(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၀၊ ၂၀၁၇
● အင္းေတာ္သုိ႔
ညေန ေနဝင္ရိုးရီတြင္ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ဘူတာသုိ႔ ဝင္သည့္ရထားႏွင့္လိုက္ပါရန္ ဘူတာ႐ုံသုိ႔ တဦးတည္းထြက္လာခ့ဲသည္။ ဝရမ္းေျပးတေယာက္ေပမုိ႔ လိုက္ပုိ႔ေပးရန္ အဆင္မေျပသျဖင့္ ဘယ္သူမွမပုိ႔နိုင္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကမည္ ထင္သည္။ ဘူတာ႐ုံတြင္ရထားခ်င္းဆံုေန၍ ရထားက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မထြက္နိုင္။ မိမိကလည္း လူသိေတြ႔မည္ကို စိုးရိမ္ စိတ္ႏွင့္ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိသည္။ သုိ႔ႏွင့္ ဆင္းေျပးရန္လြယ္သည့္ တံခါးေပါက္နားတြင္ စစ္သုံးဦးထုပ္တလုံး ေခါင္းေပၚ ခပ္ငုိက္ငိုက္ေဆာင္း၍ ထိုင္ေနမိသည္။
တယ္ေတာ့ မိမိအား မမွတ္မိရန္ မ်က္မွန္ခြၽတ္ထားသည့္ျပင္ အလင္းေရာင္ေပ်ာက္ပ်ယ္စဆိုေတာ့ ဘာမွလည္း မိမိသဲသဲ ကြဲကြဲမျမင္ပါ။ သုိ႔ႏွင့္ ရထားထြက္ေတာ့မွဘဲ အနည္းငယ္စိတ္ခ်လက္ခ် ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ ရုတ္တရက္ ေခါင္းကို ဘုန္းကနဲ ထုလိုက္သလို ခံစားရၿပီး လန္႔သြားသည္။ ရုတ္တရက္ ဘာျဖစ္လိုက္မွန္းမသိ။ ေနာက္ေတာ့မွ မိမိေခါင္းက စစ္သုံးဦးထုပ္ကို လက္တဖက္နဲ့ အားရပါးရ ရိုက္ခ် ဆုပ္ယူၿပီး ရထားေပၚက ဆင္းေျပးသြားသူတေယာက္ကို သတိထားမိလိုက္ေတာ့သည္။ ထိုမွပင္ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။ ထြက္ခြါေနျပီျဖစ္ေသာ ရထားေပၚမွလု၍ ခုန္ခ်ထြက္ေျပးရေလာက္ေအာင္ ဦးထုပ္ကတန္ ဘိုးမရွိလွဟု မိမိထင္မိေသာ္လည္း ထိုအလစ္သုတ္သမားကေတာ့ မိမိက့ဲသုိ႔ စဥ္းစားပုံမရေပ။ မိမိအတြက္ေတာ့ ကိုယ့္အပူႏွင့္ ကိုယ္ေပမုိ႔ တဒဂၤအာ႐ုံေနာက္သြားခ့ဲရသည္။
ျပည္ေရာက္ေတာ့ ညအေတာ္နက္ျပီ။ အိပ္စရာေနရာ ရွာမေနေတာ့။ စီစဥ္ထားေသာ မႏၱေလးသြားမည့္ ကားဂိတ္သုိ႔သြား၍ အျခားခရီးသည္အခ်ဳိ႕ႏွင့္အတူ ကားေစာင့္ရင္း ငိုက္ျမည္းရသည္။ တိတ္ဆိတ္ေမွာင္မဲေသာ ညတာသည္ ရွည္လြန္းလွခ့ဲသည္။ မနက္ေစာေစာ ကားထြက္ခါနီးမွ မိမိကိုလိုက္ပုိ႔ေပးမည့္ မိမိညီအကိုဝမ္းကြဲ ကိုမ်ဳိးေအာင္ေရာက္လာသည္။ သူေရာက္လာၿပီး မိမိအားတခ်က္လွမ္းၾကည့္ ကားေပၚတက္ထိုင္သည္။ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ စကားမဆို၊ မသိၾကသလို ကိုယ့္ခရီးကိုယ္ သြားၾကသလိုျဖင့္ မႏၲေလးသုိ႔ ခရီးဆက္ခ့ဲၾကသည္။
