(မုိးမခ) ဇြန္ ၁၀၊ ၂၀၁၇
ပထမဦးဆုံး သတိျပဳမိသည္မွာ စြတ္စုိထိုင္းမိႈင္းမႈ ျဖစ္သည္။ စြတ္စိုထိုင္းမိႈင္းမႈနွင့္အတူ တိတ္ဆိတ္မႈကိုလည္း သူဂ႐ုျပဳမိ သည္။ တိတ္ဆိတ္မႈ အားေကာင္းလြန္း၍ပဲလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ရဲ႕ ၾကားႏိုင္မႈစြမ္းရည္ကပဲ ပုံမွန္ထက္ျမင့္တက္သြားလို႔ပဲလားေတာ့ မသိ။ သူ႔နားထဲမွာ ေသးမွ်င္စူးရွေသာ အသံတခ်ိဳ႕ကို ၾကားေနရေလသည္။ တစီစီႏွင့္ စူးစူးရွရွ ေအာ္ျမည္ေနေသာ အ သံမ်ားဟာ ပိုးေကာင္ မႊားေကာင္ေတြရဲ႕ အသံဗလံေတြမ်ားလား။
တစီစီနွင့္ အာေခါင္ကြဲလုမတတ္ စူးစူးဝါးဝါး ျခစ္ေအာ္ေနေသာ အသံမ်ားဟာ တခါတခါေတာ့လည္း သူနွင့္ ခပ္လွမ္းလမ္းမွာ။
တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း သူႏွင့္ နီးကပ္သည့္ေနရာမွာ။ တခါတခါမွာ ထိုအသံမ်ားဟာ သူနွင့္နီးကပ္လြန္းသည့္အတြက္ သူ႔ အေရျပားထဲက တိုးထြက္လာသည့္ အသံမ်ားေပလားဟု ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ရေလသည္။
အလင္းေရာင္နည္းနည္းနွင့္ ေအးစက္ထိုင္းမိႈင္းသည့္ လိုဏ္ေခါင္းထဲကို ေရာက္ရိွေနသူတဦးထံမွာ ထိုအသံမ်ဳိး ထြက္မလာ နိုင္ဘူးလား။ သူ႔ရဲ႕ အာ႐ုံသိစိတ္ တမ်ဳိးမ်ဳိးထဲကပဲျဖစ္ျဖစ္။ ေခြၽးေစးေတြ စိမ့္ထြက္ေနတဲ့ အေရျပားထဲကပဲျဖစ္ျဖစ္ တမ်ဳိးမ ဟုတ္ တမ်ဳိးေပါ့။
ရွည္လ်ားလြန္းေသာ လိုဏ္ေခါင္းထဲကိုေရာက္ေနလို႔နွင့္ တူသည္။ အလင္းေရာင္မွာဆံျခည္တမ်ွင္မ်ွေလာက္ပင္ မရွိေလေတာ့ျမင္ေနသမ်ွအရာအားလုံးမွာ ျပာမႈန္လို႔ေနသည္။ ျမင္ကြင္းထဲျမင္ေနသမွ် သဲသဲကြဲကြဲတခုတေလပင္ မရွိ။ အားလုံးဟာ ေမွာင္ေမွာင္ရီရီ။
တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာေတာ့ ျပာမႈန္ေသာ အလင္းစေလးေတြ။ ၿပိဳးခနဲ ျပက္ခနဲႏွင့္။ အဲဒီ မႈန္မႈန္ရီရီ အလင္းစ ေသးေသးေလးေအာက္မွာ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြကို ေကြးခ်ည္ဆန္႔ခ်ည္လုပ္ၾကည့္ေတာ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို သူ ေသေသခ်ာခ်ာျမင္ေနရေသးသည္။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြ ေရာက္လို႔ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြကို ေကြးခ်ည္ဆန္႔ခ်ည္လုပ္ၾကည့္ေတာ့ သူ႔လက္ေခ်ာင္း ရွည္ရွည္သြယ္သြယ္ေလးေတြကို မျမင္ရေတာ့ျပန္။ ဝန္းက်င္သည္ အေမွာင္ထုေအာက္မွာ နစ္ျမဳတ္ၿငိမ္သက္လ်က္။
