ရသေဆာင္းပါးစုံ

ေမာင္လူေရး ● ဒို႔ခ်စ္တဲ့ကေလးေတြ

 ေမာင္လူေရး ● ဒို႔ခ်စ္တဲ့ကေလးေတြ
(မုိးမခ) ဧၿပီ ၁၆၊ ၂၀၁၇

ေန႔လည္က စိုးျမတ္သူဇာလာတယ္။

သူ ဒီေန႔ အေကာက္မထြက္ဘူးတဲ့။ စက္ဘီးေလးနဲ႔ေရာက္လာတယ္။ အေကာက္ထြက္ေနၾက အျဖဴအစိမ္းဝတ္စုံ ညစ္ႏြမ္းႏြမ္း ေလးနဲ႔။ ေဖ်ာ္ရည္ပုလင္းရယ္ ကိတ္မုန္႔ႏွစ္လုံးရယ္နဲ႔။ ကေန႔ ဘုန္းႀကီးကန္ေတာ့မလို႔ လာတာ။ သၾကၤန္တြင္းမွ ေကာက္ေတာ့ မယ္တဲ့။

ဆုေပးမယ္လုပ္ရင္း ဘာျဖစ္ခ်င္တာတုန္းဆိုေတာ့ အလုပ္ေသခ်ာလုပ္ၿပီး ပိုက္ဆံစုေနတာ။ သားေလးကို ရွင္ျပဳေပးခ်င္တာတဲ့။

တေလာက ေက်ာင္းမွာ မွတ္ပုံတင္လာလုပ္ေပးေတာ့ သူနဲ႔ သူ႔အမက မရဘူး။ အငယ္ႏွစ္ေယာက္က ရတယ္။ ႐ုပ္က ကုလား ဆင္မို႔ မေပးတာတဲ့။ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ သူတို႔အေပၚထားတဲ့ သေဘာထားကို ဘယ္လိုရွင္းျပရမွန္း မသိဘူး။ ဟိုတုန္းက သူတို႔နား လည္ေအာင္ ေျပာတတ္တယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုထင္ခဲ့တာ။

(တေန႔ကလဲ HIV ကေလးတေယာက္။ သူ အိမ္ေထာင္ျပဳခ်င္ေနၿပီ။ သူ႔ကို နားလည္ေပးႏိုင္တဲ့ သူေလးကိုလဲ ေတြ႕ထားၿပီ။ သူ႔အလုပ္ေလးနဲ႔သူ ျဖစ္ေနၿပီ။ သူ႔ကိုလဲ မွတ္ပုံတင္ ထုတ္မေပးေသး။ ဆိုင္္ကယ္လိုင္စင္ လုပ္မရ။ သူ႔လဲ ကုလားနဲ႔တူလို႔ မေပးတာတဲ့။ တကယ္ေတာ့ သူက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ ႀကီးျပင္းလာတာ။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ကို ဘယ္သူက ေမြးလိုက္ မွန္းေတာင္ သူ မသိဘူး။)

ကေလးကိုေတာ့ အမေတြက ထိန္းေပးၾကတယ္။ အင္း ေယာက္်ားက မင္းသား၊ ဇာတ္ထဲလိုက္တယ္။ သူက ကိုယ္ဝန္ရ ကထဲက ေရွာင္ေနတာ။ သမီး ကိုယ့္ဘာသာဘဲ ေမြးလိုက္တယ္။ အေမက လက္သည္ေလ။ သမီးနဲ႔ ျဖစ္ေနတုန္းကလဲ အဲဒီ နားမွာ တေယာက္ရွိေသးတယ္။ သူက ရွဳပ္တယ္။

ခု ညီမေလးကလဲ ေမြးၿပီ။ သူ႔ေယာက္်ားလား။ မလာေတာ့ဘူး။ ေနာက္မိန္းမယူသြားဘီ။ အရင္ ဒီေက်ာင္းလိုက္တဲ့—နဲ႔ေလ။ သူ႔ေယာက္်ားကလဲ ၁၂ပြဲလိုက္တာဆိုေတာ့ ေယာက္်ားခ်င္းခင္ရာကေန သူက ညီမေလးေယာက္်ားနဲ႔ လိုက္ေျပးတာ။ အငယ္ဆုံးမက ကြမ္းယာဆိုင္။ တလငါးေသာင္း၊ တရက္ ႏွစ္ေထာင္ေတာင္ မရပါဘူး။ သူက ေယာက္်ားမယူေသးဘူး။ သူလဲ ၁၄ႏွစ္။ တပည့္ေတာ္က ၁၅ ႏွစ္မွ က်တယ္။ ညီမေလးလဲ ၁၄ ႏွစ္က်တယ္။ သူ႔ကို ႀကိဳက္တဲ့သူေတြေတာ့ အမ်ားႀကီး ဘဲ။ ဘယ္သူ႔ယူမယ္ မသိဘူး။

အေမကေတာ့ ဘူးခြံဘဲ ေကာက္တယ္။ အေဖက ေၾကာင္ေနၿပီ။ အမတို႔နဲ႔ ေနတယ္။ သူတို႔ ေကၽြးထားတာ။ အရက္ဖိုးေရာဘဲ။ အမတို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္လုံးလဲ ဘူးခြံဘဲ ေကာက္တယ္။

