(၁)
ျမန္မာျပည္တြင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ျပဳတ္က်ေရးႏွင့္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ျဖစ္ေပၚထြန္းကားေရးအတြက္ ျပည္တြင္းႏွင့္ ျပည္ပ ေရာက္ရိွရာေနရာတိုင္း၌ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအပါအဝင္ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရး လႈပ္ရွားသူမ်ားသည္ နည္းလမ္းေပါင္း စံုျဖင့္ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပဲြဝင္ရာတြင္ ယခုလို ႏွစ္သစ္ကူးအခါသမယေရာက္တိုင္း ေတာတြင္း ေထာင္တြင္း၌ မေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ခဲ့ ေသာ္လည္း စိတ္ဓာတ္မက်ပဲ ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရး ႏိုင္ငံေရး သူငယ္ခ်င္း ရဲေဖာ္ရဲဖက္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားႏွင့္ေတာတြင္း၊ ေထာင္တြင္းအေတြ႕အၾကံဳမ်ားကို အမွတ္ရေနမိသည္။
ယခုလို ေတာ္လွန္ေရး ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ဘဝအေတြ ့အၾကံဳမ်ားေရးသားရျခင္းမွာ အတိတ္ကို သင္ခန္းစာယူျပီး အနာဂတ္အား ပံုေဖာ္တည္ေဆာက္ရန္ရည္ရြယ္ပါသည္။ ကမၻာၾကီးသည္ ေျပာင္းလဲတိုးတက္ေနေပရာ အတိတ္ႏံြထဲတြင္ နစ္ျမဳပ္ေနမည္ ဆိုပါက ေနာက္က်က်န္ရစ္ခဲ့မည္မွာ မလဲြမေသြျဖစ္ပါသည္။ လက္ရိွပစၥဳပၸန္ကို ဓမၼဒိဌာန္က်က် သိျမင္ျပီး အနာဂတ္အားရင္ဆိုင္ ဖို႔ရန္ၾကိဳးစားအားထုတ္ေနစဥ္တြင္ စိတ္ႏွင့္ကိုယ္သည္မကပ္ပဲ အတိတ္ဆီ တခါတရံ ခရီးႏွင္လ်က္ရိွေပသည္။
(၂)
ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ရိွ Special Detention Center (SDC) ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းေထာင္ထဲတြင္ ရဲရင့္ႏွင့္ ရဲသီဟတို႔၏ စကား ေျပာသံမ်ားကို ခပ္သဲ့သဲ့ ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနမိသည္။
ေလယာဥ္ေပၚတြင္ စီးနင္းလိုက္ပါလာေသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ဆံုးျဖတ္ထားသည့္အတိုင္ျပဳလုပ္မည္ဟု တေယာက္ မ်က္လံုး တေယာက္ၾကည့္ကာ ျပိဳင္တူထရပ္လိုက္ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူတုိ႔ ၂ ေယာက္မွ ေျပာဆိုသည္မွာ က်ေနာ္ တုိ႔ေလ ယာဥ္ကို ထခုအခ်ိန္ကစျပီး ျပန္ေပးဆဲြလိုက္ျပီျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကညာလိုက္သည္။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ ေၾကာက္လန္႔ေနေသာ ခရီး သည္မ်ားကို အေၾကာက္ေျပလို ေျပျငား ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာ ျပည္သူလူထုကို ဒုကၡေရာက္ေအာင္ လုပ္မည္မဟုတ္ေၾကာင္းႏွင့္ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရးကို ကမာၻက သိေအာင္ယခုလို လုပ္ရေၾကာင္း ေျပာဆိုရွင္းျပခဲ့ေပသည္။
သူတုိ႔ ၂ ေယာက္လံုး၏ ရင္ခုန္ႏႈန္းသည္ျမန္ေနျပီး ဘယ္အရာကို စလုပ္ရမည္ကို တိုင္ပင္ထားသည့္အတိုင္း ခ်ိန္ကိုင္လုပ္ရ သည္မွာ ထင္သေလာက္မလြယ္ကူေပ။ ေလယာဥ္ေနာက္ပိုင္းမွ ထိုင္ျပီး လိုက္ပါစီးနင္းလာေသာ ခရီးသည္ စစ္ယူနီေဖာင္း ဝတ္ထားသည့္ လူကိုလည္း တစံုတခု ထလုပ္ေလမလားဟု သတိထားေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ပါးစပ္မွလည္း မိမိတုိ႔ေျပာဆို သည့္အတိုင္း မလိုက္နာပါက ေလယာဥ္ကို ေဖာက္ခဲြပစ္မည္ဟုလည္း ေျပာဆိုေနခဲ့ရေပသည္။
ျပည္သူ႔ဘဝ စစ္ဖိနပ္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အသက္စြန္စားလုပ္ေဆာင္ခဲ့ေသာ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ လတြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ျမန္မာေက်ာင္းသား ၂ ဦးျဖစ္သည္ ့ရဲရင့္ ၊ ရဲသီဟတုိ႔၏ ေလယာဥ္ျပန္ေပးဆဲြမႈက ကမၻာေက်ာ္ခဲ့ေပသည္။
အထက္ပါ အခ်က္အလက္မ်ားသည္ သူတုိ႔ကိုယ္တိုင္ခံစား ရင္ဖြင့္ခ်က္မ်ားျဖစ္ေပသည္။ သို႔ေသာ္ ေအာက္ပါ သတင္းအခ်က္ အလက္မ်ားသည္ ေလယာဥ္ျပန္ေပးဆဲြသည့္အေၾကာင္းကို သတင္းစာမ်ားတြင္ ေဖာ္ျပခ်က္ျဖစ္ေပသည္။
၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ပထမပတ္တြင္ ျမန္မာ့ေလေၾကာင္းပိုင္ ေဖာ္ကာ (Fokker 28 ) သည္ ခရီးသည္ ၈၃ ေယာက္ ကိုတင္ေဆာင္ကာ ၿမိတ္ၿမိဳ႕မွ ရန္ကုန္သို ့ေဝဟင္ေပၚဝယ္ ပ်ံသန္းလ်က္ရိွခဲ့သည္။ မ်ားမၾကာမီ ရဲရင့္ႏွင့္ ရဲသီဟေခၚ အသက္ ၂ဝ ေက်ာ္ လူငယ္ ၂ ဦးမွ မိမိတုိ႔သည္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္ၿပီး ေလယာဥ္ကို ျပန္ေပးဆဲြလိုက္ျပီ ျဖစ္ေၾကာင္းေၾကညာ ခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕၏ အေရွ႕ေတာင္ဖက္ ၈ဝ ကီလိုမီတာအကြာအေဝး၌ရိွေသာ ထိုင္းစစ္ စခန္း ရိွရာ U-Tapao တြင္ဆင္းသက္ခြင့္ေတာင္းကာ ခရီးသည္ ၈၃ ေယာက္မွ ၃၃ ေယာက္ကိုလႊတ္ေပးလ်က္ ေၾကညာခ်က္တ ေစာင္ ထုတ္ျပန္ခဲ့ေပသည္။
ရဲရင့္ႏွင့္ရဲသီဟတုိ႔မွထုတ္ျပန္ေသာ အဆိုပါေၾကညာခ်က္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ ဖမ္းဆီးထိမ္းသိမ္းခံေနရေသာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္း သားမ်ားအား ျမန္မာစစ္စစ္အစိုးရမွ လႊတ္ေပးရန္၊ လြတ္လပ္ျပီး တရားမွ်တေသာေရြးေကာက္ပဲြကို ျမန္မာစစ္အစိုးရမွ က်င္း ပျပဳလုပ္ရန္၊ ၁၃ လၾကာျပီျဖစ္ေသာ မာရွယ္ေလာစစ္ဥပေဒကို႐ုပ္သိမ္းကာ စစ္တပ္မွ စစ္တမ္းလ်ားသို႔ျပန္ရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾက ေပသည္။ အဆိုပါေတာင္းဆိုခ်က္မ်ား မလိုက္ေလ်ာပါက ေလယာဥ္ကို ေဖာက္ခဲြပစ္မည္ဟု ျခိမ္းေျခာက္ေျပာဆိုခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ ျမန္မာေက်ာင္းသား ၂ ဦးသည္ ၁ဝ နာရီနီးပါးမွ် ထိုင္းအာဏာပိုင္မ်ားႏွင့္ အေၾကအလည္ေဆြးေႏြးးျပီးသည့္ အခါ နားလည္မႈတစံုတရာရရိွကာ ေလယာဥ္ျပန္ေပးဆဲြမႈကို အဆံုးသတ္ခဲ့ေပသည္။ ထိုအခ်ိန္က ထိုင္းႏိုင္ငံ၏ ဒုဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ Thienchai Sirisamphan မွ ေလယာဥ္ျပန္ေပးဆဲြခဲ့ေသာ ျမန္မာေက်ာင္းသား ၂ ဦးကို ထိုင္းႏိုင္ငံမွ ႏိုင္ငံေရးခိုလံႈခြင့္ေပးမည္ မဟုတ္ေၾကာင္း သတင္းစာရွင္းလင္းပဲြ လုပ္ခဲ့ေပသည္။
