ေမာင္ေနာင္မြန္- ပတ္လမ္းထဲပိတ္မိေနတဲ့ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားအိုႀကီး

ပတ္လမ္းထဲပိတ္မိေနတဲ့ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားအိုႀကီး

ေမာင္ေနာင္မြန္
(မိုးမခ) (သစ္ခက္သံလြင္)၊ ဇူလိုင္ ၂၂၊ ၂၀၁၇

                        
(က)

အနီ အဝါ အစိမ္း တလွည့္စီလင္းတခ်က္မွိတ္တခ်က္ျဖစ္ေနေသာမီးပြိဳင့္ေတြထဲ ျမိဳ႕သူူျမိဳ႕သားေတြ ပိတ္မိ ေနသည္။ နွလံုးသားတြင္ သံသယစိတ္ကေလးက ၀င္ေရာက္ေနရာယူထားသည္။ 

ဒီမီးပြိဳင့္တြင္လည္းတရာမွ်တမႈမရွိေၾကာင္း မီးပိြဳင့္ေပၚနားေနတဲ့ခိုေလးေတြက သိခ်င္မွသိမည္။ 

ေခတ္စံနစ္တိုင္း အခြင့္အေရးကိုယ္စီမရေသာအထဲတြင္ အားလံုးနဲ႔အတူ ဒီမီးပြိဳင့္လည္း ပါမည္ထင္သည္။ စိမ္းတခါ နီ တလွည့္တြင္ အဝါသည္အျဖည့္ခံသာျဖစ္သည္။ အဝါကိုလူေတြသိပ္အေရးမလုပ္ၾကေပ။ နီနဲ႔စိမ္းၾကားတြင္ရွိေသာအဝါသည္မ်က္နွာငယ္ရသည္။ လင္းလက္ပိုင္ခြင့္စကၠန္႔အနည္းငယ္သာရသည္။ အလယ္တြင္ရွိေသာေၾကာင့္ သိမ္ငယ္ရသည္လားဆိုတာ ဆရာေအးမင္းေစာ၏ အလတ္ဝတၳဳကို ဘာ မဆိုင္ညာမဆိုင္ သတိရမိသည္။ မီးပြိဳင့္သည္မီးပြိဳင့္အလုပ္သာလုပ္ေန၍ အဝါေရာင္မီး၏ စကၠန္႔အနည္းသာ လင္းရေသာအျဖစ္ကို မည္သူကိုဆႏၵျပရမည္မသိေခ်။ တကယ္ေတာ့ မီးပြိဳင့္စနစ္သည္ပင္ ေရနံသူေဌး ခရုိနီမ်ားက တီထြင္ခဲ့သည္ဟု ၾကားဖူးခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ လက္ေတြ႔ဘဝတြင္ တရားမွ်တမႈသည္ ေလလိႈင္းေပၚတြင္သာရွိေလသည္။

(ခ)

အသံခ်ဲ႕စက္မွၾကားရေသာ ဗလံုးဗေထြးအသံသည္ နိုင္ငံတဝန္းရွိ ဘူတာတိုင္းတြင္ၾကားရေသာအသံျဖစ္ သည္။ အသံဆိုေသာျဒပ္ထုသည္ ၾကားခံမီဒီယာတခုကိုျဖတ္ကာ နားထဲသို႔ တိုးဝင္လာသည္။ 

တုန္ခါမႈတိုင္းသည္ အသံျဖစ္သည္ဟု သိပၸံပညာကဆိုခဲ့သည္။ လည္ေခ်ာင္းအထဲရွိ vocal cord အသံ ႀကိဳးမွ်င္တို႔၏ထိခတ္မႈသည္ အသံျဖစ္လာသည္။ ထိုအသံတို႔တြင္ ၾကည္လင္ေသာအသံ၊ ၾကားရဆိုး ေသာအသံ နားထဲအဝင္ခက္ေသာ အသံမ်ားစြာတို႔ ရွိသည္။ ထိုအရာေတြသည္္ေ စတနာအေပၚသာ မွီခို ေၾကာင္း အဘိဓမၼာဆရာတေယာက္ရွင္းျပတာၾကားဖူးခဲ့သည္။ စိတ္ထဲတြင္ ၾကားရသူ ရွင္းလင္းျပတ္ သားေစခ်င္သည္ဟူေသာ ေစတနာထားပါက ထြက္လာေသာ အသံသည္ သာယာ၍ နာခံသာေသာနားဝင္ ခ်ဳိေသာအသံ ျဖစ္လာမည္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔မဟုတ္ ေစတနာမပါက မည္မွ်ပင္အက်ဳိးရွိပါေစ နားထဲဝင္ဖို႔ ေတာ့ အေတာ္ေလးခဲယဥ္းသည္။ ဘာေျပာလို႔ ဘာအဓိပၸာယ္မွန္းမသိေသာစကားသံကို အသဲခ်ဲ႕စက္မွ ၁၅ မိနစ္တခါ ထုတ္ လႊင့္ေနျခင္းသည္ မလိုအပ္ဘဲစြမ္းအင္ကိုသံုးျဖဳန္းေနျခင္းဟု ထင္မိသည္။ အသံသည္လည္းစြမ္းအင္မဟုတ္ပါလား။

တဲေလးသာသာအေဆာက္အဦးတခုေရွ႕တြင္ လူေတြက က်ိတ္က်ိတ္တိုးစည္ကားေနသည္။ ပံုပန္းသဏၭာန္ ေတြက မ်ိဳးစံုလွသည္။ ထိုအေဆာက္အဦးေရွ႕တြင္ ေဂါ့ဒ္သန္ျမိဳ႕ပတ္ရထားဘူတာဟုေရးထားသည္။ စူပါဟီးရုိးေတြကိုေတာ့ ခုထိမေတြ႔ရေသးေခ်။ ျပန္အမ္းေငြမ်ားကို အတိအက်ျပန္အမ္းေပးသည္ဆိုေသာ စာသားကို ဆိုင္းဘုတ္အႀကီးႀကီးနဲ႔ေထာင္ထားသည္။ ဘာေၾကာင့္ ထိုစာပါ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီး ေထာင္ထား သည္မသိပါ။ သို႔ေသာ္ လူေတြက်ိတ္က်ိတ္တိုးစည္ကားေနဆဲ။ မိုးပ်ံရထားေတြမရွိ။ ေျမေအာက္ရထားေတြ မရွိ။ ေျမေပၚတြင္တြားသြားေနေသာ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားေတာ့ရွိသည္။