ထိုစဥ္က ျပည္ႏွင့္ မႏၲေလးၾကားေျပးဆြဲေနသည္က စစ္က်န္ ခ်က္ဗလက္ေခါင္းတို ဘတ္စကားျဖစ္သည္။ လမ္းကလည္းသိပ္ မေကာင္းေတာ့ တလမ္းလုံးခုန္ေပါက္ၿပီး ဖုန္တလုံလုံုးႏွင့္ မႏၲေလးသုိ႔ေရာက္သြားေတာ့သည္။ မႏၲေလးေရာက္ေတာ့ ဘူ တာ႐ုံသြားၿပီး ျမစ္ႀကီးနားရထားစုံစမ္းၿပီး အင္းေတာ္သုိ႔ လက္မွတ္ဝယ္သည့္ကိစၥကို ကိုမ်ဳိးေအာင္က လုပ္သည္။ မိမိကေတာ့ သူ႔ေနာက္က မေယာင္မလည္ လိုက္ရသည္။ ထိုစဥ္ကာလက ဖားကန္႔ေဒသက ေခတ္မစားေသး၍ မီးရထားလက္မွတ္က သိပ္မခက္လွေပ။
အင္းေတာ္ဆိုသည္က စစ္ကိုင္းတိုင္းႏွင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္အစပ္ကၿမိဳ႕ ကေလးတၿမိဳ႕ ျဖစ္သည္။ မိမိသြားမည့္ ေမာ္တိတ္ကား အင္းေတာ္ႏွင့္ အင္းေတာ္အေနာက္စူးစူးရွိ ဗန္းေမာက္ၾကားရွိ ရြာကေလးျဖစ္သည္။ ထိုရြာတြင္ မိမိဖခင္ႏွင့္ က်န္းမာေရးမွဴ းသင္တန္းအတူတက္ခ့ဲၿပီး ထိုစဥ္ ေမာ္တိတ္ရြာတြင္ တာဝန္က်ေနသည့္ မံုရြာသားဦးေအာင္ခင္တာဝန္က်ေနသည္။ မိမိဖခင္ က လွမ္းအကူအညီေတာင္း၍ သူဆီပုိ႔ထားရန္သေဘာတူသျဖင့္ မိမိတုိ႔ ေမာ္တိတ္သုိ႔သြားေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
သုိ႔ႏွင့္ တညလုံးစီးလာေသာရထားသည္ အင္းေတာ္ဘူတာသုိ႔ မနက္အေစာႀကီးဝင္သည္။ တလမ္းလုံးအေမွာင္ထုက ၾကိီးစိုး ေနသည္ကတေၾကာင္း မ်က္မွန္ခြၽတ္ထား၍ မျမင္သည္ကတေၾကာင္း ခရီးစဥ္တေလ်ာက္သဘာဝတရားအားလည္းေကာင္း၊ ေျမအေနအထားအားလည္းေကာင္း ဘာမွန္းမသိလိုက္ရဘဲ ေဒသစိမ္းတခုသုိ႔ ပထမဦးဆံုးေရာက္ဖူးသြားသည္။ မည္သုိ႔ ျဖစ္ေစ မနက္ေစာေစာ မိုးမေသာက္မီ ေမွာင္ႀကီးမဲႀကီးထဲ အင္းေတာ္ဘူတာ႐ုံသုိ႔ ေျခခ်လိုက္သည့္တခဏတြင္ စိတ္လက္ ေပါ့ပါးသြားသည္။ ဤေနရာ ဤေဒသတြင္ေတာ့ မိမိတုိ႔အား သိနိုင္မည့္သူမရွိဟူ၍ စိတ္ခ်လက္ခ် ျဖစ္မိသည္။
မိမိတုိ႔ အင္းေတာ္ေရာက္သည့္ကာလက ေဆာင္းဝင္စဆိုေတာ့ ေအးျမ မႈကို စတင္ ခံစားရသည္။ ေဆာင္းႏွင္းတုိ႔လည္းေဝေန ျပီ။ ဘူတာ႐ုံကထြက္ၿပီး မၾကာခင္မွာပင္ မိမိလည္းမ်က္မွန္ျပန္တပ္လိုက္သည္။ ကိုမ်ဳိးေအာင္နွင့္လည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး စကား ေျပာၾကျပီ။ တင္းၾကပ္ေသာစိတ္မ်ားသည္ အင္းေတာ္ၿမိဳ႕၏ အေအးဒဏ္ေအာက္တြင္ ေျဖေလ်ာ့သြားခ့ဲေပျပီ။