အလင္းေရာင္ဟာ ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူနွင့္ အနီးဆုံးေနရာမွာပဲ ဖ်တ္ခနဲဆို ေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ့ေလ သလား။ ေအးစက္ေနေသာ နံရံမ်ားကို ထိစမ္းပြတ္သပ္ရင္း အေမွာင္ထဲမွာ သူ ေတြးေနမိသည္။ လိုဏ္ေခါင္း၏နံရံမ်ားကေတာ့ မည္သည့္အခ်ိန္ ပြတ္သပ္ပြတ္သပ္။ ေအးစက္ၾကမ္းရွလ်က္။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြဆို လက္ၾကား ထဲမွာ ေရမ်ားပင္ စိမ့္ ထြက္ေနေသးသည္။
သည္လိုအခ်ိန္မ်ဳိးဆိုလွ်င္ သူ ရင္ေတြ တဝုန္းဝုန္းခုန္သြားပါသည္။ သူေရာက္ရိွေနေသာ လိုဏ္ေခါင္းအေပၚမွာ ပင္လယ္တ စင္း ေရာက္ရိွေနခဲ့ၿပီလား။ အဲဒီပင္လယ္ဟာ သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့မႈမရိွဘဲ ဟိုယိမ္းဒီယိမ္းနွင့္ မုန္ယိုေနခဲ့ၿပီလား။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၾကားေနရတဲ့ အသံေတြဟာ လိႈင္း႐ုိက္သံေတြမ်ားလား။လိႈင္းရိုက္သံတဝုန္းဝုန္းနွင့္အတူ စိမ္းစိမ္းရီရီ လေရာင္ကိုေရာ ျမင္ေနရ ပါသလား။ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေနေသာ တိမ္မ်ားဟာ ေက်ာက္တုံးေက်ာက္စိုင္ေတြလို ေအးစက္ေလးကန္စြာနွင့္ ေ႐ြ႕လ်ားေနပါ သလား။ အေမွာင္ထဲမွာ စမ္းတဝါးဝါး ေလွ်ာက္ေနရင္းနွင့္ ပင္လယ္ကို သူသတိရသြားသည္။ လေရာင္ကို သတိရသြားသည္။ လိႈင္းရိုက္သံကို သူ သတိရသြားသည္။ ပုန္းညက္ပန္းရနံ႔ကို သတိရသြားပါသည္။ ပင္လယ္။ လိုဏ္ေခါင္းအေပၚမွာ ျဖတ္စီး ေန ေသာပင္လယ္ႀကီးဟာ ေဝါခနဲ ၿပိဳက်လာနိုင္ပါသလား။ သူ မြန္းက်ပ္သလိုလို ျဖစ္သြားသည္။
နဂိုကတည္းက အသက္႐ွဴရတာ မြန္းက်ပ္ ေနရသည့္ၾကားထဲ လိုဏ္ေခါင္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲကို စီးဝင္လာမည့္ပင္လယ္ေရလိႈင္းမ်ားဆီ သူ အာ႐ုံေရာက္သြားေသာအခါ …. .. ပင္လယ္ဟာ သူ႔အေပၚမွာ တရိပ္ရိပ္နွင့္စီးေနတာ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မွာပါ။ ဒါဟာ ပင္လယ္ကိုအစြဲအလမ္းႀကီးခဲ့ေသာသူ႔အတြက္ အာ႐ုံရဲ႕ ျဖားေယာင္းမႈတခုခု ျဖစ္နိုင္ပါသည္။ ဟိုဖက္နွစ္ကာလေတြတုန္းက ပင္လယ္ဟာ သူ႔ဘဝရဲ႕အစိတ္အပိုင္းတခုလိုေတာင္ျဖစ္ခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။ အဲဒီတုန္းက သူဟာ ပင္လယ္ကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စြဲလမ္းတပ္မက္ခဲ့သလဲဆိုရင္ ညဘက္အိပ္လွ်င္ေတာင္ လိႈင္းရိုက္သံကို ဝုန္းခနဲ ဝုန္းခနဲၾကားေနရမွ။
အခုေတာ့လည္း ပင္လယ္ဟာ သူ႔ဘဝထဲက ထြက္ခြာသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ပင္လယ္နွင့္အတူ သူ႔ကိုခ်စ္ေသာ မိန္းမတေယာက္ဟာလည္း သူနွင့္အနီးဆုံးေနရာကေန ထြက္ခြာသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ တခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ပင္လယ္နွင့္ထိုမိန္းမသာမရိွခဲ့လ်ွင္ သူ႔ဘဝဟာ ရူးသြပ္႐ြဲ႕ေစာင္းသြားနိုင္သည္ဟု သူ႔ကိုယ္သူ ယုံၾကည္ခဲ့ဖူးပါသည္။
