ခရီးသြား ေဆာင္းပါး ေမာင္ရင္ငေတ

ေမာင္ရင္ငေတ ● ေက်ာက္ဖရား ေသာင္ရင္းမွသည္ မယ့္ေခါင္ဆီသို႔ – အပုိင္း (၁)

ေမာင္ရင္ငေတ ● ေက်ာက္ဖရား ေသာင္ရင္းမွသည္ မယ့္ေခါင္ဆီသို႔ – အပုိင္း (၁)
(မုိမးခ) ဧၿပီ ၁၁၊ ၂၀၁၇

Suvarnabhumi « Terre de l’Or » means “Golden Land” or “Land of Gold” ခြန္ထိုင္းတို႔ရဲ႕ ဆီယမ္ ႏိုင္ငံေတာ္တြင္းမွာ ဒီတေခါက္ သြားျဖစ္တဲ့လမ္းေၾကာပါ။ မသြားခင္ ႀကိဳတင္ခန္မွန္းေလ့လာထားတဲ့ လမ္းေၾကာရဲ႕ ကိုးဆယ္ရာႏႈန္းမွ် ခရီးဆက္ ႏိုင္ခဲ့တာမို႔ ေက်နပ္မိရတဲ့ခရီးတခုလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒီခရီးစဥ္အေၾကာင္းကို တတ္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ အတိုခ်ံဳးေရးဖို႔ စိတ္ကူး ရွိရေပမယ့္ ေမာင္ရင္ငေတ့ထံုးစံ ေလေၾကာရွည္ခဲ့ရင္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ၾကပါရန္ ႀကိဳေၾကညာလိုက္ပါတယ္။

ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ Suvannabhumī ေလဆိပ္ကို ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ေနာက္တေန႔ညမွာပဲ ခရီးစတင္ခဲ့တာပါ။ ရွစ္ရက္ ၾကာျမင့္တဲ့ ခရီးစဥ္တခုပါ။ ဘီေကေကေလဆိပ္မွသည္ ထိုင္း-ျမန္မာ-လာအိုတို႔ရဲ႕ ေရႊႀတိဂံဆံုခ်က္ေျမဆီသို႔သြားရာ ေပတ ရာလမ္းေပၚမွ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားလို႔ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။

တနည္းအားျဖင့္ေျပာရရင္လည္း ေက်ာက္ဖရား ေသာင္ရင္းမွသည္ မဲေခါင္ (မယ့္ေခါင္) ဆီသို႔ဆိုရရင္လည္း မွားဘြယ္ရာ မရွိပါဘူး။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစကာမူေပ့ါ။

သုဝဏၰဘူမိဆိုတာ ဘီေကေကရဲ႕ ေလဆိပ္သစ္ႀကီးပါ။ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္မ်ားဆီက စတင္တည္ေဆာက္ေနတဲ့ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ရဲ႕ ပဂိုးဟံသာဝတီေလဆိပ္ႀကီးက ဒီကေန႔တိုင္ အေကာင္အထည္ေပၚလို႔ မလာေသးေပမယ့္ ခြန္ထိုင္းတို႔ရဲ႕ သုဝဏၰဘူမိ ေလ ဆိပ္ႀကီးကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္ကထဲကပင္  ေလယာဥ္ႀကီးေတြ ဆင္းလိုက္တက္လိုက္နဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနခဲ့ပါၿပီ၊ သုဝဏၰ ဘူမိဆိုတာက ေရႊေျမလို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္တဲ့။ အဲဒီ ေရႊေျမ သုဝဏၰဘူမိေလဆိပ္ေရာက္အၿပီး ေနာက္တေန႔မွာ ႀတိဂံေရႊေျမ  ဆီကို စတင္သြားခဲ့တဲ့ ခရီးတခုမို႔လို႔ “သုဝဏၰဘူမိမွသည္ ႀတိဂံေရႊေျမသို႔” ဟူ၍ ေခါင္းစဥ္တပ္ခဲ့မိေပမယ့္ “ေက်ာက္ဖရား ေသာင္ရင္းမွသည္ မယ့္ေခါင္ဆီသို႔” ဆိုတာကို ပိုမိုလို႔ႏွစ္သက္ျခင္းျဖစ္မိရတာေၾကာင့္ ဒီေက်ာက္ဖရား ေသာင္ရင္းမွသည္ ေခါင္းစဥ္ကိုသာ အတည္ျပဳေရးသားလိုက္ရေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ။