ဥျသသံႏွင့္အတူ ရထားျပန္လည္ထြက္ခြာသြားၿပီးေနာက္ အင္းေတာ္ၿမိဳ႕ေလးသည္ အေမွာင္ထုေအာက္တြင္ တိတ္ဆိတ္စြာ က်န္ခ့ဲသည္။ ဗန္းေမာက္ထြက္မည့္ကားက မိုးလင္းမွ ထြက္မည္ဆို၍ ဘူတာ႐ုံအနီး သစ္ပင္ႀကီးတပင္ေအာက္မီးဖိုကာ မီးလႈံ ေနသူမ်ားအနီးသုိ႔ သြား၍ မီးလႈံကာ အေအးဒဏ္ကိုအန္တုရသည္။ မီးပုံမွထြက္ေသာ မီးခိုးမ်ားႏွင့္ ေဆာင္းႏွင္းျမဴ တုိ႔ အေမွာင္ထုၾကားတြင္ ေရာယွက္ေနသည္။ မီးလႈံေနေသာ ေယာက်ာ္းအခ်ဳိ႕က ေစာင္ကိုပတ္ျခံဳ ထားၾကၿပီး အမ်ဳိးသမီးတခ်ဳိ႕က တဘက္ႀကီးမ်ား လႊမ္းျခံဳထားသည္။သူတို႔၏ စကားသံမ်ားသည္ မိမိအတြက္ ထူးဆန္းေနသည္။ ေလသံမ်ားလည္းမတူၾက။ အင္းေတာ္ ဗန္းေမာက္ေဒသကား ကဒူး ကဏန္း တိုင္းရင္းသားတုိ႔၏ေဒသျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ႏွင့္ပတ္သက္၍ ဆရာနတ္ႏြယ္၏ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္းတြင္ ျမည္းစမ္းထိေတြ႔ခ့ဲဘူးသည္။ ယခုေတာ့ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔ျဖစ္ေခ် ၏ေတာ့သည္။
မနက္အလင္းေရာင္က ျမဴႏွင္းေငြ႕ေငြ႕ၾကား ထြင္းေဖာက္ဝင္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ ဗန္းေမာက္ကားေရာက္လာသည္။ ေလာ္ရီ ကား ဟုေခၚၾကသည့္ ကုန္ကားႀကီးျဖစ္သည္။ ကားေပၚတြင္ ကုန္အျပည့္နီးပါး ပါလာသည္။ ဘူတာေရွ႕ သစ္ပင္ႀကီး ေရွ႕ ကားေစာင့္ေနၾကသူမ်ား၏ ကုန္ပစၥည္းမ်ားလည္းထပ္တင္သည္။ မိမိတုိ႔ခရီးသည္မ်ားတက္ၾကေသာအခါ လူေတြက ကုန္ ကားအမိုးကိုင္းအေပၚသုိ႔ ေရာက္ေနေပျပီ။
ကားစထြက္ေတာ့ ေဆာင္းႏွင္းေငြ႕ေငြ႕မွ ေအးစက္စူးရွသည့္ ေလဒဏ္ကိုခံရသည္။ ကားလမ္းက ေျမသားလမ္းျဖစ္သည္။ ေဆာင္းႏွင္းစက္တုိ႔ေၾကာင့္ ကားစထြက္ခါစက မသ္ိသာေသာ္လည္း ေနထြက္လာသည္ႏွင့္အမွ် ကားေနာက္တြင္ ဖုန္လုံးႀကီး တလိမ့္လိမ့္ထေနသည္။ ကားရပ္လိုက္သည္ႏွင့္ဖုန္လုံးက ကားေရာ ကားေပၚပါသူမ်ားကို ဖံုးလႊမ္းသြားသည္။ ကားက ရြာ စဥ္လာရပ္သည္။ လယ္တဲလည္းရပ္သည္။ လမ္း၌ တားသူရွိလည္း ရပ္သည္။ ဆင္းမည့္သူရွိလည္း ရပ္သည္။ ေခ်ာင္းေလးမ်ား ေတြ႔လ်င္လည္း ေရဆူေနေသာ ကားအင္ဂ်င္ ေရျဖည့္ရန္ရပ္သည္။ ကားေပၚရွိခရိီးသည္မ်ားကား ဖုန္လုံးႀကီးမ်ား တလိမ့္လိမ့္ တက္ျခင္းေအာက္တြင္ ျပားျပားဝပ္ေနၾကေပေတ့ာသည္။