ေအာက္ပါလင့္မ်ားသည္ ထိုအခ်ိန္က ေဖာ္ျပေသာ သတင္းမ်ားျဖစ္ပါသည္။
http://www.upi.com/Archives/1989/10/09/Thailand-to-try-Burmese-students-for-hijacking/7220623908800/
http://www.nytimes.com/1989/10/07/world/two-burmese-hijack-plane-then-surrender.html
(၃)
ေခတ္မီ တိုးတက္ေျပာင္းလဲေနေသာ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ၾကီးသည္ မည္သို႔ပင္ မိုးေမွ်ာ္တိုက္ၾကီးမ်ားရိွေစကာမူ စိတ္၏ ေပ်ာ္ရႊင္ မႈကို မေပးႏိုင္ေပ။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္ရိွ ယိုင္နဲ႔နဲ႔တဲမ်ားႏွင့္ တိုက္စုတ္ တိုက္ပ်က္ တိုက္ပုမ်ား ျပည့္ႏွက္ေနေသာ အမိေျမ ျမန္မာျပည္ကိုသာ စိတ္မခ်မ္းမသာ သတိရေနမိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယခုလည္း ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ရိွ Special Detention Center (SDC) ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းေထာင္တြင္ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ႏွစ္လယ္မွ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ႏွစ္သစ္ကူးအခ်ိန္ထိ မတရားထိမ္းသိမ္းဖမ္းဆီးအက်ဥ္းက်ခံေနရစဥ္ မေပ်ာ္ရႊင္ပဲ စိတ္ထြက္ေပါက္ရလိုရျငား က်ေနာ္သည္ ေတာင္စဥ္းစား ေျမာက္စဥ္း စားလုပ္ေနျခင္း ျဖစ္ခဲ့သည္။
တခ်ိန္ထဲမွာပင္ ျမန္မာျပည္တြင္ စစ္အစိုးရသည္ ၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပဲြ၌ အႏိုင္ရခဲ့ေသာ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္မ်ားအား အာဏာမလႊဲေျပာင္းယံုမက လူထု ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်ခဲ့ျပီး ၈၈၈၈ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုၾကီးမွာ တက္ႂကြစြာပါဝင္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ဒီမိုကေရစီအေရး၌ တက္ႂကြစြာ ပါဝင္ေသာ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူလူထုကိုလည္း ေထာင္ႏွစ္ရွည္ခ်မွတ္ျခင္း ခံေနရခ်ိန္လည္း ျဖစ္ခဲ့ေပသည္။
ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ေရာက္ရိွေနေသာ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအပါအဝင္ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားေသာအဖဲြ ့မ်ားသည္ ကမၻာ့ ကုလသမဂၢ၊ ႏိုင္ငံတကာ သံ႐ံုးမ်ား၊ NGO မ်ား၊ ထိုင္းေက်ာင္းသားမ်ား၊ ထိုင္းႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားႏွင့္ တိုက္ရိုက္ထိေတြ႕ ဆက္ဆံလ်က္ ဘန္ေကာက္သည္ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ အေရးပါလ်က္ရိွရာ ထိုင္းအစိုးရမွ ျမန္မာစစ္အစိုးရႏွင့္ ပူး ေပါင္းကာ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရးအား စနစ္တက် ျဖိဳခြင္းေနခ်ိန္လည္း ျဖစ္ပံုရပါသည္။ထိုအခ်ိန္က ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား ႏွင့္ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရးလႈပ္ရွားသူမ်ားသည္ ဘန္ေကာက္ ခ်ဴလာေလာင္ကြန္တကၠသိုလ္တြင္ ကမာၻ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဗယ္ဆုရွင္မ်ားအပါအဝင္ ထိုင္းေက်ာင္းသားမ်ား၊ ထိုင္းႏိုင္ငံေရး အတိုက္အခံပါတီမ်ား၊ ထိုင္းႏိုင္ငံေရးတက္ႂကြသူမ်ားႏွင့္ ပူးတဲြလ်က္ PP21 People’s Forum ျပည္သူ႔ညီလာခံကိုက်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့ျပီး ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရးအား ကမၻာသိေအာင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကေပ သည္။
ျမန္မာစစ္အာဏာရွင္မ်ားႏွင့္ ထိုင္းအာဏာပိုင္မ်ားမွလည္း စီးပြားေရး၊ ႏိုင္ငံေရးအက်ိဳးအျမတ္ကိုၾကည့္ကာ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ကုလသမဂၢလက္ေအာက္တြင္ ခိုလံႈေနခဲ့ေသာ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားကို နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ ဖမ္းဆီးႏွိမ္ႏွင္းေနခဲ့ေပသည္။ ျမန္ မာေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေလွခြက္ႀကီးက်န္ အလံမလွဲ စိတ္ဓာတ္ျဖင့္ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရးကို ေတာတြင္း၌ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ကိုင္ေနသလို ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္တြင္ နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ တက္ႂကြစြာ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားေနခ်ိန္လည္း ျဖစ္ခဲ့ေပသည္။
ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ရိွ ေဟာင္းႏြမ္းျခင္းကိုဖက္တြယ္ထားသည့္ ရဲသင္တန္းေက်ာင္းအေဆာက္အဦးၾကီးသည္ Special Detention Center (SDC) ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းေထာင္ႀကီးျဖစ္လ်က္ က်ေနာ္အပါအဝင္ ျမန္မာေက်ာင္းသား (၁ဝဝ) နီးပါးသည္ မတရား ဖမ္းဆီးအက်ဥ္းက်ခံေနခဲ့ရသည္။ ထိုင္းအစိုးရမွ ရဲေဌး (လူအိမ္) အပါအဝင္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားကို ဖမ္းဆီးျပီး ျမန္မာစစ္အစိုးရလက္ထဲလဲႊေျပာင္းမႈေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ (၃) ေယာက္သည္ ဘန္ေကာက္ျမိဳ႕ ၏ IDC (Immigration Detention Center) ေရွ႕တြင္ ဆႏၵျပရာ IDC အက်ဥ္းေထာင္၊ ပံုစံေထာင္၊ လေယာင္ဘန္ေကာက္ ေထာင္ၾကီး စေသာ ေထာင္ ၃ ေထာင္ေျပာင္းေရႊ ့ျပီး ေနာက္ဆံုး လႊတ္ရက္မသိပဲ
(SDC) ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းေထာင္ၾကီးတြင္ ဖမ္းဆီးခံေနရျခင္း ျဖစ္ခဲ့ေပသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္သည္ ေလယာဥ္ျပန္ေပးဆဲြခဲ့ေသာ ဒီမိုကေရစီသူရဲေကာင္းမ်ားႏွင့္ဆံုေတြ႕ရန္အေၾကာင္းက ဖန္လာခဲ့ေပ သည္။
အဆိုပါ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းေထာင္သည္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ႏိုင္ငံေရးအေရးအခင္းျဖစ္ပြားစဥ္က ထိုင္းေက်ာင္းသားမ်ားအပါအဝင္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားကို ဖမ္းဆီးထိမ္းသိမ္းခဲ့ေသာ ေထာင္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ထိုင္းစစ္အစိုးရ၏ ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္မႈေၾကာင့္ အခ်ဳပ္ခန္းထဲတြင္ ထိုင္းေက်ာင္းသားမ်ား ေသဆံုးခဲ့ေၾကာင္းလည္း သိရိွခဲ့ရေပသည္။
က်ေနာ္ အမွတ္ရသမွ် SDC ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းေထာင္သည္ သံုးထပ္အေဆာက္အဦးျဖစ္ျပီး ဒုတိယထပ္ရိွ အခ်ဳပ္ခန္းတခုစီ သည္ ခန္႔မွန္းေခ် အလ်ား ေပ ၆ဝ အနံ ေပ ၃ဝ ရိွေသာ အခန္း (၃) ခန္းသည္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ဖမ္းဆီး ထားျပီး အလ်ား ေပ ၂ဝ ၊ အနံ ေပ ၁ဝ ရိွေသာ အခန္းက်ဥ္းေလးသည္ က်ေနာ္တုိ႔ (၃၈) ေယာက္ႏွင့္အတူ ဆႏၵျပမႈေၾကာင့္ ဖမ္းဆီးခံရေသာ ဖိုးသက္ (ဖိုးဇီဝ)၊ အဖြားၾကီး (နာမည္ရင္းေမ့)၊ မျမင့္ျမင့္စန္း ေက်ာင္းသူ ၃ ေယာက္တုိ႔အား ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထား ခဲ့ေပသည္။ က်ေနာ္တုိ႔အခန္း၏ အေပၚထပ္တြင္မူ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရးကို ကမၻာကသိရိွေစရန္ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ေလ ယာဥ္ျပန္ေပးဆဲြခဲ့ေသာ ရဲရင့္ (ကိုသန္းစိုး)၊ ရဲသီဟ (ကိုစန္းႏိုင္) တုိ႔ကို ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခဲ့ေပသည္။
SDC တြင္ဖမ္းဆီးထိမ္းသိမ္းခံခဲ့ရေသာ ျမန္မာေက်ာင္းသား ၃၈ ေယာက္ကို မွတ္မိသေလာက္ေဖာျ္ပရေသာ္ -ျမန္မာသံ႐ံုးကို ဝင္ေရာက္ စီးနင္းခဲ့ေသာ ကိုေက်ာ္နီ (ေဂ်ာ္နီ)၊ ကိုေအာင္ (ေစာဘဲြ ့မွဴး၏တပည့္ လေအာင္ၾကီး)၊ ကိုစိုးလြင္၊ ကိုျငိမ္းခ်မ္း၊ ကိုလွေမာ္၊ ကိုနီထြန္း၊ ကိုစိုးစိုး၊ ကိုမိုးျမင့္၊ ကိုညီညီေအာင္၊ ကိုဆန္းတင့္ေက်ာ္၊ ကိုတင္ျမင့္၊ ကိုေမာင္ေမာင္ေလး၊ ကိုျပည္ လင္းထူး၊ ကိုလင္းေအာင္ (ဧရာ)၊ ကိုဘသာ၊ ကိုေနစိုး၊ ကိုေငြစိုး (ကြယ္လြန္)၊ ကိုဝင္းျမင့္ (ကြယ္လြန္)၊ ကရင္ၾကီး ( ျငိမ္းျငိမ္း )၊ ကိုမ်ိဳးေအာင္၊ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္၊ ကိုေဇာ္ၾကီး၊ ကိုမင္းႏိုင္ေအာင္၊ ကိုလတ္၊ ကိုေက်ာ္ႏိုင္၊ ကိုေဇာ္ေနယ် (မဂၤလာ)၊ ေဇာ္ ေဇာ္ေလး (ကြယ္လြန္)၊ ကိုဗလိုင္၊ ကိုေရႊလ၊ ကိုသက္ႏိုင္တုိ႔ကို အမွတ္ရေနေသးသည္။
မူလပထမတြင္ အဆိုပါ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းေထာင္တြင္ ဖမ္းဆီးခံျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအေနျဖင့္ ရဲရင္ ့၊ ရဲသီဟတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သာရိွေသာ္လည္း ေထာင္သို ့က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ ၃၈ ေယာက္ေရာက္လာေသာအခါ အင္အားေတာင့္ တင္းသြားခဲ့ေပသည္။ ထုိ႔ေနာက္ IDC (Immigration Dention Center) မွ လဲႊေျပာင္းေရာက္ရိွလာသည့္ ျမန္မာေက်ာင္း သားမ်ားႏွင့္ တ႐ုတ္သံ႐ံုးေရွ ့တြင္ ဆႏၵျပမႈျဖင့္ ေရာက္ရိွလာသည့္ ကိုေမာင္ေမာင္သန္း၊ ကိုေဇာ္မင္း၊ ကိုဖိုးခြၽန္ (ကြယ္လြန္) ၊ ကိုထြန္းရိွန္၊ ကိုသိန္းထြန္း၊ ကိုပါပ၊ ကိုအီးကုန္း (နာမည္ရင္း ေမ့ေန)၊ ကိုေရာင္နီဦး၊ ကိုမင္းစိန္၊ ကိုသက္ဦး၊ ကိုခ်င္း စေသာ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား ေထာင္သို႔ထပ္မံေရာက္ရိွလာေပရာ စိတ္ဓာတ္က်မႈမ်ား တဒဂၤေျပေပ်ာက္ကာ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရး အတြက္ အားေဆးတခြက္ပင္ ျဖစ္ခဲ့ေပေသးသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို တိုက္ပဲြဝင္ေသာ ျမန္မာေက်ာင္း သားမ်ားသည္ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္အေရးၾကံဳလွ်င္ လက္မေႏွးေသာညီညြတ္ၾကလ်က္ ပံုစံမ်ိဳးစံုျဖင့္ ေထာင္ထဲသုိ႔ လာ ေရာက္ေပါင္းစည္းၾကသလို ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့ေပသည္။
(လြန္ခဲ့ေသာ ၂၅ ႏွစ္ေက်ာ္ကအျဖစ္အပ်က္မို ့တခ်ဳိ႕နာမည္မ်ားေမ့က်န္ခဲ့သည္ကို နားလည္ခြင့္လႊတ္ပါ။)
(၄)
ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းေထာင္၏ က်ေနာ္ေနေသာအခ်ဳပ္ခန္းသည္ ျပတင္းေပါက္တခုသာရိွကာ အခန္းထဲ၌ ေနေရာင္ျခည္ လံုလံု ေလာက္ေလာက္ မရရိွခဲ့ေပ။ SDC ေထာင္မွအခ်ဳပ္ခန္းသည္ ပံုစံေထာင္၊ လေယာင္ေထာင္ (ဘန္ေကာက္ေထာင္ၾကီး)တုိ႔ကဲ့ သို ့အျပင္ထြက္ခြင့္မရိွသျဖင့္ ေျမၾကီးအားမနင္းျဖစ္သည္မွာလည္း ရက္မွသည္ လသို႔ပင္ ခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္ခဲ့ေပသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ကို ဖမ္းဆီးထိမ္းသိမ္းထားေသာ ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ရိွေထာင္သည္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းေထာင္ျဖစ္သျဖင့္ ဖမ္း ဆီးခံ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား စစ္တုရင္ (ခ်က္စ္) ကစားခြင့္၊ စာေရးစာဖတ္ခြင့္ ရိွသည္။က်ေနာ္အေနျဖင့္ ဖမ္းဆီးခံရေနစဥ္တြင္ အားလံုး၏ စိတ္ဓာတ္ျမႇင့္တင္ေရးအတြက္ အယ္ဒီတာလုပ္ကာ မဂၢဇင္းတေစာင္ကို ေထာင္ထဲမွ စုေပါင္းထုတ္ေဝခဲ့သည္ကို အမွတ္ရေနေသးသည္။ အခ်ဳပ္ခန္း (၄) ခန္းတြင္ ဖမ္းဆီးခံရေသာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားမွ က်ေနာ့ထံစာမူမ်ား ေပးပို႔ ခဲ့ကာ က်ေနာ္မွတည္းျဖတ္ျပီး စာမူကို ေရြးခ်ယ္လ်က္ ေထာင္ျပင္ပရိွ ကိုေအာင္ၾကီးအပါအဝင္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားမွ စာအုပ္ကို ပံုႏွိပ္ေပးခဲ့ပါသည္။ ထိုအခါက လက္ခံရရိွေသာစာမူမ်ားမ်ားစြာရိွသျဖင့္ အဆိုပါစာအုပ္သည္ စာမ်က္ႏွာ မ်ားမ်ား စားစား ေနရာေပးခဲ့ေသာ္လည္း စာမူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မဂၢဇင္း၌ မေဖာ္ျပျဖစ္ခဲ့ေပ။
က်ေနာ္ အယ္ဒီတာလုပ္ေသာ ၎စာအုပ္ကိစၥမွာ စာမူေပးပို႔ေသာ ကိုလတ္ (ၾသစေၾတးလ်) အား သူ႔စာမူကို စာအုပ္မွာ မ ေဖာ္ျပမိသည့္ အတြက္ ၂၅ ႏွစ္ေက်ာ္အၾကာ မၾကာေသးခင္ကမွ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပျပီး ေတာင္းပန္ခဲ့ရပါသည္။ ကို လတ္က က်ေနာ့ကို ဒဂုန္တာရာဟု တင္စားေျပာဆိုသူျဖစ္ျပီး ကဗ်ာေရး စာေရး ဝါသနာပါသူမို႔ သူေရးေသာစာမ်ားအား အေလးထားဖတ္ပါသည္။
မွတ္မိသမွ်စာအုပ္ မဂၢဇင္းအား ကိုမင္းေက်ာ္ခိုင္ႏွင့္ ကိုမင္းႏိုင္ေအာင္တုိ႔မွ ပန္းခ်ီေရးဆဲြကာ က်ေနာ္ ေအာင္ခိုင္ျမင့္ (မင္း ရဲေက်ာ္စြာ)၊ လင္းေအာင္ (ဧရာ)၊ ဝင္းေအာင္ (ၾသစေၾတးလ်) ၊ ဖိုးေရႊလ (ဖင္လန္)၊ ကိုစိုးစိုးႏွင့္ မျမင့္ျမင့္စန္း (ၾသစေၾတးလ် )၊ ဖိုးသက္ (အေမရိကန္)၊ ကိုဘသာ၊ ကိုရာဇာ (အေမရိကန္)၊ ကိုဗလိုင္ ( ဒိန္းမတ္) မွ ကဗ်ာမ်ား ေဆာင္းပါးမ်ားေရးသားခဲ့ ေၾကာင္း တခ်ဳိ႕ကို မွတ္မိေနေပေသးသည္။ က်ေနာ္သည္ ေထာင္ထဲတြင္ ဖမ္းဆီးထိမ္းသိမ္းခံရေသာ တႏွစ္နီးပါးကို ကဗ်ာ ရြတ္ျခင္း၊ သီခ်င္းဆိုျခင္း၊ အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးျခင္းျဖင့္ ကုန္ဆံုးေစခဲ့ပါသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းေထာင္ထဲမွ စာ အုပ္ထုတ္ေဝျခင္းအေၾကာင္းအား အိုတာဝါ ကေနဒါသို႔ စာေပေဟာေျပာပဲြကိစၥျဖင့္ လာေရာက္လည္ပတ္ခဲ့ေသာ ကဗ်ာ ဆရာၾကီး ဦးတင္မိုးအားေျပာျပရာ ျမန္မာျပည္ကေထာင္မွာ စာရြက္ပင္ယူေဆာင္ခြင့္မရိွေလာက္ေအာင္ စစ္အစိုးရက ဖိႏွိပ္ ဖမ္းဆီးေၾကာင္း သူ႔ေထာင္တြင္း အေတြ ့အၾကံဳမ်ားအား က်ေနာ္တုိ႔ကို ေျပာျပခဲ့ပါသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား ထိုင္းႏိုင္ငံ၌ ေထာင္က်မႈသည္ ျမန္မာျပည္ေထာင္ထဲတြင္ စစ္အာဏာရွင္လက္ေအာက္၌ ေထာင္ႏွစ္ရွည္က်သူမ်ားႏွင့္ႏိႈင္းစာလွ်င္ စာမဖဲြ႕ေလာက္ေသာ္လည္း ျပည္တြင္းမွ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအပါအဝင္ဒီမိုကေရစီေရးလႈပ္ရွားသူမ်ားအတြက္ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားက ေရာက္ရိွရာအရပ္မွာ ျမန္မာျပည္တြင္း စစ္အာဏာ ရွင္စနစ္ ျပဳတ္က်ေရး ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ တက္ႂကြစြာလႈပ္ရွားခဲ့သည့္ သမိုင္းတစိတ္တပိုင္းအား အမွတ္တရ ေျပာျပရ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလတြင္ အတိုက္အခံ ဒီမိုကေရစီ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဗယ္ ဆုေပးေၾကာင္း ေၾကျငာခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္တုိ႔သည္ အဆိုပါ Special Detention Center (SDC) ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းေထာင္ႀကီး ၌ လြတ္ရက္မသိ ဖမ္းဆီးထိမ္းသိမ္းခံေနရခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထိုသတင္းၾကားကာ ဖမ္းဆီးထိမ္းသိမ္းခံ ျမန္မာ ေက်ာင္းသားမ်ား စိတ္ဓာတ္အင္အားတက္လ်က္ အခ်ဳပ္ခန္းမ်ားတြင္ အစည္းအေဝးမ်ား ၃၊ ၄ ရက္ ေလာက္လုပ္ကာ လြတ္ရက္မသိပဲ ထိမ္းသိမ္းခံေက်ာင္းသားမ်ား ေထာင္မွလႊတ္ေပးရန္ ထိုင္းအစိုးရအား အစာငတ္ခံဆႏၵျပရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကေပ သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကမၻာ့ကုလသမဂၢမွလည္း ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအေရးအတြက္ ထိုင္းအစိုးရကို မည္သို႔မွ် ဖိအားမေပးႏိုင္သျဖင့္ မိမိကံၾကမၼာကို မိမိဖန္တီးႏိုင္ရန္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအေနျဖင့္ အစာငတ္ခံဆႏၵျပျခင္းကို ေရြး ခ်ယ္ခဲ့ၾကေပသည္။