ဘီေကေက (သို႔မဟုတ္) ဘန္ေကာက္တို႔ မယ့္ေဆာက္တို႔ကေတာ့ သြားဖူးသူေတြမ်ားလွတာေၾကာင့္ သိပ္စာဖြဲ႔ မေရးေတာ့ ပါဘူး။ မယ့္ေဆာက္သားတပိုင္းျဖစ္ေနသူ မယ့္ေဆာက္ကို ျဖတ္သန္းသြားၾကသူမ်ားထဲမွာလည္း စာသမားေတြ အမ်ားႀကီး ပါဝင္ေနတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ မယ့္ေဆာက္အလြန္က သြားျဖစ္ခဲ့တဲ့ ခရီးလမ္းပိုင္းေတြကိုသာ အဓိက ဦးစားေပးေရးဖို႔ စဥ္း စားမိပါတယ္။

ဘီေကေက-မယ့္ေဆာက္ ခရီးက ကီလိုမီတာ ငါးရာ နီးပါးမွ် ကြာေဝးပါတယ္။ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕လယ္က ဒြန္းေမာင္းေလဆိပ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္လို႔ ထိုင္း ေနရွင္နယ္လမ္း အမွတ္ (၃၂) အတိုင္း ေျမာက္ဘက္ကို ဦးတည္ၿပီးထြက္လာခဲ့ရင္ အယုဒၵယနဲ႔ နာကြန္ ဆဝမ္သို႔  ေရာက္ရွိပါမယ္။ ဒီေနာက္ အျမန္လမ္း အမွတ္တစ္အတိုင္း အေနာက္ေျမာက္ဘက္သို႔ ကီလိုမီတာ ႏွစ္ရာခန္႔သြားရင္ တာ့ခ္ၿမိဳ႕လမ္းဆံုကို ေရာက္ပါတယ္။ တာ့ခ္ၿမိဳ႕ကတဆင့္ အေနာက္ဘက္ကို အာရွ အျမန္လမ္းမႀကီး AH 1 သို႔မဟုတ္ လမ္း အမွတ္ ၁၂ အတိုင္း ကီလိုမီတာ ကိုးဆယ္ေက်ာ္ဆက္သြားရင္ မယ့္ေဆာက္ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ ေရာက္ပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ဘန္ ေကာက္က မယ့္ေဆာက္သြားရင္ အာရွအျမန္လမ္းေတြရဲ႕ အရသာကို ထိေတြ႔ရမွာပါ။ အာရွ အျမန္လမ္းမႀကီးေတြရဲ႕ နံပါတ္တစ္ျဖစ္တဲ့ AH 1 ကေတာ့ ဂ်ပန္ျပည္ တိုက်ိဳၿမိဳ႕ကေန စတင္ၿပီး ေတာင္နဲ႔ေျမာက္ကိုရီးယား ခ်ိဳင္းနား ေဟာင္ေကာင္ ဗီယက္နမ္ ကေမာၻဒီးယားကတဆင့္ ထိုင္းေျမ တာ့ခ္ မယ့္ေဆာက္တို႔ကိုျဖတ္သန္း ေရႊျပည္ႀကီးကို ေပါက္မယ့္လမ္းေၾကာင္းပါ။ AH 1 ရဲ႕ ခရီး ဂိတ္ဆံုးကေတာ့ အိႏၵိယ ပါကစၥတန္ အာဖဂန္ အီရန္ကေန ဥေရာပကုန္းေျမဆီမွာပါ။ တာ့ခ္ၿမိဳ႕က AH 1 နဲ႔ AH2 တို႔ ဆံုဆည္းရာေနရာပါ။ ေနရွင္နယ္လမ္း အမွတ္ (၁) တို႔ (၃၂) တို႔ ဆိုတာေတြက အင္ဒိုနီးရွား ဘာလီကၽြန္း Denpasar ၿမိဳ႕ေတာ္ကေန စတင္ခဲ့တဲ့ အာရွအျမန္လမ္းမႀကီး AH2 ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္း လမ္းမႀကီးေတြပါ။ AH2 ကေတာ့ တာ့ခ္ၿမိဳ႕ ေျမာက္ စူးစူးသို႔ဦးတည္ၿပီး ခ်င္းမိုင္ ခ်င္းရိုင္ မယ့္ဆိုင္ကေန တာခ်ီလိတ္ကို ေရာက္ရွိမယ့္ အာရွအျမန္လမ္းမႀကီးပါ။ ဒါေၾကာင့္ AH 2 က ေတာင္ကေန ေျမာက္သို႔သြားၿပီး AH 1 က အေရွ႕ကေန အေနာက္သြားတာပါ။