ထိုအေၾကာင္းေတြကို သူ႔မိတ္ေဆြတေယာက္အားေျပာျပေတာ့ ထိုမိတ္ေဆြက ရယ္ေမာပါသည္။ ထိုေန႔က သူတို႔ နွစ္ေယာက္ ေရာက္ေနေသာေနရာမွာ ၿခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္း ထူထပ္ေသာ ၿမိဳ႕ကေလး၏အေရွ႕ဘက္ျခမ္းမွာျဖစ္သည္။
ထိုေနရာေလးမွာ ႏြယ္ရိပ္သစ္ရိပ္နွင့္ ၿခံဳႏြယ္မ်ားထူေျပာရံုမက လွ်ဳိမ်ား၊ ေခ်ာက္မ်ားလည္းရိွေနေလရာ လူအသြားအလာက်ဲပါး
ျပတ္ေတာက္လြန္းလွသည္။ သူ သတိျပဳမိသေလာက္ ထိုေနရာမွာ ဘယ္တုန္းကမွ လူရိပ္လူေျခ မေတြ႔ခဲ့ရပါ။
“မိန္းမတို႔ ပင္လယ္တို႔ဟာ စိတ္ဝင္စားစရာမေကာင္းလွပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုယ္စိတ္ဝင္စားမႈမရိွတဲ့ ဘာသာရပ္ထဲ မွာ ဘယ္တုန္းကမွ အခ်ိန္ကုန္ခံေလ့မရိွိဘူး”
ဒါေပါ့။ ဒီလိုပဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့။ ကိုယ္စိတ္ဝင္စားမႈမရိွတဲ့ အေၾကာင္းအရာထဲမွာ ဘယ္သူက အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ပိတ္ေလွာင္မြန္း ၾကပ္ခံမွာလဲ။
“ေရာက္ေနတဲ့သက္တမ္းနဲ႔ တြက္ခ်က္လိုက္ရင္ ႏွစ္ေတြဆိုတာ ဘယ္နည္းလိမ့္မွာလဲ။ က်ေနာ္ တစိုက္မတ္မတ္ရွာခဲ့တာေပါ့ ”
သူ မ်က္ေမွာင္ကုပ္သြားသည္။ ထိုစကားတခြန္းဟာ သူ႔အတြက္ ပေဟဠိသဖြယ္ ျဖစ္သြားသည္။ မိတ္ေဆြရဲ႕ မ်က္လုံးညိဳညိဳေတြကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ေလးနက္တည္ၾကည္မႈေတြကို သူအေသအခ်ာ ျမင္ေတြ႔ေနရေလသည္။ သူဟာ ဘာကိုမ်ားေျပာခ်င္ေနတာပါလိမ့္။
တိမ္မ်ားျဖင့္ လွပေနေသာ ညေနခင္းသည္ စကၠန္႔အနည္းငယ္ၾကာေအာင္ တိတ္ဆိတ္သြားပါသည္။ လွ်ိဳေတြ ေခ်ာက္ေတြ အနီးမွာ မႈန္မႈန္ရီရီျဖစ္ေနေသာအရာေတြဟာ နွင္းျမဴရိပ္ေတြမ်ားလား။
“ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ တကယ္ရွာခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္ဘဝ သက္တမ္းတေလွ်ာက္လုံး အခ်ိန္ေတြေပးၿပီးေတာ့ကို ရွာခဲ့တယ္။ ဒီ စကားကိုလည္း တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ လူတေယာက္ေယာက္ကို ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာရမယ္လို႔လည္း စိတ္ထဲမွာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ တယ္။ အဲဒီလုိဆုံးျဖတ္ထားတဲ့အတိုင္းလည္း အခု လူတေယာက္ကို ေျပာႏိုင္ခဲ့ၿပီေပါ့။ ခင္ဗ်ားကိုေပါ့”
မိတ္ေဆြရဲ႕ မ်က္လုံးေတြက သူ႔ဆီကိုေရာက္ရိွလာေလသည္။
သူ ေခါင္းကို ဆတ္ခနဲညိတ္လိုက္သလား။ မညိတ္မိဖူးလားဆိုတာ သူ႔ကိုယ္သူလည္း ဇေဝဇဝါ။ မိတ္ေဆြရဲ႕နႈတ္ခမ္းေတြဟာ လႈပ္လႈပ္႐ြ႐ြျဖစ္လာၿပီး…..