ထိုအစာငတ္ခံ ဆႏၵျပရျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ အေၾကာင္းအရင္းမ်ားကို ေထာင္ထဲမွ ဖမ္းဆီးထိမ္းသိမ္းခံ ေက်ာင္းသားအမ်ားစု၏ အစည္းအေဝးဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း က်ေနာ္မွ ျမန္မာလိုေၾကညာခ်က္ စတိတ္မင့္ေရးသားခဲ့ျပီး ကိုမိုးျမင့္မွ အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ေရးသားခဲ့ပါသည္။ အဆိုပါေၾကညာခ်က္တြင္ ျမန္မာျပည္ဒီမိုကေရစီအေရး၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွ ျမန္မာ ျပည္လြတ္ေျမာက္ေရး၊ ျမန္မာျပည္၌ ဖမ္းဆီးထိမ္းသိမ္းခံႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား လြတ္ေျမာက္ေရးအား ကမၻာ့ကုလ သမဂၢအပါအဝင္ ႏိုင္ငံတကာအစိုးရမ်ားမွ ဝိုင္းဝန္းအကူအညီေပးေရးကိုေတာင္းဆိုျခင္း၊ ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ ႏိုင္ငံေရးအ က်ဥ္းေထာင္၌ မတရားဖမ္းဆီးထိမ္းသိမ္းခံ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအား ထိုင္းအစိုးရမွ လႊတ္ေပးေရး၊ ျမန္မာေက်ာင္းသား မ်ားအား ထိုင္းအစိုးရမွ ဖမ္းဆီးကာ ျမန္မာစစ္အစိုးရထံ ျပန္မပို ့ေရးတုိ႔ပါဝင္ခဲ့ပါသည္။ထိုေၾကျငာခ်က္ ကို ကမၻာ့ ကုလသမဂႊ အပါအဝင္ သက္ဆိုင္ရာ သံ႐ံုးအသီးသီးသို ့ျပင္ပမွ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား၏ အကူအညီျဖင့္ ေပးပို႔ခဲ့ၾကပါသည္။
ထုိ႔ေနာက္ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပသည့္ ေန ့မွစတင္ကာ ေထာင္တြင္းရိွ တာဝန္ရိွထိုင္းရဲမ်ားအား ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ေန႔စဥ္ ပံုမွန္ အခ်ဳပ္ခန္းထဲသို႔ နံနက္ တၾကိမ္၊ ညေနတၾကိမ္ ယူေဆာင္ေနေသာ ထမင္းဟင္းမ်ားကို အခ်ဳပ္ခန္းထဲသို ့မသြင္း ရန္ က်ေနာ္တုိ႔မွ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကေပသည္။ က်ေနာ္တုိ႔သည္ ေရေသာက္ျပီး ေန႔ႏွင့္ ညမ်ားကို အစာငတ္ခံဆႏၵျပရင္း ျဖတ္ သန္းခဲ့ပါသည္။
( ၅)
ျပႆနာမ်ားျဖင့္ နပမ္းလံုးေနေသာ ကမၻာၾကီးသည္ ျပႆနာအေဟာင္းမ်ားေနရာတြင္ ျပႆနာအသစ္မ်ားကို အစားထိုး လ်က္ အေမွာင္ထဲက ဒုကၡရာက္ေနသူမ်ားအား မသိက်ိဳးကြၽံျပဳခဲ့ေပျပီ။ ကမၻာ့ကုလသမဂၢကိုယ္တိုင္မွ ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ ၌ ဖမ္းဆီးထိမ္းသိမ္းခံေနရေသာ ကုလသမဂၢလက္ေအာက္ခံ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအေရးကို တာဝန္ယူမႈကင္းမဲ့ေနလွ်င္ ကမၻာေျမတြင္ လံုျခံဳစိတ္ခ်ရေသာေနရာသည္ အမွန္တကယ္ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့ျပီလား စေသာေမးခြန္းမ်ား ဦးေႏွာက္ထဲ ျပည့္ ႏွက္ေနခဲ့ေပသည္။
က်ေနာ္သည္ အခ်ဳပ္ခံေနခဲ့ရစဥ္တြင္ အခ်ဳပ္ခန္း၏ ဝင္ေပါက္ အေရွ ့ဖက္ သံတိုင္ေဘး၌ လူတကိုယ္စာ ပ်ဥ္ၾကမ္းခင္းတြင္ အိပ္ဖို ့ေနရာတေနရာရခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္အိပ္ေသာေနရာ၏ ေရွ႕တြင္ အခ်ဳပ္ခန္း အိပ္သာတည္ရိွခဲ့သည္။ က်ေနာ့ ေဘးတြင္ ကဗ်ာေရးဖက္ ဖိုးေရႊလသည္ စာအုပ္၌ေရးသားျပီးသမွ် ကဗ်ာမ်ား ေဆာင္းပါးမ်ားအား က်ေနာ့္ကို ေပးဖတ္ခဲ့သလို က်ေနာ္မွလည္း ေရးသားျပီးခဲ့ေသာ ကဗ်ာမ်ား စာမ်ားအား သူ ့ကိုေပးဖတ္ခဲ့ကာ ကဗ်ာအေၾကာင္း၊ စာအေၾကာင္း၊ ျမန္မာစစ္ အာဏာရွင္လက္ထဲေရာက္ခဲ့ေသာ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လံုး၏ သူငယ္ခ်င္း ရဲေဌးအေၾကာင္း ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း တေန႔ တမ်ိဳးမရိုးရေအာင္ ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့ေပသည္။ လက္ရိွႏိုင္ငံေရး အေျခအေနမ်ားအား ကိုစိုးလြင္၊ ကိုနီထြန္း၊ ကိုေက်ာ္နီ၊ ကို ျငိမ္းခ်မ္း၊ ကိုလွေမာ္၊ ကိုဆန္းတင့္ေက်ာ္၊ ကိုမိုးျမင့္၊ ကိုသိန္းထြန္း၊ ကိုစိုးစိုး၊ ကိုတင္ျမင့္၊ ကိုလင္းေအာင္တုိ႔ႏွင့္ ေထာင္ထဲ၌ အေခ်အတင္ ေဆြးေႏြးခဲ့မႈကိုလည္း အမွတ္ရေနခဲ့သည္။
ဖိုးေရႊလ၏ ကေလာင္အမည္မွာ ေရာင္ဏီျဖစ္ျပီး ရဲေဌးအေၾကာင္း သူေရးသည့္ေဆာင္းပါးအမည္ကို က်ေနာ္က ေခါင္းစဥ္တပ္ ေပးခဲ့သည္မွာ အမွန္တရားတိုက္ပဲြ ခပ္ရဲရဲပဲေဟ့ကို အမွတ္တရရိွေနခဲ့မိသည္။ သူ၏ေဆာင္းပါးမွာ လေယာင္ ဘန္ေကာက္ ေထာင္ၾကီး၌ ေထာင္က်ေနခဲ့စဥ္တြင္ စီးကရက္ေဆးလိပ္ေသာက္စရာမရိွခဲ့သျဖင့္ ပြတ္ခြၽန္းေခၚ စကၠဴထဲ ေဆးရြက္ၾကီးမ်ား ထည့္ ျပီးေသာက္ရေသာ ေဆးလိပ္ကိုလိပ္ရန္ စကၠဴအားယူလိုက္စဥ္ ထိုယူလိုက္ေသာစာရြက္၌ ရဲေဌး၏ ကဗ်ာကိုေတြ႔ လိုက္ရာ ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္စိတ္ပင္ေပ်ာက္သြားခဲ့ေၾကာင္း ျဖစ္ေပသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးသည္ ေထာင္က်ခဲ့ သည္မွာ (၆) လၾကာျမင့္လာေသာအခါ မရိတ္ပဲထားသည့္ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး မုတ္ဆိတ္ေမႊးမ်ားေၾကာင့္ ယခုမွ ကဗ်ာသမား စာ သမား႐ုပ္ ပိုေပါက္ေနသလားဟု အထင္ေရာက္ေစခဲ့ပါသည္။
ေထာင္ထဲတြင္ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပေသာ ပထမတရက္ ႏွစ္ရက္တြင္ က်ေနာ္သည္ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈက အူထဲတြင္ လွိမ့္ ေနေအာင္ ဝင္ေရာက္လာသျဖင့္ အဆာေျပေရကိုသာ အငမ္းမရေသာက္ေနမိခဲ့သည္။ က်ေနာ့္လက္ႏွစ္ဖက္သည္ အခ်ဳပ္သံ တိုင္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားခဲ့ျပီး အစာငတ္ခံဆႏၵျပေနခဲ့စဥ္ ထိုအခ်ိန္က စိတ္ထဲတြင္လည္း အမွန္တရား အတြက္ တိုက္ပဲြဝင္ေနသျဖင့္ အသက္ကို အေသသာခံသြားမယ္၊ ငါေသသြားခဲ့ေသာ္ တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ိဳးအတြက္မို႔ ငါ့ကိုယ္ငါ ဂုဏ္ ယူတယ္ စသည္ျဖင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားေပးေနခဲ့သလို အခ်ဳပ္ခန္းထဲရိွ သူငယ္ခ်င္း ရဲေဖာ္ရဲဘက္မ်ားကိုလည္း အားေပးေန ခဲ့ရေပသည္။ အခ်ဳပ္ခန္းထဲတြင္လည္း က်ေနာ့လို အစာငတ္ခံဆႏၵျပေသာ ရဲေဖာ္ရဲဘက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ ဆာေလာင္မႈ ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာမ်ားသည္ ညိႇဳးႏြမ္းေသာအသြင္ကိုေဆာင္ေနေသာ္လည္း မမိွတ္မသံုေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ ၊ရည္မွန္းခ်က္မ်ား ျဖင့္ သူတုိ႔၏ မ်က္လံုးမ်ား၌ အေရာင္ေတာက္ပလ်က္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား၏ ရဲစြမ္းသတိၱအား ကမၻာၾကီးႏွင့္အတူ ျမန္မာ စစ္အစိုးရ၊ ထိုင္းအစိုးရႏွင့္ အခ်ဳပ္ေထာင္ရိွ ထိုင္းရဲမ်ားအား ျပသေနသလား အထင္ေရာက္ခဲ့ရသည္။