အားပါးတရ တိုးခ်ဲ႕ေဖာက္လုပ္ေနတဲ့ မယ့္ေဆာက္အာရွလမ္းမႀကီး (ဓါတ္ပံု မရငတ)

တာ့ခ္-မယ့္ေဆာက္ AH 1 လမ္းမႀကီးကို အားပါးတရ တိုးခ်ဲ႕ေဖာက္လုပ္ေနတဲ့ ခြန္ထိုင္းေတြရဲ႕ ရည္စူးခ်က္ေတြက ဘယ္ အထိမွ်ရွိေနမလဲဆိုတာကို ေမာင္ရင္ငေတ ကားစီးလာရင္း ေတြးေနမိပါတယ္။ မိုင္တိုင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လမ္းေတြတိုး ခ်ဲ႕ေဖာက္ တံတားေတြတိုးခ်ဲ႕ေဆာက္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ လမ္းေဖာက္လုပ္သားေတြရဲ႕ မ်က္လံုးသာေဖာ္ထားတဲ့ ေခါင္းစြပ္ေတြေအာက္မွာ ေရႊလူမ်ိဳးေတြ ရာႏႈန္း ဘယ္ေလာက္ပါမလဲဆိုတာက ခန္႔မွန္းရခက္မယ္ မထင္မိပါဘူး။ ေသာင္ရင္း ျမစ္ကမ္းနေဘးမွာ တည္ရွိေနတဲ့ မယ့္ေဆာက္ကေတာ့ ဟိုးအရင္ ထံုးစံအတိုင္း ေရႊစကားေရႊသံေတြ ေရႊအေငြ႔အသက္ေတြနဲ႔ ေရႊတို႔ လႊမ္းမိုးထားရာေျမ ျဖစ္ေနဆဲပါ။ မယ့္ေဆာက္ေရာက္ရင္ အရင္ဆံုး မုန္ဟင္းခါးဆိုင္ကို ေျပးေနက်မို႔ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ကို လိုက္အပို႔ခိုင္းရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ ဒီတေခါက္မွာေတာ့ ကထိန္ပြဲပိတ္ရက္ေတြေၾကာင့္ ကံဆိုးစြာ မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔ လြဲေခ်ာ္ခဲ့ရ တာကလည္း မွတ္မွတ္ရရပါ။ ေစ်းထဲမွာ ပဲကပ္ေၾကာ္မ်ားရေလမလားလို႔ ဝင္ရွာေတာ့လည္း မေတြ႔ျမင္ခဲ့ရပါဘူး။ လပ္ကီးလ ဘက္ရည္ဆိုင္က အမဲစြတ္ျပဳတ္ ပဲပလာတာ အာလူးပူတီနဲ႔သာ စိတ္ေျဖခဲ့ရပါတယ္။ ထိုင္းေျမတလႊားေရာက္ရွိခဲ့တဲ့ အခါ တိုင္းေတြမွာ တျခားၿမိဳ႕ေတြ နယ္ေတြမွာ ထိုင္းအစာေတြကို ေမာင္ရင္ငေတ မက္မက္ေမာေမာစားတတ္ေပမယ့္ မယ့္ေဆာက္ ေရာက္ရင္ေတာ့ ထိုင္းဆိုင္ေတြဘက္ ေျခဦးလွည့္ေလ့မရွိပါဘူး၊ မယ့္ေဆာက္ဟာ ဗမာနယ္တနယ္ ျဖစ္ေနတာၾကာခဲ့ပါၿပီ၊ ဟိုးအတိတ္ဗမာဘုရင္ေတြေခတ္ မဆလရဲ႕ေမွာင္ခိုေခတ္ကာလ အေၾကာင္းေတြကို ေမာင္ရင္ငေတ မေျပာပါဘူး။ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ေနာက္ပိုင္းကာလေတြကစၿပီး ေရႊျပည္သားေတြ အေၾကာင္းေပါင္းစံုနဲ႔ ေရာက္ရွိအေျခခ် ေနထိုင္လာခဲ့ၾကတာ ႏွစ္ေထာင္ ခုႏွစ္မ်ားမွာေတာ့ မယ့္ေဆာက္ရဲ႕ ေရႊေရာင္ေတာက္ပခဲ့တဲ့ကာလမ်ားလို႔ ေျပာမယ္ဆို မမွားပါဘူး။ ေနထိုင္ျဖတ္သန္းခဲ့ၾက သူေတြ ပိုသိမွာပါ။ ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ ဧည့္သြားဧည့္လာ ျဖတ္ေလွ်ာက္အဆင့္သာပါ။