“သူမ်ားေတြေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ အေသအခ်ာကို ေျပာနိုင္ခဲ့ၿပီ။ ကမ႓ာေလာကႀကီးထဲမွာ က်ေနာ္ စိတ္အ ဝင္စားဆုံးအရာဟာ ဘာလည္းဆုိတာ ကြၽန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိသြားခဲ့ၿပီ”
မိတ္ေဆြရဲ႕ မ်က္လုံးေတြဟာ ဝင္လုဆဲေနေရာင္ေအာက္မွာ ေတာက္ပလာသလိုပါပဲ။ ဒီစကားေလးတခြန္း ေျပာဖို႔အေရး ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ဒီေလာက္ေတာင္ စိတ္ေတြလႈပ္ရွားေနရပါလိမ့္။ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ တခုမဟုတ္တခု၊ တမ်ဳိးမဟုတ္ တမ်ဳိး စိတ္ဝင္စားၾကမွာပဲေပါ့။ တခုခုအေပၚမွာ ႐ူးသြပ္တိမ္းမူးၾကမွာေပါ့။
တခ်ဳိ႕က ဂီတ၊ တခ်ဳိ႕က နည္းပညာ၊ တခ်ိဳ႕က အားကစား၊ တခ်ိဳ႕က အႏုပညာ၊ တခုမဟုတ္တခုေတာ့ တပ္မက္ခုံမင္ၾကမွာေပါ့။ အဲဒီအေၾကာင္းအရာေလးကို ေျပာျပ႐ုံမွ်နွင့္ သူ႔ရဲ႕မ်က္လုံးေတြဟာ ဒီေလာက္ေတာင္ေတာက္ပလာရပါသလား။
“က်ေနာ္စိတ္အဝင္စားဆုံးက ဘာလဲ။ သိလား”
မိတ္ေဆြဟာ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ရပ္ေနရာက သူ႔ကိုေက်ာခို္င္းလိုက္သည္။ သူစိတ္အဝင္စားဆုံးအရာဟာ ဘာမ်ားျဖစ္ေနပါ လိမ့္။ သူ မေျပာတတ္ပါ။
“က်ေနာ္စိတ္အဝင္စားဆုံးအရာဟာ”
မိတ္ေဆြရဲ႕စကားသံဟာ ရပ္တန္႔ၿငိမ္သက္သြားျပန္သည္။ တေအာင့္ေနေတာ့ ႐ုတ္တရက္ သူ႔ဖက္သို႔လွည့္လိုက္ၿပီး………
”ကမ႓ာေလာကႀကီးထဲမွာ က်ေနာ္စိတ္အဝင္စားဆုံးအရာဟာ လိုဏ္ေခါင္းပဲဗ်။ သိလား။ လိုဏ္ေခါင္းပဲ”
ညေနခင္းဟာ ေသြးဆုတ္ၿပီး ျဖဴဖတ္ျဖဴေလ်ွာ္ျဖစ္သြားသလိုပါပဲ။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘာကိုမဆို စိတ္ဝင္စားခြင့္ ရွိၿပီးသားပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုမိတ္ေဆြက လိုဏ္ေခါင္းကို စိတ္အဝင္စားဆုံးဟုဖြင့္ေျပာလာေသာအခါ..
မိတ္ေဆြ၏မ်က္နွာကို အံ့အားသင့္စြာ သူၾကည့္လိုက္သည္။ မိတ္ေဆြဟာ သူ႔ရဲ႕မ်က္လုံးေတြကို စူးစူးရဲရဲ ျပန္ၾကည့္လိုက္ၿပီး …. ….