ေထာင္ထဲတြင္ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပပဲြ ၄ ရက္ ၅ ရက္ၾကာလာခ်ိန္တြင္ စိတ္အစဥ္သည္ ငတ္မြတ္ျခင္းကိုခံႏိုင္ေသာ အရိွန္ရလာ သည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း ခႏၶာကိုယ္သည္ သိသိသာသာ အားအင္ကုန္ခမ္းလ်က္ မိမိကိုယ္ကို မိမိသယ္ေဆာင္ကာ လက္တကမ္းမွ် ကြာေဝးသည့္ အိမ္သာကိုေတာင္ မသြားခ်င္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာခဲ့ရေပသည္။ စိတ္ထဲ၌ ေန ့ႏွင့္ညသည္ တထပ္ထဲက်သြားသလိုထင္ရျပီး အရာရာသည္ အေမွာင္က်ေနသည့္အလား ခံစားခဲ့ရကာ ဦးေခါင္းတခုလံုးသည္ ပင္လယ္ ထဲ လိႈင္းမူးသလို ေဝဒနာျဖစ္လာကာ အိပ္လ်က္အေနအထားျဖင့္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ၾကမ္းျပင္မွာ ေက်ာခင္းလဲေလ်ာင္းေန ခဲ့မိေပသည္။ က်ေနာ္၏ ခႏၶာကိုယ္သည္ ေပ်ာ့ေခြလ်က္ရိွကာ ေထာင္ထဲ၌ ေန႔ႏွင့္ညသည္ မွားလ်က္ ႏိုးခ်င္သည့္ အခ်ိန္ႏိုးကာ အိပ္ခ်င္သည့္အခ်ိန္ျပန္အိပ္လ်က္ လူသည္ အာကာသထဲလမ္းေလွ်ာက္ရသလို အိပ္မက္ ေလဟာနယ္ထဲေရာက္ သြားသည့္အလား ခံစားခဲ့ရေပသည္။ ထိုအခါ က်ေနာ္၏နားသည္ ၾကားခ်င္သည့္အသံမ်ားၾကားလာကာ ျမင္ခ်င္သည့္အရာ မ်ားျမင္လ်က္ စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ကိုထိမ္းခ်ဳပ္ထားရသည္မွာ ပင္ပမ္းၾကီးလွေပသည္။ တညတြင္ ႏွာေခါင္းထဲ၌ အနံ႔ဆိုးမ်ားရလာ ကာ ဒီအခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ ထိုင္းအေရးအခင္းကာလတြင္း ေသဆံုးခဲ့သည့္ ထိုင္းေက်ာင္းသားမ်ားမွ ေျခာက္လွန္ ့ေနသည့္အလား စိတ္သည္ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္လာခဲ့ေပသည္။
ေထာင္ထဲတြင္ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပပဲြ ၆ ရက္ ၇ ရက္ေျမာက္ၾကာလာေသာအခါ စိတ္ႏွင့္ကိုယ္သည္ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ လြင့္ေမ်ာသြားခဲ့သည္ မမွတ္မိေတာ့ပဲ လက္ေတြ႕ဘဝရဲ႕ခါးသီးမႈမ်ားအား ႐ုပ္ရွင္လို တကြက္ခ်င္း တခန္းခ်င္း အခ်ိတ္အဆက္ မိမိ အိပ္မက္မက္သလို နာက်င္ခံစားေနခဲ့ရေပသည္။
(၆)
၈၈၈၈ ဒီမိုကေရစီအေရးအခင္းၾကီး ျဖစ္ပြားခ်ိန္တြင္ ပုသိမ္ၿမိဳ ့လူထုတရားပဲြမ်ား ေဟာေျပာခ်ိန္၌ လူထုစည္း႐ံုးေရးမူဝါဒမ်ား ခ်မွတ္စည္း႐ံုးေရး၊ လူထုႏွင့္ မကင္းကြာေရး စသည့္ ၾသဝါဒမ်ားအား သခင္စိန္ခို (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ေခတ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တုိ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္)၊ ဦးစိန္ေမာင္ (ဦးႏုပါလီမန္ေခတ္ အမတ္ေလာင္း) တို႔ထံမွ ရယူခဲ့သည္။ သူတို႔၏သံုးသပ္ခ်က္အရ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေတာထဲသို ့ေမာင္းထုတ္ကာ ျပည္သူလူထုႏွင့္ ကင္းကြာေအာင္လုပ္ခဲ့သည္ဆိုေသာ အဆိုအမိန္႔သည္ မွန္ေနျပီလားဟု အစာငတ္ခံဆႏၵျပရင္း ေမ်ာေနခ်ိန္တြင္ အေတြးေရာက္ခဲ့ေပသည္။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား ဖဲြ႕စည္းရာတြင္ ရဲေဌး (လူအိမ္)၊ ခ်ိဳတူး (ေဆာင္းယြန္းလ) တုိ႔ႏွင့္အတူ ပုသိမ္ဒီဂရီေကာလိပ္ မကသကိုယ္စားလွယ္၊ ဘဲြ ့ရေက်ာင္းသားသမဂၢကိုယ္စားလွယ္ စသည့္တာဝန္မ်ားယူခဲ့ျပီး လက္ေတြ႕ တြင္ ျပည္တြင္းႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပတ္ကာ ျပည္တြင္း၌လည္း စစ္အုပ္စုမွ ဖမ္းဆီးျဖိဳခဲြေနေၾကာင္းသတင္းမ်ားကို အသံလႊင့္ ဌာနမ်ားမွ တဆင့္ၾကားေနခဲ့ရေပသည္။ ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္ စစ္တပ္မွ အာဏာသိမ္းသိမ္းခ်င္း က်ေနာ္တုိ႔ေတာ ခိုခ်ိန္သည္ အရမ္းေစာလြန္းသျဖင့္ ABSDF ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ပင္ မဖဲြ ့စည္းရေသးကာ ေတာခိုျပီး လက္နက္ကိုင္ သင္တန္းမ်ားတက္ကာ ၃ လ၊ ၄ လအတြင္း ျမန္မာျပည္ျပန္မည့္အေရးသည္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေပဟုေတြးကာ ဝမ္းနည္းေၾကကဲြ ယံုမွလဲြျပီး မည္သို႔မွ် မတတ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။