မယ့္ေဆာက္ေျမေရာက္ ေရႊျပည္ေတာ္မွ ေရႊဘုရားဖူးကားမ်ား (ဓါတ္ပံု မရငတ)


ဒီတေခါက္ မယ့္ေဆာက္ရဲ႕ထူးျခားေျပာင္းလဲေနတဲ့ အခ်က္တခ်က္ကိုေတာ့ မေျပာမျဖစ္ ထည့္ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ဟိုတခ်ိန္ က မယ့္ေဆာက္ဆိုတာ အမ်ားအျမင္မွာ သူပုန္နယ္ေျမ ေမွာင္ခိုနယ္ေျမသာပါ။ မယ့္ေဆာက္တဘက္ကမ္း ျမဝတီဆိုတာ ကလည္း ေရာက္ရွိဖို႔ အလြန္တရာ ခက္ခဲခဲ့တာကိုး၊ ၈၀ ေက်ာ္ ေမွာင္ခိုႏွစ္မ်ားက မယ့္ေဆာက္ကို ေရာက္ဖူးခ်င္ခဲ့ေပမယ့္ ေရာက္ကံ မၾကံဳခဲ့ရပါဘူး၊ အဲဒီလို မယ့္ေဆာက္ ျမဝတီနယ္ေျမက အခုေခါက္ ႏွစ္ေထာင့္ဆယ့္ေျခာက္မွာေတာ့ ေရႊျပည္သား ဘုရားဖူး မ်ားနဲ႔ တိုးမေပါက္စည္ကားလို႔ေနတာ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး စကားသံေတြကေတာ့ ခပ္တိုးတိုးနဲ႔ ေနာက္ကြယ္ကို ေရာက္ရွိသြားေနတာကိုလည္း သတိျပဳမိခဲ့ရပါတယ္။ ဟိုးအရင္ တေခတ္တခါတုန္းက ဒီနယ္ေျမကို ျဖတ္သန္းသြားခဲ့ၾကသူ မ်ားလည္း ေႂကြသူေႂကြ၍ ေဝသူေဝခဲ့ၾကၿပီး မဟုတ္ပါလား၊ မယ့္ေဆာက္ရဲ႕ အသစ္စက္စက္ ေရာ္ဘန္ဆန္ ကုန္တိုက္ႀကီးမွာ ေရာင္းသူဝယ္သူေတြၾကား ၾကားခဲ့ ရတဲ့ ေရႊစကားသံလြင္လြင္ေတြက ထိုင္းစီးပြားေရးသမားေတြအတြက္ေတာ့ ခ်ိဳျမေနမွာက အမွန္ပါ။ ခပ္သဲ့သဲ့အသံၾကားေနရတဲ့ မယ့္ေဆာက္ အင္တာေနရွင္နယ္ေလဆိပ္ႀကီးဆိုတာကလည္း စီမံကိန္းစကၠဴေပၚမွာ ရပ္တန္႔ေနမွာ မဟုတ္တာကလည္း ေသခ်ာလွပါေၾကာင္း။

ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္တန္လို႔ ေျပာင္းလဲလာရတဲ့ အေျခအေနေတြနဲ႔အတူ နယ္ျခားေတြ နယ္နမိတ္စည္းေတြနဲ႔ တားဆီးပိတ္ ဆို႔ျခင္းကို မလိုလားတဲ့ ေမာင္ရင္ငေတ့အတြက္က အဲဒီလို နယ္ျခားစည္း ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြမရွိ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ကိုယ္သြားလိုရာ သြားခြင့္ ရရွိလာျခင္းကို ႀကိဳဆိုေထာက္ခံရင္း ဒီထက္ ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳလိုက္ရ ေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ား။

မယ့္ေဆာက္ဆံုရပ္ (ဓါတ္ပံု မရငတ)


ေက်ာင္းသားဘဝ ကုန္ဆံုးခဲ့ၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဘယ္ေရာက္ဘယ္ေပါက္ အဆက္သြယ္မရွိ ခဲ့ၾကတဲ့ (ေဖ့စ္ဘုတ္ခ္ဆို တာ ကီးေၾကာင့္ ျပန္ဆံုဆည္းခဲ့ၾကတဲ့) ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ ေက်ာင္းေနဘက္ ေမခသားမ်ားနဲ႔ ဒီတေခါက္ မယ့္ေဆာက္ခရီးမွာ ဆံုျဖစ္ခဲ့ၾကရတာကလည္း သမိုင္းမွတ္တမ္းတခုပါ။ က်ားႀကီးနဲ႔ ဘိုႀကီးေရ မင္းတို႔နဲ႔ ေတြ႔ဆံုျဖစ္ခဲ့တဲ့ ႏိုဝင္ဘာ ဆယ့္သံုးဆယ့္ ေလးကို ငါအျမဲ သတိရေနမွာပါ။ ေနာက္အေခါက္ေတြမွာလည္း ဒီလိုျပန္ဆံုၾကဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္ကြာ။

ေမာင္ရင္ငေတကို ႀကိဳဆိုဧည့္ခံၾကသူ ေတြ႔ဆံုခဲ့ၾကသူေတြ အားလံုးနဲ႔ မယ့္ေဆာက္အေျခခ် ထီလာ ေပါက္ေခ်ာင္းသား ႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိရေၾကာင္းပါ။ မအားလပ္လို႔ ကိုယ္တိုင္ လာမေတြ႔ႏိုင္၍ လူကိုယ္စားပုလင္းေစလႊတ္ လိုက္သူ ေမခသားတပ္ကုန္းသားႀကီးကိုလည္း ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိရေၾကာင္းပါ။ ေနာင္တႀကိမ္ေတာ့ ကံမကုန္ရင္ အားလံုးနဲ႔ ျပန္ဆံုေတြ႔ခ်င္ပါေသးတယ္။