သူျပန္သြားၿပီး မၾကာဘူး။ ေက်ာင္းသားေဟာင္းလင္မယားေရာက္လာတယ္။ လမ္းေပၚမွာ ခိုးဆိုးေကာ္ရွဴေနရာကေန သင္ တန္းေက်ာင္းေရာက္၊ အဲဒီကေန ေက်ာင္းျပန္လာ၊ သင္တန္းေက်ာင္းျပန္ေရာက္၊ ျပန္လာ။ ေက်ာင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းမေလးနဲ႔ ခ်စ္၊ အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ေတာ့ ေျမတူး ပန္းရံလုပ္ ေက်ာက္ကားလိုက္။ အစုံလုပ္တယ္။ အေကာက္ဆိုင္မွာလဲ ေနတယ္။ ကုန္တင္ေပါ့။ ကေလးမေလးလဲ ေစ်းေရာင္းလိုက္တယ္။ အိမ္ငွားေနၾကတယ္။ သူတို႔ဘာသာ ခ်က္စားတယ္။ ေက်ာင္းက ကေလးေတြက ေရပက္မယ္လုပ္ေတာ့ အဖြားသြားကန္ေတာ့မလို႔။ မနက္ဖန္မွ ပက္တဲ့။

သူတို႔ ဆိုင္ကယ္ေလး ေမာင္းထြက္သြားေတာ့ ကေလးမေလးရဲ႕ ပုခုံးေပၚက တဘက္ကေလးက တလြင့္လြင့္။

ေနာက္တေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ မုန္႔ထုပ္နဲ႔။ ေရကန္ေတာ့လာတာတဲ့။ သူလဲ ေက်ာက္ကားလိုက္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေန။ အစုံလုပ္တယ္။ သူ႔ဆိုင္ကယ္နဲ႔သူ အလုပ္သြားတယ္။ မဆိုးဘူး။ ဖားကန္႔ေတာင္ သြားလိုက္ေသး။

ေနာက္တတြဲေရာက္လာတယ္။ သူတို႔က မၾကာေသးဘူး။ ခိုးေျပးထားၾကတာ။ ေကာင္မေလးက ေက်ာင္းထြက္ထားတာ ၾကာဘီ။ အလုပ္ပိတ္တဲ့ ဥပုသ္ရက္တိုင္း ေက်ာင္းလာတယ္။ အဲဒီမွာ သံေယာဇဥ္အမွ်င္တန္းၾကတာ။ သူတို႔လဲ အိမ္ငွားနဲ႔ ေနတယ္။ မုန္႔ထုတ္ေတြ ေဖ်ာ္ရည္ေတြနဲ႔ ကန္ေတာ့ၿပီး တန္းျပန္တယ္။ ေနာက္ရက္ အလုပ္ဆင္းရမွာမို႔တဲ့။ သၾကၤန္တြင္း ပန္းရံထဲ လိုက္မလို႔တဲ့။

မၾကာဘူး။ သထုံကတေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ရထားမရလို႔ ကားနဲ႔ လာခဲ့တာတဲ့။ ေဆးဗူးေတြ မုန္႔ေတြက မႏၲေလးက ဝယ္ခဲ့တာတဲ့။ ေရႊဘိုမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း ေနလိုက္အုံးမတဲ့။ ဒီလိုပါဘဲ။ သူတို႔က စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ပါၾကတယ္။

ခနေနေတာ့ လက္ရွိေက်ာင္းထဲမွာ ေနတဲ့တေယာက္ လာကန္ေတာ့တယ္။ သူက ေက်ာင္းက ဆီစက္ကို လုပ္ရတယ္။ ဂစ္တာသင္တယ္။ ထမင္းခ်က္တယ္။ ဆီစက္ေလး လုပ္ထားတယ္။ လူေတြလဲ ဆီစစ္စစ္ သန္႔သန္႔သုံးရ၊ သူတို႔လဲ အလုပ္ရ၊ စားဖို႔လဲရေပါ့ေလ။

ေနာက္ ဝါယာရိမ္းလိုက္တဲ့တေယာက္နဲ႔ ဆီစက္္ဝိုင္းလုပ္တဲ့တေယာက္ လာကန္ေတာ့ၾကျပန္တယ္။ ဆီစက္ဝိုင္းလုပ္တဲ့ တေယာက္က ၈-တန္းေျဖထားတယ္။ သူက လမ္းေပ်ာ္ေတာ့မဟုတ္ဖူး။ ေက်ာင္းေပ်ာ္။ မိဖေတြက ငယ္ငယ္ထဲကဆုံးသြားလို႔ ။

တျမန္မေန႔က မႏၲေလးေရာက္ေတာ့ ဦးပြားဘုရားေဘးေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္း လမ္းေပ်ာ္ေတြဆီ ေရာက္တယ္။

ေကာ္ဗူးကိုယ္စီနဲ႔။ ရီေဝေဝမ်က္လုံးေတြနဲ႔။ အျပံဳးေတြကေတာ့ ေတာက္ပေနၾကပါေသးရဲ႕။

ေမာင္လူေရး

(လြမ္းလို႔ ေရးတာပါကြာ၊ ကေလးေတြေရာ၊ ေဗာ္လန္တီယာေတြေရာ)


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts