ေက်ာ္ေက်္ာ(ျမရည္စမ္း) – ႏိုင္ငံေရး သတၲဝါတဦး
(မိုးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၊ ၂၀၁၇
“လူဆိုသည္မွာ ႏိုင္ငံေရးသတၲဝါျဖစ္၏” ဟူေသာ စကားကို ၾကားဖူးခဲ့့သည္မွာ ၾကာပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္မဝင္စားလွပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလူဟူ၍သတ္မွတ္ႏိုင္ရန္ ခက္ခဲေပ မည္။ မိမိ၏မိသားစုျဖင့္သာ ေအးေအးလူလူေနခ်င္ပါသည္။ ဆူညံသံကင္းမဲ့ေသာအရပ္၌ ေနထိုင္လိုၿပီး ေတာေတာင္ရနံ႔၊ ေက်းလက္ရနံ႔ပါေသာ စာမ်ား ကဗ်ာမ်ားေရး၍သာ ဘဝကိုၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ျဖတ္သန္းလိုပါသည္။
ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္မဝင္စားေသာ္လည္း အသက္တစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္သားအ႐ြယ္ ကိုးတန္းေက်ာင္းသား ဘဝက ေတာင္ဥကၠလာပေနအိမ္မွ ေ႐ႊတိဂံုဘုရားအေနာက္ဘက္မုခ္သို႔ ေျခက်င္ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူး သည္။ ထိုေန႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္သမီးျဖစ္သူ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ပထမဆံုးျမင္ဖူးျခင္းပင္။ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲ ေအာင္ရမည္ဟူေသာ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားလႊမ္းမိုးေနသည့္ ထိုကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီး မွ အိမ္အျပန္ခရီးသည္ ေမာပန္းေသာ္လည္း လူက ႏြမ္းမသြားသည္မွာေတာ့အံ့ၾသစရာ။
ဆယ္စုႏွစ္ကာလ တခ်ဳိ႕ကိုျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီးေသာအခါတြင္လည္း ထိုေန႔ကို ကၽြန္ေတာ္မေမ့ႏိုင္။ ထိုေန႔ကိုမေမ့ႏိုင္ေသးသလိုပင္ ဘဝတြင္ ပထမဆံုးျမင္ဖူးခဲ့ျခင္းျဖစ္ခဲ့ေသာမိန္းမသားတဦး၏စူးရွေသာ မ်က္လံုးမ်ား၊ ရဲရဲေတာက္ေနေသာ ေျပာဆိုဟန္မ်ားကလည္း ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးႏွင့့္ ႏွလံုးသားထဲ ဝယ္ သံမႈိႏွင့္ႏွက္ထားသကဲ့သို႔ စြဲထင္ေနဆဲ။
သူမသည္ ကၽြန္ေတာ့္ေမေမႏွင့္႐ြယ္တူျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေမေမအေနျဖင့္ တခြန္းမွ်မဟရဲေသာ စကားမ်ားကို မ်ားျပားလွစြာေသာ လူပံုအလယ္၌ ေျပာၾကားခဲ့သည္။ အာဏာရွင္မ်ား၏ယုတ္မာေကာက္က်စ္ပံုံ၊ ရက္စက္ပံုမ်ားကိုကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျမင္ေအာင္ ပထမဦးဆံုးပံုေဖာ္ေပးခဲ့သူ မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝအတြက္ေတာ့ သူမပင္ ျဖစ္၏။