“လိုဏ္ေခါင္းေတြကို ဘာျဖစ္လို႔စိတ္ဝင္စားရတာလည္းလို႔ တစုံတေယာက္က ေမးလာခဲ့ရင္လည္း ျပန္ေျဖဖို႔အေျဖက ရိွၿပီး သားပါ။ က်ေနာ္လိုဏ္ေခါင္းေတြကို ဘာ့ေၾကာင့္ စိတ္ဝင္စားရတာလဲ… သိလား ”
မိတ္ေဆြကေတာ့ ဘယ္လိုေနသည္မသိ။ သူ႔ကိုယ္ထဲမွာေတာ့ ပူေႏြးသြားၿပီး သူ႔ရင္က တဒိတ္ဒိတ္နွင့္ လႈပ္ခုန္လာေလသည္။
မိတ္ေဆြက တခ်က္ၿပံဳးလိုက္ၿပီး…..
“က်ေနာ္ လိုဏ္ေခါင္းေတြကို ဘာလို႔စိတ္ဝင္စားရတာလဲဆိုေတာ့”
သူ႔ခႏၶာကိုယ္က ဆတ္ခနဲလႈပ္သြားသည္။ ကဲ…. ေျပာစမ္းကိုယ့္လူ။ ျမန္ျမန္ေျပာပစ္လိုက္စမ္း။ လိုဏ္ေခါင္းေတြကို ဘာျဖစ္လို႔စိတ္ဝင္စားရသလဲဆိုတာ။ မိတ္ေဆြဟာ တည္ၿငိမ္စြာၿပံဳးလိုက္ၿပီး..
“လိုဏ္ေခါင္းထဲမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြ ရိွလိမ့္မယ္ထင္လို႔ လိုဏ္ေခါင္းေတြကို က်ေနာ္စိတ္ဝင္စားခဲ့တာပဲ”
ဘုရား…ဘုရား။ သူ႔ တကိုယ္လုံး ေအးစက္ေတာင့္တင္းသြားေလသည္။ လိုဏ္ေခါင္းေတြထဲမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈဆိုတာဟာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးေတာ့မ်ား ျဖစ္တည္နိုင္ပါမည္နည္း။ သူ ေခါင္းကို ခါယမ္းလိုက္သည္။
လိုဏ္ေခါင္းမ်ားနွင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ………
ေပ်ာ္႐ႊင္မႈမ်ားနွင့္ လိုဏ္ေခါင္းမ်ား…..
ထိုေန႔ ညေနခင္းမွာ သူ႔မိတ္ေဆြပဲ ရူးသြားခဲ့တာလား။ သူပဲ သြက္သြက္ခါေအာင္ ရူးနွမ္းခဲ့ေလသလား။ ဒါမွမဟုတ္ ရူးသြပ္႐ြဲ႕ေစာင္းျခင္းကပဲ သူတို႔နွစ္ေယာက္ထံကိုဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာခဲ့တာလားေတာ့မသိ။ လိေမၼာ္ေရာင္ညေနခင္းသည္ ေတာ္ေတာ့္ကို စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းသြားခဲ့ပါသည္။
ထူးဆန္းမႈတခုမွာ သူ႔မိတ္ေဆြဟာ ေနာက္တေန႔ကစၿပီး သူတို႔ၿမိဳ႕ကေလးမွ ေပ်ာက္ဆုံးသြားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ေျပာမည္ဆို
လ်ွင္ ထိုရက္ကစၿပီး လိုဏ္ေခါင္းေတြထဲမွာေပ်ာ္႐ႊင္မႈရိွနိုင္ပါသလားဟူေသာ ေမးခြန္းသည္ သူ႔ေသြးေၾကာႁမႊာေတြထဲကို ဗိုင္း ရပ္စ္ပိုးတမ်ဳိးလို စိမ့္ဝင္ျပန္႔နွံ႔လာေတာ့သည္။ သူ႔ ဦးေခါင္းဟာလည္း ထုိေမးခြန္းတခုတည္းျဖင့္ အၿမဲတေစ မူးရီကိုက္ခဲခဲ့ရ သည္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကိုေတာ့ သူစိတ္ဝင္စားပါသည္။ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြဟာ သူ႔ဘဝထဲက ဆုတ္ခြာသြားခဲ့တာ ကာလ အတန္ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီမဟုတ္လား။ ထိုစိတ္ကို အေျခခံၿပီးေတာ့ပဲ လိုဏ္ေခါင္းတစ္ခုထဲသို႔ သူေရာက္ရွိလာျခင္းပင္။ ကနဦး အစက လိုဏ္ေခါင္းတစ္ခုထဲသို႔ ဝင္ဝင္ခ်င္း သူ႔ရင္ထဲမွာ သံသယစိတ္ေတြ ျဖစ္တည္လိုက္ေသးသည္။ လိုဏ္ေခါင္းေတြထဲမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈဆိုတာဟာ ျဖစ္တည္နိုင္ပါ့မလား။ ေအးစက္တိတ္ဆိတ္ေနေသာ လိုဏ္ေခါင္းမ်ားနွင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈဆိုတာဟာ မည္သည့္ေနရာမွာမ်ား တြဲဆက္ေနပါသလဲ။