၁၉၉၁ ခုႏွစ္တြင္ က်ေနာ္တုိ႔ ၃၈ ေယာက္ ဆႏၵမျပမီ္ ဘန္ေကာက္၌ ျမန္မာေက်ာင္းသားညီလာခံျပဳလုပ္ခဲ့ပါသည္။ ထိုညီလာခံ တြင္ က်ေနာ္သည္ ကိုသာေက်ာ္ေမာင္ (ကြယ္လြန္) ႏွင့္အတူ အခမ္းအနားမွဴးတာဝန္ကို ယူခဲ့ပါသည္။ ထိုညီလာခံတြင္ ONSOB ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအဖဲြ႕ေခါင္းစီးျဖင့္သြားမည္လား တျခားအဖဲြ႕အမည္ျဖင့္ သြားမည္လား Agenda ကို ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားမွ အႀကိတ္အနယ္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကပါသည္။ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္တင္ျပရေသာ္ ေဒါက္တာ သီဟ၊ ကိုမင္းထက္၊ ကိုစိန္ထြန္း၊ ကိုခ်စ္ၾကည္၊ ကိုလႊမ္းမိုး၊ ကိုဘသာ၊ ကိုေစာေမာင္ႏိုင္၊ ကိုေဌးတင့္၊ ကိုဖုန္းျမင့္ ၊ ကိုညီညီတင္၊ ကိုရာဇာ၊ ကိုေဇာ္မင္း၊ ကိုသိန္းထြန္း၊ ကိုမင္းေက်ာ္ခိုင္တုိ႔မွ ေဆြးေႏြးမႈမ်ားရိွသလို က်ေနာ္ ေအာင္ခိုင္ျမင့္၊ ကို သာေက်ာ္ေမာင္၊ ကိုျမတ္စိုး၊ ကိုဝင္းေအာင္၊ ကိုေအာင္ထြန္း (အရွည္ၾကီး)၊ ကိုေက်ာ္သက္၊ ကိုေအာင္ျမင့္ၾကည္ (မုတ္ဆိတ္ )၊ ကိုပါပ၊ ကိုေမာင္ေမာင္သန္း၊ ကိုေမာင္ေမာင္ေအး၊ ကိုေမာင္ေမာင္ႏိုင္၊ ကိုလင္းေအာင္၊ ကိုဘသိန္းႏိုင္၊ ကိုမ်ိဳးေအး၊ ကိုထင္ ေပၚ၊ ကိုေမာင္ေမာင္သန္း၊ ကိုဖုန္းျဖင့္၊ ကိုမင္းသူရဝင္း၊ ကိုျငိမ္းခ်မ္းတုိ႔မွလည္း အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုင္းႏိုင္ ငံ ဘန္ေကာက္ရိွ ရမ္ကမ္ဟန္တကၠသိုလ္တြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ထိုညီလာခံသုိ႔ ABSDF မွေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားလည္း တက္ေရာက္ခဲ့ၾကပါသည္။
ထိုေဆြးေႏြးပဲြမွ အမွတ္ရသေလာက္ ေကာက္ႏႈတ္တင္ျပရေသာ္ ကိုသာေက်ာ္ေမာင္တုိ႔အုပ္စုမွ ဗကသအေနျဖင့္ အဖဲြ႕ကို ဖဲြ႕ ခ်င္ေၾကာင္းေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခါ က်ေနာ္မွ ေဆြးေႏြးတင္ျပသည္မွာ က်ေနာ္လည္း ျပည္တြင္း၌ မကသအေနျဖင့္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ ယခုအခါ ျပည္တြင္းက ဗကသ၊ မကသကိစၥသည္ ျပည္ပမွာပင္ကဲြမလို ျဖစ္ေန ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ အဖဲြ ့စဲြ ၊ ေဒသစဲြ ၊ ပုဂိၢဳလ္စဲြမထားပဲ ပထမအၾကိမ္သက္တမ္းတြင္ ႏိုင္ငံတကာမွ သိ႐ွိၿပီးျဖစ္သည့္ ONSOB ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအဖဲြ ့နာမည္ျဖစ္သာ ဖဲြ႕သင့္ေၾကာင္း အၾကံျပဳတင္ျပခဲ့ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား၏ action ေကာ္မတီကိုဖဲြ႕စည္းကာ ညီလာခံကို အဆံုးသတ္ခဲ့ေပ သည္။ က်ေနာ္သည္ ေက်ာင္းသားထု၏ ေရြးခ်ယ္မႈျဖင့္ ထိုျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား၏ action ေကာ္မတီတြင္ပါဝင္ခဲ့ကာ ေနာက္ဆံုး တြင္ Special Detention Center (SDC) ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းေထာင္သို႔ ေရာက္ရိွခဲ့ေပသည္။ လေယာင္ ဘန္ေကာက္ေထာင္ ႀကီးတြင္ ဖမ္းဆီးခံျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအား ကုန္တိုက္မ်ား၌ အသံုးျပဳသည့္စကၠဴအိတ္မ်ားလုပ္ခိုင္းရာ ငါတုိ႔ျမန္မာေက်ာင္း သားမ်ားသည္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားျဖစ္သျဖင့္ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေၾကာင္း ဆႏၵျပခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုအခါ ေထာင္ရိွ ထိုင္းရဲမွ နံပါတ္တုတ္ႏွင့္ရိုက္ျပီး ဆႏၵျပျခင္းကို ျဖိဳခဲြခဲ့သျဖင့္ ျမန္မာေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ ေခါင္းေပါက္ခဲ့ရပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို ေထာင္အျပင္ဖက္ရိွ ကိုဖုန္းျမင့္ (ထိုအခ်ိန္က ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား၏ action ေကာ္မတီ) ကၾကားသိျပီး က်ေနာ့္ကို ေထာင္ဝင္စာလာေတြ ့ျပီး သတင္းေမးခဲ့သည္ကို အမွတ္ရေနခဲ့ပါသည္။
စစ္ေရး ႏိုင္ငံေရးတုိ႔မည္သည္ မဟာဗ်ဴဟာ၊ နည္းဗ်ဴဟာ၊ နည္းပရိယာယ္မ်ားစြာရိွေပသည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္တြင္ အေမရိ ကန္၊ ၿဗိတိန္၊ ကေနဒါတုိ႔၏ အင္အား ၂ ေသာင္း ၄ေထာင္အင္အားရိွ မဟာမိတ္တပ္မ်ားက ဂ်ာမန္တုိ႔လက္ေအာက္က် ေရာက္ေနေသာ ဥေရာပအား ျပင္သစ္ႏိုင္ငံ ေနာ္မန္ဒီ Normandy ကမ္းေျခမွ သမိုင္းတြင္သည့္ D-Day တိုက္ပဲြကို ၁၉၄၄ ဇြန္လ ( ၄ ) ရက္ေန ့တြင္ စတင္မလုပ္ေဆာင္မီ ဂ်ာမန္တုိ႔အား စစ္ေရးနည္းပရိယာရ္မ်ားစြာ သံုးခဲ့ရေၾကာင္း သမိုင္းစာအုပ္မ်ား၌ ဖတ္ခဲ့ရဘူးေပသည္။ မဟာမိတ္တပ္မ်ားက ဂ်ာမန္တုိ႔သိမ္းပိုက္ထားသည့္ ဥေရာပကို တျခားကမ္းေျခမ်ားမွ တက္ေရာက္မည့္ နည္းဗ်ဴဟာ အရိပ္အေယာင္ျပျပီးမွ ဂ်ာမန္တပ္မ်ား တျခားေနရာသို ့တပ္စဲြခ်ိန္၌ အလစ္ဝင္ေရာက္ကာ မဟာမိတ္တပ္မ်ားက Normandy ကမ္းေျခကို ဝင္ေရာက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။
ထိုနည္းတူစြာပင္ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းဦးႏုေတာခိုစဥ္က ဦးေဆာင္ခဲ့ေသာ ျပည္ခ်စ္တပ္မေတာ္လက္က်န္္လူေဟာင္းမ်ားျဖစ္ ေသာ ဗိုလ္ေသြး၊ ဗိုလ္ေက်ာ္လြင္ႏွင့္ ဦးေအာင္ႏု (ဦးႏုသား) ၏ ဒညတ (ဒီမိုကေရစီ ညီညြတ္ေရးတပ္ေပါင္းစု) ေရာင္နီ ေတာ္ လွန္ေရးစခန္းသည္ ထိုင္းႏိုင္င့ံေတာင္ပိုင္း ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္ ခ်ံဳဖြန္ၿမိဳ႕နယ္၌ တည္ရိွပါသည္။ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္ ေတာ အထပ္ထပ္ ေတာင္အသြယ္သြယ္၏ၾကားတြင္တည္ရိွျပီး ထိုင္းနယ္စပ္မွ ၃ နာရီ ခန္႔လမ္းေလွ်ာက္မွ ေရာင္နီစခန္းသို ့ေရာက္ ပါသည္။ ယခင္က ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ ဗိုလ္လက်ၤာတုိ႔စခန္းခ်ခဲ့ေသာေနရာဟု သိခဲ့ရပါသည္။
က်ေနာ္တုိ႔သည္ စစ္ေရးနည္း ပရိယာယ္အရ ဘယ္ေသာအခါမွ ခ်ံဳဖြန္စခန္း၌ လက္နက္အင္အား လူအင္အား ဘယ္ေလာက္ ရိွသည္ကို ေျပာမည္မဟုတ္ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္အပါအဝင္ ေဒါက္တာ သီဟ၊ ကိုခ်စ္ၾကည္၊ ကိုတင္ေမာင္ေလး၊ ကိုပါပ၊ ကိုျမင့္လြင္၊ ကိုရိႈင္း၊ အလြမ္း၊ ကိုမင္းေအာင္သန္းထြဋ္၊ ကိုဘသိုက္၊ ကိုစံရွား၊ ကိုျပည္သိမ္း၊ ကိုေအာင္ခိုင္၊ မေဝ၊ ကိုထင္ေပၚ ၊ မပန္းဝါ၊ ဦးစံထြန္း၊ ကိုမဂၤလာ (ေဇာ္ေနရ) တုိ႔သည္ ေတာ္လွန္ေရးအေပၚ၌ သစၥာေစာင့္သိခဲ့ၾကေပသည္။