ျမဝတီ ကူးတို႔ဆိပ္ (ဓါတ္ပံု မရငတ)

ေမာင္ရင္ငေတ မယ့္ေဆာက္ကိုေရာက္ရင္ မသြားမျဖစ္ သြားျဖစ္တဲ့ ေနာက္တေနရာက ေသာင္ရင္း သို႔မဟုတ္ Moei River ရဲ႕ ေလွဆိပ္ရွိရာကိုပါ။ ဘာလို႔ သြားျဖစ္ရပါသလဲဆိုတာကေတာ့ ရင္ခုန္သံတူၾကရင္ နားလည္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္၊ ဟိုးအရင္ အႏွစ္အစိတ္ေလာက္ကလို စည္ကားေနတုန္းလို႔သာ ထင္မိပါတယ္။ တရားဝင္ အာရွဟိုင္းေဝး အျမန္လမ္းမႀကီးေတြ ဘယ္ လိုပင္ ရွိလာေစကာမူ ဒီလိုမ်ိဳးေရွးရိုးေလွဆိပ္ေလးေတြက ရွိေနသင့္တယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ ေမာင္ရင္ငေတကေတာ့ အဲ ေလွဆိပ္ထိပ္ကိုသာ ေရာက္ေရာက္ေနတာပါ။ ဟိုဘက္ကမ္းက ဆီမီးထိန္ထိန္ဆီသို႔ တခါဖူးမွ် မကူးဖူးေသးပါဘူး၊ ေနာင္တ ေခါက္ ေနာက္တခါဆိုၿပီး လွည့္လွည့္လို႔သာ ျပန္သြားျဖစ္ေနဆဲပါ။ ဒီတေခါက္လည္းသူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက ကူးဖို႔ စီစဥ္ေပးေပ မယ့္ ကံမၾကံဳခဲ့ေသးပါဘူး ျမဝတီရယ္ဆိုသလိုသာပါ။

ဘာစာရြက္ေတြ ဘာစာတမ္းေတြ မလိုအပ္ပါဘဲ ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္းထိုင္ရာကေန ဖုတ္ဖက္ခါထၿပီး ဟိုဘက္ကမ္းက ဒီ ဘက္ကမ္းကို ကူးခ်င္သပဆိုရင္ လြတ္လပ္စြာ ကူးႏိုင္ခြင့္ရလာမယ့္ ေနာင္တခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတ့ရဲ႕စိတ္ ေျပာင္းေကာင္းေျပာင္းသြားႏိုင္ၿပီး အလြယ္တကူဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ် ကူးျဖစ္ေကာင္း ကူးျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။

မယ့္ေဆာက္ကိုေရာက္ၿပီး တတိယေျမာက္ေန႔မနက္ေစာေစာမွာေတာ့ မယ့္ေဆာက္-မယ့္ဆရီယန္-မယ့္ေဟာင္ေဆာင္-မယ့္ဆိုင္-ခ်င္းရိုင္-ခ်င္းမိုင္ ခရီးစဥ္ကို စတင္ပါတယ္။ မယ္ေဆာက္မွာေနေနတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ေမာင္ရင္ငေတရဲ႕ မိတ္ေဆြႀကီး ကိုေက်ာ္ေက်ာ့္ ေကာင္းမႈနဲ႔ ေရာက္ခဲ့ရတဲ့ ခရီးသာပါ။ (ထိုင္းဘာသာ စကားလံုး Mae ကို ေရႊဗမာစာနဲ႔ (မဲ) လို႔ မေရးဘဲ (မယ့္) လို႔သာ ေမာင္ရင္ငေတက ေရးခ်င္မိတာေၾကာင့္ ဒီေနရာမွာ မဲေဆာက္ မဲေခါင္လို႔ ေရးသားမွာ မဟုတ္ေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ား)။