ထိုညက ေျခမ်က္ရင္းထ၍ နာက်င္ေနေသာေျခေထာက္ကို ေစာင္ေခါက္ေပၚတင္အိပ္ရင္း အိပ္မက္ထဲမွာပင္ အာဏာရွင္ကိုမုန္းေနမိသည္။ သူမ၏မဟုတ္မခံ “မေၾကာက္တရားမ်ား” ကိုလည္း ေနာက္တေန႔နံနက္လင္းလင္းခ်င္း သတိျပန္ရမိသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွျမင္ေတြ႔ခဲ့ရေသာသူမကို အနီးကပ္ျမင္ေတြ႔လိုစိတ္သည္ တအံုေႏြးေႏြး။ စကားေလးမ်ားေျပာခြင့္ရလွ်င္ အဘယ္မွ်ေက်နပ္ဖြယ္ေကာင္းမည္နည္းဟူေသာအေတြးက ရင္ထဲတြင္ ဆြတ္ဆြတ္ပ်ံ႕ပ်ံ႕။
သို႔ေသာ္လည္း ကာလံ၊ ေဒသံ၊ ပေယာဂံ အေၾကာင္းသံုးပါး မညီၫႊတ္မမွ်တမႈေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးေမွ်ာ္လင့္မႈမ်ား ေဝးခဲ့ရပါသည္။ ေထာင္က်လွ်င္က်၊ မက်လွ်င္ အိမ္ေထာင္က်တတ္သည္ဟု အမ်ားစုက သတ္မွတ္ထားေသာေခတ္ကာလ၌ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ေထာင္က်ခဲ့သည္။ အိမ္ေထာင္သည္ ဝန္ထမ္းဘဝတြင္ေနထိုင္ရင္း သူမႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ပို၍ေဝးခဲ့ရပါသည္။ လူခ်င္း ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် မဆံုႏိုင္ေသာ္လည္း စိတ္အတြင္းမွအၿမဲတမ္း စကားလွမ္းေျပာျဖစ္ေနခဲ့ပါ၏။ လူဆိုသည္မွာ စြဲမိ စြဲရာအစြဲတစခုကိုအလြယ္တကူ စြန္႔လႊတ္ဖို႔ အေတာ္ခက္ခဲမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။
က်င္လည္ရာ ဝန္ထမ္းဘဝတေလွ်ာက္လံုးတြင္ အာဏာရွင္ဆန္ေသာအုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားႏွင့္ေတြ႔ေလ တိုင္း စိတ္မွာမေက်နပ္ေတာ့။ ငယ္ဘဝကေရာက္ခဲ့ဖူးေသာ ေ႐ႊတိဂံုအေနာက္မုခ္ေဟာေျပာပြဲဆီ သို႔ စိတ္ကေရာက္သြားတတ္သည္။ ခံစားခ်က္မ်ားကို သူမထံရင္ဖြင့္ျပခ်င္ေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ အခြင့္မသာ။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေဝးရာအရပ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္လွမ္းမမီႏိုင္ေသာအရပ္တြင္ သူမေရာက္ေနခဲ့ရသည္။ ဝန္ထမ္းဘဝမွ တိတ္ဆိတ္စြာကၽြန္ေတာ္ႏႈတ္ထြက္ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္အေနျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးကိုစိတ္မဝင္စားပါ။ သို႔ေသာ္ သူမေျပာခဲ့ဖူးသည့္အိမ္ရွင္မမ်ား မီးဖိုေခ်ာင္တြင္ ခ်က္စရာဆန္မရွိျခင္းသည္လည္း ႏိုင္ငံေရးမည္၏ဟုသေဘာရသည့္စကားတခ်ဳိ႕ကိုေတာ့မွတ္မိေနေသး သည္။ ႏိုင္ငံေရးကိုကၽြန္ေတာ္အေနျဖင့့္ စိတ္မဝင္စားေသာ္လည္း ႏိုင္ငံေရးကျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အေပၚ စိတ္ဝင္စားလြန္းလွပါသည္။