(ဂ)

ပန္းခ်ီျပခန္းတခုအတြင္းရွိေထာင့္က်က်ေနရာတြင္ ပန္းခ်ီကားတခုကိုခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ ထိုပန္းခ်ီကားမွာေ ရအိုးရြက္ေနေသာအမ်ိဳးသမီး တဦးပံုျဖစ္သည္။ အသက္လတ္အရြယ္အမ်ိဳးသမီးတဦး၏ေရခပ္ဆင္းခ်ိန္ Potrait ပံုကို ဆီေဆးနဲ႔ ဆြဲထားေသာ ပံုျဖစ္သည္။ ေနဝင္ခ်ိန္ အညိဳခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မွာ အစိမ္းေရာင္သဘက္ ကိုၿခံဳကာ ေရအိုးရြက္ထားေသာပံုတပံုျဖစ္သည္။ ထိုပံုကို စိုက္ၾကည့္ေနေသာသူမွာ ႏွာေခါင္းခြ်န္ခြ်န္ ႂကြက္ မ်က္နွာနဲ႔ က်ီးကန္းလိုမ်က္လံုးရွိေသာလူတဦးျဖစ္သည္။ ထိုသူသည္ အေရာင္အဆင္းမေပၚေသာအဝတ္ အစားကိုဝတ္ဆင္ထားငည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသူ၏မ်က္လံုးမ်ားသည္ စူးရွေတာက္ပေနသည္။ 

အရာရာကိုသိေန ခံစားေနတတ္ေသာမ်က္ဝန္းပံုစံျဖစ္သည္။ ထိုလူႀကီးသည္ ေခါင္းညိတ္လိုက္ ေခါင္းခါ လိုက္လုပ္ေနသည္။ အေဝးမွၾကည့္လိုက္ အနီးကပ္ၾကည့္လိုက္ လုပ္ေနသည္။

သီခ်င္းတပုဒ္ကို ခပ္ေျဖးေျဖးဖြင့္ထားသည့္ျပခန္းေလးထဲတြင္ သက္ရွိလူသားဆို၍ နွစ္ဦးသာရွိသည္။ ပထမတေယာက္မွာ ျပခန္းလံုျခံဳေရး တာဝန္ယူထားေသာ ခပ္ဝဝလူႀကီးတဦးျဖစ္ကာ က်န္တေယာက္မွာ အခန္းေထာင့္ရွိ ပန္းခ်ီကားကိုစိမ္ေျပနေျပၾကည့္ေနေသာ စုတ္ခၽြန္းခၽြန္းမ်က္နွာႏွင့္လူျဖစ္သည္။ မၾကာမီ ျပခန္းထဲသို႔ ထီးေကာက္ေလးတေထာက္ေထာက္နဲ႔ဝင္လာေသာ အဘိုးအိုတေယာက္ကို ေတြ႔ရသည္။ (ထိုအဘိုးအိုသည္ ျပခန္းပိုင္ရွင္ ပန္းခ်ီဆရာမွန္း ေနာက္မွသိရသည္။) ျပခန္းေစာင့္လူဝႀကီးမွမတ္တတ္ရပ္အေလးျပဳသည္။ 

အဘိုးအို၏မ်က္နွာသည္ ပကတိၾကည္လင္ေသာ္လည္း စိတ္ရႈပ္ေနဟန္ တစံုတရာကိုေတြးပူေနဟန္ေပါက္ သည္။ အဘိုးအိုသည္ စုတ္ခြ်န္းခြ်န္းနဲ႔လူ ၾကည့္ေနေသာ ပန္းခ်ီကားနားသို႔ကပ္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ထို ပန္းခ်ီကားကိုေသခ်ာျပန္ၾကည့္သည္။ အဘိုးအိုသည္ စုတ္ခြ်န္းခြ်န္းနဲ႔ လူကဲ့သို႔ ေခါင္းခါလိုက္ ေခါင္းညိတ္ လိုက္ အေဝးကၾကည့္လိုက္ အနီးကပ္ၾကည့္လိုက္လုပ္ေနသည္။ 

မၾကာမီအခ်ိန္တခုအတြင္းတြင္ ပန္းခ်ီျပခန္းအတြင္းမွ လူတေယာက္ထြက္လာသည္။ ထို႔လူ၏လက္ထဲတြင္ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ပါလာသည္။ ထိုလူ၏မ်က္နွာသည္ စုတ္ခြ်န္းခ်ြန္းနိုင္ကာ မ်က္လံုးမ်ားသည္က်ီးကန္းနဲ႔ တူေလသည္။

(ဃ)

ျမိဳ႕ျပတခု၏ေႏြညေနခင္းသည္ လူသူေတြနဲ႔ေျပးလႊားရုန္းကန္သည္။ အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ျဖစ္သည္အခါ ျမိဳ႕ျပ လူေနမႈ၏ထက္ဝက္ခန္႔သည္ လမ္းမထက္မွာျပန္႔က်ဲေနသည္။ ေဂါ့ဒ္သန္ျမိဳ႕၏ ျမိဳ႕လယ္ေဆးခန္းတခုတြင္ လည္း လူနာမ်ားနွင့္ထူထပ္ေနသည္။ 

“အာေရာဂ်ံပရာမံလာဘံ”ဟူေသာစကားသည္ကာ ေဆးပညာရွင္မ်ားနွင့္ ထိုလုပ္ငန္းျဖင့္အသက္ေမြးေသာ သူမ်ားအတြက္ေတာ့ အလြန္မွန္ သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေရာဂါခံစားရသူလူနာအေရအတြက္ မ်ားေလေလ သူတို႔အတြက္ လာဘ္လာဘေတြ ေပါမ်ားေလျဖစ္သည္။ ေဆးခန္း၏ေဆးထားရာစတိုခန္းတြင္ လူငယ္ေလးတေယာက္ေျပးလႊားလႈပ္ရွားေနသည္။ 

မေန႔မွဝင္လာေသာေဆးပစၥည္းမ်ားကို စာရင္းနဲ႔တိုက္စစ္ေနသည္။ သူ၏ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္မွာ ဝတၳဳေရး ဆရာေတြ သူရဲေကာင္းမ်ားကို ေဖာ္ျပေလ့ရွိေသာ ဥပမာအတိုင္းဆိုေသာ ႏြားေပါက္တေကာင္လံုး ကိုယ္လံုး ကိုယ္ေပါက္ျဖစ္ကာ မ်က္နွာမွာ ေတာဝက္တေကာင္ကဲ့သို႔ ျဖစ္သည္။ သူ၏မ်က္နွာေပၚတြင္ အေလာ တႀကီးနိုင္မႈက သေဘၤာေဘးတြင္ ပ်ံသန္းေနေသာ စင္ေရာ္ငွက္၏အေတာင္ပံခတ္ေနသလို အထင္းသား ေပၚလြင္ေစသည္။ သူ၏လက္ထဲတြင္ ေစ်းေပါေပါ တရုတ္နာရီတလံုးရွိကာ အခန္းထဲတြင္ တေခ်ာက္ ေခ်ာက္နဲ႔ ျမည္သံျပဳေနသည္။

ေဆးခန္းထဲတြင္ေဆးဝယ္သူ ေရာဂါခံစားရသူ ေဆးခန္း၀န္ထမ္းမ်ားနွင့္ ပိတ္ေလွာင္ေနသည္။ ထိုသူတိ႔ု ေတြဆီမွထြက္ေပၚလာေသာ အခိုးအနံ႔မ်ားသည္ စည္ပင္မွပစ္ထားေသာအမိႈက္ပံုၾကီး၏အနံ႔အသက္လို ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ လူဆိုတာက ကိုယ္မ်က္ေခ်း ကိုယ္မျမင္ေသာလူမ်ိဳးျဖစ္ကာ သူတပါး ကိုယ္သင္းန့ံ ကိုသာ နံမည္ထင္သည္။ ကိုယ္အနံ႔ကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွျပန္မနမ္းေသာ သတၲဝါဆန္းတမ်ုိး ျဖစ္သည္။ စတိုခန္းထဲမွ စာရင္းစစ္ေနေသာ ေတာဝက္မ်က္နွာေပါက္နဲ႔လူငယ္ေလးသည္ စာအုပ္ေလးကိုင္ကာ ျပန္ ထြက္လာခဲ့သည္။  ရာထူးႀကီးဟန္တူေသာ ဝက္ခႏၶာကိုယ္နဲ႔လူတေယာက္အား စကားေျပာကာ ထိုစာအုပ္ ေပးေနသည္ကိုေတြ႔ရမည္။ ေဆးခန္းတြင္ေအာ္ဟစ္သံမ်ားနဲ႕ျပည့္နွက္ေနသည္။ လမ္းမထက္တြင္ လမ္း သြားလမ္းလာမ်ားနဲ႔ျပည့္နွက္ေနသည္။ ဘတ္စ္ကားေပၚတြင္ ရုံးဆင္းခ်ိန္၀န္ထမ္းအမ်ားစုနဲ႔ျပည့္နွက္ေန သည္။

မ်ားမၾကာမီေဆးခန္းအတြက္မွာ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုလြယ္ကာ ဂ်င္းမ္ပန္အမည္းေရာင္ကိုဝတ္ထားေသာလူငယ္တေယာက္ထြက္လာသည္။ ထိုလူငယ္၏မ်က္နွာတြင္ တက္ႂကြမႈမ်ားအျပည့္ စိတ္႐ႊင္လန္းမႈအတိနဲ႔ ေျခလွမ္းေတြက ေပါ့ပါးေနသည္။ ထိုလူငယ္သည္ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္တြင္ ကားရပ္ေစာင့္ေနသည္။ 

ငပိအိုးသိပ္ထားေသာ ဘတ္စ္ကားမ်ားကိုေခါင္းခါျပရင္း လူငယ္ေလးသည္ မီးပြိဳင့္ဆီသို႔ လမ္း ေလွ်ာက္လာ သည္။ ထို႔လူငယ္၏ခႏၶာကိုယ္အခ်ိဳးအစားမွာ ႏြားေပါက္တေကာင္ကဲ့သို႔ျဖစ္၍ ေတာဝက္မ်က္နွာနဲ႔ တူ သည္။ လက္ေကာက္ဝတ္တြင္ ေစ်းေပါေပါတရုတ္နာရီတလံုးကိုပတ္ထားသည္။ နီတခါ ဝါတလွည့္ စိမ္း တဖန္ လင္းေနေသာမီးပြိဳင့္ဆီသို႔ ေရွ႕ရႈေလွ်ာက္လာေနသည္။

(င)

ေဂါ့ဒ္သန္ျမိဳ႕လယ္၏တေနရာတြင္ လူငယ္တေယာက္ ပ်ာယာခတ္ေနသည္။ 

တစံုတခုကိုမမီမွာစိုးထိတ္ေနေသာပံု ေပၚေနသည္။ ထို႔သူလက္ထဲတြင္ ဂ်ပန္ထီးေကာက္တလက္ကို ကိုင္ ထားသည္။ ပခံုးထက္တြင္ ခ်ည္သားလြယ္အိတ္ေလးတလံုးကို လြယ္ထားသည္။ သို႔ေသာ္ လြယ္အိတ္က ေတာ့ ျပည့္ေဖာင္းေနသည္။ ပါဝါမ်က္မွန္တပ္ထားကာ မွန္သည္အေတာ္ကို ထူေနျပီးျဖစ္သည္။ 

ထိုလူငယ္၏ အသက္သည္ကာ ရွိလြန္းသံုးဆယ္၀န္းက်င္ျဖစ္သည္။ 

တစံုတရာကိုေတြးေတာပူပန္ဟန္ရွိေသာလူငယ္ေလးကို လူတခ်ိဳ႕ေတြက သိပ္မသိၾကေပ။ မသိၾကဆိုသည္မွာ သိေအာင္လည္းသူမၾကိဳးစားေခ်။ ထိုလူငယ္က သူကိုယ္သူ ကန္႔လန္႔ကာေနာက္ကြယ္ မွ သူရဲေကာင္းဟုခံယူထားသည္။ ထိုခံယူခ်က္သည္ သူ၏ကိုယ္ပိုင္ခံယူခ်က္သည္။ မွန္သည္ မွားသည္ကို သူအေလးမထားေခ်။ 

အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူ႔ကမ႓ာတြင္ သူတေယာက္တည္းသာရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
သူသည္ လမ္းဆံုတြင္ရွိေသာအေဆာက္အဦးတခုဆီကို လမ္းေလွ်ာက္သြားေနသည္။ ေရွ႕ေဟာင္းသမိုင္း ဝင္အေဆာက္အဦး၏ ေဘးနားတြင္ရွိေသာ ေလွကားတခု၏ေဘးတြင္ဆိုင္းဘုတ္တခုတပ္ထားသည္။ 

ထိုဆိုင္းဘုတ္မွာ “နိဗၺာန္ဘံုသို႔” ဟူေသာ စာလံုးေလးေတြ ေရးထား သည္။ သူသည္ ထိုေလွကားမွတဆင့္ နိဗၺာန္ဘံုသို႔တက္ခဲ့သည္။ တက္ေတာ့ နိဗၺာန္ဘံုဆိုသည္ကာ ေမွာင္ခိုအရက္ဆိုင္တဆိုင္ ျဖစ္သည္။ အသားျဖဴျဖဴမ်က္လံုးေမွးေမွးအဘိုးႀကီးတဦးမွ ဖြင့္ထားေသာဆိုင္ျဖစ္သည္။ 

သာမန္လက္လုပ္လက္စားေတြအတြက္ ေစ်းႏႈန္း ခ်ိဳသာစြာနဲ႔ အရက္အမွန္အကန္ အခ်ိန္အတြယ္မွန္မွန္ ေရာင္းခ်ေနေသာဆိုင္ျဖစ္သည္။ ခုေခတ္လို ပစၥည္းအမွန္ ေစ်းႏႈန္းခ်ိဳခ်ိဳသာသာ မရေသာေခတ္တြင္ နိဗၺာန္ဘံုသည္ သူတို႔အတြက္ေတာ့ တကယ့္ နိဗၺာန္ဘံုပင္ျဖစ္သည္။ သူ႔ဘဝ၏ညေနခင္းအခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဒီနိဗၺာန္ဘံုတြင္ ကုန္ဆံုးေလ့သည္။ သူ႔အေၾကာင္းေျပာဖို႔ေမ့ေနသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ သူသည္ ကန္႔လန္႔ကာေနာက္ကြယ္က ကေလာင္ရွင္ သို႔မဟုတ္ ရွဲဒိုး စာေရးဆရာတေယာက္ျဖစ္သည္။ သူ၏ကေလာင္နာမည္သည္ သူကလြဲ၍အျခားသူ မသိေခ်။ သို႔ေသာ္လည္း သူဒီလို စာေရးဆရာ တေယာက္ျဖစ္ရတာကိုေပ်ာ္သည္။ သူ႔ဝါသနာသည္ စာေရးစာဖတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူသည္ ေငြေရးေၾကးေရးျပည္စံုသည့္ သူတေယာက္ ေတာ့မဟုတ္ေခ်။ ယခုသူဒီလိုစာေတြေရးေတာ့ သူပိုက္ဆံျမိဳျမိဳျမက္ေလးရသည္။ ၀ါသနာနဲ႔အလုပ္ထပ္တူက်ျခင္းသည္ ဘဝမွာ ၿပီးျပည္စံု ျခင္းမဟုတ္ပါလား။

သူသည္ေဒါင့္မွန္က်က်အေမွာင္နည္နည္းကဲေသာအခန္းေဒါင့္ရွိစာပြဲတြင္ထိုင္သည္။ ထိုစားပြဲသည္ သူ ထိုင္ေနၾကေနရာျဖစ္သည္။ သူသည္ညေနခင္း၏အလွကို အခါးဖက္စြက္ေသာ ေတာအရက္ျပင္းျပင္းေလး တပိုင္းခန္႔ျဖင့္ကုန္ဆံုးေတာ့မည္။ သူ၏လြယ္အိတ္ကို စာပြဲေပၚတင္လိုက္သည္။ ထိုလြယ္အိတ္ထဲတြင္ ဗလာစာရြက္တအုပ္ပါသည္။ မင္အိုးတအိုးပါသည္။ ထိုစာရြက္သည္ သူ၏နွလံုးသားမွေပါက္ဖြားလာေသာ အျမဳေတရတနာမ်ားခ်ျပရာေနရာျဖစ္ကာ မင္အိုးထဲတြင္ ကမၻာေက်ာ္မည့္သူ႔နွလံုးသားထဲကစကားလံုးေလး ေတြကူးခတ္ေနသည္။ သူေရးေသာစာမ်ားသည္ ကမၻာကိုကုိင္လႈပ္ေသာစာမ်ား ပါဝင္ေကာင္း ပါဝင္နိုင္ သည္။

သို႔ေသာ္ သူမွာေတာ့နာမည္တပ္ေျပာခြင့္ မရွိေခ်။

ေျမပဲေလွာ္ကိုဝါးကာ လည္ေခ်ာင္းထဲျပင္းရွစြာတိုးတိုက္၀င္လာေသာ ေတာအရက္တပိုင္းသည္လည္း ပုလင္းဖင္နားသို႔ ကပ္ေနေခ်ျပီ။ သူ၏ေခါင္းထဲတြင္ေတာ့ အာရုံခံစားမႈေတြအသစ္အသစ္ေတြျဖစ္ကုန္ သည္။ သို႔ေသာ္ မႈန္ရီယစ္ေဝျခင္းေတာ့မရွိေသးေပ။ သူအိတ္ကပ္ထဲမွ အသျပာနည္းနည္းကိုခံုေပၚခ်ကာ သူထထြက္လာသည္။ သူသည္ေျခလွမ္းမွန္မွန္ျဖင့္ ဆူညံပြတ္ေလာရုိက္ေနေသာ နိဗၺာန္ဘံုမွျပန္ဆင္းလာ သည္။