ေတာ္ရံုတန္ရံုနဲ႔သြားဖို႔ မလြယ္တဲ့ ခရီးပါ။ ေဒသခံေတြ ဒါမွမဟုတ္ ေငြေၾကး ေပါမ်ားသူေတြသာ သြား ႏိုင္တဲ့ ခရီးစဥ္မ်ိဳးပါ။ အဲဒီလမ္းကို ေမာင္ရင္ငေတ အရင္ကလည္း မေရာက္ခဲ့ဖူးေလေတာ့ ေတြ႔သမွ် အသစ္အဆန္းေတြခ်ည္းသာပါ။ ေတာေတြ ေတာင္ေတြနဲ႔ စိမ္းလန္းစိုေျပ သာယာလွသမို႔ ဒီ တသက္ ေမ့မရႏိုင္တဲ့ မေမ့ႏိုင္ဘြယ္ရာ ခရီးလို႔ ေျပာရင္ မလြန္ေလာက္ပါဘူး။

Right-Hand Traffic   Left-Hand Traffic


ဒီခရီးစဥ္အေၾကာင္းေတြ မေရးခင္ေပါ ေျပာခ်င္တာေလးတခု ရွိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ေမာင္ရင္ငေတ နည္းနည္းေလး ျဖည့္ ေျပာခ်င္မိရတာက လမ္းမႀကီးေတြရဲ႕အေၾကာင္းပါ။ ေတာလမ္း ရြာလမ္း ခရိုင္လမ္း ေနရွင္နယ္လမ္း ဟိုင္းေဝးလမ္း ဆိုၿပီး လမ္းအက်ယ္ လမ္းအဆင့္ကိုလိုက္လို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး သတ္မွတ္ထားေပမယ့္ လမ္းေတြအေပၚမွာ အထူးျခားဆံုး ကြာျခားခ်က္ ကေတာ့ လက္ယာနဲ႔ လက္ဝဲကပ္ေမာင္းစနစ္သာပါ။

ဥေရာပတတိုက္လံုး အေမရိကတိုက္ႏွစ္တိုက္ တရုတ္နဲ႔ ရုရွားအပါအဝင္ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသမ်ားရယ္ အာဖရိက အလယ္ပိုင္း ေျမာက္ပိုင္းေဒသမ်ားကေတာ့ Right-Hand Traffic လို႔ ေခၚၾကတဲ့ ကားေတြ လက္ယာကပ္ေမာင္းတဲ့စနစ္ပါ။ (ပံုမွာေတာ့ အနီေရာင္ခ်ယ္ထားတဲ့ ေဒသမ်ားပါ)။

အဂၤလန္ ပါကစၥတန္ အိႏၵိယ ဂ်ပန္ ၾသစေၾတးလွ်ား ထိုင္း မေလးရွား အင္ဒိုနီးရွား စင္ကာပူႏိုင္ငံတို႔နဲ႔ အာဖရိက ေတာင္ဖ်ား စြန္းက အဂၤလိပ္ကိုလိုနီ အေဟာင္းႏိုင္ငံမ်ားကေတာ့ Left-Hand Traffic ကို သံုးစြဲၾကပါတယ္။ (အျပာေရာင္ ခ်ယ္ထားတဲ့ ေဒသမ်ားပါ)။

လက္ဝဲကပ္ေမာင္း ထိုင္းလမ္း (Left-Hand Traffic) (ဓါတ္ပံု မရငတ)

ဟိုး ဟိုး ေရွးေခတ္ ေရာမတို႔ ေခါမတို႔ ေခတ္မ်ားမွာက ဘယ္ဘက္ကပ္ေမာင္းေမာင္း ညာဘက္ကပ္ ေမာင္းေမာင္း အေၾကာင္း ထူးလွတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ပါဘူး၊ အေၾကာင္း ထူးလာတာက ေမာင္ရင္ငေတတို႔ရဲ႕ ျပည္ေထာင္စုဆိုရွယ္လစ္သမၼတ ေရႊ ႏိုင္ငံ ေတာ္ႀကီးမွာပါ။