ေတာေတာင္ရနံ႔မ်ားကိုခံစားရင္း အပူပင္ကင္းကင္းမိသားစုဘဝျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေနလိုပါေသာ္လည္းမေနႏိုင္ေသး။ တကယ့္လက္ေတြ႔ဘဝတြင္ လူစည္ကားရာလမ္းမႀကီးနံေဘး၌ လက္ဖက္ရည္ေရာင္းေနရသည္။ ညဥ့္အခ်ိန္တြင္ ေကတီဗီမ်ား၊ အရက္ဆိုင္မ်ားမွျပန္လာၾကသူမ်ား၏အရွိန္မေသ ႏိုင္ေသးေသာသီခ်င္းသံႏွင့္ဆူညံလွေသာ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္အိတ္ေဇာသံမ်ားကို နားဆင္ေနရသည္။မခံစားလိုေသာ္လည္း ကံ၊ ကံ၏အက်ဳိးေၾကာင့္ ခံစားေနရသည္။ ထိုအျခင္းအရာမ်ားသည္လည္း ႏိုင္ငံေရးမည္ေလသည္လားဟု တခါတရံေတာ့ ေတြးမိေနတတ္ေသးသည္။
“လူဆိုသည္မွာ ႏိုင္ငံေရးသတၲဝါျဖစ္၏” ဟူေသာ စကားအရဆိုပါလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ပတ္ပတ္လည္၌ ႏိုင္ငံေရးမ်ားဝိုင္းေနေပေတာ့မည္။ ႏိုင္ငံေရးကိုစိတ္မဝင္စားသည့္ကၽြန္ေတာ့္အား ယင္းတို႔က ဝိုင္း ပတ္ထားၿပီထင္ပါ၏။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္စိတ္မဝင္စားလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သာ အခက္ႀကံဳရေတာ့မည္။
ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ ရိုးသားစြာဝန္ခံခ်င္ပါေသးသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ေ႐ြးေကာက္ပြဲ၌ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကိုမဲေပးရာတြင္လည္း သူတို႔ကိုစိတ္မဝင္စားပါ။ ႏိုင္ငံေရးကိုပင္စိတ္မဝင္စားသူ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သူတို႔ကိုစိတ္မဝင္စားသည္မွာ အဆန္းမဟုတ္ပါ။ ေ႐ႊတိဂံုအေနာက္မုခ္ေဟာေျပာပြဲ တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားထဲသို႔ သူမ၏စကားမ်ားနက္ရႈိင္းစြာအျမစ္တြယ္ခဲ့ပံုကို အထက္တြင္ဆိုခဲ့ ဖူးပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနေသာ ဘဝမ်ားစြာကိုေျပာင္းလဲေပးႏိုင္မည္ဟုယံုၾကည္ေသာ အင္န္အယ္လ္ဒီအလံကိုသာၾကည့္၍ မဲေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ သူမႏွင့္စကားေျပာခြင့္ရပါက ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပသည္မ်ားကို မိခင္ျဖစ္သူက သား ျဖစ္သူ၏စကားမ်ားကို ၾကင္နာစြာနားေထာင္ေပးသလို နားေထာင္ေပးလိမ့္မည္ဟုလည္း မတန္မရာေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေဝးသထက္သာ ေဝးခဲ့ရပါသည္။
ထိုသို႔ေဝးေနရေသာ္လည္း ဟိုးအရင္ကတည္းက သူမေျပာျပခဲ့ဖူးေသာ ႏိုင္ငံေရးအသိတရား မ်ားစြာတို႔သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုအခ်ိန္ျပည့္အလုပ္ေပးလ်က္ ရွိပါသည္။