ပလက္ေဖာင္းထက္တြင္ လူေတြထူထပ္ဆဲ။ ရုံးဆင္းခ်ိန္မို႔ဘတ္စ္ကားေတြမွာ ငါးပိအိုးသိပ္ဆဲ။ 

ေရွ႕မွာျမင္ေနရေသာ မီးပိြဳင့္ဆီမွာ နီးတလွည့္ စိမ္းတလွည့္နဲ႔ ယာဥ္တန္းေတြရပ္လိုက္နားလိုက္ျဖစ္ေနဆဲ။ သူသည္ပလက္ေဖာင္အတိုင္း မီးပိြဳင့္ကိုျဖတ္ကာ ေလွ်ာက္လာသည္။ မီးပိြဳင့္နားကေလွကားထစ္ေလးအတိုင္းေအာက္ကိုဆင္းလာသည္။ သူလက္ထဲတြင္ထီးစုတ္တလက္နဲ႔ ပခံုးထက္တြင္လြယ္အိတ္တလံုးနဲ႔ျဖစ္ သည္။ 

(စ)

ေအာ္ဟစ္ဆူညံေနေသာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေစ်းသည္ မၾကာမီတေနကြယ္ေတာ့မည္အေၾကာင္း သက္ေသ ထူ၍ တံခါးပိတ္သံေတြၾကား ေနရသည္။ မိုးေလေတြကအခုတေလာခပ္ျပျပေလးရြာေနေတာ့ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ေတြေတာ့ေပါပံုရသည္။ 

သားေရနဲ႔လုပ္ထားေသာပိုက္ဆံအိတ္ကိုခ်ိဳင္းၾကားညပ္ကာ တဆိုင္၀င္တဆိုင္ထြက္ ေငြေတြေကာက္ေန ေသာ အသက္လတ္အရြယ္ မိန္းမၾကီးတဦးကို ဒီလိုအခ်ိန္ေန႔တိုင္းနီးပါး ေတြ႔နိုင္သည္။ ေန႔တိုင္းဆိုသည္ကာ ေစ်းပိတ္ေသာေန႔မပါ၊ ေစ်းဖြင့္ေသာေန႔တိုင္းျဖစ္ျပီး မိန္းမႀကီးဟုဆိုရသည္က သူမ သည္ ေပါင္တစ္ရာ့ငါးဆယ္ေက်ာ္ ဝေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

သူမသည္ ဤေစ်းရုံေတာ္အတြင္း ေန႕ျပန္တိုးေခ်းစားေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူကိုယ္သူ ဤ ေစ်းရုံေတာ္ထဲက ေစ်းသည္မ်ား၏ ေက်းဇူးရွင္ဟု ခံယူထားသည္။ သူေပးေသာေငြေၾကးမ်ားျဖင့္ လုပ္ငန္း လည္ပတ္ေနသည္ဟု အထင္ေရာက္ေနသည္။ မွန္ပါသည္။ ဤဟင္းသီးဟင္းရြက္ေစ်းအတြင္းရွိ ထက္ဝက္ ေက်ာ္သည္ ေအာက္ေျခလူတန္းစား လက္လုပ္လက္စားမ်ားျဖစ္သည္။ 

ေဂါဒ့္သန္ျမိဳ႕ႀကီး၏အစြန္းအဖ်ားမွလာေရာက္ေရာင္းခ်သူမ်ားျဖစ္သည္။  

နံနက္ေစာေစာအာရုဏ္တက္ခ်ိန္တြင္လယ္ထဲကိုင္းထဲမွ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကိုဤေစ်းသို႔သယ္ေဆာင္ လာကာ တေနကုန္ေရာင္းခ်ၾကသည္။ ညေနေန၀င္ရီတေရာအခ်ိန္ေလာက္တြင္ဆိုင္ပိတ္ကာ အိမ္ျပန္ၾက သည္။ ဤသည္ကား ေစ်းရုံေတာ္အတြင္းရွိေစ်းသည္မ်ား၏ဘဝျဖစ္သည္။ 

ထိုသမာရုိးက်သူေတြထဲတြင္ သူမကထူးျခားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမကိုယ္သူမ စြန္႔ဦးတီထြင္သူတဦးျဖစ္ ေၾကာင္း ဂုဏ္ယူေနသည္။ သူမသည္လည္း ထိုအစြန္းအဖ်ားမွာ ျမိဳ႕ထဲသို႔လာကာ စီးပြားရွာေသာသူ တေယာက္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အျခားသူေတြလို ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ေတာင္းၾကီးေတာင္းငယ္မပါ။ သူမေစ်းရုံေတာ္အတြင္းလာခ်ိန္သည္ နံနက္ကိုးနာရီခန္႔ျဖစ္ကာ သူမလက္ထဲတြင္သားေရ ပိုက္ဆံအိတ္ တလံုးနွင့္ စာအုပ္တအုပ္သာပါသည္။ ညေနသူမျပန္ခ်ိန္တြင္ သူမလက္ထဲတြင္ရရွိေသာအျမတ္သည္ ေတာင္းႀကီးေတာင္းငယ္နွင့္ ယူလာေရာင္းေသာ သူေတြလိုတန္းတူရသည္။ တခါတေလ ပိုေတာင္ရေသး သည္။

သူသည္ ေစ်းရုံေတာ္ႀကီးအတြင္းေရာက္သည္နွင့္ တဆိုင္ဝင္တဆိုင္ထြက္ စာရင္းစစ္သည္။ စာရင္းစစ္ သည္ဆိုသည္မွာ သူမ်ားေတြလို ပစၥည္းစာရင္းမဟုတ္ေခ်။ သူရမဲ့လက္က်န္အေႂကြးနဲ႔ ရစရာရွိေသာ အေႂကြးေတြကိုျဖစ္သည္။ မနက္တခါ ညေနေစ်းပိတ္ခါနီးတခါ သူ စာရင္းစစ္သည္။ 

က်န္တဲ့အခ်ိန္သူလြတ္ေနေသာ အခန္းတခန္းတြင္ဝင္အိပ္ေနသည္က မ်ားသည္။ တခါတေလ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ေတြ ပံုေနေသာအခါ တျခားေစ်းမ်ားသို႔ သူေဖာက္သည္ယူကာ ျဖန္႔ေပးသည္။ ေငြကိုေငြနဲ႔လိုက္တာ ပိုေရာက္သည္ဟု သူခံယူထားသည္ မဟုတ္ပါလား။