ကားလမ္းတေလ်ာက္ သစ္ေတာမ်ားအုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းရွိသည္။ အတက္အဆင္းမၾကမ္းလွ။ ေတာတန္းႏွင့္ ခင္တန္းႏွင့္ျဖစ္ သည္။ သစ္ေတာအုပ္ၾကားမွ ထြက္လိုက္လ်င္ ရြာငယ္ေလးမ်ားေတြ႔သည္။ အဂၤလိပ္ေခတ္ထဲကသစ္ခုတ္လာေသာေဒသျဖစ္သည္။ တလမ္းလုံးသစ္ေတာမ်ား ထူေျပာလွသည္။ ယခုကာလေတာ့ ဘနဖူးသိုက္တူးမ်ား၏ ဗရမ္းဗတာ သစ္ခုတ္ၾကမႈ ေၾကာင့္ ေျပာင္တလင္းခါေလာက္ေပျပီ။ လြန္ခ့ဲေသာ ၁ဝ ႏွစ္ခန္႔ (၂ဝဝ၅ ခန္႔) က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ေျပာသည္ကို သတိရမိသည္။ “မင္းအားရင္ သြားၿပီးၾကည့္ၾကည့္ေပါ့၊ ဆိပ္ကမ္းမွာ နိုင္ငံျခားပုိ႔မ့ဲ သစ္လုံးေတြစီထားတာမ်ား သြားၾကားထိုးတံ ေခ်ာင္းေတြၾကေနတာဘဲ” ဟူ၏။ အင္းေတာ္ ဗန္းေမာက္ ေဒသကသစ္မ်ားသည္လည္း ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းမွ သေဘၤာစီး၍ ျပည္ပသုိ႔ ထြက္ခြာေလသေလာ သုိ႔မဟုတ္ ကားႀကီးကားငယ္အသြယ္သြယ္ျဖင့္ တရုတ္ျပည္သုိ႔ ခရီးဆက္ၾကျပီေလာ မေျပာ တတ္ေတာ့ေပ။
ဤသုိ႔ႏွင့္ ေတာအုပ္ ခင္တန္း ျမိဳင္တန္းသြယ္သြယ္ျဖတ္၍ ေမာ္တိတ္သုိ႔ေရာက္သည္။ ကားလမ္းက ရြာေျမာက္ဘက္ထိပ္က ျဖတ္သြား၍ ရြာထိပ္၌ ဆင္းသည္။ ဖခင္၏မိတ္ေဆြျဖစ္သူ ဦးေအာင္ခင္ေနထိုင္သည့္အိမ္က ရြာ၏ေတာင္ဖက္ထိပ္တြင္ဟု ဆို၍ ရြာတဆံုးကို ျဖတ္ေလွ်ာက္ရသည္။ အိမ္တိုင္းလိုလို ေျခတန္ရွည္အိမ္မ်ားျဖစ္ၿပီး ေအာက္ထပ္တြင္ ကြၽဲႏြားထားေလ့ရွိ သည္။ ႀကိိဳတင္အေၾကာင္းထား၍ ဦးေလးဦးေအာင္ခင္ႏွင့္ ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ေတြ႔ရသည္။ လိုက္ပုိ႔သည္ ကိုမ် ဳိး ေအာင္ကေတာ့ တရက္ႏွစ္ရက္ေနၿပီးျပန္သြားသည္။ ထူးျခားပါက လူလႊတ္အေၾကာင္းၾကားေပလိမ့္မည္။ ဤသုိ႔ႏွင့္မိမိလည္း ေမာ္တိတ္၌ က်န္ေနခ့ဲေတာ့သည္။ တေနရာေရာက္ နံမည္တခါတခါေျပာင္းေနရသည္ အားေလ်ာ္စြာ ေမာ္တိတ္ေရာက္ေတာ့ ေမာင္ဦးဆိုသည့္နံမည္ေျပာင္းလဲခံယူလိုက္ရာ ေမာ္တိတ္မွ ခင္မင္သူမ်ားက မိမိအား ကိုဦးဟု ေခၚေဝၚၾကပါသည္။
● ေမာ္တိတ္
ေမာ္တိတ္သည္ မဲဇာျမစ္မလွမ္းမကမ္းရွိ ကုန္းျပင္ျမင့္ေလးေပၚတြင္ တည္ထားသည္။ ရြာ၏ေျမာက္ဘက္ထိပ္ ေျမသားကား လမ္းကိုေက်ာ္လိုက္လ်င္ ေတာအုပ္ျဖစ္သြားသည္။ ရြာ၏ေတာင္ဘက္ထိပ္တြင္ ကုန္းျမင့္ျပင္သည္ ေလ်ာဆင္းသြားၿပီး မဲဇာ ေခ်ာင္းေရာက္သည္အထိ ၂ မိုင္ခန္႔ကေတာ့ လယ္ကြင္းျပင္ျဖစ္သည္။ ေမာ္တိတ္ရြာသားတုိ႔လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရာေျမျဖစ္သည္။ လယ္ကြင္းအဆံုး မဲဇာျမစ္စပ္တြင္ ေလးအိမ္စုေခၚသည့္ အိမ္ေျခအနည္းငယ္ရွိ ရြာငယ္ေလးရွိသည္။ ေမာ္တိတ္ရြာ၏ အစိတ္အပိုင္းဟုလည္းဆို၍ရသည္။ ေမာ္တိတ္ရြာေတာင္ပိုင္းထိပ္မွ လွမ္းေမ်ွာ္ၾကည့္လ်င္ ျပန္႔ျပဴးေသာလယ္ကြင္းမ်ား ရစ္ ေခြစီးဆင္းေနေသာ မဲဇာျမစ္ႏွင့္ ျမစ္ေဘးတြင္တန္းစီေနေသာ ရြာငယ္ေလးႏွင့္ ျမစ္ဟိုဖက္ကမ္းရွိ တေမွ်ာ္တေခၚ ေတာအုပ္ ေတာင္တန္းမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။
မိမိေရာက္ရွိခ်ိန္က ေဆာင္းရာသီျဖစ္၍ ေဆာင္းႏွင္းျမဴမ်ားၾကားက မဲဇာသည္ လွပလြန္းလွသည္။ မင္းမ်က္သင့္၍ မဲဇာပုိ႔ခံရ သည့္ လက္ဝဲသုႏၵရလြမ္းမည္ဆိုလည္း လြမ္းေလာက္ေပသည္ဟု ဆိုရမည္။ သုိ႔ေပမင့္ မင္းေဘးသင့္၍ ေျပးလာခ့ဲရေသာ လက္ဝဲတေယာက္ျဖစ္သည့္ မိမိကေတာ့ ေနာက္ဆက္တြဲ သုႏၵရဟူေသာနာမည္မပါ၍ မလြမ္းသည့္ျပင္ ေပ်ာ္၍ပင္ေနသည္။ မိမိအဖုိ႔ေျပးရေသာကာလတေလ်ာက္ ေမာ္တိတ္ေရာက္မွပင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ့ေပါ့သြားလာေနထိုင္ရသည့္ျပင္ လတ္ဆတ္ေအးျမလွပေသာ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္လည္း ထိေတြ႔ရ၍လည္းျဖစ္သည္။
ေမာ္တိတ္ရြာတရြာလုံးကား ကဒူးလူမ် ဳိးမ်ားျဖစ္သည္။ ထူးထူးျခားျခား ကခ်င္အိမ္တအိမ္သာရွိသည္။ ထိုကခ်င္ႀကီးကေတာ့ လယ္မလုပ္ေခ်။ တူမီးတလက္ျဖင့္ အမဲလိုက္၍ အသက္ေမြးသည္။ သူရလာေသာသားေကာင္တုိ႔အား ဝယ္မည့္သူအဆင္သင့္ရွိသည္ဟုဆိုသည္။ က်န္တရြာလုံးကရွိ ကဒူးအမ်ဳိးသားမ်ားကေတာ့ လယ္ယာလုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္ၾကသည္။ စပါး၊ ေျမပဲ၊ ၾကံ၊ နာနတ္စသည့္ သီးႏွံမ်ဳိးစုံ စိုက္ပ်ဳိးၾကသည္။ မဲဇာျမစ္ကမ္းတေလွ်ာက္ ေျမဆီေျမျသဇာႂကြယ္ဝပုံရသည္။
ကဒူးတုိ႔ေလသံကား နားေထာင္ေကာင္းသည္။ စကားေျပာရာတြင္ေလယူေလသိမ္းက အဆြဲအငင္ အေဖာ့ အျပဳ ရွိသည္။ ” ညယ္” ဆိုသည့္စကားႏွင့္ “ေမာင္” ဆိုသည့္စကားကို စကားအခြန္းတိုင္းလိုလိုတြင္ ထည့္သြင္း အသုံးျပဳေလ့ရွိၾကသည္။ ” ဟုတ္တာပါ့ညယ္” “ဟုတ္တာေပါ့ေမာင္” ဟု သုံးေလ့ရွိသည္။ ထိုေမာင္ႏွင့္ ညယ္ဆိုသည့္အသံကို ဆြဲဆြဲငင္ငင္ေျပာ ေလ့ရွိၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ စကားေတြက သုံးပုံဆန္းသည္။ မိုးကအေတာမသတ္ရြာေနလ်င္ “မိုးနဲ႔ညယ္ ရြာရန္ေကာေမာင္” ဟု ဆိုေလ့ရွိၾကသည္။ ေမာ္တိတ္တြင ္၃ လခန္႔ၾကာခ့ဲသည္မုိ႔ ထိုသံစဥ္မ်ားႏွင့္ အသားက်ခ့ဲ ေပ်ာ္ရႊင္ခ့ဲရေပသည္။