ဝမ္းေရးအတြက္ဖြင့္လွစ္ေရာင္းခ်ေနေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလး၏လုပ္ငန္းလည္ပတ္မႈတြင္ လည္း ႏိုင္ငံေရးမ်ားစြာပါသလို အျပင္ေဆာင္တြင္ငွားရမ္းေနထိုင္ရၿပီး တကၠသိုလ္ေနာက္ဆံုးႏွစ္ တက္ေနေသာသမီးေလးေနထိုင္မေကာင္းျခင္းသည္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
ေဆာင္းဝင္စအခ်ိန္တြင္ သမီးေလးဖ်ားသည္။ တကယ္ေတာ့ မဖ်ားသင့္ဘဲ ဖ်ားျခင္းျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္မ်ားက သူ႔တြင္အခက္အခဲရွိပါက ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွမ္း၍ ေျပာျပတတ္သည္။ သူ႔အခက္အခဲေလးမ်ားကို အေဝးမွာေနေသာ္လည္း တတ္ႏိုင္သေရြ ့အႀကံဉာဏ္ေပးကာ ေျဖရွင္း ႏိုင္ရန္အလို႔ငွာ လမ္းျပေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ ဒီႏွစ္တြင္မူ ကၽြန္ေတာ္ပင္ပန္းစြာ ရုန္းကန္ေနရမွန္း သူသိ ရွာသည္။ ေတာ္တန္ရံုအခက္အခဲမ်ားသာျဖစ္သည္ဟု ဘာသာသတ္မွတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို အေၾကာင္းမၾကားခဲ့ေတာ့ေပ။
သူေျပာမျပ၍ ကၽြန္ေတာ္မသိရ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာမွကူညီလမ္းျပမေပးႏိုင္။ သူ႔ဘာသာ ေျဖရွင္း ရင္း အခ်ိန္ၾကာသြားသည္။ အဖ်ားတာရွည္သြားသည္။ ေက်ာင္းပ်က္သည္။ စာေနာက္က်သည္။ အဖ်ားသက္သာသည္ႏွင့္ လြတ္သြားေသာစာမ်ားေနာက္ အမီလိုက္ရျပန္သျဖင့္ သူ႔ခမ်ာ ပင္ပန္းလွ ရွာသည္။
အကယ္၍ သူ၏အခက္အခဲေလးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပခဲ့ပါမူ ထိုသို႔ အခက္ခဲႀကီးမ်ားထိ ေရာက္သြားမည္မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ သမီးေလးကိုေတာ့ျဖင့္ ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္အပါ အဝင္ ျပည္သူျပည္သားအမ်ားစုသည္ပင္လွ်င္ အခက္အခဲႀကံဳေလတိုင္း သူမကိုေျပာျပျဖစ္ၾက သည္မဟုတ္ပါ။
ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာမျပည္႔စံုမႈမ်ားကို လူမွန္းသိတတ္စအရြယ္ကစၿပီးႀကံဳခဲ့ရသျဖင့္ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ႀကိဳးစားေျဖရွင္းၾကရင္း မဆန္းသလိုခံစားတတ္ေနၿပီ ျဖစ္ပါ၏။ မေမွ်ာ္လင့္ထားဘဲ မီးပ်က္သြားျခင္း၊ လစဥ္အခြန္ေပးေဆာင္ေနရေသာ ေရပိုက္မွ ေရမလာေတာ့ျခင္းမ်ား၊ ကုန္ပစၥည္းေစ်းႏႈန္း တဒိုင္း ဒိုင္းႏွင့္ ခုန္ေပါက္တက္သြားျခင္းမ်ား၊ ေဆးရံုတက္စဥ္ ခုတင္မရျခင္းမ်ားသည္ ဆန္းၾကယ္သည့္ ကိစၥမဟုတ္ေတာ့သလို က်င့္သားရၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔ေသာ ေသးေသးႏုပ္ႏုပ္ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ကိစၥတိုင္းကို သူမထံအသိေပးေနရပါလွ်င္ ေႏွာင့္ယွက္ရာပင္က်ေလမည္လားဟု ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိ ပါသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္တိုးတက္ေရးအတြက္ အေရးတႀကီးကိစၥရပ္မ်ားကို အပူတျပင္းေျဖရွင္း ေနရ ေသာသူမဟု ကၽြန္ေတာ္နားလည္ထားပါသည္။ ႏိုင္ငံေရးကိုနားမလည္ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူမကိုေတာ့ နားလည္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေမေမဆိုလွ်င္ ထိုမွ် အပင္ပန္းခံႏိုင္မည္မဟုတ္။
တေန႔ကပူပူေႏြးေႏြးအျဖစ္ကို ျပန္ေတြးမိသည္။ လာေနက်ေရပိုက္မွ ေရမလာေတာ့။ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္၊ သံုးရက္။ … ေလးရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ ေရေပးေဝသည့္အရင္းအျမစ္ရွိရာ ေရစက္ရံုသို႔ သြားၾကည့္မိသည္။ မည္သည့္ေၾကညာခ်က္မွ ေရးမထား။ ရက္သတၱပတ္ေက်ာ္မွ စည္ပင္ေကာ္မီတီ အစည္းအေဝးေခၚသည္။ ေရေပးေဝရာတြင္အသံုးျပဳသည့္ေရတိုင္ကီမ်ားတင္ထားရာ ေရစင္ႀကီး ႀကံ ့ခိုင္မႈမရွိေတာ့သည့္အတြက္ ျပင္ဆင္ရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အလွဴေငြထည့္ၾကပါ။ ထိုအလွဴေငြရပါမွ ျပင္ဆင္ႏိုင္မည္ဟု ေျပာၾကားသည္။
အလွဴေငြထည့္ရမည့္အေပၚ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္မိပါ။က်င့္သားရခဲ့ၿပီးေသာကိစၥ ျဖစ္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ ထိုကိစၥကို ျပည္သူလူထုထံသို႔ႀကိဳတင္အသိေပးသင့္သည္ဟုေတာ့ ထင္မိပါသည္။ ထိုသို႔ အသိမေပးျခင္းသည္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို ဒဏ္ရာေပးျခင္းျဖစ္သည္ဟုလည္း နားလည္ထားပါ သည္။ တိုက္ဆိုင္မႈက မ်ားလြန္းသည္ထင္၏။ ထိုမွအျပန္ လ်ွပ္စစ္ရံုးေရွ ့တြင္ ေၾကညာခ်က္ ေရး ထား၍ ဖတ္ၾကည့္မိသည္။ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားေပးမႈႏွင့္ပတ္သက္၍ လုပ္ငန္းမ်ားလုပ္ကိုင္မည္ ျဖစ္ သျဖင့္ နံနက္ ၅ နာရီမွ ညေန၅ နာရီထိ ဓာတ္အားျပတ္ေတာက္မည့္အေၾကာင္း ေရးသားထား သည္။ အသံထြက္၍ပင္ ခ်ီးက်ဴးမိပါသည္။ ထိုသို႔ေသာဝန္ႀကီးဌာနကိုမွမခ်ီးက်ဴးလွ်င္ အဘယ္ကို ခ်ီးက်ဴးရမည္နည္း။ ထိုေန႔က ည ၉ နာရီေက်ာ္မွမီးျပန္လာပါသည္။ ထမင္းမခ်က္လိုက္ရသူ။ အေမွာင္ထဲထိုင္ေနရသူ။ ထိုသူမ်ားစိတ္ထဲ ခဏဝင္ၾကည့္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ထပ္တူပင္။