သူသည္ ဤေနရာတဝိုက္ တနည္းအားျဖင့္ဆိုေသာ္ ေစ်းတဝိုက္တြင္ေတာ့ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးသဖြယ္ျဖစ္ သည္။

သူရဲ႕လုပ္ငန္းလည္ပတ္မႈသည္က အျခားသူေတြအတြက္ ေက်းဇူးျဖစ္ေနသည္။ အျခားသူေတြမွာ ေက်းဇူး ျဖစ္ေတာ့ သူမွာလုပ္ငန္းလည္ပတ္ေနသည္။ 

လူေတြဆိုသည္ကလည္း ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ခ်င္ၾကသည္မဟုတ္ပါလား။ 

လူနာေတြကိုေဆးကုေပးေသာဆရာဝန္က သူကိုယ္သူ ေက်းဇူးရွင္လို႔ထင္သည္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ဆရာဝန္ရဲ႕စီးပြားေရးျဖစ္သည္။ လူနာေတြလာျပမွဆရာဝန္က အူစိုမည္။ ဒါဆိုဘယ္သူက ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ ၿပီး ဘယ္သူကေက်းဇူးခံျဖစ္မည္နည္း။ အရာအားလံုးသည္ ကိုင္းကိုကြ်န္းမွီ ကြ်န္းကိုကိုင္းမွီေနသည္။ 

ခ်စ္တီးကုလားသည္လည္း မရွိေသာဆင္းရဲသားလယ္သမားေတြအတြက္ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္သည္။ အရာအားလံုးသည္ တခုေပၚတခုေက်းဇူး ျပဳေနသည္။ သို႔ေသာ္ လူေတြကေတာ့ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ေက်းဇူးရွင္လိုမွတ္ယူေနသည္။ မွတ္ယူၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဒီေစ်းထဲမွာေတာ့ သူကေက်းဇူးရွင္ ျဖစ္သည္။

သူသည္ေစ်းသို႔လာလွ်င္ ေငြေတြပါသည္။ စာရင္းစာအုပ္ပါသည္။ စာရင္းစစ္သည္။ ျပီးလွ်င္အိပ္မည္။ ဒါကသူရဲ႕နိစၥဓူဝအလုပ္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူတြင္ေငြေၾကးေပ်ာက္ရွသည္ဘယ္ေတာ့မွမရွိေခ်။ 

သူသည္လူေတြအေၾကာင္း အထူးသျဖင့္ ေအာက္ေျခလူတန္းစားေတြ အေၾကာင္းသိသည္။ သိသည္ထက္ ပိုမည္ထင္သည္။ သူဖတ္ဖူးေသာ အိႏိၵယစာေရးဆရာတစ္အာရာဗင္းအဒီခါ၏စာေၾကာင့္ျဖစ္မည္ ထင္ သည္။ သူ႔ဘဝတြင္ တအုပ္တည္းဖတ္ဖူးေသာစာအုပ္ျဖစ္သည္။ အလုပ္သမားလူတန္းစား အထူးသျဖင့္ ေအာက္ေျခလူတန္းစားတို႔သည္ ရူပီးတစ္ရာနွစ္ရာ တစ္ဆယ္နွစ္ဆယ္ေတြ႔ပါက ခိုးၾကသည္ဝွက္ၾကသည္။ 

တစ္သိန္းနွစ္သိန္းဆယ္သိန္းေတြၾကေတာ့ ျပန္ေပးၾကသည္။ ထူးဆန္းေပစြဟုေရးထားသည္။ တကၠစီ ေပၚေငြတစ္ရာနွစ္ရာပါသြားေသာျပန္မရေခ်။ အကယ္၍ေငြဆယ္သိန္းခန္႔ပါသြားေသာညေန  မေရာက္ခင္ တကၠစီသမားသည္ ရဲစခန္းသို႔သြား၍ အပ္နွံေနျပီျဖစ္သည္။ ရဲစခန္းက ပိုင္ရွင္ျပန္ေပးသည္မေပးသည္က သူအပိုင္းျဖစ္သည္ ဟုေရးထားတာသူဖတ္ဖူးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္သူသည္ အိပ္လွ်င္ေငြထုပ္ေဘးခ်ကာ အိပ္သည္။ ခုထက္ထိေတာ့ ေပ်ာက္ရွျခင္းမရွိေသးေပ။ 

သူသည္ ညေနေစာင္းတြင္ေစ်းအတြင္းသို႔လွည့္ကာ စာရင္းေကာက္မည္။ ပိုက္ဆံသိမ္းမည္။ ထို႔ေနာက္ အိမ္အတြက္ခ်က္စရာဟင္းသီး ဟင္းရြက္ေတြကို၀ယ္မည္။ ျပီးလွ်င္ေစ်းေရွ႕က ပလက္ေဖာင္း အတိုင္းေလွ်ာက္ကာ မီးပြိဳင့္အေနာက္ဘက္က ေလွကားသို႔ဆင္းကာ အိမ္ျပန္မည္။

(နိဂံုးခ်ဳပ္ သို႔မဟုတ္ အားလံုးရဲ႕အစေနရာ)

ရွည္လ်ားစြာသြယ္တန္းေနေသာျပိဳင္မ်ဥ္းနွစ္ေၾကာင္းကိုအေဝးကေနေတြ႔ရမည္ျဖစ္သည္။ 

ထိုၿပိဳင္မ်ဥ္းေပၚတြင္ က်ေနာ္ ေျပးလႊားေနရသည္။ ဘယ္ေတာ့မွဆံုမွတ္မရွိေသာျပိဳင္မ်ဥ္းေပၚ ေန႔စဥ္ အေခါက္ ေပါင္းမ်ားစြာ ေျပးလႊာေနသည္။ က်ေနာ္ေျပးေနၾကလမ္း၏လမ္းဆံုတိုင္းတြင္ မီးဝါေတြ မွိတ္ တုတ္မွိတ္တုတ္ လင္းေနသည္။ ကားလမ္းမထက္တြင္မ်က္နွာငယ္ရေသာမီးဝါသည္ က်ေနာ္၏ေျပးလမ္း ေပၚတြင္ေတာ့ တကိုယ္တည္းဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားစြာ လင္းေနသည္။ က်ေနာ့္ေျပးလမ္းသည္ဆံုမွတ္မရွိ၊ အစမရွိ အဆံုးမရွိေသာ လမ္းျဖစ္သည္။ စက္ဝိုင္းတခုလို ပတ္ေနသည္။ 