ေမာ္တိတ္ရြာသားမ်ားက လယ္ယာလုပ္ငန္းကို ဦးေဆာင္လုပ္ၾကသည္။ ေတာတက္ၾကသည္။ ေမာ္တိတ္ရြာသူမ်ားလည္း ေယာက်္ားမ်ားႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္း၍ အလုပ္လုပ္ၾကရသည္။ က်န္းမာသန္စြမ္းေသာ ေမာ္တိတ္ရြာသူမ်ားကို လယ္ကြင္းျပင္ တြင္လည္းေကာင္း၊ ေတာေတာင္ထဲတြင္လည္းေကာင္း၊ မဲဇာျမစ္ထဲတြင္လည္းေကာင္း၊ ခေမာက္ကိုယ္စီေဆာင္း၍ ေတြ႔ျမင္ ရနိုင္သည္။ ညေန လယ္အလုပ္သိမ္းလ်င္ ေမာ္တိတ္ရြာသူမ်ား မဲဇာျမစ္ကမ္းစပ္ ေရအနည္းငယ္တိမ္သည့္အပိုင္းတြင္း အုပ္စုလိုက္တန္းစီၿပီး ေရဆန္ကို ညာသံေပး၍ တဝုန္းဝုန္းႏွင့္ တေပ်ာ္တပါးလွမ္းတက္ေနသည္ကို ျမင္ရတတ္သည္။
အထူးအဆန္းျဖစ္သျဖင့္ မိမိက “အဲဒါ ဘာလုပ္ၾကတာလဲ အလုပ္ၿပီးလို႔ ေဆာ့ေနၾကတာလားဗ် “ဟုေမးၾကည့္ေတာ့” မဟုတ္ ပါဘူးေလ ငါးဖမ္းၾကတာပါ့ေမာင္” ဟု ျပန္ေျဖၾကသည္။ သူတုိ႔ငါးဖမ္းနည္းက ရြာသူဆယ့္ေလးငါးေယာက္ ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး ေရကို ဆန္တက္သည္။ အဓိက ေျခဖဝါးႏွစ္ခုအား ဖေနာင့္ခ်င္းစိ၍ ေျခဖ်ားထိပ္မ်ားကိုကားထားသည္ဟုဆိုသည္။ ထိုအခါ ေရစီးႏွင့္ပါလာေသာ ငါးက ေျခဖေနာင့္ဆံုတြင္းသို႔ ဝင္တိုးခ်ိန္တြင္လက္ႏွင့္ဆတ္ကနဲ လ်င္ျမန္စြာေကာက္ဖမ္းရသည္။ တ ေယာက္မမိ တေယာက္မိသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ေရျပင္ ယင္းတန္းတားသက့ဲ့သုိ႔ လူအားႏွင့္တားၿပီး လ်င္ျမန္ျဖတ္လတ္မႈ ကို သုံး၍ ငါးဖမ္းၾကျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိသာဆိုလ်င္ ဗံုးဗံုးသာလဲ၍သြားမည္ ငါးတေကာင္မွရမည္မထင္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ ေမာ္တိတ္ သူတုိ႔ကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္စြာရီေမာေနာက္ေျပာင္ရင္း ေရကစား၍ တေန႔တာအေမာေျဖရင္း ငါးပင္ဖမ္းလိုက္ၾကေသးသည္။ မဲဇာျမစ္၏ညေနခင္းသည္ ေမာ္တိတ္သူမ်ား၏ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္စြာ ေပ်ာ္ရႊင္ရီေမာသံမ်ားျဖင့္ သာယာလွပေနေပေတာ့သည္။
ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
ေမာင္ေမာင္စိုး (Mg Mg Soe)