ထိုသို႔ေသာကိစၥမ်ားကို သူမႏွင့္မေမွ်ာ္လင့္ပဲေတြ႔ရ၍ေျပာျပခြင့္ၾကံဳခဲ့လွ်င္ပင္ ေျပာျပျဖစ္မည္ မထင္ေတာ့ပါ။အဖက္ဖက္မွနိမ့္က်၊ ေနာက္က်ေနခဲ့ရေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ဆင္းရဲတြင္းမွလြတ္ေျမာက္ေစရန္သူမႀကိဳးစားေနရွာသည္။ ျပည္ပအကူေခ်းေငြမ်ားျဖင့္ က်ားကန္ေနရသည္။ သခြတ္ပင္က မီးတက်ည္က်ည္လုပ္မေနခ်င္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ဆႏၵမဲေပးခဲ့ေသာ လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ားကိုေတာ့ျဖင့္ ေျပာျပခ်င္ပါေသးသည္။ ခက္ေနသည္မွာ သူတို႔နာမည္မ်ားကိုပင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခပ္ေမ့ေမ့။ အေစာပိုင္းအခ်ိန္က အေရာက္အေပါက္မ်ားသေလာက္ ယခုေပ်ာက္ေနၾကသည္။ သင္တန္းတက္ေနၾကသည္လား၊ ယႏၲရားႀကီးလည္ပတ္ပံုကို ေလ့လာေနၾကသည္လား ကၽြန္ေတာ္မေတြးတတ္ေခ်။
ကၽြန္ေတာ့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးတြင္အသံုးျပဳရန္အတြက္ မီးေသြးအိတ္မ်ား ဝယ္ထားပါသည္။ မီးေသြးေပါမ်ားျခင္း၊ ရွားပါးျခင္းသည္လည္း ႏိုင္ငံေရးပင္ ျဖစ္ေပမည္။ ယခင္က ဝယ္ရလြယ္သည္။ အဖိုးတန္သစ္မ်ားပင္ ျပည္ပသို ့အလံုးလိုက္ေမွာင္ခိုၾကသည့္ေခတ္မို႔ မီးေသြးဖုတ္ျခင္းသည္ မထူးဆန္းလွ။ ယခုအစိုးရက ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင္ ့သယံဇာတရင္းျမစ္မ်ားကို တန္ဖိုးထား ထိန္းသိမ္း လာသည္။ ယခင္ကလို မီးေသြးဝယ္၍ မလြယ္ကူေတာ့။
ရွားရွားပါးပါးဝယ္ထားရေသာ မီးေသြးအိတ္ကို မၿပီး မီးဖိုနားသို႔ေနရာေရြ႕သည္။ အေလးခ်ိန္က နင့္ ေနသည္။ အသားေကာင္းျဖစ္မည္။ ဝယ္ရက်ိဳး နပ္ေပၿပီ။ အိတ္ကိုဖြင့္လိုက္သည္။ ေရစိုမီးေသြးမ်ားကို ၾကားညႇပ္ထားသည္။ ေရစိုမီးေသြးခပ္ထိုင္းထိုင္းက သာမန္ထက္ ပိုေလးေန သည္။ မသကၤာ၍ ဇလားထဲသြန္ခ်လိုက္သည္။ ေအာက္ေျခတြင္ အမႈိက္သရိုက္မ်ားႏွင့္ အမႈန္မ်ား ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ယံုၾကည္မႈကို အလြဲသံုးစားလုပ္ျခင္း ခံလိုက္ရေပၿပီ။ မတတ္ႏိုင္။ ဒီေခတ္ ဒီအခါတြင္ ဒီထက္ေကာင္းတာ မေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ အလုပ္ျဖစ္ရန္သာ ဝီရိယပိုထုတ္ရမည္။ အေတာ္ႀကိဳးစား၍ ေမႊးမွ မီးစြဲလာသည္။ အမႈိက္မ်ားက ျပာမ်ားျဖစ္ၿပီး ေလဝင္ေပါက္ကို ပိတ္ေစ သည္။ ထိုမီးအရွိန္ေလာက္ျဖင့္ အခ်ဳိေျခာက္ႏွပ္၍မရပါ။ အခန္႔မသင့္လွ်င္ ေအာက္ေစာ္ပင္ နံေနေပလိမ့္မည္။
ယပ္ျပင္းျပင္းခတ္လိုက္ေသာအခါမွ ျပာမ်ားလြင့္ထြက္သြားၿပီး မီးရွိန္ရလာပါသည္။ အခုမွ နီနီရဲရဲ မီးက်ီးခဲအစစ္မ်ားသာ က်န္ေနခဲ့သည္။ ထိုမီးမ်ိဳးျဖင့္ႏွပ္မွသာ အခ်ိဳေျခာက္နံ႔ေလး သင္းေပမည္။
ေနရာတိုင္းတြင္ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္မကင္းသျဖင့္ ကၽြြန္ေတာ္သည္လည္း ႏိုင္ငံေရးသတၲဝါပီသရန္ ႀကိဳးစားရဦးမည္။ ။
ေက်ာ္ေက်ာ္(ျမရည္စမ္း)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
