ထိေတြ႔ခြင့္ေတာင္ မေပးခဲ့တဲ့ အထိ က်ဴပင္ခုတ္ က်ဴငုတ္မက်န္ေအာင္ သုတ္သင္ပစ္ခဲ့တာကို ဆိုလိုတာပါ။ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး (ဝါ) အဖြဲ႔အစည္း တစ္ရပ္ကို ႏွိမ့္ခ်ခ်င္ရင္ အဲဒီလူမ်ိဳး (ဝါ) အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ႏွိမ့္ခ်ေပးလိုက္ ျခင္းအားျဖင့္ လူမ်ိဳး (ဝါ) အဖြဲ႕အစည္းလဲ အလိုအေလ်ာက္ နိမ့္ပါးသြားရမွာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို အင္မတန္ ရက္စက္တဲ့ အေတြးအေခၚကို နအဖအစိုးရဟာ ဖက္ဆစ္ဝါဒကို က်င့္သံုးတဲ့သူေတြပီပီ တိတိက်က် အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုနည္းနဲ႔ ၇၅ ႏွစ္တိုင္တိုင္ ထည္ထည္ဝါဝါ ရပ္တည္ခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး ေတြဟာ က်ီးနဲ႔ ဖုတ္ဖုတ္ ျဖစ္က်န္ခဲ့ရၿပီး မ်ိဳးဆက္သစ္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး ေရခ်ိန္လည္း သိသိသာသာ ေလ်ာ့နည္း က်ဆင္းသြားခဲ့ ရပါေတာ့တယ္။ ေပးဆပ္ခဲ့ရမႈ အေနနဲ႔ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္တို႔ ဆႏၵျပပြဲ မွာ ဦးေဆာင္လႈပ္႐ွား ခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း အပါအဝင္ ရဲေဘာ္ေက်ာင္းသား အားလံုး စာေမးပြဲ အၿပီးမွာ ဖမ္းဆီး ခံခဲ့ရၿပီး ေထာင္ဒဏ္ ခုနစ္ႏွစ္ ျပစ္ဒဏ္ စီရင္ခ်မွတ္ျခင္း ခံခဲ့ရပါတယ္။
အႀကီးမားဆံုး နဲ႔ တစ္ခုတည္း ေသာ အက်ိဳးအျမတ္ရလဒ္ အေနနဲ႔ကေတာ့ သမိုင္းစဥ္ တေလွ်ာက္လံုး ဝံ့ဝံ့ၾကြားၾကြား ရပ္တည္လာခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္ ေက်ာင္းသားထုႀကီး တရပ္လံုးရဲ႕ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရး ဂုဏ္သိကၡာ နဲ႔ ခြပ္ေဒါင္းေအာင္လံ ကို ေက်ာင္းသားထုႀကီး တရပ္လံုးရဲ႕ ကိုယ္စား တိုက္ပြဲနဲ႔ပဲ ဂုဏ္ေရာင္ေျပာင္ေျပာင္ ေ႐ွ႕လာမယ့္ အနာဂတ္ ဆီ လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ေဆာင္ နိုင္ခဲ့ျခင္း ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၁၉၉၈ သို႔မဟုတ္ ခုနစ္ရက္ ပညာေရး အလိုမ႐ွိ သပိတ္တိုက္ပြဲ ဟာ ၂၀ရာစု ျမန္မာႏိုင္ငံ ေက်ာင္းသားလႈပ္႐ွားမႈ ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ႀကိဳးပမ္းမႈ အေနနဲ႔ သမိုင္းထဲကို တိုးဝင္သြားခဲ့ ရပါေတာ့တယ္ ။ ။
ညိဳထက္ညိဳ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