အေမွာင္မ်ား၊ ညႇီစို႔စို႔ရနံ႔မ်ား၊ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ေကာင္းေသာ တိတ္ဆိတ္မႈမ်ား။ သည္လုိအရာေတြထဲမွာ အဘယ္သို႔ေသာ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈမ်ားဟာ ႐ုန္းထြက္လာနိုင္ပါသလဲ။ အေမးပုစၧာမ်ားႏွင့္ သူ႔တကိုယ္လုံးကိုက္ခဲေနခဲ့ေသာ္လည္း နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့့္လာေသာအခါမွာေတာ့ သူ႔စိတ္ဟာ တည္ၿငိမ္စျပဳလာပါသည္။ ထိုစိတ္နွင့္အတူ ဘဝထဲမွ ဆြံ႕အေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈနွင့္လည္း ျပန္လည္ဆုံေတြ႔ရေတာ့မည္ဟု ယုံၾကည္လာခဲ့သည္။ ေပ်ာက္ဆုံးသြားေသာ သူ႔မိတ္ေဆြကိုလည္း လိုဏ္ေခါင္း၏ အတြင္းပိုင္းတေနရာရာမွာ ျပန္လည္ဆံုေတြ႔ခြင့္ရလိမ့္မည္ဟု သူယုံၾကည္ထားပါသည္။ ထိုမိတ္ေဆြဟာ လည္း သူ႔လိုပဲ ေအးစက္မည္းေမွာင္ေနေသာ လိုဏ္ေခါင္းေတြထဲမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈဆိုတာကို မြတ္သိပ္စြာႏွင့္ ရွာေဖြေနခဲ့တဲ့လူ မဟုတ္လား။ စိုထိုင္းေသာနံရံမ်ားကို ထိစမ္းပြတ္သပ္ရင္း ေျခလွမ္းေတြကို ေ႐ြ႕လ်ားလိုက္သည္။
ထူၿပိန္းေသာ အေမွာင္ထုထဲမွာ ေ႐ြ႕လ်ားေနရင္းနွင့္ ေခြအိပ္ေနေသာ ေႁမြတေကာင္၏ပူေႏြးေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာ ဝမ္းဗိုက္သား ကိုပဲ ထိစမ္းမိေလမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈဆိုတာဟာ အေမွာင္ထဲကေနၿပီး ဝုန္းခနဲ ခုန္ထြက္လာေလမလား။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ သူ႔ေရွ႕တည့္တည့္မွာ လူ႔အရိုးစုႀကီးေတြ ဘြားခနဲေပၚလာၿပီး ေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ ဂ်က္ဂ်က္နွင့္ လႈပ္ယိမ္းျပေနေလ မလား။ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေတာ့ ေကာင္းလွသည္။
ဘာပဲေျပာေျပာ သူကေတာ့ လိုဏ္ေခါင္း၏ အတြင္းပိုင္းတေနရာရာမွာ ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို ျပန္လည္ေတြ႔ရိွရ လိမ့္မည္ဟု ေမ်ွာ္လင့္ထားပါသည္။ သူ႔ေရွ႕တည့္တည့္မွာေတာ့ လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ထိစမ္း၍ မရနိုင္ေသာ အေမွာင္မ်ားျဖင့္ ေလးလံေအးခဲေနဆဲ။
ႏုိင္ဝင္းသီ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