က်ေနာ္သည္ ဗိုလ္ေက်ာ္လြင္ (ျပည္ခ်စ္ေဟာင္း) မွ သင္ၾကားသည့္ စစ္သင္တန္းတက္ေနစဥ္အတြင္း ငွက္ဖ်ား အၾကီးအက်ယ္ ျဖစ္ကာ ဘားတိုက္တဲထဲတြင္ သင္တန္းတက္လိုက္ သင္တန္းပ်က္လိုက္ျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။ တဲတခုထဲတြင္ အတူေနထိုင္ခဲ့သည့္ ကိုထင္ေပၚ (ကြယ္လြန္) ႏွင့္ ျပည္ခ်စ္ေဟာင္းေဆးမွဴး ကိုေမာင္ (ကြယ္လြန္) မွ က်ေနာ့ကို ညီတေယာက္လို ေစာင့္ေရွာက္ျပဳ စုခဲ့ပါသည္။ ေတာထဲမွ ငွက္ဖ်ား အၾကီးအက်ယ္မိျပီး ေတာင္ေအာက္တြင္ ရိွေသာ ဗိုလ္ေသြးအိမ္သို႔သြားေရာက္ကာ ငွက္ဖ်ား ေဆးကုသမႈခံယူစဥ္ မပန္းဝါ၊ မေဝတုိ႔မွ ရဲေဖာ္ရဲဖက္တေယာက္လို ေဆးတိုက္၊ ေရဖတ္တိုက္၊ အစာေကြၽးခဲ့သျဖင့္သာ က်ေနာ္သည္ ယခုလို အသက္ရွင္ခြင့္ရခဲ့သည္ဟု ထင္ပါသည္။ ငွက္ဖ်ားတက္ခ်ိန္တြင္ တကိုယ္လံုးေအးစက္ကာ ခ်မ္းေနခဲ့ျပီး ငွက္ဖ်ားေဆးမ်ား ျပင္းသျဖင့္ နားထဲမွ ေလမ်ား တဟူးဟူးထြက္ေနျပီး မည့္သည့္အရာကိုမွ် စားခ်င္စိတ္မရိွျဖစ္ကာ လူ႐ုပ္ ေျပာက္ျပီး ပိန္ခ်ံဳးလ်က္ ေမ်ာက္႐ုပ္ေပါက္ကာ လူဟာေမ်ာက္က ဆင္းသက္လာသည္ဟူေသာအဆိုကို မွန္ေၾကာင္း သက္ ေသျပသလို ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မွတ္မွတ္ရရ ေတာခိုလာသည့္ ေဒါက္တာသီဟ (ONSOB ဥကၠဌ) တုိ႔ႏွင့္ ဗိုလ္ ေသြးအိမ္၌ ေတြ ့ဆံုျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ခ်ံုဳဖြန္စခန္းအတြက္ ရိကၡာကို ေတာင္ေအာက္ဆင္းျပီး ထိုင္းယာခင္းထဲမွ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ င႐ုပ္သီးမ်ား ခူးရသည့္အခါမ်ား ရိွသလို ေတာထဲ အမဲလိုက္ မွ်စ္ခ်ိဳး ရိကၡာရွာရသည့္အလုပ္ကို လုပ္ရသည့္အခါလည္းရိွခဲ့ပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ထိုင္းယာခင္းထဲမွ ခူးရသည္မွာ က်ေနာ္တုိ႔မ်က္ႏွာပူလာသျဖင့္ စခန္းတြင္ ယာခင္းစိုက္ရန္ ဆံုးျဖတ္တိုင္ပင္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေျပာသလို ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ ငတ္မယ္ ျပတ္မယ္ လိုအပ္ရင္ အသက္ပါ စႊန္႔လႊတ္ရမွာမို႔ ဒုကၡကို က်ေနာ္တုိ႔အားလံုးမွ ေက်ာစည္းခံခဲ့ရပါသည္။ တေန႔တြင္ က်ေနာ္သည္ ပါပ၊ မဂၤလာတုိ႔ႏွင့္ အတူ စခန္းရိကၡာအတြက္ ေတာင္သံုးေလးလံုး မွ်ေက်ာ္ျပီး ထိုင္းနယ္စပ္ထိ ဆန္အိတ္မ်ား တေယာက္တအိတ္ သြားထမ္းယူခဲ့ရပါသည္။ ထိုအခါ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္ ေတာင္ေျခရိွ ေတာရြာေလး၏ ထိုင္းေခါက္ဆဲြဆိုင္မွ ထိုင္းေခါက္ဆဲြတပဲြ စားခြင့္ရခဲ့သည္မွာ ေတာထဲတြင္ ငတ္ျပတ္ေနေသာ က်ေနာ္တုိ႔အဖို ့နတ္သုဒၶလား ေခါင္းမေဖာ္တမ္းစားခဲ့သည့္အျဖစ္ကို သတိရေနသလို
ယင္းေခါက္ဆဲြသည္ ဘဝတြင္ စားဘူးသမွ်အစာမ်ားထဲတြင္ အေကာင္းဆံုး အရသာရိွသည့္အစားအစာအျဖစ္ ပါးစပ္မွာ စဲြ ေနခဲ့ေပသည္။
(၇)
ထုိ႔ေနာက္ ဆာေလာင္ေနသည့္ဝမ္းဗိုက္သည္ အစားအေသာက္ကိုစဥ္းစားမိကာ အိပ္မက္လို လြင့္ေမ်ာေနေသာ ခံစားခ်က္ မ်ားကို စုစည္းမိရာမွ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပေနသည့္ လက္ရိွအျဖစ္အပ်က္သို႔ သတိျပန္လည္လာျပီး မ်က္လံုးအစံုသည္ ညအ ခ်ိန္ အိပ္ေမာက်ေနေသာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္္မ်ားအား ရီေဝစြာ ၾကည့္ေနခဲ့မိပါသည္။
အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပပဲြ၏ ၇ ရက္ေန ့လြန္လ်က္ ၁ဝ ရက္နီးပါးရိွလာေသာအခါ ျမန္မာေက်ာင္းသားတခ်ိဳ ့ေမ့ေမ်ာကာ ေဆး႐ံုသို႔ ပုိ႔ခဲ့ရပါသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ေဆး႐ံုသို႔ပို႔ရသည့္အထဲတြင္ ကိုမင္းစိန္ပါသည္ဟု ထင္ခဲ့မိပါသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ထိုင္းအာဏာ ပိုင္မ်ားႏွင့္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား ညိႇႏိႈင္းေဆြးေႏြးမႈမ်ား တိုးတက္လာခဲ့သျဖင့္ ေထာင္တြင္း အစာငတ္ခံဆႏၵျပပဲြကို ရပ္ ဆိုင္း ခဲ့ရပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႔သည္ ေထာင္မွလြတ္ေျမာက္လာေသာ္လည္း ရဲရင့္ ရဲသီဟတုိ႔မွာ ေထာင္တြင္က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ ျမင္ကြင္းကို ယေန႔တိုင္ အမွတ္ရေနပါေသးသည္။ ေနာင္အႏွစ္ ၂ဝ ၾကာေသာအခါ ကေနဒါႏိုင္ငံတြင္ မထင္မွတ္ပဲ ရဲရင့္ႏွင့္ တၾကိမ္ ျပန္ဆံုျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ သူလည္း ငယ္စဥ္က ပုသိမ္တြင္ေနခဲ့ဘူးေၾကာင္း သိခဲ့ရပါသည္။ သူ႔လို အသက္ကိုရင္းျပီး ျမန္ မာ့ဒီမိုကေရစီအေရးအား ကမၻာသိေအာင္လုပ္ခဲ့သူသည္ အမိေျမကိုျပန္ခြင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားျပန္ျဖစ္ခြင့္ မရျခင္းသည္ တရား မွ်တပါသည္လားဟု ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္ပါသည္။
ေနာင္တြင္ က်ေနာ္သည္ မလိုလားအပ္ပဲ ထိုင္းအစိုးရႏွင့္ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ေရးအစား ျမန္မာစစ္အစိုးရျပဳတ္က်ေရး ျမန္မာ့ ဒီမိုကေရစီအေရးတုိ႔အား ဦးစားေပးရမည္ဟု သင္ခန္းစာမ်ားရရိွခဲ့ပါသည္။
ေထာင္သည္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ သင္တန္းေက်ာင္းျဖစ္လ်က္ ေထာင္မွလြတ္ေျမာက္လာျပီး ေနာက္ ျမန္မာ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ညီလာခံအပါအဝင္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
ေအာင္ခိုင္ျမင့္
၁၅ ဇန္နဝါရီလ ၂ဝ၁၇