က်ေနာ္စေျပးေသာေနရာကိုေနာက္ဆံုးတြင္ျပန္ေရာက္ေနသည္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္သည္ ဝကၤပါထဲ ပိတ္မိေနေသာေကာင္တေကာင္ျဖစ္သည္။

ေျပးလမ္းရဲ႕အစသည္အဆံုးျဖစ္ကာ အဆံုးလည္း အစျပန္ျဖစ္သည္။ ထိုအရာကို ဘဝဟုေခၚသည္ဟု ဒႆနဆရာေတြေျပာၾကသည္။ ဘဝသည္အစိတ္အပိုင္းမ်ားစြာျဖင့္အစီအစဥ္မက်တက်ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ပံုေသကားက်ပ္တခုဟုထင္မိသည္။ ဘဝ၏လမ္းေၾကာင္းတြင္အခ်ိဳးအေကြ႔ေတြရွိသည္။ 

ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္လို တခါတရံ လံုးဝေဇာက္ထိုးက်နိုင္ေလာက္သည္ လမ္းဆံုေတြ ရွိသည္။ ထိုအရာကို လူသားေတြက ကံၾကမၼာရဟတ္ဟု တင္စားၾကသည္။ တကယ္ေတာ့ ဘဝသည္ မွတ္တုိင္မ်ားစြာျဖင့္ တည္ ေဆာက္ထားေသာလမ္းေၾကာင္းတခု၊ ကံ၏က်ီစယ္ရာ လက္ေဆာ့ထားေသာ လမ္းအူေၾကာင္းပံုစံၾကမ္း တခု ျဖစ္သည္။

က်ေနာ့္အေၾကာင္းဆိုရေသာ က်ေနာ္သည္ ဒီေဂါ့ဒ္သန္ျမိဳ႕၏အေရးပါဆံုးေသာသတၲဝါတေကာင္ သို႔မဟုတ္ စက္တပ္ ပစၥည္းတခုျဖစ္သည္။ က်ေနာ္၏အစမရွိအဆံုးမရွိလမ္းေပၚတြင္ ေဂါ့ဒ္သန္သားေတြ သက္ဝင္လႈပ္ ရွားၾကသည္။ 

အျမဲတမ္းေမာဟိုက္ေနေသာ က်ေနာ္ပံုစံကို ေဂါ့ဒ္သန္သားတိုင္းက မွီခိုေနရသည္။ ေဆးလိပ္ေငြ႔ေတြလို အျဖဴေရာင္မီးခိုးေငြ႔ေတြက က်ေနာ္၏ဝင္သက္ထြက္သက္ကိုထိန္းခ်ဳပ္ေနသည္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္သည္ ဒီေဂါ့ဒ္သန္ျမိဳ႕က ျမိဳ႕ပတ္ရထားအိုတစင္းျဖစ္သည္။

ဒီျမိဳ႕ျပ၏ျဖစ္စဥ္တခုလံုးကို လက္လွမ္းမွီေသာေရွ႕မီေနာက္မီ ရထားအိုသည္ က်ေနာ္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္သည္ ရထားေတြထဲ အသက္ အႀကီးဆံုး ျဖစ္သည္။ အကယ္၍က်ေနာ္သည္ အေဖ်ာ္ယမကာ တမ်ိဳးျဖစ္ေနပါက က်ေနာ္လိုသက္တမ္းသည္ တန္ဖိုးရွိေနေခ်ျပီ။ 

ခုေတာ့ က်ေနာ္၏ အေပၚယံအေရခြံသာကြာသြားသည္။ က်ေနာ္၏အသိဉာဏ္နွလံုးသားသည္က ဒီအတိုင္းပါပဲ။ 

စက္ဝိုင္းပံုလမ္းေလးအတိုင္းေန႔စဥ္အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ ပတ္မည္။ ဘူတာေတြမွာထိုးဆိုက္မည္။

တက္သူေတြဆင္းသူေတြကိုေငးၾကည့္ေနမည္။ ဘူတာနားက အိမ္ယာမဲ့ကေလးငယ္ေလးေတြေဆာ့ ကစားေနတာကိုေငးၾကည့္ေနမည္။ ဓာတ္တိုင္ေပၚကခိုေလးေတြနားေနတာကိုေ ငးၾကည့္ေနမည္။ က်ေနာ္ေပၚစီးနင္းသြားေသာသူမ်ား ခ်မ္းသာသြားသူရွိသည္။ ဆင္းရဲသြားရွိသည္။ သို႔ေသာ္က်ေနာ္ကေတာ့ ဒီလမ္းေလးအတိုင္းပတ္ျမဲပတ္ဆဲ။ က်ေနာ္ပခံုးေပၚနင္းသြားေသာ က်ေနာ္ပခံုးထမ္းတင္သြားေသာသူေတြ က က်ေနာ္ကိုျပန္ၾကည့္မည့္သူ မရွိသေလာက္ရွားပါးသည္။ က်ေနာ္ကို အေရာင္ေတြ ဆိုးမည္။ 

အေရခြံေတြလဲမည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ့္ဘဝကေတာ့ ဒံုရင္းကဒံုရင္းသာျဖစ္သည္။ က်ေနာ္သည္ ထိုသူတို႔၏ယုတ္မာေကာက္က်စ္မႈကိုေတာ့ တစထက္တစပိုျမင္လာသည္။ 

(နိဒါန္း သို႔မဟုတ္ ေန႔တေန႔၏ေန၀င္ခ်ိန္)

ျမိဳ႕ျပတခု၏ေနဝင္ခ်ိန္သည္ မူးေဝမိန္းေမာေနသည္။ လူေတြျပြတ္သိပ္ေနသည္။ ေအာ္ဟစ္ဆူညံေနသည္။ အပူေငြ႔ေတြနဲ႔ ဆူပြက္ေနသည့္ ဆီအိုးတခုလိုျဖစ္ေနသည္။ လမ္းမထက္တြင္ လူေရာင္စံုေတြအိမ္ျပန္မည့္ ခရီးဆက္ေနသည္။ မီးပြိဳင့္ေတြက နီတခါ စိမ္းတလွည့္ျဖစ္ေနမည္။ အ၀ါသည္ကေတာ့ စကၠန္႔အနည္းငယ္ သာ ျဖစ္မည္။ ဘတ္စ္ကားေပၚတြင္ ညေနခင္းေတးသံသာကိုေရဒီယို FM မွဖြင့္ထားမည္။

သာယာနာေပ်ာ္ေသာဂီတသံသည္ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္မႈၾကားတြင္ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္သည္။

နိုင္ငံတဝန္း ဘူတာတိုင္းတြင္ လံုးေထြးေနေသာအသံျဖင့္ ေၾကညာသံေတြကိုၾကားရမည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအသံ ကို မည္သူမွနားမေထာင္ၾကေပ။ ဘူတာထဲတြင္ရထားအိုတစီးရပ္ထားသည္။ ရထားအိုဆိုေသာ္လည္း ေဆး သားအသစ္ေတြတင္ထားေသာေၾကာင့္ အသစ္လိုျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ပံုစံမည္မွ်ေျပာင္းပါေစ။ ဇရာကိုေတာ့အံမတုနိုင္ပါ။

ေဂါ့ဒ္ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားတို႔သည္ တဲသာသာအေဆာက္အဦးတခုရွိမွာ ေငြေၾကးနဲ႔ စကၠဴစကိုလဲလွယ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ရထားေပၚေျပးတက္ၾကသည္။ ထိုသူတို႔ရထားေပၚတက္တိုင္း ရထားသည္လႈပ္ခါေနသေယာင္ ထင္မိသည္။ စုတ္ခြ်န္းခြ်န္းမ်က္နွာနဲ႔လူတေယာက္သည္ လက္ထဲတြင္ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ကိုင္ကာ ရထားေပၚ တက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ သူသည္ စာရင္းစာအုပ္ခ်ိဳင္းၾကားညႇပ္ကာ သားေရပိုက္ဆံအိတ္ကိုင္ထားေသာ အမ်ိုဳးသမီးနားတြင္ထိုင္လိုက္သည္။ 

သူတို႔၏မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္တြင္ေတာ့ထီးေကာက္တလက္နဲ႔ လြယ္အိတ္လြယ္ထားေသာလူရြယ္တေယာက္နွင့္ ႏြားေပါက္အရြယ္ေတာ၀က္ မ်က္နွာနဲ႔ လူငယ္ေယာက္တို႔ ထိုင္ခံုေနရာလုေနၾကသည္။ ထိုျမင္ကြင္းသည္ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္တခုျဖစ္သည္။ 

မၾကာမီအားလံုးအဆင္ေျပသြားမည္။ ကိုယ္ဆင္းရမည္ဘူတာေရာက္လွ်င္ဆင္းမည္။ ဒီေန႔အတြက္လုပ္စရာရွိတာေတြလုပ္မည္။ တညတာအိပ္စက္မည္။ မနက္က်ေတာ့ ဘူတာကိုလာကာ ရထားအိုေပၚျပန္တက္မည္။ ျမိဳ႕ထဲကလုပ္ငန္းေတြဆီလာမည္။ ပံုစံသားက်ေနေသာ စက္ရုပ္ေတြလို လည္ပတ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သူမွေဖာက္ထြက္ဖို႔မႀကိဳးစားၾက။ ထိုပံုစံထိုအေတြးအေခၚကို မ်ိဳးဆက္ တခုျပီးတခုဆီ လက္ဆင့္ကမ္းမည္။ 

ဥၾသသံအဆြဲတြင္ ရထား၏ကိုယ္ထည္မ်ားလႈပ္ခါသြားသည္။ ဆီမရွိေသာမူလီမ်ားနွင့္ ပင္နယံမ်ားတြင္ အသံေတြကဆူညံသံျမည္ေနသည္။ ရထားသည္လႈပ္လီလႈပ္လဲ့နဲ႔ စတင္ထြက္ခြာေနသည္။ ရထားလမ္းနေဘးရွိက်ဴးေက်ာ္တဲမ်ားၾကား ကေလးငယ္မ်ားေဆာ့ကစားေနသည္။

ေဆာက္လက္စအေဆာက္အဦးအေနာက္တြင္ တန္းလ်ားထိုးေနေသာ အလုပ္သမားမ်ားကိုေတြ႔ရသည္။ ရထားစက္ေခါင္းမွအျဖဴေရာင္ မီးခိုးေငြ႔သည္တလမ္းလံုးထြက္ေနသည္။

ရထားတြဲေပၚတြင္ေစ်းေရာင္းေနေသာအသံမ်ား၊ အတင္းေျပာသံမ်ား ဆူညံေနသည္။ ရထားႀကီး၏အိုမင္းရင့္ေရာ္ေနမႈအေၾကာင္းေျပာၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔သည္မေျပာင္းလဲနိုင္။ ဤျမိဳ႕ပတ္ရထားအိုႀကီးကိုမတြန္းလွန္နိုင္။

ရထားအိုႀကီးသည္ ဘူတာစဥ္အလိုက္သြားေနသည္။ ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားတို႔ ဆင္းလိုက္တက္လိုက္နဲ႔ ပံုမွန္လည္ပတ္ေနသည္။ အေဝးရွိလမ္းဆံုတြင္ မီးဝါကို မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ေတြ႔ေနရသည္။ လမ္းဆံုးဘူတာကိုေရာက္ေတာ့မည္။ 

ထိုဘူတာသည္ခဏကထြက္ခြာလာခဲ့ေသာအစဘူတာျဖစ္သည္။ ရထားအိုႀကီးသည္ ဤပတ္လမ္းတြင္ပိတ္မိေနသည္။ ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားတို႔သည္ ရထားအိုႀကီးေပၚတြင္ ပိတ္မိေနသည္။ ။

ေမာင္ေနာင္မြန္