တျခား ႏိုင္ငံမ်ားကိုေတာ့ မသိပါဘူး၊ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ရဲ႕ ေရႊမဟာ ဗမာ ႏိုင္ငံေတာ္ကေတာ့ Left-Hand အျပာကေန Right-Hand အနီဘက္သို႔ ၁၉၇၄ ေရႊအိုေရာင္ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္မွာ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ႀကီး ဇြတ္အတင္းကို ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို ထူးျခားလွပါတဲ့ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ရဲ႕ ေရႊႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးပါ။အဲဒီလိုနဲ႔ Left-Hand Traffic အျပာႏိုင္ငံ ဂ်ပန္ျပည္မွ ထုတ္လုပ္ပါတယ္ဆိုတဲ့့ ဟီးႏိုးတို႔ဒတ္ဆန္းတို႔ ဟိုင္းလက္တို႔လို ကားမ်ားေခတ္စားလာခ်ိန္မွာေတာ့ စပယ္ယာ လူတန္းစား ေတြလည္း အေနအစား ေခ်ာင္ခဲ့တယ္ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒရိုင္ဘာေတြအတြက္ မရွိမျဖစ္ ကားစပယ္ယာမ်ား ရွိလာခဲ့ရျခင္းပါ။

ေမာင္ရင္ငေတ လက္ရွိ ေနေနတဲ့ ျပင္သစ္နဲ႔ ဥေရာပက အနီေရာင္ခ်ယ္တဲ့ လက္ယာကပ္ေမာင္းၾက တဲ့ နိုင္ငံဆိုေတာ့ ထိုင္းလမ္း စနစ္နဲ႔ ေျပာင္းျပန္ပါ။ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ရဲ႕ ေရႊျပည္ႀကီးနဲ႔ေတာ့ ဒီေနရာ မွာေတာ့ သြားတူေနေလရဲ႕၊ လက္ဝဲစနစ္ ဂ်ပန္ကားေတြ မသြင္းရဆိုၿပီး ဥပေဒအထက္က အမိန္႔ဆိုတာမ်ား ထုတ္ျပန္လာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေမာင္ရင္ငေတတို႔ ဥေရာပ ထုတ္ လက္ယာကားေတြသြင္းၿပီး ခရိုဏီဘဝခံယူရရင္ ေကာင္းေလမလား သို႔တည္းမဟုတ္ အိမ္နီးနားခ်င္း မေလးရွားတို႔ အိႏၵိယတို႔ ထိုင္း စင္ကာပူတို႔နဲ႔ တူညီသြားရေအာင္လို႔ လက္ဝဲကပ္ေမာင္းစနစ္ ျပန္လည္ အသက္သြင္းဖို႔ကို လံႈ႕ေဆာ္ရရင္ ေကာင္းေလမလား စဥ္းစားမိတာပါ။ စဥ္းစားမိတာေလးပါ ခင္ဗ်ား။

ေက်ာက္ဖရား ေသာင္ရင္းမွသည္ မယ့္ေခါင္ဆီသို႔ စာစု (၁)  (ေက်ာက္ဖရားမွ ေသာင္ရင္းကမ္းပါး မယ့္ေဆာက္သို႔) စာစုကို ဒီေနရာမွာ ေခတၱရပ္နားပါမည္၊

မယ့္ေဆာက္ေကာက္ေၾကာင္း ရွည္လွ်ားသြားခဲ့ရတာကို ခြင့္လႊတ္နားလည္ေပးၾကပါခင္ဗ်ား၊

ေက်းဇူး အထူးတင္ပါတယ္။
ေမာင္ရင္ငေတ
၁၂၊ ၁၁၊ ၂၀၁၆

အားပါးတရ တိုးခ်ဲ႕ေဖာက္လုပ္ေနတဲ့ AH 1 မယ့္ေဆာက္အာရွလမ္းမႀကီး (ဓါတ္ပံု မရငတ)

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts